[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Drace Seorgio Nöhl ~ Non-bender
Ik lachte heel kort en keek betrapt naar de grond toen Roman zich tot mij wende en theoretisch begon over de zwaktes van het menselijk lichaam. Chi-blokken vergeten? Over mijn lijk, dagelijks probeer ik mijn techniek in het gebruik maken van drukpunten te verbeteren. Echter kom ik op dit moment niet verder dan het doorsnee uitschakelen van tegenstanders.
Voor zover ikvan zichzelf wist, kon ik de manipulatie van de natuur door die afgrijselijke benders niet afnemen, maar god, wat zou ik deze aardbodem afreizen wanneer ik die vaardigheid wel onder de knie had. Toen vroeg ik me nog iets af, hoe zouden benders eigenlijk reageren op hun vriendjes waarvan het sturen ontnomen is? Ze zouden waardeloos zijn, misschien waardeloos genoeg om verstoten te worden, het groepje wordt met de tijd kleiner en des te meer mensen ze met zich meenemen, meer kans op ontdekking ze zouden lopen. Erkent worden als echte non-benders zouden ze ook niet worden, iedere volwaardige burger zou het verschil kunnen zien dankzij hun barbaarse manieren. Maar goed, voor nu hield ik mijn gedachtes voor me en besloot me te houden aan de rol die me in principe was gegeven. Ik hief mijn armen op en knikte daar de leider.
'Maar natuurlijk, hoe zou ik dat nou ooit kunnen vergeten,' gaf ik zo gezegd toe. Ik wierp nog even een korte blik op de aardestuurster, om te zien wat haar reactie was op het recente onderwerp van de gevoerde gesprekken. Het teruglopen naar het kamp zorgde voor het openen van nieuwe opties. Ik kon aanschouwen hoe deze aardestuurster haar hel tegemoet ging, of ik ging opnieuw met Kutukan op zoek naar de rest. Aangezien ze zich verplaatst hadden en deze hier toch in een redelijk korte tijd ons kon bespioneren konden ze inderdaad niet ver zijn.
'Ik geloof dat we die instelling met elkaar gemeen hebben,' antwoordde ik, doelend op zijn plan om vanavond te gaan zoeken naar het andere kamp. Ik was helemaal niet in de stemming om toe te kijken hoe dat ding zou worden toegetakeld, al helemaal niet als ik daar geen deel aan zou kunnen nemen. Bovendien klonk een heel kamp van benders vinden en aanvallen een stuk aantrekkelijker.

Dimitri Blaze Valentin - Earthbender
Het was overduidelijk dat Haru een totaal andere visie hierop had dan ik, maar dat gaf niet, dat maakte de conversatie eigenlijk enkel interessanter. Ik grijnsde om zijn reactie.
'Dat dachten we allemaal toen de non-benders voor het eerst met het idee kwamen om van ons af te komen, heeft niet bepaald zijn vruchten afgeworpen, hé?' merkte ik sarcastisch op. Ik keek toe hoe hij opstond en uiteindelijk met zijn armen begon te zwaaien en met aardesturing twee rosten omhoog liet komen, maar uiteindelijk weer liet zakken terwijl hij sprak over een verrassingsaanval. Lachend liet ik mezelf zakken en plofte ik naast hem neer.
'Op mijn manier?' Ik hief mijn wenkbrauwen geamuseerd op.
'Als dit aan mij lag pakten we dit totaal anders aan,' knipoogde ik en ik liet even mijn ogen glijden op de anderen in het kamp, hun doen en laten observeren totdat ik me weer focuste op Haru.
'Als we dit op mijn manier deden, zouden we inderdaad een verrassingsaanval op ze doen', Terwijl ik hierover begon, dempte ik mijn toon een beetje en leunde ik ietswat naar voren. 'Maar we pakken ze niet allemaal. We sturen onze beste benders, voor iedere nacht een nieuw slachtoffer. Één voor één, iedere keer dat ze ons denken te vinden laten we ze hun gestorven collega terugvinden, net zoals wij onze families en vrienden hebben terug gevonden. Hoe langer het duurt, des te meer versterking ze nodig hebben, des te meer angst ze krijgen, niet wetende waar het vandaan komt of waarom ze hun zwakke plek nog niet hebben gevonden om dat te verdedigen. Paranoia zou ontstaan en uiteindelijk zouden ze al het vertrouwen in elkaar verliezen,' Na mijn laatste woorden bleef ik een aantal seconden stil, met een bloedserieuze blik keek ik Haru aan. Nadat die enkele seconden voorbij waren leunde ik wat meer naar achter en glimlachte ik.
'En daarom ben ik geen leider,' maakte ik als grap, natuurlijk waren er zoveel meer redenen waarom Eris onze leider was.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 21:25 ]

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
Dreogan knikte als antwoord op mijn vraag, om vervolgens diep te zuchten. ''Ik ga de wond even verzorgen,'' mompelde hij. Ik knikte zwakjes en keek voor me uit, tot ik plots een hand op mijn schouder voelde. Mijn hart sloeg een slag over van de schrik en ik keek hem aan. ''Goed gedaan, je bent een waardig leider,'' prevelde hij. Hij boog even en liep toen naar zijn tent, terwijl hij mij verbluft achterliet. In al die jaren heeft niemand zoiets tegen me gezegd. Mijn mondhoeken krulden zwakjes omhoog en ik sloeg mijn ogen neer - het was toch fijn om te horen, ook al wist ik zeker dat bijna niemand zo dacht als hem.
Na een tijdje stond ik op en liep ik naar mijn tent, om vervolgens een stuk brood uit mijn tas te pakken. Ik stopte een stukje in mijn mond en staarde naar mijn olielampje, dat er voor zorgde dat ik nog íéts kon zien in de duisternis in mijn tent. Na een tijdje bedacht ik me dat Dreogan nog niet heeft gegeten. Noemde me egoïstisch, maar ik had mijn eigen voedselvoorraadje opgebouwd. De rest zorgde maar zelf voor hun eten, mijn enige doel was om ze goed getraind te hebben. De rest was hun probleem. Dreogan, echter, had geen eten en ik moest zeggen dat ik behoorlijk blij was met zijn aanwezigheid vandaag. Ik besloot om op te staan en me een weg naar zijn tent te banen.
Voorzichtig liep ik naar binnen. ''Heb je honger?'' vroeg ik aan hem. Ik gaf hem een stuk brood en glimlachte zwakjes - het was amper zichtbaar, maar toch, ik glimlachte. ''Ik wilde je nog even bedanken voor je hulp vandaag.''

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
Nadat ik een tijdje op mijn rug heb gelegen en naar het tentdoek heb gestaard hoor ik plotseling voetstappen op mijn tentje afkomen. De rits gaat open en een bekend gestalte verdwijnt in de tentopening.
'Heb je honger?' vraagt Adelyn, ik ga rechtop zitten en pak het stuk brood dankbaar aan, waarbij onze handen elkaar voor een moment aanraken.
'Dank je,' mompel ik, 'ik ga dood van de honger.'
Haar lippen krullen langzaam omhoog tot een glimlach en ik moet moeite te doen om zelf iet ook te glimlachen. Het is al heel lang geleden dat niet lachen me moeite gekost, ik denk niet dat ik me de laatste keer nog kan herinneren, ook al zou ik er moeite voor doen.
'Ik wilde je nog even bedanken voor je hulp vandaag,' zegt ze, ik klop naast me op mijn matje neer als uitnodiging voor haar om te gaan zitten en steek het kleine kaarsje aan zodat we een klein beetje meer licht hebben.
'Geen dank, het zou eigenlijk heel normaal moeten zijn dat iedereen van de stam je helpt en niet alles aan jou overlaat, maar goed. Het is en blijft onze stam en tja... geen commentaar,' mompel ik dan. Ik neem een stukje van mijn broodje en geniet van de verse smaak. Er is wel eten in het kamp, maar niet veel en al helemaal niet vers. Dit brood is een grote uitzondering.
'Het is lang geleden dat ik iets lekkers gegeten heb,' zeg ik tegen haar, 'nogmaals bedankt, het is erg bedachtzaam van je dat je ook wat naar mij komt brengen,' zeg ik oprecht. Om eerlijk te zijn had ik het niet verwacht, ze is vandaag verdraagzaam tegen me geweest, maar ik had gedacht dat het daar bij op zou houden. Net zoals ik hecht ze zich niet, nog één van de dingen die we gemeen hebben, al zijn het niet de leukste eigenschappen die we gemeen hebben, maar ze houden me wel in leven.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
''Dankje,'' mompelde Dreogan, ''Ik ga dood van de honger. Ik grijnsde kort. Hij klopte op zijn matje als uitnodiging om te zitten en na even geaarzeld te hebben, liet ik me voorzichtig naast hem zakken. Hij stak het kaarsje aan en direct voelde ik me wat meer op mijn gemak, enkel doordat ik vuur in de buurt had.
''Geen dank, het zou eigenlijk heel normaal moeten zijn dat iedereen van de stam je helpt en niet alles aan jou overlaat, maar goed. Het is en blijft onze stam en tsja... geen commentaar,'' mompelde hij. Ik haalde zwakjes mijn schouders op.
''Eerlijk gezegd heb ik toch geen hoop voor die mensen. Met zo'n houding komen ze toch nergens, vroeg of laat zullen ze dat merken,'' zuchtte ik. Ik doelde vooral op Zuko, maar zeker ook op de rest. Dreogan stopte een stukje brood in zijn mond. ''Het is lang geleden dat ik iets lekkers gegeten heb,'' zei hij. ''Nogmaals bedankt, het is erg bedachtzaam van je dat je ook naar wat mij komt brengen,'' zei hij. Hij klonk oprecht en ik wuifde het weg. ''Geen probleem. Ik vond dat je het wel verdiende en daarbij, ik heb genoeg,'' mompelde ik. Uiteraard wist niemand dat ik mijn eigen voorraadje had, anders zal het gelijk weg zijn. Maar ik vertrouwde er op dat Dreogan beleefd genoeg was om zoiets niet te doen. Althans, ik hoopte het. Ik keek even rond. ''Knus,'' mompelde ik. Zijn tent was stukke kleiner dan de mijne, maar goed; knus kon ook leuk zijn.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 22:35 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
'Eerlijk gezegd heb ik toch geen hoop voor die mensen. Met zo'n houding komen ze toch nergens, vroeg of laat zullen ze dat merken,' zucht ze. Ik knik instemmend, ze zullen nog wel in de problemen komen als ze zo doorgaan als ze nu gaan en hopelijk trekken ze ons niet mee die problemen in.
'Geen probleem. Ik vond dat je het wel verdiende en daarbij, ik heb genoeg,' mompelt ze, ik kijk haar even verbaasd aan.
'Je hebt zeker een hele voorraad of zo? Ik ben jaloers, was ik maar zo slim om dat te doen,' prevel ik bedenkelijk. Ik staar naar het vlammetje dat een zwakke gloed door de tent heen verspreid. Haar gezicht is half verlicht waardoor haar ogen glimmen en haar contouren scherp aftekenen. Even werp ik een korte blik op haar, maar al snel wend ik mijn blik weer af en staar ik naar het vlammetje.
'Knus,' mompelt ze, ik knik.
'Ja het is misschien een beetje klein, maar ach ik vind het prima en zolang er één persoon in past is het goed,' zeg ik. Ik speel een beetje met het laatste stukje brood. Eigenlijk wil ik het in één keer opeten, maar dat vind ik zo zonde, dus daarom neem ik steeds hele kleine hapjes zodat ik zo lang mogelijk kan doen met het heerlijke stukje brood.
'Moet ik nog helpen met het eten regelen of zo?'

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
''Je hebt zeker een hele voorraad of zo? Ik ben jaloers, was ik maar zo slim om dat te doen,'' zei hij verbaasd. Ik grinnikte en haalde mijn schouders op.
''Denk je nou echt dat ik op dat gore spul uit het kamp ga leven?'' grijnsde ik. Ik voelde zijn blik kort branden en keek op, om vervolgens te zien hoe hij zijn blik afwendde.
''Ja, het is misschien een beetje klein, maar ach ik vind het prima en zolang er één persoon in past is het goed,'' zei hij. We zaten inderdaad een beetje dicht op elkaar door het gebrek aan ruimte. Ik keek hem aan. ''Klein hoeft niet altijd iets verkeerds te zijn,'' zei ik schouderophalend. Ik had liever groot, maar als het zou moeten, zou ik hier ook prima in kunnen leven. Het viel me op dat Dreogan erg traag deed over het stukje brood, maar ik nam aan dat het kwam omdat hij zo weinig vers brood had. Ik had het met hem te doen. ''Zeg, als je je gedrag zo aanhoudt, wil ik best vaker wat eten komen brengen,'' grijnsde ik, terugkomend op het stukje brood. Ik wist dat Dreogan nooit zo lastig is geweest en hij wist dat ook, dus feitelijk gezien was het gewoon een zeldzaam, vriendelijk gebaar van mijn kant. Hij had geluk, vandaag. ''Moet ik nog helpen met het eten regelen of zo?'' vroeg hij toen. Ik schudde mijn hoofd.
''Zoals ik al zei, ik heb nog genoeg voor de komende week. We redden het wel. Voor de rest ligt er nog genoeg om soep van te maken, of zo''

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
'Denk je nou echt dat ik op dat gore spul uit het kamp ga leven?' grijnst ze, ik haal mijn schouders op. Het is inderdaad wel iets voor haar om een hele voorraad te hebben zodat ze die slappe soep die we in het kamp krijgen niet hoeft te eten.
'Klein hoeft niet altijd iets verkeerds te zijn,' zegt ze schouderophalend, ik knik instemmend en stop nog een stukje brood in mijn mond. Ik heb het altijd klein gehad dus heel veel anders ben ik niet gewend, het voelt vertrouwt aan.
'Zeg, als je je gedrag zo aanhoudt, wil ik best vaker wat eten komen brengen,' zegt ze grijnzend, ik kijk haar verbaasd aan. Meent ze dat nou?
'Dat zou geweldig zijn,' prevel ik dankbaar, 'dat eten hier is niet te vreten en het geeft me absoluut geen energie om te trainen en te vechten,' geef ik toe.
'Zoals ik al zei, ik heb nog genoeg voor de komende week. We redden het wel. Voor de rest ligt er nog genoeg om soep van te maken, of zo'
Ik knik en kijk haar even aan. Ik ben nog een beetje wantrouwend tegenover haar, ik heb misschien veel voor haar gedaan van haar, maar ik heb haar ook bijna in de fik gestoken. Is dit niet één of andere zieke grap om mij terug te pakken? Nou ja, ik denk om eerlijk te zijn niet dat Adelyn aan grappen doet, het zou dan meer iets van een wraakactie zijn. We zullen zien, ik zorg in ieder geval dat ik op mijn hoede ben. Ik eet het laatste stukje brood op en zucht verzadigd.
Buiten klinkt er nog steeds een hele hoop herrie, ik rol met mijn ogen. Ze ze zijn zo dom en naïef. Ik ga vanavond wel als extra wacht erbij staan, ik heb geen zin om vermoord te worden in mijn slaap.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
''Dat zou geweldig zijn,'' prevelde hij dankbaar. ''Dat eten hier is niet te vreten en het geeft me absoluut geen energie om te trainen en te vechten,'' voegde hij er aan toe. Ik knikte even. ''Hoe gaat het trouwens met het trainen?'' vroeg ik hem toen. ''En met je... impulsiviteit?'' Dreogan had behoorlijk wat moeite om zijn woede in te houden en viel daarom snel aan, net als wat er een paar uur geleden was gebeurd toen ik bijna in de fik stond door hem. Ik wist dat hij er problemen mee had en ergens was het ook wel goed dat hij aanviel, want stel dát ik een non-bender was geweest. Maar toch, het is belangrijk om je woede te kunnen beheersen.
Ik trok mijn knieën op zodat ik wat comfortabeler zat en keek hem aan. Morgenochtend gingen we weer trainen en ik wilde graag de zwakke plekken van mijn benders weten, zodat ik ze er persoonlijk mee kon helpen. Ik had het niet zo met die algemene 'lessen' en dergelijke, dit was veel effectiever.
Het lawaai van buiten was nog altijd goed hoorbaar en een zachte zucht rolde over mijn lippen. Het was al minder erg dan net, maar dan nog. Als het morgen net als vandaag gaat, moet ik met de andere leiders praten - óf ik doe het op mijn eigen manier.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:12 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
'Hoe gaat het trouwens met het trainen? En met je... impulsiviteit?' vraagt ze, ik kijk haar aan. Dat had ze dus opgemerkt tijdens de trainingen en waarschijnlijk vandaag ook. Ik haal mijn schouders op. Ik ben heel slecht in het beheersen van mijn woede, als iemand mij uit probeert te dagen of boos maakt om wat voor een reden dan ook - wat nog al snel gebeurt - , dan heb ik de neiging om die gene gelijk aan te vallen en ook als er gevaar dreigt zoals eerder in het bos. Aan de ene kant is het handig, want ik ben altijd en overal klaar om te vechten, maar het heeft al verschillende ongelukken opgeleverd.
Mijn fire bending gaat samen met woede. Veel dat ik vroeger heb meegemaakt heeft bepaald hoe ik nu ben, hoe ik me nu gedraag en dat is één van de vele nadelen van mijn jeugd.
'Het gaat soms iets beter,' zeg ik tegen haar, 'vandaag met Zuko wist ik me in te houden, ook al had ik de neiging om hem levend te verbranden.'
Automatisch laat ik mijn hand even over het weggebrande stukje haar gaan. De zalf is ingetrokken en ik voel het alleen nog maar een klein beetje branden. Dat is mijn zoveelste litteken dat ik aan fire bending over heb gehouden. Niet dat ik er heel veel problemen mee heb, veel mensen zijn al bang voor me en een litteken maakt je er nog net een beetje angstaanjagender.
'Ga je mee op de wacht staan?' vraag ik dan aan haar, ik maak het kaarsje uit zodat ik nog wat over heb voor de rest van de avonden.
'Zuko heeft vandaag de wacht en ik vertrouw hem niet, ik weet zeker dat hij in slaap gaat vallen of zo en daarnaast is de kans dat er vanavond non-benders naar het kamp komen redelijk groot. Ik heb liever niet dat ik in mijn slaap wordt vermoord,' mompel ik.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 16:13 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Zuko ~ vuur

'Doorlopen,' siste Dreogan. 'Of ik brand die arrogante kop van je eraf.'
Ik rolde met mijn ogen, maar hield mijn stevige pas aan. Toen ik voor mijn tent stond floot ik drie keer achter elkaar: een keer hoog, een keer laag en nog een keer hoog. Na tien seconden kwam er een klein, wit vogeltje aangevlogen. Hij pastte makkelijk in mijn handpalm en landde luid fluitend op mijn schouder. Ik aaide het vogeltje over zijn veren en kroop de tent in. Het vogeltje sprong van mijn schouder en hupte rond over de grond, waar ik geen zeil overheen had gelegd. Midden in de tent lag een twee meter lang matje, maar verder was de grond gewoon droge aarde met een paar grassprieten erop. Terwijl het vogeltje rondhupte en hier en daar iet uit de grond peuterde, ging ik in kleermakerszit op mijn matje zitten en begon in mijn tas te rommelen, op zoek naar wat te eten. Ik zorgde altijd voor mijn eigen eten, zodat ik niet vastzat aan de gezamelijke etenstijden en mensen die voordrongen in de rij voor een bordje soep. Ik viste er wat wortels uit en begon er langzaam op te kauwen. Mijn gedachten gingen naar net, toen ik Dreogan had geslagen en Adelyn me op de grond had gegooid. Ik had natuurlijk van alles kunnen doen, maar ik wilde haar liever niet nog meer tegen mij op zetten. Daarbij was zelfbeheersing een van de belangrijkste dingen in het vuursturen. Als je jezelf niet kon beheersen zou het vuur je straffen, je tot as verbranden. Zonder zelfbeheersing was je niets. Zo was het in mijn ogen, althans.

Toen ik genoeg gegeten had, kroop ik weer uit mijn tent met het vogeltje op mijn schouder. De zon was nu bijna onder en het was flink afgekoeld. Ontdanks de dalende temperatuur bleef ik op blote voeten lopen; ik had een hekel aan schoenen en als je hier zou lopen met alleen sokken aan zouden ze binnen een paar minuten doorweekt zijn.
Ik loop door het kamp heen en kom uiteindelijk aan bij de rand van het kamp, waar nog geen tenten staan. Daar ga ik op een boomstronk zitten terwijl ik wacht op Mori. Ik ken haar eigenlijk niet zo goed, maar hoop dat het geen roddeltante of kletskous is. Dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten tijdens het wachtlopen.

---

-

Roman Sandarias Jaw - Leider - Non-bender
'Maar natuurlijk, hoe zou ik dat nou ooit kunnen vergeten' antwoorde Drace toen ik vroeg of hij vergeten was dat er andere manieren zijn dan iemands handen eraf snijen om diegene's bending te stoppen. Al richte ik niet veel aandacht op zijn andwoord, mijn aandacht ging het meest uit naar de aardbender en blijkbaar ook metaalbender voor me. Op het moment dat ik met het meisje terugloop naar ons kamp blijven Kutukan en Drace nog een tijdje staan, het is niet dat ik de mensen in mijn groep niet vertrouwde het is meer dat ik wist dat ze maar al te graag opzoek wilden gaan naar het hol waar deze kleine bender uitgekomen is. Tussen de andere non-benders en de tenten die her en der opgezet werden door leide ik haar naar de grootste tent, mij tent. In de tent bevonden zich een man en een vrouw die opkeken op het moment dat ik binnen kwam lopen 'kijk eens wat er uit haar hol gelopen is' zei ik en keek erbij naar het meisje en trok de stoel naar het midden van de tent om vervolgens met mijn mes weer een gebaar te maken naar de stoel. 'Bind haar vast, zorg er voor dat ze zowel haar voeten en handen niet kan bewegen.' Zeg ik gericht op de man, 'en haal Nyx' voeg ik er aan toe, deze keer gericht op de vrouw. Terwijl ik nadenk over wat ik zou doen kijk ik toe hoe het meisje vastgemaakt word en hoe de vrouw de tent uit loopt. Toen ze helemaal vast zat, haar armen vast aan de armleuningen en haar voeten vast aan de poten van de stoel richt ik me op het meisje. 'Wat is je naam?' Vraag ik als eerst, terwijl ik mijn mes van rondraai aan het lemet en haar vervolgens aankijk.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 14:57 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

De jonge airbender kwam overeind en glimlachte. Volgens mij vond ze mij wel aardig, ondanks dat ik af en toe zo onhandig kon zijn en niet altijd de verstandigste opmerkingen maken. Ik was in ieder geval gezelliger dan die snel aangebrande firebenders, die zo te horen alweer stennis aan het schoppen waren. Het zou mij niet verbazen als Meester Oboku binnenkort niet even zou laten weten dat hij onderling vechten niet bepaald het beste idee vond, waar ik hem groot gelijk in gaf. Vechten was over het algemeen geen oplossing, daar was ik mij van bewust. De enige die ik wel eens een goed pak slaag zou willen geven, waren die non-benders. Die zou ik wel een mes door hun strot willen rammen, maar dit zei ik niet heel vaak hardop. Het paste niet bij een airbender en zat mij dan ook flink in de weg. Wat dat betreft was wraakzucht één van mijn grote zondes.
Nieuwsgierig liet ik mijn blik over de handpalmen gaan van Tashi, nadat ze gezegd had het bos mooi te vinden en iets te hebben gevonden. Een klein beestje liep over haar hand en ik herkende het als een lieveheersbeestje. 'Hij liep over het gras, maar ik was bang dat hij vertrapt zou worden,' zei ze triest en ik schonk haar een geruststellende glimlach.
'Kom kom, lieveheersbeestjes zijn net zo snel weg als jij, die kunnen ook vliegen net als airbenders. Ik weet zeker dat hij het wel overleefd. Hij vliegt immers gewoon weg als er gevaar dreigt,' zei ik haar en keek toe hoe het beestje wegvloog, om mijn woorden bij te staan. 'Mijn tante zegt altijd, dat als een lieveheersbeestje uit je handen vliegt, het morgen mooi weer wordt,' voegde ik nog toe en volgde met mijn ogen het stipje, tot ik hem was kwijtgeraakt. Lieveheersbeestjes waren tenminste niet van die vieze insecten. Ik vond ze wel grappig en ze waren nuttig.
Zo te merken was het weer rustig bij de firebenders en de opmerking van de leidster werd totaal genegeerd, nadat Meester Oboku zijn statement had gemaakt over het feit dat hij het geluid prima kon blokkeren. Soundbending was onwijs gaaf en ik was trots dat we een Meester hadden die dit beheerste. Zolang hij leefde en ons dingen kon leren, had ik nog de hoop ooit sterk genoeg te zijn om mijn ouders te kunnen zoeken zonder er meteen een zelfmoordmissie van te maken. Een gaap ontsnapte mijn lippen en ik keek omhoog naar de afgekoelde donkere lucht, benieuwd hoe laat Tashi eigenlijk naar bed zou moeten.

---

Happy Birthday my Potter!

Eris Lin Beifong - Leider - Earthbender.
Ik werd door de man naar de grootste tent gebracht, waarin zich een man en een vrouw bevonden. 'Kijk eens wat er uit haar hol gelopen is,' zei hij met een blik op mij. Ik rolde met mijn ogen. 'Bind haar vast, zorg er voor dat ze zowel haar voeten en handen niet kan bewegen, en haal Nyx.' Ik werd vastgebonden met een zucht, en toen ik strak vastzat aan de stoel die in het midden van de tent stond keek Roman me aan. 'Wat is je naam?' vroeg hij. Zijn mes werd door zijn lange vingers rondgedraaid dankzij het lemmet en ik keek hem strak aan. 'Mijn naam is Eris Lin,' zei ik toonloos. Ik ging hem mijn achternaam niet vertellen, en ik was een uitstekende leugenaar. Lin ging wel vaker door voor achternaam, en als hij erachter kwam dat hij te maken had met een rechtstreekse afstammelinge van de Beifong familie, dan was ik kansloos. Ik bleef hem strak aankijken met een emotieloze blik, mijn gelaatstrekken niet bewogen. Mijn ogen gleden over zijn gelaat, en hij leek me niet iemand die niet zou durven steken of snijden. Ik wilde op mijn lip bijten, maar hield me in. Ik kon nu niet zwak zijn.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.