[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
Als één van de eerste bereik ik de plek waar we ons kamp op zullen slaan voor de nacht. Ik laat mijn grote tas van mijn schouders afglijden en kijk om me heen. Dit ziet er wel uit als een goede plek; we zijn beschermt door de bomen en struikgewassen aan alle kanten en voor de eerste keer is de grond redelijk vlak. Aan weerszijden van ons zijn hoge bergen die ons beschermen tegen de non-benders, hopelijk.
Mijn tentje zet ik op in de buurt van een paar andere vuur benders, maar net ver genoeg bij ze vandaan dat ik geen gesprek met ze hoef te voeren. Ik pak mijn spullen uit en leg ze op de 'standaard' plekken in mijn tentje. Ik vind het fijn als ik overzicht heb over de situatie, dat geld met alles. Zolang ik overzicht heb, hoef ik me geen zorgen te maken, dan verzin ik wel iets als er zich een probleem voordoet, maar dan weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben.
Ik ga in de opening van mijn tent zitten en maak een klein vuurtje tegen de koele nacht die nu langzaam begint te vallen. De zon gaat langzaam onder en om me heen hoor ik stemmen van verschillende benders die hun tent op zetten. De benders die hier rondlopen zijn niet meer te onderscheiden, behalve door de vorm van hun silhouetten, maar ik ken niemand uit de stam goed genoeg om te weten welk silhouet bij wie hoort.

Eathelyn Avariella Mason • Water[Healer]
Uitgeput kom ik aan op de plek van bestemming, ik ben er pas als één van de laatste en ik ben doodop. Het constante trainen, reizen en waken voor gevaar heeft al mijn energie gevergd. Uitgeput laat ik me op de grond zakken. Helaas moet ik ook nog mijn eigen tent op gaan zetten - waar ik absoluut niet goed in ben - en dan pas kan ik compleet uitrusten en misschien een maaltijd binnen houden. Mijn lichaam heeft de afgelopen dagen geen eten geaccepteerd. Hoogstwaarschijnlijk ben ik gevat door één of andere ziekte, maar erg veel heb ik niet aan de wijsheid om te weten wat voor een ziekte het is. Ik heb het en ik kan er niks tegen doen. Mijn healing krachten zijn nog lang niet sterk genoeg om zoiets te genezen en medicijnen zijn schaars en alleen voor degene die het echt nodig hebben. Ik krabbel weer overeind en begin met het opzetten van mijn tent. Na een hoop geklungel en gestuntel staat mijn tent eindelijk overeind. Ik laat me voor mijn tent op de grond zakken en leg mijn spullen binnen. Zou iemand het merken als ik mijn maaltijd weer oversla vandaag en gewoon ga slapen? Eten heeft niet zoveel zin, het komt toch allemaal weer naar boven en we hebben de voorraden hard nodig. Ik kruip mijn tentje in en ga op mijn matje liggen. Vermoeid sluit ik mijn ogen.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Aislinn Sadie Lo • Water
Plotseling kwam er iemand met grote passen op me afgelopen. Ik veerde geschrokken overeind, ruw wakkergeschud uit mijn dagdroom. Ik keek met grote ogen toe hoe een jongen van de firebenders mijn tent in elkaar zette; ergernis was van zijn gezicht af te lezen. Ik stond op en veegde onhandig het zand van mijn kleding. ''Als je er toch zo weinig plezier in hebt, waarom neem je dan de moeite om te helpen?'' zei ik zachtjes. Bij ieder ander zou het er behoorlijk vijandig uitkomen, maar vijandigheid was gewoon niet voor mij weggelegd. Het klonk meer als een simpele opmerking zonder enige bedoelingen er achter. Ik fronste lichtjes terwijl ik hem aankeek.
Ik kon er slecht tegen als mensen boos of nors waren zonder redenen, in ieder geval... zonder redenen waar ik niet vanaf wist. Ik pakte een stok van de grond en prikte deze per ongeluk tegen het hoofd van de jongen aan. Ik sloeg een hand voor mijn mond. ''Sorry,'' piepte ik zachtjes, terwijl mijn wangen langzaam rood kleurden. En dit was dus precíes de reden waarom ik me liever afzonderde; ik was veel te onhandig met andere mensen en sociaal zijn was ook niet echt mijn ding.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zuko ~ Vuur

'Als je er toch zo weinig plezier in hebt, waarom neem je dan de moeite om te helpen?' vroeg Aisilinn zachtjes. Ik zuchtte. 'Anders moet ik de hele nacht naar jouw tandengeklapper luisteren en ik ben erg gesteld op mijn nachtrust,' bromde ik. Het volgende moment voelde ik iets scherps tegen mijn achterhoofd aan komen, gevolgd door een hoog gepiep wat klonk als 'orry'. Ik beet op mijn lip om geen sarcastische opmerking te maken.
'Zeg, geef die stok eens aan,' zei ik op een zo vriendelijk mogelijke toon - die natuurlijk weer zo vijandelijk als wat klonk -. Ik vroeg me af waarom ik überhaupt probeerde om een vriendelijke toon aan te slaan. Het enige wat ze deed was ervoor zorgen dat ik mateloos geïrriteerd raakte. Maar als ik eerlijk was irriteerde ik me aan bijna iedereen in dit vervloekte kamp. Ik hield mijn rechterhand uitgestoken voor de stok terwijl ik met mijn linkerhand een doek op zijn plaats hield.
'Het moet ongeveer deze vorm worden, toch?' vroeg ik. Niet dat het me veel uitmaakte. Ik keek langs Aislinn heen naar de rest van het kamp. Een aardstuurder had binnen vijf tellen een stenen hut uit de grond gestampt en daarnaast probeerde een ander meisje haar tent op te zetten, die met de grond gelijk werd gemaakt toen twee kinderen tijdens een of ander dom spelletje op haar tent terecht kwamen. Wat voelt men zich hier toch verbonden met elkaar.

---

-

Kutukan Udara -non bender
Woedend pakte ik een steen van de grond en smeet deze tegen een boom aan, een stukje schors brak af en viel op de grond waar het dorp van de benders had gestaan. Mijn dodenteller vandaag stond op 0, slecht. Ik floot Mukjizat, mijn vuurvogel, die uit een boom tevoorschijn vloog en op mijn schouder zat. 'Zoek ze, nu,' siste ik. De vogel vloog de lucht in. Achter mij werd er zachtjes gesproken over of we niet terug zouden moeten trekken. Ik klapte mijn tanden op elkaar om niet uit te vallen. Ik was de leider niet, bovendien vond Roman dat ik me socialer op moest stellen omdat iedereen de benders de wereld uit wilde hebben. Dus besloot ik ook naar hem toe te lopen. Mijn handen jeukten om een nek om te draaien, leeftijd maakte niet uit, zolang de klap maar goed hoorbaar was. Mijn messen, die in mijn riem zaten, prikte in mijn benen, maar dat weerhield mij er niet van stevig door te stappen. Voor Roman hield ik halt. 'Je wil toch niet zeggen dat we terug gaan, zoals de meeste willen?' begon ik. 'We moeten een statement zetten, en zolang er geen doden per dag vallen, denken die ratten dat ze sterker zijn.' Ik beet mijn tanden op elkaar om niet te gaan schelden gezien er nog niks aangekondigd was, maar ik zocht hoe dan ook door.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Thorn Enzo Rhyss – Water – Leader.
††††

Ein-de-lijk.
Of is het te vroeg om dat te zeggen? Gefrustreerd en uitgeput glijd ik langzaam van mijn rijdier af. Beide zijn we er totaal klaar mee. Als het aan mij had gelegen hadden we de belagers te grazen genomen, maar we hebben geen idee met hoeveel ze zijn.
Op een rustig tempo begin ik de spullen los te maken. Vanaf een afstandje zie ik hoe Ember het hout verzamelt om een vuurtje te maken. Wellicht zijn we wel goed met water, maar met vuur hoef je niet aan komen te zetten.
Het is wonderbaarlijk hoe snel we beide weer in het vaste patroon vallen. Het doet me denken aan de tijden voor dat we ons hadden verzameld bij de grotere groep.
Nadat het paard is afgezadeld komt het aan op de lastigste taak : de tent opzetten. Mensen met slanke vingers kunnen dergelijke acties makkelijk ondernemen. Maar voor mijzelf wordt het moeilijker.
Ik hoopte in elk geval dat de rest van de groep inmiddels ook aangekomen zou zijn, dan doelde ik meer op de water-benders. Want deze vallen onder mijn leiding. Het verantwoordelijkheidsgevoel wat ik had zou hierdoor nooit verdwijnen.
Met wat gepruts en licht gevloek lukte het me de tent op te zetten. Nog geen paar tellen later werd ik begroet door een kwalm rook.
In de verte hoorde ik Ember zachtjes lachen. ‘Ja.. lach maar,’ snoof ik geïrriteerd. Het was ook altijd hetzelfde liedje.


Ember Ava Rhyss – Water
††††
De reis was lang geweest, maar ik had er van genoten – in tegenstelling tot mijn barbaarse broer. Soms vroeg ik me af of wij überhaupt familie waren, zijn manier van doen was zo anders dan die van mij. Je zou bijna gaan denken dat onze ouders een flauw grapje hadden uitgehaald. Maar ik hield van hem dus ik nam het hem ook niet kwalijk.
Nadat ik de tijd had genomen om mijn paard te verzorgen, ging ik op zoek naar wat hout. Vuur maken was niet mijn sterkste punt maar ik kon het tenminste wel. Velen malen beter dan mijn broer, zoveel was zeker.
Het hout lag voor het oprapen dus het was een kwestie van de hele zooi op een hoop gooien en het aansteken. Zacht neuriend deed ik wat er van me werd verwacht. Ik wist dat Thorn nu nauwelijks aanspreekbaar was omdat hij niet overweg kon met het idee dat hij zijn thuis had moeten achterlaten. Ik snapte zijn frustratie, maar ik vond dat het best op een andere manier geuit mocht worden.
Het vuur brandde eindelijk, vanwege het opstarten kwamen er grote, zwarte rookwolken bij te pas. Ze bliezen richting Thorn maar ik was ditmaal niet zo vriendelijk om hem er op te wijzen. Bij zijn reactie schoot ik in de lach. Van familie moest je het hebben zeiden ze altijd.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Aislinn Sadie Lo • Water
''Anders moet ik de hele nacht naar jouw tandengeklapper luisteren en ik ben erg gesteld op mijn nachtrust,'' bromde hij na een diepe zucht. Ik kromp in en sloeg mijn ogen neer. Dat was niet erg... aardig. ''Zeg, geef die stok eens aan,'' zei hij toen, op net zo'n botte toon als zijn eerdere woorden. Ik slikte en overhandigde hem de stok terwijl ik oogcontact vermeed. ''Het met ongeveer deze vorm worden, toch?'' vroeg hij. Zijn blik gleed langs me heen en ik knikte zwakjes. ''J-ja,'' stamelde ik. Ondertussen frunnikte ik een beetje aan de zoom van mijn shirtje. Ik voelde me ongemakkelijk bij hem in de buurt; alsof alles wat ik deed, fout was.
Door mijn frustratie en schaamte zag ik hoe kleine waterdruppeltjes uit de aarde onder onze voeten omhoog kwamen. Ik slikte - shit. Stop. Stop. Ze vormden zich tot een grotere bal water en ik stropte met het frunniken aan mijn shirtje; de bal viel kapot op de grond en maakte onze schoenen nat. Fijn, Aislinn, moest je dan ook alles verpesten? Ik had mijn blik naar beneden gericht, bang om weer commentaar te horen. Ik wilde gewoon alleen zijn, anders gebeurden dit soort dingen.

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
Hopeloos keek ik toe naar het kamp. Kinderen die rond renden, die ik in de eerste plaats hier niet eens wilde hebben - een meisje dat haar watersturen overduidelijk niet onder controle had - mensen die lachten... je moest niet lachen, je moest je verdomde tent opzetten. Ik zuchtte diep. Dit was een regelrechte ondergang als het zo doorging; het was één grote chaos en de helft van de mensen die hier rondliepen, waren allesbehalve serieus of bezaten amper kennis over hun eigen element.
De firebenders waren nog wel... oké, maar ze waren zó ontzettend koppig. Het liefst brandde ik hun hoofden van hun romp af. Ik rolde met mijn ogen toen er kinderen langs renden. geërgerd duwde ik ze aan de kant en beende ik verder. Goed, een meertje. Ik moest een meertje vinden. Ik deed mijn best om mijn omgeving te negeren en beende verder. Het duurde niet lang meer voordat er iemand gewond op de grond lag - mijn handen jeukten.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Beaudyn 'Beau' Céri Daneaux • Fire

We moesten weer verder trekken, omdat de non-benders sporen hadden gevonden. Althans, dat is wat ik had gehoord. Mocht ik weer dat stomme ding gaan opzetten. Kon ik niet gewoon voor één keer bij een ouder iemand in de tent slapen? Op een goede plek, niet echt afgezonderd van de rest, gooide ik mijn tentspullen op de grond. Toen alle spullen op de grond lagen keek ik er doelloos na. Juist.. Waar moet ik beginnen? De stokken? Het zeil? Ik wist het niet meer. De vorige keren hadden andere mensen het voor me gedaan, maar zouden ze het blijven doen? Ik besloot om maar een stok te pakken en die in elkaar te zetten, dan had ik tenminste iets gedaan. Ik gaapte even, het was een zware dag geweest en ik wilde het liefste slapen. Ik pakte de andere stokken en zette die ook in elkaar. Daarna legde ik ze weer op de grond. 'Kan iemand alsjeblieft even helpen met die stomme tent op te zetten?' vroeg ik toen in het algemeen rond. Hopelijk zouden ze niet zo chagrijnig reageren, zoals de meeste doen. Ik keek naar de stokken en de andere spullen en ik zuchtte even. Ja, ik had echt een hekel gekregen aan tenten opzetten.

[ bericht aangepast op 22 maart 2014 - 18:24 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
Ik kan het geschreeuw niet meer aanhoren, ik sta op en sluit mijn tent om vervolgens het bos in te lopen, weg van de menigte mensen. Ik heb een hekel aan het geschreeuw en gelach. Hoe kunnen mensen opgewekt en vrolijk zijn na wat er allemaal gebeurt is? Iedereen hier heeft wel een familie lid verloren aan de non-benders en we zitten hier om ze te verslaan, dit is iets serieus, niet iets voor giechelende kindjes.
Een paar meter verderop zie ik een gestalte, gelijk vuur ik een waarschuwingsschot op het gestalte af, het vuur gaat net langs het silhouet heen zoals mijn bedoeling was. Het is lang geleden dat ik gevochten heb en om eerlijk te zijn heb ik zin om een non-bender af te maken. Stiekem hoop ik dan ook dat het een agressieve non-bender is, ook al wijst het slanke postuur van het silhouet daar niet op.
Op de achtergrond, heel in de verte hoor ik nog geschreeuw en gepraat. Geen wonder dat deze vreemdeling ons gevonden heeft, iedereen zou ons kunnen horen binnen een straal van op zijn minst vijfhonderd meter. Een geërgerde zucht rolt over mijn lippen, nog even en ik verlaat deze groep amateurs.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
Met grote passen liet ik het kamp en al het geluid achter me. Als ik terugkwam, nam ik mezelf voor om ze even goed duidelijk te maken dat ze hun luidruchtigheid achterwege moeten laten. Terwijl ik chagrijnig nadacht, voelde ik opeens een vlaag van hitte langs mijn gezicht heen schieten. Ik schrok op en impulsief nam ik de controle over de vlammen, om deze vervolgens kwaad terug naar de persoon te schieten. Terwijl mijn vuur op zijn weg was, maakte ik de vlammen wat groter. De persoon blokkeerde mijn aanval en kwaad beende ik op hem af.
''Wat gaat er om in die domme kop van jou?'' siste ik. Het was iemand uit mijn stam. Ik duwde hem kwaad tegen een boom aan - dankzij het dagelijkse trainen met mijn vader, had ik behoorlijk wat kracht in me. De meesten verwachten dat niet door mijn slanke postuur, maar goed, dat was alleen maar in mijn voordeel. Ik pakte zijn kraag vast, pinde hem tegen de boom aan en tuurde hem furieus in de ogen. ''Nou, Kasa?'' gromde ik. Ik was al chagrijnig - als ik dan ook nog eens een domme, schele bender in de weg had staan, kreeg hij de volle lading van mijn opgekropte frustratie. Jammer dan.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zuko ~ Vuur

Ik pakte de stok aan en begon in de gaten die in de stof zaten te porren, net zo lang tot de stok erin pastte. Ik prikte de stok in de grond, waardoor de tent gevaarlijk veel naar links overhelde. Ik kroop de tent in en begon aan het skelet van de tent te trekken totdat deze weer enigszins recht stond. Vervolgens deed ik hetzelfde bij de scheerlijnen.
Bij de laatste lijn keek ik op en zag nog net een grote bal water die uit de grond kwam op dezelfde grond uiteenspatte. Mijn broek en blote voeten werden drijfnat en hetzelfde gold voor haar voeten. Stokken tegen mijn hoofd, ballen water die precies naast mij uiteenspatten... Volgens mij mocht ze me niet zo. Verbaasde me niets.
Ik perste mijn lippen op elkaar om geen sarcastische en bovendien geïrriteerde opmerking te maken en stond op. Ik knikte nog even naar haar en mompelde een 'weltrusten'. Die laatste lijn kon ze vast zelf wel vastmaken. Achter me hoorde ik een luid gekraak, gevolgd door een doffe plof. Blijkbaar niet. Ik besloot te doen alsof ik het niet gehoord of gezien had en liep snel terug naar mijn boomstam. Vanaf daar keek ik het kamp rond -behalve de kant waar Aislinn's tent stond- op zoek naar iemand van wie ik wat vuur kon lenen. Tot mijn teleurstelling vond ik niemand. Ik pakte een paar droge takken van de grond en zette ze tegen elkaar aan. Vuur maken ging altijd beter met hout erbij en bovendien kon ik het zo langer vasthouden. Het was vaak genoeg voorgekomen dat ik vuur had weten te produceren, maar ik zo verbaasd was dat het meteen weer weg was.
Ik sloot mijn ogen en concentreerde me. Ik voelde mijn handpalmen warmer worden en hoorde een zacht geruis. Ik deed mijn ogen open, maar het hout zag er nog net zo uit als daarnet. Verdomme.

---

-

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
Zodra mijn vlam het silhouet passeert zie ik wie het is. Adelyn Cavett, fuck. Ze is de leidster van de vuur benders en ze is nou niet bepaald de aardigste persoon in het kamp en al helemaal niet iemand om ruzie mee te zoeken. Ze komt woedend op me af gelopen.
'Wat gaat er om in die domme kop van jou?' sist ze. Haar hand drukt tegen mijn borst en ik knal hard met mijn rug tegen de boom achter me aan. Die heeft behoorlijk wat kracht in zich zitten. Ze kijkt me nogal beangstigend aan, maar ik ben niet bang voor haar. Haar handen verplaatsen zich naar mijn kraag en ik hap even naar adem.
'Nou, Kasa?' gromt ze.
'Ik dacht dat je een non-bender was,' zeg ik terwijl ik me voorzichtig los maak uit haar greep, 'en dat is niet zo raar als je luistert naar de hoeveelheid geluid die er van dat kamp vandaan komt.'
Ik zet een stapje bij haar vandaan en zucht diep.
'Het spijt me,' zeg ik beleefd en ik voer een formele vuurnatie buiging uit, 'ik had beter op moeten letten, maar mijn zintuigen zijn nou eenmaal gemaakt om elke non-bender in de buurt te verbranden. Ik zal de volgende keer beter oppassen.'
Ik sta nog steeds half voorover gebogen en kijk haar vanonder mijn wimpers aan. Ja ik had zin in een gevecht, maar niet met haar. Dat zou absoluut geen goede set zijn.
'Vergeeft U het me?' vraag ik voorzichtig. Ik wil niet overkomen als één of andere slaaf, maar ik heb wel respect voor haar en ik wil dat ze dat weet. Zij weet in ieder geval hoe ze dit zootje bij elkaar te houden en tot nu toe zijn we nog niet gepakt. Als je mij voor deze groep gezet had, dan was het heel anders afgelopen.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
Hij hapt naar adem en een zelfvoldaan gevoel borrelde op. Goed zo.
''Ik dacht dat je een non-bender was,'' legde hij uit. Voorzichtig maakte hij zich los uit mijn greep en ik trok mijn hand terug. ''En dat is niet zo raar als je luistert naar de hoeveelheid geluid die er van dat kamp vandaan komt.'' Ik stak mijn kin een stukje in de lucht en keek hem minachtend aan. ''Het spijt me,'' zei hij. Hij boog en ik keek zwijgend op hem neer. ''Ik had beter op moeten letten, maar mijn zintuigen zijn nou eenmaal gemaakt om elke non-bender in de buurt te verbranden. Ik zal de volgende keer beter oppassen.'' Ik grijnsde tevreden. Als iedereen nou zo was, verliep het een stuk beter.
''Vergeeft u het me?'' vroeg hij voorzichtig. Ik knikte.
''Ja, maar de volgende keer geef ik je geen kans om jezelf te verdedigen. Onthoudt dat,'' gromde ik. Ik keek even naar het kamp. ''En het is inderdaad luidruchtig. Nog even en ik smeer 'm, want als ze zo doorgaan zijn we allemaal morsdood.'' Ik snoof even en keek Dreogan aan. ''Wat ging je doen? Je zondert je wel erg ver af.'' Ik bekeek hem even. Ik wist dat hij niet zo... sociaal was, zoals een paar anderen. Gelukkig zaten die er ook nog tussen, anders was er geen hoop meer voor ons. Nogmaals wierp ik een blik op het kamp en zag hoe iemand een vuurtje maakte. Een diepe zucht rolde over mijn lippen - hoe dóm kon je zijn? Kampvuur betekende rook, en rook betekende verraad.

[ik ga even eten maken enzeu en post daarna wat met Aislinn c:]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
Tot mijn grote opluchting vergeeft ze het me. Ik ga weer rechtop staan en kijk haar dankbaar aan.
'Ja, maar de volgende keer geef ik je geen kans om jezelf te verdedigen. Onthoudt dat,' gromt ze, ik knik snel, maar zelf weet ik dat mijn reflexen goed genoeg zijn om haar aanval af te weren. Ik ben misschien niet zo'n goede vuur bender als zij is, maar het komt er toch redelijk in de buurt.
'En het is inderdaad luidruchtig. Nog even en ik smeer 'm, want als ze zo doorgaan zijn we allemaal morsdood.'
'Geloof me, dat plan is al vele malen in mijn hoofd opgekomen, echt veilig zijn we niet als ze zo doorgaan. Dan kunnen we net zo goed gelijk het paleis van de non-benders binnenlopen met vlaggen waar op staat "wij zijn benders",' zeg ik met een sarcastische ondertoon in mijn stem.
'Wat ging je doen? Je zondert je wel erg ver af,' zegt ze dan. Ik haal mijn schouders op en werp een korte blik op ons kamp.
'Ik wilde gewoon even alleen zijn, ver weg van al die herrie en al dat... gelach. Dat is niks voor mij,' zeg ik met een gedempte stem, het zou me niet verbazen als hier ergens non-benders in de buurt rondlopen die ons al lang gehoord hebben.
'En u?' vraag ik met dezelfde beleefde toon, ze heeft het me vergeven, maar ik hoef niet veel verkeerd te doen om mijn hoofd eraf gebrand te krijgen, 'heeft u ergens hulp mee nodig?'

Eathelyn Avariella Mason • Water[Healer]
Nadat ik een kleine tien minuten gelegen heb voel ik me al een stuk beter, misschien ben ik toch sterk genoeg om mijn eten vandaag een keer binnen te houden. Ik heb het namelijk echt nodig, het reizen en trainen vergt veel energie en zonder eten ga ik het niet lang meer redden. Ik krabbel overeind en verlaat mijn tent. Het beste kan ik opzoek gaan naar de leider van de water stam en dat doe ik dan ook.
Een eindje verderop zie ik Thorn Rhyss staan, hij heeft voor mij altijd al een bepaald soort gezag uitgestraald. Ik zou nooit tegen hem in durven gaan. Lichtelijk nerveus loop ik op hem af.
'Thorn?' mompel ik zachtjes, bijna onhoorbaar, 'weet je misschien wanneer we gaan eten?'
Is dat een stomme vraag? Waarschijnlijk wel. Ik bijt op mijn lip en wacht het gelach af. Het liefst zou ik mijn woorden weer in willen trekken en terug willen gaan naar mijn tent om daar vervolgens de rest van de nacht te liggen. Iedereen hier laat me onzeker voelen over alles. Elke beweging die ik maak lijkt gekeurd te worden, maar waarschijnlijk zijn dat gewoon mijn gedachten die met me spelen, want ik betwijfel stellig of er iemand hier in dit kamp is die zich ooit om mij bekommerd heeft. Ik ben namelijk niet echt een persoon die op de voorgrond staat, meestal bevind ik me heel ver op de achtergrond... heel ver.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • vuur
''Geloof me, dat plan is al vele malen in mijn hoofd opgekomen, echt veilig zijn we niet als ze zo doorgaan. Dan kunnen we net zo goed gelijk het paleis van de non-benders binnenlopen met vlaggen waar op staat "wij zijn benders",'' antwoordde hij sarcastisch. Ik keek hem aan, maar ik wist er geen glimlachje van af te brengen. Ik lachte nooit - het was zeldzaam als ik dat wel deed. ''Ik wilde gewoon even alleen zijn, ver weg van al die herrie en al dat... gelach. Dat is niks voor mij,'' zei hij gedempt. Ik knikte. Ik wist precies wat hij bedoelde - ik hield ook meer van rust en orde. Ik was blij dat hij ten minste wél rustig sprak.
''Snap ik,'' zei ik kort.
''En u?'' vroeg hij beleefd, ''Heeft u nog ergens hulp mee nodig?'' Ik keek hem aan en haalde nonchalant mijn schouders op.
''Ik was op zoek naar iets van een meertje, daarna de orde herstellen,'' zei ik met een diepe zucht. ''Je kan helpen zoeken, als je wilt.'' Ik veegde een plukje haar uit mijn gezicht. ''Dan doe je ook nog eens wat nuttigs,'' zei ik met een zwakke grijns. Ik begon met lopen.

Aislinn Sadie Lo • water
Hij zette mijn tent half in elkaar en was duidelijk geërgerd dat ik zijn kledij nat heb gemaakt. ''Welterusten,'' mompelde hij onduidelijk, om vervolgens weg te lopen. Ik slikte en keek naar mijn tent. ''Eh-'' piepte ik, maar het was al te laat; mijn tent stortte opnieuw in. Ik keek nog even naar de jongen, maar hij ontweek me duidelijk. Ik sloeg mijn ogen neer - en ik had het weer voor elkaar, ik heb iemand weggejaagd. Fijn.
''Oké,'' mompelde ik met een zucht tegen mezelf. Ik probeerde te doen wat de jongen net deed, maar in plaats van een tent, was het een misvormd stukje doek dat omhoog werd gehouden door een paar stokjes. Nee, dit was hopeloos. Ik pakte mijn dekentje en sloeg deze om mijn schouders, om vervolgens weer tegen mijn boom in kleermakerszit te gaan zitten. Mijn tent stond ten minste. Ik wist niet voor hoelang, maar voor nu vond ik het prima.
Ik concentreerde me op de grond en met een glimlachje verzamelde ik het water uit de aarde. Ik moest er voor zorgen dat ik controle kreeg over het sturen van water, zonder dat het plotseling gebeurde zoals... net. Ik voelde me automatisch beter zodra ik stuurde; ik kon me er een behoorlijk lange tijd mee zoet houden.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Beristirahat Elang Oboku - Leider luchtbenders

Als allerlaatste kwam ik het kamp binnenwandelen, steunend op mijn wandelstok. Ik weigerde om een paard te lenen terwijl er ook kinderen waren die moeite hadden met een lange reis als deze, dat had ook zijn gevolgen. Inmiddels waren bijna alle tenten opgezet. Ik zette mijn stok op de grond en rees mijn hand om het geluid weg te doen vagen buiten het kamp, het was veel te rumoerig, zoals altijd in het begin. Daarom was het ook nodig om de barrière hoog te houden tot het gros naar bed was. Ik keek naar boven, die stomme rotvogel ook. Het was altijd die vogel die op zoek was naar benders, bij het zicht van een vuurvogel werden dan ook vaak de spullen gepakt. Soms was het ook gewoon veiliger om niet al te lang op een plek te blijven en verder te trekken. Misschien was het verstandig om 's ochtends een mistlaag naar beneden te laten komen, gezien het in dit soort gebieden 's ochtends vaak mistig was. Ik zou het er wel eens met de andere leiders over hebben, al had ik alleen Thorn nodig om de mistlaag te creëren, het was wel zo handig om de toestemming van de anderen te hebben. Ik keek naar het kampvuurtje in het midden van het veld waar Adelyn al boos op af beende, ze was eigenlijk altijd chagrijnig op de dag van aankomst, zoals de meeste vuurbenders. Het samen zijn van alle elementen oefende een negatieve kracht uit op mijn luchtbenders, wat me ergens ook wel teleurstelde. Als de luchtbenders niet meer het symbool voor vrede waren, wie dan wel? De manieren van de meeste hier waren te hard. Ik begreep het wel, iedereen had wel iemand verloren, maar dat was geen reden om iedere non-bender uit te roeien. Met mijn vrije hand verspreed ik de rook in de lucht zodat het wat minder duidelijk te zien was. Toen het vuur uit was en het geluid ietsjes was gedempt kon ik weer rondlopen zonder dat daarmee de hele geluidsbarrière werd opgeheven. Ik liep richting Beau, een vuurstuurdersmeisje dat nog niet geheel verpest was door wapens, ze keek wat hulpeloos naar haar tent. Ik knielde naast haar neer. 'Weet je, er zijn inmiddels een aantal mensen klaar met hun tent, het woordje alsjeblieft kan wonderen doen,' zei ik met een glimlach. Het was voor mij een onmogelijke taak om een tent op te zetten, met mijn rug kon ik niet bukken, bovendien duurde het een tijdje voordat ik het verschil zag tussen een lange en een korte tentenstok, daarnaast had ik ook de kracht er niet meer voor om een touw stevig aan elkaar vast te knopen. De jongelui waren daar veel beter in dan ik, dus dat liet ik dan ook met een gerust hart aan hun over.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)