[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Mori Jillian Moine | Firebender
'Aan wat je zou doen als bijvoorbeeld dit zou gebeuren,' zei hij en hij sprong op me af. Hij sloeg een arm om mijn nek waardoor ik automatisch naar achter boog, meteen pakte ik zijn arm vast met mijn beide handen om niet mijn evenwicht te verliezen. Wat was er met dit joch aan de hand? Ik voelde een woede in me naar boven komen. Waarom viel hij me aan, dit sloeg nergens op. 'Wat zou je nu doen?' fluisterde hij. Meteen begonnen mijn hersenen overuren te maken. Meestal keek ik eerst liever de kat uit de boom om mijn tegenstander te observeren, nu ging dat dus een beetje moeilijk. Hij liet de vuurbol in zijn hand iets groter worden, zodat ik gedwongen werd om wat te doen. Ik wilde hem geen pijn doen, en ik wilde me zeker niet tot zijn niveau verlagen. Ik laat mijn ene hand los en richt mijn twee vingers op zijn hoofd. Ik maak alvast een vlam, maar ben niet van plan om echt iets te doen, tenzij hij me natuurlijk niet zou loslaten. 'Als je me nu niet loslaat, brand ik je hoofd eraf,' zeg ik rustig maar de woede in mijn stem is duidelijk te horen. Ik weet wel dat hij waarschijnlijk een beetje loopt te geinen, maar dit is niet mijn manier van lol maken.

Eloise Aurora Raven
Ik stap een eindje bij mijn tent vandaan en zie dat Jat de grootste moeite heeft met zijn tent. Hij is wat ouder dan mij en torent ook een eind boven me uit. Zijn luchtstuurkunst is geweldig en ik kan soms ook wel om zijn luchtige grappen lachen. Over het algemeen een aardige gozer waar ik graag wat van zou willen leren.
Ik grinnik, iets wat helemaal niet mij eigen is, maar het ziet er wel leuk uit dat gestuntel. Hij laat zich languit in het gras vallen en kijkt naar de hemel. Ik loop er op een drafje naar toe en laat me naast hem zakken. 'Lukt het?' Vraag ik nieuwsgierig. Hij kijkt me verbaast aan. Het word nu heel snel donker en als hij wilt gaan slapen moet hij nu een tent hebben. Ik heb ook gehoord dat hij de tweede wacht heeft. Gelukkig ben ik nog niet aan de beurt de komende nachten. Ik heb een hekel aan de wacht staan. Iets wat ik dood eng vind, ik zie altijd dingen die er niet zijn.
'Kan ik je misschien ergens mee helpen?' Ik probeer vriendelijk te glimlachen en kijk achterom naar zijn tent, eigenlijk meer een hoopje ellende. 'Ik ben niet de beste in tenten opzetten maar samen komen we er wel uit.' Ik sta al op en wacht op zijn reactie. De kou sijpelt nu ook dwars door mijn vest heen en ik ril. Die tent moet gauw overeind.

---

'He is very brave and very wise, that's why he is known as the great prince of the forrest.' Bambi's Mother

Thorn Enzo Ryss.
Alhoewel ze glimlachte, was ik totaal niet overtuigd. De uitstraling die ze bij zich droeg was simpelweg niet vertrouwelijk.
‘Ja het gaat prima, echt waar,’ het klonk alsof ze mij ervan wou overtuigen. Maar dat plannetje had ik allang doorzien. Misschien besefte ze het niet, maar ik was iemand die contant om haar heen hing, zij was lid van de groep waterbenders en ik zou mezelf nogal een waardeloos figuur vinden als ik bepaalde situaties niet goed kon behandelen. Haar nu laten gaan stond niet op mijn lijstje.
Het tegenstribbelen had weinig nut. Ze trilde, waarschijnlijk koortsstuipen of iets in die trant. Haar uitspraak verslechterde lichtelijk en ze was gloeiend heet. Niet gunstig.
Toch vroeg ik me af hoe een healer – of all people – nu ziek kon worden.
In mijn tent liet ik haar op een krukje zitten. Ondertussen zocht ik zelf naar een paar kruiden, ik was geen held met medicijnen maar de meeste soorten thee konden ook wonderen verrichten. ‘Hoe lang voel je – je al zo?’ informeerde ik. Ondertussen rommelde ik in mijn tas. Meestal als je iets nodig had dan verstopte dit zich in de meest vreemde hoeken die je je maar kon indenken.
Eenmaal gevonden, vulde ik een pannetje met water. ‘Ik ben zo terug,’ deelde ik mee . Met andere woorden gezegd : durf het niet om ergens anders heen te gaan want ik zal je vinden.
Het vuur buiten stond nog behoorlijk hoog. Ik hing het pannetje onder de daarvoor bestemde takken voor ik terugkeerde. Geduld was een schone zaak maar ik wou haar zo snel mogelijk in bed hebben. Als ik het niet vertrouwde kon ik haar zelfs dwingen om in mijn tent te slapen, zonder bijbedoelingen, als er dan wat mis ging was ik er gelijk bij.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

@Sitar je kan niet weten of Jet verbaasd naar haar kijkt. Dan bestuur je namelijk Jet en dat mag niet :') Ik zeg het even.Ik schrijf nu wel dat hij verbaast kijkt, maar het mag dus niet.

Jet Fang. - Lucht.

Ik kijk verbaasd op als er iemand naast me komt zitten. Het was de tiener die de naam Eloise droeg. Ze was net als ik een luchtstuurder en ik vond haar wel oké voor zover ik haar kende.
'Lukt het?' vraagt ze. Ik moet zacht grinniken en kom een beetje overeind.
'Kan ik je misschien ergens mee helpen? Ik ben niet de beste in tenten opzetten maar samen komen we er wel uit.'
Ik hou mijn hoofd schuin en kijk haar met een onderzoekende blik aan. Ze was veel jonger dan ik, iets van tien jaar misschien? Waarom wou ze me willen helpen? Ze stond op en moest even rillen van de kou. Ik stond op met een flinke duw lucht in mijn rug. Nu stond ik recht voor haar en keek haar grijnzend aan. Ook al keek ik diep op haar neer, omdat ik een kop of twee groter was. Ik vond het wel een grappig gezicht.
'Tuurlijk mag je me helpen,' zei ik, en ik wees naar het hopeloze tentje.
'Maar veel ga je niet aan mij hebben.'

[ bericht aangepast op 27 maart 2014 - 18:52 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Hunter Jackson

"Ja Hunter, zo werkt dat niet. Dat ding moet naar dat ding." Haldor wijst wat naar een aantal onderdelen. "Ja en wat is dat en wat is ding?" Met een sarcastisch gezicht kijkt hij me aan. "Je weet toch wel hoe je een tent in elkaar moet zetten?" "Ja, ik wel, jij zo te zien niet." Ik wijs naar de tent, die hij in elkaar heeft proberen te zetten. "Het is nog erger dan eerst, ten eerste zijn die haringen voor in de grond, oke." Ik zet de tent voor een deel in elkaar. Ik kijk wat om me heen, we zijn te misten niet de enigste die het niet goed lukt. Een aantal van de tenten staan al op. "Oke, kan je nog wat haringen aangeven?" "Tuurlijk." Ik pakte een aantal haringen uit het zakje en geef ze aan Haldor. Ik plof op de grond neer, kijkend naar hoe het tentje weer in elkaar zakt. Ik sta weer op en help Haldor weer met het opbouwen. Ik hou mijn hand op, als sein dat ik een haring nodig heb. Een zucht verlaat zijn mond en hij legt de haring in mijn hand neer. Na wat gepruts staat het tentje in elkaar.

---

Asante sana, squash banana, we we nuga, mi mi apana.

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

'Hoeveel zijn er?' Had de jongeman met moeite gevraagd, vlak voor ik de windvlaag op de boom afstuurde. Weer verscheen er een frons op mijn voorhoofd. Bedoelde hij de non-benders, of wist hij dat ik bij een groep benders hoorde en niet alleen reisde... Ik had net wel zonder nadenken het woord "ons" gebruikt, dus waarschijnlijk bedoelde hij het laatste, maar zeker weten deed ik het niet en dus besloot ik op beide antwoord te geven. Ook al wist ik van beide geen exacte aantallen. Daar hield ik mij nooit echt mee bezig en hoeveel non-benders er in het bos waren was altijd een raadsel.
'Benders bedoel je? Een hele groep. Van alles was. Ik weet niet hoeveel het er exact zijn, maar er zijn ook firebenders net als jij en we hebben ook een healer tussen de waterbenders zitten. Ik geloof alleen niet dat ze het al zo goed onder controle heeft, maar er zijn vast genoeg mensen die je kunnen en willen helpen in het kamp. Hoeveel non-benders er op het moment in het bos rondhangen weet ik niet,' beantwoordde ik zijn vraag. 'Ik weet alleen wel dat we het veiligst zijn bij de rest in het kamp en we daar dus het best zo snel mogelijk heen kunnen gaan,' stelde vervolgens ik zachtjes voor. Ik liep nu volledig naar hem toe, zodat ik de situatie iets beter kon inschatten. Er stonden zweetdruppels op zijn voorhoofd, wat insinueerde dat hij waarschijnlijk koorts had. Zorgelijk beet ik even op mijn lip. Zou hij naar het kamp kunnen lopen?
'Er zit iets in h-het water,' zei hij nog moeizamer dan zijn vorige woorden. Ik liet mijn blik even over de beek gaan, die er naar mijn idee normaal uitzag. Die stomme non-benders wilden ons blijkbaar op die manier verzwakken. Ik vloekte zachtjes en richtte mij weer tot de jongeman.
'Denk je dat je nog een stukje kunt lopen naar het kamp met mijn ondersteuning?' vroeg ik hem hoopvol. Anders moesten we een andere manier verzinnen om hem daar te krijgen. Gelukkig was ik niet de belabberdste in oplossingen bedenken. De uitvoer ging alleen niet altijd even goed.

---

Happy Birthday my Potter!

Zuko ~ Vuur

Ze greep mijn arm vast en stond een tijdje stil, waarschijnlijk om na te denken. Jammer. Na een paar seconden liet ze me met een hand los en maakte een grote vuurbol. 'Als je me nu niet loslaat, brand ik je hoofd eraf,' zei ze rustig, al kon ik de woede in haar stem horen. Ik dacht even na of ik zo ver zou gaan om te kijken of ze in staat was mensen ernstige verwondingen toe te brengen, maar bedacht me dat ik dan liever iemand anders als proefkonijn zou gebruiken. Ik liet Mori los en keek toen naar haar gezicht. Er viel niet veel vanaf te lezen, maar toch kon ik zien dat ze boos was. In gedachten haalde ik mijn schouders op. Het kon mij over het algemeen vrij weinig schelen of anderen mij mochten of niet, dus ook in dit geval maakte ik me er niet druk over.
'Dus, zullen we dan maar?' vroeg ik. Als ze uitleg wilde moest ze het zelf maar vragen. Ik stak mijn handen in de zakken van mijn korte broek en begon te lopen langs de rand van het kamp. Ik ging er van uit dat Mori me wel achterna zou komen.

---

-

Griffin Blake Abelli
Ik was er niet zeker van geweest dat ze echt bij een groep benders hoorde maar haar antwoord verzekerde het, ik had er op momenten wel eens van gehoort. En zelfs de geluiden gehoord die van het kamp afkomstig waren toen ik in de buurt was, al keerde ik me om iedere keer dat ik zeker wist dat het een groep benders waren en niet een groep non-benders. Ze sprak over verschillende soorten benders, en dat er voor mij vast wel hulp te vibden was. Al was dat mijn probleem niet, ik reisde liever alleen, maar het kamp zou ik altijd kunnen verlaten. Ze liep helemaal naar me toe en beet vervolgens zorgelijk op haar lip, blijkbaar zag ik er niet zo geweldig uit, nadat ik zei dat er iets in het water zat had ze haar blik over de beek laten gaan en zachtjes gevloekt. 'Denk je dat je nog een stukje kan lopen naar het kamp met mijn ondersteuning?' Vroeg ze vervolgens en ik keek haar deze keer wat grondiger aan, ze was een aantal jaar joger dan ik was en had kort blauw haar. Haar dat ikzelf niet zou verwachten bij een luchtstuurder. Vervolgens knikte ik en duwde me met een hand een eindje van de boom af zodat ik nog met een hand tegen de boom leunde.

---

Don't be like the rest of them, darling

Mori Jillian Moine | Firebender
Na mijn dreigement liet Zuko me gelukkig los. Meteen liet ik het vuur in mijn handen weer verdwijnen en wreef even in mijn nek. Een sterke greep had hij wel. 'Dus, zullen we dan maar?' vroeg hij alsof er niets gebeurd was en hij begon met lopen. Ik keek hem vragend na en het duurde even voordat ik ook begon te lopen. Ik haatte het dat ik geen hoogte van hem kon krijgen, waarom moest hij zo onvoorspelbaar zijn? Juist met zulke mensen kon ik niet goed omgaan. Hij had me totaal verrast daarnet en dat haatte ik misschien nog wel meer. Ik wilde niet dat iemand zou denken dat ik zwak was. Normaal maakte het me niets uit wat andere van me dachten, maar ik wilde dat iedereen wist dat ze me konden vertrouwen. Ik begon wat sneller te lopen om hem in te halen. Ik ging voor hem staan zodat hij gedwongen was om te stoppen met lopen. Hij was me enige uitleg verschuldigd. 'Waar denk je dat je mee bezig bent? Waar sloeg dat net op?' vroeg ik boos. Als hij dacht dat hij me zomaar kon aanvallen, om me dan los te laten en doen alsof er niets gebeurd was, dan had hij het mis. Ik keek hem doordringend aan en was dit keer ook een beetje op mijn hoede voor als hij me weer besloot aan te vallen.

Zuko ~ Vuur

Mijn mondhoeken krulde iets omhoog toen ik snelle voetstappen achter me hoorde. Het volgende moment stond Mori voor me. Ze keek boos. 'Waar denk je dat je mee bezig bent? Waar sloeg dat net op?' vroeg ze op dezelfde boze toon als net. Ik bleef stilstaan en dacht even na hoe ik het zou formuleren. Haar doordringende blik zorgde ervoor dat ik me een beetje ongemakkelijk voelde. Ik hield er niet van om bekeken te worden door mensen. Als mensen je goed kenden, zouden ze je zwakke plekken weten. Als mensen je zwakke plekken kenden zou je binnen de kortste keren uitgeschakeld worden. Ik vertrouwde mensen niet snel, en zelfs als ik ze vertrouwde vond ik het nog steeds niet prettig als ze me uitgebreid opnamen.
'Het is fijn om te weten wat je aan je medemens hebt,' zei ik uiteindelijk. Ik hoopte dat ze niet al te moeilijk ging doen - ik haatte mensen die moeilijk deden of per se hun gelijk wilde hebben, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdienden. Het was pure tijdsverspilling. Ik ademde sterk uit door mijn neus. Ik begon een beetje ongeduldig te worden. Misschien was er nu wel een non-bender die aan de andere kant van de open plek stilletjes het kamp binnen sloop. Misschien werd er wel iemand ontvoerd en kon de kidnapper hem of haar zonder moeite het kamp uit smokkelen, alleen maar omdat wij hier dit domme gesprek hielden. Misschien... Stop met denken, Zuko. Ik schudde mijn hoofd, wetend dat Mori nog steeds naar mij keek en keek haar dit keer strak aan, wachtend op haar antwoord.

---

-

Haru Manik // 15 // Eartbender/
'Je hebt gelijk,' zegt Dimitri. 'Een leger dat ieder dorp op deze aarde aanviel is inderdaad iets anders dan de groep die ons achterna zit. Ondanks iedere natie zo z'n eigen leger had om zich te beschermen...' Ik haal mijn schouders op. Niemand had een oorlog zien aankomen, zo vlak na de 100-jarige oorlog.
'Eigenlijk moet je het ook niet zien als niks doen,' vervolgt Dimitri. 'We hebben mensen die niet goed met hun element om kunnen gaan, sommigen moeten nog uberhaupt bij komen en aansterken van het vluchten en de gevechten die eerder zijn gevoerd en we hebben kinderen die behoed moeten worden van de oorlog,' Ik zucht. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik vind het niks.
'Jij en ik, wij kunnen onszelf verdedigen en we zouden samen met onze beste vechters erop af gaan om die monsters voor eens en altijd een lesje te leren. Maar op het moment dat we dat doen, weten ze dat ze goed zitten met onze locatie en hebben ze maar een klein groepje verloren, waarschijnlijk niet eens hun beste vechters en het moment dat de rest dat door heeft, sturen ze gewoon vervanging een totaal nieuwe groep en dat geeft ze genoeg tijd om een nieuw plan te bedenken en uit te voeren,' Gaat hij verder.
'Ik weet het,' mompel ik. 'Ik weet dat we moeten wachten en ik weet dat dit niet niks doen is. Ik haat het gewoon. Dit hele ''schuilen-en-langzaam-een-leger-opbouwen'' gedoe.' Ik zucht en laat me achterover vallen. Ik kijk omhoog, naar de sterren.
'Hopelijk komt Erin snel terug.' zeg ik nors. Ik wil weten hoever de non-benders van ons verwijdert zijn.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Eloise Aurora Raven || Airbender
Ik voel me een beetje geïntimideerd door zijn toon, maar probeer er niets achter te zoeken. Natuurlijk kijkt hij op me neer. Hoe kan het ook anders als een snotneus van veertien je komt helpen. In zijn onderzoekende blik zie ik iets van ongeloof en de grijns om mijn lippen bevalt me niets.
'Tuurlijk mag je me helpen.' Hij stopt even met praten. 'Maar aan mij ga je niet veel hebben. Ik knik en haal mijn schouders op. We komen er vast wel uit.' Ik probeer opgewonden te klinken, vrolijk. Ik probeer alleen maar te helpen...
Ik loop naar zijn tent en raap de stokken die er om heen liggen van de grond. Ik trek het zijl recht en bekijk het daarna even van een afstandje. Ik knijp mijn ogen samen en concentreer me op de tent. Ik steek de stokken door de daarvoor bestemde lussen en prik ze in de grond.
Na een tijdje staat iets overeind waar ik best trots op kan zijn. 'Kan jij misschien de haringen in de grond slaan? Daar ben ik niet zo van. ik ben nogal onhandig met hamers en ander gereedschap.' Ik glimlach een beetje verlegen en wacht op een reactie van hem.

---

'He is very brave and very wise, that's why he is known as the great prince of the forrest.' Bambi's Mother

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

Ik merkte dat hij mij na mijn vraag nog eens bekeek. Hij leek het besluit te hebben genomen dat dat wel zou lukken, want hij knikte en zette zich af tegen de boom, zodat hij nog maar met één hand leunde. Ik ging vervolgens mijn eigen gang en sloeg zijn arm om mijn schouder en sloeg mijn eigen arm aan mijn kant om zijn middel. Zo kon ik hem met mijn arm omhoog houden en kon hij met zijn arm om mij steunen. Ik was eigenlijk wel een beetje klein voor dit klusje, maar het moest zo maar. Mijn ogen gingen nog even de omgeving af, gezien we nu wel best kwetsbaar waren, als we non-benders tegen kwamen, maar ik zag niks verroeren in de duisternis. 'Nou, lopen dan maar,' mompelde ik en zette rustig een paar stappen, in de hoop dat het de jongeman -ik begon te beseffen dat ik mij niet had voorgesteld en ook geen idee had hoe hij heette, waardoor ik hem de hele tijd jongeman in mijn hoofd noemen, omdat hij duidelijk ouder was dan ik, maar ik hem ook niet super oud vond- lukte om mee te komen. Niet snel dus, want dat ging hij waarschijnlijk sowieso niet bijhouden.
'Ik ben overigens Andie... ik geloof niet dat ik mij had voorgesteld,' besloot ik mijzelf maar even voor te stellen. Eigenlijk was ik nu ook best wel nieuwsgierig hoe de firebender heette, maar ik ging hem niet dwingen zijn naam te zeggen. Hij reisde vast niet voor niets alleen.

---

Happy Birthday my Potter!

Griffin Blake Abelli - Firebender -
Ze skoeg mijn arm om haar schouders en haar eigen hand om mijn middel. Van veraf zou het er vast grappig uitgezien hebben, gezien het lengte verschil -en het aantal jaren leeftijdsverschil-. 'Nou, lopen maar,' mompelde ze na nog een keer rond te hebben gekeken en vervolgens rustig een paar stappen zette. Zelf liet ik me los van de boom en verdeelde mijn gewicht zoveel mogelijk op mezelf en een klein beetje op het meisje, ik zette mijn voet voor de andere en herhaalde dit terwijl ik me mijn vrije hand op de bomen leunde die ik tegenkwam. 'Ik ben overgens Andie... ik geloof niet dat ik mij had voorgesteld' zei ze nadat we een paar passen gezet hebben, hierdoor kwam het ook in mij op sat ik haar naam eerst nog niet wist, en zij die van mij niet. 'Griffin' zei ik enkel, vaststellend dat ze wel zou begrijpen dat dat mijn naam was. Langzaam kwamen we dichterbij, zodat het geluid dat ik nu duidelijk kon plaatsen als stemmen luider werd. Afgaant van het geluid en in hoeverre ik het kamp kon zien waren er aardig veek benders, hopenlijk wist op zijn minstends één van hen hie je zoiets genas.

---

Don't be like the rest of them, darling

Mori Jillian Moine | Firebender
Zuko dacht even na. 'Het is fijn om te weten wat je aan je medemens hebt,' zei hij vervolgens. Daar was ik het natuurlijk mee eens, maar dan had hij het recht nog niet om me zo maar aan te vallen. 'Dan slaat het nog steeds nergens op,' mompel ik nog een beetje boos. Ik had hier helemaal geen zin in. Ik was er nu wel achter dat hij toch zijn eigen manier voor zo'n beetje alles had. 'Luister ik snap best dat je me niet volledig vertrouwd, maar praat er de volgende keer gewoon over in plaats van me aan te vallen,' zei ik nog een keer voor de duidelijkheid. Als hij me nog een keer uit het niets zou aanvallen dan zou ik me zeker niet inhouden. 'Laten we verder gaan,' mompel ik en ik begin met lopen. Ik keek het kamp rond en alles zag er normaal uit. Dat was goed, maar het ging er ook om, om wat er in de buurt van het kamp gebeurde. De non-benders konden ons eerst wel een hele tijd bespieden, voordat ze actie zouden ondernemen. Het enige positieve was wel dat ik hierdoor ook wist dat Zuko niet bang was om actie te ondernemen. Als ik hier met een watje of een angsthaas had gestaan dan was alles op mij neergekomen. Nu wist ik tenminste dat ik iets aan Zuko had.