[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Beristirahat Elang Oboku - leider luchtbenders
Ik glimlachte vriendelijk naar June. Beau had het woord alsjeblieft niet eens nodig om de tent voor haar opgezet te laten worden, maar vriendelijkheid werd altijd op prijs gesteld. Ik klom overeind en strompelde wat verder het kamp in, richting de randen. Hoewel de meeste leiders graag in het midden hun tent opzetten, sliep ik liever aan de rand van het kamp. Naast het feit dat de geluidsbarrière zo makkelijker omhoog te houden was, was het daar ook een stuk rustiger. Ik keek om toen Eris aankondigde dat ze ging spioneren bij de non-benders. Idioot, stompzinnig, niet doordacht, schoot het door mijn hoofd. Maar ik kon niks doen. Ik was te ver weg om te onderscheiden welk silhouet van Eris was, wat betekende dat ik haar niet tegen kon houden door middel van sturing. Ik sloot mijn ogen en maakte een schietgebedje, dat ze heelhuids terug mocht komen. Ik zette mijn tocht voort en vond mezelf op een plek naast een andere tent. Ze had blond haar, zag ik net. En aan het postuur te zien was het Aislinn, ze was aardig. Wat klungelig soms, maar met de juiste begeleiding kon ze stralen. 'Vind je het erg als ik hier slaap vanavond, Aislinn?' vroeg ik vriendelijk terwijl ik bukte om over het mos te wrijven. 'De ondergrond is zeer zacht hier.'

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Eris Lin Beifong • Earthbender • Leider.
Ik bestudeerde het kamp grondig, waardoor ik de vuurvogel pas net had opgemerkt. Maar te laat. Een van de mannen, degene met de koelste blik, stormt op me af met een woeste strijdkreet. Hierdoor kon ik hem de eerste keer makkelijk ontwijken, en ik stuurde grote rotsblokken in zijn richting. Hij ontweek ze keer op keer, terwijl mijn frustraties zich opbouwden. Het was een slecht idee. Op een gegeven moment begon hij te schreeuwen. Tegen mij. 'Slap!' Hij kwam dichterbij. 'Slap dat je dacht van ons te kunnen winnen. Je bent dood vlees.' Zijn woorden maakten me woest, en het kleine beetje zelfbeheersing dat ik nog had verdween. Woest schreeuwde ik terwijl ik rotsblok na rotsblok op ze af stuurde. Op een gegeven moment raakte een rotsblok de lange vol in zijn maag, en ik grijnsde. Hij slaakte nog een strijdkreet, en hij leek de blokken niet eens te voelen. Ik twijfelde. Mijn geheim onthullen en de kans op ontnappen vergroten, of mijn geheim behouden en hoe dan ook gevangen worden genomen. Ik ging voor optie 1. De brede, ijzeren armband die om mijn pols had gezeten zat nu als een scherp mes in mijn hand, en ik gooide. Het metaal boorde zich diep in zijn vlees, in zijn been om precies te zijn. Ik haalde het ding terug, maar voordat ik nogmaals kon uithalen had hij me bij mijn keel. Ik trapte en schreeuwde woest, maar hij had me in een houtgreep waar niet uit viel te komen. Mijn armen en benen zaten muurvast, en ik voelde iets scherps op mijn keel. Zijn mes. Ik kneep mijn ogen dicht en concentreerde me op het mes, maar het lukte me niet om die te vervormen. Niet zonder beweging.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Kutukan Udara - non-bender
Ik klapte mijn tanden op elkaar om niet een reeks scheldwoorden uit mijn mond te laten vloeien. Het mes dat echter in mijn been zat, was de perfecte gelegenheid. Ze dacht dat ik had gewonnen, maar er was meer nodig dan dat om mij omver te werpen. Met een behendige sprong had ik haar vast, met het mes met mijn vaders naam erop tegen haar keel aan. 'Weet je wat ik doe met ratten zoals jij? Ik martel ze, ik zorg ervoor dat ze een langzame en vooral pijnlijke dood sterven. Ik drukte mijn mes wat dichter tegen haar keel aan zodat een dun stukje huid openbarstte en er een dun straaltje bloed naar beneden sijpelde. 'Zou je nog steeds zo goed kunnen sturen zonder handen?' vroeg ik me hardop af. Mijn been deed zeer als een gek, en mijn bloed lag inmiddels over het hele terrein. Maar ik had haar vast, en mijn bloed zou plaatsmaken voor het van haar. 'Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik deze neem,' zei ik tegen Drace, die hopelijk begreep dat hij het niet erg vond, en zo wel, dan nog steeds niet. Terwijl ik met mijn bloederige been een van mijn armen verving zodat ik de ruimte had om bij haar handen te komen. 'We zullen eens zien of metaalstuurders zoals jij echt zo hard zijn als wordt gezegd,' fluisterde ik in haar oor. Wat was het toch heerlijk om haar te voelen tegenstribbelen. En hoewel ze het niet toegaf, ik wist gewoon simpelweg dat ze bang was. De dood was immers voor de meeste mensen een eng iets. Ik rees mijn mes in de lucht, klaar om haar hand eraf te hakken.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

Zuchtend kroop ik onder het tentdek van mijn weer half ingestorte woonplaats vandaan en bevrijdde mijzelf uit de touwen. Elke keer weer was het opzetten van het ding een ramp. Ik was gewoon niet handig genoeg en keer op keer ging het weer eerst twee keer helemaal fout voor ik een comfortabele slaapplaats had gecreëerd. Mijn blik ging even jaloers langs de stenen tenten van de meeste earthbenders. Volgens mij zou ik het tien keer beter doen als één van hen, maar het universum had het vreemde idee gekregen mij een airbender te maken zoals mijn moeder was - of is, ik heb immers geen idee of ze wel of niet leven.
Gefrustreerd begon ik dan ook aan mijn derde poging, tot het ding eindelijk fatsoenlijk genoeg stond om er mijn spullen in kwijt te kunnen: een slaapzak, een tekenblok, wapens gezien ik niks aan mijn airbending heb en een verzameling van natuurlijke producten gemaakte haarverf. Voor dat spul deed ik echt een moord, hoewel het altijd moeilijk was eraan te komen en ik dan af en toe nog mijn saaie bruine lokken moest tonen. Op het moment waren mijn haren gelukkig knalblauw, maar mijn voorraad begon op te raken en ik vreesde dat als deze situatie nog lang aanhield ik ook niet snel aan nieuwe ging komen. Stomme non-benders. Ik haatte ze. Zij waren vast de reden dat mijn ouders weg waren en ze waren de reden dat wij allemaal op de vlucht waren. Oftewel, ze waren de reden voor alle vervelende dingen in mijn leven. Ze waren zelfs de reden dat ik zo wanhopig probeerde een mogelijkheid te vinden om te leren airbenden.
Ik liet mijn spullen en de tent voor wat het was en besloot een rondje door het kamp te lopen. Het was een redelijke plek, hoewel ik niet de persoon was om zoiets te beoordelen. Ik was niet zo'n zweverig natuur verslaafd type. Ik snapte ook niet dat mensen zo konden zijn. Ik snapte zelfs niet hoe mijn leider zo kon zijn zoals hij was. Ik probeerde het wel, maar ik leek er gewoon teveel voor op mijn vader. Mijn vader was dan ook zelf een non-bender, hem haatte ik niet, hij hield van mijn moeder, een bender. Hij was dus een normale en niet gemene non-bender. Hem viel niks te verwijten.
Mijn oog viel op Tashi. De jongste van ons airbenders. Ik besloot dat ik naar gezelschap verlangde en dus stapte ik op het meisje af. Ze was meer airbender dan ik; had een hekel aan wapens en respecteerde werkelijk alles dat leefde. Zelfs vieze insecten en dergelijk. Ik kon veel van haar leren, ook al was ik ouder dan zij was. 'Heeee Tashi. Bevalt de nieuwe plek je een beetje?' vroeg ik vriendelijk aan haar. Ik vond jongere kinderen -klein kon misschien beledigend overkomen- altijd al leuk om mee om te gaan. Vaak waren ze nog zo onschuldig en eerlijkheid vond je bij hen ook eerder dan bij volwassenen en liet ik nou net eerlijkheid ontzettend belangrijk vinden. Ik kon ook niet goed liegen. Een echte ramp was ik daarin. Later zou ik zeker weten wel kinderen willen hebben. Al vond ik niemand om samen mee te zijn, dan zou ik er eentje adopteren.

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 13:51 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
''Ze weten het,'' mompelde hij. Ik fronste even. ''Ze zijn naar ons opzoek en hebben iets in het water gestopt zodat we het niet kunnen drinken en zullen sterven van de dorst.'' Ik leunde tegen een boom en keek hem met een schuin hoofd aan. ''Slim,'' mompelde hij bedenkelijk. ''Maar niet slim genoeg. Ze hebben niet de gedachten van een bender. We hebben waterbenders die het water kunnen scheiden van het gif en wij het kunnen opwarmen en zo de gifstof eruit koken.''
Zijn blik ontmoette de mijne en ik knikte. ''Uiteraard,'' zei ik, ''Dat zal geen probleem moeten zijn. Maar dit betekent wel dat we extra op onze hoede moeten zijn en er voor zorgen dat die mensen hun bek eens leren houden.''
Ik ging weer recht staan en vulde een literfles met het water. ''Het wordt donker,'' zei ik. ''We moeten terug naar het kamp, want dat vuurtje van hun valt nu alleen maar meer op. Echt, ik vraag me af of sommigen een brein hebben,'' gromde ik, vooral tegen mezelf. Ik stroopte mijn mouwen op en creëerde een klein vuurtje vanuit de palm van mijn hand; zo klein dat hij niet opviel, maar groot genoeg zodat we konden zien waar we liepen. Ik keek Dreogan aan. ''Ben je van plan om toe te kijken hoe ik ons in leven hou of wil je helpen? Volgens mij ben jij de enige die een beetje na kan denken,'' mompelde ik.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Mori Jillian Moine | Firebender
Als één van de laatste kom ik bij het kamp aan. Het was vermoeiend om steeds weer opgejaagd te worden door de non-benders. Toch wilde ik niet toegeven aan mijn moeheid. Ik zocht een plekje bij de andere Firebenders in de buurt en liet daar mijn rugtas op de grond vallen. Ik begon mijn tent op te zetten, wat inmiddels al best snel ging. Na een paar minuten had ik mijn tent opgezet en kon ik mijn spullen erin leggen. Ik rolde het matje uit en legde mijn rugtas ernaast. De rest zou ik later wel uitpakken, we moesten toch eerst eten. Ik deed mijn tent dicht en keek even snel het kamp rond. We waren met z'n alle toch een uiteenloping van verschillende karakters. Er zaten echt een paar hele goede benders bij, helaas ook een paar mindere. Ik zelf was niet heel goed, maar ook niet heel slecht. Gewoon gemiddeld. Dat was nog een nadeel aan het steeds opgejaagd worden, we hadden niet veel tijd om ons benden te trainen. Ik zucht even en loop naar de rand van het kamp waar ik vervolgens in het gras ga zitten. Adelyn was niet meer in het kamp, vermoedelijk op zoek naar voedsel of water, en zonder haar kon ik maar beter niets gaan ondernemen. Ik wist inmiddels wel hoe ze was en ik was gewoon te moe om later nog de confrontatie met haar aan te gaan. Dan maar zitten en wachten tot ze terug komt en ze ons zegt wat te doen.

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
'Uiteraard,' zegt ze, 'Dat zal geen probleem moeten zijn. Maar dit betekent wel dat we extra op onze hoede moeten zijn en er voor zorgen dat die mensen hun bek eens leren houden.'
Ik knik instemmend, als ze weten dat we hier in de buurt zijn moeten we extra voorzichtig zijn. Ze staat op en ik volg haar voorbeeld.
'Het wordt donker. 'We moeten terug naar het kamp, want dat vuurtje van hun valt nu alleen maar meer op. Echt, ik vraag me af of sommigen een brein hebben,' zegt ze tegen me, al lijkt het meer alsof ze tegen zichzelf praat. Adelyn begint te lopen en zachtjes sluip ik haar achterna, het kleine vlammetje - dat ze met zich meedraagt - volgend. Als ik naast haar ga lopen kijkt ze me aan.
'Ben je van plan om toe te kijken hoe ik ons in leven hou of wil je helpen? Volgens mij ben jij de enige die een beetje na kan denken,' mompelt ze.
'Ik zou het een eer vinden om u te kunnen helpen,' zeg ik, de beleefde toon aanhoudend. Ik houd een tak voor haar aan de kant en wacht tot ze verder is gelopen zodat ik de dikke tak terug kan laten veren.
Mijn handen houd ik voor me uit, klaar voor de aanval. In de verte zie ik het vuur van het kamp branden, iedereen is wat rustiger geworden, maar op een redelijke afstand zou je ze nog steeds kunnen horen. Hopelijk gaat Adelyn daar zo wat aan doen, want anders vrees ik ons leven.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[this gon' be fun]

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
''Ik zou het een eer vinden om u te kunnen helpen,'' zei hij beleefd. Ik keek hem tevreden aan en liep door toen hij een tak voor me aan de kant hield.
Niet veel later kwam het kamp al in zicht. Ik zuchtte diep en versnelde mijn pas een beetje; dreigend liep ik op de menigte af. ''Stilte,'' zei ik met een verheffende stem. Ik kon luid zijn, soms té luid, maar in gevallen zoals dit was het nodig. ''Ten eerste; haal dat vuur weg,'' siste ik, ditmaal iets gedempter. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ík ons verried. ''Nu. Ben je gek geworden?'' gromde ik tegen Zuko(?) die het vuurtje had aangemaakt. Ik liep een stukje verder het kamp in. ''En de rest. Willen jullie ons verraden, of zo? Meters verder kan ik nog verstaan waar jullie het over hebben,'' zei ik geïrriteerd. Iedereen die nu tegen me in ging, kon een aanval verwachten. En dat wisten ze. Ik had mijn handen tot vuisten gebald en keek de menigte furieus aan. Ik snapte werkelijk waar niet hoe deze mensen, althans de meesten, nog leefden. Mijn ogen stonden dreigend terwijl ik wachtte tot iemand zijn bek opentrok zodat ik mijn frustratie kwijt kon óf totdat iemand zijn verstand terugvond en iets nuttigs ging doen.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Drace Seorgio Nöhl ~ Non-bender
We hadden er één gevonden, niet zo ver verwijderd van waar we ons bevonden op dat moment. Naïef meisje, wat had ze gedacht door dapper alleen op pad te gaan? Dat was precies wat ik bedoelde met geen overlevingsvaardigheden; Als prooi moet je nooit de roofdieren uittesten. Moed is niet weggelegd voor de opgejaagden, leven in angst is de enige manier. Er waren zoveel manieren om haar te pakken, maar ik wist dat Kutukan op exploderen stond, mocht hij nu nog geen slachtoffers creeëren, dus ik liet hem zijn gang gaan en diende voor eventuele support wanneer het hem lastig werd. Het bleek een aardemeester te zijn, wat charmant, die haatte ik nog wel het meest, zo barbaars. Ik gebruikte mijn zwaard om subtiele bewegingen te maken, zodat ik langs de rotsblokken heen kon glijden en dichterbij kon komen, ik gebruikte de bomen in mijn omgeving om de kleinere blokken af te ketsen, zodat ik daar niet tegen in hoefde. Het geschreeuw van het tweetal liet ik voor wat het was en liet me niet afleiden, Te veel emotie en brutaliteit, naar mijn smaak. Door dat het meisje zowel op mij als op hem moest letten, kon ze dit onmogelijk winnen, voor al omdat ik haar vanaf de andere kant benaderde en me stil hield. Zoals verwacht was Kutukan te gedreven om haar niet te slim af te zijn en had haar al snel te pakken. Ik grijnsde, het was amusant om aan te zien.
'Oh, alsjeblieft. Ga je gang, laat je vooral niet tegenhouden vanwege mijn aanwezigheid,' gaf ik hem toestemming om de plannen die hij ruim van te voren al had uitgespeeld in zijn gedachten te realizeren. Ondertussen deed ik er heel luchtig over dat we er één gevonden had en kwam ik dichterbij, zodat ik een goede blik kon werpen wanneer haar handen van haar lichaam werden verwijderd en ze kon oppakken terwijl Kutukan de marteling kon voortzetten.

Dimitri Blaze Valentin - Earthbender
Ik zat al een tijdje te spelen met een paar steentjes niet zo ver van mijn tent verwijderd en zuchtte. Nu Eris in haar eentje vertrokken was, kon hij niet veel doen. Er waren zoveel mensen in het kamp, ik kon amper onderscheiden wie, wie is. Zo goed met namen was ik namelijk niet, en niet iedereen was even gezellig dus die ontliep ik het liefst ook. Nors keek ik voor me uit, een klein puntje was namelijk, dat we pubers tussen de Earthbenders hadden, die hadden hun leider in de buurt nodig. Eris was er nu tussenuit gegaan om een beetje te meten hoe het zat met de non-benders, hij wilde haar tegenhouden, niet omdat het te gevaarlijk was, maar om zichzelf op te offeren voor die rol. Nu ze weg was, moest iemand anders zich focussen op de anderen en als haar iets overkwam... Hij wilde er niet aan denken. Ook al voelde hij een bepaalde verantwoordelijkheid, als de man tussen de Earthbenders, hij was geen leider zoals Eris. Hij kon de tweeling nergens zien, maar zag wel Haru staan in de verte. Hij stond op en liep langs de tenten, haar kant op.
'Haru,' groette hij haar toen hij in de buurt kwam, zodat ze niet zou schrikken. Hij hield graag rekening met zijn medemens. 'Heb je de tweeling al gezien?' vroeg ik toen terwijl ik nog een keer om me heen keek. De leidster van de firebenders was terug, dat was goed nieuws.
'Ik vind het maar niks dat Eris weg is,'

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 15:14 ]

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Zuko ~ Vuur

Boos probeerde ik het vuurtje voor de zoveelste keer aan te krijgen. Dit was echt vernederend. Zuko, de vuurbender die zijn kampvuurtje niet aan kon steken. Het klonk als een soort slechte grap.
De irritatie viel nu van mijn gezicht af te lezen en voor de laatste keer probeerde ik een vlammetje te produceren. Het lukte. Een grote vlam, groter dan mijn hand, viel op de takken, die meteen in lichterlaaie stonden. Met een zwaai van mijn hand doofde ik het grootste gedeelte en liet het overige vuur als een klein balletje in mijn handpalm zweven. Ik kon het nu groter of kleiner maken, dus het moeilijke gedeelte had ik achter de rug. Op het moment dat ik het grote vuur doofde, hoorde ik een maar al te bekende stem.
'Ten eerste; haal dat vuur weg.' Zei Adelyn. Ik had een hekel aan de toon waarop ze mensen commandeerde. Het was dat het nu al uit was, anders had ik het met plezier laten branden. Ik stak mijn linkerhand achter mijn rug, zodat Adelyn de kleine vuurbal niet zou zien, en stond op.
'Nu. Ben je gek geworden?' brieste ze en keek me met een dodelijke blik aan. 'En de rest. Willen jullie ons verraden, of zo? Meters verder kan ik nog verstaan waar jullie het over hebben.'
Ik keek geamuseerd naar haar gezicht, waar de woede vanaf stond te lezen. Ik zette mijn gebruikelijke pokerface op. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar aan. 'Anders nog iets, mevrouw?' vroeg ik spottend en keek haar onschuldig aan. Normaal was ik niet uit op ruzie, maar een kans om Adelyn extra op te fokken kon ik niet voorbij laten gaan.

---

-

Dreogan Kaeleb Aiden Kasa • Vuur
Adelyn komt het kamp binnen gelopen en begint gelijk aan haar tirade.
'Stilte! Ten eerste; haal dat vuur weg,' gromt ze tegen Zuko op een gedempte toon, 'nu. Ben je gek geworden? En de rest. Willen jullie ons verraden, of zo? Meters verder kan ik nog verstaan waar jullie het over hebben.'
Ik kijk naar Zuko die geamuseerd toekijkt naar hoe Adelyn boos wordt. Irritant joch, hij heeft niet eens door dat dit een zaak van leven of dood is.
'Anders nog iets, mevrouw?' vraagt hij spottend. Ik been naar Zuko toe en pin hem hardhandig met één hand tegen de boom aan. Boos kijk ik hem aan en maak ik een vlam in mijn handen.
'Luisteren eens jij kleine, ondankbaar aap,' grom ik furieus, 'zij probeert jullie te beschermen en jij zo dom om een vuur aan te maken dat van honderden meters afstand zichtbaar is! Als je wilt dat we allemaal vermoord worden door non-benders, dan moet je vooral zo doorgaan, maar heb op zijn minst een beetje respect voor degene die je probeert te beschermen!'
Ik hef mijn hand op en kijk hem strak aan. Één verkeerde beweging en hij krijgt de volle laag.
'En hou voortaan die brutale bek van je dicht.'

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Aislinn Sadie Lo • Water
''Vind je het erg als ik hier slaap vanavond, Aislinn?'' klonk een bekende stem. Geschrokken keek ik op en mijn balletje water viel kapot op de grond. Het was Beristirahat, de leider van de luchtbenders. Hij liet zijn hand over het mos glijden. ''De ondergrond is zeer zacht hier.''
''Oh. Eh- nee, hoor,'' stamelde ik met een glimlachje. ''Ga uw gang,'' mompelde ik vriendelijk. Hij straalde een soort rust over zich uit die de meesten niet hadden, dus dat kon ik wel waarderen. Ik plukte afwezig een paar sprietjes gras uit de grond en schoof een stukje op, zodat Beristirahat wat meer ruimte had. Het koelde duidelijk af naarmate de tijd verstreek. Ik trok mijn dekentje wat strakker om me heen en keek toe hoe Adelyn de orde probeerde te herstellen op haar manier, en hoe een andere firebender iemand bedreigde, al had ik geen idee waarvoor.
''Hoe gaat het?'' vroeg ik aan Beristirahat, aangezien bijna iedereen doodop was door de reis en laten we eerlijk zijn; hij was een stuk ouder dan iedereen, dus ik nam aan dat de uitputting meer impact op hem heeft gehad dan op de rest. Al zou het me niks verbazen als dat niet zo was; hij stond hier ten slotte, levend, terwijl er een groot risico op de dood was de laatste paar jaren.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zuko ~ Vuur

'Luisteren eens jij kleine, ondankbaar aap, zij probeert jullie te beschermen en jij zo dom om een vuur aan te maken dat van honderden meters afstand zichtbaar is! Als je wilt dat we allemaal vermoord worden door non-benders, dan moet je vooral zo doorgaan, maar heb op zijn minst een beetje respect voor degene die je probeert te beschermen!' gromde Dreogan en pinde me tegen een boom aan. In zijn hand verscheen een vlam.
'En hou voortaan die brutale bek van je dicht,'
Hij hief zijn hand op alsof hij op het punt stond mij te slaan.
'Nee, en de gasten die ons achterna zitten zullen je geschreeuw vast niet horen,' zei ik sarcastisch en keek hem geamuseerd aan. Meteen haalde ik mijn linkerhand achter mijn rug vandaan en gaf Dreogan een klap in zijn gezicht. Het vuur dat ik in mijn hand had gehouden ontsnapte en stak zijn haar in brand. Het was misschien dom om vuur met vuur te bestrijden, maar ik had weinig anders. Ik bleef tegen de boom aan leunen en wachtte op de volgende klap die Dreogan me toe zou dienen. Als hij geweld zou gebruiken zou ik zeker terugvechten, als hij me uit zou kafferen niet. Aan hem de keus.

---

-

Beristirahat Elang Oboku - leider luchtbenders

'Genegeerd,' reageerde ik luchtig terwijl ik mezelf liet neerzakken op het mos. 'Zie je, Adelyn doet ontzettend haar best om de orde hand te haven terwijl dat niet nodig is. Laat de kinderen toch lekker spelen en doen. Het is tenslotte mijn taak om de geluidsbarrière hoog te houden, het is hun taak om er het beste van te maken,' legde ik uit. Ik keek naar het tafereel op het midden van het veld. 'Let op,' zei ik met een grijns. Ik strekte mijn hand uit en blokkeerde het geluid uit iedereens mond, zo konden ze roepen wat ze wilde, maar het kwam niet aan. Het kon gezien worden als een stille boodschap dat vechten niet het idee was, ook als de boodschap dat de non-benders het geluid hier toch niet zouden horen. 'Mensen doen vaak veel te moeilijk,' zei ik met een glimlach. Het zou ook niet lang meer duren voor er iemand deze kant op zou benen. Toen de eerste blikken mijn kant op gingen liet ik de blokkade weer vallen. Een grapje zo nu en dan moest toch wel kunnen, het werd hier anders veels te serieus. Het enige wat gedaan moest worden was het vuur doven, dan was het weer vredig.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Mori Jillian Moine | Firebender
Vanaf het moment dat Adelyn het kamp weer binnen kwam, was het gedaan met de rust. En terecht dit keer. Vuur zou alleen maar rook veroorzaken en de kans was groot dat de non-benders dat echt wel zouden merken. En de toon moest ook naar beneden ja. Dat Dreogan, Zuko opeens aanviel, verbaasde me wel. Hij leek altijd een vrij rustige jongen en dan opeens dit. Dit is vragen om problemen want natuurlijk gaat Zuko dit niet accepteren en loopt het dan uit op een gevecht. Dit is juist het tegenovergestelde van wat we willen. Ik sta op en loop naar de twee toe. Ik blijf wel op een afstandje staan en opeens is al het geluid weg. Als snel blijkt dat Beristirahat daar de oorzaak van is en als het geluid weg is ga ik me er ook mee bemoeien. 'Waarom vechten jullie met elkaar? De non-benders zijn ons probleem op dit moment, niet je mede benders!' zeg ik en ik richt me op Adelyn. 'Je wilde toch juist dat we niet zo zouden opvallen voor de non-benders? Dit is precies het tegenovergestelde,' zeg ik haar. Ik probeerde niet arrogant te doen ofzo, maar Adelyn was onze leider en zij mocht Zuko en Dreogan van elkaar af halen en de rust weder laten keren.