[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Mijn tent is inmiddels steeds lichter geworden, waardoor ik wakker word. Ik rek mij nog half slapend uit en wrijf door mijn warrige haren. Ik pak de waterkruik die ik naast mijn matje heb staan en neem een flinke slok. Het water is redelijk lauw geworden en niet echt meer verfrissend, maar het is nog goed voor mijn droge keel. Opnieuw rek ik mij uit, waarna ik mijn deken van mij af gooi en de tent op handen en knieën uit kruip. In een reflex knijp ik mijn ogen dicht tegen de al fel schijnende zon die mij tegenmoet komt, net als ik mijn hoofd buiten de tent steek. Buiten de tent sta ik op en rek mij nogmaals uit, omdat ik nu meer bewegingsvrijheid heb. Ik besluit om eerst mijn eten klaar te maken, waarna ik mijn spullen ga opruimen en mijn paard ga klaarmaken voor de aankomende reis. Ik pak nog een waterkruik die ik naast de tent heb opgeborgen en maak deze open, waarna ik het over mij heen gooi. Dit werkt en al snel word ik wat wakkerder. Ik droog mijzelf af met een oud T-shirt en trek een grijze tanktop aan. Niet veel later heb ik mijn maaltijd klaargemaakt en zit ik aan een knetterend kampvuurtje te eten. Ik bekijk de omgeving even om te checken of er nog wat is veranderd. De hoeveelheid tempels en gebouwen liggen er nog steeds hetzelfde bij. Sommige zijn verwoest, maar er zijn ook nog hele tempels. Ik vraag mij af of hier ooit nog mensen komen om één te worden met de lucht en te oefenen met luchtsturen. Na mijn maaltijd wat voornamelijk uit zelfgeschoten dierenvlees, vruchten en eetbare planten bestond, sta ik op en begin ik mijn tent los te maken. Ondertussen fluit ik mijn witte paard, die al weer een stukje was afgedwaald. Gelukkig zou mijn mooie hengst mij nooit in de steek laten! Ik concentreerde mij weer op de tent, maar werd al snel weer afgeleid door snel naderende voetstappen. Snel pak ik de nog los liggende spullen op en probeer ik zoveel mogelijk te verstoppen achter een paar muurtjes en pilaren van één van de vele tempels. Ik heb helaas niet meer genoeg tijd om mijn sporen onzichtbaar te maken, dus besluit ik mij te gaan verstoppen achter één van de muren. 'Arthur kom!' roep ik hard genoeg, zodat het paard het kan horen. Arthur Don Camillo, want zo heet het paard, komt direct naar mij toe om zich met mij te verstoppen. Verscholen wachten we op degene die mijn rust heeft verstoord.

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 15:22 ]

---

"Always be yourself. Unless you can be a pirate - then always be a pirate." ~ Jack Sparrow

Kutukan Udara

De rust die ik had ondervonden bleek van tijdelijke duur toen ik wat geluid hoorde uit een van de gebouwen. Ik blikte de omgeving rond en dacht voor het eerst sinds een lange tijd na. Dit was onbekend terrein, de kans was dus ook groot dat als het een rat was, deze snel kon ontsnappen. Nooit gedacht dat ik dit ooit nog zou doen, Roman's advies opvolgen. 'Mukjizat, dit blijft tussen ons,' zei ik tegen mijn trouwe vogel terwijl ik tegen de wanden van de ruïne opklom. Ik klom door het raam over de muur. Beneden mij stond een jongen, alhoewel dat al moeilijk te zeggen was gezien ik alleen een hoed zag. Hij keek achter het muurtje naar de plek waar zijn kamp stond. Ik haalde mijn twee kapmessen uit hun holster en zakte wat door mijn knieën, klaar om te springen. Ik gebaarde naar Mukjizat dat hij naar beneden moest vliegen en voor afleiding moest zorgen. Mijn vogel vloog richting het kamp en richtte zich op een aantal bessen terwijl hij luid zat te krijsen, zingen had hij nooit geleerd. In het gekrijs verslikte Mukjizat zich bijna in een besje, het zag er zo idioot uit dat ik hem bijna terug wilde roepen. Ik blikte weer even naar de man. Ik moest snel zijn voordat hij bedacht om Mukjizat te gaan helpen. Met een luide aanvalskreet sprong ik van de muur af, mijn messen klaar voor een onthoofding.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Mijn hoofd draaid afgeleid om naar de richting waaruit plotseling het valse krijsen van een vogel vandaan komt. Geërgerd schud ik mijn hoofd, maar dan zie ik dat de vogel zich bijna verslikt in een besje. Helpen of niet helpen? Ik twijfel, omdat ik bijna zeker weet dat ik voetstappen heb gehoord! Ik besluit net om de vogel toch te gaan helpen als er een luide aanvalskreet boven mijn hoofd weerklinkt. Zonder verder op of om te kijken sprint ik een aantal meters naar voren, waarna ik mij als een wervelwind omdraai en mij richting het wezen draai wat mijn rust barbaars heeft verstoord. Net als altijd als er gevaar dreigt, neem ik mijn airbender houding aan. Mijn rechtervoet staat stevig voor mij in de grond, terwijl mijn linkervoet stevig onder mij staat. Mijn rechter hand wijst naar het wezen, die ik nog steeds niet goed bekeken heb, terwijl mijn wijsvinger en mijn middelvinger tegen elkaar aan zitten en mijn andere vingers tegen mijn handpalm zijn gevouwen. Ditzelfde gebeurd met mijn linkerhand. Mijn elleboog steekt wat boven mijn hoofd uit en buigt in een zestig graden hoek, zodat mijn hand net naast mijn hoofd zit. Dit is zodat ik meer kracht, gevoel en controle heb over de lucht in mijn omgeving. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Arthur Don Camillo zich al verwijdert heeft, maar ons wel in de gaten houd. Mijn blik richt zich weer op mijn tegenstander, die nu pas goed bekijk. Ik kijk recht in een paar verschillende ogen. Voor mij staat een lange jongen, met één bruin en één groen oog. Iets wat mij direct opvalt en mij ook aan iemand doet denken... De jongen kijkt mij een beetje knorrig aan, maar mijn blik onderzoekt hem verder en ik kom bij een grote brandwond op zijn schouder die - zo te zien - op zijn linkerschouderblad begint. 'Kutukan Udara?' roep ik nog steeds twijfelend of hij het echt is.

[ bericht aangepast op 30 mei 2014 - 14:14 ]

---

"Always be yourself. Unless you can be a pirate - then always be a pirate." ~ Jack Sparrow