3 Larry's • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

3. The number of the magic and devine.
In een London's appartementencomplex met 3 appartementen wonen 3 koppels op 3 verschillende manieren. Elke van de 3 koppels heeft een verschillende achtergrond en een verschillende toekomst. Het enige wat er overeen komt met elk van de koppels zijn hun namen. Zelf hebben ze hier alleen geen weet van. Elk van de koppels leeft hun eigen leven op hun eigen manier, al is het natuurlijk goed mogelijk dat ze elkaar wel op een of andere manier kennen en ook wel eens bij elkaar over de vloer komen, ondanks hun verschillen, waaronder hun inkomen, verleden en staat van hun relatie. Van een rijk koppel wat claimt alleen friends with benefits te zijn tot een langer getrouwd straatarm stel dat met moeite hun hoofd bovenwater kan houden.


Rollen •
[• Foto • Partner • Speler]

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:29 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het leek wel of heel mijn perfecte wereld in leek te storten. Ik had altijd mijn vraagtekens gehad bij Louis zijn onzekerheid. Maar ik had er nooit iets achter gezocht. Tenminste niet verder, dan denken dat hij gewoon heel onzeker was. Hoe kon ik zo stom zijn geweest. tranen prikte in mijn ogen, maar ik kon niets anders doen dan Louis dicht tegen me aanhouden. Ik wilde hem vragen waarom hij niets gezegd had, maar hij gaf zelf het antwoord al. En zijn worden voelde als messteken. Hij wilde dit voor eeuwig voor me verborgen houden. Blijkbaar was mijn trouw nooit genoeg geweest. 'Hoe vaak heb ik jou niet verteld dat ik voor altijd bij je wil blijven. Dat ik van je hou en samen oud met je wil worden.' Ik wist dat er veel meer achter de littekens alleen zat. Ze zaten er niet zomaar. Maar ik wist ook dat ik het niet moest vragen. Hem nu op zijn gemak moest stellen. Duidelijk maken dat het niet erg was. Ik tilde zijn kin op en liet hem me aankijken. 'Louis, al miste je allebei je benen. Jij bent en blijft toch mijn alles.' Ik probeerde mijn tranen weg te knipperen, maar het zorgde er alleen maar voor dat ze over mijn wang rolden. Ik wist niet meer wat ik moest denken, of wat ik moest vinden. Ik wist wel dat wat ik zei waar was. Als het me alleen maar om het uiterlijk was gegaan, had ik wel een van mijn collega's uitgepikt.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Edward Styles
Vlug wendt Louis zijn blik af. "Oké, dan blijven we hier. Maar ga dan ook een fucking gesprek aan, als je zo nodig sociaal moet zijn," snauwde hij mij geïrriteerd toe. Ik kromp ietwat in elkaar. "Sorry, Lou," piepte ik. Het was absoluut niet mijn bedoeling de jongen boos te maken. Intussen steekt die zijn hand op om nog een kop Irish Coffee te bestellen, al kreeg ik net niet echt het idee dat hij het nu echt lekker vond, maar dat moest hij dan zelf maar weten.
Zijn arm glijdt van mijn schouder en hij kijkt mij niet aan, vermoedelijk expres. Ik heb hem dus blijkbaar toch echt boos gemaakt.
Hij pakt zijn telefoon - geen smartphone, zoals de meeste mensen tegenwoordig hebben, maar echt nog een ouderwetse koelkast - uit zijn broekzak en begint het spelletje 'Snake' te spelen. Ik zucht even. "Ik wilde je niet boos maken, Lou. Als jij je hier echt niet op je gemak voelt, gaan we wel terug," gaf ik dan maar weer toe. Meestal was ik degene die toegaf, omdat ik dit ook al heel snel deed, al wilde ik het soms niet. Ik was ergens een beetje bang voor Louis. Zijn werk was natuurlijk niet helemaal onschuldig en ik onze relatie duurde nu niet al heel lang, dus we wisten nog niet helemaal alles van elkaar. Ik had ook het gevoel dat hij mij soms afhield, zo had ik zijn moeder bijvoorbeeld nog nooit in het echt gezien. En ik hoopte dan ook dat ik op een dag genoeg vertrouwen van hem kon winnen en hij mij dichterbij liet komen.

---

"Family don’t end in blood”

Louis Tomlinson
Ik luisterde naar Harry en verstopte mijn gezicht in mijn nek. Ik wist dat hij zijn woorden meende, dat voelde ik gewoon, maar toch was ik zo bang dat er alsnog wat zou veranderen omdat hij het nu wist, al zou hij bij me blijven. Ik keek met een waterig glimlachje op toen hij iets echt heel erg liefs zei. Ik zag zijn tranen en kuste ze weg. "Daar durf ik niet aan te twijfelen, Boo. Anders had je een halfblind muisje ook niet als vriendje uitgezocht, maar ik ben gewoon bang dat als je eenmaal het hele verhaal weet veel beschermender wordt en me als breekbaar gaat zien, wat ik al jaren niet meer ben." Zo gooide ik al mijn redenen en gedachten naar buiten. Hij had het recht om alles te weten. Hij was mijn alles, mijn zon, mijn maan en al mijn sterren, mijn steun en toeverlaat, mijn hele wereld. "Je bent mijn alles, Boo. Zelfs al heb ik dit achtergehouden, denk nooit, ook maar voor een moment dat ik niet van je hou of je niet vertrouw, want mijn hart heb je al tijden in je bezit en ik vertrouw blind op je. Dit is alleen iets waar ik al van kleins af aan mee worstel." Ik drukte een zacht kusje op zijn lippen en rustte toen mijn voorhoofd tegen het zijne. Ik wist dat ik het zou moeten uitleggen, maar daar was het hier echt niet geschikt voor. Ik wilde het liefst dat iets meer privé doen dan een kleedhokje in de H&M.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik had alles kunnen verwachten, maar niet dit. Het deed echt behoorlijk pijn, dat Louis dit zolang voor me verborgen gaf behouden. Ik snapte het wel, het was niet niets, maar toch deed het pijn. Ik had me helemaal blootgegeven aan deze jongen en dacht dat ik ook alles over hem wist. Maar daar had ik me duidelijk in vergist. Toch moest ik daar nu niet aan denken. Het ging nu om Louis. Toen mijn tranen eenmaal waren ontsnapte, bleven ze over mijn wangen lopen, terwijl Louis ze zachtjes wegkusten. Iets waardoor ik alleen nog maar veel harder wilde huilen. Ik was blij dat hij me geloofde. Mijn kleine half blinde muisje. Ik aaide zachtjes over zijn wang en kuste af en toe zachtjes zijn voorhoofd. Ik wist dat er nog veel meer aan zat te komen. Dat de littekens niet alles waren. Maar wat het ook zou zijn, ik kon niet beloven dat ik niet te beschermend zou worden. dat was ik namelijk nu ook al. Altijd het idee hebbende dat ik voor hem moest zorgen. Ik wilde gewoon dat hij veilig was. Gewoon omdat hij al zo fragiel was. Erger kon het echt niet worden. 'Ik snap het wel boo. Ik had gewoon gewild dat je me hierin vertrouwd had.' Ik aaide zijn warrige lokken wat naar achter. 'En wat het ook is, wat er ook nog gaat gebeuren, je blijft altijd mijn boobear. Mijn muisje, mijn pumpkin, mijn liefde.' Verzekerde ik hem, waarna ik zijn eigen shirt van de grond pakten. 'Kom, ik vind wel dat we een warme chocomelk hebben verdient.'

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Harry's woorden braken me. Nu pas zag ik goed hoe veel pijn ik hem had gedaan door dit niet eerder te vertellen, door niet eerder mijn verleden te delen. Door de tijd heen was ik bijna alles over de krullenbol te weten gekomen, maar ik had dit achtergehouden, verzwegen en hem ermee opgezadeld, al wist hij niet waarom of wat het was. Van bang voelde ik me nu ook erg schuldig. "Sorry." piepte ik zacht voor ik een hand op zijn wang legde en daar zacht rondjes met mijn duim over zijn wang begon te draaien. Zijn woorden deden me glunderen en vullen van warmte. "En jij zult altijd mijn Boo zijn. Mijn engel, mijn schatje, mijn liefde." drukte ik hem op het hard voor ik een klein kusje op zijn vrije wang drukte. Ik pakte daarna dankbaar van Harry mijn shirt aan en glimlachte bij zijn woorden. "Klinkt goed, Boo. In de koffiezaak zal ik ook alle vragen die je waarschijnlijk hebt zo goed mogelijk proberen te beantwoorden, als het rustig is. Maar zullen we eerst afrekenen?" Ik wist niet zeker of alles er even makkelijk uit zou komen, maar hij had het recht om alles te weten en misschien was het alleen maar goed om het niet langer geheim te houden. Ik trok mijn shirt weer aan en trok de bretels terug op hun plek voor ik met lichte moeite opkrabbelde en mijn hand uitstak naar mijn vriendje. Allebei onze ogen zouden wel enigszins rood en waterig zijn, maar ondanks de grote angsten in mijn hoofd en hart, voelde het ook of er een kleine last van mijn schouders was gevallen. Het gaf me hoop dat de last die er nu nog lag ook iets lichter kon worden, al lag die er al zo lang dat ik van niets concreets durfde te dromen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik had het gevoel of ik bedrogen was. Niet persee omdat Louis niets gezegd had. Ik nam het hem niet kwalijk, maar meer omdat hij me blijkbaar nooit echt vertrouwd had. Hij dacht dat ik bij hem weg zou gaan, niets meer hetzelfde zou zijn. Geloofde hij dan niet in mijn liefde? Langzaam gaf ik hem zijn shirt aan en stelde voor ergens wat te gaan drinken. Op de een of andere manier was ik nu wel klaar met shopen. 'Het is goed zo schat. Jij mag vertellen wat je erover wilt vertellen, wanneer je het wilt.' Mompelde ik waarna ik zijn hand vastpakten en mezelf omhoogtrok. Ik drukte nog een kus op zijn voorhoofd en liep toen terug naar mijn eigen hokje. Ik trok mijn schoenen aan en hing mijn tas over mijn schouder, voordat ik alle kleding bij elkaar begon te rapen. Ik zou gewoon de twee gepaste setjes nemen en de rest bij de grote berg legen van artikelen die mensen na het passen niet meer wilden. Eigenlijk wilde ik nu gewoon naar huis, maar ik wist dat ik het nu niet kon maken om me terug te trekken. Iets wat ik altijd deed als ik me ergens niet prettig bij voelde. Het was laf, dat wist ik. Maar we wisten allebei dat vandaag toch niet zou worden als wr gedacht hadden. Ik pakte de kleding die ik wilde en gooide de rest op de berg, waarna ik Louis hand vastpakten.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik hielp mijn vriendje omhoog terwijl ik zijn woorden overdacht. Ze waren erg lief, maar de pijn die hij voelde klonk er duidelijk in door. Dat was nooit mijn plan geweest, om hem hiermee pijn te doen. Ik had het gewoon de eerste keer toen hij probeerde mijn shirt uit te doen het moeten zeggen, maar toen was mijn vertrouwen in hem nog niet zo ver dat ik tot in deze details durfde te vertellen over mijn leven. Voor de rest had ik nooit meer echt een tijd gezien om het te zeggen. Ik slook even mijn ogen bij zijn kus op mijn voorhoofd en hoorde hoe hij wegliep. Ik opende mijn ogen weer en keek even naar de shirtjes in het hokje. Ik koos de twee leukste uit en pakte de rest om weg te hangen. Ik voelde me nu heel bang, schuldig en onzeker en wilde het liefst snel naar huis, maar dat kon vast niet. Ik liep het hokje uit en legde de kleren op de stapel bij de ingang van de pashokjes op de twee shirts na. Ik glimlachte waterig toen ik een warme en bekende hand in mijn hand voelde sluiten en trok hem zachtjes mee naar de kassa's. Gelukkig stond er geen rij en hingen daar nog bretels, waardoor ik een pakje rode meepakte voor ik ging afrekenen. Dat was zo gedaan. Ik deed een stapje opzij en wachtte op Harry die noch moest afrekenen voor we naar een cafetje zouden gaan. Ondanks dat hij zei dat het niet hoefde had ik een soort vreemde drang om het hem toch te vertellen, waarom ik dit altijd heb achtergehouden. Het was zeker geen leuk verhaal, maar nu toch een deel van de kaarten op tafel lag kon ik net zo goed alles op tafel gooien en dan maar zien wat er gebeurde, want de verandering was al duidelijk gaande en nu nog dingen achterhouden zou het alleen maar erger kunnen maken.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik hield Louis dicht tegen me aan. Hoe raar en ongemakkelijk het nu ook even was, ik wilde hem gewoon even niet meer loslaten. Al moest ik wel, omdat Louis moest afrekenen. Ik plukte wat aan de kleding in mijn handen en wiebelde wat op mijn voeten terwijl ik wachten. Mijn maag voelde raar aan en ik wist mezelf nog maar moeilijk een houding te geven of wat te moeten denken. Ik legde mijn kleding op de toonbank, toen Louis klaar was en zocht mijn portomonee. Ik moest echt een normalere tas gaan kopen. Of er wat minder in doen, want het duurde weer eens veelte lang voordat ik hem gevonden had. Maar het was precies gelijk met de vrouw die om mijn geld vroeg. Ik besefte me best dat ik veelte lax was met overal mijn pinpas maar doorheen halen, want ook nu leten ik niet op de prijs, wetend dat ik toch wel meer dan genoeg had. Ik betaalde dus gewoon en pakte daarna het tasje overl, dat ik in mijn grote tas stopten, samen met mijn portomonee. Ik pakte Louis zijn hand vast. 'Wil je hier echt wat drinken, of mag ik ook thuis een kop chocomelk voor je maken?' Het lag niet aan Louis, maar Ik had gewoon even geen zin om dit op een teras te gaan bespreken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik keek naar hoe Harry weer zocht naar zijn spullen in zijn grote tas. Ik keek hoe hij daarna heel nonchalant betaalde, nonchalanter dan ik ooit zou kunnen. Toch nam ik hem het absoluut niet kwalijk en vond ik het wel amusant om te zien. Ik glimlachte zwakjes toen hij mijn hand pakte en keek naar hem. Zijn voorstel deed me een opgeluchte zucht slaken. Ik had helemaal geen zin om in een cafe dit te bespreken, maar als hij niet anders wilde kon dat als nog. Ik glimlachte een beetje naar hem. "Heel graag, Boo." Ik kneep zacht in zijn hand en trok hem zacht mee naar de uitgang. Zelfs zin in aardbeien had ik niet meer, en dat zei best veel. Ik trok hem mee richting de metro. Onderweg drong de geur van aardbeien wel mijn neus binnen, maar ik dacht er eigenlijk niet echt meer aan. Het was nu iets te duister in mijn altijd zonnige koppie. Toch had de marktkoopman me gezien. "Hey Louis. 4 bakjes voor een pond?" riep hij me toe. Ik kwam hier zo vaak dat hij mijn naam inmiddels wel kende. Ik draaide me naar hem toe en knikte voor ik toch een pond uit mijn broekzak viste. Ik trok Harry mee naar de kraam en wisselde daar in de drukte het pond voor het tasje aardbeien bakjes. Ik telde even na en liep toen maar weer weg na een kort bedankje. Zijn aardbeien waren de beste, zelfs al zouden ze vandaag waarschijnlijk de koelkast in verdwijnen. Echt trek had ik namelijk niet meer na het voorval in de H&M. "Kom, dan gaan we." piepte ik zacht tegen Harry voor ik hem verder trok naar de metro.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Harry krimpt een beetje in elkaar. "Sorry, Lou," piept hij, zijn excuus negeer ik, wetend dat ik dan weer voor hem zou bezwijken, dus kijk ik weg en begin een spelletje op mijn telefoon te spelen. Er klinkt een zucht. "Ik wilde je niet boos maken, Lou. Als jij je hier echt niet op je gemak voelt, gaan we wel terug," geeft hij toe.
      "Als jij niet wilt dan blijf ik wel even voor jou hoor, maar gezien je het goed vind te gaan."De enige reden waarom ik dit zeg is om het lieve vriendje te lijken, eigenlijk gewoon het bespelen van mensen dus. Maar schuldig om deze soort lichte vorm van chantage voel ik me niet. Ik sta op en ga achter zijn rolstoel staan, om de handvaten vast te nemen en hem vooruit te duwen. "Waar wil je heen?" vraag ik op een suikerzoete toon, na daarnet mag ik wel een klein beetje vriendelijk zijn tegen mijn vriend en al moet ik naar verzorgingstehuis, ik moet hem eerst zien te lozen, het liefst zo onopvallend mogelijk. Het moet voor hem ondertussen wel duidelijk zijn dat ik niet zomaar iedereen meeneem naar mijn moeder. Maar dat ik hun ontmoeting echt ontwijk hoeft hij niet te ondervinden, dat zou nog wel eens kwetsend kunnen zijn.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik besefte me maar al te goed dat ik dit heel snel los moest gaan laten als ik onze relatie niet wilde verpesten. Helemaal nu ik de waterige glimlach van Louis zag toen ik zijn hand weer vastpakten. Ik mocht dit niet verknallen. Daarom stelde ik hem ook voor om thuis gewoon wat te gaan drinken. Wat het ook allemaal mocht zijn, het was en zulke dingen besprak je niet in het openbaar. Helemaal niet omdat we niet wisten hoe we beiden zouden reageren. Gelukkig was Louis het mee eens en ik slaakte opgelucht een zucht. Dan konden we nu fijn naar huis. In de winkelstraat was het nog steeds druk en zoals altijd hield ik Louis dicht tegen me aan. Gewoon omdat ik dat prettig vond. Hoe dichterbij hoe beter. We liepen terug in de richting van de metro, waardoor we eerst langs de markt kwamen en net op het moment dat ik Louis wilde meetrekken voor aardbeien, werd hij al geroepen. Voor ik iets kon zeggen werd ik al meegenomen richting de kraam. Nu wist ik dus waar Louis zijn aardbeien altijd vandaan haalden. Ik wachten geduldig tot hij zijn aardbeien had en had betaald, waarna Louis piepten dat we weer gingen. Ik volgde gehoorzaam, tot we bij de metro waren, waar ik opnieuw moest beginnen naar een zoektocht naar mijn pas. Ik moest hier echt iets beter voor gaan verzinnen, helemaal omdat mijn tas nu nog voller zat. Het duurde allemaal even maar uiteindelijk kon ik dan toch de poortjes door.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Toen ik eenmaal het tasje met aardbeien in mijn handen had gingen Harry en ik weer verder naar het metrostation. Uit mijn portemonee viste ik vast mijn kaartje. Ik was best blij dat we naar huis gingen, want in het openbaar vond ik het toch minder fijn om erover te praten dan samen alleen veilig binnen. Alsnog wilde ik er liever niet over praten, maar hopelijk als hij het verhaal erachter wist konden we dit achter ons laten en doorgaan. Als we hierin bleven hangen zou onze relatie zeker niet lang stand houden. Ik wilde nog lang mijn leven met Harry delen, maar als dat niet ging, dan wist ik ook weer waar ik stond en hoe sterk onze relatie was geweest. Ik liep zo door de poortjes omdat ik mijn kaartje al in mijn hand had. Ik stond weer aan de andere kant te wachten op mijn vriendje. Dat kreeg hij dus voor zijn verjaardag: een kleine tas met een overzichtelijke hoeveelheid zijvakjes. Dit was echt keer op keer een ramp. Ik wachtte nog ongemakkelijker dan eerst en zag dat de metro in een minuutje of 3 zou vertrekken. Dat haalden we hopelijk wel. Ik haalde een hand door mijn warrige haren en drukte mijn bril goed op mijn neus. In mijn andere hand had ik het tasje met mijn kleren en het tasje met de aardbeien. Hopelijk werden ze niet geplet in de metro, al was die terug altijd wel rustiger dan heen, zeker overdag, gelukkig.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
"Als jij niet wilt blijf ik wel even voor jou hoor, maar gezien je het goed vindt te gaan..." zegt hij, maar ik ken hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij dit alleen zegt om lief te doen - of te lijken - en niet omdat hij het meent. Maar goed, ik weet hoe hij is en zal het daarmee maar moeten doen. Hij is nu eenmaal niet het poeslieve type en zal dat ook nooit worden. Louis staat op en gaat achter mij staan, om vanaf daar de handvaten van mijn rolstoel beet te pakken en mij zo vooruit te duwen. "Waar wil je heen?" vraagt hij op mierzoete toon, waarschijnlijk om zijn gesnauw van net lichtelijk goed te proberen te maken. Ik haal onverschillig mijn schouders op. "Weet ik veel. Jij wilde perse weg hier, niet?" mompelde ik. "Bedenk iets leuks, zou ik zeggen."
Ik realiseerde mij het volgende moment dat mijn woorden er botter uitkwamen dan bedoeld en al waren zijn woorden net ook niet heel erg aardig, ik was meestal toch anders met dat soort dingen en van Louis wist ik dat hij het meestal niet meende - hij snauwde bijna iedereen af - maar ik deed het dus ook bijna nooit, al was dit niet echt snauwen. Maar toch klonk het bot.
Ik draaide mij een kwartslag en legde mijn hand op de zijne, die nog steeds het handvat van de rolstoel vasthield. Ik glimlachte naar hem maar baalde van binnen dat ik nu in een rolstoel zat. Ik haatte het. Ik kon nooit met iemand hand in hand lopen, sowieso ging handen vasthouden al moeilijk omdat er voor mij altijd twee opties waren: Degene met wie ik ergens was liep achter mij om de rolstoel voort te duwen, of ik draaide de wielen zelf maar had mijn beide handen hier dan bij nodig.

---

"Family don’t end in blood”

Louis William Tomlinson.

Onverschillig haalt Harry zijn schouders op. "Weet ik veel. Jij wilde persè weg hier, niet? Bedenk iets leuks, zou ik zeggen." Hij mompelt, maar het klinkt bot, totaal niet als bij Harry past.
      Ik word boos, ik kan er niet tegen als mensen zo tegen me praten en zeker Harry niet, juist niet omdat hij altijd zo kwetsbaar en lieflijk is. "Nou, als je mij de keuze laat gaan we toch gezellig naar de kroeg, alvast indrinken voor vanavond?" Stug duw ik hem het cafeetje uit, de plaats die gezellig zou moeten zijn, maar vaarvan ik de positiviteit niet in zie.
      Harry draait zich een kwartslag om en legt zijn hand op de mijne. Ruw trek ik deze los. "Nou, weet je, dan ga je maar in je eentje wat 'leuks' doen, ik heb toch wel wat beters te plannen. Doei, Harry." Ik laat hem los en draai me om, om dan weg te stappen. Ja, vandaag ben ik inderdaad licht ontvlambaar, misschien omdat ik de hele nacht door heb gepokerd en de wallen tot aan mijn knieeën staan, daarbij heb ik ook nog eens dik verloren, wat ik weg heb gedronken. Daarbij moet ik vanavond ook nog eens werken. Ik heb gewoon echt geen zin in Harry, hoewel, ergens zou ik zijn armen nu graag om me heen voelen en gewoon zijn steun krijgen.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Misschien moest ik toch maar wat geordender worden. Alles lag door elkaar in mijn veelte grote tas, waardoor ik altijd alles kwijt was. Het duurde dan ook weer veelte lang voordat ik mijn pasje had gevonden en door het poortje kon. Louis, die er alweer doorheen was, pakte ik meteen weer bij de hand en begeleide ik door de mensen. Het was het rustiger, iedereen liep nog steeds ongestructureerd door elkaar. De lichten waren al zichtbaar toen we op het Perron kwamen en we konden vrijwel direct instappen. Er waren hier en daar wat plaatsen vrij, maar het was voor mij verboden om te zitten. Zodra ik kon staan, moest ik staan. Hetzelfde gelde voor de trap nemen, inplaats van de lift en lopen in plaats van met de auto. Zodra ik ook maar Iets meer calorieën kon verbranden, moest ik dat doen. Het was af en toe om moe van te worden, maar het zat zo in mijn structuur, dat ik er eigenlijk niet meer overna dacht. Ik trok Louis dichter tegen me aan toen we begonnen te rijden en bekeek hem langzaam. Met mijn vrije hand ging ik even door zijn warrige haar, waarna ik even over zijn wang streek. Ik wilde niet dat er iets tussen ons zou veranderen. Ik hield van hem en wilde met hem verder, wat er ook met hem was gebeurd, of hoe erg zijn lichaam was aangetast. Voor mij zou hij altijd prachtig blijven.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''