Rehab || One Direction - Speeltopics

Een paar jongens met ieder hun eigen problemen, zitten al voor korte of langere tijd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het bestuur van de kliniek heeft een nieuw project bedacht, dat misschien de jongens zou kunnen helpen. Vanaf nu zitten ze niet meer in hun eentje op een kamer, maar delen ze er één met z'n vijven. Zal dit hen helpen? Of komen er alleen maar meer problemen van? En hoe zit het met hun gevoelens? Krijgen ze een hekel aan elkaar, of ontstaat er bij sommigen een grote liefde?

Rollen:
-Zayn Malik (Knetterdisco)
-Louis Tomlinson (Bergling)
-Harry Styles (KhaIeesi)
-Niall Horan (AmazaynLOVE)
-Liam Payne (PresIey)

Regels:
-Geen oneliners, minstens 150 woorden per post. Je kan wel eens een slechte dag hebben, maar laat het niet te vaak gebeuren.
-Niet de personages van anderen besturen
-Gebruik alsjeblieft leesbare grammatica en spelling
-Liefst mensen met een beetje ervaring
-Blijf actief, liefst elke dag, reageer je zeven dagen niet zonder een reden, lig je eruit
-OOC in het praattopic, anders tussen () of []
-Naamsveranderingen doorgeven
-Alleen Knetterdisco maakt de nieuwe topics aan

Begin:
Het lijkt een gewone dag in de inrichting, maar na een sessie met hun therapeut krijgen de jongens te horen dat ze vandaag een nieuw kamer krijgen die ze zullen delen met vier wildvreemde jongens die ze nog nooit hebben gezien.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:33 ]

Liam Payne.

Zayn keek me aan in mijn ogen. Zoals ik a eerder heb gezegd, hij heeft echt mooie donker bruine ogen. "Ik.. Het gaat je eigenlijk niets aan. Maar als je het zo graag wilt weten.." zei hij met een nogal ongeïnteresseerde klank in zijn stem. "Ik ben opgepakt door de politie omdat ik op straat leefde en leefde van de criminaliteit." ging hij verder. "En jij?" vroeg hij met een nogal fake glimlach. Ik wet donders goed hoe een fake glimlach er uit ziet omdat ik zelf ook vaak een fake glimlach op zet. Ik knikte toen hij zij waarom hij hier zat. 'Geen zelfbeheersing.' zei ik simpel. 'Dus je kan me mar beter niet kwaad maken.' zei ik. Zayn leek me eerst nogal een zelfverzekerd typ, die alles liever alleen doet. Maar nu ik hem gesproken, en beter bekeken heb, is hij volgens mij helemaal niet zo zelfverzekerd. Ik ben niet zelfverzekerd, en ik ben ook niet onzeker. Ik zit er nogal emotieloos tussen. Ik weet niet wat ik van mezelf moet vinden. Ik heb zo mijn aardige kant, en ik heb mijn duivelse gemene kant. Ik heb een hekel aan mezelf als ik die laat zien, maar ik kan er niets aan doen, en daarom zit ik hier dus. Al vier jaar.. 'Hoelang zit jij hier al?' vroeg ik hem, en ging aan het voeteneind van zijn bed zitten, aangezien ik nu al genoeg gestaan heb.

---

How far is far

Zayn Malik
Liam zei dat hij problemen had met zelfbeheersing, en ik stak mijn hand op. "High-five, ik ook." Toen hij ma vroeg hoe lang ik hier zat haalde ik mijn schoudeds op. "Twee en een half jaar, maar een jaar geleden mocht ik er drie maanden uit. Toen ging alles mis en heeft de politie me terug laten plaatsen." Sindsdien ging alles alleen maar slechter met me. De angsten werden erger, ik was depressief geworden. Ik had zrlfs een poging tot zelfmoord gedaan, die helaas was mislukt. Ik keek Liam vragend aan. "En jij?" Toen ging ik maar naast hem zitten op mijn bed. Het was vreemd, met Liam praten was nog helemaal zo erg nog niet. Ik had verwacht dat het moeilijker zou zijn, dat mijn onzekerheid te erg zou worden
Maar het tegen gestelde was waar: ik voelde me plotseling heel erg zeker, voelde me weer zoals voor ik hier werd opgesoten. Kwam dat alleen maar door dit korte gesprek met Liam?

/soort voor typefouten/

Liam Payne.

Hij stak zijn hand op "High-five, ik ook." Ik lachte en gaf hem een High-five. Hij haalde zijn schouders op toen ik vroeg hoe lang hij hier al zat. "Twee en een half jaar, maar een jaar geleden mocht ik er drie maanden uit. Toen ging alles mis en heeft de politie me terug laten plaatsen." zei hij. 'Die irritante politie ook altijd. Ik heb echt een hekel aan die lui.' zei ik. "En jij?" vroeg hij terwijl hij me vragend aan keek. Ik keek hem aan. 'Nu al vier jaar, en er is niets verbeterd.' zei ik. Volgens mij gebruiken ze de mensen uit deze kliniek alleen maar voor projecten en helpen ze hun niet echt. Ik had verwacht dat ik hier de eerste dag al ruzie zou hebben met ze, maar dat is dus helemaal niet het geval. Ik zat nu gewoon met een van hun te praten, en het voelde vertrouwd om de een of andere reden. Ik praatte met hem alsof ik hem al jaren ken. Ik ben echt niet spraakzaam, maar nu ineens wel. Ik snap er geen zak van waarom ik nu wel spraakzaam was. Zelfs tegen mijn familie ben ik niet zo spraakzaam. Het komt gewoon door Zayn, die me het gevoel geeft dat ik niet de enigste ben die dit doormaakt, en me door zijn woorden gewoon gerust stelt, terwijl nog niet eens zo lang met elkaar praten.

---

How far is far

Harry Edward Styles
Me afsluiten van de buitenwereld ging bij mij zo vanzelf, dat ik het vaak niet eens doorhad. Ik zat vaker in mijn eigen wereld en als het even kon zou ik erin verdwijnen. Het was zelfs zo erg dat ik de mensen om me heen niet eens hoorde. Het enige wat ik deer was met mijn verband spelen en gefascineerd kijken naar het bloed dat er langzaam doorheen kwam. Ik hield van bloed. Door beweging voor mijn voeten werd ik abruut terug in de realiteit getrokken en schoten mijn ogen vel omhoog. Een jongen met vel blauwe ogen en iets opgestoken haar zat voor mijn knieën en bang keek ik hem aan. Ik kende hem niet. Ontwenning en de drang om te gaan gillen was groot. Helemaal toen hij vroeg wie ik was. Waarom wilde hij dat weten? Al liet zijn stem me iets kalmeren. Het klonk niet dringend of beschuldigend zoals de mensen die me normaal ondervraagde. Langzaam stak ik mijn arm naar hem uit. Om mijn pols hing het gebruikelijke bandje met mijn gegevens erop, zoals iedereen deze had hier. Zo stond hier ook mijn naam op en beandwoorde ik zijn vraag. Plots kreeg ik een ingeving en begonnen mijn ogen te glinsteren. Misschien wilde hij wel mijn vriend zijn. In mijn hoofd schoten de gesprekken met mijn begeleiders over hoe ik contact moest leggen met mensen. Hand schudden, voorstellen, beleefd zijn. Het laatste ging al moeilijk, aangezien ik bijna niet sprak. Niet dat ik iets van die dingen deed. Nee, het enige wat ik deed was mijn vingertoppen in de jongen zijn mondhoeken zetten om deze naar boven te trekken. Hij keek me veelte schagerijnig.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
De jongen leek van mijn aanwezigheid te schrikken, maar werd al snel rustiger. Hij keek me met grote bange ogen aan, wat me zei dat niet zo heel veel mensen hem aanspraken. Langzaam stak hij zijn arm naar me uit, waar het welbekende identificatiebandje om zijn pols hing. Zelf had ik dat ding ook, en het irriteerde me mateloos. Voorzichtig pakte ik zijn pols vast zodat ik de tekst beter kon lezen. Harry Styles, stond er in gedrukte letters. Ik had blijkbaar gelijk, want volgens deze gegevens was hij drie jaar jonger. Dit gaf ook aan dat hij geen spreker was, maar dat vond ik niet erg. Ik keek naar hem op en zag plots een twinkeling in de ogen van jongen. Hij zette zijn vingertoppen in mijn mondhoeken en duwde die iets omhoog, waardoor ik zacht begon te lachen. 'Je hebt gelijk, Harry. Ik kan best wat vrolijker doen.' Volgens mij mocht ik deze stille jongen wel. Ik pakte zijn handen vast en liet ze zakken, wel voorzichtig zodat ik hem niet bij de wond zou pijn doen. 'Wat is er gebeurt?' vroeg ik zacht. 'Je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wil,' voegde ik er snel aan toe. Ik wist niet hoe hij zou reageren, en hij leek me ook een nogal onvoorspelbaar type.

[ bericht aangepast op 13 jan 2014 - 16:37 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Praattopic 1

Zayn Malik
Liam had gezegd dat hij hier al vier jaar zat. "Wow, das lang," zei ik verbaasd. Nou ja, ik was niet echt verbaasd, want er waren ook wel jongens die hier hun hele leven zaten, maar toch. "Hoe ben je hier precies gekomen dan?" vroeg ik toen met een brutale grijns, maar toch vooral met nieuwsgierigheid. Van mijn onzekerheid was niks meer te merken, gelukkig. Het was vooral gekomen omdat ik al een jaar lang bijna geen contact had met andere mensen, daarom was ik best zenuwachtig om deze jongens te ontmoeten. Maar het viel allemaal wel mee, en ik merkte dat ik al snel weer de oude Zayn werd qua mijn gedrag. Toch had ik normaal praten met leeftijdsgenoten altijd raar gevonden, omdat ik eigenlijk geen vrienden had. Enkel mensen die me niet zo mochten, oftewel vijanden. "Komt die andere jongen eigenlijk nog?" vroeg ik toen in het algemeen.

Liam Payne.

"Wow, das lang," zei Zayn verbaasd. 'Jup' zei ik. "Hoe ben je hier precies gekomen dan?" vroeg hij met een brutale grijns. 'Heel simpel. Mensen op school maakten me nogal kwaad. Toen werd ik geschorst, en moest ik van hun naar deze achterlijke kliniek toe.' zei ik. 'En hoe ben jij hier dan precies gekomen?' vroeg ik nu nieuwsgierig. "Komt die andere jongen eigenlijk nog?" vroeg hij toen in het algemeen. Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee, vast wel' zei ik. No way dat ze hem hier laten gaan. Waarschijnlijk zit die jongen nog in gesprek met zijn psychiater. Ik heb zelf een ontiegelijke hekel aan de gesprekken met mijn psychiater. Alsof ze luistert. Ik zit hier nu al vier jaar, zonder enige verandering.

-Sorry ik zat op school

---

How far is far

Zayn Malik
"Wow, das lang," zei ik verbaasd. Zo lang zat ik er nog niet, en ik kon me voorstellen hoe vreselijk het was. Twee en een half jaar was voor mij al lang genoeg.
"Jup," was het antwoord.
"Hoe ben je hier precies gekomen dan?" vroeg ik toen met een brutale grijns. Mijn zelfvertrouwen was weer terug.
"Heel simpel. Mensen op school maakten me nogal kwaad. Toen werd ik geschorst, en moest ik van hun naar deze achterlijke kliniek toe."
Ik was even stil. "Oh." Dus hij zat hier vanwege zijn school?
"En hoe ben jij hier dan precies gekomen?" Ik kon aan zijn stem horen dat hij enkel nieuwsgierig was en geen kwade bedoelingen had. Ondanks dat ik niet meer onzeker was, de angsten bleven.
"Komt die andere jongen eigenlijk nog?" vroeg ik toen in het algemeen, om even na te kunnen denken over hoe ik het zou verwoorden.
Liam haalde zijn schouders op. "Geen idee, vast wel," zei hij.
"Well, ik ben hier gekomen rond mijn vijftiende ofzo? Zestiende, geloof ik. Geen idee. Maar ik had daarvoor niet echt meer een vaste woonplaats en leefde gewoon op straat. Overnachtte soms bij vrienden.. Of in de gevangenis. Toen heeft de kinderbescherming ofzo me in een pleeggezin geplaatst en die konden me niet aan, ookal sliep ik er maar een paar nachten per week. De rest van de tijd spendeerde ik op straat. Maar die gekken hebben me uiteindelijk áángegeven bij de politie, toen ze erachter kwamen wat ik zoal uitspookte op straat." Even nam ik een adempauze. "En die hebben me hierin gestopt." Ik wist zeker dat Liam kon zien dat ik nog iets verzweeg, maar dat kon me niets schelen. Mijn angsten gingen hem niets aan. Niemand hoefde er verder iets van te weten, eigenlijk. Ik stond op met een verveelde blik en keek Liam grijnzend aan. "Dat was mijn levensverhaal wel zo'n beetje. Ga je mee naar de kantine?" Ja, we mochten overdag tussen twaalf en vier naar de kantine. En om zes uur om te eten. In de kantine was nooit echt iets te doen, meestal zat ik een beetje rond te kijken en lachen om de rare kwasten die hier rondliepen. Want nee, ik zag mezelf niet als één of andere rare gestoorde, maar als een normaal iemand. Maar sommige anderen hier..

-wow, flutpost, sorry

Liam Payne.

"Oh." antwoordde Zayn "Well, ik ben hier gekomen rond mijn vijftiende ofzo? Zestiende, geloof ik. Geen idee. Maar ik had daarvoor niet echt meer een vaste woonplaats en leefde gewoon op straat. Overnachtte soms bij vrienden.. Of in de gevangenis. Toen heeft de kinderbescherming ofzo me in een pleeggezin geplaatst en die konden me niet aan, ookal sliep ik er maar een paar nachten per week. De rest van de tijd spendeerde ik op straat. Maar die gekken hebben me uiteindelijk áángegeven bij de politie, toen ze erachter kwamen wat ik zoal uitspookte op straat." zei hij en nam een korte adem pauze. "En die hebben me hierin gestopt." ging hij verder. Het is duidelijk dat hij nog iets achterhield, maar ik ging er maar niet op in. Ik knikte. Hij stond op met een verveelde blik, en keek me met een grijns aan. "Dat was mijn levensverhaal wel zo'n beetje. Ga je mee naar de kantine?" vroeg hij. 'Ja, is goed' zei ik, en stond ook op om met Zayn naar de kantine te lopen. Ik plofte neer op een bankje in de kantine, en wachtte tot Zayn ook ging zitten. 'Moet je zien wat hier allemaal rond loopt.' grinnikte ik. 'Noemen ze ons gestoord' zei ik.

---

How far is far

Zayn Malik
"Dat was mijn levensverhaal wel zo'n beetje. Ga je mee naar de kantine?" vroeg ik met een grijns.
"Ja, is goed," zei Liam en stond ook op.
Even keek ik naar Louis en de jongen waarvan ik de naam niet wist, en terwijl ik langs Louis liep legde ik kort mijn hand op zijn schouder. Het voelde raar, daarom liet ik hem vrijwel meteen weer los. "Wij zijn in de kantine, voor als je ons zoekt. Wat ik niet verwacht, aangezien jij nog wel even zoet bent met hem?" Ik gaf hem een brutale grijns en liep toen achter Liam aan de kamer uit.

"Moet je zien wat hier allemaal rond loopt," grinnikte Liam toen ik naast hem was komen zitten. "Noemen ze ons gestoord," zei hij.
Ik knikte. "Moet je hem zien." Ik doelde naar een jongen die allerlei rare woorden riep en zichzelf op de grond had laten vallen, waar hij rondjes begon te draaien als een gehandicapt konijn. "Hebben wij het toch wel iets beter getroffen."

[ bericht aangepast op 13 jan 2014 - 18:49 ]

Liam Payne.

Terwijl Zayn langs Louis liep legde hij zijn hand op zijn schouder, maar trok hem al snel weer weg. "Wij zijn in de kantine, voor als je ons zoekt. Wat ik niet verwacht, aangezien jij nog wel even zoet bent met hem?" zei hij en gaf hem een brutale grijns. Ik grinnikte even. Hij knikte toen ik in de kantine opmerkte wat hier rond liep. "Moet je hem zien." zei hij doelend naar een jongen die allerlei rare woorden riep in zichzelf, en zichzelf op de grond liet vallen, en begon rondjes te draaien als een debiel. Ik lachte. "Hebben wij het toch wel iets beter getroffen." zei Zayn. 'Inderdaad' lachte ik. 'Weten ze zeker dat hij niet in het dierenasiel hoort?' grinnikte ik. Ik zuchtte en keek een beetje rond. De meeste mensen hier sporen echt niet. 'Wat moeten we in vredesnaam in deze debiele kliniek.' zei ik. Ik vind het vreselijk om hier te zitten, en ik weet bijna zeker Zayn ook. 'En, nog iets interessants te vertellen?' vroeg ik aan Zayn.

---

How far is far

Zayn Malik
"Moet je hem zien." zei ik, doelend naar een jongen die allerlei rare woorden riep in zichzelf, en zichzelf op de grond liet vallen, en begon rondjes te draaien als een debiel. "Hebben wij het toch wel iets beter getroffen." zei ik.
"Inderdaad," lachte Liam. "Weten ze zeker dat hij niet in het dierenasiel hoort?" grinnikte hij. Hij zuchtte en keek een beetje rond. "Wat moeten we in vredesnaam in deze debiele kliniek." Tja, dat vroeg ik me soms ook af. "En, nog iets interessants te vertellen?"
Ik haalde mijn schouders op en ging staan. "Zullen we even naar buiten?" Buiten was een plek waar ik een paar spullen verborgen hield: drugs. Ja, ik was verslaafd. Nou ja.. Als ik een dag zonder wiet of hasj moest werd ik gek. Het was best lastig om mijn verslaving hier verborgen te houden, en ook was het lastig om aan de drugs te komen. Maar tot nu toe ging het goed, niemand had het ontdekt. Als ik straks met Liam een joint zou delen bestond het risico dat hij me verraadde, maar toch.. Hij leek me wel te vertrouwen.

-sorry, flutpost. Again.

Liam Payne.

Hij haalde zijn schouders op, en stond op. "Zullen we even naar buiten?" vroeg hij. 'Jup, is goed.' zei ik, en stond ook op. Ik keek weer even rond. Iedereen is hier echt even gek, behalve de jongens waar ik de kamer nu mee deelde, die waren tenminste nog normaal. Er lagen er een paar op de grond te wiebelen als een worm, en een paar dachten dat ze in CSI speelden, want ze hadden van hun handen een "pistool" gemaakt. Wij horen hier echt niet. We waren in de hele kliniek de jongste ook nog. Ik liep met Zayn naar buiten. Onderweg zag ik mijn psychiater in een van de gangen lopen, en trok Zayn achter een muurtje zodat ze me niet kon zien. Eigenlijk mag ik niet naar buiten, om dat ik de vorige keer ook al bijna ontsnapt was. 'Sorry, ze mag me niet zien. Ik mag eigenlijk niet naar buiten.' zei ik, en trok hem weer bij het muurtje vandaan, en liep verder richting buiten. 'Wat wil je buiten eigenlijk doen?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik kwam nooit buiten, omdat ik altijd betrapte werd. Maar als het me lukte buiten te komen was ik bezig met ontsnappen, of met roken.

---

How far is far

Zayn Malik
Ik begon te grijnzen toen hij vertelde dat hij niet mocht gezien en niet naar buiten mocht. "Ik mag wel gewoon naar buiten, denk ik. Eigenlijk heb ik geen idee." Niet dat het me iets kon schelen, ik deed het gewoon. Liam vroeg me nieuwsgierig wat we gingen doen, en ik haalde onschuldig mijn schouders op. "Niets dat niet mag." Even was ik stil, omdat we nu voor de nooduitgang stonden. Ik drukte de deur open en stapte naar buiten, waar ik even wachtte op Liam. "Ooit een jointje gehad?" vroeg ik toen we veilig en wel buiten in de kou stonden. Ik liep snel naar de zijkant van het gebouw, waar ik achter een loszittende baksteen een jointje en een aansteker uit een plastic zakje haalde. Ja, anders werden ze nat. "Ook een trekje? Het gevoel dat je krijgt is echt perfect." Ik had geen idee of hij ooit had gebruikt, maar ik deed het al sinds mijn veertiende, elke dag.