"Help!" - Celebrities | Topic twee - Speeltopics

Zes beroemdheden worden op ieder een verschillende manier meegenomen door twee ontvoerders. Ze worden tegen hun wil in naar een huis vervoerd waarvan iedereen denkt dat het er spookt. Dit is echter allemaal onzin, wel is het vervallen huis omgetoverd tot in één groot martelgebouw. De ontvoerders vragen voor elk beroemdheid een gelijk hoeveelheid miljoen dollar. Maar het is onmogelijk te betalen dus zullen de mensen nog wel een tijdje gevangen blijven, maar of dat nou zo leuk is. Als iemand de ontvoerders tegenwerkt of als iets hun niet zint wordt die beroemdheid gemarteld op een gruwelijke wijze. Zo moeten ze het proberen vol te houden, met ruzies, liefdes en een hoop pijn.

De wereld is een illusie. Niks is wat het lijkt.

wankotje schreef:
(haha iedereen wil pijn gedaan worden inclusief selena )

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Sherasade Amethist Desparo -Pyro-

God wat heb ik nou gedaan? Ik had mijn mond moeten houden. Nu wil hij een verklaring waarom. Ik weet zelf niet eens waarom, ik voel het gewoon er is niet echt een uileg ervoor. Hoe moet ik het hem zeggen Meerdere gedachtes stroomde door haar hoofd. Nog steeds had ze zich afgewend van Tate. Haar blik was op de deur gericht. Zal ik gewooon de deur uitlopen zonder hem een verklaring te geven, want dat zit wel in mijn aard, weg gaan. Maar waarom sta ik hier nog steeds ? Waarom lukt het me niet om mijn voeten op gang te zetten? 'Je wilt weten waarom' zei ze met een schorre klank.
Wat heb ik? Wat doet Tate met me? Dit is belachelijk! Ze schraapte even haar keel. 'Ik weet nou euhmm niet euhmm echt waarom. Ik euhmm voel het nou euhmm' Ze slikte nogmaals. 'Het is een gevoel dat niet te beschrijven is!' Even beet ze licht op haar lip en begon bloed te proeven zo hard had ze op haar lip gebeten.
Opeens moest ze even grinniken. De gedachte van haar eerste ontmoeting met hem kwam opdagen. 'Ik weet Violet zal altijd jou true love blijven' zei ze zacht. 'Ik zal nooit tegen haar opgewassen kunnen zijn. Maar wat ik voor je voel is denk ik real. Meer real dan Antonio' zei ze als een gefluister. Jammer genoeg zou ik je moeten verlaten. Ze draaide zich langzaam om en keek in zijn ogen. Haar hart voelde ze kloppen. Er waren drie woorden, maar ze kon het niet over haar lippen krijgen. Zachtjes wreef ze over zijn knokkels en hoe ze over zijn knokkles wreef. 'I...I...' begon ze, ze wou het zeggen, maar was gewoon bang voor de reactie. Even zuchtte ze en schudde dan haar hoofd. 'Nevermind' Nog een zucht verliet haar lippen.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Tate Langdon

Het deed wel pijn dat ze er zoveel moeite mee had. Ik bedoel maar, aan het einde van de dag zie je zo'n iemand toch als familie. Hoe ze het vertelde deed me wat glimlachen. De glimlach was klein maar mijn ogen deden niet mee. Misschien was dit juist goed. Afleiding was het toch? Nou, wat zorgt er voor meer afleiding dan een soort collega-vriend achting iets? Juist, helemaal niets. Met wat moeite stond ik op en liep ik naar Sherasade toe. Mijn armen sloot ik om haar heen en mijn kin legde ik op haar schouder. "You're doing it wrong. If you're trying to kill yourself, cut vertically. They can't stitch that up" zuchtte ik verveeld terwijl ik in de deuropening van de badkamer stond. Het meisje, Violet heette ze, was de dochter van mijn psychiater. "How'd you get in here?" Vroeg ze verbaasd en geschrokken. "If you're trying to kill yourself," begon ik terwijl ik mijn wenkbrauwen sarcastisch optrok "you might also wanna try locking the door" Vervolgens liep ik weer weg. Die herinnering zal me toch altijd bijblijven, hoe armzalig het ook klonk. Het was wel de eerste ontmoeting. Mijn hoofd trok ik wat terug. Ook al had ik geen idee wat ik deed, ik duwde mijn lippen zachtjes en teder voor twee kleine seconden op die van Sherasade. Alsof iemand mijn lichaam had overgenomen en de Tate die schreeuwde en huilde om zijn ex vriendin gewoon was verdwenen. 'Ik houd ook van jou' mompelde ik terwijl ik mijn voorhoofd tegen dat van haar aanlegde. Of ik hier spijt zou van krijgen wist ik zo net nog niet. Het voelde raar. Nog geen vijf minuten geleden liepen de tranen over mijn wangen heen omdat ik een geest had doodgeschoten. Of nou ja, dat dacht ik. Iedereen zou weer beweren dat het een levend meisje zou geweest zijn. En nu ik er zo over nadacht zou een geest geen lijk hebben. Maar die gedachten liet ik achterwegen. In haar ogen keek ik Sherasade aan.

[Kon 't niet laten]

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 0:40 ]

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Sherasade Amethist Desparo -Pyro-

Ze keek naar Tate en was nu van plan om de deur uit te gaan en hem nooit, maar ook nooit meer te zien. Voordat ze kon weg gaan voelde ze zijn armen om haar heen. Haar blik was zeer verschrikt. Dit had ze zeker niet verwacht, niet van Tate. Zijn hoofd lag op haar schouder en voorzichtig omhelsde ze hem ook. Haar ene hand lag op zijn rug en de andere lag op zijn hoofd. Wat is hij van plan? Wat doet hij in hemelsnaam met me? Het is toch onmogelijk dat de geest van Violet in mij zit, dat is belagelijk. Zijn hoofd trok zich terug en dus liet ze haar hand van zijn hoofd afglijden. Toen voelde ze plots voor twee seconden zijn lippen op de hare, het voelde zacht en teder aan. Ze had altijd gedacht dat Tate hard en ruw was, maar zo te zien had ze het gewoon mis. Een zachte zucht verliet haar lippen en hoorde zijn vier woorden. Zij hoofd lag tegen de hare aan en ze keek diep in zijn ogen, zijn wondermooie schone ogen.
Een klein glimlach sierde haar gelaatstrekken en haar ogen deden een beetje mee. Voorzichtig streelde ze met de achterkant van haar hand haar wang en moest even grinniken. 'Ik heb je nog iets niet verteld. Weet je over onze eerste ontmoeting?' Vroeg ze aan hem. Ze zou hem vertellen dat ze echt van plan was hem te doden en dat ze het helemaal had uitgevogeld hoe, maar dat ze het op het laatste moment het niet kon doen. Ze vroeg zich af hoe hij het zou gaan oppikken.
Het voelde zo vreemd aan, maar best goed. Beter dan bij Antonio. Hoe kon een man die vijf jaar jonger was dan zij zo'n impact op haar hebben?
Zachtjes drukte ze toen haar lippen op de zijne voor twee seconden het was teder en zacht, maar ook een beetje op een lieve manier.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Jullie hebben Antonio boos gemaakt(N)]
Antonio Francesco Giovanni

Pyro en Tate blijven lang weg dus sluit ik de deur stevig af en loop ik naar boben en kijk ik rond. Ik hoor stemmen uit Tates kamer komen. Ik loop ernaar toe en open de deur. Ze kussen. Ik ben woedend op ze en veel woedend tranen weg. Ik wil ze in elkaar slaan. Ik wil iets zeggen maar kan niks bedenken wat genoeg woede bevat. 'Slet!' roep ik hard naar Pyro en ik loop naar binnen. Ik loop rechtstreeks naar de badkamer en veeg alle tranen weg. Ik loop weer naar de kamer van de gevangenen. Ik moet iemand slaan. Ik weet niet wie dus ga ik gewoon ergens zitten en wacht op de eerste die iets van me wil of me gaat slaan ofzo. Ik voel me ontzettend verraadden en weet dat ik nog een tijdje met deze mensen samen moet werken. Ik kan niet op geven. Toch wil ik niet langer bij Pyro en Tate zijn. Ik blijf gewoon zoveel mogelijk bij ze uit de buurt en martel mensen en krijg veel geld. Dat is het gewoon. Meer niet en ook niks minder. Nu leren ze de harde Antonio kennen. De Antonio die nergens bang voor is.

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 16:42 ]

Spoiler alert: you will save yourself

selena gomez

tate en pyro bleven best wel lang weg dus waren we alleen. we konden nergens heen en toch was dit iets veiliger. opeens hoor ik iemand waarschijnlijk antonio heel hard slet naar iemand roepen. ik wist het niet zeker maar volgens mij was het tegen pyro bedoelt. hij kwam de kamer woedend binnen. ik wist dat ik nu niks mocht uithalen anders was ik waarschijnlijk dood of net tussen dood en levend in. ik bestudeerde hem en kon me niet inhouden. zo was iik nou eenmaal. eerst doen en later pas begrijpen en weten wat ik doe.ik had eigenlijk best wel medelijden met hem. hij was woeded en verdieig dat zag je gewoon. ik kroop zachtjes naarhetoe en vroeg waarom hij dit deed. ik bleef vragen stellen maar werd ondertussen steeds bozer. het gefluister werd nu schreeuwen en de vragen werden meer scheldwoorden.

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 16:41 ]

[Sorry maar Selena weet dat toch helemaal niet en zoiets raden is redelijk onmogelijk
En ze kan dat roepen ook niet echt gehoord hebben want ze zitten ergens in een kelder en hij was buiten.]

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 16:38 ]

Spoiler alert: you will save yourself

(moet ik even aanpassen)

[Liever wel]

Spoiler alert: you will save yourself

-btw eigenlijk zijn Pyro en Tate in Tate's kamer. Ze waren niet buiten.-

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Ow, had ik niet door Dan ga ik het maar eens aanpassen]

Spoiler alert: you will save yourself

(aangepast)

[url][/url]

Taundriel schreef:
[Ow, had ik niet door Dan ga ik het maar eens aanpassen]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

(hij heeft al aangepast doei.)

Tate Langdon

'Vertel!' Zei ik gelijk, opeens zo enthousiast als een klein jongetje van zes. Misschien wilde Violet dit wel. Misschien hield ze nog van me en wees me iemand toe. Op het moment dat ze vroeg naar onze eerste ontmoeting knikte ik heftig. Maar nou net kwam Antonio binnen. Alweer werden mijn ogen groot. Gelijk ging ik op mijn buik liggen met mijn hoofd onder het bed gericht. Snel pakte ik dezelfde gun als net onder mijn bed vandaan. Zonder wat te zeggen pakte ik de kogels uit het laatje van mijn bureau. Voor even ging ik in een kleermakerszit op mijn bed zitten voor de kogels. Ondertussen keek ik Sherasade aan. 'Ben zo terug' mompelde ik. Snel stond ik op om naar Antonio te lopen die bij de anderen zat. In plaats van de deur open te doen schoot ik een paar keer door de deur heen en trapte hem compleet in. Ik pakte Antonio gewoon aan zijn oor vast. Hard sleurde ik hem zo mee naar mijn kamer. Mijn gun hield ik maar niet tegen zijn hoofd aan. Zo aardig was ik wel. 'Zeg sorry' zei ik kalm. Hetzelfde zou ik doen als iemand wat tegen Adelaide of Beau zei. Mijn vingers werden witter terwijl ik zijn oor harder vasthield, oftewel hoe harder ik hem kneep. Hij mocht gewoon zoiets niet zeggen tegen iemand, dat was gewoon verkeerd. Uiteindelijk liet ik hem los. Natuurlijk dacht ik dat hij werkelijk zijn excuses zou aanbieden. Zodra hij het niet deed zou er weer een woedeaanval komen, niet dat Antonio dat was uitmaakte dacht ik. Hij zou toch kwaad worden. Wat ongeduldig wachtte ik met nog altijd mijn gun in mijn handen. Bang om te schieten? Zeker niet. Maar ik zou hem neerschieten - tenminste, daar zou ik eerst moeten proberen over na te denken - als hij het niet verwachtte.

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 17:27 ]

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.