Experimental || One Direction [Topic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 22:22 ]

"Family don’t end in blood”

Samuel Max Mason

Ik zit naast Josh in de auto. We spreken niet over de rede dat ik hierheen ga, enkel over hoe cool het wel niet zou zijn om op tv te komen. Niet dus. Mijn ouders hebben nog geen idee en ik hoop maar dat ze niet op tv gaan kijken. Op internet kijken ze sowieso niet, want daar zijn ze veel te ouderwets voor. Na een tijdje stopt Josh de auto. 'Hier is het,' zegt hij. Ik knik en slik even. Hier blijf ik dus een tijdje. Ik stap de auto uit en pak mijn gitaar uit de kofferbak. Ik doe de gitaar op mijn rug en pak mijn koffer eruit. Josh pakt nog wat spullen en voor de deur geeft hij ze aan mij. 'Tot over een tijdje,' zegt hij. Ik knik en loop naar binnen zonder iets te zeggen. Ik loop een beetje rond en na een tijdje zie ik een paar jongens. Tot mijn vreugde heeft een ervan ook een gitaar op zijn rug. Ik loop naar hem toe. 'Hoi, ik ben Sam. Speel jij ook gitaar?' Domme vraag, Sam. Natuurlijk, anders zou hij toch geen gitaar op zijn rug hebben?

Spoiler alert: you will save yourself

[De koffer ligt naast hem en er is een heel dramacircus rond hem...]

Bowties were never Cooler

(xZiall=Taundriel Moest eigenlijk Tauriel zijn maar mijn compeuter deed raar dus helaas zit ik een maand met deze betekenisloze username opgescheept

O sorry had ik niet door negeer mijn post maar.

Spoiler alert: you will save yourself

Louis William Tomlinson
Harry's lichaam verstijfde door mijn plotselinge omhelzing. Hij gaf mij een klein glimlachje. Toen Niall zich op de grond oprolde tot een bolletje en duidelijk overstuur was, wurmde Harry zich los uit mijn greep. Hij ging wat dichterbij Niall zitten en sloeg zijn armen om de blonde jongen heen. Er ging een steek door mijn buik, niet perse jaloezie, maar... Het maakte mij onzeker. Ja, hoe druk en hyper en vrolijk ik ook was, ik was onzeker. Heel onzeker, af en toe. Waarom verstijfde Harry toen ik hem een knuffel gaf en wilde hij wel knuffelen met Niall? Niet dat ik Niall geen knuffel gunde, want ik zag dat hij het moeilijk had, maar Harry verstijfde al bijna meteen onder mijn aanraking, wat was er dan mis met mij? Vonden ze mij niet leuk, niet aardig? Te lelijk? Te druk?
Ik zat er maar een beetje ongemakkelijk bij. Na mijn woorden had Niall iets gemompeld, maar ik kon het niet verstaan. Volgens mij was het ook niet in het Engels, want de woorden die ik wel had verstaan hadden mij vreemd in mijn oren geklonken. Ik had dus niet geweten wat hij gezegd had. Misschien wel dat ik hem met rust moest laten, misschien ook juist niet, en ik wist nu dus niet meer zo goed wat te doen.
Harry ging met zijn hand door Niall's blonde haren en Niall bleef huilen en schokken in zijn armen.
Harry was een lief, dat zag ik wel. En dus bleef ik eerst een beetje naar de twee kijken, deels vertederd, deels medelijden met Niall hebbend.
Maar na een tijdje begon ik me toen toch wel teveel voelen, en dus stond ik op. 'Ehh, ik ga wel een glaasje water voor Niall halen, of zo,' zei ik een beetje ongemakkelijk. 'Ben zo terug,' zei ik nog snel voordat ik richtig het appartement liep, naar binnen ging en in de keuken op zoek ging naar glazen.

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Mijn potlood ging soepel over het papier, terwijl ik diep weggezakt zat in de muziek die door mijn oren heen galmden. Het was de beste manier om me af te sluiten van de buitenwereld. En er was op dit moment niets liever dat ik wilden. Ik wilde niet opgesloten worden in een huis met allemaal jongens die ik niet kenden. Het maakte me kwaad dat mijn vader me weg stuurden en zonder dat ik het doorhad veranderde de tekening op het papier in een krasblaadje. Mijn potloodpunt brak, omdat ik er te hard op duwde en kwaad gooide ik het potlood op het dashboard van de auto. Het liefst had ik nu in tranen uitgebarsten en aan mijn vader zijn been gaan hangen om hem te smeken me mee terug te namen. Hem er van te verzekeren dat ik zou genezen en zo snel mogelijk met een meisje zou thuis komen. Maar we wisten allebei dat dit niet zou helpen. Er werd dan ook niets gezegd toen hij de auto stopten. Zonder te kijken waar ik überhaupt beland was, pakten ik mijn rugtas en stapten ik uit. Mijn koffer trok ik van de achterbank en ik had het portier nog amper dichtgegooid of de auto vertrok alweer. Mij alleen achterlatend. Ik hees mijn rugtas op mijn rug en klemde mijn schetsblok tegen mijn borst langzaam zetten ik mijn muziek uit en trok ik mijn koffer mee naar het huis. Toen ik al een aantal jongen zag staan, die het enorm gezellig met elkaar leken te hebben wilde ik me abrupt weer omdraaien. Ik hoorde hier niet bij, dat wist ik nu al. Ik was geen enorm sociaal type of iemand die zich überhaupt zomaar in een gesprek durfde te mengen. Dus bleef ik onwennig staan, hopend dat niemand me op zou merken en ik zo snel mogelijk naar mijn kamer kon vluchten.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Niall raakte nog verder overstuur toen ik mijn armen om hem heen sloeg en een klein lampje over wat er was, begon te branden. Ik wist het niet zeker, dus hield me stil, ondanks ik dat toch al was. Deze combinatie liet me twijfelen of ik de jongen los moest laten, maar na de even twijfelend aangekeken te hebben terwijl ik mijn lip bijna kapot beet, besloot ik om mijn arm strakker om hem heen te wikkelen.
Een zachte 'sttt' rolde over mijn lippen terwijl ik de jongen zachtjes heen en weer wiegde. Ik wist niet wat er was, wilde dat ook niet, omdat het belangrijker was dat hij eerst zou kalmeren. Het was moeilijk om de kleinere jongen zo gebroken te zien, ondanks ik hem pas net kende. Het gemompel liet me nog niet veel wijzer worden, omdat de jongen was tegengevallen in het Iers. Een taal die ik niet sprak en Louis duidelijk ook niet.
Ik wierp een blik op de bruinharige jongen waardoor ik Niall met een arm losliet, om deze naar de jongen uit te steken, wetende dat het er nu best vreemd uit moest zien. Ik verstijfde onder zijn aanraking terwijl ik wel mijn armen om Niall heen wikkelde. Het was niet zo bedoeld, Louis moest weten dat het niet aan lag, maar aan mij, dat dit ook al boven mijn principes lag. Ik voelde me dan ook schuldig toen hij, wanneer ik voor de tweede keer omkeek, naar binnen wilde.
Mijn arm liet ik dan ook zakken, om Sorry, ik ben niet gewend om knuffels te krijgen, alleen klappen. Het ligt niet aan jou, maar mij en ik weet het niet...Ik denk dat ik nu ook mijn principes heb verschoven met moeite, want wil nu ook het liefste vluchten. Het spijt me, want ik wilde je niet onzeker laten voelen of iets. schreef ik op, om het blok onder Louis zijn neus te duwen met een kleine, voorzichtige glimlach, om mijn hand weer door mijn krullen te halen, een diepe zucht mijn mond verlatende. Een lekker begin, Harry, een lekker begin. Je maakt zo ook echt vrienden. Het liefste wilde ik op dit moment dan ook verdwijnen, maar kon dat niet maken. Ik beet op mijn lip, staarde wazig voor me uit, om mijn hand weer door de blonde haren van de jongen in mijn armen te halen.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 14:58 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis William Tomlinson.
Nog voor ik naar het appartement was toegelopen, kreeg ik Harry's kladblok met daarop een nieuw geschreven bericht onder mijn neus geduwd. Sorry, ik ben niet gewend om knuffels te krijgen, alleen klappen. Het ligt niet aan jou, maar mij en ik weet het niet...Ik denk dat ik nu ook mijn principes heb verschoven met moeite, want wil nu ook het liefste vluchten. Het spijt me, want ik wilde je niet onzeker laten voelen of iets.
Ik knikte, als teken dat het goed was, en liet een klein glimlachje zien, waarna ik naar binnen liep en opzoek ging naar een glas. Toen ik deze gevonden had vulde ik hem met kraanwater en liep weer naar buiten, waar ik het glas voorzichtig voor Niall hield, niet wetende of hij er zin in had. Ik ging aan de andere kant van Niall zitten, tegenover Harry dus, en legde ook voorzichtig mijn hand op de schouder van de blonde jongen.
Ik hield het glas water nog steeds voor hem en besloot dit na een tijdje maar op de grond voor hem neer te zetten, aangezien mijn arm langzaam stijf begon aan te voelen en mijn spieren dit niet al te fijn meer vonden.
Hierdoor had ik mijn andere hand ook weer vrij en sloeg ook mijn beide armen om de verdrietige jongen heen, en hierdoor ook deels om Harry, wat niet anders kon en ik hoopte dan maar dat hij het dit keer niet erg vond. Het moest er vast heel raar uit zien voor buitenstaanders: Een jongen die huilend op de grond lag, opgerold tot een bolletje, en twee jongens die ernaast zaten en hem knuffelde. Maar het kon mij niet zoveel schelen hoe het eruit zag, er was hier toch verder niemand. Of wacht, nee, dat had ik mis. Er was intussen wel nog iemand aangekomen. Er stond een jongen, hij stond er nogal onwennig bij stond met zijn rugtas op zijn rug en een schetsblok stevig tegen zijn borst geklemd. Ik hief mijn hoofd iets op, om even naar hem te glimlachen.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 15:30 ]

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
De twee jongens waren zo lief en probeerden me echt te helpen. Toch hielp het niet. Ik bleef halen en schokken. Hij trok me nog dichter tegen me aan. Langzaam raakte mijn tranen op en ik voelde nog een paar armen om me heen. Ik schokte en trilde nogsteeds. Voorzichtig pakte ik het glaasje water en nam schokkerig een slokje. "Ik wil dit gewoon niet. Ik wil gewoon normaal zijn." snikte ik. Ik nam nog een slokje en zette het glas weg voor ik mijn gezicht verstopte in Harry's shirt. De tranen begonnen weer te stromen. Ik schokte en voelde me zo klein. Ik wilde dit allemaal niet meer. Ze waren zo lief voor me, maar tegelijkertijd wilde ik nu gewoon alleen zijn. Ik was er ingeluist door mijn ouders en broer. "Waarom hebben ze me dit aangedaan?" snikte ik. Ik wilde hier niet zijn en dan had ik ook nog zo'n verschrikkelijke eerste indruk gemaakt. Ik kon ook niets doen zonder mezelf voor schut te zetten. Ik krop nog maar wat dichter tegen de dunne krullenbol aan en rolde me als een schokkerig bang konijntje op op zijn schoot. Ik bleef schudden en huilen. Nee, ik kon het gewoon niet aan. Ik wilde naar huis. Eerlijk gezegt was ik er nog niet eens, maar ik wilde gewoon naar huis. Daar was ik veilig. Hier niet, hoe goed ze me ook probeerden gerust te stellen. Het lukte ze gewoon niet. Ik was daar te overstuur voor. Misschien als ik een tijdje alleen was en gitaar kon spelen voelde ik me beter. Maar zelfs daarover twijfelde ik nu. Zo slecht had ik me nog nooit gevoelt.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Een opgeluchte zucht verliet mijn mond toen Louis liet merken dat het goed was, want het was mijn bedoeling niet geweest, net als zijn eerdere actie. Ik moest zeggen dat hij zijn kans inderdaad goed benutte tot dit moment. Mijn glimlach werd dan ook ietwat meer gemeend, breder. Na Louis was vertrokken, bleef mijn blik hangen op een jongen, die onwennig bij stond met zijn schetsblok en rugzak. Twijfelend wees ik naar mijn koffer als teken dat hij er bij moest komen zitten. Om eerlijk te zijn had ik geen idee waar ik op dit moment met mijn gedachten zat met heel dit gebeuren, maar ik was blij dat ik iets kon doen en tenminste in contact kwam met mensen, ook al wist ik heel goed dat ik zo meteen wel zo flippen als ik alleen was. Ik wiegde de jongen heen en weer bij zijn woorden, liet mijn vingertoppen over zijn wang glijden voor hij zijn gezicht in mijn shirt verstopte. Ik wilde heel graag zeggen dat hij normaal was, maar de woorden leken mijn mond niet te bereiken, zoals al vier jaar het geval was. Daardoor sloeg ik mijn armen nog steviger om hem heen en langzaam werd mijn vermoeden over wat eraan de hand was bevestigd. Het vermoeden dat de jongen op dit moment niet te troosten leek, nam ook toe, maar toch zou ik hem niet eerder loslaten dan de jongen met een lach op zijn gezicht rondliep. Ik drukte een heel zacht kusje op zijn haren, om het bange konijntje op mijn schoot aan te kijken, mijn hand nog steeds door zijn haar, en een klein beetje hopeloos te worden. Mijn blik gleed heel kort naar de andere twee, al was de jongen die net aankwam lopen, ook niet een heel druk type en paste hij wel mooi bij ons, hopende dat iemand een geruststellend woordje had voor de jongen,want daar moest je niet bij mij aankomen. Ik bleef bij de knuffels in de hoop dat het snel goed kwam.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Mijn nagels krasten zachtjes over het papier dat ik tegen mijn borst had gedruk en ik wilde het liefst gewoon doorlopen. Op zoek te gaan naar mijn kamer en me daar op te sluiten. Wetend dat ik aan potloden, papier en muziek genoeg zou hebben. Dat was namelijk ook wat ik thuis deed. Ik kwam enkel naar buiten om te eten en zonderde me daarna weer af. Het was iets waar ik goed in was. Ik keek zwijgend naar de huilende jongen, maar wende al snel mijn blik af. Het was onbeleefd om te staren. Het was me maar al te duidelijk dat iedereen het hier druk genoeg had en ging er vanuit dat niemand op mijn gezelschap zat te wachten. Dat maakte dan ook dat heel even uit het veld was geslagen toen een van de jongens me een glimlach schonk. Ik had de neiging om achter me te kijken om zeker te zijn dat deze voor mij was bedoeld. Ik was het niet gewend dat mensen me überhaupt opmerkten. Ik beet onwennig op mijn lip en kon niets anders doen dan een verlege glimlach terug sturen. Ik vormden een hi, met mijn lippen, maar er kwam geen geluid uit. Bang dat ik het intieme troost moment van de twee naast hem zou verstoren.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis William Tomlinson
De nieuwe jongen met het schetsblok beet op zijn lip en vormde een verlegen glimlach terug. Hij vormde met zijn lippen een 'Hi', maar er kwam geen geluid uit.
Ik glimlachte nog eens en wenkte hem, als teken dat hij er best bij mocht zitten als hij wilde. Hij stond daar nu ook maar zo alleen.
Niall had intussen het glas gepakt en had voorzichtig een slokje genomen. 'Ik wil dit gewoon niet. Ik wil gewoon normaal zijn,' snikte de jongen. Voor hij het glas water weer weg zette, nam hij nog een slokje. Hierna verborg hij zijn gezicht in Harry's shirt. Ik zag zijn lichaam schokken. 'Waarom hebben ze me dit aangedaan?' snikte hij, waarna hij nog dichter tegen Harry aan kroop.
Harry drukte een kusje op Niall's haren en liet zijn blik toen naar mij en naar de nieuwe jongen glijden. Ik snapte wat hij bedoelde, tenminste dat dacht ik, want ik ging er vanuit dat de krullenbol niet snel troostende woorden zou uitspreken.
Ik ging met mijn hand zacht door Niall's blonde haar. 'Niall, je bent normaal. Het maakt niet uit op welk geslacht je valt. Ik heb me ook een tijdje down gevoeld, omdat ik mijn gevoelens ontkende en verdrong. Maar uiteindelijk ben ik er voor uitgekomen en nu ben ik weer de oude, vrolijke en drukke Louis. Mijn familie heeft het geaccepteerd, de mensen van wie ik hou boeit het niet of ik op jongens en meisjes val. En juist omdat ik hun steun heb, kan ik de hatelijke opmerkingen van andere mensen negeren. En ik weet zeker dat jou familie het ook accepteert, want anders hadden ze je hier niet voor opgegeven,' zei ik oprecht. Dit was namelijk hoe het was, en ik hoopte maar dat deze woorden Niall wat konden troosten en konden helpen.

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Ik voelde een zachte druk op mijn haren, die niet veel later weer verdween. Langzaam werd ik toch een klein beetje rustig... Tot de drukke jongen begon te praten. Toen hij even stopte met praten kroop ik van bijde jongens weg en keek naar ze met rode natte bloeddoorlopen ogen. Er was ook nog een derde en een vierde jongen bij gekomen, maar dat maakte voor mijn gemoedstoestand helemaal niets uit. "Nee, Louis! Het is niet normaal! En je kan me ook niet wijsmaken dat het wel zo is! Mijn hele leven ben ik met alles al buiten de boot gevallen! Alles! Ik wilde maar een ding waar ik normaal op was, maar nee, zelfs dat krijg ik niet voor elkaar! Ik weet ook wel dat mijn ouders het zullen accepteren! Die hebben me bedrogen en me hierheen gebracht! Ik wil dit echt niet!" riep ik al huilend. Snapte hij het nou echt niet. Hij mocht er dan vrede mee hebben, ik toch echt niet. "Ik wil gewoon op een vlak normaal zijn." snikte ik zacht voor ik weer helemaal in elkaar kroop bovenop mijn gitaarkoffer. Ik was altijd al de clown geweest, de freak, maar dat vond ik geweldig, omdat ik erop kon vertrouwen dat ik in elk geval op een punt met de meesten overeen kwam en we daar in elk geval allemaal over konden meepraten. Omdat zelfs dat niet zo bleek te zijn stortte ik wel in een diep zwart gat. Ik was echt een compleet buitenbeentje en eerlijk gezegd was dat een stuk minder leuk dan dat ik erover deed. Nu was het me gewoon allemaal te veel geworden. Mijn ouders bedoelden het vast goed, maar zelf worstelde ik er nog zo mee dat dit eerder voelde als strafkamp dan als gezellig kamp om vrienden te maken.

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson
Niall leek een beetje rustig te worden. Maar toen ik even later mijn woorden uitsprak en daarna weer stopte met praten, kroop hij van ons weg en keek ons met rode ogen aan. 'Nee Louis! Het is niet normaal! En je kan me ook niet wijsmaken dat het wel zo is! Mijn hele leven ben ik met alles buiten de boot gevallen! Alles! Ik wilde maar een ding waar ik normaal op was, maar nee, zelfs dat krijg ik niet voor elkaar! Ik weet ook wel dat mijn ouders het zullen accepteren! Die hebben me bedrogen en me hierheen gebracht! Ik wil dit echt niet!' riep hij huilend. 'Ik wil gewoon op een vlak normaal zijn,' snikte hij zacht voor hij weer in elkaar kroop, dit keer bovenop zijn gitaarkoffer.
Mijn woorden waren duidelijk verkeerd gevallen, al waren ze goed bedoeld geweest. Ik begreep dat zijn grootste probleem niet was dat hij bang was voor de mening van anderen: Hij wilde het echt zelf niet.
Ik beet op mijn lip. Ik wilde iets zeggen, maar ik wist niet wat. Bang dat hij mijn woorden opnieuw verkeerd op zou vatten.
'Normaal is ook maar saai,' zei ik toen zachtjes.

"Family don’t end in blood”

Samuel Max Mason

Ik zit bij Josh in de auto. Op dit moment ben ik ongelooflijk boos op Josh. Wat hij gedaan heeft is niet iets wat je van een beste vriend verwacht. Een traan ontsnapt, maar ik veeg hem weg, op de hoop dat Josh het niet ziet. 'Luister, Sam. Ik snap echt dat het niet leuk voor je is, maar...' 'Praat niet tegen me. Ik haat je,' zeg ik met een trillende stem. Hij kijkt naar het stuur. 'Sam, alsjeblieft, je neemt niet eens de moeite om echt naar me te luisteren. Het is gewoon om te leren dat er meer mensen zijn zoals jij.' Ik probeer niet te luisteren. Het boeit me helemaal niks dat hij vind dat ik ervoor uit moet komen. Hij weet niet hoe het is. 'Mijn ouders zijn er streng tegen. Ze willen me niet meer zien, dat weet ik bijna zeker,' zeg ik nu boos. Josh zegt niks meer. We zijn aangekomen bij het huis. Ik kijk niet naar Josh en pak mijn spullen inclusief mijn gitaar uit de achterbak en loop naar binnen. Ik zet mijn koffer neer en loop een beetje rond. Na een tijdje zie ik een paar jongens. Een ervan zit te huilen. 'Begint goed. Echt waar hoor, zou niet beter kunnen zijn.' Ik laat me op de bank vallen en leg mijn gitaar naast me neer.

Spoiler alert: you will save yourself

Harry Styles
Het was goed om te zien dat Niall langzaam een beetje rustig leek te worden. Alleen toen Louis begon te praten, of eerder gezegd klaar was, kroop de blonde jongen bij ons vandaan, om met rode ogen op te kijken en een hele tirade te geven. Ik had met de jongen te doen, als zijn ouders hem hier inderdaad heen gebracht hadden zonder te weten hoe of wat.
Ik wist dat Louis het goed had bedoeld, maar de woorden vielen blijkbaar verkeerd, wat ik wel snapte in de situatie van de jongen. Het was net als sommige woorden van Niall verkeerd vielen bij mij. wat ik niet liet merken. Mijn benen trok ik wel op, om vervolgens hard op mijn lip te bijten. Een buitenbeentje, op een vlak normaal zijn, spookte door mijn hoofd en ik wist precies wat de jongen bedoelde. Het was er bij mij jaren ingestampt dat ik het niet was, door mijn vrienden nota bene, omdat ik niet heel goed was in sociale contacten leggen, nooit zou worden. Het had voor mij gezorgd dat ik jaren in een diep, donker gat was beland, waar ik nog niet helemaal uit was. Ik snapte dus heel goed dat dit gevoelig kon liggen, maar toch blikte ik naar Louis en knikte bij de woorden, want een punt had hij zeker. Misschien was het lastig om hier op in te gaan, omdat het iets was wat diep lag, maar je moest zijn woorden wel altijd in je achterhoofd houden. Het duurde daarna niet lang voor ik overeind klom, omdat de vloer toch niet zo lekker zat en even naar alle jongens keek en een lichte glimlach liet zien.

[ bericht aangepast op 1 jan 2014 - 20:34 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer