Rehab || One Direction - Speeltopics

Een paar jongens met ieder hun eigen problemen, zitten al voor korte of langere tijd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het bestuur van de kliniek heeft een nieuw project bedacht, dat misschien de jongens zou kunnen helpen. Vanaf nu zitten ze niet meer in hun eentje op een kamer, maar delen ze er één met z'n vijven. Zal dit hen helpen? Of komen er alleen maar meer problemen van? En hoe zit het met hun gevoelens? Krijgen ze een hekel aan elkaar, of ontstaat er bij sommigen een grote liefde?

Rollen:
-Zayn Malik (Knetterdisco)
-Louis Tomlinson (Bergling)
-Harry Styles (KhaIeesi)
-Niall Horan (AmazaynLOVE)
-Liam Payne (PresIey)

Regels:
-Geen oneliners, minstens 150 woorden per post. Je kan wel eens een slechte dag hebben, maar laat het niet te vaak gebeuren.
-Niet de personages van anderen besturen
-Gebruik alsjeblieft leesbare grammatica en spelling
-Liefst mensen met een beetje ervaring
-Blijf actief, liefst elke dag, reageer je zeven dagen niet zonder een reden, lig je eruit
-OOC in het praattopic, anders tussen () of []
-Naamsveranderingen doorgeven
-Alleen Knetterdisco maakt de nieuwe topics aan

Begin:
Het lijkt een gewone dag in de inrichting, maar na een sessie met hun therapeut krijgen de jongens te horen dat ze vandaag een nieuw kamer krijgen die ze zullen delen met vier wildvreemde jongens die ze nog nooit hebben gezien.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:33 ]

Harry Edward Styles
Ik bleef al die tijd afwezig met Louis zijn vingers spelen. Ze waren dun en lang en het lijden me af. Af van het onbekende waar ik me nu in begaf en waar ik zo graag van wilde vluchten. Ik keek niet meer naar Louis op, nadat ik hem had proberen uit te leggen wat er in mijn hoofd gebeurden. Waarom iedereen zei dat ik gevaarlijk was, niet spoorde en nooit in staat zou zijn om voor mezelf te zorgen. Ik keek dan ook pas weer op toen hij vroeg waarom dat gebeurde, maar meteen sloeg ik mijn ogen weer neer. Het gebeurde al zolang ik me kon herinneren. Of in mijn geval niet meer kon herinneren. Het gebeurde gewoon en ik kon er niets aan doen. Mijn begeleiders wisten meer over me dan ikzelf. Ik hoorde ze wel eens met elkaar over mij praten. Maar ik snapte het nooit. Ze gebruikte altijd zulke moeilijke worden. Ik schok op uit mijn gedachten door de twee gemenen jongens die weer binnen kwamen. Meteen was er enorm veel lawaai en binnen no. time begon er eentje te gillen en te schreeuwen. Paniek sloeg toe en mijn ogen knepen dicht terwijl ik begon te gillen. Oncontroleerbaar begon ik over mijn voeten te rassen terwijl ik mezelf heen en weer wiegde. Het moest stil zijn. Ik kon niet tegen gillende mensen. Dan begonnen de stemmen in mijn hoofd ook te gillen. Een hoge vrouwenstem. Dezelfde stem als van het liedje.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Het leek even alsof hij antwoord ging geven, maar sloeg toen toch zijn ogen weer neer. Zo erg vond ik het niet, als hij het niet wilde of kon vertellen had ik daar vrede mee. Ik keek op toen Zayn en Liam nogal luidruchtig binnen kwamen, en schoot ze een giftige blik toe. Uit het niets begon Zayn te schreeuwen wat tegen de andere jongen bedoeld leek te zijn, wat hij ook zo opvatte, toch leek het dat het ook tegen iemand anders bedoeld was. Zichzelf waarschijnlijk. Liam begon terug te schreeuwen, en de jongen naast me leek het allemaal niet meer aan te kunnen. Hij kneep zijn ogen dicht en begon te gillen, en het zou een wonder zijn als ik straks niet doof was aangezien hij vlak naast me zat. Weer begon hij te krassen over zijn voeten, en dat was voor mij de druppel. De twee anderen hadden zich al afgeschermd, maar niet voor lang. Ik stond op en rukte de oortjes uit Liam's Ipod, waarvan ik wist dat die verboden, om vervolgens Zayn een fikse klap tegen het achterhoofd te geven. 'Zijn jullie verdomme helemaal gek geworden? Zien jullie niet dat jullie hem bang maken?' gilde ik, en wees dringend naar de jongen. 'Dit is de eerste dag en jullie kunnen nu al niet meer normaal doen, hoe moet dan he? We zitten hier nog wel een tijdje!' Ik had de dreigende neiging beide nog een klap te verkopen, Zayn had er al een gekregen maar kon er zo weer een krijgen. Ik ademde zwaar uit, om vervolgens weer naar Harry te lopen en heel zacht een hand op zijn wang te leggen, en met de andere hand greep ik naar de zijne, hopend dat hij op zou houden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

De stille jongen was nu ineens niet zo stil meer, want hij begon te gillen. Ik zette mijn Ipod harder zodat ik het niet hoorde. Louis kwam naar me toe gelopen, en trok de oortjes uit mijn Ipod. 'He! blijf er vanaf' zei ik. Daarna gaf hij Zayn een fikse klap tegen zijn achterhoofd. Dan mag Zayn wel tegen me gesnauwd hebben, maar hij is wel mijn enigste vriend, hoop ik. 'Laat Zayn met rust!' schreeuwde tegen hem, en sprong op uit mijn bed, en gaf Louis zelf nu ook een klap tegen zijn hoofd, niet erg hard, maar het was een klap. Ik dacht dat hij zo aardig was, zie je, je kan niemand vertrouwen. 'Zijn jullie verdomme helemaal gek geworden? Zien jullie niet dat jullie hem bang maken?' gilde Louis. 'Dit is de eerste dag en jullie kunnen nu al niet meer normaal doen, hoe moet dan he? We zitten hier nog wel een tijdje!' gilde hij daarna. 'Hoe moeten wij nou weten dat hij daar niet tegen kan!' schreeuwde ik, en ging weer op mijn bed zitten met mij oortjes in, ik ben nu echt woedend, en daarom sloot ik mezelf af van de buiten wereld, zodat ik zo min mogelijk mensen pijnig, hoop ik voor hun.

---

How far is far

Zayn Malik
Liam was terug gaan schreeuwen, en ergens deed het me wel pijn. Maar ik kon er niets aan doen, hij was niet te vertrouwen. Na een tijdje me afgezonderd te hebben kreeg ik een fikse klap tegen mijn achterhoofd, met een ruk draaide ik me om. "Blijf van me af!" schreeuwde ik. Louis schreeuwde allerlei dingen naar ons en Liam begon terug te schreeuwen. Hij nam het voor me op. Waarom? Ik keek naar hem toen hij weer opging in zijn muziek, en ik keerde me nu tot Louis. "Blijf verdomme met je poten van me af! En wat boeit mij het nou dat je vriendje daar niet tegen kan! Laat hem liever ophouden met dat geschijt!"
Louis ging weer naar Harry en pakte zijn hand vast, waar ik normaal gesproken heel hard om zou hebben gelachen. Maar nu was ik daar te kwaad voor. Toch hield ik me met moeite in, ik hoefde niet weer in een isoleercel. Dat was wel het vreselijkste dat er was. In plaats van me uit te leven op de anderen, ging ik weer op mijn bed zitten en deed mijn oortjes in. Het was vreemd, nu ik erover nadacht. Sommige jongens mochten helemaal geen bezitten meenemen in de inrichting, anderen mochten een paar dingen houden. Ik had enkel een iPod, en in tegenstelling tot veel anderen mocht ik die wel gewoon hebben. Waarschijnlijk omdat ze wisten dat ik kalmeerde van muziek. Ik wist het niet, maar ik was er blij mee.

(Tenacious went SaIvatore, de l is een hoofdletter i)

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Mijn geschreeuw overmeesterde alles om me heen, maar niet de dingen in mijn hoofd. Ik wilde dat het wegging. Mijn huid was ondertussen tot onder mijn nagels gekropen en ik voelde het bloed letterlijk tegen mijn vingertoppen aan. Het was warm en het plakte. Ik herkende het. Tussen al deze chaos, was het, het enige bekende. Ik hield ervan en was er geobsedeerd door. Maar het hielp dit keer niet tegen het gegil in mijn hoofd. 'Laat het stoppen!' Ik schok niet eens meer van Louis en greep zijn schouders beed. Nog steeds durfde ik mijn ogen niet open te doen en kneep ik ze krampachtig dicht, terwijl de tranen zich door de nauwste openingen naar buiten wisten te dringen. 'Laat het stoppen, alsjeblieft.' Ik wilde dat het ophield. ze moest ophouden met gillen, maar zodra ik mijn handen voor mijn oren vouwde, werd het alleen maar erger. Van alles flitste over mijn netvlies, maar vooral al dat bloed. Het moest stoppen. Ik moest er een einde aan maken. Wilt schoten mijn ogen open. Maar voor ik nog iets kon doen stond mijn begeleidster in de kamer. Was zei het die gilde? Ik schoot overeind en mijn handen streken naar haar nek. Het moest ophouden. Maar het was niet het gegil dat van haar kwam. In plaats daarvan zong ze mijn liedje. Het deuntje dat altijd in mijn hoofd zat, maar waar ik altijd de tekst van vergat. Mijn armen vielen slap langs mijn lichaam. Zachtjes begon ik te snikken en het gegil hield langzaam stop.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Beide jongens begonnen van alles tegen me terug te schreeuwen en Liam gaf me zelfs een klap. Niet dat het pijn deed, absoluut niet. Ik negeerde ze verder volledig, want het gegil van Harry kwam overal bovenuit. Radeloos ging ik voor hem zitten en probeerde hem te kalmeren op elke manier die me ooit geleerd was, niets hielp. Het was vreselijk om dit aan te moeten zien, de jongen ging werkelijk kapot door de stemmen in zijn hoofd en toen ik naar beneden keek zaten zijn voeten ook al onder het bloed. En het ergste was dat ik niks kon doen om hem te helpen. Hij smeekte me om het te laten stoppen, maar ik wist niet hoe. 'Het spijt me Haz,' mompelde ik gebroken, de bijnaam was er opeens uitgekomen. Door de dichtgeknepen ogen van de jongen kwamen toch wat tranen tevoorschijn, en op dat moment hoorde ik de deur open gaan. Dit geschreeuw was gelukkig gehoord door de begeleiding. Geschrokken keek ik toe hoe Harry de vrouw aanvloog, maar al net zo snel begon ze het wijsje te zingen dat hij had geneuried. Met grote ogen keek ik toe, ik kende dat liedje. Eerst herkende ik het niet, nu, met tekst, kwam alles weer naar boven zetten. Het was een liedje dat mijn moeder altijd als slaapliedje voor mij en mijn zusjes gebruikt had. De vrouw tikte me kort aan en gaf instructies, waarna ze weer vlug door de deur verdween en die op slot deed. Langzaam stapte ik naar de nu zacht snikkende Harry, en vouwde mijn armen rond zijn middel in een soort knuffel, en heel zacht zong ik hetzelfde liedje. Ik had het vroeger zo vaak gehoord dat ik hem uit mijn hoofd kende, het had me altijd rustig gehouden als kind, en hem blijkbaar ook. Zo bleef ik nog even staan, zacht zingend en mijn armen om hem heen, waarna ik weer naar zijn voeten keek. 'Zullen wij die anders even schoonmaken?'

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

Inmiddels was het een kippenhok, maar dan met gillende kippen geworden in de kamer. Harry was niet de enigste die gek werd, ik werd het zo langzamerhand ook. Louis die Zayn mepte, en tegen ons snauwde dat we moesten kappen met schreeuwen. Weet ik veel dat die andere daar niet tegen kan, hoe moet ik dat weten? "Blijf van me af!" schreeuwde Zayn nu tegen Louis. Ik ging me hier niet meer in verdiepen, ik weet beter, toch? Ik heb nu echt moeite mezelf te beheersen. Nog even en ik sla het eerste wat ik tegen kom helemaal in elkaar. "Blijf verdomme met je poten van me af! En wat boeit mij het nou dat je vriendje daar niet tegen kan! Laat hem liever ophouden met dat geschijt!" schreeuwde hij daarna naar Louis. Ik zette mijn Ipod weer harder zodat ik hun niet hoorde, nou ja, een groot deel niet dan. Mijn hoofd ontplofte van die duizenden dingen die er in om gingen, ik hield het niet meer. Ik sprong op van mijn bed. 'Kappen nou, allemaal!' schreeuwde ik, en liep vervolgens woedend de kamer uit. Kan me niet bommen dat het na vijven is, ik ga naar een plek waar die klojo's niet zijn. Ik liep naar de kantine en liet me zelf chagrijnig op de bank vallen, waar ik commentaar kreeg van een medewerker. 'Kan mij het schelen dat het na vijven is, je stikt er maar in!' schreeuwde ik, en bleef gewoon zitten. Toen probeerde ze me rustig te krijgen, en legde een hand op mijn schouder. 'Blijf van me af! Anders stop ik die leuke bezem van je zo in je reet!' schreeuwde ik, en liep toen woedend weg, en liep naar buiten.

---

How far is far

Zayn Malik
Liam stormde de kamer uit nadat hij nog tegen ons had geschreeuwd, de vreemde jongen waar ik de naam nog steeds niet van kende was ondertussen gekalmeerd. Toch zat het me niet helemaal lekker, en ik wilde hier weg. Ik liep naar de deur, maar die zat, uiteraard, op slot. "Fuck!" riep ik uit. Toen draaide ik me om naar het raam. Die kon gewoon open, bleek na een beetje gefrunnik. Ik keek naar buiten, we zaten op de eerste verdieping. Ach, het was maar drie meter ofzo? Als ik uit het raam ging hangen nog maar anderhalf.
"Adios, amigo's." Al snel stond ik veilig en wel beneden, en begon om het gebouw heen te lopen. Bukte bij de ramen, zodat ze me niet zagen. Toen ik de laatste hoek om ging naar de grote binnenplaats, knalde ik hard tegen iemand aan. Woedend gaf ik hem een duw, toen zag ik wie het was. "Liam?"

Liam Payne.

Ze zijn hier allemaal net zo gestoord, stuk voor stuk. Nu ben ik echt woedend en chagrijnig. Ik liep boos naar buiten, en duwde iedereen van me af die me probeerde te kalmeren, dat ging ze toch niet lukken. Mijn psycholoog kwam, en ging voor de deur staan om me tegen te houden. 'Donder op!' schreeuwde ik, en duwde haar misschien iets te hard aan de kant. Ik liep weer woedend naar buiten. Ik keek naar beneden en bleef in de deur opening staan. Ik keek naar het regenachtige weer en werd langzaam iets rustiger. Stelletje malloten. Dat gillende schaap en die overbezorgde Louis. En dan mijn "vriend" Zayn. Hij kon het ook uitzoeken. Eerst mijn vertrouwen winnen, en me dan gewoon laten stikken. Ik liep weer verder, door aan Zayn te denken werd ik alleen maar meer woedend. Ik bleef lopen en keek naar beneden. Ineens knalde er iemand tegen me op. Degene die tegen me aan liep gaf me een duw. "Liam?" vroeg hij. Ik keek om hoog en zag dat het Zayn was. 'Zayn?' vroeg ik iets vrolijker dan net. Maar toen sloeg ik weer over. 'Wat moet je?' vroeg ik daarna, Ik was nog steeds boos op hem.

---

How far is far

Zayn Malik
"Adios, amigo's." Al snel stond ik veilig en wel beneden, en begon om het gebouw heen te lopen. Bukte bij de ramen, zodat ze me niet zagen. Toen ik de laatste hoek om ging naar de grote binnenplaats, knalde ik hard tegen iemand aan. Woedend gaf ik hem een duw, toen zag ik wie het was. "Liam?"
"Zayn?" Ik verbaasde me over zijn stem, de intonatie was vrolijk. Maar vrijwel meteen sloeg die 'vrolijkheid' over in boosheid, waardoor ik even beschaamd naar de grond keek. "Wat moet je?"
Ik aarzelde even, toen herstelde ik me. Ik rechtte mijn rug en keek Liam met een zelfverzekerde blik aan. De zenuwen waren er nog wel, maar hij zou ze niet opmerken. Tenminste, dat dacht ik. "We kunnen geen vrienden zijn. Ik zou het wel willen, maar ik kan je toch niet vertrouwen." Even was ik stil. "Niemand is te vertrouwen. Wie weet zijn jullie wel allemaal psychologen of wetenschappers die een experiment met me uitvoeren. Dat kan ik niet weten, dus ik kan jou niet vertrouwen. En Louis en die andere jongen ook niet." Even bleef ik hem aankijken, toen wilde ik weglopen.

-chocola is echt zoooooo verslavend. En lol ik moet niet zo vaak off-topic gaan

Liam Payne.

Hij keek beschaamd naar de grond toen ik boos werd. Daarna aarzelde hij even. Hij rechtte zijn rug en keek me met een zelfverzekerde blik aan. "We kunnen geen vrienden zijn. Ik zou het wel willen, maar ik kan je toch niet vertrouwen." zei hij, en was even stil. "Niemand is te vertrouwen. Wie weet zijn jullie wel allemaal psychologen of wetenschappers die een experiment met me uitvoeren. Dat kan ik niet weten, dus ik kan jou niet vertrouwen. En Louis en die andere jongen ook niet." zei hij en bleef me aankijken. Iets in zijn ogen kalmeerde me, maar ik was nog steeds woedend. 'Dus je komt speciaal hier heen om me dood leuk te vertellen dat we geen vrienden kunnen zijn.' zei ik. 'Oké, best. Dan zijn we geen vrienden, maar verwacht dan niet dat ik je ooit nog help met ook maar iets, en tegen je praat.' ik was even steel. 'Veel plezier in je eentje.' Zei ik en ik moest me echt beheersen van uitbarsten. Ik draaide om en wou weglopen. Ik kan hem toch helpen met zijn probleem? Waarom kunnen we dan geen vrienden zijn. Ik trapte een steen hard weg.

---

How far is far

Zayn Malik
Zijn woorden staken, en toen hij zich had omgedraaid sprongen de tranen in mijn ogen. Niet van verdriet, vooral door de woede. Ik had het verkloot. De enige kans op vrienden had ik gewoon verkloot. "VERDOMME!" schreeuwde ik uit, en ik liet me langs de muur naar beneden zakken. Ik trok mijn knieën op en steunde erop mijn mijn hoofd. Een traan rolde nu over mijn wang, en woedend veegde ik die weg. "Ik heb het weer eens verkloot," gromde ik tegen mezelf.
Je kunt ook niets. Je durft hem niet eens te vertrouwen, je bent waardeloos. "Donder op!" De stem ging gewoon door. En Liam was nog wel zo aardig! Je hebt het wel weer verkloot, Zayn. Ik balde mijn vuisten en prikte met mijn nagels in mijn handpalmen. Het deed pijn, maar dat was goed. Zo ging de stem weg.

"Zayn Javadd Malik!" schreeuwde plots een harde stem voor me. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek mijn begeleidster bang aan. "Wat denk jij hier rond deze tijd nog te doen? Meekomen jij!" Ze keek boos, maar ook verbaasd. Ze vroeg zich vast af hoe ik hier kwam.
"Maar ik-"
Ze liet me niet uitpraten. "Kom mee." Aan mijn arm trok ze me omhoog, maar ik rukte me los. "Sorry," verontschuldigde zich. "Wat is er?"
Hannah was de enige in de hele wereld die ik nog een beetje vertrouwde. "Ik.. Ik had misschien een vriend.. Maar nu heb ik het verpest."
"Och arme.. Hoezo? Wie zegt dat?"
"Ik.. Hij.. Ik heb hem gezegd geen vrienden te kunnen zijn. Want ik vertrouw hem niet! Straks is hij van de politie, of één van de wetenschappers!" Mijn stem klonk bang. Bij Hannah liet ik mijn ware gevoelens zien.
We liepen ondertussen door de gangen en waren al bijna op onze afdeling. Hannah schudde met een kleine glimlach haar hoofd. "Liam is geen wetenschapper, of van de politie. Ik denk dat jullie het uit moeten praten, en dat jij moet uitleggen waarom jij zo denkt. Want ik kan me voorstellen dat hij er nu niks van snapt."
"Dat kan ik niet.." De tranen begonnen weer te stromen terwijl Hannah de deur opende. "Ik kan geen vrienden maken.. Iedereen haat me!"
"Ik haat je niet, en Liam vast ook niet. Kom, nu naar binnen." Ze gaf me nog een korte knuffel, en deze keer liet ik het toe. Toen gaf ze me een zacht duwtje naar binnen en deed de deur achter me dicht.
Met tranen die over mijn wangen stroomden bleef ik midden in de kamer staan. Toen liep ik levenloos naar mijn bed toe en kroop onder de dekens. Ik schaamde me. Tegenover Louis en de jongen wiens naam ik niet kende, tegenover Liam, tegenover iedereen. Met mijn gezicht naar de muur sloot ik mijn ogen, om daarna al snel ik een ondiepe slaap te vallen.

Liam Payne.

Hij kreeg tranen in zijn ogen. "VERDOMME!" schreeuwde hij en liet zich langs de muur naar beneden glijden. "Ik heb het weer eens verkloot," zei hij. Ja, zeg dat wel. dacht ik. Zijn psycholoog kwam er aan, en ik rende woedend weg. Zayn is niet de enigste die het verkloot heeft, ook ik. Ik ben ook woedend op mezelf. Ik bleef rennen in de regen tot ik voelde dat mijn uitbarsting kwam. Ik liet me zelf op de grond vallen, en koelde langzaam af. Ik bleef een tijdje zo liggen. Ik was helemaal vies aangezien alles een modderpoel was. Ik liep weer naar binnen, naar de kamer. De deur was open gelaten, en ik liep naar binnen, en liep in een rechte lijn door naar mijn bed, en ging er op zitten. Ik keek af en toe naar Zayn, maar als hij naar mij kijkt kijk ik weg alsof er niets aan de hand is. Ik pakte mijn Ipod en zette mijn muziek weer aan. Ik keek naar Louis en Harry, en daarna bleef ik naar Zayn kijken. 'Zayn?' vroeg ik met een brok in mijn keel, hopend dat hij nog met me wou praten.

---

How far is far

Zayn Malik
Ik werd wakker van een stem die mijn naam zei. "Zayn?" Ik hield even mijn adem in toen ik hoorde wie het was, Liam. Ik kon doen alsof ik nog sliep. Wilde ik nog met hem praten? Of was ik nog kwaad? Eigenlijk mocht ik niet kwaad op hem zijn. Hij had alle recht om mij te haten. Maar ik mocht niet boos op hem zijn, ík had het tenslotte verkloot.
Ik draaide me langzaam om en keek Liam vragend aan. Ik lag nog steeds onder de deken en trok die tot mijn kin omhoog, als een soort bescherming. "Ja?" Mijn stem klonk gebroken, en onzeker. Ik was bang dat hij zou gaan schreeuwen, of in elk geval met gemene verwijten zou gaan rondsmijten. Dat wilde ik absoluut niet, en ik wilde ook niet dat hij nog boos op me was. Ik wilde eigenlijk vrienden zijn, maar ik kon het gewoon niet. Toch? Of was dat alleen wat ik mezelf voorhield?