[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic één. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Ramazzotti.)
- Zayn Javadd Malik. (Styles.)
- Liam James Payne. (Cimmaron.)
- Niall James Horan. (Escuela.)
- Harry Edward Styles. (Makeilon.)
- Kit Owen Davies. (KiliOfDurin.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Averalda.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (Roth.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Foxes.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Shaughnessy.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Vulcano.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Nici.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Cimmaron of Ramazzotti maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 14:27 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Javadd Malik

Ik liep maar weg, naar een steegje of daar nog iemand was. Mijn hobby's waren niet bepaald iets wat iedereen deed maar wel heerlijk om te doen. Net toen ik aanliep werd ik door iemand vastgepakt. Gelijk borrelde woede in me op en keek ik opzij. Davies. Kit Davies wat het tien keer erger maakte. Al gelijk rechtte ik mijn rug, trok mijn arm onmiddellijk hard terug en draaide me naar de jongen. 'Davies, je weet dat het niet slim is om iemand vast te pakken die net gevochten heeft, dus waarom doe je het dan?' Mijn handen balden ik tot vuisten en ik liet ze beiden langs mijn lichaam hangen om wat te kalmeren. De agressie die met de drugs mee was gekomen was echter niet weggegaan toen ik van de drugs afkickte. 'Waag het niet om mij met één vinger aan te raken, Davies' Ik spuwde zijn achternaam uit alsof het een scheldwoord was. Ik zag de sigaret tussen zijn lippen, pakte hem zonder enig woord te zeggen ertussen uit en nam er een trekje van. De sigaret hield ik losjes tussen mijn lippen terwijl ik even naar zijn arm keek. 'Aw, kan kleine Davies niet tegen een schrammetje?' vroeg ik met een grijns terwijl ik ruw de arm vastpakte en mijn vingers op het verband zette om er even in de knijpen, puur om te kijken of ik de pijn op zijn gezicht zag. Dat zag er zo vermakelijk uit.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Kit Owen Davies
Toen de jongen met het gelijke zwarte haar draaide zich ruw naar me toe waardoor hij aan mijn greep ontsnapte. Bij zijn woorden rommelde er een grom in mijn borst. Ik inhaleerde nog even diep van de cigaret om te ontspannen. Dat werkte niet, zijn woorden maakte me alleen maar bozer en de adrenaline raasde weer door mijn lijf. Mijn voeten schoven zich in positie nummer een. Toen hij mijn peuk afpakte keek ik hem recht aan. Dat ging hij niet nemen. Dat was mijn peuk. Wilde hij me echt kwaad hebben. Ik wilde net de peuk tussen zijn lippen weggrissen toen hij mijn slechte arm ruw vastgreep. Ik had moeite mijn pokerface te bewaren. Hij deed me echt veel pijn, maar no way dat ik hem dat ging laten merken. Dat lolletje gunde ik hem echt niet. Ik greep de peuk snel tussen zijn lippen vandaan en in die beweging rukte ik hard met mijn andere arm zodat die los zou komen. Zayn Malik was waarschijnlijk de kwaadaardigste van de zes families. Hij hield ervan mensen te zien lijden. Zelf had ik er ook niets tegen, maar bij mij was het toch nog wat subtieler. "Heb jij ook iets overgehouden van dit gevecht? Of wil je dat ik je nog een flinke bloedneus sla en je mooie gebitje aanpas?" zei ik snerend voor ik een trekje nam van mijn peuk en de nicotine de adrenaline een klein beetje verlichtte. Toch niet genoeg om me uit mijn aanvalspositie te halen.

---

Bowties were never Cooler

Jaycee 'Jay' Felicia Tomlinson
'Wat adorable. Heel sympathiek van je ouders' zegt Horan als ik zeg dat ik zolang mag blijven als ik wil. Ik geef hem mijn óh zo bekende glimlach, hiermee laat ik merken dat hij moet oppassen. 'Ha jaloers? Op een zeurend kind wat zich alleen maar met mijn leven bemoeit? Nee, bedankt.' beantwoord Horan mijn vraag terwijl ik naar hem toe loop. Hij kijkt me grijnzend aan als ik voor hem sta. Nog steeds hou ik me in, als hij nog een keer wat zegt, dan sla ik hem, ik zweer het. Wanneer ik zeg dat hij moet oprotten uit mijn buurt kan hij zijn rotkop weer niet houden en zegt hij 'En ik maar denken dat dit een vrij land was' en hij slentert daarna door naar het muurtje waar ik eerst zat. Ik bal mijn handen tot vuisten, maar ik hou me nog in. 'Misschien kun je voortaan wat minder zuur fruit eten, je gezicht gaat er al naar staan' zegt hij tegen me en hij wend even een blik naar Payne en Louis. 'En misschien kun je ook maar beter even je o zo geliefde broertje weerhouden. Je wilt natuurlijk niet dat hij zijn prachtige gezichtje beschadigd aan Paynes vuisten.' vervolgt hij dan. Oké, hij heeft zijn tijd gehad, nu krijgt ie klappen. Ik loop op hem af en ga voor hem staan. 'Mijn broer redt zichzelf wel, jij daarentegen hebt mij net kwaad gemaakt' sis ik tegen hem.
Voordat ik het weet geef ik hem een keiharde klap tegen zijn kaak aan. Ik zie een beetje bloed en ik lach even, 'Zo, dat verdien je' sis ik weer tegen hem en ik ga dan op het muurtje aan de andere kant van de straat zitten.

[ bericht aangepast op 22 sep 2013 - 17:34 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Louis Tomlinson.
Uiteindelijk kwam ook nog die slet van een Elena, hoe ik uberhaupt haar naam wist, er ook nog bij staan. En ik was er een beetje klaar mee dat Payne steeds maar irritante mensen om zich heen had hangen. "Volgens mij kan ik komen en gaan waar ik wil. En zo niet. Ik ben echt niet bang voor jóú, Tomlinson." Ik grijnsde kort en keek toe hoe Elena zijn hand vast had gepakt. "Oh, nee? Man, je bent gewoon een watje, kijk dan toch hoe je vriendinnetje je handje voor je vast moet houden? Durf je het niet alleen, kan je het niet zonder haar? Ach gut." Het was echt gewoon zielig. Waarom stond ik mijn tijd eigenlijk hier te verdoen? "Ach, houd toch je mond. Alsof jij zo stoer bent." Hoor ik nou woorden komen uit de mond van de bed partner van Payne? Volgens mij ging hier iets heel veel verkeerd. "Het enige waar jij goed in bent is hem neuken, dus houd alsjeblieft je bek dicht." Ik zie hoe Payne zijn hand van die slet los maakt, ah kijk, hij komt eindelijk los. Hij doet een stapje naar voren en ik kijk hem harteloos aan. "Ík heb tenminste ballen. Maar jij gebruikt jou lul het liefst om die in de reet van de eerst voorbijgaande jongen te steken. Is het niet?" Hij trekt zijn wenkbrauwen op en ik hou wijselijk mijn mond. Maar vanbinnen kookte ik echt van woede, het liefste sloeg ik hem helemaal verrot. Hij komt nog dichterbij, veels te dichtbij, maar wegduwen doe ik niet. Ik voel zijn adem tegen mijn oor. "Al enig idee hoe ons, mij, terug te pakken? Ik hoop dat je begrijpt dat het niet gaat door elke avond je libido in je handen te nemen en jezelf in te beelden dat je droomjongen nog eens voorbij komt. Kom je daarvan klaar jongen? Word je er sterker van? Beter? Laat maar van je horen als je begrijpt dat het nu echt oorlog is." Nu had ik het echt gehad. Dat ik homo ben, oke, maar deze eikel ging gewoon veel te ver. Payne doet een stap achteruit en zend me een knipoog toe. Ik bal mijn handen tot vuisten en probeer zo kalm mogelijk te blijven staan. "Het enige waarom je nu weggaat is zodat je wat met je vriendinnetje kan uitspoken, is het niet? Anders zou je het echt uitvechten," roep ik hem nog na, waarna ik mij ook tevreden omdraai en wegloop.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elena Feline Lowell
Louis snauwde Liam nog wat dingen toe die ik liever niet wilde horen. Toen richtte hij zich tot mij. "Het enige waar jij goed in bent is hem neuken, dus houd alsjeblieft je bek dicht." Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Ik wilde hem verrot schelden. Hem slaan. Maar dat deed ik niet. Ik durfde het niet. Ik wist waartoe Tomlinson in staat was, dus ik probeerde me rustig te houden.
"Sorry hoor, maar toevallig ben ik gewoon zijn beste vriendin en verder is er niks tussen ons." verdedigde ik mezelf. Ik keek hem uitdagend aan. "Dat jij nou geen vrienden hebt, dat kan ik goed begrijpen. Wie wil er nou bevriend zijn met zo'n harteloos iemand als jij?" De woorden stroomden uit mijn mond. Misschien was het geen slimme zet, maar het moest er uit. Liam zette een stap dichterbij Louis en fluisterde wat in zijn oor, waarna hij wegliep. Niet wetend wat te doen staar ik Louis aan.
"Het enige waarom je nu weggaat is zodat je wat met je vriendinnetje kan uitspoken, is het niet? Anders zou je het echt uitvechten," Nadat hij deze woorden had geroepen draaide hij zich ook om en liep weg. De woede borrelde in me op. Waarom moest Liam zich ook altijd in de nesten werken met deze jongens? Wáárom? Ik slaakte een diepe zucht en liet me verslagen op de grond neerzakken.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Niall Horan
Grijnzend zie ik aan hoe haar gezicht bij elk woord wat ik zeg, bozer gaat staan. Nadat ik gezegd heb dat ze op haar broer moet letten, komt ze naar me toe gestampt en gaat weer voor me staan. 'Mijn broer redt zichzelf wel, jij daarentegen hebt mij net kwaad gemaakt.' Voor ik de klap kan tegenhouden, komt haar vuist hard tegen mijn kaak aan. Ik voel gewoon hoe een aantal van de schrammen weer beginnen te bloeden. 'Zo, dat verdien je,' sist ze nog, voordat ze wegloopt naar een ander muurtje.
'Dus jij begint altijd gelijk te meppen en loopt dan weg als je boos bent. Goed zo, misschien zouden we allemaal een voorbeeld aan jouw moeten nemen.' Ik sta ook op, terwijl ik het bloed met de rug van mijn hand weg wrijf. Vanuit mijn ooghoek had ik gezien hoe na een woordenwisseling, Payne wegliep en ook Tomlinson zich na wat gescheld omdraaide. In het voorbij gaan, bots ik expres tegen hem aan. 'Misschien moet je die slet van een zus leren wat losse handjes betekent. Oh nee, laat maar, jij hebt die ook.' Daarna loop ik achter Payne aan, want als ik het goed begreep heeft hij nu ook ruzie met Tomlinson en daarbij wil ik ook Styles nog een lesje leren. Misschien is het handig om die twee eerst een lesje te leren samen met iemand anders en dan me te richten op Davies, Malik en Payne. En aangezien mijn vrienden er een beetje moe van worden om mij telkens te helpen, kan ik het proberen met die laatste. Als hij niet wil, heb ik ook altijd nog kans op een vechtpartij. Ik ben vanavond in een baldadige bui en zocht de ruzie op, waar ik hem meestal uit de weg ga.
Ik versnel mijn pas om mijn vijand in te halen.
'Hi Payne. Tijd om te praten? Of moet je naar huis van je pappie en mammie?'

---

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Zayn Javadd Malik

Helaas zag ik zijn gezicht maar een heel klein beetje vertrekken wat net niet genoeg was om mij plezier te gunnen, helaas. Nadat hij de sigaret tussen mijn lippen vandaan had gegrist en zich los had gerukt kreeg ik de kans om me wat naar hem toe te buigen en de rook in zijn gezicht te blazen. Met mijn één vijfenzeventig was ik groter dan hem wat nog wel eens van pas kon komen. 'Zo verslaafd dat één sigaret je al zo dierbaar is?' vroeg ik hem spottend. Ik bekeek de jongen eens goed en moest hard lachen bij zijn woorden. Toch negeerde ik ze maar, hoewel ik maar al te graag had willen reageren. Even had ik de gedachtes om mijn aansteker te pakken en het donkere haar van hem aan te steken. Maar misschien was het wel leuker als hij me niet opmerkte en ik het dan zou doen. Al snel had ik hem bij zijn shirt vast en trok hem wat dichterbij. 'Luister eens, Davies' Ik weigerde het om zijn voornaam te gebruiken, hoe kinderachtig dat ook was. 'Ik herhaal: Waag het niet om mij met één vinger aan te raken' siste ik tegen hem.

[Sorry, ik was ondertussen aan het koken en er stonden weer vervelende vriendinnetjes van mijn zusje aan de deur die maar niet willen bergrijpen dat ze niet komt]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Louis Tomlinson.
"Sorry hoor, maar toevallig ben ik gewoon zijn beste vriendin en verder is er niks tussen ons." Hoorde ik die vriendin, of beter gezegd, bed partner van Payne nog zeggen. Ik bleef even stil staan en draaide me om naar haar. "En dat moet ik geloven? Kijk nou, hoe je erbij staat. Ik zie toch zo van een afstand dat je hartstikke verliefd bent op hem. Maar hij wilt je niet, dat weet ik zeker." Minachtend snoof ik en keek haar aan. "Dat jij nou geen vrienden hebt, dat kan ik goed begrijpen. Wie wil er nou bevriend zijn met zo'n harteloos iemand als jij?" Ouch. Maar goed, ze had gelijk. Ik had niet zoveel gevoel in me zitten, maar om het dan toch te horen kwam het best hard aan. Maar blijf kalm Louis, een meisje slaan is namelijk heel erg laag. Ze zei niets meer, het enige wat ze deed was op de grond zakken en ik grinnikte zacht, om me opnieuw om te draaien en weer weg te lopen. Volgens mij, expres, loopt Horan tegen me aan als hij van mijn zusje af komt. Ik vraag me af wat hij met haar heeft uigespookt. "Misschien moet je die slet van een zus leren wat losse handjes betekent. Oh nee, laat maar, jij hebt die ook." Ik grinnikte zacht, had Jay serieus Horan geslagen? Geweldige meid was ze toch. Met een kleine glimlach rond mijn lippen liep ik op mijn zusje af, die nu aan de andere kant van de straat was gaan zitten. "En, wat heb je met Horan uitgespookt?"

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elena Feline Lowell
Terwijl ik rustig was neergezakt op de ijskoude grond hoorde ik een stem. "En dat moet ik geloven? Kijk nou, hoe je erbij staat. Ik zie toch zo van een afstand dat je hartstikke verliefd bent op hem. Maar hij wilt je niet, dat weet ik zeker." Het was Louis. Hij mocht dan wel geen hart hebben, maar wat hij wel had, waren hersens. Na mijn opmerking over zijn harteloosheid grinnikte hij zacht en draaide zich weer om.
Zijn woorden zetten me aan het denken. Was het waar, wat hij zei? Was ik echt verliefd op mijn beste vriend? Voor mijn gevoel duizenden vragen kwamen in me op en ik begon over alles te twijfelen. Had Tomlinson dat juist gezegd om me te verwarren? Als dat zo was, was dat hem met volle glorie gelukt. Hoe zou Liam over me denken? Zelfs daaraan begon ik nu te twijfelen. Dit was niet goed. Ik schudde mijn hoofd om de gedachten als het ware van me af te schudden. Niet over nadenken, Elena.
Ik moest nu echt eens wat gaan doen. Met tegenzin stond ik op en slenterde de straat af. Op een gegeven moment zag ik op een muurtje een meisje zitten. Ik herkende haar vaag, maar ik wist niet waarvan.
'Hoi,' zei ik met een vriendelijke lach op mijn gezicht terwijl ik naast haar kwam zitten.

[ bericht aangepast op 22 sep 2013 - 18:39 ]

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Mary-Lia Louise Carter

Zuchtend keek ik naar de stoep en blies wat haar voor mijn zicht weg. Ik voelde me opeens heel erg alleen, waar was Harry? Opeens overheersde een schaduw over me en ik keek op. Een meisje met een vriendelijke glimlach kwam naast me zitten. Ach, beter dan helemaal niemand als mijn gezelschap. "Hay." Ik glimlachte licht en keek haar aan. "Mary." Zei ik vriendelijk. Ik wist dat ik een ruig meisje kon zijn, maar ik probeer wel altijd aardig te zijn tegen vreemden. "Ik weet dat het onbeleefd is, maar ik denk dat ik van ergens herken.. Weet jij misschien waarvan?" Zei ik met een lichte grinnik. De schram op mijn wang begon weer te prikken, waarschijnlijk door de foundation. Ik veegde de foundation wat weg, waardoor de schram weer zichtbaar werd. Ik stroopte één mouw op met mijn tattoo erop. 'Never give up, just stand up' Ik glimlachte breed en zuchtte weer. Hopelijk kwam Harry snel, nu zat ik me namelijk dood te vervelen. Mijn imago was niet veel veranderd. Ik was nog steeds iemand die gemakkelijk in gevechten raakte en hoe, wist ik zelfs niet. Woedeaanvallen had ik inderdaad en een grote mond ook, misschien was dat geen goede combinatie.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Kit Owen Davies
Ik draaide mijn hoofd even weg toen hij de rook in mijn gezicht uitblies, maar keek hem al snel weer aan. Ik rolde met mijn ogen bij zijn opmerking over mijn sigaret. "Ik ben tenminste nog niet zo verslaafd dat ik de peuken van anderen zomaar uit hun mond ruk." kaats ik terug. Ik hoorde hem lachen bij mijn woorden. Die had een fout gemaakt, en een grote. ik was misschien wel een onderdeurtje, ik kon een paar prima klappen uitdelen. Ik zag iets gevaarlijks branden in zijn ogen. Ik moest nu volgens mij goed opletten, want we zouden zo waarschijnlijk weer overhoop liggen. Nu was er gelukkig geen mes in de buurt. Opeens greep hij mijn shirt vast en trok me naar hem toe, waardoor ik mijn hoofd naar achter moest kiepen om hem te kunnen zien. Mijn vuisten waren inmiddels gebald. Ik was klein, maar dit deed je niet. Ik kon het zeker van hem niet hebben. Het gesis en het feit dat hij me alleen bij mijn verdomme achternaam noemde maakte mijn adrenaline alleen maar erger. Ik deed mijn goede arm wat naar achter en haalde hard uit naar zijn tanden en neus. Ik hoorde gekraak en voelde wat tegen mijn gezicht spatten. Waarschijnlijk bloed. Dat zou mooi zijn. Toch niet dat ik me zo liet behandelen. Ik voelde de peuk tegen mijn lippen branden en spuugde hem uit op de grond. "Wat zei je, Malik?" vroeg ik poeslief. Eigenlijk probeerde ik hem nu alleen uit te lokken. Ik hield van de adrenaline die het me gaf en zoizo sloeg ik nooit de kans af om hem of een van de andere jongens een blauw oog of gebroken neus te slaan.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne

Tomlinson's gebazel over mij en Elena negeer ik, al gaat Elena er wel tegenin. Maar ik denk niet dat het gaat werken. Dat is ook precies de reden waarom ik doe alsof ik doof ben en gewoon doorloop. Rug en schouders recht. De lantaarnpalen gaan aan.
"Hi Payne. Zin om te praten? Of moet je naar huis van je pappie en mammie?" Een irritant Iers accent laat me weten dat het Horan is. Of misschien vind ik het accent alleen maar irritant omdat het Horan's accent is. En omdat ik Horan sowieso al een irritante kabouter vind - al heb ik geen idee waarom. Waarschijnlijk dat.
"Horan." Ik zend een betekenisloze knik naar de jongen. "Wat moet je?"

---

Reality's overrated.

Elena Feline Lowell
"Hay," antwoordde het meisje licht glimlachend. "Mary." Mary... die naam kwam me ookal bekend voor. Ik wist zeker dat ik haar kende. Maar waarvan?
"Elena." stelde ik mezelf voor. Mary grinnikte zacht. "Ik weet dat het onbeleefd is, maar ik denk dat ik van ergens herken.. Weet jij misschien waarvan?" Dus zij herkende mij ook! Gosh, dit was frustrerend. "Ik dacht ook al dat ik je herkende! Maar ik heb geen idee waarvan," Ik trok mijn schouders onwetend op. Misschien kende ik haar wel van heel vroeger. Of misschien was ze een kennis van Liam. Ik zag hoe ze over haar wang veegde, waardoor er een schram zichtbaar werd. "Heb je... Was je bij het gevecht?' vraag ik nieuwsgierig. Misschien wist zij of er iets met Liam was gebeurd. "Heb je Liam toen ook gezien? Is hij erg gewond? Ik zag hem maar even.' Uit bezorgdheid begon ik te ratelen en te veel vragen te stellen. Slechte gewoonte.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Mary-Lia Louise Carter

Ik grinnikte even. "Elena." Stelde zichzelf voor. "Ik dacht ook al dat ik je herkende! Maar ik heb geen idee waarvan," Ik zuchtte diep, dit overkwam mij altijd als ik mensen herkende. Met een frons keek ik Elena aan. "Heb je... Was je bij het gevecht?" Ik knikte langzaam, waarna ik weer over mijn schram wreef. Misschien was foundation niet het beste idee ooit, maar ja. Ik wilde niet dat mijn ouders erachter kwamen. "Ja, slechte gewoonte van me. Woedeaanvallen, roken. Je weet wel." Mompelde ik. Ik wilde net een vriend erbij, wist ze nu al gelijk van mijn slechte kant af. "Heb je Liam toen ook gezien? Is hij erg gewond? Ik zag hem maar even." Ik kreunde geërgerd, daar kende ik haar van. "Oh Payne. Het spijt me heel erg en ik meen het. Nu weet ik waar ik je van ken." Zei ik grinnikend. Ik moest ook eens dingen positief zien. "Nee, ik ben de beste vriendin van Harry of als jij hem kent 'Styles'." Zei ik glimlachend. "Maar nee, niet gezien. Sorry." Ik stroopte mijn andere mouw op met de grote schram, fijn. Kon die een béétje luchten.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Zayn Javadd Malik

Even in een waas liet ik alles nogmaals in mijn hoofd afspelen en verstrakte mijn grip. Ik wist nog net het woord 'klootzak' met opeengeklemde tanden te zeggen waarna ik hard tegen zijn hoofd aan ramde en hem losliet zodat ik nogmaals mijn vuist tegen zijn hoofd aan kon laten komen, dit keer recht in zijn gezicht. Ik voelde zelf al de bittere smaak van bloed in mijn mond waar ik geen aandacht aan besteedde. Oh wat vermakelijk was dit. Werkelijk heerlijk, om iemand pijn te doen. Het maakte het alleen maar beter op omdat het Kit Davies was, hij was misschien nog wel de ergste van de vijf anderen. Dat joch liep altijd in skinnyjeans en een te groot shirt of een te grote trui. Raar kind dat het was. De piercing viel nog wel mee naar mijn smaak maar het liefst zag ik hem dubbelgeklapt onder het bloed zitten, bloed kotsend zou ook wel grappig zijn. Natuurlijk wist ik dat hij zichzelf makkelijk kon verdedigen maar ik zou alles geven wat ik had om dat beeld te zien. Wat zou dat mooi zijn, zeg. Toen ik de kans kreeg liet ik mijn voet hard tegen zijn been aankomen en duwde ik hem neer zodat ie op de grond lag en trapte een keer hard in zijn maag. Wel zou ik me voor moeten bereiden voor de even harde klap die zou komen, al hoopte ik echter dat ie geen kans kreeg. Toch kwam er weer een grijns op mijn gezicht, puur omdat ik wist dat ik hem pijn had gedaan. Wat een heerlijk gevoel was dat.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."