[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

De vermoeidheid sloeg toe als donder bij heldere hemel. Meestal durfde ik het niet toe te geven maar ook ik had zo nu en dan mijn tegenslagen. Helemaal nadat ik was weggejaagd uit mijn eigen huis.
Voor het gemak had ik de tent geïnspecteerd op ongemakken, daar had niemand baat bij, zo ook ikzelf niet. Er was niets erger dan midden in de nacht gewekt worden door een ongenodigde gast.
Zodra ik de tent uit kwam, rekte ik mijn ledematen. Af en toe knakte er ergens wat, maar het was nog nooit vervelend of nadelig geweest.
De zon begon achter de horizon te zakken, wat erop wees dat spoedig de nacht zou gaan invallen. Het vuur was aan het knapperen en de meeste mensen leken wel tevreden te zijn na hun reis – vermoeid maar voldaan.
Lichtelijk verbaasd draaide ik me om bij het horen van een zachte stem, het was wonderbaarlijk dat ik deze op kon vangen, zo zacht weerklonk hij in de drukte.
Achter me stond Eathelyn. Ze zag er in mijn ogen uit alsof ze elk moment van haar stokje zou kunnen gaan. Dat maakte me bezorgd, zij was een healer en meestal werden die niet zo snel ziek..
‘Weet je misschien wanneer we gaan eten?’ hoorde ik haar vragen. Ik zuchtte. ‘Was het maar zo’ zei ik daar op terug. Mijn stem klonk een stuk barbaarser vergeleken met die van haar.
‘Ik ben zelf net aangekomen, dus ik moet alles en iedereen nog checken voor ik daar aan kan beginnen,’ Hij keek de dame onderzoekend aan. ‘Voel je je wel goed?’ informeerde ik voor alle zekerheid.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
'Ik was op zoek naar iets van een meertje, daarna de orde herstellen,' zegt ze met een diepe zucht. 'Je kan helpen zoeken, als je wilt. Dan doe je ook nog eens wat nuttigs.'
Een grijns verschijnt op haar gezicht, maar ik reageer er niet op en knik alleen. Ik loop voor haar uit, de stappen die ik zet zijn bijna geluidloos zodat ik ondertussen goed kan luisteren of ik water hoor.
'In de buurt is een beekje, daar moet wel schoon water te vinden zijn,' prevel ik meer tegen mezelf dan tegen Adelyn. Ik versnel mijn pas en niet veel later kom ik bij het beekje aan, voor zover je het een beekje kan noemen. Het is een smal stroompje water, dat glinstert in het laatste zonlicht. Ik creëer een klein vlammetje in de palm van mijn hand en belicht het beekje terwijl ik door mijn hurken zak. Het ziet er prima uit, maar toch klopt er iets niet helemaal. Ik ga weer staan en kijk achterom naar Adelyn.
'Hier is het, maar ik weet niet of we er heel veel aan hebben,' zeg ik, 'en daarnaast vertrouw ik het niet, iets zegt me dat we hier niet van moeten drinken, maar dat kan ook gewoon een stom voorgevoel zijn.'

Eathelyn Avariella Mason • Water[Healer]
'Was het maar zo,' zegt hij en tot mijn verbazing lacht hij niet om mijn domme vragen. Zelf ziet hij er ook vermoeid uit, ik neem het hem niet kwalijk. Een stam leiden is niet gemakkelijk en in tijden van oorlog al helemaal niet.
'Ik ben zelf net aangekomen, dus ik moet alles en iedereen nog checken voor ik daar aan kan beginnen,’ zegt hij. Ik knik begrijpelijk en sla mijn armen om mijn tengere lichaam heen.
‘Voel je je wel goed?' vraagt hij dan. De vraag overvalt me en na even getwijfeld te hebben knik ik.
'J-ja het gaat prima, ik ben alleen moe,' zeg ik zacht, ik weet een klein glimlachje te produceren en sla dan mijn ogen neer. 'Moet ik misschien ergens mee helpen?' vraag ik hem, 'ik kan wel het eten klaarmaken als het moet, iedereen heeft volgens mij honger e-en dan kan jij je bezig houden met belangrijkere taken,' zeg ik terwijl ik mijn trillende stem onder controle probeer te houden. Het zweet staat me op mijn voorhoofd en ik weet niet of zijn aanwezigheid me zo nerveus maakt of dat het komt doordat ik me in één keer toch weer veel slechter voel dan voorheen. Ik ga rechtop staan en veeg met mijn mouw de paar zweetdruppels weg. Ik probeer me te gedragen alsof er niks aan de hand is. Ik heb er een hekel aan als mensen zich zorgen om me gaan maken en me daarmee in de spotlight zetten. Ik wil geen scene schoppen.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Chloe Cavett • vuur
Hij knikte en gehoorzaam liep Dreogan vooruit. In stilte zochten we naar een beekje: er was niet veel te zeggen en daarbij, we moesten oplettend zijn. De minuten verstreken en uiteindelijk was het Dreogan die de stilte verbrak.
''In de buurt is een beekje, daar moet wel schoon water te vinden zijn,'' prevelde hij. Ik zweeg en we liepen weer verder. Nu hoorde ik het stromende water ook; het was een stroompje water, maar meer dan dat hadden we niet echt nodig. Hij ging op zijn hurken zitten en bekeek het water; afwachtend keek ik toe.
''Hier is het, maar ik weet niet of we er veel aan hebben,'' zei hij uiteindelijk, nadat hij was gaan staan en zijn blik de mijne kruiste. ''En daarnaast vertrouw ik het niet, iets zegt me dat we hier niet van moeten drinken, maar dat kan ook gewoon een stom voorgevoel zijn.'' Ik haalde mijn schouders op.
''Daar komen we snel genoeg achter,'' zei ik luchtig. Ik ging aan de rand van het beekje zitten, op mijn knieën. Ik bracht mijn handen samen en vulde de ruimte met het water. Ik bracht het dichter bij mijn gezicht en rook er voorzichtig aan; het water zag er helder uit, maar er hing een vreemde geur aan. Ik wilde het zeker weten, dus nam ik een heel klein beetje water in mijn mond; zo weinig, dat het amper schade aan kon brengen. Mijn gezicht betrok toen ik een vreemde smaak proefde en schudde mijn hoofd. ''Nee,'' mompelde ik. Ik stond op. ''Je voorgevoel klopte. Er zit iets in dat water.''

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
'Daar komen we snel genoeg achter,' zegt ze. Ze maakt een kommetje met haar handen en neemt een heel klein nipje van het water. Haar gezicht betrekt en ik weet dat het mis is.
'Nee,' mompelt ze, 'je voorgevoel klopte. Er zit iets in dat water.'
Ik sta ook op en kijk haar aan, 'ze weten het,' mompel ik, 'ze zijn naar ons opzoek en hebben iets in het water gestopt zodat we het niet kunnen drinken en zullen sterven van de dorst.'
Ik kijk bedenkelijk naar het beekje, 'slim,' mompel ik, 'maar niet slim genoeg. Ze hebben niet de gedachten van een bender. We hebben water benders die het water kunnen scheiden van het gif en wij kunnen het opwarmen en zo de gifstof eruit koken.'
Ik kijk haar aan, om eerlijk te zijn doe ik nu extra mijn best om een goede indruk op haar te maken. Tot zover heb ik daar nog nooit echt de kans voor gehad omdat ze zich altijd afzondert. Ik begrijp het, ik doe hetzelfde. Ik zonder me af zodat er niemand is waar ik me aan ga hechten, zodat er niemand is waar ik een band mee op kan bouwen. Ik moet voor mezelf zorgen en dat is genoeg. Ik kan nog een verlies van iemand die dichtbij me staat niet riskeren. Zonder geliefden heb je geen zwakten, zo blijf ik in leven en zij waarschijnlijk ook.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Roman Sandarias Jaw - Leider - Non-bender
Na uren reizen hadden we uiteindelijk het kamp van de benders gevonden, er was alleen één probleem: er waren geen benders meer. Alleen plat gras op plaatsen waar tenten gestaan hebben, voetsporen en as waar misschien een aantal uur eerder nog een wild vlakkerend kampvuur had gestaan. Natuurlijk baalde ik dat ze er niet meer waren, maar alles wees erop dat we dichterbij kwamen. Ik ga op mijn hurken zitten en speur de grond af, opzoek naar iets, wat dan ook maar ik vind niets. Op het moment dat ik weer omhoog kwam zag ik Kutukan naar me toe zag lopen. 'Je wil toch niet zeggen dat we terug gaan, zoals de meeste willen?' Vroeg hij op het moment dat hij voor me tot stilstand kwam, ik had inderdaad een aantal verzoeken gehad om terug te trekken naar het dorp, maar we waren zo dichtbij, ik kon het bijna voelen. 'We moeten een statement zetten, en zolang er geen doden per dag vallen, denken die ratten dat ze sterker zijn' Op het moment dat hij ophielt met praten zag ik hoe zijn kaken opeen geklemt zaten, alsof hij nog ietd wilde zeggen maar zichzelf tegenhield. Ik gig even met mijn hand door mijn haar en keek nog een keer rond naar de open plek en de non-benders die er op dit moment op stonden. De meeste zagen er moe en uitgeput uit van de lange reis. 'We blijven hier voorlopig, zodat de rest uit kan rusten.' Besloot ik vervolgens, 'we zijn te dicht bij om helemaal teug naar het dorp te gaan.' Ik maakte een gebaar naar de jongen achter me als teken dat hij het de rest kon gaan vertellen. 'Als er iets is dat je wil zeggen is dit het moment, anders adiviseer ik je je tent op te zetten en te zorgen dat je een goede nachtrust krijgt'

---

Don't be like the rest of them, darling

Mitchell Elliott Adams ~ Vuur

Na enige uren staan bijna alle tentjes omhoog. 'Kan iemand me helpen om die domme tent op te zetten?' vraagt een jong meisje in het rond. Niemand lijkt te reageren, dus besluit ik maar om heen te gaan. Ik loop naar het meisje toe. 'Ik help je wel even, de mijne staat toch al een tijdje omhoog.' zeg ik zo vrolijk mogelijk. Ik zet de tent voor haar op, en ze kijkt me eerst een soort van boos aan. 'Als je hulp vraagt, dan kun je verwachten dat je hulp krijgt.' zeg ik glimlachend en loop terug naar m'n eigen tent. Ik had al gezien dat de leider had uitgehaald naar een stamgenoot, maar ik kon niet horen wat ze zeiden. Ik kijk naar m'n spullen, en haal uit m'n tas een kaars. Die zet ik voor me neer, en ik richt m'n vinger naar het lontje. Enige seconden later brandt het kaarsje. Ik kijk naar de lucht, en het begint al te worden. Ik kijk naar de anderen in het kamp, en hoor enorme zuchten. Yep, de tocht hierheen was een hel en zwaar. Maar voor hoe lang hebben we hier rust?

(Ik reageer vanaf mobiel, omdat we de pc voor een paar dagen kwijt zijn.)

---

"A star has no meaning without a starlight" - Ravi

(Pssst, eind pagina 2, Beri was ook al naar Beau toegelopen, weliswaar niet om de tent op te zetten, maar hij staat er ook )

Kutukan Obaku - non-bender
'Als er iets is dat je wil zeggen is dit het moment, anders adiviseer ik je je tent op te zetten en te zorgen dat je een goede nachtrust krijgt,' antwoordde Ramon op mijn geknarsetand, het was inmiddels al een tik geworden. 'Ik slaap niet tot er doden zijn gevallen,' mompelde ik terwijl ik wegliep. Ik pakte mijn hangmat uit mijn geïmproviseerde rugzak. Dat was ook gelijk alles wat ik bij me had. Vol hoop wierp ik mijn blik op de lucht, maar Mukjizat was nog nergens te zien. Met een paar vlugge knopen bevestigde ik mijn hangmat aan twee bomen met knopen die voor geen goud bleven zitten, maar ik later wel beter zou bevestigen. Ik keek om me heen naar de andere non-benders. Er was niemand waar ik iets mee had, maar er waren een paar die ik wel accepteerde. Drace bijvoorbeeld had net als ik twee verschillende kleuren ogen wat ervoor zorgde dat de aandacht niet bij mij bleef hangen. Bovendien had hij een prima kill-saldo, hij was naar kleine kinderen alleen wat soft, iets wat ik niet begreep. Die kleine ratten moesten juist uitgeschakeld worden nu hun sturingskracht nog zwak was. Verder was er Scarlett nog, die voor een vrouw ook niet verkeerd was. Voor alsnog, het merendeel was zwak. Ik trok mijn messen uit mijn riem en beende weg van het kamp, het stonk er naar benders. De voetsporen stopten al snel, uitgeveegd door die lucht- en aarderatten. Ik zocht een boom uit met veel zijtakken en ging ervoor staan, bomen vochten niet terug, maar het was prima als je geen ander oefenmateriaal had om je woede op uit te oefenen. Ik pakte mijn messen stevig vast, nam een diepe teug lucht, en gooide al mijn woede eruit, iedere zijtak van de boom eraf hakkend. Nadat alle zestien zijtakken eraf waren gehakt voelde ik echter nog steeds geen voldoening. Met een luide schreeuw plantte ik mijn mes in de dikke boomstronk. Ik voelde mijn hart versneld kloppen. Roman had gezegd dat mijn woede ooit mijn ondergang zou worden, ik geloofde dat daar juist mijn kracht zat. Bij het horen van geritsel trok ik mijn mes uit de boom en draaide me om, klaar om een bender af te maken. Ik liet mijn mes echter weer zakken toen ik zag dat het een van de non-benders was. 'Is er iets?' gromde ik.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Drace Seorgio Nöhl ~ Non-bender
Mijn focus was vandaag scherper dan de afgelopen paar weken, waardoor ik mezelf overtrof; ook al hebben we verder nog geen benders gevonden, het goede nieuws dat we vooruitgang hadden geboekt en dichterbij kwamen werkte als muziek in mijn oren. De sfeer van het kamp was nog steeds iets te kill naar mijn smaak en het feit dat we ons nog steeds in het bos bevonden en op het punt stonden hier te overnachten, stond me niet aan. Verblijven in tenten, ons vestigen als een aantal kampeerders op avontuur, dat kon nog wel eens onze dood betekennen. Toch hield ik me stil over deze situatie, ondanks hij zeker niet de enige is die hier bedenkingen over had. Het enige wat ik mezelf nu opdroeg was een manier te vinden om toch de veiligheid van deze mensen vast te stellen. Benders waren een stelletje gluipers, ze zijn niet voor niets net aan ons ontkomen, ze kunnen ons voelen, net zoals wij hen kunnen voelen. Wie weet was het een valsstrik en zullen ze hun helse vlammen op ons afsturen. Dat mocht niet gebeuren, dat kon niet gebeuren, niet zolang ik hen door had. En zelfs mijn vermoeide lichaam zou mij niet tegen kunnen houden.
Op een afstandje zag ik Kutukan naar onze leider gaan, de woede die hij bezat, was overduidelijk aanwezig. Hij was niet bepaald de meest gezeligste, maar zijn potentie was nog overduidelijker dan zijn bloedlust voor benders. Na een beetje luchtig te kunnen overhoren waar het korte gesprek over ging, wist ik direct hoe dit zou uitpakken. Nu wetende dat Kutukan niet zou rusten, kon dit voor mij in mijn voordeel werken. De groep mocht dan willen rusten, maar hoe kan er gerust worden als we er niet op kunnen vertrouwen dat de rest wat in dit bos bevindt hetzelfde doet?
Nadat Kutukan het kamp verliet, wachtte ik een paar tellen voordat ik hem op mijn eigen tempo achtervolgde. Takken daalden één voor één neer en belande met een dreun op de vlakte, waardoor ik een paar stappen achteruit deed. Uiteindelijk kwamen er geen lichte takken meer naar beneden, maar klonk er nog wel een schreeuw, ik sloot mijn ogen in kalmte terwijl ik de overheersende, zware sfeer ervan langs me heen liet glijden. Nadat ik mijn ogen weer langzaam opende, besloot ik dichterbij te komen, voorbij de bossen, die in mijn weg stonden. Met een uitnodigende lach kwam ik dichterbij, zodat Kutukan mij kon herkennen.
'Nou, waarom zou er iets zijn? Onze leider is nog niet van gedachte veranderd, als je dat verwachte te horen. Ik bestudeer enkel hoe je vechtlust je nog niet uitgeput heeft van de gemaakte reis,' zei ik luchtig.

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

(mijn topics. Ik heb het nog even een paar dagen heel druk met twee mondelingen en een practica, maar ik zal zo snel mogelijk bij lezen en een post maken c; )

---

Happy Birthday my Potter!

Kutukan Udara - non-bender
Ik snoof, slijmbal. Ik was daar niet vatbaar voor. 'Ik vind het prima om in het bos te blijven,' zei ik, gezien ik wist dat hij zijn hersens soms teveel gebruikte en daadwerkelijk dacht dat die ratten ons in de val probeerden te lokken, 'maar het woord slapen bevalt mij simpelweg niet. Ik slaap niet tot ik iemand zijn nek heb omgedraaid.' Ik stelde mij voor hoe ik iemand zijn handen afhakte, wat bijna gelijk stond aan het tijdelijk verlammen van sturingskrachten gezien die dingen te sloom van begrip waren om zonder handen te kunnen sturen. Ik had zin om hun haren er een voor een uit te trekken en vervolgens een kleine snede in hun luchtpijp te maken, zodat bij iedere ademteug de snede een beetje groter werd en er steeds minder lucht bij de longen kwam, het was een langzame en zeer pijnlijke dood, helaas had ik hier vaak de tijd niet voor. Ik draaide het mes rond in mijn hand, me verbeeldend hoe ik zoveel mogelijk van die insecten op mijn messen kon rijgen, waarschijnlijk zouden het er niet meer zijn dan twee. Misschien moest ik eens wat gaan oefenen met een speer. Mukjizat kwam aanvliegen en landde op mijn schouder. Ik streek de vogel over zijn kop. 'Wat zeg je ervan om het dodensaldo wat op te krikken?' vroeg ik, wetende dat Mukjizat iets had gespot. Stiekem hoopte ik op een uitdaging.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

June Asato. Earth bender.

Langzamerhand werd het steeds kouder en ik begon kippenvel te krijgen. Mopperend omdat ik nu naar beneden moest klom ik de boom uit en kwam ik netjes op de grond terecht. De steen die ik had stopte ik weer in mijn zakken en ik liep het nu best wel goed georganiseerde kamp in. Ik zie Beau staan, een jong vuursturend meisje. Naast haar staat zat Beri gehurkt, de leider van de airbenders. De tent was al opgezet en ik vermoeden dat dat niet door één van de twee was gedaan. Voorzichtig loop ik naar ze toe en ga ik naast Beri staan. Ik wist niet zo heel erg of Beau me vertrouwde. Altijd had ik mijn twijfels daarmee met kinderen.
'Lukt het Beau?' vraag ik vriendelijk. Ze hoefde van mij niet te antwoorden. Van mij part mocht ze de vraag straal negeren, maar als ik alleen maar een blik kon vangen van het kleine meisje was het voor mij al genoeg. Ik keek ondertussen ook even naar de oude man. Zijn kleurige gewaad deed me altijd iets opvrolijken. Hij was zeker de oudste in het kamp met zijn 82 jaar, maar dat maakte wel dat mijn respect voor hem groter was dan voor andere.

---

"Rebellion's are build on hope"

Drace Seorgio Nöhl ~ Non-bender
Uiteraard bleek Kutukan niet onder de indruk te zijn van zmijn poging tot contact leggen. Natuurlijk wist ik dat het contact tussen ons alles behalve soepel zou zijn, in feite, iedereen die dacht met gemak bij deze jongeman in de smaak te vallen, mocht wel oppassen in zijn of haar slaap. Het enige waar ik op moest vertrouwen wanneer ik met deze jongen sprak, was onze wederzijdse respect naar elkaar toe.
'Dat is begrijpelijk, nadat ons behaalde resultaat gelijk staat aan helemaal geen resultaat. Het is enkel zonde dat de rest van de groep jouw ambities niet navolgen. Gezien waar we ons bevinden, zou je denken dat ieder alles zou opofferen om ons doel te behalen in plaats van... onder de dekens kruipen en doen alsof ze thuis zijn,' sprak hij kalmerend, ondanks de persoon voor hem nog steeds aan het dromen leek over moord en doodslag. Juist omdat het warme weer minder werd, zou het nu perfect zijn om gebruik te maken van wat spontante actie. Zelfs al stond ons kamp niet onder de aanval wanneer iedereen zijn ogen dicht deed, hun angst en gevlucht zou hen zeker hebben uitgeput. Ze mogen dan wel vaardigheden bezitten die wij niet hadden, maar zij hadden geen overlevingsvaardigheden zoals zij. Altijd afhankelijk van hun bending, we zullen zien in hoeverre het hun zal redden...
Ik werd uit mijn gedachte gehaald toen een vogel neerstrijkte en bij Kutukan op zijn schouder ging zitten. Er was zeker al eerder gesproken over zijn band met een dier uit dit bos, echter had ik het nooit eerder met mijn eigen ogen gezien. Wat de rol van de vogel was, daar was ik nog niet zeker van, maar een geamuseerde grijns kwam bij me naar boven toen hij zijn voorstel deed.
'Dat klinkt als een geniaal plan,' antwoordde ik. Mijn zwaard had ik bij me, zolang ik me niet in het kamp bevond en een beetje actie kon nooit kwaad.

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

- Beifong went Initiate. -
Eris Lin Beifong.
Met een fierse pas liep ik tussen de tenten door, en ik gebruikte een simpele earthbendtruc, zodat ik boven de tenten uittorende. Ik bleef geruime tijd staan kijken hoe iedereen contact met elkaar legde en toen het gepraat ietwat was afgezwakt, greep ik mijn kans. Ik schraapte mijn keel. 'Luister allemaal. De non-benders volgen ons op de voet. Omdat ik niet van plan ben doden te laten vallen in ons kamp, ga ik op onderzoek uit om te kijken hoe veel ze van ons weten en of ze van de bloed-, bliksem-, zand-, sound- en metaalstuurders weten, en natuurlijk onze healer. Ook zal ik kijken of ik er achter kan komen of ze weten met hoeveel we nog zijn. Ik duld geen tegenspraak en ik ga alleen.' Ik verlaagde mijn platform weer tot grondhoogte, en pakte mijn rugzak. Hier zaten "normale" kleren in, zodat ik als ik gesnapt werd nog kon doen alsof ik non-bender was. Ik kleedde me om en veranderde de metalen band om mijn schouder die voor mijn leiderschap stond in een simpele, ijzeren armband. De adrenaline stroomde al lichtelijk door mijn aderen, en ik ging op pad. Mijn tocht voerde terug naar ons vorige kamp, en daar trefte ik aan wat ik had verwacht. Een kamp, wat alleen maar kon bestaan uit non-benders. Het aantal tenten was niet zo groot, en ik hield me voorzichtig gedeist in de schaduwen. Een verkeerde beweging en ik kon dood zijn. Mijn ogen gleden over de twee mannen die een gesprek stonden te voeren, en vervolgens schoten ze naar een andere jongeman. Door het maanlicht kon ik zijn gezicht zien. Zijn ogen stonden hard, net als die van mij altijd deden. Ik wist bijna zeker dat dit de leider was van het groepje. Mijn wenkbrauwen werkten zich in een frons. Hij was jong. Maar toch leek hij ouder dan dat ik was, dus te jong kon ik niet van spreken. Zo bleef ik in een gehurkte positie achter een struik zitten, voorzichtig het kamp observerend. Klaar voor aanval wanneer nodig.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Haru Manik // 15 // Earthbender.
Met een zucht kom ik aan bij het kamp. De meeste mensen zijn bezig met hun tent op te zetten. Een voordeel van een earthbender zijn is dat ik dat in twee tellen doe. Ik concentreer me op de aarde voor mij en laat twee platte rotsen de lucht in schieten, tot ze elkaar tenslotte kruizen. Als ik om me heen kijk zie ik dat meer mensen dat hebben gedaan.
Tashi komt aan sjokken met haar glider in haar hand en laat zich plat op haar rug vallen. 'Ik ben moe.' moppert ze. Ik steek mijn hand uit en trek haar overeind. 'Iedereen is moe. Stel je niet zo aan.' zeg ik lichtelijk geïriteerd. Tashi knijpt haar ogen tot spleetjes en kijkt me beledigd aan. Dan haalt ze uit met haar glider en geeft me een klap tegen mijn hoofd. 'Dat had je verdient, stommerik.' zegt ze boos, om zich vervolgens om te draaien en weg te lopen.
'Auw.' mompel ik terwijl ik op mijn hoofd wrijf. Ik heb geen idee waar dat kind heen gaat, maar ze redt zich vast wel. Op dat moment begint Erin te spreken.
'Luister allemaal. De non-benders volgen ons op de voet. Omdat ik niet van plan ben doden te laten vallen in ons kamp, ga ik op onderzoek uit om te kijken hoe veel ze van ons weten en of ze van de bloed-, bliksem-, zand-, sound- en metaalstuurders weten, en natuurlijk onze healer. Ook zal ik kijken of ik er achter kan komen of ze weten met hoeveel we nog zijn. Ik duld geen tegenspraak en ik ga alleen.' Even later verdwijnt ze tussen de bomen.
'Die is gek.' mompel ik zacht, al heb ik genoeg vertrouwen in haar. Ze redt zich heus wel.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Kutukan Udara - non-bender
Drace was me net iets te slijmerig, te complimenteus, als hij dat niet heel snel stopte kon mijn mes wel eens uitschieten, niet richting zijn keel, maar een arm of been kon gewond raken. Mukjizat vloog op en wees ons de weg, die tot verbazingwekkend dicht bij het kamp leed. Ik keek opzij naar Drace die aan het bekijken was hoe we haar het beste konden benaderen. Ik rolde met mijn ogen en verstevigde de greep rond mijn messen. Voor mijn vader en voor mijn moeder, ik zou dit offer maken. Mukjizat landde naast de rat op een steen. Aan haar kleding te zien was ze een aardstuurder. Dat was een prima uitdaging. Ik rende met een luide strijdkreet op haar af. Natuurlijk merkte ze me op, dat was ook te verwachten, net zoals 1+1 een getal was. Ze greep een brok aarde uit de lucht en stuurde die op mij af. Behendig ontweek ik het blok en rende dichter naar haar toe. Ze gaf niet eens alles wat ze had, alsof ze verborgen wilde houden dat ze hier zat, alsof ze dacht dat ze ons twee wel aan zou kunnen. Niemand kon mij aan, ik zou haar vermoorden, ik zou mijn dodental nog hoger doen laten rijzen. Toen Drace echter ook in beweging kwam, kwamen er vanaf haar kant ook wat meer blokken onze kant op. 'Slap,' riep ik, terwijl ik met ieder ontwijken een stap dichterbij kwam. 'Slap dat je dacht van ons te kunnen winnen. Je bent dood vlees.' Ze stuurde zoveel blokken op ons af dat het een puzzel werd om erdoorheen te komen. Helaas was ik niet zo goed in puzzelen, en raakte een van de blokken mij recht in mijn maag. Furieus sloeg ik het blok van me af, dood vlees, sowieso. Ik liet opnieuw mijn strijdkreet horen en stormde op haar af, me niks aantrekkend van alle blokken die langs mijn lijf schaafden. Het zou niet lang duren voordat iemand kwam kijken wat er aan de hand was, en dan waren ze precies op tijd om te zien hoe ik haar keel doorsneed.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)