3 Larry's • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

3. The number of the magic and devine.
In een London's appartementencomplex met 3 appartementen wonen 3 koppels op 3 verschillende manieren. Elke van de 3 koppels heeft een verschillende achtergrond en een verschillende toekomst. Het enige wat er overeen komt met elk van de koppels zijn hun namen. Zelf hebben ze hier alleen geen weet van. Elk van de koppels leeft hun eigen leven op hun eigen manier, al is het natuurlijk goed mogelijk dat ze elkaar wel op een of andere manier kennen en ook wel eens bij elkaar over de vloer komen, ondanks hun verschillen, waaronder hun inkomen, verleden en staat van hun relatie. Van een rijk koppel wat claimt alleen friends with benefits te zijn tot een langer getrouwd straatarm stel dat met moeite hun hoofd bovenwater kan houden.


Rollen •
[• Foto • Partner • Speler]

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:29 ]

---

Bowties were never Cooler

[waarom heb ik altijd het gevoel of wij de enige twee zijn die reageren in rpg's. ;x]

Harry Styles
Ik stak mijn arm met kleding alvast door het gordijn heen, wetend dat ik niet zomaar kon binnen lopen, stel Louis zou nog geen shirt aanhebben.
Maar al snel werd ik het hokje ingetrokken. Ik moest moeite doen om in evenwicht te blijven en greep Louis daardoor meteen vast, zodra ik in het hokje stond. 'Geeft toch niet.' Glimlachte ik en deze werd alleen maar groter bij het kusje dat ik van hem kreeg. Hij nam de shirtjes over en hing deze bij de anderen. Pas toen kon ik hem goed bekijken, met het nieuwe shirt wat hij aanhad. Ik grijnsde goedkeurend. 'Staat je geweldig.' Gaf ik eerlijk toe. Daarbij was het ook echt wel een shirt voor Louis. Mijn armen wikkelde ik om zijn middel en ik trok hem dicht tegen me aan, toe hij zijn armen om mijn nek sloeg. Ik knikte goedkeurend toen hij zei dat hij de rest ook zou passen en kuste hem zachtjes terug.Ik piepte zielig toen Louis al snel weer terugtrok en drukte hem toch nog een kusje na. 'Doe maar, ik zit in het hokje naast je.' Ik zuchten zachtjes en verliet het hokje weer om dat van mij in te stappen en ook maar te beginnen met passen. Ik zetten mijn tas neer en trok mijn eigen shirt over mijn hoofd en verving deze met een licht blauwe singlet. om er niet een eeuwgheid over te doen, verving ik mijn eigen broek met een donker rode chino.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Geen idee... Zal ik eens berichten rondsturen?]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik glimlachte en bloosde wat bij zijn lieve woordjes. Hijwas het moxel hier, maar als ik paspopje speelde leek die wereld wel omgekeerd. Ik liet me dicht tegen hem aan trekken en wikkelde zelf mijn armen om zijn nek voorik hem een kort zacht kusje gaf. Hij piepte heel zielig en stal nog een kusjevoor ik die kon geven. "Draakje." mompelde ik met een grijns die om mijn lippen speelde. Ik knikte bij zijn woorden en kneep even zacht in zijn bips toen hij het hokje uit liep. Ik sloot het gordijn weer compleet. Ik trok daarna dit shirt uit en het lelijke shirt aan. Het viel verrassend goed, maar het printje was echt spuuglelijk. Ik haalde een hand door mijn haren. Boo. Dit shirt is echt afschuwelijk. Waarom heb je het in hemels naam uit de rekken gehaald?" vroeg ik voor ik even het hokje uit liep en zijn hokje in liep waar hij een donkerrode broek aan het aandoen was. "Het staat je geweldig, Boo." zei ik oprecht terwijl ik mezelf nu naast hem zag staan. Ik voelde me echt belachelijk zo naast hem. Ik drukte een kusje op zijn wang. Hij zag er altijd overal geweldig in uit, maar dit was echt mijn eigen Harry in zijn eigen stijl. Wat hij soms voor shoots aan moest waren niet om aan te zien. Hij was dan verre van mijn eigen slungelige, lieve, zorgzame Boo. Ik zag veel van de foto's dan ook niet meer als foto's van hem maar van een ander, omdat ze er zo ver van af staan. Dit was de echte Harry en dat was ook de enige die ik wilde.

---

Bowties were never Cooler

[Tsja, ik zou wel willen met reageren, maar ik wacht op Esmee.]

---

Reality's overrated.

[nouja, het viel me alleen op, dat dat best vaak het geval is. ;x]

Harry Styles
Ik zou nooit genoeg kusjes van Louis kunnen krijgen. Het liefste kuste ik hem heel de dag door en dat deed ik dan ook wanneer ik daar de kans voor kreeg. Ik draaide me om, om uit het hokje te steppen, maar stak nog snel, grijnzend mijn tong naar Louis uit toen hij me draakje noemde. Ik hupste op toen hij in mijn kont kneep en lachend trok ik zijn gordijn dicht, voordat ik in het kledinghokje naast dat van hem verdween. ik zetten mijn tas op de grond en begon rustig het eerste zetje aan te trekken. Ik trok net mijn broek uit, toen ik Louis hoorde klagen. Lachend stapte ik in een rode chino, toen Louis mijn hokje binnen stapten. Ik trok de broek nog snel over mijn kont en knoopte hem dicht, voordat ik me naar hem omdraaide en hem bekeek. 'Oke, misschien is het hem toch niet nee.' het model stond hem geweldig, maar de print past niet bij hem. Blosjes verschenen op mijn wangen toen hij mijn outfit wel leuk leek te vinden en ik draaide me iets naar de spiegel om mezelf te bekijken. Ik trok wat aan het shirt en zuchten zachtjes. De vogels op mijn borst, staken er iets bovenuit. Ik trok wat aan het shirt en zuchten zachtjes, voordat ik me weer op Louis richten. 'Kom, terug jij, je moet nog meer passen.' glimlchte ik speels, terwijl ik dit keer degene was dit hem met een tik op de kont, het pashokje uitwerkte.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik grinnikte toen hij instemde met het feit dat dit shirt me echt niet stond. Ik complimenteerde Harry op zijn outfit, waarin hij wel echt mijn Harry leek. Hij bloosde wel, maar bleef toch wat aan het shirt plukken. Hij twijfelde duidelijk nog. Ik gleed met mijn vingers zacht over de vogeltjes en keek toen op bij zijn woorden. Ik rolde met mijn ogen en draaide me toen naar het gordijn om weg te lopen. Met een piep sprong ik min of meer het hokje uit door het kneepje in mijn kont. "Pas op, want zo kan ik het ook spelen." zei ik speels voor ik toch naar mijn hokje verdween. Het was dat ik ten alle tijden weigerde minder aan te hebben dan een t-shirt en shorts, maar ik kon hem best plagen. Ik wist ook prima wel hoe het werkte, al was ik zelf maagd. Eenmaal in mijn hokje trok ik mijn shirt uit en keek even in de spiegel, iets wat ik nooit deed zonder shirt. Ik zag de rode streep en de paar wondjes van vanochtend, maar dat trok mijn aandacht eigenlijk niet. De aantal grote witte littekens vielen veel meer op. Daarom wilde ik het hem nooit laten zien. Op mijn benen had ik er nog een paar en op mijn rug ook. Ik wilde niet anders behandelt worden als hij ze zag, zelf conclusies trok of zelfs bij mijn verhaal. Ooit zou hij het weten, maar nu nog niet. Ik was er nog niet klaar voor. Ik scheurde mijn blik los van mijn gehavende lichaam en pakte een volgens shirtje. Ik trok het aan en keek even in de spiegel. Deze print was wel leuk, maar de pasvorm was wat minder. Toch was het misschien wel een optie, want de hals was in elk geval hoog genoeg. Ik stapte het hokje uit en weer bij Harry naar binnen om het te showen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
We zaten al een tijdje in het café beneden, op de begane grond van ons complex, koffie te drinken, samen met de medebewoners hier. Louis zat op de rand van mijn rolstoel, zijn arm om mij heen geslagen, terwijl hij met een vies gezicht zijn Irish Coffee opdronk. Ik was zelf niet zo van de alcohol en had een gewone, simpele koffie, al had ik eigenlijk helemaal geen dorst waardoor de zwartbruine drank, die oorspronkelijk warm hoorde te zijn, op de tafel voor ons koud stond te worden. Louis, wiens vingers figuurtjes tekenden op mijn schouder, was duidelijk verveeld. 'Hazza,' begon hij. 'Laten we gaan, hier is niks aan.'
Zijn hand strijkt door mijn krulletjes terwijl ik zijn vingers over mijn hoofdhuid voel, doorgaand naar mijn wang, waarop uiteindelijk ook zijn lippen even belanden. 'Ik wil ook nog langs mijn moeder en heb nog een klus die ik voor morgenochtend af moet hebben.'
Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. Ik wilde niet nu al weg, ook al verveelde ik mij hier ook wel. Ik wilde niet dat we nu over zouden komen als de mensen die meteen al weggingen, die geen contact zochten met de rest, niet sociaal waren. 'Ik verveel me ook, maar laten we hier nog heel even blijven, Lou, alsjeblieft?' vroeg ik en keek hem lichtelijk smekend aan, hopend dat hij de reden zou begrijpen. Ergens hoopte ik ook dat hij niet meer aan die klus zou toekomen. Het idee dat hij weer iemand om het leven zou brengen beviel mij helemaal niet, maar wat kon ik er tegen doen? Het was zijn werk en ik kon hem er toch niet vanaf praten. Bovendien liep hij zelf waarschijnlijk ook gevaar als zijn opdrachtgever erachter kwam dat hij zijn taken niet uitvoerde. Toch was ik bang dat hij opgepakt zou worden en opgesloten zou worden, waardoor ik hem kwijt zou raken. Na het ongeluk was hij degene die ervoor gezorgd heeft dat ik mijn leven weer heb opgepakt en er nu een beetje van kan genieten. Zonder hem zou ik opnieuw instorten en dan zou het niet meer goed met mij komen.

[ bericht aangepast op 13 april 2014 - 22:19 ]

---

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Louis die met zijn vingertoppen over mijn vogeltatoages gleed, deed me in alle spieren ontspannen. Een outfit was al geslaagd. Ik kneep speels in Louis kont, terwijl ik hem het pashokje weer uitdreef en lachte bij zijn worden.het was niet dat ik hem niet in mijn hokje wilde hebben. In tegenstelling van ik, hem, zag hij, mij wel vaak genoeg zonder kleding. Maar er moest nu eenmaal kleding gepast worden. Ik trok het setje uit en trok dit keer een zwarte skinnyjeans aan, die heel nauw rond mijn benen pasten, waardoor ik er wat langer over deed. Ik zocht nog een shirt uit, toen Louis alweer het pashokje binnen kwam geglipt. 'Precies Louis.' Glimlachte ik. Het was niet echt een heel leuk model, maar het stond hem goed. Daarbij paste deze print veel beter bij hem dan de vorige. Ja, na zo'n lange tijd bij elkaar wist ik wel een beetje wat Louis leuk vond en niet. Ik pakte een rode geblokte blouse tussen de berg vandaan en hing deze over mijn schouders, waarna ik hem langzaam begon dicht te knopen, terwijl ik Louis bleef aankijken. 'En wat vind je?' Dit keer was ik degene die een rondje voor hem draaide. De blouse viel wat ruim, maar dat vond ik altijd wel prettig. In tegenstelling tot mijn broek.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis William Tomlinson.

Voorzichtig schud mij vriend zijn hoofd. "Ik verveel me ook, maar laten we hier nog heel even blijven, Lou, alsjeblieft?" Licht smekend kijkt hij me aan en snel wend ik mijn blik af, me er maar al te goed van bewust dat Harry veel te schattig id als hij xo kijkt.
"Oké, dan blijven we hier. Maar gá dan ook een fucking gesprek aan, als je dan zo nodig sociaal moet zijn," snauw ik geïrriteerd.
Ik steek mijn hand even op, om nog eenzelfe bak drsnk te bestellen, wetend dat ik hier nu toch nog even zit, al vind ik het geldverspilling, of ik nou ern paar ranzige kopppen van de Irish Coffee neem of geeoon een paar teugen Whiskey het maakt geen moer uit m. De arm om mijn vriend laat ik los en expres kijk ik hem niet aan. Pff, verdoen we onze tijd hier terwijl mijn moeder me nodig heeft, ik vanavond toch echt mijn klus geklaard moet hebben, en ik, als ik nog tijd over zou hebben, mijn tijd zoveel beter kan besteden. Daarbij word ik gewoon niet goed van dit gezit, ik kan niet tegen niks doen, ik verveel me nou eenmaal snel. Dus pak ik uiteindelijk mijn telefoon maar uit mijn zak - zo'n afstandse koelkast - om daar Snake op te gaan spelen. Waarom ik geen mooiere telefoon heb? Ik besteed mij geld liever aan andere dingen. Daarbij gebruik ik meestal van die wegwerpdingen, deze telefoon is enkel voor mijn moeder en Harry. Misschien is het een beetje vreemd, mijn moeder is, tsja, mijn moeder en Harry is mijn vriend. Tofh kennen ze elkaar nniet. Mam heeft wel eens een foto gezien, niet dat ze daar echt iets van meekreeg, en zij is het pribleem niet. Maar het is Harry. Op de één of andere manier id allern al het idee hem voor te stellen te verstikkend. Aldof hij mijn leven in kruipt, mijn verleden, mijn familie. Echt dichtbij komt. En dat wil ik niet, dat vind ik- Hoe zeg je dat?

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Ik glimlachte toen hij zei dat het me goed stond en ik bloosde lichtjes. Toch kon ik mijn ogen niet wegslaan van hoe goed zijn lichaam er wel niet uit zag in alleen een gruwelijk strakke skinny. Hem stond het zeker met zijn prachtige lange dunne benen, maar met mijn korte pootjes moest ik er niet eens aan denken en als ik ze droeg rolde ik ze zoizo op tot boven mijn enkels, anders was het echt veels te warm. Ik keek hoe hij een bloes pakte en die aandeed. Hietdoor wist ik mijn blik even los te scheuren van het lichaam wat het haast de angst wat verzachtte om mijn eigen shirt uit te doen. Ik liet mijn blik over heel zijn lichaam glijden toen hij draaide en vond daarna zijn ogen weer. "Je ziet er echt prachtig uit, Harry, en hierin ben je ook echt mijn Boo." zei ik voor ik even door zijn krullen aaide. Bij de andere outfit had ik dat gevoel al, maar nu echt veel sterker. In mijn hokje had ik nog wat shirts liggen en hier lag nog een hele stapel. "Ik ga me even in de volgende hijsen. Als je klaar bent kom je anders maar." zei ik in goed geloof dat ik toch wel eerder was. Ik liep het hokje weer uit naar mijn eigen waar ik uit dit shirt wurmde en een shirt pakte waavan ik geen idee had hoe ik die nou aan moest trekken omdat die op de grond was gevallen en bestond uit allerlei overlappende lapjes. Ik klooide dus maad wat aan terwijl ik langzaam gefrustreerd raakte met het shirt en het feit dat dit zo lang duurde. Toch durfde ik ook geen hulp te vragen, zoizo niet van een vreemde, maar ook niet van mijn vriendje. Ik had mezelf nu in een benarde positie geplaatst door mezelf een onbekende tijdsdruk te geven en dan verstrikt te raken in een onmogelijk shirt die niet aan nog uit wilde.

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 8:39 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Louis zijn worden deden me altijd zo goed. Daarbij wist ik wat hij bedoelde. Dit waren de kleren die ik zelf wilde dragen. Echt bij me pasten. Niet de kleding die ik aangetrokken kreeg voor shoots. Niet de blik die ik naar de camera wierp. Dit was ik. 'Ik ben graag jou boo.' Glimlachte ik, waarna ik hem zachtjes kusten. 'Dan doe ik dat ook.' Ik draaide me weer om naar de stapel kleding, terwijl Louis het hokje weer verliet. Het duurde wat langer ok de skinnyjeans uit te krijgen, omdat hij zo strak zat, maar eenmaal uit, trok ik mijn eigen broek weer aan. Nu had ik alleen nog maar shirts. Ik knoopte de blouse los en had Louis eigenlijk alweer terug verwacht. Ik verving de blouse voor een simpel lila strak shirt met een lage v hals. 'Boo,
Lukt het?' Ik trok het gordijn van mij. Eigen hokje open en ging voor dat van Louis staan. Het duurde allemaal wel lang voor enkel een shirt. De neiging om dan ook gewoon het hokje binnen te
Lopen was gigantisch groot, maar ik moest mezelf inhouden. Al had ik wel het gordijn al vast. Ik zou me er nooit echt bij kunnen neerleggen dat ik Louis niet zo der kleding mocht zien. Het maakte zelfs zulke kleine dingen ng ingewikkeld.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Bij Harry's vraag zat ik nogsteeds verstrikt in het shirt en een hulpeloos gepiep verliet mijn mond. "Kan je nooit meer een shirt uitkiezen van meerdere lapjes en lagen, want ik zit helemaal vast. Het lijkt zo leuk, maar ik kan nu niets meer." piepte ik hulpeloos. Het probleem dat ik eigenlijk niet wilde dat hij binnen kwam en mijn zwaar gehavende lichaam zag vol spierwitte littekens hielp er ook nie aan mee. Als ik die niet had gehad, had ik het wel aan hem gevraagd, maar nu durfde ik het gewoon niet, al dwong deze situatie me bijna tot de beslissing het wel te doen. Dat maakte me erg bang en zorgde ervoor dat ik het shirt een keer vrij luid vervloekte. Ik wilde niet dat Harry me zonder shirt zou zien, want ik wilde niet dat er iets aan onze relatie veranderde door mijn verleden. Een verleden waar ik me nu maar weinig zorgen nog om hoefde te maken. Eens in het half jaar moest ik naar het ziekenhuis voor een checkup, maar dat kon altijd als Harry weg was op een van zijn paar daagse trips. Het was gewoon om in de gaten te houden of alles echt goed bleef gaan, wat eigenlijk al jaren altijd zo was. Ik wist dat ik het uiteindelijk moest vertellen, maar ik had gehoopt dat het een keer rustig op de bank na een fijne dag samen had gekunt, in plaats van snel door een stom shirt wat ik niet aan of uit kreeg. Ik slikte en zuchtte. Ik voelde me echt heel erg in de hoek gedreven met maar een uitkomst: Harry zou binnen komen en mijn littekens zien, de grote lange witte strepen over mijn rug en buik en de talloze kleinere over mijn borstkas. Ik zou het moeten uitleggen en de rest was onzeker. Ik had altijd gehoopt dat hij er zelf achter zou komen, zodat ik er niet meer onderuit zou komen, hoe bang ik er ook voor was om het te zeggen, maar zo wilde ik het ook weer niet. De tranen stonden me inmiddels in mijn ogen, doordat ik me zo hulpeloos voelde. Een snik rolde over mijn lippen voor ik me op de grond van het hokje liet zakken, nogsteeds compleet in de knoop met het shirt en mijn hoofd voor zo ver het kon verslagen liet hangen, zonder Harry eigenlijk iets te zeggen.

---

Bowties were never Cooler

[KiliOfDurin -> LouisPan]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik voelde me echt behoorlijk hulpeloos zo. Ik grinnikte zachtjes bij het beeld wat ik voor me kreeg bij Louis die verstrikt zat in een shirt. Maar het lukte hem dus duidelijk niet. 'Moet ik komen helpen?' Vroeg ik onzeker. Ik wist dondersgoed dat ik hem dan zonder shirt zou zien, maar hij kon zo moeilijk blijven staan. Het bleef stil en ik sjorde hulpeloos wat aan het gordijn. 'Boo.' Zei ik stil toen ik geen gehoor kreeg. Ik begon me steeds meer zorgen te maken en me steeds meer af te vragen waarom ik hem nu njet gewoon zonder kleding mocht zien. Ik had er nooit echt over nagedacht. Toen ik Louis uiteindelijk hoorde snikken was ik er klaar mee. Zonder er over na te denken trok ik het gordijn iets open en glipte ik naar binnen. Zonder werkelijk te kijken storten ik me bij Louis in de hoek. 'Schatje.' Ik brak echt bij dit aanzicht. Ik trok hem tegen me aan en probeerde zo voorzichtig mogelijk het shirt over zijn hoofd te trekken. Ik kon toch niet weten dat hij zo op het shirt zou reageren. 'Boo, sorry ik.' Langzaam viel ik stil toen Louis mijn lichaam me pas goed op. Het shirt waar ik hem uit bevrijd had, liet ik langzaam op de grond zakken en de tranen prongen in mijn ogen. Wat was dit.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik hoorde hem vragen, maar gaf geen gehoor. Het was toch al een hopeloze zaak. Waarom moest ik nou weer zo motorisch abnormaal zijn dat een bokje springen over Harry heen vaak prima ging, maar een shirt aantrekken een onmogelijke opgave was, waardoor ik mijn grootste geheim moest onthullen. Ik liet me uiteindelijk met een snik op de grond zakken waar ik gewoon hopeloos verstrikt in het shirt bleef zitten. Ik hoorde het gordijn wat gaan en wist dat Harry nu bij me was, waardoor ik nog iets meer in elkaar dook. Ik hoorde zijn stem en kroop alsnog instinctief wat naar hem toe, naar zijn warmte en veiligheid, hoe oncomfortabel, bloot en bang ik me nu ook voelde. Hij trok wat aan het shirt en al snel was het uit. Ik bleef verslagen in kleermakerszit zitten met mijn hoofd gebogen en mijn handen op mijn schoot. Ik voelde zijn ogen op mij branden en zijn woorden die staakten halverwege een zin maakten het niet beter. Ik keek met waterige oogjes naar Harry en zag zijn grote smaragden ook waterig en verward. "Snap je nu dat ik dit voor mezelf wilde houden? Ik wilde niet dat het iets aan onze relatie zou veranderen, maar ik wist zeker dat het dat wel zou doen. Ik wil gewoon nog dezelfde Lou zijn in jou ogen als hiervoor." snikte ik voor ik mijn gezicht in zijn nek verborg. Ik wilde echt niemand anders hierdoor zijn voor hem, maar ik was zo bang dat dat wel zou gebeuren, vooral dat hij veel voorzichtiger met me werd, wat ik echt niet wilde. Nu had alles net perfect geleken en dan moest ik het natuurlijk weer verpesten...

---

Bowties were never Cooler