Experimental || One Direction [Topic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 22:22 ]

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
De jongen zei nog eens zijn naam toen ik vroeg of hij mijn kamergenoot was. Ik vond het wat vreemd, maar zag het wel als een bevestiging. Toen ik mijn spullen pakte en vroeg of hij meeging naar binnen vroeg hij of ik ook gitaar speelde. Mijn gezicht lichtte op. "Zeker'' zei ik vrolijk. "jij ook?" Ik ging er vanuit van wel omdat hij een gitaar bij zich leek te hebben. Al het zeer had ik nu echt bijna verdrukt en ik liep huppelend met hem mee. Al snel vind hij onze kamer. Het is prachtig, maar het heeft een tweepersoonsbed in plaats van twee eenpersoonsbedden. Hier werd ik dan toch wle weer heel ongemakkelijk van. Ik bleef in de deuropening staan terwijl Sam wat door de kamer banjerde. Zijn krullen danten vrolijk op de maat van zijn passen en zonder erbij te denken trommelde ik met mijn vingers op het handvat van mijn koffer mee. Ik dacht ondertussen na over het beddilemma. Bij hem slapen of op de bank. Ik kon vast prima op be bank slapen, maar aan de andere kant was ik bang hem te kwetsen en dat wilde ik ook niet. Hmmm... Beslissingen, beslissingen... en waarom moest ik ze altijd nemen op punten waarneer ik geen idee had wat te doen?

Bowties were never Cooler

Samuel Max Mason

'Zeker. Jij ook?' vraagt hij. Ik knik. 'En piano, en ik zing. Maar vooral gitaar,' zeg ik. Hij blijft in de deuropening staan en trommelt mee op het ritme. Ik pak mijn gitaar en speel een deuntje op het ritme. Na een tijdje stopt hij. Hij staat nog steeds in de deur opening. Ik kijk rond en merk nu pas dat er maar een tweepersoonsbed is. 'Ik.. Als je niet samen wil slapen slaap ik wel op de bank,' zeg ik. Ik voel me stom omdat ik meteen al het bed geclaimt had. Waarschijnlijk doen ze expres een tweepersoons bed. 'Maar ik vind het op zich wel goed om samen te slapen. Niet meer hoor, gewoon slapen,' zeg ik, en mijn hoofd wordt rood.

Spoiler alert: you will save yourself

Niall Horan
Toen hij opmerkte dat ik wat ongemakkelijk stond begon hij stotterend wat uit te kramen over hem slapen op de bank. Daarna maakte hij een oogenschijnlijk onschuldige opmerking, die hij fout maakte door zijn eigen toevoeging. Hij leek me wel allemaal heel nerveus. "Rustig joh, ik ga je niet slaan. Neem jij het bed maar. Ik pas denk ik zoizo beter op de bank. Daarbij dacht ik er niet eens zo over na tot jij erover begon. Ik ben nog heel onschuldig op dat gebied zolang anderen er geen opmerkingen over maken." ik glimlache en hoopte dat hij wat zou relaxen. nee, ik voelde me niet op mijn gemak, maar gewoon praten met een zwaar accent kon ik nog wel. Zonder dat accent praten kon ik wel, maar ten eerste vond ik dat heel moeilijk en ten tweede voelde ik me dan minder prettig op een of andere manier.

Bowties were never Cooler

Samuel Mason

'Rustig joh, ik ga je niet slaan. Neem jij het bed maar. Ik pas denk ik zoizo beter op de bank. Daarbij dacht ik er niet eens zo over na tot jij erover begon. Ik ben nog heel onschuldig op dat gebied zolang anderen er geen opmerkingen over maken,' zegt hij. Ik glimlach. 'Ik ga er echt niet de hele tijd opmerkingen over maken ofzo hoor. Ik bedoelde gewoon dat je het niet verkeerd op zou vatten,' zeg ik. De situatie is een beetje gênant geworden, en ik weet dat het komt door mijn opmerking. 'Waardoor ben jij hier? Ik bedoel, wie heeft je opgegeven?' vraag ik. Aangezien hij het er nog moeilijk mee heeft, neem ik aan dat hij zichzelf niet opgegeven heeft. Ik wil eigenlijk gewoon een normaal gesprek. Maar ik ben bang dat ik wel vaker in een rare situatie terecht ga komen in dit huis.

Spoiler alert: you will save yourself

Niall Horan
Ik grinnikte zacht bij zijn verweer en blies een vaalblond plukje uit mijn ogen. Door de autorit zat mijn haar nu echt verschrikkelijk. Ik beet op mijn lip bij zijn vraag. Dit was nou net hetgene waar ik het absoluut niet over wilde hebben. Ik voelde de tranen van een achtergelaten kind weer opkomen en probeerde zowel die als het brok in mijn keel zo goed mogelijk weg te slikken. "Mijn ouders en broer hebben me opgegeven om mezelf te leren accepteren." Mijn stem brak onder het praten een paar keer. Ik wilde het hier echt niet over hebben. Had hij me dan niet gehoord net? "Ik ga mijn spullen bij de bank zetten." mompelde ik voor ik me omdraaide en naar de woonkamer liep. Gelukkig was daar niemand. Ik zette mijn plunjebaal, gitaarkoffer en tas neer naast de bank en krulde me op in een hoekje. Met trillende vingers maakte ik mijn gitaarkoffer open en ik haalde de accoustische gitaar van glanzend donker hout eruit. Ik stemde hem kort en begon toen triest the tokkelen. De tranen liepen stil over mijn wangen terwijl ik in een zo klein mogelijk bolletje gitaar bleef spelen, wat dus alsnog semi-uitgestrekt was omdat die gitaar tussen mijn borst en benen moest zitten.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 23:40 ]

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Beleefd glimlach ik naar het meisje met de blonde, steile haren die naast me in zat als ik de bus uitga, al is wat verlegen. Nog eens hijs ik mijn tas stevig op mijn schouder, nadat ik voor de laatste keer heb gecheckt of echt alles erin zit. Gelukkig wel. Wat had ik anders moeten doen? Wat moet ik doen zonder spullen? Rustig Liam, spreek ik mezelf aan, het heeft geen zin om te stressen. Op een aardig tempo been ik richting het appartement, bang dat ik te laat kom. Maar niet rennend, nee, straks staat het zweet me tot op de knieën, en of ik die eerste indruk wil maken? Zeg het niet nee.
Bij het gebouw aangekomen tel ik een aantal hoofden. Maar hoewel ik aan de ene kant heel graag een gesprek aan zal willen knopen heb ik behoefte aan rust, en zeg nou zelf? Lijk ik op iemand die het lef heeft zich ineen gesprek te mengen. Nee.
"Euhm, hoi," begroet ik ze zachtjes, waarna ik naar binnen ga, zo snel mogelijk richting mijn kamer, benieuwd naar mijn kamergenoot, die hopelijk een beetje rustig is. En hopend dat ik nog even voor mezelf heb. Jammer genoeg is de jongen er al, en rustig lijkt hij me niet. "Hallo," zeg ik. Mijn koffer valt met een plof op het bed.

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson
De kamerdeur gaat open en een jongen met bruin haar en bruine puppy-ogen komt binnen. 'Hallo,' zegt hij, voor hij zijn koffer met een plof op het bed laat vallen.
'Hii! Ben jij Liam?' zeg ik vrolijk en glimlach naar hem. Ook hij lijkt me een redelijk rustige jongen. Volgens mij ben ik de enige die zo druk en hyper is. Het is niet voor niets dat mijn ouders vroeger dachten dat ik ADHD had en ik hoop dan maar niet dat deze jongens zich aan mij zullen irriteren en na twee dagen al gek van mij worden.
'Ik ben trouwens Louis,' zeg ik dan en glimlach nogmaals. Ik hoop dat deze jongen een beetje aardig is, zoals Harry en Niall. Ik ga in kleermakerszit op mijn bed zitten en kijk de jongen aan. 'Je hebt mooie ogen.'
Ik speel zenuwachtig wat met mijn vingers. Bij de andere jongens was ik eerst al bang dat ze mij irritant zouden vinden door mijn hyperactieve gedrag, maar dit is ook nog eens mijn kamergenoot en wat als hij mij niet mag? Wat als we binnen de kortste keren ruzie hebben?

"Family don’t end in blood”

Samuel Max Mason

Mijn ouders en broer hebben me opgegeven om mezelf te leren accepteren,' zegt hij. Ik knik. Hij heeft het er duidelijk moeilijk mee.Hij mompelt iets en loopt naar de woonkamer. Ik kruip onder de dekens en voel me schuldig en stom. Waarom moet ik nou altijd alles verpesten? Ik begin te huilen. Ik haat mezelf, ik haat mijn leven en ik haat Josh. Ik heb al wel eens over zelfmoord na gedacht. Veel mensen hebben een hekel aan homo's, en nu weet de hele wereld dat ik homo ben. En al die kinderen die me vroeger pestten lachen nu heel erg hard. Ik wil iets slaan, of met iets gooien. Ik hoor triest getokkel vanuit de woonkamer en glimlach. Niall is goed in gitaarspelen. Ik luister gewoon even en denk nergens aan. Wat moet ik nu doen? Ik kan gewoon niet hier zijn en weten dat al deze jongens ook verliefd op mij zouden kunnen zijn. Misschien. Waarschijnlijk word ik toch wel weer verliefd en huil ik in stilte, net zoals altijd.

Spoiler alert: you will save yourself

[Iemand voor Niall?]

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Automatisch volgde mijn ogen de jongen. Elke beweging hielt ik in de gaten. Ik kon er niets aan doen, het ging vanzelf. Het zat in mijn hersens geprint en ik zou het waarschijnlijk nooit afleren. Ik mocht het niet afleren. Ik had het nodig om mezelf te verdedigen. Niet specifiek tegen deze jongen, maar thuis had ik het nodig. Om meer plekken zoals op mijn onderarm te voorkomen. Niet dat het me vaak lukten. Ik verbaasde me redelijk toen Harry me een blad toonden, maar las meteen aandachtig de worden die hij erop had geschreven. Verward keek ik op, maar Harry maakte al snel duidelijk dat hij niet in staat was om te praten. Net zo automatisch als mijn schuwheid, kwam er een kleine glimlach op mijn gezicht. 'Dat zou inderdaad nogal vreemd zijn. Maar ook leuk om jou te ontmoeten.' Ik liet mijn tekenblok iets zakken en keek even snel de kamer rond. 'Heb je al een bed uit gekozen?' Het zou namelijk nogal stom zijn als ik straks mijn tas aan een kant zou gooien en Harry al bedacht had dat hij daar wilde slapen.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 7:40 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Iemand voor Niall?]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik voelde me op dit moment precies als een kind die voor de eerste keer op eigen benen moest staan, dat hij zich alleen moest bewijzen en zijn ouders niet aan de zijde had staan, zou er iets fout gaan. Natuurlijk had ik in de negentien jaar wel geleerd om op eigen benen te staan, maar sinds ik niet meer praatte, was het handig dat ik soms nog terug kon vallen op mijn ouders, omdat deze wisten hoe ik in elkaar zat. De mensen die er nu niet waren, wat me liet weten dat ik deze klus alleen zou moeten klaren. Langzaam keek ik op naar Zayn waardoor ik zijn verwarring zag bij mijn blad, maar toch de woorden las. Iets wat me meeviel, net als het moment dat ik duidelijk maakte dat ik geen stem meer had, want dit waren reacties die ik lang niet had gezien. Ze kwamen niet over als reacties die mijn het liefste door de grond zouden laten willen zakken. De kleine glimlach, gevolgd door de woorden, zorgde dat een gemeend glimlachje zich op mijn gezicht toverde, ondanks de ongemakkelijkheid nog wel bleef. Mijn hoofd schudde ik over de woorden van een gekozen bed, om mijn blik er voor een moment naartoe te laten glijden. Nee, ik wilde wachten tot jij er was. De eer is dan ook aan jou om te kiezen. schreef ik daarna op, om mijn blik terug te laten gaan naar de jongen. Het maakte mij namelijk niet uit en als Zayn wel een voorkeur had, dan was het snel geregeld. Anders was er nog een simpele andere oplossing, maar die was voor later. Heel even beet ik twijfelend op mijn lip, want er was nog iets wat ik aan de jongen wilde vragen. De vraag was alleen of het slim was, ook al was er maar een manier om achter te komen. Zayn, zou je me heel misschien hier in het huis willen helpen? Ik val misschien met de deur in huis, maar gezien de omstandigheden. Ik sloeg mijn ogen neer terwijl ik mijn wangen voelde kleuren. Misschien was dit wel juist de vraag die liet zien hoe of wat.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Jawadd Malik
Ik was me enorm bewust van het feit dat ik me in deze situatie moest laten meevoeren. Dat ik open moest staan voor deze mensen en moest leren dat ik me niet voor eeuwig af kon zonderen. Maar als me dit al überhaupt zou lukken, zou het thuis alleen maar weer zwaarder worden. Ik was vergeten hoe het was om vrienden te hebben, maar ging er niet vanuit dat het me hier wel ging lukken. Ik was nogal een ezelganger en zou dat waarschijnlijk altijd wel blijven. Al kon ik niet ontkennen dat ik er nooit over nadacht, hoe mijn leven op school zou zijn, als ik iemand had om samen mee te lunchen. Harry schudden zijn hoofd toen ik hem vroeg of hij al een bed had uitgezocht en meteen las ik de woorden die hij daarna op het papier had geschreven. Het viel me meteen op dat hij een netjes handschrift had. 'Het maakt me eerlijk gezecht niet echt uit.' Gaf ik toe. Wetend dat we hier niet veel verder mee zouden komen. Maar ik was gewoon gewend, dat ik niets te zeggen had. Al had ik hier echt geen voorkeuren in. Ik knaagde op mijn onderlip en keek naar Harry die weer begon te schrijven. De woorden op het papier drongen meteen op me door en het eerste wat ik me afvroeg was of ik daar wel de geschikte persoon voor was. Toch knikte ik vrijwel meteen. Ik wist niet zo goed waarom ik deze verantwoordelijkheid op me nam, zonder er over na te denken. Ik wist ergens gewoon dat het, het beste was. 'Heel graag.' Bevestigd ik, best wel zeker van mijn zaak. 'Maar als ik jou mag vragen mij ook een beetje te willen helpen.' Vroeg ik daarna zachtjes, om vervolgens mijn ogen neer te slaan.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik wist dat als ik wilde dat het goed ging lopen, ik mijn mond ooit moest opentrekken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Diep van binnen hoopte ik dan ook nu wel zou lukken om zonder woorden ergens te komen, ook al wist ik, net zo diep van binnen, dat -dat hem niet ging worden. Dat weer iedereen me vreemd zou vinden en het op een vluchten zou zetten, nadat ze de woorden recht in je gezicht hadden uitgesproken, vergetende dat er ook nog zoiets als gevoelens bestonden. Hoe het ook leek dat Zayn al heel anders reageerde, deed, net als Niall en Louis, bleef ik nog altijd op mijn hoede. Ik was bang om dezelfde fouten te maken. Fouten die ik nooit meer wilde maken, omdat deze toch opnieuw een deel van jezelf wegnamen, delen die niet terugkeerde.
Zayn zijn woorden lieten me mijn gedachten opzij zetten, om heel even bedenkelijk te kijken. Uiteindelijk pakte ik toch voorzichtig zijn arm vast, om hem mee te trekken naar een van de bedden, om daarop te gaan zitten en heen en weer te wiebelen, om bij het andere bed precies hetzelfde te doen, maar me daarna toch weer terug te begeven naar het eerste bed. Geen verschil.. schreef ik met een lichte grijns op, om daarna gelijk verder te schrijven over een vraag, die een hoop duidelijk zou kunnen maken. Een vraag die me mijn ogen neer liet slaan en wangen kleuren tot het antwoord van de jongen. Mijn hoofd schoot daardoor direct omhoog met grote ogen, omdat het niet het verwachte antwoord was en ik bang was dat ik het verkeerd had verstaan. Zijn houding liet me wel weten dat ik het goed had begrepen. Natuurlijk mag je dat vragen en help ik jou schreef ik op, om het blok na een paar seconde naast me neer te leggen en heel voorzichtig mijn armen om hem heen te wikkelen. Waar ik het lef vandaan haalde? Geen idee, maar misschien wist mijn onderbewust zijn door alles al meer dan ik wist, of was het een van mijn eerste domme acties geweest.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Jawadd Malik
Uit reflex wilde ik mijn arm terug trekken en in elkaar duiken, zodra Harry deze ook maar aanraakten. Heel mijn lichaam leek te verstarren, totdat ik doorkreeg dat hij me geen pijn zou doen. Ik kon er niets aan doen, het ging automatisch. Ik liet me meevoeren en lachten zachtjes toen ik doorkreeg wat hij precies aan het doen was. Heel mijn lichaam leek weer te ontspannen en ik gaf hem gelijk. De bedden leken niet te verschillen. Hier werden we echt niet veel wijzer van. Het volgende wat hij vroeg deed me slikken. Maar eigenlijk stond mijn besluit al meteen vast. Wel vroeg ik hem of hij mij dan ook een beetje wilde helpen. Ik vond dit alles heel moeilijk en werd er enorm onzeker van. En iemand die dan naast je stond, zorgde voor iets meer zekerheid. Ik beet op mijn lip en las zijn bevestiging. Met een iets rodere kleur keek ik hem glimlachend aan. Harry legde het blok neer en toen deed hij iets wat ik alles behalve had zien aankomen. Eerst wilde ik gaan gillen en hem wegduwen, totdat ik doorkreeg dat dit geen wurggreep was en hij me niet wilde vermoorden. Mijn hersens maakte op dit moment echt kortsluiting. Alles wat ik gewend was. Ging hier zo anders. In plaats van dat ik geslagen werd, werd ik geknuffeld en trillend sloeg ik mijn armen ook om Harry zijn lichaam. Wetend dat het zo hoorden. Wetend dat ik nooit meer terug naar huis wilden.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''