3 Larry's • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

3. The number of the magic and devine.
In een London's appartementencomplex met 3 appartementen wonen 3 koppels op 3 verschillende manieren. Elke van de 3 koppels heeft een verschillende achtergrond en een verschillende toekomst. Het enige wat er overeen komt met elk van de koppels zijn hun namen. Zelf hebben ze hier alleen geen weet van. Elk van de koppels leeft hun eigen leven op hun eigen manier, al is het natuurlijk goed mogelijk dat ze elkaar wel op een of andere manier kennen en ook wel eens bij elkaar over de vloer komen, ondanks hun verschillen, waaronder hun inkomen, verleden en staat van hun relatie. Van een rijk koppel wat claimt alleen friends with benefits te zijn tot een langer getrouwd straatarm stel dat met moeite hun hoofd bovenwater kan houden.


Rollen •
[• Foto • Partner • Speler]

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:29 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Uiteindelijk had de jongen zijn pasje weer gevonden en liepen we samen naar de metro. Het metrostel was er al en we konden zo instappen. Het was niet heel druk, maar ik zag nergens twee zitjes naast elkaar en daarbij stond Harry liever, dus ik bleef ook maar staan. Ik vond het soms echt belachelijk wat hij allemaal moest doen om calorieën te verbranden, maar ik kon moeilijk tegen zijn baas zeggen dat ze hem met rust moesten laten. Daarbij leek het wel een automatisme voor hem te zijn geworden. Ik bleef dichtbij hem staan en keek naar het bordje wat de volgende halte aangaf. Ik wilde gewoon heel graag naar huis. Het duurde even, maar toen waren we toch bij het juiste station. Ik pakte zijn hand en trok hem mee het vrij lege perron op. Ik nam hem mee naar de poortjes. Hier konden we wel even wachten zodat we achter elkaar door, door de poortjes konden. Ik viste mijn pasje uit mijn kontzak en controleerde of alles goed was meegekomen, wat zo was. Ik drukte een kusje op Harry zijn wang en wachtte geduldig. Ik wilde nu even gewoon bij hem blijven tot dit alles duidelijk was. Ik wist niet of ik het goed uit mijn keel kon krijgen en ik had echt geen idee hoe Harry zou reageren. Dat was nog wel het engste aan dit alles. Ik had hem zien breken alleen al bij het aanzien van een deel van mijn littekens. Wat het verhaal erachter met hem zou doen boezemde me toch echt wel angst in.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
Mijn woorden vallen duidelijk niet goed bij de jongen en hij wordt dan ook meteen boos. "Nou, als je mij de keuze laat, gaan we toch gezellig naar de kroeg, alvast indrinken voor vanavond?" zegt hij en duwt mij stug het cafeetje uit.
Zodra mijn hand contact heeft gemaakt met de zijne, trekt hij die al meteen ruw los. "Nou, weet je, dan ga je maar in je eentje wat 'leuks' doen, ik heb toch wel wat beters te plannen. Doei, Harry." Hij laat de rolstoel los en draait zich meteen om, waarna hij wegloopt. Ik zucht. Hij was wel vaker snel geïrriteerd, maar vandaag was het allemaal wel een tikje erger en hij had dan ook duidelijk zijn dag niet. Het was me dan ook wel al opgevallen dat hij er de hele dag al nogal moe uit had gezien, wat ik meteen aan zijn boze bui linkte.
Ergens ben ik nieuwsgierig waar de jongen nu heen gaat. Of nee, eigenlijk meer bezorgd. Ik ken Louis en ik wil niet dat hij rare dingen gaat doen. Straks komt hij een kroeg tegen en vind ik hem vanavond weer ladderzat op de deurmat, op de grond in slaap gevallen, niet eens zijn bed gehaald hebbend. En ik als invalide kan hem onmogelijk optillen om hem toch in zijn bed, of desnoods op de bank, te leggen.
Ik draai mijn rolstoel en begin de jongen stilletjes te volgen, maar wel op veilige afstand zodat hij het eigenlijk bijna niet kán doorhebben.

---

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Ik was blij dat het wat rustiger was dan op de heenweg, maar prettig om met de metro te reizen vond ik het nog steeds niet. Het was gewoon niets voor mij. Het duurde me dan ook allemaal weer veelte lang. Helemaal omdat ik nu gewoon graag naar huis wilde. Ik aaide af en toe zachtjes door Louis zijn haren en wachten ongeduldig tot we bij de goede halten waren. Iets wat me niet snel genoeg kon zijn. Gelukkig duurde het geen eeuwigheid en stonden we al snel weer op het perron van onze thuishaven. Voor de verandering had ik mijn pasje in het zijvakje van mijn tas gestopt, waardoor ik er nu eens geen eeuwigheid over deed, om hem te vinden. Ik liet Louis voorgaan, waarna ik hem snel volgde en meteen zijn hand weer vastpakten. We liepen eigenlijk altijd hand in hand. Al waren we normaal gesproken wel wat spraakzamer. Maar ik wist gewoon even niets te zeggen. Wat voor mij een stuk normaler was dan voor Louis. Ik wreef zachtjes over zijn handpalm terwijl we door de straat liepen. We zouden strak gewoon rustig gaan zitten met iets te drinken en wel zien hoe het zou lopen. Ondanks dat ik wilde weten wat er met Louis gebeurd was, wist ik ook wel dat Louis er niet over wilde praten. Hij had het niets voor niets voor me verzwegen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Dit keer duurde het gelukkig niet zo lang met Harry zijn pasje en al snel stonden we buiten. In stilte liepen we hand in hand verder. Normaal deed ik er alles aan om de stilte maar te vullen, maar nu wist ik echt niet wat te zeggen. Ik voelde me er ook echt niet naar. Ik kneep zacht even in zijn hand onder het lopen, gewoon om zeker te zijn dat hij er nog was. Ik zag ons appartement al verschijnen en het kwam langzaam dichterbij. Ik had mijn sleutels wel bij, maar dat betekende dat ik Harry zijn hand moest loslaten en dat wilde ik niet. Via de zij ingang naar de appartementen liep ik met mijn vriendje snel de trappen op naar de juiste verdieping. Eenmaal bij de deur liet ik toch voorzichtig zijn hand los om mijn sleutels te pakken en het slot te openen. Deels galant hield ik de deur voor hem open. Dusty was gelukkig geen kat die wegliep, dus daar maakte ik me ook geen zorgen over. Binnen leek alles nog zo vredig en normaal. Ik zag vanaf hier mijn studieboek op de koffietafel liggen en de kat liggen soezen op de rugleuning van de bank. Ik wilde deze vredige omgeving niet verstoren. Toch zou het gebeuren. Ik na Harry sloot ik de deur achter me. Ik zette mijn tasjes tegen de muur, schopte mijn schoenen uit en gooide mijn jas onder de kapstok. Ik keek daarna hulpeloos naar de krullenbol in de hoop dat hij zou zeggen wat we eerst gingen doen.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Geïrriteerd stap ik met grote stappen weg, mijn vuistern lichtjes gebald langs mijn lichaam, mijn wenkbrauwen gefronst en mijn kaak strak op elkaar. Bij de eerste de beste kroeg aangekomen, mijn stamcafée, daar binnen gekomen plof ik neer op een kruk. "Een biertje," grom ik nors, om deze, als hij getapt is, op te drinken. Mijn moeder heeft geen haast, nou ja, een beetje wel, maar ik wil even het stoom afblazen. "Bedankt, Carl," mompel ik als ik afreken, om dan op te staan en naar het bejaardentehuis te struinen. Het is best een stuk lopen, maar op het moment kan ik wel wat afleiding gebruiken en daarbij wil ik niet langs het appartementencomplex, daar is Harry immers ook, denk ik dan. Ik loop door het park en de meer verlatenere steegjes, tot ik uiteindelijk bij mijn moeder's thuis aankom en, met mijn handen nonchalant in mijn zakken gestoken, naar binnen ga. Een verpleegster begroet me, maar ik negeer haar, zoals altijd. Bij de tengere, oh zo breekbare vrouw aangekomen glimlach ik lichtjes en hurk voor haar neer, mijn hand geruststellend op haar knie, in de hoop dat ze dan niet opnieuw in paniek raakt. "Hoor ma," zeg ik vriendelijk en druk ter begroeting een kus op haar zachte wang. "Hoe gaat het met je?"

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Het was erom stil tussen ons, maar ik wist dan ook niet echt iets om te zeggen. Het was ongewoner voor Louis om zo stil te zijn, maar ik begreep het best. Ik had er zo lang op gewacht om hem een keer zonder shirt te zien, maar dit was toch wel iets totaal anders dan ik had verwacht. Niet dat het slechter was, maar nu maakte ik me alleen maar zorgen. We liepen ons apartementencomplex binnen en beklommen de trappen. Ik wilde een flauwe opmerking maken over dat hij nu wel moest opletten, maar had niet echt het idee dat, dat nu de goede timing zou zijn. Ik wilde opzoek gaan naar mijn sleutels, toen Louis de deur al opende en deze galant openhield. Ik schonk hem een glimlach, waarna ik naar binnenliep en meteen mijn tas in de hoek van de hal gooide, mijn jas op de kapstok hing en mijn schoenen er onder uittrapten. Veel beter zo. Ik keek op naar Louis die me hopeloos aankeek en ik glimlachte geruststellend naar hem, terwijl ik mijn hand door zijn haar haalde en een klein kusje op zijn lippen drukken. 'Wil je warme chocomelk of Yorkshire thee?' Ik wilde nu eerst dat we ons allebei weer op ons gemak voelde. Dan zagen we wel weer verder. Want om hem nu in een benauwde positie te brengen en hem op zitten jagen met de littekens en het verhaal er achter, was natuurlijk geen sterk plan. Daarbij wilde ik alleen dat hij het vertelde waneer hij zich er prettig bij voelde. Ik voelde me al schuldig dat ik zomaar achter zijn littekens was gekomen. Al spookte de vraag of hij nog veel meer voor me verborgen hield, wel door mijn hoofd nu.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Eenmaal binnen samen met Harry had ik mijn spullen echt lukraak in de gang gedumpt

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Eenmaal binnen samen met Harry had ik mijn spullen echt lukraak in de gang gedumpt. Ik was normaal wel een slordevos, maar nu kon het me echt niets meer schelen. Ik keek hulpeloos haar mijn vriendje die wel zijn spullen netjes opborg. Bij zijn vraag glimlachte ik een beetje. "Thee graag." zei ik tegen hem. De thee hier in de restaurantjes vond ik hier nooit zo lekker, maar de thee die ik hier had nam ik altijd van een winkeltje uit Doncaster mee en die was echt heel lekker. Nog echte Yorkshire thee. Ik liep in stilte langs hem naar de keuken. Daar vulde ik de waterkoker met water en zette die op voor ik op het aanrecht ernaast ging zitten. Ik wist niet of hij ook wilde, maar dat zou ik wel merken. Ik bungelde wat onzeker met mijn voeten boven de grond en haalde in elk geval twee mokken uit een kastje. Er kon altijd nog wat anders in. "Jij ook, Boo, of iets anders?" vroeg ik zacht door het appartement. Dusty spronv inmiddels naast me op het aanrecht en krulde zich op, op mijn schoot, alsof ze voelde hoe slecht ik me voelde. Ik aaide zacht even door haar vacht en hoorde de mollige kat spinnen onder mijn vingers. Ik werd er iets rustiger van, maar niet veel. Toen ik ook maar een voetstap van Harry hoorde richtte ze haar kopje op en maakte zich voorzichtig van me los om van het aanrecht te springen en naar hem toe te lopen. Als Harry er niet was hadden wel elkaar, maar anders hadden we allebei de krullenbol en verkozen we die ook boven elkaars gezelschap, hoe fijn dat soms ook was.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
Louis loopt met grote stappen voor mij uit, zijn vuisten gebald naast zijn lichaam. Zijn gezicht kan ik vanaf hier niet zien, maar ik vermoed dat -dat ook niet al te vrolijk staat op dit moment. Wat ik dacht over de eerstvolgende bestemming van de jongen klopte; Hij stapt de eerste de beste kroeg binnen. Ik rol wat dichterbij, zodat ik schuin door het raam heen kan kijken en de jongen precies kan zien, maar ik zorg er wel voor dat ik maar een heel klein stukje naar achteren hoef te rollen om buiten het zicht te zijn, mocht hij omkijken.
Ik schrik op als hij al sneller weer richting de uitgang loopt als ik had gedacht en rol vlug een stuk achteruit. Gelukkig wordt ik niet opgemerkt en zet mijn achtervolgingstocht dan ook voort. Uiteindelijk stopt Louis bij een groot gebouw dat ik herken als het verzorgingstehuis en ik weet direct wat hij gaat doen: Naar zijn moeder. Hij gaat vaak naar zijn moeder en het valt me op dat hij bij daar altijd expres buiten houdt. Misschien was zijn boosheid van net ook wel een toneelstukje om mij weg te werken, of was het in ieder geval handig bruikbaar, mocht het niet gespeeld zijn.
Ik draai me om als hij naar binnen gaat. Louis wil mij hier niet bij hebben en dat moet ik accepteren, hoe moeilijk ik het soms ook vind dat hij mij blijkbaar nog steeds niet helemaal vertrouwd. Maar ik wil hem gewoon niet nog bozer maken.
Halverwege de weg naar huis stop ik, in het park. Ik rol mijn stoel naast het parkbankje en een verdrietige zucht verlaat mijn lippen. Zou Louis echt boos zijn? Hij leek bozer dan hij normaal was in één van zijn 'buien', waarschijnlijk door mijn botte toon van net. Misschien bleef hij nu wel boos. Misschien maakte hij het wel uit. We waren nog niet zolang bij elkaar dus zoveel kon er niet verloren gaan en bovendien, met Louis wist je het maar nooit. Maar ik hield wel van de jongen en wilde hem nog lang niet kwijt.
Ik voelde hoe mijn groene kijkers zich onopgemerkt gevuld hadden met tranen en mijn zicht was dan ook wazig geworden. Dit moest voor de voorbijgangers duidelijk te zien zijn, maar het kon me niet schelen. Ik bleef hier voorlopig zitten, wist ik, want ik wilde nu niet terug naar het appartement, bang voor wat Louis zou gaan zeggen als hij terugkwam. Hij dacht namelijk toch dat ik daar was en zou als hij mij daar niet aantrof zodra hij thuiskwam, toch niet weten waar ik dan wel uithing.

---

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Louis reageerde totaal niet op mijn aanrakingen of kus en liep zelf al naar de keuken, toen hij had aangegeven dat hij thee wilden. Zuchtend haalde ik mijn handen door mijn haar en keek ik mezelf hopeloos aan in de spiegel, die in de gang hing. Al was het maar voor een seconde, voordat ik me weer omdraaide. Ik hoefde mezelf oven niet te zien. 'Thee is goed.' Chocomelk was niet goed voor me. Het maakte je dik. Doelloos bleef ik in de gang staan, tot Dusty aan kwam waggelen en kopjes tegen mijn been begon te geven. Ik tilde het dikke beest op en kroelde zachtjes achter haar oor, terwijl ik langzaam naar de keuken liep, waar ik Louis op het aanrecht trof. Ik zetten Dusty op zijn schoot en leunde zelf tegen zijn knieën aan. Ik voelde me enorm ongemakkelijk en bleef Dusty aanhalen, die zich probeerde goed te leggen op Louis zijn schoot. 'Heb je nog meer geheimen voor me?' Ik sloeg mijn ogen op en keek mijn vriendje aan. Dat was het enige wat ik wilde weten. Want als dat wel het geval was, begreep ik maar al te goed dat ik lang niet zoveel voor hem betekende als ik dacht en als hij voor mij. Ik begreep het best, omdat het iets. Persoonlijks was en iets ergs. Maar we deelde samen een leven. Ik was bij hem ondanks zijn rare trekjes en gekke gewoontes. Ik hield van hem en wilde gewoon dat we eerlijk tegen elkaar waren. En daar hoorde jaren lang dingen verzwijgen, niet bij.

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 10:49 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
De kus van Harry deed nu eigenlijk alleen maar meer pijn aan mijn hart. Hierdoor vluchtte ik weg naar de keuken om thee te zetten. Toen het water eenmaal opstond en ik al twee mokken op het aanrecht had gezet vroeg ik aan de jongen of hij ook thee wilde. Hij stemde toe waardoor ik al zittend op het aanrecht twee thee-eieren vulde met theeblaadjes uit een groot blik. Het blik zette ik weer terug en de thee-eieren hing ik in de mokken. Net toen het water kookte kwam Harry binnen. In de ongemakkelijke stilte die er hing schonk ik de mokken vol heet water en sloeg toen mijn ogen neet met mijn handen op mijn schoot. Ik schrok een beetje van Dusty die op mijn schoot werd gezet en zijn lichaam tegen mijn knieën, waardoor mijn benen stil kwamen te hangen. Ik keek op bij zijn woorden, recht in zijn groene ogen. Ik slikte even en zuchtte. Het was duidelijk dat dit hem veel pijn had gedaan. Te veel dan ik had gewild. "Alleen nog hoe dit is gekomen. De rest weet je allemaal. Ik ben altijd mijn complete zelf geweest bij jou en hou met mijn hele hart van je, alleen dit ligt heel diep." zei ik terwijl ik langzaam weer een brok in mijn keel kreeg. Het was absoluut geen makkelijk verhaal en de tranen prikten nu al in mijn ogen. Ik hoopte gewoon dat hij eht zou snappen en er weinig tot niets zou veranderen, maar dat wist ik niet zeker.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik wist gewoon totaal niet meer hoe ik me moest gedragen, wat ik moest denken of hoe ik me moest voelen. Aan de een kant wilde ik dat ik nooit dat pashokje in was gelopen. Dan was ik nooit achter Louis geheim gekomen. Aan de andere kant wist ik nu wel de waarheid en wie weet hoe lang het anders geduurd had. Maar het voelde alsof ik een baksteen had ingeslikt. Toch moest ik hem vragen of er nog meer was dat hij verzwegen hield. Gekweld keek ik hem aan wist meteen dat ik het nooit had moeten vragen. 'Ik. Het spijt me. Ik had het niet eens mogen denken.' Ik zetten Dusty op de grond en pakte Louis zijn handen vast en staarde en stil naar. Ik voelde me gewoon zo schuldig. 'We willen allebei niet dat er iets veranderd Lou. Dat laat ik ook niet gebeuren. Ik hou van je en dat zal ik altijd doen. Het is duidelijk dat je het er niet over wilt hebben en dat hoeft ook niet.' Ik legde voorzichtig mijn hand op zijn wang, bang dat ik te ver ging, omdat de tranen al in zijn ogen prikten. 'Niet doen boo, het is goed zo echt.' Probeerde ik hem te verzekeren.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik zag zijn gekwelde ogen bij zijn vraag en antwoordde in alle eerlijkheid. Verzwijgen en liegen had nu echt geen zin meer. Mijn ogen begonnen naar mate ik vorderde langzaam vol te lopen met tranen. Het was niet makkelijk en daarom had ik het altijd verzwegen, ookal was het heel lang geleden gebeurt. Ik wilde mijn ogen neer slaan, maar Harry zijn woorden hielden me gevangen en verwarden me. "Het geeft niet, Boo. Het is logisch om te denken, want ik heb toch wel een groot dingetje voor je achtergehouden." zei ik met een licht trillende stem. Dat irriteerde me, omdat ik het stom vond dat het me nog zo aangreep, maar dat deed het toch. Toen hij mijn handen pakte kneep ik er zachtjes en dankbaar in. Het voelde toch als een soort bevestiging dat hij toch wel bij me zou blijven, ondanks mijn zwijgen. Ik keek naar onze handen, het leek nu zoveel meer te zijn dan anders. Toch keek ik weer op bij zijn woorden. Waaraan had ik in hemels naar zo'n lief vriendje verdient? Ik glimlachte een beetje en draaide mijn hoofd om een kusje op zijn handpalm te drukken. "Ik doe het wel, Boo. Want jij wil het wel weten, je verdient het te weten. Het is geen leuk verhaal en het is niet makkelijk om te vertellen, maar nu gaat al jaren alles goed en misschien helpt dit om het toch voor eens en voor altijd achter me te laten." zei ik zacht. Nee, het zou niet geheel gemakkelijk gaan, maar toch eens zou ik het aan iemand moeten vertellen en Harry was eigenlijk de enige persoon aan wie ik het durfde te vertellen.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Mijn moeder reageerd amper op me. Haar hoofd hangt lusteloos naar beneden en ze knippert sloom. Het was ooit zo'n mooi vrouw, maar daar is nu niks meer van te zien. Ze was nog jong toen ik geboren werd en al hadze ouder geweest, ze had nog lang niet tussen deze bejaarden moeten zitten. Jammer genoeg is het allemaal veel anders gelopen. Het is ook een beetje raar gezicht. Zij met haar grijsgestreepte, maar deels nog honingblonde lokken, de kleine rimpeltjes die haar gezicht tekenen, haar afhangende schouders en haar trieste gezicht. En dan de rest van de ruimte die gevuld is met grijsaards, verpleegsters in witte pakjes en bezoekers, die stuk voor stuk veels te enthousiast zijn, alsof ze de sfeer van oudebolligheid en dementische verwarring willen opkrikken naar een hoger niveau, naar luchtigheid en gezelligheid. Tevergeefs kan ik je vertellen.
      Ineens kijkt mijn moeder op, heel even maar, maar een fractie van een seconde is er spraken van oogcontact. "Mam? Wat dacht je er van te gaan wandelen?" vraag ik haar zachtjes en strijk een lok haar die voor haar gezicht valt achter haar oren. Mijn moeder brabbeld wat en kleine belletjes speeksel verlaten haar mond. Ik glimlach haar bemoedigend toe en knik. "Oké? Laten we gaan."
      Tijdens onze wandeling naar het park vertel ik haar semi-vrolijk over het weer, over mijn relatie met Harry, ze reageerd met een krakerig. "Mooie krullen en groene ogen, het vriendje van mijn kleine jongen," bazelt ze dromerig, maar trots. De verdere weg is ze stil, tot we in het park aangekomen zijn en ze ineens "De groene ogen lekken," zegt.
      Ik schrik op, weet bijna meteen wat ze bedoeld - blijkbaar is ze toch wat oplettender als ik dacht. Ik kijk om me heen en mijn ogen vinden Harry. Mijn Harry. Hij huilt inderdaad en de volgende woorden zijnal mijn mond uit voor ik er over na kan denken dat mijn moeder er bij is. Ik kan er nou eenmaal niet tegen als mijn lief verdriet heeft. "Harry?" klinkt het zachtjes vanuit mijn mond. "Harry, het spijt me."

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik vond het verschikkelijk om Louis zo te zien. Helemaal omdat ik wist dat het mijn schuld was. Of zo voelde het tenminste. Maar de waarheid moest ooit boven tafel komen, of hij moest het voor eeuwig voor me verzwegen willen houden. Ik slikte bij deze gedachten, al was het niet nodig omdat het niet van toepassing was. Ik haalde langzaam mijn schouders op. Ik vond het niet eerlijk van mezelf dat ik hem ook maar een seconde gewantrouwd had. Het was egoïstisch, om me druk te maken om mijn eigen gevoels nu. Dit draaide om Louis en niet om mij. En daarom maakte ik hem ook duidelijk dat hij er niet over hoefde te praten. Hij kuste enkel mijn hand en vertelde me dat hij het wel wilde vertellen. 'Als je er zelf maar achter staat boo.' Ik wilde hem echt niet dwingen. Langzaam pakte ik een van de mokken en overhandigde deze aan Louis, om de andere voor mezelf te pakken. Ik had altijd mijn thee met suiker gedronken, maar dat was nu ren strengste verboden. Het was wennen geweest en in het begin had ik het vies gevonden, maar je raakte er aan gewent. 'Kom, we gaan het onszelf eerst gemakkelijk maken.' Zo hier op het aanrecht, vond ik ook maar niets. Aan de keukentafel was te officieel en de bank vond ik zelfs nog te statisch. We konden gewoon rustig op bed gaan liggen, knuffelen en over onzin praten. Misschien dat het dan vanzelf wel kwam. Maar ik had gewoon even behoefde aan kroelen met mijn vriendje.

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 23:42 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''