Experimental || One Direction [Topic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 22:22 ]

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Na mijn uitbarsting kroop ik direct weer huilend in elkaar. Ik schokte en snikte hevig. Louis zijn laatste woorden maakten het iets minder, maar ik was nogsteeds erg over de rooie. Niet alleen door dit alles, maar nu ook nog eens omdat ik was uitgevallen. Dat vond ik misschien nog wel het ergste. iemand had willen helpen en ik had naar hem geschreeuwd. Toen ik rustig genoeg was krabbelde ik nogsteeds snikkend en trillend op. Met een paar wankele pasjes struikelde ik naar hem toe en ik sloeg mijn armen om de jongen met de helder blauwe ogen heen. "Sorry. Ik had niet zo mogen uitvallen." snikte ik. Toen ik me bedacht dat ik zo natuurlijk zijn shirt zou ruineren met mijn tranen liet ik hem los. Ik halde mijn neus een paar keer kort op en veegde de tranen weg. "Je bedoelde het goed. Dan mag ik niet kwaad worden.' zei ik met een nogsteeds wat zwakke stem. Daarna keerde ik me naar zowel de jongen met de blauwe als die met de helder groene ogen. "Bedankt, maar ik wil eigenlijk gewoon terug naar huis. Ondanks dat iedereen me lijkt te accepteren, doe ik dat zelf niet en ik denk dus ook niet dat ik hier thuis hoor, omdat jullie dat wel doen." Ik haalde een hand door mijn warrige vuilblonde haren. Mijn accent werd verzwaard door mijn trillende stem en het verdriet. Ik kon hier gewoon niet blijven, dan zou het zoizo weer mis gaan. Ofwel ik zou gek worden omdat ik voor een jongen hier viel, ofwel ik zou gek worden omdat ik tussen allemaal zoenende jongens zat en er zelf geen had, ofwel ik zou gek worden omdat ik nogsteeds helemaal met mezelf in de klinsh lag... Waarschijnlijk alle drie... en daarom kon ik hier echt niet blijven.

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
Bij de uitbarsting van Niall zag ik Harry zijn benen op trekken en op zijn lip bijten. Na mijn woorden keek hij naar mij en knikte. Daarna stond de krullenbol op en glimlachte naar iedereen.
Niall was na zijn uitbarsting weer in elkaar gekropen en begon hevig te snikken, waarbij zijn lichaam schokte. Toen hij iets rustiger werd, kwam hij al snikkend en trillend overeind en wankelde in mijn richting. Hij sloeg zijn armen om mij heen. 'Sorry, ik had niet zo mogen uitvallen,' snikte hij in mijn shirt. Ik beantwoordde zijn knuffel door mijn armen ook om zijn lichaam heen te slaan en glimlachte, al kon hij dat niet zien. Ik ging nogmaals met mijn hand door zijn haar, om nog een poging te doen hem te kalmeren.
Niall liet mij los en haalde zijn neus een paar keer op, om hierna zijn tranen weg te vegen. 'Je bedoelde het goed. Dan mag ik niet kwaad worden,' zei hij met zwakke stem.
Daarna keek hij naar zowel mij als naar Harry. 'Bedankt, maar ik wil eigenlijk gewoon terug naar huis. Ondanks dat iedereen me lijkt te accepteren, doe ik dat zelf niet en ik denk dus ook niet dat ik hier thuis hoor, omdat jullie dat wel doen.'
Hij haalde een hand door zijn blonde haar.
'Van die uitbarsting, dat is al goed. Het is niet erg dat je kwaad werd, het is goed om je frustraties eruit te gooien. Dan mag je best uitbarsten, ook als iemand het goed bedoeld. Ik ben nu eenmaal ook niet zo goed in troostende woorden. En al weet ik nu de reden dat je - je hier niet thuis voelt, ik, en ik weet zeker de andere jongens ook, zullen ons best doen je het zo goed mogelijk naar je zin te maken, zover dat mogelijk is. En je mag altijd boos worden, of verdrietig, je frustraties eruit gooien en zelfs iedereen de huid vol schelden, als dat nodig is,' zei ik en gaf hem een klein glimlachje.
'Bovendien weet ik zeker dat niet iedereen hier zichzelf wel accepteert vanwege het feit dat hij op jongens valt en dat jij heus niet de enige bent.'

"Family don’t end in blood”

Zayn Jawadd Malik
Ik kon hier maar moeilijk bij met mijn gedachten en alles wat er gezegd werd ging zo'n langs me heen. Ik kon er maar slecht tegen als mensen huilden. En al helemaal als het over hunzelf was. Ik was gewoon niet zo met het zelfmedelijden. Gelukkig maar, want anders had ik blijkbaar elke dag huilend in een hoekje moeten zitten en helemaal nu. Ik keek naar de jongen die me zwijgend wenkte en mijn tanden borden automatisch in mijn onderlip. Het liefst liep ik nu gewoon weg. Maar ik wist dat ik zo al helemaal geen contact legde met deze mensen. En aangezien ik hier voorlopig met ze opgesloten zat, liet ik mijn koffer staa, zetten ik mijn rugtas naast deze neer en zetten ik een liep ik met langzame pas richting de jongens die alweer in gesprek waren. Ik wilde me er niet tussendringen, dus zweeg ik maar. Ik verzwakte mijn grip rond mijn tekenblok en liet deze iets zakken. Ik wist totaal niet war ik met deze situatie aan moest en het maakte me onzeker.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Samuel Max Mason

Niemand reageert op mij, de drie jongens zijn met elkaar in gesprek. Ik zie een andere jongen ook niks zeggen. Hij heeft een tekenblok in zijn hand. Ik loop naar hem toe en ga naast hem op de bank zitten. 'Hoi, ik ben Sam. Teken je veel?' vraag ik. Ik laat niet merken dat ik eigenlijk ontzettend nerveus ben. Ik kijk weer opzij naar de andere jongens. Wie van deze jongens zou Niall zijn? Niall is mijn kamergenoot. Ik kijk weer opzij naar de jongen waar ik me net aan voorgesteld heb. Volgens mij zijn we hier allemaal een groep jongens die niet uit durft te komen, maar worden gedwongen. Ik word weer boos als ik aan Josh denk. Ik kan niet geloven dat hij me zo dwong.

Spoiler alert: you will save yourself

Niall Horan
Louis leek alles verrassend goed op te vatten. Hoe kon iemand toch zo positief in het leven staan? Tja,vroeer stond ik dat ook, maar nu echt niet meer. Ik glimlachte naar hem en sloeg uiteindelijk mijn armen om hem heen voor een stevige knuffel. Hij leek dat wel aan te kunnen. "Dank je. Dit betekent veel. En ik zal echt niet zo vaak uitvallen hoor. Beloofd." Ik veegde mijn tranen weg en schonk hem een stralende glimach. het was niet dat ik me al goed voelde, of minder verraden maar deze jongen was ten minste aardig tegen me, net als Harry en dat betekende al veel voor me. Het was voor mi namelijk lang niet altijd van zelfsprekend dat dat gebeurde, omdat ik vaak net iets te vrolijk was op de verkeerde momenten. Mijn ogen vielen nu op de twee jongens met ravenzwart haar die aan waren komen lopen. Ik schonk ze ook een glimlach en zwaaide even. "Hey" zei ik en ik zwaaide even. Mijn ogen stonden nog gepijnigd, maar de rest van mijn lichaamstaal was niet minder vrolijk dan voorheen. Ik kon toch niet voor altijd triest blijven. Nu ik zo verraden was en hier was en niet meer weg kon, moest ik er dan maar het beste van maken.

Bowties were never Cooler

Zayn Jawadd Malik
Bij elke beweging dacht ik dat ik wat fout zou doen. Dat als ik zou gaan zitten dat er een bom zou ontploffen. Het zat in mijn systeem om altijd op te passen met wat ik deed. Wetend dat als ik een verkeerde beweging zou maken, of ook maar een verkeerd woord zou zeggen ik in de problemen zat. Ik was het gewend en zou het waarschijnlijk nooit afleren. Ookal leken deze jongens niet eens op me te letten. Mijn ogen schoten gescholen naar de jongen die opeens naast me kwam zitten. Maar na zijn vraag verzachten mijn blik en knikte ik. 'Zayn.' Ik probeerde klein naar hem te glimlachen en legde langzaam mijn tekenblok op mijn schoot. 'Ik teken eigenlijk altijd.' Automatisch sloot ik mijn linker hand om mijn rechter pols om de paarse striemen te bedenken die in mijn huid stonden. Het maakte het tekenen veel moeilijker maar ik wist dat het wel weer weg zou trekken. Zoals ze dat altijd deden. Mijn ogen schoten naar de net nog huilende jongen. De jongen die nu heel hard probeerde om vrolijk over te komen. Alsof we hem net niet hadden zien jammeren. Ik schonk hem een kleine glimlach, maar richten mijn blik al snel weer op mijn blok.

[ bericht aangepast op 3 jan 2014 - 15:25 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis William Tomlinson
Niall glimlachte en sloeg zijn armen om me heen, om me een stevige knuffel te geven. 'Dank je. Dit betekent veel. En ik zal echt niet zo vaak uitvallen hoor. Beloofd,' zei de blonde Ier en veegde zijn tranen weg, om mij daarna een stralende glimlach te schenken. Al was de pijn nog steeds in zijn ogen te lezen, hij leek in ieder geval al een stuk vrolijker dan daarnet. Ik schonk hem ook een glimlach. 'Graag gedaan.'
Ik volgde Niall's voorbeeld en begroette de twee jongens op de bank, al had ik de jongen met het schetsblok al een klein beetje begroet met een glimlach. Ik stelde mij voor door ze te vertellen hoe ik heette en deelde toen mee alvast naar mijn kamer gegaan. Ik sliep samen met ene Liam. Ergens vond ik het jammer dat ik niet met Niall of Harry sliep. Die twee had ik namelijk al een beetje leren kennen en zij leken me heel aardig, terwijl ik van deze persoon nog totaal niet wist wie het was en hoe hij was.
Ik gooide mijn koffer met een zachte plof op één van de bedden in de kamer en begon alvast wat spullen uit te pakken.

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Ik pakte mijn koffer van de grond af terwijl ik mijn ogen nog altijd had gericht op Louis en Niall en de woorden, die de mond van de laatst genoemde jongen verlieten, tot me door liet dringen, ook al waren ze voor Louis bedoeld. Een lichte glimlach speelde rond mijn lippen, want ik moest zeggen dat dit een stuk beter was dan de gebrokenheid, die net maar voren toe kwam. Ik durfde nu dan ook met een gerust hart een gebaar te maken dat ik naar binnen zou vertrekken. Iets wat ik ook deed, om binnen gelijk door mijn mijn kamer te vertrekken. Nou ja, mijn kamer. Ik sliep samen met Zayn, waar mijn vermoeden van zei dat -dat de jongen was, die als laatste aan was komen lopen. Ik hoopte dat hij iets had als de twee jongen die ik al een beetje had leren kennen, dat hij ook iets aardigs over zich heen had, want anders zou het nog wel eens een lange periode kunnen worden.
Ik zette mijn koffer, met daarboven op mijn rugzak, tegen de muur en klom zelf de stoel van het bureautje wat er naast stond, om mijn benen ook op de stoel te plaatsen en mijn kladblok er weer bij te pakken, om daar maar weer op te kladderen en de geschreven dingen terug te lezen. Ik was niet iemand die gelijk een bed in beslag nam, om mijn spullen uit te pakken. Ik was eerder iemand die de hei een beetje overkeek tot ik wist hoe of wat, om vervolgens langzaam in beweging te komen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Samuel Max Mason

De blonde jongen zwaait naar me. Ik glimlach en kijk naar mijn schoenen. 'Zayn,' zegt de jongen. Ik knik. 'Ik teken eigenlijk altijd.' Ik kijk naar zijn tekenblok. 'Mag ik.. Mag ik je tekeningen bekijken?' vraag ik. Ik denk de hele tijd dat ik een hele grote fout maakt en dat hij me zometeen gaat haten. Ik kijk naar de andere jongens. 'Is iemand van jullie Niall Horan?' vraag ik, en daarna baal ik ervan. Waarom vroeg ik dat nou? Zometeen vindt Niall me helemaal niet aardig. Ik werp snel een blik op de blonde jongen. De andere twee lopen weg. 'B..Ben jij Niall?' stotter ik. Waarom moet je nou stotteren, Sam? Nu vindt hij je sowieso wel stom. 'I-Ik ben S-sam trouwens,' stamel ik. Hij heeft mooie blauwe ogen. Wat? Nee Sam, doe gewoon net alsof dit een stomme grap van Josh was en dat je helemaal niet homo bent. Anders willen je ouders je niet meer zien.

Spoiler alert: you will save yourself

Zayn Jawadd Malik
Ik slikte moeizaam en zag ik mijn ooghoeken een paar van de jongens weglopen. Ik beet op mijn lip en keek op naar de jongen die zich had voorgesteld als Sam. 'Liever niet. Het is nogal persoonlijk. Misschien later.' Slikte ik moeizaam. Ik gaf me helemaal blood met deze schetsen. Zoals andere mensen hun gevoelens in ren dagboek schreven, tekende ik ze.
Ik wilde hem alleen niet meteen wegjagen. Al leek hij toch al weer met wat anders bezig en zijn kamergenoot te zoeken. Langzaam stond ik weer op. 'Ik ga ook mijn kamer maar eens zoeken.' Volgens mij zei ik het meer tegen mezelf dan tegen hun en langzaam liep ik weer naar mijn koffer. Stiekem hoopte ik dat mijn kamergenoot er nog niet was. Gewoon zodat ik even tot rust kon komen. Ik opende de deur die naar mijn gezamenlijke slaapkamer reikten en zag meteen een jongen zitten. Ik herkende hem enkel aan zijn krullen en wist dus dat hij degene was die de huilende jongen had getroost. Ik slikte moeizaam en sloot de deur achter me dicht. 'Harry?' Mijn stem trilde een beetje van de zenuwen. Bang dat ik misschien zo stom was om de verkeerde kamer binnen te lopen of dat we elkaar straks helemaal niet zouden mogen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik bladerde door mijn kladblok heen opzoek naar een lege pagina, want mer dan driekwart ervan stond al volgeschreven. Het was geen ramp, want ik had een nieuwe in mijn tas zitten, omdat ik wist dat ik het met alleen deze nooit zou halen, maar toch wilde ik deze eerst volschrijven. Al snel hield ik halt bij een lege pagina, waar alleen een klein tekstje onderaan afkomstig van mij zus, aan het handschrift te zien. Een kleine glimlach speelde alleen daarom al rond mijn lippen waarna mijn ogen over de drie regels heen gleden. Drie regels die toch zorgde dat mijn glimlach nog breder werd.
Met mijn stift zette ik twee lijnen op het papier waardoor dit nu in een blokje stond, om daarna verschrikt mijn hoofd te draaien toen mijn naam klonk. Was er echt al iemand binnengekomen zonder dat ik het doorhad? Mijn blik bleef hangen bij de jongen, die ik eerder beneden had gezien en de zenuwen die een klein beetje door zijn stem te horen waren, samen met de deur die hij sloot, liet mijn vermoeden bevestigen. Toch hield ik mijn hoofd schuin, nadat ik knikte met een kleine, onzekere glimlach en mijn spullen aan de kant legde, wachtende op welke woorden zouden volgen. Als deze zouden volgen. Ik was bang, ook al dacht ik dat de jongen zijn gevoelens deels overeenkwamen, maar dat kon je nooit met zekerheid zeggen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn jawadd Malik
Heel even was ik opgelucht. Ik was niet zo stom om de verkeerde kamer in te lopen. Maar dat was nog maar het begin geweest. Ik beet op mijn onderlip en klemde mijn tekenblok automatisch weer wat strakker tegen me aan. Alsof mijn leven van de velletjes papier zouden afhangen. 'Ik ben Zayn.' Begon ik wat stuntelig. 'je kamergenoot.' ik wilde me alvast verontschuldigen door de slapeloze nachten die hij waarschijnlijk van me zou krijgen, maar dat liet ik toch maar achterwegen. Ik wilde hem niet meteen afschrikken. Ik krabbelde wat onhandig achter mijn oor en keek niet goed wetend wat te doen de kamer rond. Voor het eerst wilde ik terug naar huis. Daar wist ik tenminste wat me te wachten stond. klappen of niet, ik wist daar precies waar ik aan toe was en waar ik thuishoorden. Wat ik vooral niet moest doen. En hier telde dat allemaal niet meer. Hier kon ik een keer echt mezelf zijn. het probleem was alleen dat ik niet wist hoe.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik stond langzaam op bij de woorden van de jongen, mijn papier ondertussen er alweer bij te pakkende, om me in zijn richting te begeven. Hoe bang, of onzeker, ik ook was, mijn manier had ik geleerd en zou ik altijd gebruiken, ondanks dat het uiteindelijk mensen konden zijn die ik voor geen meter uit kon staan. Mijn ouders vertelde me altijd dat ik me niet naar dat niveau moest verlagen, omdat deze dat niet waard waren. Niet dat ik wist hoe het met deze jongen zou lopen, maar ik hoopte dat het toch goed was en kwam. Het feit dat hij ook niet zeker van zijn zaak overkwam, liet mij wel wat zekerder worden van alles, geen slechte eerste indruk krijgen, maar ook mijn glimlach iets minder voorzichtig te laten worden. Het is leuk om je te ontmoeten. Ik ben Harry, jouw kamergenoot, maar daar was je al achter, want anders zou het vreemd zijn. vormde de letters die ik ondertussen alweer noteerde op het papier wat ik in mijn handen had. Mijn ogen bleven op het papier gericht toen ik het de jongen liet lezen, bang op een verkeerde reactie, of dat het op mij weer overkwam zoals het niet was bedoeld. Toch dwong ik mezelf op te kijken, om het gebaar dat ik niet kon praten erachteraan te gooien. Ik wilde niet dat hij zou denken dat ik een arrogante zak was, of iets in die richting, die niet de moeite nam om te praten. Een verkeerde indruk aan het begin kon het namelijk al verpesten. Daarom wachtte ik eerst op de reactie van Zayn voor ik er nog meer achteraan zou gooien.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Niet veel later hoorde ik mijn naam klinken, maar ik had even geen idee waar het vandaan kwam. Ik pakte dus het glas water maar op en nam een slok. Toen ik opkeek van het glas zag ik de jongen met ravenzwarte krullen voor me staan. ''Ja, dat ben ik." antwoorde ik met een onverwachtte vrolijkheid in mijn stem. Hij zag er lief uit, al wel erg gespierd. Nu hopen dat hij ook lief was. Dat gestuntel met woorden in elk geval al wel. "Nou, aangenaam. Ben jij dan mijn kamergenoot?" vroeg ik vrolijk. Het kon altijd ergen en volgens mij had hij ook een gitaar mee, dus dan konden we jammen. Ik nam de laatste slok water en voelde me echt al een stuk beter nu alles eruit was. Het zou vast nog wel een aantal keer mis gaan, maar dan waren Louis en Harry hier tenminste die me zouden proberen te troosten. Dat was best een prettig en veilig gevoel. Ik pakte mijn gitaarkoffer en plunjebaal van de grond af. "Zullen we gaan? Ik wil wel eens zien hoe het er hier van binnen uit ziet." zei ik entausiast. Ja, als ik eenmaal de pijn weer had verdrongen was ik al snel weer mijn eigen vrolijke huppelende zelf.

Bowties were never Cooler

Samuel Max Mason

'Ja, dat ben ik,' zegt hij. ik glimlach. 'Nou, aangenaam. Ben jij dan mijn kamergenoot?' vraagt hij. Ik knik. 'Sam,' zeg ik er nog even bij. 'Zullen we gaan? Ik wil wel eens zien hoe het er hier van binnen uit ziet.' ik knik. Ik kijk naar de gitaartas die bij hem ligt. 'Speel jij ook gitaar?' vraag ik. Oke, wat is dat een domme vraag van mezelf. Natuurlijk speelt hij gitaar, hij heeft toch een gitaartas bij? Ik ga op zoek naar onze kamer en vind hem al snel. Mijn mond valt open. Ik ben niet gewend aan luxe, mijn ouders zijn niet erg rijk en ik kom uit een groot gezin. Deze kamer is gewoon veel groter dan dat ik verwachtte. Ik laat mijn koffer op mijn bed vallen en pak mijn gitaar uit de tas. Ik leg hem op mijn bed en loop een beetje door de kamer. Hier wil ik wel wonen, al is het maar voor een tijdje. Mijn mobiel gaat. Josh. En, zitten er wat knappe jongens mij? Ik zucht en gooi mijn mobiel ook op het bed. Niet nu, Josh. Niet nu.

Spoiler alert: you will save yourself