Rehab || One Direction - Speeltopics

Een paar jongens met ieder hun eigen problemen, zitten al voor korte of langere tijd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het bestuur van de kliniek heeft een nieuw project bedacht, dat misschien de jongens zou kunnen helpen. Vanaf nu zitten ze niet meer in hun eentje op een kamer, maar delen ze er één met z'n vijven. Zal dit hen helpen? Of komen er alleen maar meer problemen van? En hoe zit het met hun gevoelens? Krijgen ze een hekel aan elkaar, of ontstaat er bij sommigen een grote liefde?

Rollen:
-Zayn Malik (Knetterdisco)
-Louis Tomlinson (Bergling)
-Harry Styles (KhaIeesi)
-Niall Horan (AmazaynLOVE)
-Liam Payne (PresIey)

Regels:
-Geen oneliners, minstens 150 woorden per post. Je kan wel eens een slechte dag hebben, maar laat het niet te vaak gebeuren.
-Niet de personages van anderen besturen
-Gebruik alsjeblieft leesbare grammatica en spelling
-Liefst mensen met een beetje ervaring
-Blijf actief, liefst elke dag, reageer je zeven dagen niet zonder een reden, lig je eruit
-OOC in het praattopic, anders tussen () of []
-Naamsveranderingen doorgeven
-Alleen Knetterdisco maakt de nieuwe topics aan

Begin:
Het lijkt een gewone dag in de inrichting, maar na een sessie met hun therapeut krijgen de jongens te horen dat ze vandaag een nieuw kamer krijgen die ze zullen delen met vier wildvreemde jongens die ze nog nooit hebben gezien.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:33 ]

Liam Payne.

Hij grijnsde toen ik hem vertelde dat ik niet naar buiten mocht. "Ik mag wel gewoon naar buiten, denk ik. Eigenlijk heb ik geen idee." zei hij. Ik grijnsde. Hij haalde onschuldig zijn schouders op toen ik vroeg wat we gingen doen. Ik grijnsde, omdat dat waarschijnlijk betekende dat hij iets ging doen wat eigenlijk verboden was. "Niets dat niet mag." zei hij, en was daarna even stil. We stonden nu voor de nooduitgang, en hij drukte de deur open en stapte naar buiten waar hij even op mij wachtte. "Ooit een jointje gehad?" vroeg hij toen we buiten stonden. Ik was waarschijnlijkste de enigste in deze hele kliniek die nog nooit een joint gerookt had. Ik had er eigenlijk niet echt tijd voor gehad aangezien ik hier al sinds mijn zestiende zit. 'Nu vind je me vast raar of zo, maar nee, nog nooit.' zei ik. Hij liep snel naar de zijkant van het gebouw, en ik volgde hem. Hij haalde achter een loszittende baksteen een jointje, en een steker in een plasticzakje vandaan. Ik grijnsde. "Ook een trekje? Het gevoel dat je krijgt is echt perfect." zei hij. Ik knikte. 'Sure.' zei ik. Ik heb het altijd al een keer willen gebruiken, en nu had ik de kans. 'Hoe kom jij ooit aan dit spul?' vroeg ik.

---

How far is far

Harry Edward Styles
Ik begreep hier maar heel weinig van. Van het feit dat deze jongen met me wilde praten, of eerder comuniseren en het feit dat ik tussen allemaal jongens zat die ik niet kende. Dat dit niet mijn eigen kamer was. Het lijden me af en ik kon me maar moeilijk concentreren op de jongen voor me. De jongen die naar me lachten toen ik mijn vingertoppen in zijn mondhoeken zetten en omhoog duwde. Ik kirde zachtjes, om het feit dat hij me leek te begrijpen. Ik wiebelde onrustig heen en weer op mijn stoel. Steeds denkend aan het feit dat dit niet mijn eigen vertrouwde kamer was. Al lijde de jongen voor me, me er redelijk van af. Toen hij over mijn arm begon keek ik even naar het verband om mijn onderarm. Ik haalde langzaam mijn schouders op. Het was een inzinking geweest. Langzaam pakte ik de jongen zijn pols vast en trok ik deze iets meer naar me toe om rustig zijn bandje te bezichtigen. Enkel de kleur en de gegevens waren anders dan die van mij. Ik wist niet wat zijn kleur betkende. Ik wist alleen dat die van mij betekende dat ik onder zwaar toezicht stond en ik zoals mijn begeleider altijd zei, een bijzonder geval was. Zelfs nog tussen deze bijzondere gevallen, viel ik op. Ik bestudeerde zijn naam en liet deze geluidloos over mijn lippen rollen. Ik legde mijn vinger tegen zijn onderarm en begon langzaam zaag bewegingen te maken om uit te leggen waarom ik verband had. Het maakte me rustig. Het aanraken van zijn huid en zijn stem. Vel schoten mijn ogen op, naar de jongen die plots achter Louis stond. Zijn worden daarna spraken me al helemaal niet aan en ik verstrakte mijn grip om Louis zijn pols. Zoet me hem. Wat bedoelde die daar nu weer mee. Alsof ik een baby was die verzorgd moest worden ofzo. Verschikt liet ik Louis los en dook ik verder naar achter in mijn stoel. Ik wilde nu wel weer terug naar mijn eigen kamer.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
De jongen die dus blijkbaar Harry heette was heel erg onrustig,en aangezien ik nog steeds zijn pols vasthad streek ik er kalmerend over met mijn duim. Hij leek het wel fijn te vinden dat ik hem gelijk begreep, en keek naar het verband om vervolgens zijn schouders op te halen. Ik vroeg me af hoe het kon dat hij niet wist waar hij zo'n wond had opgelopen. Volgens mij was ik op dit moment interessanter, want hij wou nu mijn bandje weleens bekijken. Het viel me nu pas op dat de zijne een felrode kleur had, en zover ik wist betekende dat -dat hij gevaarlijk was, maar daar trok ik me niks van aan. Zolang het goed ging vond ik het best. Mijn bandje had een lichte lila achtige kleur, waarnaar ik hem zag staren. 'Het betekent dat ik geen kamer mag delen met andere patiënten,' grinnikte ik ietwat bitter. De begeleiding wou het risico niet lopen, ook omdat ik nogal creatief kon zijn met het maken van wapens. Het leek alsof hij mijn naam probeerde uit te spreken, en er kwam geen geluid uit zijn mond. Nu begon ik me serieus af te vragen of hij überhaupt wel kon spreken. Ik keek verward naar hem op toen hij zijn vinger als zaag op mijn onderarm gebruikte, tot ik het plots begreep. Ik maakte een begrijpend geluidje, en vroeg me af hoe hij in godsnaam aan een mes was gekomen. Hij schrok opeens op, en ik ook toen ik kort een hand op mijn schouder voelde. Ik gromde zacht bij de woorden die Zayn uitsprak terwijl Harry zijn grip op mijn pols verstrakte. Snapte hij dan niet dat het als belediging kon worden opgevat, nee, het was gewoon een belediging. 'Laat hem met rust,' siste ik toen de twee jongens de deur uit verdwenen. Harry was geschrokken van hun woorden en had me losgelaten, om vervolgens weg te duiken in zijn stoel. Voorzichtig kwam ik overeind en legde een hand op zijn rug, dat als kalmering was bedoeld. 'Trek je maar niks van die twee aan, oké? Ik vind je wel aardig.' Had ik dat nou echt gezegd, ja, dat had ik. Heel fijn.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Hij wilde wel een trekje, dus nadat ik zelf een trekje had genomen stak ik hem de joint toe. Nadat hij had verteld dat hij nog nooit gebruikt had keek ik hem ongelovig aan. "Nog nooit?"
Hij negeerde mijn vraag. "Hoe kom je ooit aan dit spul?"
Ik lachte kort terwijl ik met mijn rug tegen de muur aanleunde. "De juiste contacten misschien?" Ik had een vriend, nou ja kennis, die me wel wilde helpen met dit soort dingen. Zodra ik hieruit kwam zou ik hem moeten gaan terugbetalen, maar dat zien we dan wel weer. "En? Voel je je al anders?" Ik eiste de joint weer op en nam zelf ook nog een paar trekjes. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam en ik begon te grijnzen. "Wat vind jij tot nu toe van de nieuwen? En met name die gast die niks zegt?" Ik vond hem echt raar, ook al 'kende' ik hem amper twee minuten.

Liam Payne.

Nadat hij zelf een trekje had genomen gaf hij me de joint. "Nog nooit?" vroeg hij en keek me ongelovig aan. Ik schudde mijn hoofd. 'Nope' zei ik en nam een trekje van de joint. 'Maar nu dus wel.' grijnsde ik. Hij lachte kort toen ik vroeg hoe hij aan dit spul kwam. Ondertussen nam ik nog een paar trekjes van de joint. "De juiste contacten misschien?" zei hij, en ik knikte. Het spul begon volgens mij zijn werk te doen, want ik werd vanbinnen helemaal warm. "En? Voel je je al anders?" vroeg hij en eiste de joint weer op. 'Ja, eigenlijk wel.' zei ik, en gaf hem de joint weer terug. Hij nam een paar trekjes, en begon te grijnzen. "Wat vind jij tot nu toe van de nieuwen? En met name die gast die niks zegt?" vroeg hij. 'Geen idee, Louis mag ik, maar die andere is volgens mij zijn tong verloren.' grinnikte ik.

---

How far is far

Zayn Malik
"Wat vind jij tot nu toe van de nieuwen? En met name die gast die niks zegt?" vroeg ik grijnzend.
"Geen idee, Louis mag ik, maar die andere is volgens mij zijn tong verloren." grinnikte Liam.
Ik knikte. "Jep." Na nog een paar trekjes te hebben genomen was de joint toch echt op. Ik gooide hem op de grond en trapte hem uit, daarna veegde ik hem met mijn voet onder een struik. Ze mochten natuurlijk niks vinden, dan waren we de pineut. Ik liep weer naar de deur en hield hem open voor Liam, waarna ik ook weer naar binnen liep. "Hoe is het om met ons op één kamer te zitten? Ik bedoel, heb je eerder een kamer gedeeld in de tijd dat je hier zat?" Ik zelf wel, maar niet voor lang. Al na een week had ik de ander zo toegetakeld dat ze me weer apart hadden gezet. Het was eigenlijk nog een wonder dat ik zo normaal met Liam om kon gaan. Maar ik wist zeker dat er snel genoeg iets zou misgaan, want zo veel geluk had ik niet.. Vrienden waren niet voor mij weggelegd.

Liam Payne.

Zayn knikte. "Jep." zei hij. Na de laatste paar trekjes was de joint op, en hij gooide hm op de grond en trapte hem uit om hem vervolgens onder een struik te vegen met zijn voet. Zayn liep weer naar binnen en hield de deur voor me open. 'Thanks.' zei ik. "Hoe is het om met ons op één kamer te zitten? Ik bedoel, heb je eerder een kamer gedeeld in de tijd dat je hier zat?" vroeg hij. Ik grijnsde. 'Nee, gelukkig niet. Het is dat ik het tot nu toe met jou en de twee anderen kan vinden, anders had ik allang weer alleen gezeten.' Als iemand mij afsnauwt of zoiets in die richting licht diegene al snel op de grond, daarom zat ik altijd alleen in een kamer. 'Gaan we naar de kamer of naar de kantine?' vroeg ik toen we door de gang liepen.

---

How far is far

Harry Edward Styles
Ik vond de kleur van Louis zijn bandje veel leuker. Misschien wilde hij wel met me ruilen. De mijn zorgde er alleen maar voor dat ik vaak wegzakte in een rode zee van bloed. Het bloed dat ik het liefst mogelijk wilde ontlopen. Ik keek vreemd op naar De jongen, waarvan ik had ondervonden dat hij Louis heten, toen hij me uitlegde wat de kleur van zijn bandje betekende. Ik keek hem niet begrijpend aan. Hij mocht niet met andere op een kamer slapen en nu sliep hij met vier andere. Het duurde alleen niet lang dat ik erover na dacht want mijn andere nieuwe kamergenoten zorgde ervoor dat met een knal werd terug geduwd in mijn schild. Waarom moesten mensen toch altijd zo gemeen zijn. Ze kende me niet eens en toch hadden ze al de gemene opmerkingen klaarliggen. Ik had het niet meteen door dat Louis het voor me opnam. Ik trok mijn voeten op de stoel en begon met mijn nagels over de bovenkant ervan te schapen, terwijl ik heel en weer begon te wiebelen. Mijn gedachtes sprongen heen en weer en begon ik zachtjes te brabbelen. Ik kon er niet tegen. Ik wilde terug naar mijn vertrouwde kamertje. Waar er geen mensen waren die vooroordelen. Ik viel langzaam stil en staarde met grote ogen naar Louis. Zei het nou echt dat hij me aardig vond. Meteen trok ik hem naast me op de stoel en greep ik naar zijn hand, Allang weer vergeten hoe ik me een paar seconde geleden voelde. Het gemompel veranderd in geneurie, terwijl ik met Louis zijn vingers begon te spelen. Het maakte me rustig en zorgde ervoor dat ik mijn voeten heel hield.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Harry begreep niet waarom ik hier zat toen ik uitlegde wat de kleur betekende. Logisch, zelfs ik snapte nog steeds niet waarom. Ik trok mijn mond open om het aan hem vertellen maar werd abrupt gestoord door die twee andere eikels. Voor ze verdwenen siste ik ze nog wat toe om me daarna weer met een zucht op de jongen voor me te richten. Geschrokken keek ik hem aan toen hij zijn voeten begon open te halen met zijn nagels, wat dieprode krassen achterliet. Het was zacht gezegd verschrikkelijk om aan te zien. Iemand anders pijn doen, ja, dat was makkelijk. Maar iemand zichzelf pijn zien doen was een heel ander verhaal. Ik stak mijn handen uit om hem te laten stoppen, maar met grote ogen trok hij me naast zich op de stoel en greep naar mijn hand. Het maakte me niet zoveel uit, ik was al blij dat hij zichzelf geen pijn meer deed. Zijn vage gebrabbel van net veranderde in een zacht geneurie terwijl hij met mijn vingers speelde. Ik moest toegeven dat het allemaal heel erg creepy was, maar op een zieke manier ook wel schattig. Ik besloot dat dit een goed moment was waarop ik eindelijk kon uitleggen waarom ik dit bandje had. 'Zie je, ik kan er niet tegen als er iets of iemand van me word afgepakt. Dan word ik zo kwaad of jaloers dat ik dingen ga doen waar ik later veel spijt van heb. Dus als ik met iemand een kamer zou delen, en diegene pakt alleen maar per ongeluk iets dat bij mij hoort, gaat het fout,' legde ik zacht uit. Ik keek op naar de ogen van de jongen, die zich nog steeds focusden op mijn hand, ze hadden hele aparte tint groen, het soort dat je bijna nooit ziet, maar toch heel mooi is. Met mijn vrije hand streek ik nog steeds over zijn rug, blij dat hij nu oké leek te zijn. 'En wil je dat van net alsjeblieft nooit meer doen? Je liet me schrikken en ik vind het niet fijn als je jezelf pijn doet,' zei ik oprecht, benieuwd naar hoe hij op mijn woorden zou reageren.

[ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 23:22 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Ik bleef maar met Louis zijn vingers spelen, terwijl ik zachtjes begon te knikkebollen. Langzaam weer wegzakkend in mijn eigen wereldje. Ik neuriede zacht het deuntje dat voor zolang ik me kon herinneren in mijn hoofd zat, maar niet wist waarvan het was. Niemand wist waarvan het was. Het zat daar gewoon in mijn hoofd een beetje aanwezig te zijn. Aandachtig luisterde ik naar Louis die me uitlegde waarom hij geen kamergenoten mocht. Het drong niet echt tot me door dat ik hierdoor dus wek degelijk in gevaar liep. Het enige wat ik me kon bedenken, was dat Louis aardig voor me was. Ik was volgens mijn bandje ook een gevaar. Ik snapte alleen nooit zo goed waarom. Heel even schoten mijn ogen naar Louis zijn gezicht, waarna ik me weer op zijn hand richten. 'Doet geen pijn.' Fluisterde ik zachtjes. Ik bleef ondertussen gewoon door waar ik mee bezig was. Ik was er genoeg door afgeleid om iets te durven zeggen. Maar het deed echt geen pijn. Niet zoals het, het hoorde te doen tenminste. Het was rustgevende pijn. Het lijden af en gaf aan dat ik nog leefde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Terwijl ik sprak bleef hij zacht door neuriën, maar ik wist dat hij wel degelijk luisterde. Bij de woorden dat ik het niet fijn vond om hem zichzelf pijn te zien doen keek hij me even aan, en ik gaf hem een verbaasde blik toen hij antwoord gaf. Heel zacht weliswaar, het was te verstaan. Hij had een opmerkelijk lage stem, wat ik eerlijk gezeg niet verwacht had, en probeerde de schok die van mijn gezicht af te lezen was te verbergen. 'Dat kan wel zo zijn, maar alleen het idee dat jij pijn hebt staat me absoluut niet aan.' Ik vond het sowieso vreselijk om iemand pijn te zien hebben, daarom martelde ik ooit nooit. Gewoon een goed gemikt schot en klaar. Ik haalde mijn hand van zijn rug af en streek er heel voorzichtig mee over de krassen die nog duidelijk op zijn voeten te zien waren. Nu zag ik ook dat er oudere littekens op stonden, wat betekende dat hij dit vaker deed. Nou, niet zolang wij op een kamer sliepen. Mooi niet. Desnoods gebruikte hij mij als krabpaal, maar niet zichzelf. Het leek me een goed idee om nu van onderwerp te veranderen. 'Waarom heb jij eigenlijk een rood bandje? Zo gevaarlijk lijk je me niet.' Althans, dat leek zo, maar schijn kon bedriegen. Al was het voor mij moeilijk om te geloven dat deze zacht neuriënde jongen die met mijn vingers speelde gevaarlijk was. Niet helemaal normaal, dat zeker, maar gevaarlijk? Rustig bleef in een aanhoudend tempo over de gehavende voeten van de jongen strijken. Dit zouden zeker littekens worden als het niet werd behandeld, maar er waren geen verbandtrommels op de kamers. Je kon jezelf namelijk nogal simpel ophangen met zo'n verband.

[ bericht aangepast op 15 jan 2014 - 9:22 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Ik snapte het niet. Ik begreep niet waarom Louis niet wilde dat ik niet rustig werd. Want daarom deed ik het. Ik staarde hem bedenkelijk aan terwijl mijn lippen een paar keer open en dicht klapten. Ik wilde hem niet iets beloven dat ik niet waar kon maken. Toen hij over mijn voeten begon te strijken sloot ik bijna genietend mijn ogen en begon ik nog net niet te knorren. Het prikten een beetje maar voelde fijn. Ik haald langzaam mijn schouders op toen Louis vroeg waarom ik een rood bandje droeg. Ik wist het niet dus besloot ik hem hetzelfde te vertellen als mijn begeleiders mij altijd vertelde. 'Kortsluiting.' Fluisterde ik zacht, terwijl ik even tegen mijn hoofd tikten. Ik wist niet wat ik deed zodra er kortsluiting was en kon me er achteraf ook nooit iets van herinneren, behalve dat bloed. Het was altijd dat bloed. Het was altijd overal, zelfs als het er niet was. Net als dat deuntje in mijn hoofd. Maar volgens mijn begeleiders waren het die kortsluitingen die er voor zorgde dat ik hier zat en als monster was bestempeld.

[ bericht aangepast op 15 jan 2014 - 10:04 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Hij wist niet een waarom hij een rood bandje had, dat kon niet veel goeds betekenen. Ik zou er wel achter komen waarom, dat ging wel lukken aangezien ik toch hier met hem en die anderen vastzat. Ik keek hem nadenkend aan toen hij het op zijn manier probeerde uit te leggen, en mijn blik flitste weer naar het verband en terug naar hem. Heel langzaam begon ik een connectie te maken tussen zijn woorden en wat er gebeurde. Hij wist niet hoe hij aan die wond kwam, wist niet hoe hij aan het mes kwam, niet waarom hij gevaarlijk. En nu begon hij over kortsluiting. Er was een verbinding tussen al die dingen, ik wist alleen niet wat. Wat die kortsluiting veroorzaakte. 'Waarom gebeurt dat dan?' vroeg ik. Er moest een bepaalde reden zijn waarom het gebeurde. In die twee maanden dat ik hier was had ik het al vaker gezien, er was zo'n gast en die sloeg compleet door als hij een vrouw zag. Die vond hij duivels en moesten vernietigd worden. Op de manier hoe hij constant op me reageerde begreep ik dat hij niet vaak als een gelijke werd behandeld, dat werd ik ook niet. De begeleiders behandelde me alsof ik uit het niets kon flippen, maar ik bleef expres heel rustig als ze zo deden. Het was oneerlijk, behalve in bepaalde situaties was ik net zo normaal als zij. Als ik niet gesnapt was geweest door de politie zou iedereen dat nog steeds denken. Nu was ik gewoon een van die gekken, die ver weg van de bewoonde wereld achter slot en tralies hoorde.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Hij had nog nooit met iemand een kamer gedeeld, wat ik ook wel had verwacht. Hij vroeg waar we naartoe gingen, waarop ik mijn schouders ophaalde. "Naar onze kamer? Ik ben wel benieuwd of die andere gast er al is." Of zou hij nog steeds in therapie zitten? Misschien had hij er wel een potje van gemaakt en kwam hij gewoon helemaal niet opdagen.
Al snel waren we weer bij onze kamer, en met een grote zwaai duwde ik de deur open. "Whazzup?" riep ik luidruchtig uit. Ik keek zoekend rond, maar kwam tot de conclusie dat de vijfde jongen er nog steeds niet was. Waar was die gast? Ik wachtte op Liam en smeet de deur toen weer met een klap dicht. Toen ik een blik op de klok wierp, ja, we hadden zelfs een klok, wauw, zag ik dat het al vijf uur was geweest. Fijn, dat betekende dat we nu niet meer van onze kamer mochten. Gezellig. Hoor het sarcasme.
Ik plofte neer op mijn bed, waar ik naar Liam keek. Ik begon spontaan te grijnzen, maar had geen idee waardoor dat kwam. Misschien was het om het feit dat ik gewoon high en vrolijk was. Misschien omdat het voelde alsof ik Liam al jaren kende, geen idee. Zou ik hem al een vriend kunnen noemen?
Toen kwam het stemmetje in mijn hoofd opzetten. Natuurlijk niet. Niemand is jouw vriend. Je kan hem niet vertrouwen. Je kan niemand vertrouwen. Niemand. "Kutzooi, flikker op!" gromde ik terwijl ik mijn handen over mijn oren sloeg. Ik weet niet tegen wie ik het zei. Tegen de stem, maar misschien ook tegen Liam. "Laat me met rust!" Ik vlocht mijn vingers in mijn haren en begon er pijnlijk aan te trekken. Je bent zo dom, Zayn. Hoe kan je hem nou vertrouwen? Niemand is te vertrouwen. Ze willen je allemaal pijn doen. ik wist dat de stem gelijk had. Iedereen haatte me, iedereen wilde me pijn doen. "Laat me alsjeblieft met rust, Liam. Ik kan dit niet. Je wilt me alleen maar pijn doen!" Met die woorden draaide ik bij hem vandaan en ging met de rug naar hem toe op mijn bed zitten. Toen sloot ik me af van de buitenwereld, niets drong nog tot me door.

[ bericht aangepast op 15 jan 2014 - 14:27 ]

Liam Payne.

Hij haalde zijn schouders op toen ik vroeg waar we heen gingen. "Naar onze kamer? Ik ben wel benieuwd of die andere gast er al is." zei hij. En ik knikte. Na een tijdje waren we weer in onze kamer, en hij gooide met een grote zwaai de deur open. "Whazzup?" riep hij luidruchtig, en ik grinnikte. Ik grinnikte nu overal om, waarschijnlijk omdat ik high ben. De vijfde jongen was er nog steeds niet. Toen ik binnen kwam smeet Zayn de deur achter me dicht. Hij plofte op mijn bed, en ik plofte op het nog on geclaimde bed tegen over hem neer. Hij keek naar me en begon spontaan te grijnzen, en ik begon weer te grinniken. "Kutzooi, flikker op!" gromde hij terwijl hij zijn handen over zin oren sloeg. "Laat me met rust!" schreeuwde hij daarna, en vlocht zijn vingers in zijn haren en begon er aan te trekken. "Laat me alsjeblieft met rust, Liam. Ik kan dit niet. Je wilt me alleen maar pijn doen!" zei hij daarna en draaide zich bij me vandaan. Nou, ik zou in het vervolg nog een keer aardig tegen iemand doen. 'Nou, sorry hoor. Ik dacht ik praat gewoon even met iemand waar ik nog een lange tijd mijn kamer mee moet delen. En waarom zou ik je in vredesnaam pijn doen?!' schreeuwde ik nu tegen hem. Ik kan er niet tegen als iemand zijn stem verheft, en al helemaal niet als die gene ineens van stemming verwisseld. Nu draaide ik me ook weg van hem, en sloot mijn oortjes aan mijn Ipod aan waarvan mijn psychiater niet wist dat ik hem had, en verdiepte me met een chagrijnige blik in mijn muziek. Hij zoekt het maar uit als hij zo tegen me doet. Dacht ik dat ik het eindelijk met iemand kon vinden, nou niet dus.

---

How far is far