{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

6 april 2014 - 20:15

Gibigianna 15113

Phobia

Net wanneer ze in grote geldproblemen zitten, krijgen (beroemde) mensen over de hele wereld een onschuldig ogende brief toegestuurd. Zodra ze de brief openen, zien ze hoe hen wordt aangeboden zeer veel geld te verdienen, als ze alleen maar gedurende twee weken in een huis in de Alpen gaan samenwonen. Volgens de brief gaat het over een project om te onderzoeken hoe mensen reageren, wanneer ze moeten samenleven met vreemden, anderstaligen en misschien aparte karkaters. Alleen om daar twee weken te gaan overnachten zouden ze elk 250 000 euro krijgen.
Degenen die besluiten om ervoor te gaan, moeten de brief ondertekent terugsturen. Nog geen week later krijgen ze opnieuw een brief in de brievenbus. Ze moeten onmiddellijk vertrekken naar het vliegveld. Voor iedereen zijn vliegtickets betaald en bij de brief gestoken. Veel tijd om te twijfelen is er niet, want over enkele uren vertrekken de vliegtuigen al. Wie de vlucht mist, krijgt geen 250 000 euro. Daar aangekomen worden ze verder via helikopter naar het huisje gebracht, er leidt immers geen weg heen.
Zodra iedereen het zich knus heeft gemaakt in zijn kamer, gaan plots alle deuren op slot.

Vanaf dat moment hebben ze door dat er iets niet pluis is. De dagen daarna ondergaan
ze zware psychologische martelingen. Soms samen, soms alleen. Ze zien nooit
iemand anders, dan de mensen die net als hen gevangen zitten. Het enige teken
van verder leven is de stem die soms door het huis heen schalt en hen bevelen geeft.
Uiteindelijk zal iedereen breken. Of dat het eindpunt is of niet, hangt af van je karakter.
Sommigen zullen breken en nooit meer de oude worden. Anderen zullen breken en…
Verder op weg gaan in een andere wereld. In die wereld vinden ze alleen degenen terug
die net als hen sterk genoeg waren om te overleven. En ook daar hebben ze een opdracht…
Pas zodra die voltooit is, zullen ze weer vrijgelaten worden en kunnen terugkeren naar huis,
naar hun geliefden. Maar wat zal het hen kosten om zover te geraken?
Wie zal afvallen en wie houdt vol?

Wat is de bedoeling van deze RPG?

Het zal zich in twee delen afspelen. In het eerste delen komt iedereen aan in het huisje. Jullie gaan naar jullie kamer en gaan slapen. Midden in de nacht worden alle deuren plots op slot gedaan. Vanaf dat moment zullen zich psychologische martelingen zich opvolgen. Het kan hier gaan over zorgen dat iemand niet meer kan slapen door luide muziek tot Russische roulette. Tijdens dit deel kunnen mensen afvallen door bijvoorbeeld zelfmoord, omdat ze helemaal krankzinnig werden.
In het tweede deel gaat het verder met de mensen die het eerste deel hebben overleefd en doorstaan. Zij bevinden zich net op hun breekpunt, maar zijn nog sterk genoeg om te overleven. Ze bevinden zich dan plots in een soort droomwereld, alleen wel allemaal tegelijk in dezelfde. Daar zullen ze moeten samenwerken om te kunnen overleven. Opdrachten in verband met hun grootste angsten zullen gegeven worden en pas zodra ze alle angsten verslagen hebben, kunnen ze terug naar hun lichaam en terug naar huis.

Regels:
*Er is geen maximum aantal personages (dat is omdat je een van je personages natuurlijk mag laten afvallen gedurende het eerste deel of het tweede deel)
*16+ is toegestaan, maar onder spoiler en met waarschuwing bij (zo hoeven de mensen die het niet willen lezen, dat ook niet)
*Alleen Illwill of Stannis maak de topics aan.
*Ik geef geen minimum aan woorden. Kies voor jezelf wanneer je je reactie waard vindt om te posten.
*Naamsveranderingen doorgeven (en ook even waarschuwen als het met hoofdletter I ipv. L is)
*Geweld en schelden mag IC maar niet OOC.
*Je personage mag zowel een beroemd persoon zijn als een zelfverzonnen personage.
*Niet iemand zijn personage besturen zonder toestemming.
*Niet iemand zijn personage doden of verwonden zonder toestemming.
*Minstens 1 keer per week reageren (tenzij goede reden)
*Geen perfecte personages.
*Heb respect voor elkaar.
*OOC tussen [ * ( { #.

Wat moet ik weten?

Naam:
Leeftijd: (min. 18)
Beroep:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Angst/fobie: (liefst 2)
Extra: (misschien reden geldtekort)

Als er mensen zijn, die graag een personage maken, dat het eerste deel van de RPG niet zal overleven, dan zou dat heel handig zijn. Ik zou graag een paar mensen hebben die afvallen door zelfmoord of die gewoon stoppen met eten of iets zoals dat. Hoe hij/zij sterft mogen jullie natuurlijk zelf bedenken. Laat de creativiteit maar stromen!
Als je een tweede character aanmaakt, maar hier niet veel mee reageert, is dat dus niet erg. (zolang het ooit maar sterft, *sadistisch lachje*) Ik dacht dat het gewoon wat meer drama en actie zou geven als er ook wat afvallers zijn. Dit personage moet ook niet zo uitgebreid en gedetailleerd aangemaakt worden, als je dat niet wil.
Verder is het in het tweede deel ook mogelijk je personage te laten sterven, maar dat wordt later duidelijker. (:

Hoe ziet het huis eruit:

Het huis
De slaapkamers
De badkamer
De eetzaal
De ramen zijn van gepantserd glas (onbreekbaar) en de deuren kunnen automatisch worden gesloten (kan je niet open wrikken met een speldje dus)

Personages:
Meisjes:
*Aimee Isabella Lee ~ Caelestis |5|
*Cora Keegan ~ Hartnett |4|
*Grace Soldra ~ Dreamlight |6|
*Janel Meilani Parrish ~ Hartnett |7|
*Megan Scott ~ Apofylliet |7|
*Rebecca Amy Somers ~ Illwill |6|
*Ruby Ann Monroe ~ Amourable |2|
*Venya Bjornson ~ Illwill |1|

Jongens:
*Alexander Finnegan Vazwinsky ~ Mascot |5|
*Alfie Dilaurentis ~ Flensjex |6|
*Campbell Saunders ~ Leora |5|
*Clint Keith Rogers ~ Mascot |2|
*Jonah Hale ~ Eichen |1|
*Samuel 'Sam' George Claflin ~ Hartnett |4|
*Sebastian Vettel ~ Stannis |3|

Kamerindeling:
1e verdieping:
~~-Kamer 1: Alecia Beth Moore~~
-Kamer 2: Grace Soldra
-Kamer 3: Megan Scott
~~-Kamer 4: Ruby Ann Monroe~~
-Kamer 5: Venya Bjornson
-Kamer 6: Alexander Finnegan Vazwinsky
-Kamer 7: Campbell Saunders
-Kamer 8: Jonah Hale
-Kamer 9: Sebastian Vettel

2e verdieping:
-Kamer 1: Aimee Isabella Lee
-Kamer 2: Cora Keegan
-Kamer 3: Janel Meilani Parrish
-Kamer 4: Rebecca Amy Somers
~~-Kamer 5: Spencer Taylor Brooks~~
~~-Kamer 6: Alfie Dilaurentis~~
-Kamer 7: Clint Keith Rogers
-Kamer 8: Samuel 'Sam' George Claflin
~~-Kamer 9: Norah Savannah-Grace Chantelle Lynn~~

Story
Lijst martelingen
Rollentopic
Praattopic

We beginnen, wanneer iedereen in het huis aankomt. De helicopter is dus net geland op het terrein vlak voor de deur van de villa. Er is geen ontvangstcommitie, er is alleen een blad papier zichtbaar opgehangen. Daarop staat dat er voor het slagen van het onderzoek niemand zal zijn die hen helpt of de weg wijst. De kamerindeling is ook aangegeven op het blad. Iedereen slaapt alleen op de kamer. Aan jullie dus de keus of jullie meteen jullie kamers opzoeken of eerst nog even kennis maken met iedereen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2014 - 18:59 ]
“To live will be an awfully big adventure.”

19 april 2014 - 21:11

Kalinda 10484

Samuel Claflin • Kleding

Zodra Ruby's ogen begonnen te glinsteren, realiseerde ik me dat het blinkende tranen waren die ze probeerde te verdoezelen. Ze wreef haar handen tegen elkaar aan en ging weer op het bed zitten, hoewel ze haar benen dit keer onder de dekens verstopte. Ze klopte op het lege stuk naast haar en nog voordat ze weer aan het praten was, had ik mezelf al geïnstalleerd op het bed. In plaats van dat ik naast haar ging zitten, kroop ik achter haar en legde ik mijn benen langs de hare, waarna ik haar tengere, ranke lichaam tegen het mijne trok. De dekens trok ik nog wat strakker om ons heen, zodat ik er in ieder geval zeker van was dat Ruby niet onderkoeld zou geraken.
"Weet je zeker dat je -je trui niet zelf aan wilt?" vroeg ze zachtjes.
Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb al een trui aan. Het valt wel mee, ik voel me prima." Hoewel het deels gelogen was, besloot ik om verder geen aandacht aan mijn eigen gesteldheid te besteden.
Opeens galmde er een luide lach door de ruimte, die iets over een experiment zei en vervolgens als een hoopje, nutteloze woorden in de ruimte verdween. Ik slikte en sloeg mijn armen rondom de blondine heen en verstrakte mijn grip zodra ik merkte dat er tranen op mijn trui begonnen te druppelen. Een nare steek trof mijn hart en ik sloot mijn ogen, alsof iemand een mes in mijn borstkas had gestoken. God, wat haatte ik het als iemand pijn leed. Ik kon er niet tegen, het was verschrikkelijk om iemand te zien lijden.
Ik probeerde Ruby te sussen, mompelde liefkozende woordjes in haar oor en wiegde haar zachtjes op en neer, terwijl ik met mijn duimen de tranen probeerde weg te vegen. Ze mocht niet verdrietig zijn, ze moest nu sterk blijven. En ik zou ervoor zorgen dat ze zichzelf hier doorheen sleepte, al moest ik daar mijn hele leven voor opgeven. Letterlijk.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

20 april 2014 - 19:17

Blaeu 6578

Jonah Hale Outfit
Janel vroeg of ik wilde dat ze weg ging. Ergens wilde ik dat erg graag, maar ik had mezelf nu al zo erg voor schut gezet dat ik een wat nonchalante houding aannam. Ook vroeg ze of ik iets over mezelf wilde vertellen, maar die vraag ontweek ik - ik was niet van plan haar nu al persoonlijke dingen te vertellen.
'Nee hoor, blijf maar hier,' mompelde ik waarna ik, tot mijn opluchting, voelde dat mijn wangen weer verkleurden naar hun oorspronkelijke kleur. 'Misschien kunnen we eerst iets te drinken halen beneden.'
Met een soepele beweging sprong ik van het bed, waarna ik naar de deur toe liep om die te openen. Het ging echter anders dan verwacht - de deur gaf niet mee. Zelfs toen ik met al mijn kracht tegen de deur duwde, ging die niet open.
'De deur zit op slot,' merkte ik, nu nog redelijk kalm, op. Ik verwachtte eigenlijk dat het een flauwe grap was van Janel en ging er dus niet van uit dat er iets bijzonders aan de hand was. Pas toen ik voelde dat de kamer kouder werd begon ik me af te vragen wat er aan de hand was.
'Janel, is dit een grap? Want ik vind het niet bepaald grappig,' mijn stem klonk luid en duidelijk. 'Ik wil dat je er mee ophoudt.'

21 april 2014 - 15:13

Kalinda 10484

Janel Parrish • Kleding

"Nee hoor, blijf maar hier," mompelde hij, terwijl ik opmerkte dat zijn wangen weer een normale, vleeskleurige tint begonnen te krijgen. "Misschien kunnen we eerst iets te drinken halen beneden."
Ik knikte instemmend, waarna Jonah overeind kwam naar de deur liep om deze te openen. Hij duwde en trekte aan de klink, maar de ebbenhouten deur die er eerder nog zo sierlijk uitzag, bleek roestvast te zitten. Er was geen beweging in te krijgen. "De deur zit op slot."
"Goh," antwoordde ik met een sarcastische ondertoon, waarna ik mijn wenkbrauwen een stukje omhoog trok. Opeens schoot er een rilling door mijn ruggenmerg en ik begon te trillen, waarna er kippenvel op mijn armen begon te ontstaan. Ik beet zachtjes op mijn onderlip, zodra ik besefte dat de temperatuur ernstig begon te dalen.
"Janel, is dit een grap? Want ik vind het niet bepaald grappig." Jonah's stem klonk ferm en hard. "Ik wil dat je er ermee ophoud."
"Jonah, ik doe helemaal niks. Hoe kan ik nou een grap uithalen als ik al de hele tijd voor je neus sta?" kaatste ik terug, hoewel er een geïrriteerde ondertoon in mijn stem weerklonk.
Ik rolde met mijn ogen en liep richting de regeling van de airco, waarna ik aan de knop begon te draaien. Het bleek tevergeefs te zijn; er was geen beweging in te krijgen. Een arsenaal van vloekwoorden glipte uit mijn mond en ik wikkelde mijn armen om mijn middel, in een lutteloze poging om mezelf te verwarmen.
"Het experiment is begonnen!" lachte een onbekende, maar gemene stem. Hij galmde door de ruimte en mijn adem stokte in mijn keel. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes en ik slikte, waarna ik mijn handen tot vuisten balde en mezelf dwong om niet direct in paniek te raken. Ik moest koel blijven, er was geen tijd om me te gaan aanstellen.
Ik ontspande mijn spieren nadat ik een laatste zucht had geslaakt, om vervolgens naar het bed te lopen en de dekens open te slaan. "Kom, we moeten warm blijven. Als we niet onderkoelen, kan er niets gebeuren."

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 15:13 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

21 april 2014 - 21:58

Olivie 846

Ruby Ann Monroe
Sams lichaam gaf zekerheid en warmte en ik apprecieerde zijn bezorgdheid en liefdevol handelen. Mijn voeten kwamen tot net onder zijn knieen wat ons lengte verschil nog een uitvergrootte. Sam zijn handen lagen liefkozend maar stevig om mij heen geslagen en mijn gehoorgang werd gevuld door zijn zachte stem die om de zoveel seconde rustgevende woordjes fluisterden. Mijn zoute tranen lieten kringen op de mouwen van zijn trui achter, maar hij scheen het niet erg te vinden. Mijn vrolijke humeur was ver weggezakt en zou voorlopig ook niet meer terug keren. Sam had ons beide goed ingestopt wat enige warmte vasthield waardoor ik langzaam rustiger werd en de grip op de realiteit terug begon te krijgen. Mijn ogen waterde nogsteeds hoewel de tranen waren gestopt met vloeien. Sam had zoveel mogelijk trainen van mijn wangen geveegd wat brandende, schrale plekken achterliet door het terugkeerende patroon. Alles in deze kamer was er voor gemaakt om ons binnen te houden. De ramen waren veel te dik om alleen de kou buiten te houden, ze waren er ook om ons op een plek vast te houden. Onze enige uitgang was door iemand anders op slot gedaan, onze enige optie was om te wachten tot we weer vrijgelaten zouden worden. Als ratten in de val, zo zaten we erbij. "Het spijt me heel erg Sam." Ik wist niet precies waar ik mijn verontschuldigingen voor aanbood maar het leek het enige gepaste om op dit moment te zeggen. Ik wist dat mijn aanwezigheid niet echt geruststellend was geweest aangezien ik als een lappenpop in elkaar was gezakt en compleet afhankelijk van Sam was geworden. Deels drukte het dus ook mijn dankbaarheid naar hem uit. "Wat voor experiment zou er bedoeld worden?' Mijn vraag klonk rasperig maar duidelijk terwijl mijn voeten langzaam heen en weer bewogen terwijl ik op een antwoord wachtte.

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 22:10 ]
“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

22 april 2014 - 21:12

Gibigianna 15113

Leora schreef:

Campbell Saunders

‘Wat nu?’ hoorde ik Amy angstig fluisteren. Ik haalde mijn schouders op maar direct ging het licht uit waardoor ik besefte dat ze het waarschijnlijk niet gezien had.
Plotseling kwam er korte felle flitsen van wit licht wat door mijn hoofd leek te snijden. Zo fel was het.
‘Welkom het experiment is begonnen.’ Hoorde ik opeens door onze kamer schallen. Mijn maag kromp ineen bij de woorden. Het experiment is begonnen? Wat was dit voor ziek spel?
Ondertussen leken mijn vingers en tenen bevroren te zijn terwijl ik mijn ogen niet durfden dicht te doen tegen het felle licht. Ik bleef enkel naar een punt van de kamer kijken terwijl ik Amy dicht tegen me aandrukte. Zolang haar maar niks overkwam.
Langzaamaan begon ik mijzelf misselijk te voelen door de lichten die fel aan en uit flikkerde. Automatisch sloot ik mijn ogen maar ik moest weten wat er zou gebeuren. Hoe kon iets wat goed leek zo snel veranderen in zo iets slechts?

Kunnen ze ook hallucinaties krijgen/ dingen zien die er niet zijn door het flakkeren van het felle licht naar donker of iets?

Rebecca Amy Somers

Klappertandend hou ik mezelf tegen Campbell aangedrukt, mezelf zo warm mogelijk houdend met zijn trui. Mijn gezicht hou ik tegen hem aan gedrukt, in de hoop mezelf te beschermen tegen het felle licht. Langzaam hef ik mijn hoofd op en open toch nog eens mijn ogen. In een flle flits zie ik de kast voor me, terwijl ik mijn hoofd draai, blijft het beeld voor mijn ogen hangen, ook al is het nu donker. Nog voor het beeld van mijn netvlies verdwenen is, komt er een nieuwe lichtflits. Doordat ik mijn hoofd heb bewogen, lijkt het net of de kast van plaats is verandert. Slikkend tegen de misselijkheid trek ik Campbell richting het bed.
En dan eindelijk houden de lichten plots op. Opgelucht tril ik, terwijl ik zijn kleding in mijn verkleumde handen blijf klemmen.
"We moeten onder de dekens kruipen." piep ik zachtjes. Trillend blijf ik dicht tegen hem aan staan tot hij in beweging komt. Ik wil het contact tussen ons zo min mogelijk verbreken, zodat zijn warmte zo lang mogelijk tegen me aan zat.

{Nou het zou kunnen denk ik. Als je geest al een beetje zwak is door bijvoorbeeld vermoeidheid , depressie of negatieve gedachten zeg maar, lijkt het me wel mogelijk dat je je dingen gaat inbeelden ja (: }

[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 21:13 ]
“To live will be an awfully big adventure.”

24 april 2014 - 21:05 Gibigianna is offline

De stem

Mijn blik gaat uiteindelijk alleen nog maar naar de mensen die met z'n tweeën op een kamer zitten. Het is wel interessant hoe ze er zo samen op reageren, hoe ze steun zoeken en elkaar warm houden. Misschien ontstaan er zo veel meer relaties die kapot gemaakt kunnen worden...
Dan beslis ik om degenen alleen op een kamer vrij te laten. Na nog een intense en lange sessie van flitsende lichten, laat ik alles ophouden. De airco springt weer op een normale temperatuur en de deuren springen los van het slot. Degene die met twee zijn laat ik nog even zitten. Voor hen is deze situatie natuurlijk makkelijker en ik moet zeker zijn dat het dezelfde indruk op hen achterlaat als op degene die alleen zitten. Iedereen moet ongeveer evenveel emotioneel geschaad zijn. Ze moeten het zo lang mogelijk volhouden, maar er moeten gelijke kansen zijn. Op de camera's kijk ik goed na in welke kamer zich maar één persoon bevindt om die dan één voor één te openen. Zij hebben geluk deze keer. Het was slim om alleen op een kamer te gaan, want nu zijn zij sneller vrij.

“To live will be an awfully big adventure.”

24 april 2014 - 22:18 DreamLight is offline

DreamLight 187

Grace Soldra
Ik weet niet hoe lang, maar ik weet wel dat ik heel lang heel erg koud en verkleumd op bed lig. Ondertussen ben ik wel zo slim geweest om minstens vijf truien aan te trekken. Niet dat ik zoveel kleding heb mee genomen, maar ik heb wel alles aangetrokken dat ik bij me heb. Ik heb besloten me nu niet te gaan drukmaken om de was, mijn warmen lichaam en veel was lijkt me toch een stuk aantrekkelijker dan een bevroren lichaam en weinig was. De hele tijd lig ik te rillen in de donkere hel waarin ik altijd leef. Om de tien seconden herinner ik mezelf eraan dat ik het koud heb, pratend en wel. Ja, je hoort het goed. Ik praat in mezelf.
'Ik heb het koud.' Ril ik.
'Ik heb het koud.' Ril ik tien seconden later.
'ik heb het koud.' Ril ik nog tien seconden later.
'Ik heb het warm.' Wacht een even. Ik heb het warm! Gelijk sla ik de dekens van me af. Eén voor één trek ik mijn kleren weer uit, totdat er maar één laagje overblijf. Het is over! Zou het kunnen dat ook de deur.. Ik sprint naar het begin van de kamer, waarnaar ik met een klap tegen de deur raak. Gelijk schiet mijn hand naar de deurknop die ik omlaag duw. Ik kan het niet geloven dat de deur echt open gaat. Ik ben vrij! Maar wat nu? Zouden de anderen dit ook hebben meegemaakt? Wat vonden zij ervan? Ik zal het maar moeten vragen. Ik loop dus naar een willekeurige deur op de eerste verdieping waar ik ook slaap, maar als ik op de deur heb geklopt en de deurknop heb omgedraait, gaat de deur niet open. Dat betekent dat er hier nog steeds iemand gevangen zit. Dan moet ik diegene bevrijden. Meedere keren draai ik de klink om maar het helpt niet. Zou ik ze kunnen horen?
'Hallo, wie zit hier!' Gil ik door de gang heen, zo dicht mogelijk tegen de deur aan, wachtend op antwoord en vooral erg verward.

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

25 april 2014 - 13:36 Hexcore is offline

Hexcore 33026

Clint Keith Rogers

Cora houdt de dekens voor mij open en ik ga naast haar zitten. De koude snijdt in mijn gezicht, maar ik trek mij er niets van aan. Ik voel dat Cora zich zacht terug trekt en afstand neemt. Ik wil het niet, maar ik vraag me af waarom. Ik besluit vriendelijk te vragen of ze dichter komt zitten. "Ehm, Cora, je zou het warmer kunnen hebben als je korter kwam zitten. Ik bijt niet hoor." zeg ik en wacht zwijgend af.
(sorry dat het zo weinig is, maar op mijn gsm typen is niet handig)

Sidera nostra contrahent solem lunamque

25 april 2014 - 13:56 Blaeu is offline

Blaeu 6578

Jonah Hale Outfit
Met een wat geïrriteerde stem maakte Janel me duidelijk dat het geen grap was, of in ieder geval niet haar grap. Mijn ogen werden groot, niet alleen van paniek maar ook van irritatie vanwege de houding die Janel opzette. Al mijn hele leven kon ik erg slecht tegen sarcasme en alles in die richting - tenzij het van mezelf kwam natuurlijk. Gelukkig lukte het me om Janel te vergeven voor nu, er waren wel andere dingen om me zorgen over te maken.
Janel liep naar de airco en draaide aan de knop, toen dat niet werkte vloekte ze hardop. Ze deed haar armen om haar lichaam, en ik volgde haar voorbeeld. Het was een wat hopeloze actie, gezien de koude lucht altijd wel ergens een stukje lichaam vond.
'Het experiment is begonnen!' hoorde ik een stem, die me wat aan een stem uit een horrorfilm deed denken. Mijn hard begon nog wat sneller te kloppen, maar ik rechtte mijn rug en deed mijn best om niet bang te lijken. In mijn hoofd was ik al bezig met de mogelijkheden: was dit één of andere slechte prank, of was dit eigenlijk het huis van een gemene seriemoordenaar? Hoe dan ook, ik wilde graag dat het stopte.
Janel was naar het bed gelopen en sloeg de dekens open. Ze stelde voor om warm te blijven en hoe graag ik dat ook wilde, mijn lichaam was verstijfd - van zowel de koude lucht als de angst. Pas toen ik doorhad dat ik al een tijd voor me uit aan het staren was, lukte het me om beweging te krijgen in mijn benen. Uiteindelijk belande ik op het bed, waar ik naast me klopte als teken dat Janel naast me moest gaan liggen.
'Zo erg is dit niet, toch?' grinnikte ik. Tot mijn verbazing klonk mijn stem kalm in tegenstelling tot hoe ik me van binnen voelde.

26 april 2014 - 18:28 Kalinda is offline

Kalinda 10484

Samuel Claflin • Kleding

"Het spijt me heel erg, Sam."
Ik keek op zodra ik de verontschuldigende woorden van Ruby hoorde, waardoor ik mijn wenkbrauwen vragend optrok en haar nog wat dichter tegen mijn lichaam wist te trekken. Haar spieren leken wel verlamd te zijn en haar botten leken bevroren, waardoor ze nu als een slappe pop tegen me aanhing. Haar goudblonde haren prikten in mijn neus, aangezien ik met mijn kin op haar rechterschouder probeerde te leunen.
"Er is geen enkele reden om je te moeten verontschuldigen," opperde ik zachtjes, terwijl er nog een enkele rilling door mijn ruggenmerg ging. Hierdoor klampte ik mezelf in een reflex nog wat steviger aan Ruby vast, wie inmiddels alweer haar voeten op en neer aan het bewegen was. "Wat voor experiment zal er bedoeld worden?"
De vraag die mij net werd gesteld, had ik inmiddels al driehonderd keer herhaald in mijn hoofd, waarna ik hem probeerde te beantwoordde. Helaas was het tevergeefs; ik begreep niet welk experiment er uitgevoerd zou worden. Ik wist enkel dat het niet veel goeds kon betekenen.
"Ik weet het niet, maar aangezien we nu vastzitten in een koude kamer en de lampen aan het flikkeren zijn, voorspel ik niet veel goeds." Ik kon er nu wel doekjes om gaan winden, maar we wisten beiden dat dit geen normale zaak meer was. Het felle, witte licht begon me te irriteren en ik sloot mijn ogen, terwijl ik mijn best deed om kalm te blijven. Ik moest en zou Ruby hier doorheen slepen, maar dan moest ikzelf wel geduldig blijven wachten. Dit kon niet eeuwig duren, toch?

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

26 april 2014 - 18:39 Kalinda is offline

Kalinda 10484

Cora Keegan • Eerste kledinglaag

"Ehm, Cora? Je zou het warmer kunnen krijgen als je dichterbij kwam zitten. Ik bijt niet, hoor," zei Clint, waarna hij me zwijgend aankeek en leek af te wachten totdat ik tegen hem aan zou schuiven.
Hoe graag ik ook tegen hem zou aankruipen om op te warmen, het stemmetje dat in mijn hoofd was gekropen schreeuwde dat ik uit zijn buurt moest blijven. Hoe harder ik mijn best deed om me te verzetten tegen mijn doodsangst, hoe luider het stemmetje leek te gillen. Verschrikkelijke herinneringen die ik het liefste zou willen wissen vlogen in flarden door mijn hoofd. Ik wilde schreeuwen, wilde dat het vervelende stemmetje en de gedachtekronkels mijn hoofd zouden verlaten, maar enkel het geluid van een zacht, breekbaar gekerm van verdriet rolde over mijn zachtroze lippen.
Ondertussen begon ik me af te vragen of Clint me een zwak wezen vond, en dat hij mij nu het liefste door het gepantserde glas zou gooien. Ik keek eventjes met mijn ogen, die nog steeds zo groot waren als schoteltjes, naar hem op en probeerde zijn gezichtsuitdrukking te lezen, maar door de tranen die achter mijn oogkassen priemden maakte ik geen schijn van kans. Clint was sowieso al niet gemakkelijk om te lezen, hij was geen open boek.
Ik sloeg mijn ogen al snel neer en begon uit angst voor mijn gedachten te trillen, hoewel de lage temperatuur in deze slaapkamerruimte me ook niet veel goed deed.

[ bericht aangepast op 30 april 2014 - 11:53 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

26 april 2014 - 18:54 Kalinda is offline

Kalinda 10484

Janel Parrish • Kleding

Jonah staarde een tijdje voor zich uit en hoewel ik wist dat hij het niet zou willen toegeven, merkte ik aan zijn houding dat hij bang was. Zijn ogen waren zo groot als schoteltjes en zijn lichaam, dat wel verstijfd leek te zijn, vertelde me genoeg. Jonah wilde namelijk graag zo mannelijk mogelijk overkomen, maar ik wist dat hij diep vanbinnen een angstig jongetje was dat nu liever schreeuwend was weggerend.
Al snel leek hij zich enigzins hersteld te hebben en belandde hij stilletjes op het bed, waarna hij gebaarde dat ik naast hem moest komen liggen. Normaal gesproken zou ik hem nu een brutale blik hebben geschonken en hem hebben uitgekafferd, maar aangezien ik het koud had en ik stiekem toch wel een beetje bang aan het worden was, besloot ik om tegen hem aan te kruipen en mijn hoofd op zijn borstkas te leggen. Zijn hart klopte sneller dan de gemiddelde cijfers, maar ik kon begrijpen dat de adrenaline inmiddels door zijn aderen aan het vloeien was.
"Zo erg is dit niet, toch?" grinnikte hij. Zijn stem klonk beheerst, waardoor ik me begon af te vragen wie van ons tweeën nou eigenlijk het bangst was.
"Het kan altijd erger." Ik keek grijnzend naar Jonah op, terwijl ik mijn best deed om mijn gezicht in de plooi te houden en de angst die mijn ogen vasthield probeerde te verdoezelen.
Zodra ik mijn laatste woorden had uitgesproken, begonnen opeens de lampen te flikkeren en schoten er felle, witte lichten door de ruimte. Door de schrik slaakte ik een gil, die ik al snel dempte door mijn hand over mijn mond te slaan. Ik keek Jonah vervolgens verontschuldigend aan en begroef mijn gezicht in het kuiltje van zijn nek, zodat ik minder last zou hebben van de flakkerende lichten.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

29 april 2014 - 19:46 Fagerman is offline

Fagerman 4603

Aimee Isabella Lee
Als ik haar vraag of ze het ook zo koud heeft antwoordt ze" Ja, inderdaad, ik merkte het net ook op. Ik zal eens op de airco kijken." Bij haar antwoordt glimlacht ze, terwijl ze naar het witte apparaat aan de muur loopt. "Hij staat op min dertien!" roept ze geschokken uit, nadat ze ziet wat er op het apparaatje staat. Ze begint op alle knoppen te drukken, maar er verandert niets. "Wat?" zeg ik terwijl ik op sta. "Hij wil niet... Ik weet niet wat hier aan de hand is, maar... het is niet goed." zegt Venya. Ook ik kijk geschokt en probeer alles in mijn hoofd op een rijtje te zetten. We zitten opgesloten en het is dertien graden. We kunnen er niets aan veranderen. Opeens wordt ik wakker uit mijn gedachten door een gilletje van Venya. Ik kijk naar haar en merk dat het licht aan en uit gaat. "Ah, verdomme!" hoor ik vanaf Venya en daarna een bonkend geluid. Wanneer er licht is kan ik zien dat ze op de grond is gevallen, dus loop ik naar haar toe. Ze bedekt haar ogen. Ik ga naast haar zitten en leg mij hand op haar schouder. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. De laatste tijd heb ik me vooral bezig gehouden met mijn eigen angsten en herinneringen. Ugh, wat was ik egoïstisch. "Welkom... Het experiment is begonnen!" Ik schrik van een stem die dit door de kamer roept. Ik kijk schuchtig om me heen en zie dat er speakers aan de muur hangen. Venya zit nog steeds op de grond, dus blijf ik naast haar zitten.

[ bericht aangepast op 29 april 2014 - 20:01 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

29 april 2014 - 19:58 Gibigianna is offline

Gibigianna 15113

Venya Bjornson

Ik knijp mijn handen tot vuisten, terwijl ik wacht tot het felle licht voorbij is. Ik heb altijd het gevoel dat mijn ogen gaan ontploffen als ik gewoon blijf kijken. Het licht dat aan en uit gaat irriteert me en het lijkt alsof alles om me heen beweegt dan. Ik weet dat ik bij de minste poging om te blijven kijken een gigantische hoofdpijn zou krijgen en blijf dus gewoon mijn handen tegen mijn ogen houden, terwijl ik Aimee gelukkig dicht bij me voel. Ergens ben ik echt enorm opgelucht dat ik dit niet alleen hoef te doorstaan. Dan plots schalt een stem door de ruimte. Een rilling loopt over mijn rug, terwijl ik bang slik, ook al gaat dat moeilijk met de brok angst in mijn keel. Wat moet dit voorstellen? Nog meer rillingen lopen over mijn rug door de koud die de hele ruimte vult. Uiteindelijk besluit ik dat we naar het bed moeten zien te geraken. We moeten elkaar hierdoor helpen. Langzaam laat ik mijn handen zakken, maar nog voor ik kan gek kan worden van het geflikker, gaat gelukkig net het licht weer gewoon aan. Ik kijk Aimee geschokt aan en wijs naar het bed terwijl ik verder praat: "We moeten warm blijven." zeg ik met lichtjes trillende stem. Ik trek mijn benen wat hoger, zodat ik mezelf overeind zou kunnen hijsen.

“To live will be an awfully big adventure.”

29 april 2014 - 20:08 Fagerman is offline

Fagerman 4603

Venya Bjornson

Aimee Isabella Lee
Gedurende de lichten blijft Venya in dezelfde houding zitten. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar probeer haar toch te helpen. Ik zie dat ze rilt, dus sla ik voorzichtig een arm om haar heen. Uiteindelijk laat ze haar handen langzaam zakken, maar ik zie nog steeds dat ze moeite heeft met het geflikker. Opeens is het licht weer normaal. Venya kijkt me geschokt aan en wijst naar het bed terwijl ze zegt: "we moeten warm blijven." Ik hoor dat haar stem lichtjes trilt, maar dat verbaasd me niets. Ze trekt haar benen wat hoger zodat ze op kan staan. Ook ik sta langzaam op en loop naar het bed. Ik kijk naar het thermostaat en zie dat het ook geen min dertien meer is. "Het is weer warmer!" roep opgewekt naar Venya. Ik loop snel naar de deur en druk op de klink. Nu gaat de deur gemakkelijk mee. "en de deur is weer open!" vervolg ik mijn blijheid.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Index RPG Actieve Topics Zoek