Louis Tomlinson
Harry zijn blik was in eerste instantie erg verward en ik kon hem echt niet pijlen, voor ik plots in een stevige knuffel werd getrokken. Ik sloeg mijn armen als automatisch stevig om hem heen en verstopte mijn gezicht in zijn shirt. Nu kreeg hij er dan wel natte vlekken op, maar het kon me nu niets schelen. Ik waste ze er wel weer uit. bij zijn woorden schudde ik mijn hoofd. "Nee, mijn moeder is er geweldig onder gebleven. Ik was maar een kind. Zij was alleen met een kind dat bijna een jaar bijna constant voor operaties in het ziekenhuis heeft gelegen terwijl hij het liefst buiten wilde spelen, rennen en voetballen. Daarna ging ik dan wel naarschool, maar nogsteeds waren we erg vaak in het ziekenhuis en ondertussen was ze alleen en probeerde ze ook nog een leven buiten het ziekenhuis voor ons te behouden en op te bouwen." snikte ik. Ja, jij moeder verdiende alle eer, ik niet. Mijn moeder was de sterkste en belangrijkste vrouw in mijn leven, misschien wel de belangrijkste persoon all together, en dat was erg moeilijk voor mij om nu toe te geven op de schoot van mijn geweldige vriendje, maar het was waar. Mijn moeder was helemaal geweldig, ze hoorde het alleen te weinig en ik zou haar nooit genoeg kunnen bedanken voor wat ze allemaal voor me had gedaan. Zijn volgende woorden deden me opgelucht zuchten en daarna licht grinniken voor ik zijn kusje maar al te graag in ontvangst nam. "Dat is mooi, want wie zei dat ik je ooit nog liet gaan dan, Styles." zei ik met een opgeluchte en speelse glimlach op mijn gezicht voor ik mijn lippen weer op die van hem drukte. Het voelde eerlijk gezegd heel fijn en als een echte opluchting dat het er nu allemaal uit was en ik Harry, mijn Harry, nogsteeds had. Het leek of er neits gebeurd was, op eht feit na dat er een enorme last van mijn schouders was gevallen, een last die ik veels te lang voor Harry geheim had gehouden.
Bowties were never Cooler
