Experimental || One Direction [Topic 1] - Speeltopics

Rollen:
Jongens
- Louis William Tomlinson - Oceanus
- Liam James Payne - Malcolm
- Harry Edward Styles - Roe
- Niall James Horan - KiliOfDurin
- Zayn Javadd Malik - Styles
- Samuel Max Mason - LegoIas


De regels:
- Minimaal vier regels volschrijven.
- Geen perfecte personages.
- Bestuur alleen je eigen personage.
- OOC tussen haakjes.
- Maximaal één rol
- Wees OOC aardig voor elkaar, dat hoeft IC natuurlijk niet.
- Reserveringen blijven 48 uur staan. Ik waarschuw niet, dus hou dit zelf in de gaten. Je kunt natuurlijk altijd om uitstel vragen als je daar een goede reden voor hebt.
- Probeer wel eens in de drie dagen te posten.
- Naamsveranderingen en lange tijd afwezig graag doorgeven.
- Alleen ik maak de nieuwe topics.
- Lees de regels af en toe even opnieuw door, mocht ik iets aanpassen.
- Als je iets niet begrijpt, kun je het natuurlijk altijd vragen.

Het begin:
Iedereen komt aan bij het appartement. Ze nemen afscheid van hun familie, die ze lange tijd niet zullen zien. Bij sommigen lopen de emoties hierbij hoog op. Daarna is het tijd om kennis te maken met hun tijdelijke huisgenoten.

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 22:22 ]

---

"Family don’t end in blood”

[Junipher went Kerberos.]

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.

Louis kleurt een beetje. "Maar jij mooier."
Hij knikt. "Maar over wat je zei dat je droom in duigen was gevallen... Hoe komt dat? Wat is er gebeurd? Als je het wil vertellen natuurlijk, ik snap het ook als je daar geen behoefte aan hebt, zolang kennen we elkaar tenslotte nog niet."
Even trek ik bleek weg. Dan glimlach ik klein, vrij nep, maar goed. Lichtjes schud ik mijn hoofd. "Liever niet, nee. Misschien als we elkaar wat beter kennen, en dat zou ik tot nu toe zeker willen. Daabij, we worden hier gefilmd. Ik denk niet dat dit de plek is om levensverhalen te vertellen." Ik sta op en om snel van onderwerp te veranderen wijs ik op zijn onuitgepakte spullen. "Zullen we dan maa beginnen met je spullen?"

---

Reality's overrated.

Zayn malik
Heel misschien was ik mijn vader voor het eerst een klein beetje dankbaar. Want voor het eerst voelde ik me een klein beetje op mijn gemak bij iemand. En dat was een gevoel dat ik Heel lang niet meer gekent had. Ik was eigenlijk alweer vergeten hoe het voelde. Mijn hand gleed even door Harry zijn zijdezachte krullen, maar ik liet hem snel los toen hij wat afstand van me nam. Zodra hij zijn vingertoppen tegen mijn mondhoeken zetten, hoefde hij ze niet eens meer omhoog te trekken om me te laten glimlachen. Het ging automatisch. En dat was ook iets wat ik al heel lang niet meer gedaan had. Hoe simpel het ook klonk en hoe klein een glimlach ook maar kon zijn, ik deed het al jaren niet meer. Ik had er namelijk nooit een reden voor gehad. Tot nu, want Harry was een reden om te glimlachen, alleen al door naar hem te kijken. Hij was de liefste persoon die ik in jaren was tegengekomen en ik was dankbaar aan degene die me samen met hem in een kamer had gestopt. Want ik wist niet of ik dit ooit bij een ander persoon zou kunnen. Waarom wist ik niet, maar ik voelde gewoon dat het goed zat bij deze jongen. Meteen sloeg ik mijn armen weer om hem heen zodra hij me ook weer knuffelde en ging nog een keer met mijn hand door zijn krullen. 'Sorry, het is te moeilijk om er vanaf te blijven.' Zei ik zachtjes. Bang dat als ik te hard praten ik het moment zou verstoren.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Hodor = KhaIeesi de l is een hoofdletter i

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik had het lichte vermoeden dat dit nog wel een goede kant op kon gaan, of dat hoopte ik eerder. Zayn liet geen slechte eerste indruk achter, wat me al deels geruststelde, en dan nam de hoop dat het zo bleef natuurlijk toe. Dat het toch eens anders zou lopen, we ons beide op ons gemak konden voelen, onszelf, en het gewoon een gezellige tijd werd. Ik vond het lastig om sommige dingen nog te kunnen onderscheiden, maar ik wist dat het nu wel een beetje van beide was. Het nam niet weg dat mijn armen wel rond de jongen zijn middel lagen voor een knuffel en langzaam mijn vingertoppen in zijn mondhoeken zette. Ik had ze nog niet omhoog getrokken of er was al een glimlach op zijn gezicht te vinden. Dat was de reden da bij mij ook een stralende glimlach op mijn gezicht verscheen, gewoonweg omdat het me goed deed, om mijn armen vervolgens weer af te laten zakken naar zijn middel. Voor het eerste hoefde ik daar niet over te twijfelen, leek het automatisme, maar de jongen had iets over zich heen waardoor hij anders over leek te komen dan anderen. Daarom was ik niet bang en durfde ik achterover op het bed te laten vallen, Zayn in mijn val meetrekkende toen ik zijn armen om me heen voelde. Daarna nestelde ik me goed tegen hem aan, om zijn hand opnieuw door mijn krullen heen te voelen gaan. Een zachte grinnik verliet mijn mond, om mijn schouders op te halen en mijn greep ietwat te verstrakken, als teken dat het me niet uitmaakte. Ik wilde zoveel vragen aan de de jongen, maar deed niet meer dan hem aankijken. De woorden bereikt mijn mond namelijk niet en ik had niet de neiging om de jongen los te laten, zodat ik weer kon gaan pennen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis William Tomlinson
Liam trekt even bleek weg. Dan glimlacht hij kleintjes, wat er niet heel echt uitziet. Hij schudt lichtjes zijn hoofd. 'Liever niet, nee. Misschien als we elkaar wat beter kennen, en dat zou ik tot nu toe zeker willen. Daarbij, we worden hier gefilmd. Ik denk niet dat dit de plek is om levensverhalen te vertellen.'
Ik knik begrijpend. 'Ik snap het.'
Liam staat snel op en wijst op mijn nog altijd onuitgepakte spullen. 'Zullen we dan maar beginnen met je spullen?'
Ik knik en glimlach. 'Sounds like a plan.'
Ik loop er ook heen en pak er een stapeltje kleren uit, om ze op één van de planken in de kast te leggen.

---

"Family don’t end in blood”

Zayn Jawadd Malik
Ik kon weer rustig adem halen en voelde me best vredig. Even niets om bang voor te hoeven zijn en even rust aan mijn hoofd. En Harry was degene die daar voor zorgde. Ik wist niet precies wat deze jongen had, maar ik voelde gewoon dat het goed was zo en meer hoefde ik ook niet te weten. Harry liet zich achterover op het bed vallen, waardoor hij mij automatisch met zich meetrok. Ik liet me in het zachte matras vallen en kroop meteen goed tegen hem aan. Maar zodra ik mijn benen wat optrok, stoten in iets van het bed. Aan al de blaadjes die ik op de grond hoorde vallen, wist ik dat het mijn tekenblok was. Heel even bleef mijn adem hangen en had ik de neiging overeind te schieten en alles snel bij elkaar te rapen, voordat Harry zijn ogen er ook maar op kon richten. Maar tegen al mijn princiepes in, klemde ik mezelf nog wet beter aan Harry. Ik wist niet hoezo, maar ik kon mezelf er even niet toe zetten om hem los te laten. Ik legde mijn hoofd iets beter neer en staarde de zwijgende jongen aan. Ik stak voorzichtig een verloren krul achter zijn oor en na mijn vingertoppen even over zijn wang te laten glijden, trok ik snel mijn hand terug en wikkelde ik deze weer om zijn middel. De stilte was prettig en ik had niet echt de neiging om deze te verstoren. Toch begon ik zachtjes te nurien, terwijl ik Harry met een glimlach aankeek.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik liet me achterover op het bed vallen waardoor de jongen automatisch mee werd getrokken. Mijn arm wikkelde zich strak rond zijn middel op het moment dat we beide goed lagen, hij tegen me aan kroop, om mijn vrije hand door zijn haar te halen. Je kon het wonderbaarlijk noemen wat de jongen over zich heen had, al kon je volgens mij deze hele situatie wel zo noemen. Het pakte anders uit dan verwacht, maar ik zou het nu al voor geen goud anders willen en beetje bij beetje kreeg Zayn ook steeds wat meer van mezelf los, om een deels van mijn vertrouwen te krijgen. De blaadjes die op de grond vielen, lieten me schrikken, maar ik lag nog wel stil op het bed. Het was mijn reactievermogen door alles, maar ik had niet het idee dat ik bang moest zijn op deze momenten. Mijn ogen zochten die van de jongen tegenover me, wie zijn adem bleef hangen, om uiteindelijk beter tegen me aan te klemmen. Mijn andere arm vond ook een plek rond zijn middel terwijl een zacht kusje tegen zijn voorhoofd te plaatsen. Een brede glimlach voor het eerst sinds tijden rond mijn lippen spelende, samen met twinkelende oogjes. Normaal was ik iemand die zich vrij ongemakkelijk voelde in stiltes, maar dit leek zo vanzelfsprekend. Het duurde niet lang voor deze toch verbroken werd en ik de jongen met een arm losliet, om mijn vingertoppen heel langzaam en voorzichtig, alsof hij gemaakt was van porselein, over zijn gezicht te laten glijden. Misschien was ik mijn ouders toch dankbaar en kregen zij hun zin toch nog een beetje, want op dit moment had ik nog geen spijt.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Kerberos went LucilIe, de tweede L is een hoofdletter I.]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Harry had een soort rust over zich heen, die je zonder dat je het door had overnam. De enorme druk en het argwanende gevoel dat ik altijd had, waar ik ook was, was op de een of andere manier van me afgegleden. Ik wist dat het eigenlijk niet mocht. Ik moest altijd op mijn hoede zijn. Maar het ging vanzelf. Ik wist ook dat ik er niet tever in mocht zakken, want zodra ik weer naar huis moest, wilde ik de gevolgen niet eens weten. Maar voor nu was het even goed. Zo in Harry zijn armen had ik het gevoel dat me niets meer kon overkomen. Ik bleef zachtjes nurieen en wreef zachtjes met mijn neus langs die van Harry. Maar ik stopte al snel toen mijn maag een hard brommend geluid maakte. Ik perste mijn lippen samen en keek Harry zielig aan. 'Volgens mij moet mijn maag gevoed worden.' Zei ik zachtjes. Ik had ook wel echt honger, maar ik had totaal geen zin om op te staan. Of ook maar de rest van de jongens onder ogen te komen. Als het nu even aan mij lag, bleef ik hier voor altijd met Harry liggen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik wilde mijn mond openen, om wat te vragen, maar deed het niet. Niet omdat ik Zayn niet vertrouwde, want mijn vertrouwen kreeg hij beetje bij beetje wel bij elkaar, maar omdat ik wist dat de woorden mijn mond niet zouden bereiken. Je zou zeggen dat het niet heel moeilijk was, alleen als je in mijn schoenen zou staan, zou je een andere denkwijze krijgen. Dezelfde denkwijze als de jongen voor me volgens mij ook had. Mijn vingers gleden daardoor weer heel zachtjes over zijn wang, om een onschuldige grinnik te laten horen en hem met twinkelde oogjes aan te kijken. Dit zat goed, dat wist ik gewoon. Zayn wreef met zijn neus langs de mijne tot ik mijn hoofd ietwat terugtrok, om hem onschuldig aan te kunnen kijken. Vervolgens boog ik me terug om een zacht kusje op zijn neus te plaatsen. Het hard brommende geluid liet me zachtjes lachen en mijn hoofd schudden. 'Gek,' mompelde ik bijna onhoorbaar, totaal onverwachts. De verbazing was dan ook deels van mijn gezicht af te lezen, om lipbijtend mijn arm uit te steken. Mijn hoofd draaide ik voor een seconde terwijl ik mijn rugzak naar me toetrok, die nog aan de andere kant lag en dar een zak chips uitviste. Met deze in mijn hand geklemd, ging ik weer liggen zoals ik eerder lag, om de jongen vragend aan te kijken. Ik had niet echt iets anders op zak en om nu op te staan..

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

KiliOfDurin schreef:
Niall Horan
Toen ik stopte met spelen dronk ik nog wat bier terwijl hij speelde. Tussen de slokjes door zong ik zacht mee met zijn liedje. Ik nam nog een grote slok en het flesje was leeg aan het einde van het nummer. Ik dacht even na over zijn vraag. "Het meeste wel eigenlijk. Het liefst wel vrolijke muziek, maar als daar mijn gevoel niet naar staat ook wel trieste muziek. En jij? Dat van daarnet klonk trouwens heel goed." zei ik met een glimlach. Langzaam begon ik me toch gemakkelijker rond deze jongen te voelen. Of het nou door de muziek, het bier, of hemzelf lag. In hetzelfde bed slapen ging me nog wat ver, maar ik had geen idee hoe dat zou gaan als ik me vannacht alleen voelde. Ik beet even op mijn onderlip bij die gedachte. "Als ik vannacht eenzaam wordt, mag ik dan bij je komen liggen?" vroeg ik extreem onzeker. Als hij het niet wilde zou ik me wel alleen oprollen in mijn bed met een kussen, maar ik had toch liever menselijke warmte. Anders voelde ik me al heel snel alleen en angstig.

Samuel Mason

'Het meeste wel eigenlijk. Het liefst wel vrolijke muziek, maar als daar mijn gevoel niet naar staat ook wel trieste muziek. En jij? Dat van daarnet klonk trouwens heel goed,' zegt hij met een glimlach. Ik glimlach terug. 'Uhm ook eigenlijk alles wel,' antwoord ik. 'Als ik vannacht eenzaam wordt, mag ik dan bij je komen liggen?' vraagt hij. De vraag komt heel erg onverwacht. 'Ja hoor,' antwoord ik. 'Mij maakt het niet uit,' antwoord ik. 'Wat zullen we gaan doen?' vraag ik aan hem. Ik weet dat ik nu waarschijnlijk heel erg raar klink aangezien ik een beetje in de war ben. Ik weet het allemaal even niet meer. Misschien had ik wel meer verwacht hiervan. Ik has het me ten minste anders voorgestelt. Ik drink het flesje leeg en zet het weer terug op het nachtkastje.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Niall Horan
Ik glimlachte bij zijn woorden en stond op. "Dat is heel lief van je. Ik wordt nog wel eens vrij alleen s nachts." Voorzichtig ging ik toch naast de jongen zitten. Ik vond het allemaal nogsteeds erg raar en ik voelde me nu heel onzeker en bang, maar Sam was aardig. Bij zijn vraag dacht ik even na. "Geen idee. Zullen we wat eten en tv gaan kijken? Ik heb geen idee of we meer kunnen doen." Ik haalde een zak chips uit mijn koffer en pakte de afstandsbediening. "Big Bang Theorie?" vroeg ik aan hem terwijl ik weer naast hem kwam zitten. Ik voelde me er nogsteeds niet heel gemakkelijk bij, maar ik bleef mezelf volhouden dat gewoon vrienden dit soort dingen ook deden. Ik trok de zak chips open. Normaal hield ik absoluut niet van mijn eten delen, maar met hem vond ik het vreemd genoeg geen idee. Ik hield hem de zak voor terwijl ik zelf ook rustig begon te eten uit de zak chipjes. Ja, ik was een vreetzak. Ach, ik moest iets doen en zeker uit stress, zenuwen, angst of verveeldheid at ik. Meestal was het dan ook eens fastfood, maar goed.

---

Bowties were never Cooler

Samuel Mason

'Dat is heel lief van je. Ik wordt nog wel eens vrij alleen s nachts.' Ik haal mijn schouders op. Hij komt naast me zitten en even krijg ik de neiging zijn hand vast te pakken. Ik doe het uiteindelijk toch niet. 'Geen idee. Zullen we wat eten en tv gaan kijken? Ik heb geen idee of we meer kunnen doen.' Ik knik. 'Oké,' antwoord ik zachtjes. 'Big Bang Theorie?' Ik knik. 'Leuk.' Zelf kijk ik eigenlijk nooit naar die serie maar ik hoor wel eens van mensen dat hij leuk is. Hij opent een zak chips en begint te eten. Hij geeft mij ook wat. Ik pak een handjevol chips uit de zak waarbij onze handen elkaar even aanraken. Ik kijk omhoog en zie weer zijn mooie blauwe ogen. Ik pak de chips en begin te eten. Toch kan ik het niet laten een paar keer in zijn ogen te kijken. Ik hoop maar dat hij het niet opmerkt, dan wil hij echt niet meer met mij op een kamer slapen. Ik kijk naar de tv maar ik vind het niet echt leuk. Misschien snap ik de humor gewoon niet. Maar ik vind het al leuk genoeg om gewoon naar hem te kijken.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Niall Horan
Sam stemde in met mijn plan en al snel zaten we samen tv te kijken met een zak chips. Onze handen raakten elkaar in de zak chips. Ik bevroor even maar stak toen toch de chips in mijn mond. Ik keek rustig en lachte af en toe tijdens het programma, terwijl ik me toch wel erg bewust was van zijn aanwezigheid en ogen die op mijn brandden. Uiteindelijk zette ik de tv maar uit en keek hem recht aan in zijn donkere kijkers. Ik verzonk er bijna direct in. Mijn hand bleef ergens middenin de lucht tussen mijn mond en de chipszak hangen. Mijn mond had ik net leeg en ik wilde een nieuw handje pakken, maar het heel wel of hij me totaal had gehypnotiseerd. Zonder ook maar het in de gaten te hebben leunde ik voorover naar hem toe en ik had geen idee hoe het gebeurde, maar onze lippen raakten en mijn hart leek stil te staan. Ik was doodsbang, verward, boos en extatisch tegelijk. Ik wist allemaal niet meer wat ik moest voelen, wat ik moest doen of wat er gebeurde. Nu maar hopen dat hij dat wel wist.

---

Bowties were never Cooler