[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Roman Sandarias Jaw
'Ik slaap niet tot er doden zijn gevallen' mompelde Kutukan nog terwijl hij wegliep, mijn ogen volgden even de acties die hij deed tot ik me omdraaide naar de twee mannen achter me. Twee mannen die ik vertrouwde en die niet zomaar iets impulsiefs zouden doen, in tegenstelling tot Kutukan en een aantal andere non-benders in deze groep. 'Zorg ervoor dat er een aantal mensen klaar zijn om op wacht te staan vannacht, het liefst de mensen die het meest uitgerust zijn zodat ze niet in slaap vallen.' Ik keek toe hoe één van de mannen wegliepen en ik draaide me vervolgens om op mijn plaats zodat ik vanuit mijn positie zo ongeveer het kamp kon overzien toen het even leek alsof alles onder controle was hoorde ik een aantal luide geluiden die afkomstig waren van de zijkant van het kamp. De afgebleven man wilde me voorgaan om uit te zoeken wat er aan de hand is maar ik hield hem tegen, 'ik kijk wel even' zei ik en liep vervolgens in de richting van het geluid en slaakte een zucht toen ik Kutukan's stem kon onderscheiden van de geluiden. Tegen de tijd dat ik bij ze aangekomen was had ik mijn mes gepakt en gezien dat niet alleen Kutukan maar ook Drace blijkbaar druk bezigwaren om bevelen te negeren, het gene wat echter nieuw was was het meisje met het mes van Kutukan op haar keel. 'Stop' Zeg ik duidelijk en op een bevelende toon, 'Wat in godsnaam denken jullie dat jullie aan het doen zijn?'

---

Don't be like the rest of them, darling

Drace Seorgio Nöhl ~ Non-bender
'Wat in godsnaam denken jullie dat jullie aan het doen zijn?'
Ik draaide me om toen ik een stem achter ons hoorde, vol verbazing staarde ik naar Roman die ons gevonden had. Ik had niet verwacht dat onze leider ons zo snel zou vinden. Ik nam aan dat het de oorzaak van het geschreeuw is geweest, zo zie je maar weer dat geschreeuw enkel in je tegendeel werkt. Ik deed een paar stappen achteruit en draaide me half om naar Roman toe, om zo mijn aanvallende houding te laten vallen.
'Excuses voor dit ongebruikelijke aanzicht, Roman. Dit meisje hier is een aardestuurster, die niet zo ver van ons kamp ons stond te bespioneren. Ik neem aan dat er verder geen uitleg gegeven moet worden,' vertel ik hem. Ik deed mijn zwaard weg, nu Roman hier was, kon ik niet anders dan zijn bevelen op te volgen, in plaats mijn eigen impulsen te volgen. Toch hield ik het Kutukan en het meisje vanaf mijn ooghoeken in de gaten, mocht ze iets leuks denken uit te halen, ik scherp erop kon reageren. Kutukan had nou eenmaal wel een verwond been, je weet nooit wat die etters kunnen uitvreten.
'Overigens kan dit ding ook metaalsturen,' voegde hij er uiteindelijk ook aan toe, doelend op de aardestuurster. Hij was even die gebeurtenis vergeten, maar het is toch een interessant onderwerp om eraan toe te voegen.

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Adelyn Chloe Cavett • Vuur
''Luisteren eens jij kleine, ondankbare aap, zij probeert jullie te beschermen en jij zo dom om een vuur aan te maken dat van honderden meters afstand zichtbaar is! Als je wilt dat we allemaal vermoord worden door non-benders, dan moet je vooral zo doorgaan, maar heb op zijn minst een beetje respect voor degene die je probeert te beschermen!'' gromde Dreogan voordat ik de kans had om op Zuko te reageren. Ik grijnsde even door zijn woordkeuze. ''En hou voortaan die brutale bek van je dicht,'' voegde hij er aan toe, terwijl hij een aanvallende positie aannam.
''Nee, en de gasten die ons achterna zitten zullen je geschreeuw vast niet horen,'' zei Zuko op zijn beurt. Ik rolde met mijn ogen toen hij uithaalde naar Dreogan zijn gezicht. Ik dempte het vuur in zijn haar en beende naar Zuko toe - een stem hield me echter tegen. ''Waarom vechten jullie met elkaar? De non-benders zijn ons probleem op dit moment, niet je mede benders!'' Het was Mori. Ik rolde met mijn ogen en keek haar geërgerd aan - we hadden eindelijk onze stemmen terug, omdat die ouwe zich er zo nodig mee moest bemoeien. ''Je wilde toch juist dat we niet zo zouden opvallen voor de non-benders? Dit is precies het tegenovergestelde,'' zei ze. Ik zuchtte diep.
''Het tegenovergestelde? Dus jij denkt dat vuur en luidruchtigheid helpt? Laat me met rust als je zo nodig wilt dat het hier weer leuk en schattig is,'' snauwde ik. Ik duwde haar aan de kant en pakte Zuko bij zijn kraag, om hem vervolgens ruw op de grond te smijten. ''Houdt je in, ja?'' siste ik kwaad. Ik knielde naast hem neer en vouwde mijn hand rond zijn nek; hij kon nog ademen, maar minder goed. Ik wist waar mijn grenzen lagen. ''Als jij denkt dat je het beter kan, jochie, flikker je toch lekker op? Ik heb geen zin om onze levens te riskeren door een één of ander betwetertje dat graag de stoere kerel uithangt,'' siste ik. Ik mepte hem in zijn gezicht en trok hem hardhandig overeind. ''Naar je tent, voordat ik me bedenk,'' gromde ik.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Kutukan Udara - non-bender

Ik snoof, Drace met zijn formaliteiten. 'Deze teef heeft een mes door mijn been geboord, ik hoop dus dat je er geen problemen mee hebt als ik een hand ervoor in de plaats neem?' zei ik zo vriendelijk mogelijk, wat meer neerkwam op eisen dan vriendelijk vragen. Het verhaaste me niks dat Roman de controle wilde hebben, hij moest er eens op leren vertrouwen dat ik ook zonder zijn toezicht die ratten uit kon roeien. 'Laat ik het anders formuleren. Als mijn dodenteller op 0 staat, slaap ik slecht. En als ik slecht slaap wil ik wel eens gaan slaapwandelen, en je weet hoe slecht ik de controle heb over mijn nachtelijke avonturen.' Bij de minste beweging van de rat drukte ik het mes wat strakker tegen haar keel aan. Ze zou hier niet ongestraft mee weg komen als ze dat soms dacht. Ik zou haar martelen en vervolgens alles van haar afnemen wat ze had, ik zou die stam vinden al was het het laatste wat ik deed. Ik bestudeerde de hand van het meisje nogmaals. Misschien zou ik hem wel meenemen, als een soort van souvenir, een mooi iets om bij het kamp van de benders te dumpen.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Aislinn Sadie Lo • Water
''Genegeerd,'' zei hij luchtig. Ik keek toe hoe hij zich op het mos liet zakken. ''Zie je, Adelyn doet ontzettend haar best om de orde hand te haven terwijl dat niet nodig is. Laat de kinderen toch lekker spelen en doen. Het is tenslotte mijn taak om de geluidsbarrière hoog te houden. Het is hun taak om het beste er van te maken,'' zei hij. ''Let op.''
Ik volgde verbaasd zijn blik en keek hoe hoe iedereen zijn en haar stemmen verloor. Ik giechelde zachtjes. ''Mensen doen vaak veel te moeilijk,'' zei hij glimlachend. De eerste paar vuile blikken werden onze kant op geworpen en Beristirahat liet de blokkade weer vallen. Ik lachte zacht. ''Dat is altijd zo, er is geen ontkomen aan,'' zei ik als antwoord op zijn laatste woorden. Ik haalde mijn schouders op en met een glimlachje keek ik naar het halve gevecht dat plaatsvond op het kamp - nog een reden waarom ik me liever afzonderde. Ik trok mijn knieën op en zuchtte zachtjes. Waarom konden mensen nooit iets normáál oplossen? Heel typisch dat het altijd de firebenders waren. Ik had het te doen met Adelyn, maar goed, zij was ook niet altijd de liefste.

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 16:41 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Mori Jillian Moine
'Het tegenovergestelde? Dus jij denkt dat vuur en luidruchtigheid helpt? Laat me met rust als je zo nodig wilt dat het hier weer leuk en schattig is,' snauwde Adelyn. Ik had ook niet anders verwacht van haar. 'Nee, natuurlijk niet. Ik zeg alleen dat dit niet de manier is om dat duidelijk te maken,' zeg ik rustig tegen haar, maar ze duwde me aan de kant en liep gelukkig al naar Zuko en Dreogan toe om dit domme gedoe te stoppen. Ik bleef staan en keek toe hoe ze Zuko op de grond duwde en zijn keel vast greep. Ik wist dat ze niet te ver zou gaan, maar dit hele gedoe vond ik maar niks. Alles zou veel beter werken als we allemaal niet zulk commentaar op elkaar hadden en zouden samenwerken. Nu kregen we alleen maar spanningen in de groep en dat zou uiteindelijk toch echt tegen ons werken. Adelyn dacht daar duidelijk anders over en daar had ik maar mee om te gaan natuurlijk. Ik respecteerde Adelyn heel erg. Ze was een geweldige Firebender en een hele sterke leider, maar dit betekende niet dat ik haar aardig vond. Integendeel zelfs. Ze is niet echt het persoon waar ik normaal mee om zou gaan, maar dat was ik zeker weten ook niet van haar.

Beaudyn 'Beau' Céri Daneaux

Ik zag hoe een oude man mijn kant op kwam lopen. Ik herkende hem vaag, het was geloof ik de leider van de luchtbenders. De oude man knielde naast mij neer. 'Weet je, er zijn inmiddels een aantal mensen klaar met hun tent, het woordje alsjeblieft kan wonderen doen,' zei hij met een glimlach. Ik keek hem even aan. 'Maar.. ik heb ook alsjeblieft gezegd. Echt waar!' zei ik tegen hem. Ik liet een klein lachje op mijn gezicht verschijnen. Dan komt er nog iemand mijn kant oplopen. 'Ik help je wel even, de mijne staat toch al een tijdje omhoo.' zegt hij dan zo vrolijk mogelijk. Ik kijk hem even aan. Dat was onverwachts. Mitchell zet de tent voor me op. 'Als je hulp vraagt, dan kun je verwachten dat je hulp krijgt' zegt hij dan glimlachend en hij loopt terug naar z'n eigen tent. Ik roep nog en dankje naar hem en kijk dan naar mijn tent die nu overeind staat. 'Lukt het Beau?' vraag een vrouwelijke stem dan vriendelijk. Ik kijk om. June, een aarde bender. Ik had haar niet eens zien aankomen. Ik glimlach ook naar haar. 'Jahoor. Mijn tent staat zojuist overeind. Is de joune ook al overeind gezet?' vraag ik aan haar.

---

That is a perfect copy of reality.

Berisirahat Elang Oboku - leider luchtbenders

'Heb je trouwens al vooruitgang geboekt met je watersturing?' vroeg ik geïnteresseerd. Ze had potentie, bovendien was het hard nodig dat er eens wat klassen kwamen. Ik was er al heel lang een voorstander van om gewoon lessen in te gaan roosteren gezien dat driemaal zo effectief was als die puntige dingen waar de jeugd hedendaags mee speelde. Ik wierp nog snel een zijwaartse blik op het tafereel in het midden, maar zoals gewoonlijk werd er nog steeds geklaagd over het rumoer. De hint was kennelijk niet eens duidelijk. Ik had alleen geen zin meer om het nogmaals te doen, gezien dat de sfeer waarschijnlijk niet ten goede zou doen. Sommige zaken waren gewoon hopeloos, dit was er een van. Ik keek weer naar Aislinn, gelukkig waren er ook mensen die nog hoop hadden voor deze planeet, en geweld niet altijd als de beste oplossing zagen. Want in alle eerlijkheid, ik geloofde dat geweld voor onze ondergang zou gaan zorgen. Geweld zorgde ervoor dat er in de eerdere jaren een oorlog ontstond tussen de vuurnatie en de andere naties, geweld zorgde voor het bijna uitsterven van de arbeiders en geweld zorgde er tenslotte voor dat we in dit schuitje zaten.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Roman Sandarias Jaw
In eerste instantie richtte in mijn blik op Drace, -terwijl ik Kutukan in mijn ooghoek in de gaten hield- 'Excuses voor dit ongebruikelijke aanzicht, Roman. Dit meisje hier is een aardestuurster, die niet zo ver van ons kamp ons stond te bespioneren. Ik neem aan dat er verder geen uitleg gegeven moet worden,' zei hij om vervolgens na er aan toe te voegen dat 'dit ding' zowel aarde als metaal kon sturen. Vervolgens luisterde ik naar wat Drace te zeggen had, en klemde mijn kaken enig sinds op elkaar bij zijn woorden 'Laat ik het zo proberen te formuleren dat je het misschien begrijpt, het kan me helemaal niets schelen als je dodenteller op 0 staat. Door je roekeloze gedrag breng je ons allemaal in gevaar, is dat wat je wilt? Dat we er allemaal aangaan?' en zonder op een andwoordt te wachten sprak ik verder 'Als er de volgende keer zoiets gebeurt, kom je naar mij voordat je besluit zelf actie te ondernemen. Dat geld voor jullie beide' zeg ik en kijk hierbij naar zowel Drace als Kutukan en loop dan naar Kutukan toe en zet het puntje van mijn mes tegen zijn keel. 'Begrepen?' vraag ik vervolgens. 'Het meisje gaat mee naar het kamp. Levend en met beide haar handen'

---

Don't be like the rest of them, darling

Kutukan Udara - non-bender

Ik glimlach als Roman het mes tegen mijn keel aan zet, maar voor alsnog hou ik het meisje in de houdgreep. 'Dus jij denkt dat wij iedereen in gevaar brengen door hier een heuse bedreiging te martelen en om te brengen? Jij vindt dat we het eerst moeten melden als er een rat in de buurt is? Laat ik het zo zeggen, tegen de tijd dat we het gemeld hebben, is de rat allang weer terug naar zijn hol. Kijk om je heen Roman, de benders zijn weg, puur omdat we zonodig met de hele groep op pad moesten inplaats van de sterksten vast actie te laten ondernemen. Ik stond op en duwde het meisje hardhandig naar Roman toe die haar uit instinct stevig vastpakte. 'Als jij zonodig die rat in leven wil houden, best, maar ik voer het niet. Ik ga op zoek naar het nest,' spuugde ik er bijna uit. Hij mocht dan de leider zijn, maar ik kon prima voor mezelf zorgen, ik kon prima die ratten uitmoorden, en ik kon prima iemand martelen. Ik zag het nut er niet in dat ze beide handen moest houden, wie weet kreeg Roman straks nog een zwak voor die ratten. Een minuscule grimas verscheen rond mijn lippen toen ik het bloed zag dat van haar nek naar beneden af sijpelde, het was ongeveer dezelfde wond die Romans mes op mijn keel had achtergelaten.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Zuko ~ Vuur

Het volgende moment voelde ik een sterke hand in mijn kraag. Het was niet Dreogan, maar Adelyn die me op de grond smeet. Ik haatte het om op mijn rug te liggen. Iedereen leek zo groot en ik zo klein. Zo weerloos.
'Houdt je in, ja?' siste ze. Ze bukte en sloot haar hand om mijn keel. Ik kon nog ademen, maar niet zo goed. Alles wat ik kon doen was haar vuil aankijken, wat zoals gewoonlijk geen enkel effect op haar had.
''Als jij denkt dat je het beter kan, jochie, flikker je toch lekker op? Ik heb geen zin om onze levens te riskeren door een één of ander betwetertje dat graag de stoere kerel uithangt,' vervolgde ze. Ze gaf me een klap in mijn gezicht en sleurde me overeind.
'Naar je tent, voordat ik me bedenk,' gromde ze op een toon die geen tegenspraak duldde. Ik zette nog een extra stap naar voren om mijn evenwicht te hervinden, waardoor ik nu zo'n tien centimeter bij haar vandaan stond. Ontdanks het feit dat ik zo'n twintig centimeter groter was, bleef Adelyn een intimiderende persoon. Ik zette een stap naar achter en maakte een kleine buiging waardoor mijn gezicht ter hoogte van de hare kwam.
'Maar natúúrlijk, uwe minder grote leidster. Ik zou niet durven niet te gehorzamen,' zei ik, met mijn blik strak op haar gezicht gericht. Vervolgens draaide ik me om en marcheerde zonder iets te zeggen richting mijn tent. En ik had nog steeds geen vuur.

---

-

Eloise Aurora Raven - Airbender

Ik lig nog steeds in mijn tent, maar doe geen oog dicht. Ik ga recht op zitten en trek nu toch ook maar een sjaal uit mijn tas. Ik kruip uit mijn tent voel gelijk de koude aarde onder mijn knieën. In de verte zie ik onze leider zitten. Beristirahat. Ik kijk erg tegen hem op. Vooral om zijn Soundbending. Iets wat heel erg zeldzaam is. Ik zou het geweldig vinden als ik het ook zou kunnen, maar ik moet me nu eerst concentreren op het waterlopen. Hij zit te praten met een meisje van de vuurstam. Beaudyn geloof ik. Zij helpt hem met de tent en hij vraagt verschillende dingen aan haar. Ik loop naar het dichtstbijzijnde vuurtje om daar mijn handen te warmen. Ik zucht als ik de warmte tegen mijn huid voel slaan, al heb ik het ook wel op verfrissing door mijn stuurkunsten. Ik kijk gefacineerd om me heen. De firebenders lijken geïrriteerd, de Eartbenders hebben zoals altijd alles op een rijtje, de waterbenders kletsen wat met de andere en de Airbenders helpen de andere of zitten in hun eigen wereld verscholen. Ik kijk rond of dat er nu iedereen gearriveerd is nog wat te helpen valt en help dan een klein meisje met het strikken van haar veters.

---

'He is very brave and very wise, that's why he is known as the great prince of the forrest.' Bambi's Mother

Eris Lin Beifong.
Ik had mijn lichaam maar laten ontspannen, omdat als ik gespannen was het mes alleen maar meer pijn ging doen. Dus daar lag ik, op het punt om mijn hand kwijt te raken. Net toen de lange mijn hand wilde gaan doorsnijden verscheen een nieuw silhouet in mijn ooghoek. 'Stop. Wat denken jullie in godsnaam dat jullie aan het doen zijn?' Ik kon vanaf hier niet zien wie het was, maar ik was hem dankbaar. Hij wilde -hopelijk- dat ik mijn hand zou behouden. Daarna volgde er een zeer verhitte discussie over of ik mijn hand mocht behouden of niet en of ik dood moest of niet. Ik was zeer ontspannen voor dat er over mijn lot werd beslist, en uiteindelijk werd ik in de handen van iemand anders geduwd. Ik keek op naar het gezicht, en zag dat het degene was die ik als leider had vermoed. En gebaseerd op de reactie van de anderen was hij dat ook. 'Dankje,' mompelde ik zacht. Waarschijnlijk had hij het niet gedaan om mij, maar om iets anders. Ik had in elk geval al een spuughekel aan de andere twee, die me constant 'ding' noemden. Ik zuchtte, en wachtte af. Dat was het enige wat ik nu kon doen.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Persoonlijk vond ik het niet bepaald domme vragen. Na een lange reis zoals deze was iedereen een beetje de kluts kwijt, voor mij was het dan ook niet meer dan logisch dat alles niet zo subtiel ging als het zou moeten. Maar dat zou wel gaan komen, zodra iedereen was opgestart konden we weer opnieuw beginnen, dan zou de rust wel terug komen, althans dat hoopte ik wel.
De spieren in mijn voorhoofd kwamen langzaam in beweging, waardoor er zich een frons ontwikkelde. ‘Weet je het zeker? Je ziet er niet goed uit – en dat is niet persoonlijk bedoelt, ‘ zei ik rustig.
Dat ze moe was dat begreep ik goed, ik zou me daar met gemak bij aan kunnen sluiten. Als ik niet de leider was geweest van de water benders dan zou ik inmiddels al languit in mijn tent liggen. Maar zo werkte dat nu eenmaal niet.
‘Voor het eten stel ik wel iemand anders aan,’ Het was naar mijn idee niet verstandig om haar te veel te laten doen. Voor ze er tegen kon protesteren legde ik mijn hand tegen haar voorhoofd. Ze gloeide enorm, dat kon niet bepaald goed zijn. Al was ze nog zo goed in het verbergen van haar kwaaltjes, ik keek daar doorheen. ‘Jij komt even met mij mee,’ zei ik kalm voor ik een arm op haar rug legde – misschien iets dwingend – en haar richting mijn tent begeleidde. Misschien was ik dan wel geen healer, maar ik had wel verstand van zaken.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[Ow we zijn al begonnen, MT.]

---

''What do you mean life is short, life is the longest thing you'll ever do.''