{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Ruby Ann Monroe
Zijn reactie was apart geweest. Ookal had ik zijn directe reactie niet kunnen zien, zijn bijna smekende vraag of ik wilde blijven gaf het alsnog prijs. Of misschien was het wel helemaal geen smeekbede, hoopte ik alleen maar dat het dat was geweest. Zodra ik mijn ogen weer zijn kant op had gedraaid sprak zijn gezicht boekdelen. Er ging een golf van emotie doorheen die hij niet achter zijn meestal zo sterke masker wist te houden. Ik vroeg me af hoe zijn emoties werkte. Zijn emoties kwamen gecompliceerd en soms zelfst geforceerd over maar vreten hem van binnen wel op, alsof hij bang is een 'verkeerde emotie' te tonen waardoor de hele wereld zonder pardon in elkaar zal storten. Mijn hand reikte naar zijn kin waarna ik zijn gezicht heel snel meer mijn kant op draaiden. Zodra hij zijn emoties weer onder controle had liet ik los alsof er niets gebeurd was, toch had ik in deze korte periode zoveel mogelijk details van zijn gezicht opgeslagen. Het lijkt misschien stom maar al deze informatie kan nog van pas komen, laten we hopen op een positieve manier. "Ik heb ook een badkamer. Je koffer staat toch hier en de deur kan op slot. Je zou je ook hier kunnen douchen," Mijn al bestaande glimlach werd alleen maar breder nu hij hard op had gezegd wat ik al vermoedde en ook wel hoopte, hij wilde niet dat ik weg zou gaan. Zo snel als ik kon sprong ik van zijn bed af, wat er waarschjinlijk grappig uitzag en haastte me de hal op om met mijn koffer achter me aan terug te keren in zijn hotelkamer. "Laten we wel een deal maken, jij gaat gewoon doen wat jongens altijd doen en ik ga douche met de deur opslot." Ik probeerde mijn opmerking zo nonchalant mogelijk uit te spreken maar van binnen was ik bloed serieus. Ik zette mijn koffer alvast in de badkamer neer waarna ik terug liep naar Sam. "Nog bedankt voor het tillen van mijn koffer." Waarna ik hem een welgemeend vluchtig kusje op zijn rechterwang gaf en daarna iets sneller dan normaal de badkamer in vluchtte.

[ bericht aangepast op 13 april 2014 - 23:20 ]

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Rebecca Amy Somers

"Ik vind het niet erg, Amy. Ik begrijp het en als ik iets verkeerds doe moet je het zeggen, oké." Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen. Ik ben blij dat hij me begreep zonder dat ik echt de woorden moest uitspreken. Het is ook fijn dat hij me zo gerust stelt op het andere gebied. Volgens mij heeft hij wel door dat het mij niet om iets anders te doen is, toch? Langzaam sta ik op, terwijl ik mijn blik met een glimlach op hem gericht hou. Het valt me nu op dat onze handen nog steeds met elkaar verbonden zijn. Zachtjes trek ik hem dan ook van de bank af, aangezien ik zijn hand toch al vast had.
"Dankje." zeg ik dan nog, met een warme glimlach. Onbewust knijp ik eventjes wat harder in zijn hand.

{Haha, ja zeker! Ik vind het nu al zielig ;p}

“To live will be an awfully big adventure.”

Venya Bjornson

Met een glimlachje besluit ik dan toch om richting de woonkamer te gaan. Ik had geen zin om me meteen bij een groep mensen te voegen, maar meteen naar mijn kamer gaan zag ik ook niet echt zitten. Een meisje met lange, bruine haren en blauwe ogen zit ergens rustig op een bank. Ik besluit om naast haar te gaan zitten, in de hoop een gesprek te kunnen starten. Ik ben namelijk niet zo goed met gesprekken beginnen, maar kan anderzijds zeer moeilijk tegen het feit dat er mensen om me heen zijn, terwijl ik geen contact met ze heb. Ik voel me dan extra eenzaam. Na een tijdje kuch ik dan zachtjes en draai mijn hoofd met een glimlach naar haar toe.
"Ik ben Venya." stel ik mezelf dan voor, terwijl ik mijn hand uitsteek. Ik hoop nu maar dat het een beetje een vriendelijk persoon is, dat komt is altijd aangenamer dan afgesnauwd worden.

“To live will be an awfully big adventure.”

‘Dankje.’ Zei ze met een glimlach waarna ik een iets harder kneepje in mijn hand voelde. Ondanks alles gaf het me een raar warm gevoel van binnen. Alsof dit hoorde; alsof ik Amy weer terug gevonden had.
‘It’s my pleasure.’ Zei ik terwijl ik nog even in haar mooie blauwe ogen staarde. Het was alsof ik een tweede kans had gekregen in mijn leven. Die kans zou ik mij niet voorbij laten schieten want ik wilde haar niet nog een keer verliezen. ‘Jouw kamer of die van mij?’ terwijl ik haar zachtjes mee begeleiden naar de trap. Eerlijk gezegd maakte het me niet meer uit waar ik met haar was. Sinds het eerst sinds tijden voelde ik me ergens veilig- of fijn. Zonder de eeuwige spook gedachtes die me achtervolgde. Het leek alsof Amy me vergeven had.

Oke ik voelde me echt awkward bij die vraag; Jouw kamer of die van mij? Hij bedoeld er niks verkeerds mee hoor, haha omg ik heb gewoon een perv mind. !
Haha beter als je Amy dood laat gaan doe je het voor Campbells gezicht (‘x dubbel trauma muhaaha ik heb er zo zin in !

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers

"It’s my pleasure." zegt hij dan. Glimlachend kijk ik hem recht aan, terwijl ook zijn ogen zich in de mijne boren. Ik ben zo opgelucht dat dit blijkbaar zomaar kan tussen ons. Er is echt iets unieks aan de gang, maar ik kan er de vinger niet op leggen.
"Jouw kamer of die van mij?" vraagt hij dan en ik moet toch onbewust even grijnzen om die vraag. Het klinkt zeer verkeerd, maar hij en ik hadden volgens mij wel laten uitschijnen dat het niet om zoiets ging. Ik volgde hem de trap op, terwijl ik even nadacht.
"De jouwe? Want ik ben eigenlijk vergeten welke de mijne is." lach ik dan zachtjes. Ik had die lijst ook echt niet goed bekeken en ben gewoon naar binnen gelopen. Ik bijt met een glimlach op mijn lip, gewoon omdat ik blij ben dat ik niet alleen zou moeten zijn.

{Vond het ook verkeerd klinken ;p Maar ah, we weten wat hij bedoelt!
Haha, komt goed! Ik laat haar wel heel dramatisch sterven (;
Maar zou ik je mogen vragen om je tekst tussen haakjes of zo te zetten als het niet bij de post hoort? ;#
Sorry, ik vind het een beetje stom om te vragen, maar het staat eigenlijk bij de regels en ik vind het persoonlijk aangenamer om te lezen (:}

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 13:05 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Clint Keith Rogers

Aan de voetstappen te horen volgde ze me de trap op, zwijgend, tot we boven waren. "Bedankt, um... Mijn naam is Cora. Cora Keegan. Nogmaals bedankt voor het dragen van mijn tas." zei ze toen met een zwakke glimlach. "Wat onbeleefd van me!" zeg ik dan "Clint Keith Rogers, at your service miss Keegan" sprak ik haar toe, haar porseleinen gezicht was gaaf en ze zag er erg breekbaar uit, terwijl ze toch zeker twintig moest zijn. Desondanks was ze tenger en stak ik een heel stuk boven haar uit. Dit deed me twijfelen of ze een model zou kunnen zijn. Zelfs met hogere schoenen komt ze onder mijn neus. Ik maak een onnodig zwierige buiging. "¿Existe más ayuda?" vraag ik dan in het spaans. Het betekende 'Is er verder nog hulp nodig?" Ik peilde haar reactie door haar gezicht te bekijken of ze het verstond of niet.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Campbell Saunders

‘De jouwe? Want ik ben eigenlijk vergeten welke de mijne is.’ ze lachte er zachtjes bij en ondanks alles kwam er bij mij ook een zachte lach over mijn lippen. Ondanks dat het niet veel leek was het veel voor mij. Ik had niet meer echt gelachen sinds Amy ziek werd. Enkel alleen een troostende glimlach die mijn echte emoties verschool. Het viel mij op dat Amy veel op mijn verloren Amy leek. Zelfs haar karakter en dat was voor mij zeer verwarrend. Ergens had ik het gevoel dat dit gewoon Amy was.
‘Is goed, ik ben eerste verdieping kamer 7.’ Zei ik terwijl we op de eerste verdieping aankwamen. Ik speurde de deuren af en ik zag algauw een 7 staan die ik open deed. Meteen kwam er een grote kamer tevoorschijn met een groot twee persoon bed en een tv. Ook stond er een bank en twee stoelen op het houten laminaat. Het was erg chique aangekleed en ik kon haast niet geloven dat dit echt was waarschijnlijk zou Amy dit ook het einde vinden. ‘Volgens mij komt jouw droom uit?’ vroeg ik met een glimlach.

[ Auch oke :p ik vergeet het nogal vaak doordat ik op me mob zit anders zet ik het altijd in Spoiler maar ik zou er op letten ! ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers

"Is goed, ik ben eerste verdieping kamer 7." Ik glimlach opgelucht. Gelukkig weet hij het wel nog en gelukkig is het maar de eerste verdieping, zo hoeven we onze koffers niet ver te zeulen. Ik volgde hem naar de kamer en keek nieuwsgierig naar binnen. Mijn mond valt een beetje open, wanneer ik de ruimte zie. Mijn ouders zelf waren niet bepaald rijk en zeker na hun dood konden we maar net rond komen. Mijn broer moest immers voor al het binnenkomende geld zorgen. En het kleine appartementje waar ik mezelf nu had in teruggetrokken, was al zeker niets in vergelijking met dit alles. Deze ruimte was gewoon het eind. Het was niet echt veel, alleen het nodige, maar het was luxe, zeer luxe.
"Volgens mij komt jouw droom uit?" vraagt hij dan met een glimlach. Ik lach schatjes, terwijl ik mijn schouders op haal. "Ik heb er nooit echt van gedroomd, maar het is zeker welkom. Wauw, ik wil ook zo'n kamer thuis!" grijns ik. Ik twijfel even, maar loop dan gewoon verder naar binnen om mijn koffer met een opgeluchte zucht ergens aan de kant neer te zetten.

{Ah, ik snap het (;
Is niet erg, hoor, wou het gewoon even vermelden (:
Heb trouwens even de koffers vermeld, had net pas door dat we die vergeten waren ;p}

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

‘Ik heb er nooit echt van gedroomd, maar het is zeker welkom. Wauw, ik wil ook zo'n kamer thuis!’
Ik glimlachte bij haar vrolijke gezicht. Het deed mij deugd om haar zo te zien. Ze zette haar koffer neer en liep door de kamer terwijl ze bewonderend leek rond te kijken wat mij even al mijn verdriet leek te vergeten. Dit was vergeleken mijn kamer die vol met boeken zat voor mijn studies en ziektes ook heel anders. Mijn kamer was dof geworden. Alsof het net zoals mij zijn glans had verloren toen Amy stierf. Toen Amy stierf was ik het huis uit gegaan. Ik had mijn vader achtergelaten met zijn drankproblemen en ondanks alle pijn die hij me aangedaan had ondersteunde ik hem financieel terwijl ik het door alle medicatie die ik kocht om Amy te redden het ook niet meer breed had. Ik zou zelfs niet meer me opleiding voor volgend jaar kunnen betalen en dat is iets wat mijn verontrusten. Ik zou dan Amy’s laatste wens niet kunnen voortbrengen. Zelf was ik zo emotioneel afgebroken dat ik haast niet aan een baantje kwam omdat ik afstandelijk overkwam. Ik ging hen echter niet vertellen wat ik allemaal had mee gemaakt. Dat hoefde niemand te weten. Ik beet zachtjes op mijn lip om niet aan vroeger te denken. Zachtjes mijn koffer in de hoek terwijl ik geruisloos de deur sloot. Ik wilde haar niet storen. Dit was haar momentje.

[Haha de koffers was ik helemaal vergeten. You smart woman! Ik had zojuist even gelezen wat er vanavond kon gebeuren en ik heb er zin in ze worden gek.!]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Samuel Claflin • Kleding

"Laten we wel een deal maken. Jij gaat gewoon doen wat jongens altijd doen en ik ga douchen met de deur op slot," zei Ruby, zodra ze was opgesprongen en haar koffer had gehaald. Ze zette haar koffer in de badkamer neer, bedankte me voor het tillen van haar koffer en drukte een vederzacht kusje op mijn wang. Al snel was ze weeral de badkamer in gevlucht en hoorde ik hoe ze de deur op slot draaide.
Een zachte, bijna onhoorbare zucht ontsnapte tussen neus en lippen door voordat ik me op de satijnen lakens liet vallen. Ik masseerde met de toppen van mijn vingers mijn slapen, terwijl ik mijn ogen sloot en mijn spieren probeerde te ontspannen. De blik die Ruby's gezicht daarnet sierde vertelde me genoeg. Het ijzersterke masker dat ik voorhield was een stukje opzij geschoven. Ze had meer gezien dan ik had gewild. Mijn kwetsbare kanten, de kanten die niemand mocht zien. Niemand mocht weten wat mijn zwakke plekken waren.
Toen mijn vriendin, Rosie, me op mentale wijze een klap in mijn gezicht had gegeven en me verliet voor een ander was alles veranderd. Ik begon dingen te doen waarvan ik later hartstikke veel spijt van zou krijgen. Ik ging vreemd in mijn tweede relatie, brak de harten van verschillende meisjes en pijnigde verschillende mensen.
Maar nu ik Ruby was tegengekomen, merkte ik pas waarmee ik al die tijd bezig was geweest. Ik besefte nu pas dat ik het hart van dit meisje nooit zou kunnen breken. Er hing een bepaalde sfeer om haar heen, waardoor ik het niet kon. Misschien was het -het masker dat ze droeg, waardoor ik niet goed tot haar kon doordringen. Misschien was het wel dat lieve glimlachje dat haar lippen omhoog deed krullen.
Ik was er in ieder geval zeker van dat er iets speciaals aan haar was. En of dat nou haar goudblonde lokken waren of haar rozige lippen; ze zorgde ervoor dat ik mijn ogen kon openen.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Cora Keegan • Kleding

"Wat onbeleefd van me!" stootte de man uit. "Clint Keith Rogers. At your service, Miss Keegan."
Een zacht gegrinnik verliet mijn mond, waarna ik mijn hoofd een tikkeltje naar links liet hangen en de jongeman, ofwel Clint, nogmaals bekeek. Het zou me niets verbazen als hij werkzaam was in de handhaving, of misschien zelfs het leger. Aan zijn woorden te horen was dat niet geheel onmogelijk. Tenminste, dat dacht ik.
"Leuk je te ontmoeten, Clint," antwoordde ik met een vriendelijke ondertoon, terwijl ik mijn best deed om ietsjes luider dan voorheen te praten. Mijn zachte, breekbare stem paste wellicht bij mijn porseleinen uiterlijk, maar hij was erg moeilijk te doorgronden. Soms was ik zelfs onverstaanbaar.
Opeens begon Clint in het Spaans te praten. Althans, ik gokte dat het Spaans was. Helaas verstond ik er geen bal van, aangezien er maar drie talen waren die ik vloeiend kon spreken; Frans, Italiaans en natuurlijk Engels. Ik was een jaartje of twee terug vaak werkzaam geweest in Milaan en Parijs, waardoor ik de Italiaanse en de Franse taal had leren spreken. In Spanje kwam ik helemaal niet vaak.
"Tu parles anglais, monsieur?" vroeg ik op mijn beurt. Natuurlijk vroeg ik of hij gewoon Engels kon praten, maar waarschijnlijk begreep hij dat wel. Als hij vloeiend Spaans kon spreken, was Frans vast en zeker een eitje voor hem.

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 15:19 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Clint Keith Rogers

Ik zag hoe ze me beter bekeek en ze antwoordde dat ze het leuk vond om me te ontmoeten. Wel ik had net haar bagage een verdiep omhoog gedragen. Ze leek niet echt in te gaan op mijn Spaans en de uitdrukking op haar gezicht vertelde me dat ze het niet had begrepen. "Tu parles anglais, monsieur?" vraagt ze. Frans was niet echt mijn taal, maar ik begreep het wel met mijn Spaans. "Yes miss, I do, I also speak Rumanian, German, Spanish, Greek and Dutch." Zeg ik. "En ik vroeg of je nog hulp nodig had." zeg ik met een lachje. Ik wist dat mijn combopakket talen een een mix was van verschillende types en soorten, want de meesten leerden enkel Romaanse of Germaanse. Ik daarentegen kon Roemeens door mijn afkomst, Duits heb ik geleerd net als Spaans, Grieks en Nederlands en Engels omdat ik er ben gaan wonen. Het blijft vreemd, maar toch is het fijn zoveel talen te kunnen. "Ik kan ook basisdingen zeggen in andere talen zoals Italiaans en Frans, maar ik begrijp het wel." verklaar ik haar.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

(allereerst sorry voor de late reactie, zeer, zeer laat. Druk druk met werk etc. Beveiliging is niet makkelijk qua uren..)

Sebastian Vettel

Voorzichtig, helemaal achteraan van alle mensen stap ik langzaam het huis binnen. Het oogte van buiten al gigantisch groot maar van binnen, woah!! Ik voelde me echt weer de rijke coureur die ik altijd geweest ben.. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl ik verwonderd rond bleef kijken en langzaam begon te lopen. Andere mensen waren al aan het praten over weet-ik-veel-wat. Daar had ik nog even geen behoefte aan. Na een groot rondje door het huis te hebben gedaan, voelde mijn ogen toch wel redelijk moe van de reis. "Ik moet even liggen.." mompel ik zacht in mezelf. Zover ik zag in het rondje in het huis net, zaten de slaapkamers op de 1e en 2e verdieping. Langzaam liep ik weer naar de trap naar de eerste verdieping. Net was ik vergeten alle namen op de kamer deuren te checken.. Dus bij deze! Langzaam liep ik de kamers af van 1 naar 9, bij elk nummer noem ik de naam die op de deur staat.. Eenmaal achteraan, heel ironisch zoals je in een film zou zien, zit ik. "Ah halleluja.." mompel ik weer en doe de kamerdeur open. Ik bewonder de mooie grote kamer met het mooie tweepersoonsbed. Da's nog eens ruimte! Zoals thuis! Ik ga erbij staan en kijk even om me heen.. Stiekem voel ik heel kort een kind in mij naar boven komen.. Ik grijns en spring dan languit op bed. "aaahhhhh.." mompel ik uit en draai op m'n rug met mn armen helemaal wijd. Dit is genieten!

It's high noon.

Ruby Ann Monroe
Toen ik de deur op slot had gedraaid en de warm water kraan aan zette om het water op een prettige temperatuur te krijgen voordat ik er zometeen onder ging staan bekeek ik mezelf aandacht van top tot teen in de spiegel. Mijn blonde haren hingen ondertussen al weer langs mijn gezicht aangezien het staartje dat ik eerder had ingedaan ondertussen al helemaal was uitgezakt. Mijn ogen hadden een wat doffe kleur, wat door de vermoeidheid of het badkamerlicht kon komen en mijn huid leek iets witter dan hij eigenlijk was. Mijn lippen waren lichtjes getuit, iets wat ik altijd deeed als ik me inspanden en mijn wangen waren nog iets gekleurd, misschien door de kou, misschien door de persoon achter deze deur. Ondertussen had het water de juiste temperatuur bereikt en begon ik me zelf van mijn kleren te ontdoen. Eenmaal onder de douche zorgde het warme water ervoor dat mijn spieren slap werden en ik ontspannen onder het water stond. Meestal was dit het moment dat ik mijn leven eens overdacht, wat ik wilde veranderen en bereiken maar vandaag had ik hele andere dingen aan mijn hoofd. Ten eerste was ik nog steeds niet zeker over de eventuele opofferingen voor het te winnen geld. Zomaar twee weken in dit huis doorbrengen en dan ook nog even 25 000 euro meekrijgen zat er niet in. Het enige nadeel was dat de meeste mensen in dit huis me wel aardig leken en ik geen zin had om onnodig vijanden te maken.
Nadat ik langduurig mijn haar had gewassen en mijn condicioner uit gewassen is, droog ik me keurig af met de donzig zachte handoek en kleed me daarna snel om in een grijs sweatshirt en een van mijn rode yogapants eronder. Ik mag er dan wel graag goed uitzien, onder bekende en familie kent iedereen mij juist als een heel basic meisje. Als ik de deur van de badkamer van het slot haal en met mijn hoofd om de de hoek kijk zie ik dat Sam niet ver verschoven is van waar ik hem achter gelaten had. Mijn haren hangen nog als natte sprietjes over mijn schouders die ik met alle plezier nog even snel over Sam's gezicht uitknijp waarna ik gelukzalig naast hem op het voeteneinde neer val.

[Totaal geen inspiratie, dus niet echt een goed stukje]

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Aimee Isabella Lee
Na een kwartiertje zit ik nog steeds alleen op de bank. Ik kijk een beetje om me heen en zie dat er een meisje naar met toe komt gelopen. Ze heeft lange lichtbruine haren en knalgroene ogen. Ze kucht even en steekt daarna haar hand naar me uit. "Ik ben Venya." zegt ze terwijl ze naar me glimlacht. "Hi Venya" zeg ik een beetje verlegen en ik schud haar hand. "Leuke naam. Ik heet Aimee." Blijkbaar is dit meisje net zo verlegen als ik. Niet dat dat erg is. Ik ben ook zo dus dat kan ik niet zeggen, maar er is altijd iemand die een soort leiding moet nemen in een gesprek. Stiekem bekijk ik Venya een beetje. Niet op een vieze manier ofzo, gewoon om te kijken hoe ze eruit ziet. Ik zie dat ze weinig make up draagt en kom tot de conclusie dat ze dat ook niet nodig heeft. Niet dat ik op meisjes val, maar gewoon. Haar kleding is gewoon simpel, waarschijnlijk is dit meisje niet echt veel bezig met haar uiterlijk. Ik kijk weer naar haar gezicht en zie dat ze haar mond open doet om iets te zeggen.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman