Rehab || One Direction - Speeltopics

Een paar jongens met ieder hun eigen problemen, zitten al voor korte of langere tijd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het bestuur van de kliniek heeft een nieuw project bedacht, dat misschien de jongens zou kunnen helpen. Vanaf nu zitten ze niet meer in hun eentje op een kamer, maar delen ze er één met z'n vijven. Zal dit hen helpen? Of komen er alleen maar meer problemen van? En hoe zit het met hun gevoelens? Krijgen ze een hekel aan elkaar, of ontstaat er bij sommigen een grote liefde?

Rollen:
-Zayn Malik (Knetterdisco)
-Louis Tomlinson (Bergling)
-Harry Styles (KhaIeesi)
-Niall Horan (AmazaynLOVE)
-Liam Payne (PresIey)

Regels:
-Geen oneliners, minstens 150 woorden per post. Je kan wel eens een slechte dag hebben, maar laat het niet te vaak gebeuren.
-Niet de personages van anderen besturen
-Gebruik alsjeblieft leesbare grammatica en spelling
-Liefst mensen met een beetje ervaring
-Blijf actief, liefst elke dag, reageer je zeven dagen niet zonder een reden, lig je eruit
-OOC in het praattopic, anders tussen () of []
-Naamsveranderingen doorgeven
-Alleen Knetterdisco maakt de nieuwe topics aan

Begin:
Het lijkt een gewone dag in de inrichting, maar na een sessie met hun therapeut krijgen de jongens te horen dat ze vandaag een nieuw kamer krijgen die ze zullen delen met vier wildvreemde jongens die ze nog nooit hebben gezien.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:33 ]

Liam Payne.

Hij hield even zijn adem in. Hij draaide zich langzaam om en keek me vragend aan. "Ja?" vroeg hij en lag nog steeds onder zijn deken. Ik ging op het voeteneinde van zijn bed zitten. 'Sorry' zei ik. Het is grotendeels ook mijn schuld. 'Als jij nog wilt, wil ik graag je vriend zijn' zei ik en liet een glimlach zien. Ik voelde me ontzettend schuldig, wat niet vaak gebeurd. Ik ben gewoon te gauw op mijn tenen getrapt en reageer te fel. 'Het spijt me, ik reageer te fel, en ben snel geergerd.' zei ik. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die bevriend met me wou zijn, logisch. Maar Zayn vertrouwde ik nu al om de een of andere reden.

-Sorry kort stukje-

---

How far is far

Harry Edward Styles
Mijn ademhaling was onregelmatig en ik had plots barstende hoofdpijn. Ik snapte niet zo goed wat er net gebeurd was en was alleen maar heel moe. Mijn hoofd leek gevuld met mist, waardoor ik wat duizelig was en ik klemde mezelf tegen een zingende Louis aan. Hij zong zo mooi, dat ik niet eens meer doorhad welk liedje hij zong. Ik duwde mijn voorhoofd tegen zijn schouder en staarde afwezig naar mijn opengehaalde voeten. Precies de reden waarom ik nooit sokken of schoenen aanhad. Ik had ze niet eens. Ik brabbelde zachtjes toen Louis stopte met zingen om te vragen of we het niet beter schoon konden gaan maken. Ik had me allang weer afgesloten voor de omgeving, waardoor ik niet doorhad dat de andere twee weg waren. En kreeg een vlaag van opluchting toen ik me bedacht dat ze hier vannacht dan ook niet meer binnen konden komen, omdat de deur op slot zat. Tevreden liet ik Louis los en liet ik mezelf op de grond zakken, terwijl ik Louis meteen naast me trok. Mijn vingers gleden door her bloed op mijn voeten en begon ik rustig op de koude vloer te tekenen met het plakkerige rode vloeistof. Het werd een poesje, terwijl ik zachtjes het ondertussen wel bekende liedje begon te zingen. Mijn hoofd legde ik op Louis zijn schouder en voor het eerst zins eeuwen, voelde ik me bij iemand op mijn gemak.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Heel even glimlachte ik tevreden toen de jongen zich aan me vastklampte en zijn hoofd op mijn schouder rustte. Het deed me goed om te weten dat ik nu een manier had gevonden om hem rustig te houden. Hij leek even te protesteren toen ik ophield met zingen, en het verbaasde me dan ook toen hij me losliet en mee op de grond trok. Nieuwsgierig keek ik toe naar wat hij aan het doen was. Ik dacht er niet echt bij na dat hij het met zijn eigen bloed deed, alles wat ik deed was gefascineerd toekijken. Terwijl hij tekende begon hij zacht hetzelfde liedje als ik net zong te zingen, en legde zijn hoofd op mijn schouder. Uit automatisme aaide ik door zijn krullen, en besteedde er niet veel aandacht aan toen die andere twee weer binnenkwamen. Ze boeiden me niet, tenzij ze de krullenbol naast me overstuur zouden maken. 'Ik vind het prachtig, Harry,' complimenteerde ik hem toen het duidelijk werd dat het een kat zou worden. Ik dacht even na over de instructies die de vrouw me had gegeven. Als hij flipte moest ik hem dichtbij me houden en voor hem zingen, hoe gevaarlijk de situatie ook leek. Hij hield van aandacht, maar dan alleen van de juiste personen en hij moest dat dan ook krijgen. Straks werd het avondeten hier afgeleverd, en ik was benieuwd wat ze nu weer hadden bedacht. We aten elke dag iets anders en de verschillende dingen konden af en toe nog wel eens een verassing zijn. Ik observeerde de tekenende jongen goed. 'Ben je niet moe?' vroeg ik zacht. Het leek me wel logisch na die uitbarsting van net, ook al had ik er geen enkele problemen mee als we zo nog even zouden blijven zitten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
"Ja?" vroeg ik terwijl ik nog onder de deken bleef liggen.
Liam stond op en ging op het voeteneind zitten. "Sorry," zei hij. Ik zweeg. "Als jij nog wilt, wil ik graag je vriend zijn." Hij liet een glimlach zien, maar ik kon me er niet toe zetten terug te lachen. Wilde ik vrienden met hem zijn? Ja. Maar waarom was het dan zo moeilijk? "Het spijt me, ik reageer te fel, en ben snel geërgerd."
Ik ging recht op zitten en sloeg de deken om me heen. Met mijn rug leunde ik tegen de muur achter me, en keek Liam bedenkelijk aan. "Jij hoeft geen sorry te zeggen. Het was mijn schuld. Alles is mijn schuld." Even was ik stil, liet de woorden nog een paar keer door mijn gedachten gaan. "Misschien kunnen we proberen vrienden te zijn. Maar ik weet niet of ik dat kan." Ik was waardeloos op het gebied van vriendschap. "Het is gewoon.. Door mijn problemen kan ik mensen niet zo makkelijk vertrouwen. Ik zou je wel willen vertrouwen, maar wat nou als jij eigenlijk heel slecht bent? Ik bedoel.. Misschien ben je wel één of andere gestoorde wetenschapper die een experiment met me doet. Of ben je een moordenaar die ingehuurd is door mensen waar ik nog schulden bij heb, en kom je me vermoorden. Hoe kan ik weten of je te vertrouwen bent?"

Liam Payne.

Hij bleef stil, maar daarna ging hij recht op zitten en sloeg zijn deken om hem heen, en met zijn rug leunde hij tegen de muur achter hem, en keek me bedenkelijk aan. "Jij hoeft geen sorry te zeggen. Het was mijn schuld. Alles is mijn schuld." zei hij. 'Het is niet allemaal jou schuld. Ik heb het ook gedaan.' zei ik. Daarna bleef hij even stil. "Misschien kunnen we proberen vrienden te zijn. Maar ik weet niet of ik dat kan." zei hij. 'Hoezo zou je geen vrienden met me kunnen zijn?' vroeg ik. "Het is gewoon.. Door mijn problemen kan ik mensen niet zo makkelijk vertrouwen. Ik zou je wel willen vertrouwen, maar wat nou als jij eigenlijk heel slecht bent? Ik bedoel.. Misschien ben je wel één of andere gestoorde wetenschapper die een experiment met me doet. Of ben je een moordenaar die ingehuurd is door mensen waar ik nog schulden bij heb, en kom je me vermoorden. Hoe kan ik weten of je te vertrouwen bent?" zei hij. 'Dat is het m nou juist, daar gaat vertrouwen om. Mensen die je mag kunnen vertrouwen, en als diegene toch niet te vertrouwen is, dan weet je dat je diegene de volgende keer niet kan vertrouwen. 'Wat moet ik doen om je vertrouwen te winnen?' zei ik. Dacht hij nou serieus dat ik een of andere gekke geleerde of moordenaar ben? Nou, ik ben veel dingen, maar dat niet.

[ bericht aangepast op 17 jan 2014 - 12:12 ]

---

How far is far

Zayn Malik
"Jij hoeft geen sorry te zeggen. Het was mijn schuld. Alles is mijn schuld." zei ik zacht. Natuurlijk, álles was mijn schuld, altijd.
"Het is niet allemaal jou schuld. Ik heb het ook gedaan," zei Liam toen. Ik keek hem fronsend aan. Oké, eigenlijk waren we beiden schuldig, maar toch.. Ik vond dat het mijn schuld was. zei ik.
"Misschien kunnen we proberen vrienden te zijn. Maar ik weet niet of ik dat kan." Het was waar, ik wist niet of ik nog vrienden kon zijn. Ik was slecht qua vriendschappen en alles eromheen.
Het leek hem te verbazen. "Hoezo zou je geen vrienden met me kunnen zijn?"
"Het is gewoon.. Door mijn problemen kan ik mensen niet zo makkelijk vertrouwen. Ik zou je wel willen vertrouwen, maar wat nou als jij eigenlijk heel slecht bent? Ik bedoel.. Misschien ben je wel één of andere gestoorde wetenschapper die een experiment met me doet. Of ben je een moordenaar die ingehuurd door mensen waar ik nog schulden bij heb, en kom je me vermoorden. Hoe kan ik weten of je te vertrouwen bent?" probeerde ik het uit te leggen.
"Dat is het m nou juist, daar gaat vertrouwen om. Mensen die je mag kunnen vertrouwen, en als diegene toch niet te vertrouwen is, dan weet je dat je diegene de volgende keer niet kan vertrouwen. 'Wat moet ik doen om je vertrouwen te winnen?"
Een poosje was ik stil, terwijl ik diep nadacht over hoe iemand mijn vertrouwen kon winnen. Hoe? Eigenlijk had ik geen idee. "Ik weet het niet.."
Op dat moment werd de deur opengezwaaid en stonden er twee begeleiders in de kamer. "Eten! Kom, schiet een beetje op!" De meeste begeleiders hier waren vreselijk, en vooral deze twee mocht ik totaal niet. Het was dom dat ze maar met z'n tweeën waren, want vijf, of eigenlijk vier jongens waren veel sterker dan hen. Toch? "Hup, schiet een beetje op jullie!"
Ik sprong uit bed en keek even naar Liam. Toen liep ik Louis en de jongen, die ik nu maar even Jantje noemde, voorbij. "Wat eten we?" vroeg ik aan de zwartharige begeleider.
Hij haalde zijn schouders op. "Schiet nou maar op! En de kantine is die kant op."
"Ja joh, echt?" vroeg ik sarcastisch. Toen de man me bij mijn arm pakte om me mee te trekken trok ik me meteen los. "Hands off, you dick."

-wow, superveel tekst xd

Al snel waren we in de kantine, waar ik me omdraaide naar Liam. De geur van wortelen en doperwtjes drong mijn neus binnen. Alle tafels waren gedekt, en het was de bedoeling dat je een plekje koos. "Zullen wij.. Zullen wij naast elkaar?" Ik bloosde en keek naar de grond, terwijl ik wachtte op het antwoord. Wat Louis en Jantje gingen doen boeide me niet, maar ik hoopte wel dat ik niet alleen hoefde te zitten.

[ bericht aangepast op 17 jan 2014 - 15:53 ]

-tot vanavond half zes volgens mij kan ik reageren, dan ga ik naar mijn vader en daar heb ik geen internet. Als het goed is kom ik zondag weer terug, maar misschien zaterdag al. Geen idee. Nouja nu ga ik heerlijk verder met chocola vreten en hopen dat er voor die tijd nog iemand reageert.

Liam Payne.

Hij keek me fronsend aan toen ik zei dat het ook mijn schuld was. Daarna was hij even stil toen ik vroeg hoe ik zijn vertrouwen kon winnen. "Ik weet het niet.." zei hij daarna. De deur werd daarna open gezwaaid, en er kwamen twee begeleiders naar binnen. "Eten! Kom, schiet een beetje op!" zeiden ze. "Hup, schiet een beetje op jullie!" zeiden ze daarna. 'Rustig, we komen al hoor' zei ik snauwend. Ik liep met Zayn naar de deur toe, en zag dat Harry en Louis in het midden van de kamer op hun dooie gemak op de grond met bloed aan het vingerverven waren. 'Gast, wat zijn jullie aan het doen?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Zayn sprong van zijn bed af en keek me even aan, en keek toen even naar Harry en Louis. "Wat eten we?" vroeg hij aan de zwartharige begeleider. Hij haalde zijn schouders op. "Schiet nou maar op! En de kantine is die kant op." zei de begeleider. "Ja joh, echt?" vroeg Zayn sarcastisch en ik liet een grinnik horen. De begeleider pakte Zayn aan zijn arm en wou hem mee trekken naar de kantine. "Hands off, you dick." zei Zayn tegen hem, en ik wierp de begeleider ook een dodelijke blik toe. Even later waren we in de kantine en Zayn draaide zich naar mij. "Zullen wij.. Zullen wij naast elkaar?" vroeg Zayn blozend en keek naar de grond. Het is best schattig hoe hij het vroeg. Wat? 'Ja, is goed' zei ik met een glimlach, en sleepte Zayn mee naar een tafel, en ging naast hem zitten. 'Haat jij het hier ook zo?' vroeg ik aan hem. Stomme vraag, tuurlijk haat iedereen het hier. Normaal zat ik alleen, maar nu had ik Zayn om naast te zitten, tenminste dat hoop ik.

---

How far is far

Zayn Malik
Zullen wij.. Zullen wij naast elkaar?" vroeg ik blozend en keek naar de grond.
"Ja, is goed," zei Liam met een glimlach, en sleepte me mee naar een tafel, en ging naast me zitten. "Haat jij het hier ook zo?" Ik zag dat hij verwachtte van wel, maar toch schudde ik mijn hoofd. Nee, ik haatte het hier niet.
"Nee, eigenlijk niet," zei ik dan ook. Even was ik stil, terwijl ik met een vork in mijn eten prikte. "Ik bedoel.. Alles is beter dan op straat leven, toch? Hier heb ik onderdak, gratis eten.. Maar ja, voor de rest is het hier niet echt bepaald leuk." Ik keek naar de rest van de jongens, die allemaal al waren begonnen met eten. Sommigen hadden het al op. Maar voor mij was het eten hier altijd een probleem geweest. Ik had ook niet voor niets zwaar ondergewicht. In tegenstelling wat je zou denken, had ik geen anorexia of boulimia. Nee, het was iets heel anders. "Ik hoef niet," zei ik terwijl ik mijn bord van me af schoof. Misschien hadden ze er wel vergif in gedaan. Ja, dat was waar ik bang voor was: dat iemand me zou vermoorden. Dat was ook de reden dat ik Liam niet kon vertrouwen. Misschien was hij een huurmoordenaar. Als een soort automatische reactie schoof ik ongemerkt een stukje bij hem vandaan, terwijl ik zenuwachtig op mijn stoel begon heen en weer te wippen. Straks zou er een begeleider komen die me zou dwingen te eten, maar ik zou weigeren. Ik wist nu vrijwel zeker dat er vergif in het eten zat, dus niets kon me nog op andere gedachten brengen. Dan zou ik me maar weer uithongeren vandaag.

Liam Payne.

"Nee, eigenlijk niet," zei hij, en ik keek hem licht verbaasd aan. Hij was even stil, en prikte in zijn eten. "Ik bedoel.. Alles is beter dan op straat leven, toch? Hier heb ik onderdak, gratis eten.. Maar ja, voor de rest is het hier niet echt bepaald leuk." zei hij. 'Ja, daar heb je gelijk in.' zei ik. "Ik hoef niet," zei hij en schoof zijn bord van zich af. Ik had mijn bord inmiddels al bijna leeg aangezien ik best honger had. Ik keek Zayn aan. 'Ik wil me er niet mee bemoeien, maar je zal toch wat moeten eten' zei ik nogal bezorgd. Hij schoof iets bij me vandaan, en begon zenuwachtig op zijn stoel te wippen. 'Wat is er Zayn?' vroeg ik aan hem. Er was duidelijk iets met hem aan de hand, maar ik had geen idee wat. Ik had inmiddels mijn eten al op, en schoof mijn bord weg. Ik had geen idee waarom Zayn niet at. We hadden de hele dag nog niets gegeten, dan verga je toch van de honger? Nou ja, misschien had hij echt geen honger. 'Zayn?' vroeg ik weer. 'Mag je me echt?' vroeg ik zacht. Niemand mag me, waarom zou hij me dan wel mogen?

---

How far is far

Harry Edward Styles
Met zware oogleden vielen nog net niet dicht. Het gevoel van het bloed dat tussen mijn vingers plakten werkte het aller kalmerendst. Net als Louis die naast me zat. Voor het eerst dat ik bloed zag, veranderde de kamer om me heen niet in een bloedbad en bleef het gegil uit. Ik gaapte groots en wreef even in mijn ogen, waardoor ik het bloed automatisch over mijn gezicht uitsmeerde. Ik kon me er alleen niet druk om maken. Ik giechelde zacht, toen Louis mijn tekening goedkeurde en sloeg mijn armen om zijn middel heen. Ik knorde zachtjes door zijn hand die door mijn krullen ging en sloot genietend mijn ogen. Ik knikte langzaam toen Louis vroeg of ik niet moe was. Ik was echt doodop, maar ik wilde niet slapen. Bang dat als ik weer wakker zou worden, alles weer anders zou zijn. Net zoals vanochtend. Al was ik op de veranderingen voorbereid, het was toch een enorme klap geweest. Ik gaapte nogmaals en ging met mijn voeten door mijn tekening heen, waardoor het bloed werd uitgesmeerd over de vloer en de kat liet verdwijnen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Langzaam keek ik op toen Liam vroeg wat we aan het doen waren. 'Vingerverven, dat zie je toch?' katte ik terug. Ik wou niet dat hij me aardig ging vinden, Harry mocht me al soort van en dat was genoeg. Als ik om meer mensen zou gaan geven zou het gegarandeerd misgaan. Ikbkeek.nog even toe hoe hij en Zayn verdwenen voor het avondeten, en liet mijn blik weer naar Harry glijden die aan het gapen was. Door die actie kwam wat van het bloed op zijn gezicht en ik deed heel erg mijn best om me voor te stellen dat het eigenlijk onschuldige rode verf was. Ik zuchtte zacht toen de jongen giechelde en zijn armen rond mijn middel sloot. Zonder er bij na te denken drukte ik een kusje op zijn haren en bleef rustig dooraaien. Het was bijna onmogelijk hem niet te adoreren, ook al was het allemaal af en toe een tikkeltje vreemd. Met tegenzin gaf ik aan mezelf toe dat ik hem mocht, erg graag zelfs. Hij was fijn gezelschap en ik vroeg me af hoe het kwam dat ik hem nog nooit eerder was tegengekomen. Hij liet merken dat hij inderdaad moe was en gaapte nogmaals, om zijn voeten door de tekening heen te halen. Voorzichtig probeerde ik op te staan met de jongen nog in mijn armen. 'Nou, dan ga jij je even wassen en als je wilt kunnen we nog een film kijken, als je niet wilt kun je altijd nog gaan slapen,' glimlachte ik liefjes. Dat hadden we dan weer wel op de kamers, een lading dvd's en een brede plasma tv. En als hij even naar de badkamer hiernaast zou gaan kon ik mooi de vloer alvast schoonmaken. Al vroeg ik me af of hij dat wel zelf kon, hij zag eruit van wel, maar ik wist het natuurlijk niet zeker. Zodra hij hulp nodig had kon hij het altijd vragen.

---

Because I love him, do I need another reason?

[O sorry ik heb niet gereageerd! Kan iemand even een samenvatting geven? ]

Harry Edward Styles
Verward keek ik op, toen Louis opeens riep dat we aan het vingerverven waren. Ik had de andere jongen niet eens gehoord. Met grote onschuldigen ogen keek ik hem aan, alsof ik net betrapt was op iets wat ik niet mocht. Dit mocht ook helemaal niet. Want precies het vingerverven had er voor gezorgd dat ik hier tien jaar geleden terecht was gekomen. Tenminste, het werd me keer op keer verteld dat, dat de druppel was geweest voor mijn adoptieouders.
Gelukkig liep de jongen snel weg en sloeg ik mijn armen om Louis zijn middel. Tevreden legde ik mijn hoofd op zijn schouder en gaapte ik. Het gekriebel aan mijn haar, zorgde dat ik me nog meer op mijn gemak voelde bij deze jongen en ik glimlachte tevreden bij het kusje op mijn kruin. Als we zo veel langer zouden blijven zitten, zou ik in slaap vallen. Louis had alleen andere plannen en moeizaam ging ik op mijn benen staan toen hij me omhoog had getrokken. Mijn blik gleed langzaam naar mijn voeten en ik knikte langzaam. Bij mijn weg naar de badkamer liet ik een Heel spoor achter door het bloed dat nu ook onder mijn voeten zat, vanwege de tekening, maar ik had het zelf niet echt door. Ik keek even naar de douche, maar snapte nooit hoe de temperatuur werkten. Die werd altijd voor me ingesteld. Iets waardoor ik dus nu iets anders moest verzinnen op mezelf weer schoon te maken. Ik draaide de kraan van de wasbak open en staarde eerst nog een minuut naar het water wat eruit kwam, voordat ik mijn handen er als een kommetje onder hield. Het water wat ik had gevangen liet ik zonder pardon over mijn voeten vallen en zo ging het telkens weer. Iets waardoor ik niet echt schoon te noemen was en de badkamer al helemaal niet.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik zuchtte even en keek hem na terwijl een spoor van de rode vloeistof achterliet. We hadden wel iemand die een keer in de week de hele kamer opruimde, maar voor tussendoor hadden we zo onze spulletjes. Sloffend liep ik naar het kleine keukentje en pakte een theedoek die ik even onder de kraan hield, om hem vervolgens uit te wringen en terug naar de woonkamer te gaan. Daar ging ik op mijn knieën zitten en haalde de doek keer op door het bloed heen zodat de doek het zou absorberen. Na een tijdje was de plek waar de tekening ooit was en het hele spoor verdwenen, waardoor ik tevreden de doek in de wasmand gooide. Nu merkte ik op dat er wat geluiden uit de badkamer kwamen die me helemaal niet aanstonden, en heel zacht liep ik er naar toe om vervolgens de deur te openen. Volgens mij kon ik wel een carriere beginnen als schoonmaakdienst. Lichtelijk geïrriteerd draaide ik de kraan van de wasbak uit en keek hem aan. 'Dit gaat toch niet zo?' vroeg ik liefjes, mijn irritatie verbergend. Met een zucht greep ik een washandje van een stapel af en maakte die nat. Ik zou de badkamer niet zelf watervrij gaan maken, dat deed een van de anderen of de begeleiding wel. Zacht begon ik eerst het bloed van zijn gezicht af te halen, om hem daarna de washand te overhandigen en een knikje gaf in de richting van zijn voeten. Ik zou hem ooit nog wel eens uitleggen hoe de douche werkte, maar it ging gewoon niet.

---

Because I love him, do I need another reason?