[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Haru Manik // 15 // Earthbender.
'Dat dachten we allemaal toen de non-benders voor het eerst met het idee kwamen om van ons af te komen, heeft niet bepaald zijn vruchten afgeworpen, hé?' zegt Dimitri. 'Nou, dat was nogal onverwachts. Geen bender had die aanval zien aankomen,' bijt ik hem toe. 'Daarnaast kwamen ze met een enorm leger opzetten. Dat is iets anders de groep die ons achtervolgt.'
Dimitri gaat verder. 'Op mijn manier?' zegt hij dan. 'Als dit aan mij lag pakten we dit totaal anders aan,' Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem aan. 'Laat maar horen.'
'Als we dit op mijn manier deden, zouden we inderdaad een verrassingsaanval op ze doen', Dimitri leunt wat naar voren en begint zachter te praten. 'Maar we pakken ze niet allemaal. We sturen onze beste benders, voor iedere nacht een nieuw slachtoffer. Één voor één, iedere keer dat ze ons denken te vinden laten we ze hun gestorven collega terugvinden, net zoals wij onze families en vrienden hebben terug gevonden. Hoe langer het duurt, des te meer versterking ze nodig hebben, des te meer angst ze krijgen, niet wetende waar het vandaan komt of waarom ze hun zwakke plek nog niet hebben gevonden om dat te verdedigen. Paranoia zou ontstaan en uiteindelijk zouden ze al het vertrouwen in elkaar verliezen,' Ik hef een wenkbrauw op.
'En daarom ben ik geen leider,' grapt hij dan. 'Alles is beter dan niks doen.' zucht ik.

Tashi Manik // 8 // Airbender.
'Kom kom, lieveheersbeestjes zijn net zo snel weg als jij, die kunnen ook vliegen net als airbenders. Ik weet zeker dat hij het wel overleefd. Hij vliegt immers gewoon weg als er gevaar dreigt,' zegt Ohndrea. Ik knik. 'Maar soms zijn lieveheersbeestjes koppig, en blijven ze liever op hun blad zitten.' leg ik uit. 'Mijn tante zegt altijd, dat als een lieveheersbeestje uit je handen vliegt, het morgen mooi weer wordt.' vervolgt Ohndrea dan.
'Echt waar?' vraag ik verbaasd. Ik kijk omhoog. Er is geen wolkje aan de donkere lucht. Het was vandaag ook erg warm, dus misschien klopt het wel. Ik laat mijn blik over een boom glijden en zie nog een lieveheersbeestje lopen. Het zal wel hun seizoen zijn.
'Sommige mensen zeggen dat lieveheersbeestjes even oud zijn als hoeveel stippen ze hebben,' zeg ik dan, om vervolgens mijn hoofd te schudden. 'Maar dat is niet zo. Ik zag een keertje een lieveheersbeestje met 7 stippen, en zo oud worden ze niet. Ze worden niet ouder dan een jaar.' Ik staar even omhoog, maar kijk dan weer naar Ohndrea. 'Vind jij dit eigenlijk een leuke plek?' vraag ik dan nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 15:45 ]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

'Echt waar?' was de verbaasde reactie van Tashi op mijn opmerking over mooi weer. Ik haalde onwetend mijn schouders op. Ik geloofde nooit zo erg in die bijgelovige onzin, maar het was een mooie gedachte. Daar kon ik niet omheen. En wie weet werd het morgen wel toevallig mooi weer. Zeggen dat het zo was kon ik echter niet. Daar was ik niet voor gemaakt. De eerste keer dat ik de opmerking hoorde, had ik mijn tante dan ook vreemd aangekeken en het klinkklare onzin genoemd. Ik was dan ook blij dat ik dat nu niet weer had gedaan. De ondoordachte reactie om mijn schouders op te halen, leek mij achteraf helemaal prima. Daar hoefde ik niks aan veranderen en ik hoefde mij ook niet voor mijn kop te slaan, omdat ik weer eens na de reactie dacht, in plaats van hier eerst over nadacht en daarna pas iets deed of zei.
'Sommige mensen zeggen dat Lieveheersbeestjes even oud zijn als hoeveel stippen ze hebben,' vertelde Tashi mij en ik richtte mijn blik op haar, nieuwsgierig naar wat ze verder te vertellen had, omdat ze haar hoofd schudde. Blijkbaar was ze het er niet mee eens. 'Maar dat is niet zo. Ik zag een keertje een lieveheersbeestje met 7 stippen, en zo oud worden ze niet. Ze worden niet ouder dan een jaar.' Ik lachte zachtjes, maar niet om haar. Meer om de gedachte van die mensen. 'Sommige mensen halen vreemde dingen in hun hoofd,' kwam dan ook zonder er verder over na te denken mijn mond uit.
'Vind jij dit eigenlijk een leuke plek?' vroeg het meisje nieuwsgierig en voor de tweede keer in korte tijd haalde ik mijn schouders op en keek even om mij heen. Het was er niet lelijk en hopelijk waren we er weer even veilig. Verder keek ik meestal nooit. Tenzij ik tekende. Misschien moest ik dat binnenkort maar weer eens gaan doen, maar eerst was het belangrijk om te trainen. Dat kwam altijd op de eerste plaats. Dat kon hier volgens mij wel prima en dus was de plek naar mijn mening ook prima.
'Zolang we er even veilig zijn en er ruimte is om te trainen om onze vrijheid terug te winnen en die non-benders eens even op hun plaats te zetten, vind ik het altijd wel best. Ik ben nooit zo veeleisend,' zei ik haar, wetend dat de helft van mijn woorden niet bepaald airbender-achtig waren. Misschien had ik dat niet moeten zeggen. Dat kind was acht en ik praatte tegen haar over wraak op de non-benders. Ze moest juist zoals Meester Oboku worden en geen wraaklustige aardse faalende airbender zoals ik op het ogenblik was. Stom, stom, stom. Hopelijk was ze zelf slim genoeg om te bepalen dat ze zo niet moest denken.

---

Happy Birthday my Potter!

June Asato. - aarde.

'Jahoor. Mijn tent staat zojuist overeind. Is de joune ook al overeind gezet?'
Beau glimlacht vriendelijk naar me en ik ben even verbaasd. Ik was toch wel altijd verbaast als iemand aardig tegen me deed. De oude lucht stuurder liep weg en ergens schoot ik in paniek. Wat nou als Beau me raar vond. Ik snoof van binnen. Wat boeide mij andermans mening nou weer.
'Ja die van mij staat al,' zeg ik rustig, met nog wel een glimlach op mijn mond. 'Je kan mij voor de volgende keer ook gelijk vragen als je hulp nodig hebt. Met sturing zet ik met een gemak een tentje voor je neer.' Ik zeg het lachend omdat het zo simpel klonk en het ook heerlijk simpel was.
'Maar moet jij niet eens gaan slapen?' grap ik. Het was al behoorlijk donker en ergens vroeg ik me ook af of ik me zorgen moest maken om mijn leider. Iris was er nu nog steeds niet en ergens baarde het me zorgen. Ach ze was een goede stuurder en een pittige tante. Die kwam wel weer terecht.

Jet Fang. - Lucht.

Het was al behoorlijk laat en ik zat nog steeds behoorlijk in de knoei met mijn tent. Elke keer als ik omviel met het zeil moest ik lachen en de concentratie was bij mij ver te vinden. Nu zat ik maar bij een kampvuur te peinzen hoe ik kon 'winnen' van mijn tent. Ik zuchtte en wreef in mijn ogen. Daarbij wist ik nu ook dat ik de wacht zou houden morgen. Iets waar ik niet veel zin in had. Dan kon ik niet slapen. Ik zuchtte en leunde met mijn voorhoofd op mijn knieën. Zoals gewoonlijk was ik weer verschrikkelijk lui en had ik nergens zin in. Mijn tent lukte niet en nu had ik ook nog eens de wacht voor de tweede avond. Ik ergerde me kapot aan dit vluchten voor de non-benders. Konden we niet gewoon een paar boeddorstige mensen op ze af sturen en dan gewoon in vrede leven en niet in angst. Ik liet me lang uit vallen op het gras en staarde naar de donkere hemel.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 17:23 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Mori Jillian Moine | Firebender
Nadat het hele voorval met Zuko en Dreogan weer was afgelopen had ik me een beetje afgezonderd. Ik had echter de wacht vanavond samen met Zuko, dus ik besloot hem maar eens op te zoeken. Ik kende Zuko niet heel goed. En de dingen die ik van hem meegekregen had waren niet echt positief. Toch geloofde ik wel dat Zuko een goede jongen was. Ik probeerde niet zo snel te oordelen over mensen en ze eerst eens te leren kennen. Behalve de non-benders natuurlijk. Maar er waren natuurlijk ook uitzonderingen, alleen niet de non-benders die nu achter ons aan zaten. Ik liep het kamp door en en aan de zijkant zag ik Zuko al zitten, vermoedelijk op mij aan het wachten. Het werd al donker en het zou niet lang meer duren voordat de eerste al naar bed zouden gaan. En dan doelde ik op de wat jongere kinderen onder ons. Ik liep naar Zuko toe en ging naast hem zitten. 'Hey,' zei ik kort. Ik had geen idee waarover we konden praten. Ik was niet echt een prater, stil eigenlijk wel. Maar ik was niet van plan om de hele avond geen woord tegen hem te zeggen. Dit zou wel eens een goede kans zijn om hem beter te leren kennen, aangezien hij niet zo goed was in het maken van een eerste indruk.

Griffin Blake Abelli
Mijn mond is droog door gebrek aan water en ook mijn maag knorde hongerig, een dag zonder water en drinken. Het voelde alsof alle dieren vandaag plotseling besloten hebben weg te gaan en alle waterbronnen plotseling verdwenen zijn. Ik trok mijn versleten jas wat dichter om me heen tegen de kou en liep verder, mijn kleding bestond uit een spijkerbroek, een stel zwarte leren shoenen, een donkerrood t-shirt, een versleten zwarte jas en een rode sjaal die zich momenteel in mijn rugzak bevond. In mijn rugzak waren nog een deken, een lege vles waar zich water in bevonden heeft en een mes in de vinden. Niet veel maar opzich genoeg voor mij, als ik maar wat water kon vinden. Ik stond even stil in de hoop het geluid van stromend water te horen Maar het enigste geluid was het geluid afkomstig van de bladeren in de bomen die lichtjes bewogen door de wind. Ik slaakte een zucht en liep vermoeid verder, de zon was onder en de maan was nu te zien tussen de takken van de bomen. Als ik geen water kon vinden kon ik net zo goed een plek zoeken om te slapen voor de nacht en morgen verder zoeken. Maar net op het moment dat die gedachte in me op kwam hoorde ik iets dat verdacht veel op stromend water leek en liep ik in een snel tempo in de richting van het stromende water waar ik vervolgens vanuit de verte een klein beekje zag. Hoe dichterbij hoe sneller ik begon te lopen en vervolgens te rennen tot ik bij het water aankwam, ik balde mijn hamden tot een kom en vulde deze met water om het vervolgens naar mijn mond te brengen en mijn mond ermee te vullen. Na dit zo ongeveer drie keer herhaald te hebben vulde ik ook mijn vlesje met water en stond ik op en ging ik even verderop tegen een boom aanzitten en vielen mijn ogen kort dicht. Een nachtmerrie zorgde ervoor dat ik uit mijn ongeplande slaap opschrok, in eerste instantie dacht ik dat de zweetdruppels op mijn voorhooft en ook de warmte die mijn lichaam uitstraalde daardoor kwam. Toen ik echter haastig opstond en een stap zette werd alles duizelig voor mijn ogen en wist ik me nog net staande te houden tegen een boom.

---

Don't be like the rest of them, darling

Tashi Manik // 8 // Airbender.
'Sommige mensen halen vreemde dingen in hun hoofd,' zegt Ohndrea en ik knik.
'Zolang we er even veilig zijn en er ruimte is om te trainen om onze vrijheid terug te winnen en die non-benders eens even op hun plaats te zetten, vind ik het altijd wel best. Ik ben nooit zo veeleisend,' antwoordt ze vervolgens op mijn vraag of ze het een leuke plek vindt.
Weer knik ik. 'Ja, veilig zijn vind ik ook het belangrijkst,' zeg ik met een glimlach. 'Maar het zou leuk zijn als de non-benders ons even met rust zouden laten. Wij laten hun ook met rust.' Ik vind het maar niks dat ze ons steeds achterna zitten. Ik snap sowieso niet dat ze op ons jagen. We hebben ze nog nooit iets aangedaan. Hier van krijg je oorlog, en dat wilt niemand.
Ik gaap. Het is volgens mij al laat. 'Ik ga naar bed,' meld ik Ohndrea. 'Welterusten.' Ik loop naar de stenen tent die Haru heeft gemaakt. Ondertussen zwaai ik nog even naar Ohndrea.
Haru zit met een man te praten. Ik pak mijn slaapzak uit mijn rugzak en wikkel mezelf er in. Vervolgens ga ik op het koude gras liggen in de tent. Ik heb het altijd koud. Haru, daarentegen, slaapt meestal zonder slaapzak.
'Welterusten Haru.' zeg ik zacht. 'Welterusten.' klinkt de stem van Haru van buiten de tent. Ik zie hem opstaan om één kant van de tent dicht te maken, en ook een helft van de voorkant. Ik ga op mijn zij liggen en staar naar het gras. Ik ben niet moe, maar ik val heus van zelf wel in slaap.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Roman Sandarias Jaw
'Mijn naam is Eris Lin' andwoorde ze toonloos terwijl ze me stak aankeek met een emotieloze blik in haar ogen. Ik wende mij blik even ban haar af toen er een andere vrouw de tent binnengelopen kwam. Nyx, haar manier van lopen was als de meeste dingen die ze deed; soepel. Nyx was op het moment de enigste chi-blokker hier, er word geprobeerd zoveelmogelijk non-benders hier het te leren maar het is over het algemeen lastig om te leren. 'Doe je best' zeg ik tegen Nyx wanneer ze naar Eris toe loopt en eerst in een circel haar heen loopt. Om bepaalde punten op te zoeken. Na dit gedaan te hebben deed ze iets wat je het best kon beschrijven als lukraam op een aantal plaatsen op haar lichaam drukken, de kunst was echter om precies de goeie plaatsen aan te rake zodat degene bij wie je het deed in iedergeval voor een tijdje niet meer kan benden. Ze draaide zich om en keek me aan met een kort glimlachje op haar gezicht, 'bedankt' zei ik waarna ze de tent verlied en ik een tweede stoel omgekeerd voor Eris neerzette zodat mijn armen op de rugleuning kon leggen. Ik hield mijn hooft scheef en keek haar aan 'Je ziet er niet dom uit, dus je kan vast wel raden wat dat net was' zeg ik doelend op Nyx en haar chi-blokking terwijl ik ondertussen probeer te kijken of ze ook maar enige emotie los laat. Angst, woede, verafschuwing. 'Dus doe me een plezier en verdoe je tijd niet door proberen te sturen, want dat gaat toch niet lukken' deze woorden gingen gepaard met een klein vriendelijk lijkend glimlachje, al was het alles behalve vriendelijk bedoeld. 'Dit' zeg ik waarbij ik mijn armen uitsprijde 'kan allemaal heel gemakkelijk en snel klaar zijn, het enigste wat je hoeft te doen is amdwpprd geven op mijn vragen.'

---

Don't be like the rest of them, darling

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

'Ja, veilig zijn vind ik ook het belangrijkst. Maar het zou leuk zijn als de non-benders ons even met rust zouden laten. Wij laten hun ook met rust,' was gelukkig het antwoord van Tashi. De schade van mijn woorden viel blijkbaar toch nog nee. Misschien had zij mijn wraakzucht er wel helemaal niet uit opgemaakt. Ze was ook nog maar een kind en dan bedoelde ik dit niet denigrerend of iets dergelijks. Het was meer dat je als kind toch zorgelozer bent, iets waar je als volwassene over het algemeen alleen nog maar van kan dromen. Zelfs ik, achttien jaar en dus eigenlijk amper volwassen te noemen, had dat idee. Ik zou nu liever een zorgeloos kind zijn geweest, hoewel het vreselijk is dat zo'n jong iemand als Tashi zo van haar vrijheid werd beroofd. Dat gun je geen enkel kind. Eigenlijk is deze situatie voor niemand goed en dat laat zien dat de typische luchtmeester gelijk heeft; vechten is niet goed. En toch is de aanval soms de beste verdediging. Misschien hebben die achterlijke non-benders ons daarom wel aangevallen. Voelden ze zich bedreigd.
Vanuit mijn ooghoek zat ik Tashi gapen, het was overduidelijk kinderbedtijd en ik wist dat ik zelf beter ook maar binnenkort kon gaan slapen. Mijn hoofd zat echter zo vol met gedachtes, dat ik die eerst nog even kwijt zou moeten raken om buiten in een tentje in slaap te kunnen vallen. 'Ik ga naar bed,' meldde Tashi en ik knikte begrijpend. 'Welterusten.' Ze liep richting haar tent, terwijl ze nog even naar mij zwaaide.
'Slaap lekker, Tashi. Droom maar fijn over lieveheersbeestjes en andere mooie dingen,' zei ik haar en zwaaide terug, waarna ik zelf ook richting mijn tent liep om daar mijn tas met tekengerij en een dolk om mij zonodig te kunnen verdedigen te pakken. Ik keek even om mij heen, om te checken of ik geen achterlijke idioten op mijn dak kreeg, als ik het kamp voor even verliet -zoals de firebender leidster of zo- en sloop toen onhandig weg van de mensen hier. Ik was niet van plan om heel ver te gaan, maar wel ver genoeg om mijn hoofd even leeg te maken en misschien zelfs het potlood even tegen het papier te zetten en het bos in maanlicht mij te laten inspireren. Ik had al in dagen niet getekend.

Niet ver van het kamp spotte ik een beekje, gevonden door het volgen van het geluid en besloot daar in de buurt te blijven, zodat ik gegarandeerd het kamp terug zou kunnen vinden. Zo stil mogelijk liep ik langs de oever, hoewel ik af en toe toch zacht vloekte, wanneer ik mijn teen stootte, of op een tak stond, waardoor deze een luid knappend geluid maakte. Mijn ogen zochten een inspiratie volle plek. Een plek waar ik zonder dat iemand ervan af kwam te weten deed wat ik vroeger thuis bij mijn ouders zo vaak deed: tekenen. Zingen deed ik er ook altijd bij, maar dat was hier te gevaarlijk. Ik kon geen geluid blokkeren zoals Meester Oboku.
Plots hield ik halt, toen ik verderop een gestalte zag bewegen bij een boom. Het had de contouren van een mens en bewoog ietwat gedesoriënteerd. Meer kon ik er vanaf hier niet uit opmaken. Ik haalde geruisloos de dolk tevoorschijn, niet wetend wie of wat het was en probeerde iets dichter in de buurt te komen. Nu wist ik het zeker, het was een mens. In de weinige stralen maanlicht kon ik zien dat het een man was en hij was overduidelijk gedesoriënteerd. Ik had geen flauw idee of het een bender of een non-bender was, maar ik besloot de gok te wagen en zette nog een stap dichterbij. Ik moest nu zichtbaar voor hem zijn.
'Hallo, gaat het wel?' vroeg ik, niet te hard, want straks waren er anderen in de buurt, maar wel zo luid dat de man mij moest kunnen horen. Misschien was dit een ondoordachte actie, maar zo was ik nou eenmaal. Ik kon het nu toch niet meer terugdraaien.

---

Happy Birthday my Potter!

Griffin Blake Abelli - Firebender
De warmte die mijn lichaam uitstraalde en de bewegende beelden van mijn ogen die niet opbleven houden van bewegen, zelfs als ik stilstons. Desoriënteerden me, zorgden ervoor dat ik me niet kon concenteeren, eventjes had ik het idee dat ik het gekraak hoorde van takken eb bladeren maar ik kon niet zien waar het geluid vandaan kwam. Moeite om mijn mes uit mijn rugzak te halen deed ik niet, aangezien mijn handen trilden en ik het idee had dat het eeuwen zou duren tot ik de rits van mijn rugzak open had. Daarbij zou ik als het nodig zou zijn meer kans hebben door te vuursturen. Plotseling werd er langzaam een gedaante zichtbaar 'Hallo, gaat het wel?' Vroeg de stem die blijkbaar bij de gedaante hoorde, ze had een stap vooruitgedaan zodat ze in een straal maanlicht stond. Met steeds meer moeite bleef ik tegen de boom aan geleund staan, 'Prima' kreeg ik er met enige moeite uit. Ik had enige moeite in het zomaar vertrouwen van mensen. Ik tilde een van mijn handen op met mijn handpalm naar boven en liet kleine vlammetjes op mijn vingers verschijnen. Deels om te laten zien dat ik het kon, zelfs als ik me niet geweldig voelde. Al waren de vlammetjes op mijn vingers, net als ikzelf op dit moment: zwak.

[ bericht aangepast op 26 maart 2014 - 7:33 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Dimitri Blaze Valentin - Earthbender
''Daarnaast kwamen ze met een enorm leger opzetten. Dat is iets anders de groep die ons achtervolgt,'' Had Haru gezegt.
'Je hebt gelijk,' gaf ik knikkend toe.
'Een leger dat ieder dorp op deze aarde aanviel is inderdaad iets anders dan de groep die ons achterna zit. Ondanks iedere natie zo z'n eigen leger had om zich te beschermen...' zei ik nonchalant terwijl ik mijn schoudersophaalde. Haru zei niet veel over mijn manier van aanpak, dus ik ging er niet langer meer over verder. Een minimale reactie is altijd beter dan een maximale reactie als het gaat om gevechtsplannen. Één verkeerde opmerking en je wordt iedere seconde van de dag in de gaten gehouden of je de anderen in gevaar brengt of niet. Natuurlijk heb ik deze optie wel eens eerder bij Eris gelegd, maar meer was er ook niet van gekomen. Natuurlijk konden we niet op eigen houtje een beslissing nemen. Iedere leider in dit kamp hoort erbij betrokken zijn en er toestemming voor geven. We hadden ten slot van rekening ook kinderen om ons heen.
'Eigenlijk moet je het ook niet zien als niks doen,' reageerde ik met een serieuzere toon.
'We hebben mensen die niet goed met hun element om kunnen gaan, sommigen moeten nog uberhaupt bij komen en aansterken van het vluchten en de gevechten die eerder zijn gevoerd en we hebben kinderen die behoed moeten worden van de oorlog,' noemde ik op en nam nogmaals een korte pauze tussen mijn zinnen door, zodat het geen preek werd. Daar had ik zelf ook een hekel aan.
'Jij en ik, wij kunnen onszelf verdedigen en we zouden samen met onze beste vechters erop af gaan om die monsters voor eens en altijd een lesje te leren. Maar op het moment dat we dat doen, weten ze dat ze goed zitten met onze locatie en hebben ze maar een klein groepje verloren, waarschijnlijk niet eens hun beste vechters en het moment dat de rest dat door heeft, sturen ze gewoon vervanging een totaal nieuwe groep en dat geeft ze genoeg tijd om een nieuw plan te bedenken en uit te voeren,' Ging ik verder, ik hief mijn hand op en plaatste die in mijn nek, waarna ik een beweging maakte met mijn hoofd om zo mijn nek los te krijgen. Het werd ook al laat, door het gebrek aan dagelijkse routine had ik tegenwoordig totaal geen tijdsbessef meer en verdween ik meestal pas mijn tent in wanneer de meesten gingen.

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Zuko ~ Vuur

Ik keek een tijdje naar de mensen in het kamp. De meesten waren aan het praten, eten of zich klaar aan het maken om te gaan slapen. Ik sloot mijn ogen en ging in kleermakerszit midden op de boomstronk zitten. Ik rechtte mijn rug en sloot mijn ogen. Nu maar wat vuur tevoorschijn zien te toveren. Ik concentreerde me op mijn ademhaling. In, uit. In, uit. Na een minuutje voelde ik wat hitte in mijn hand en ik gluurde onder een ooglid door naar het kleine vlammetje dat ronddansde in mijn open handpalm. Met een zwaai van mijn rechterhand groeide de vlam, zodat ik een kleine vuurbol vasthield. Op dat moment kwam Mori aangelopen. Ze hees zich naast me op de boomstronk en groette me met een zacht 'hey.' Ik knikte terug, als teken dat ik haar gezien en gehoord had. We bleven een tijdje zwijgend zitten. Ik speelde wat met het vlammetje in mijn handpalm en sprong toen op.
'Zullen we dan maar gaan lopen?' vroeg ik. Het heette niet voor niets wachtlopen. Ik keek Mori vragend aan, aangezien zij nog steeds op de boomstronk zat. Ik vroeg me af wat ze zou doen als er een non-bender uit de bosjes zou komen springen. Zou ze gaan gillen, meteen aanvallen, of eerst proberen haar tegenstander in te schatten voordat ze actie ondernam? Zou ze in staat zijn te doden? Ik keek haar inschattend aan, maar van de buitenkant viel niets af te lezen, wat behoorlijk vervelend was, aangezien ik nu niet wist of ik in bepaalde situaties op haar kon rekenen of erop zou moeten letten dat ze geen benders vermoordde die op dit late uur nog buiten waren.

---

-

Mori Jillian Moine | Firebender
Zuko gaf een knik als teken dat hij mijn hey gehoord had en het bleef gelijk een hele tijd stil. Ik had echt geen idee wat ik moest zeggen. Mijn mening uitspreken was makkelijk voor me, maar een gesprek beginnen, daar had ik best moeite mee. Na een tijdje stond Zuko op. 'Zullen we dan maar gaan lopen?' vroeg hij. Van de woede die hij een half uur geleden no uitstraalde, was niets meer terug te zien. Ik zie hoe Zuko me zit te bekijken en sta dan op. 'Waar denk je aan?' vroeg ik. Normaal was ik niet zo nieuwsgierig, maar dit was een goede kans om het gesprek te beginnen. Ik had geen idee wat er allemaal in zijn hoofd omging en dat was eigenlijk wel een nadeel. We moesten werk als een team om goed te kunnen functioneren. En zoals het hele kamp al wel gemerkt had waren we niet echt een goed team. Als we aangevallen werden zou het me niets verbazen dat ieder voor zich ging. Behalve Adelyn en Dreogan dan, die zouden vast wel samenwerken. Ik baalde echt van de samenwerking binnen ons team. Ik zou niet weten of ik ze wel kan vertrouwen en of ze me niet doodleuk achter zouden laten als er een gevecht kwam. Al waren ze niet echt de weglopende types, maar je weet maar nooit. Ondertussen begon ik alvast met lopen.

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

Het leek moeizaam te gaan, maar toch verliet het woord "prima" zijn lippen. Er verscheen een frons op mijn voorhoofd, gezien hij er duidelijk niet prima uitzag, maar deze frons was waarschijnlijk niet zichtbaar voor hem. Hij hief zijn hand op en ik zette mij schrap. Straks was het wel een non-bender en deed hij mij wat, maar dan zou hij de wind van voren krijgen -letterlijk, een windvlaag produceren was niet bepaald moeilijk en kon ik nog net aan- en zou ik snel wegvluchten. Hoe slecht hij er ook aan toe was. Dan kon hij erin stikken. Hij deed mij echter niks, maar liet vlammetjes in zijn handen verschijnen. Weliswaar zwakker dan ik gewend was van firebenders, maar het was genoeg om te concluderen dat hij vuur kon opwekken en naar zijn hand zette.
'Top, je bent geen idiote non-bender die ons uit probeert te moorden, maar doe het nu maar weer uit. Ik heb geen zin om gezien te worden,' zei ik hem naar de waarheid. 'Ik ben overigens een airbender, dus ik doe je niks. Ik wil je alleen maar helpen en nou niet zeggen dat dat niet hoeft, want ik ben niet blind,' voegde ik er nog zachtjes aan toe, in de hoop dat hij het genoeg zou vertrouwen. Hij was een bender en benders liet ik niet zomaar ziek en zwak achter. We moesten elkaar juist helpen om de non-benders te verslaan. Voorzichtig zette ik nog een stap in zijn richting en bekeek hem nu nog eens goed. Hij was ouder dan ik, maar geen oude vent. Ik besloot om mijn woorden te bekrachtigen door een windvlaag op een boom verderop af te sturen. Het ging iets harder dan de bedoeling was, gezien ik er weinig controle over had, maar het moest nu toch wel duidelijk voor hem zijn dat ik in ieder geval geen non-bender was die hem van kant wilde maken.

[ bericht aangepast op 26 maart 2014 - 16:17 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Griffin Blake Abelli
Ze leek wat meer te verwacten dan alleen een aantal zwakke vlammetjes, of bang was wat ik zou doen. 'Top, je bent geen idiote non-bender die ons probeert te moorden, maar doe het nu maar weer uit. Ik heb geen zin om gezien te worden' het koste me wat moeite om me te concentreren op haar woorden maar het lukte toch aardig. De vlammen op mijn hand verdwenen op het moment dat ik mijn hand weer liet vallen. Maar een woord dat ze gebruikt had in haar zin bleef in mijn hooft zitten. "Ons" bedoelde ze hier of in het algemeen? 'Ik ben overgens een airbender, dus ik doe je niks. Ik wil je alleen maar helpen en nou niet zeggen dat dat niet hoeft, want ik ben niet blind.' Voegde ze er nog aan toe, zo zacht dat ik me nog meer in moest spannen om het te horen. 'Hoeveel zijn er?' Vroeg ik aan haar met een beetje meer moeite dan net en nadat ze nog een stap in mijn riching heeft gezet en vervolgens, waarschijnlijk om te laten zien dat ze de waarheud spreekt een windvlaag op een boom vlakbij afstuurt. Ik bekeek haar nog eens, en besloot vervolgens dat ik haar wel vertrouwde, ik had ook niet veel meer keus. En als ik dood ging deed ik dat liever tijdens het vechten met een non-bender. 'Er zit iets in h-het water' zei ik vervolgens, al leek elk woord uit mijn mond er moeilijker uit te komen.

---

Don't be like the rest of them, darling

Zuko ~ Vuur

Blijkbaar had ik een erg afwezige blik op mijn gezicht, want Mori vroeg meteen waar ik aan dacht. Ik haalde mijn schouders op. 'Aan wat je zou doen als bijvoorbeeld dit zou gebeuren,' antwoordde ik en sprong op haar af. Ik ging achter haar staan en sloeg een arm om haar nek, waardoor ze gedwongen werd naar achter te buigen. Het was misschien niet erg subtiel, maar waarschijnlijk de enige manier om erachter te komen hoe ze zou reageren, aangezien ik geen zin had om te wachten tot er echt iets aan de hand zou zijn. Ik bracht mijn hoofd op dezelfde hoogte als het hare, zodat we beiden dezelfde kant op keken. 'Wat zou je nu doen?' fluisterde ik, en liet de vuurbol in mijn hand iets groter worden. Ik hoopte dat ze doorhad dat ik het niet echt meende en me geen ernstige verwondingen toe zou brengen. Tja, dat was dan maar het risico van het vak. Ik bedacht me ineens dat ik het ook gewoon had kunnen vragen. Direct stopte ik die gedachte weer weg. Dit was veel leuker.
Ik keek het kamp rond, speurend naar onraad. Niets. Tevreden keek ik weer terug naar Mori, die nog steeds gevangen zat tussen mijn linkerarm en rechterschouder.

---

-