Iyalle Yggdrasil ~ Prinses
Een beetje een impressie van Iyalle (;
1.2.3.4.
“Je moet het zeggen, als je gaat, misschien kan ik dan zorgen dat ik mee kan.”Zei Gwaine. “Dan heb je toch nog iemand mee en hopelijk jaag ik dan die wezens niet weg.”
Dat was zeker een aanlokkelijk voorstel, alleen had hij vast andere dingen te doen dan met mij rond te hangen, maar ik zal het onthouden.
Ik wou hem net gaan antwoorden op zijn voorstel toen hij een buiging maakte.
“Maar ik moet gaan, prinses. Ik kom u wel weer een keer opzoeken als ik tijd heb.” Waarna hij de deur uit liep, waar hij nog even omkeek om me een glimlach te schenken.
Even sloeg mijn hart een slag over, maar ik schudde even met mijn hoofd waardoor mijn haar alle kanten op golfde.
“Het word ook maar tijd dat ik naar mijn vertrekken ga.” Mompelde ik tegen mezelf.
Zelf liep ik ook het kamertje uit en zag Gwaine nog net een hoek om lopen.
Mijn voeten begonnen te lopen, de gangen door die ik eerder gelopen had toen ik juist van mijn vertrekken wegliep. Ik had een aantal dingen te overdenken.
Zal ik nu nog wel buiten de kasteelmuren gaan of moest ik er mee wachten ?
Ik zuchtte, wie hou ik voor de gek ? Grotendeels dacht ik daar niet eens meer aan, ik dacht aan Gwaine.
Hoewel zijn woorden door mijn hoofd hen spookten, bleef bij mij steeds dezelfde gedachte ronddwalen die ik ook al eerder had gehad. Ik kan er niet zeker van zijn of het ook zou gebeuren, hij is een ridder die waarschijnlijk veel belangrijkere dingen had te doen dan het begeleiden van een gast, ook al was ik dat. Maar toch, ik wou hem graag vaker zien. Ik weet niet waarom, maar hij had zeker mijn interesse weten te pakken. Al zou het toch nooit gebeuren.
Ook al zal ik gevoelens voor hem krijgen, hij zou zijn plaats hier vast niet opgeven, daar kon ik van op aan gaan, hij is tenslotte een ridder van Camelot.
Mijn vingers gleden door een lok haar heen, dit deed ik wel vaker als ik ergens diep over aan het nadenken was, als een soort stimulans.
Ik merkte pas dat ik al stil was gehouden voor mijn vertrekdeuren toen die open werd gedaan.
“Prinses !”Lancome stond in de deuropeningen een uitdrukking van opluchting schoot over zijn gezicht heen.”Waar was u ?”
Ik frunnikte wat aan mijn rok. “Ik was een wandeling door het kasteel aan het maken.”
“in je eentje ?” Hij trok even een wenkbrauw op alsof hij me ergens van verwijt. Maar hij kon beter weten, hij kent mij het beste, op mijn vader na.
“Ja, ik heb deze viool gevonden en zo alleen was ik op een gegeven moment ook niet meer.”
Ik dacht weer terug aan Gwaine terwijl ik verder het vertrek in liep.
Lancome volgde me, maar leek niet verder te willen vragen over wat ik gedaan had
“Haust en sir Bennett zijn nog aan het slapen.” Zei Lancome terwijl hij achter me aan kwam terwijl ik doorliep naar het raam om naar buiten te kijken.
Ik voelde hoe hij een hand op mijn schouder legde. “Je verveelt je, is het niet ?”
Eventjes ontsnapte een grinnik mijn lippen. “Ach, zo moeilijk is het niet om dat door te hebben.”
Lancome lachte ook even. “Maar ik kan ook aan je zien dat je wandeling door het kasteel je goed heeft gedaan.”
Zuchtend deed ik een stap bij het raam vandaan en zakte op de rand van het bed neer en liet mijn hoofd in mijn handen steunen.
“Ik mis thuis alleen een beetje, het is hier zo anders dan thuis, het is hier stil, soms zelfs te stil.”
Ik keek Lancome aan, mijn dierbaarste man naast mijn vader, hij is als een grote broer voor me, zo voelde het ook terwijl ik onder zijn wakend oog opgroeide. Nu is hij een 39 jarige ridder die nooit is getrouwd omdat hij zijn gehele leven heeft gewijd aan mij en mijn vader, maar om ergens egoïstisch over te zijn, ik was blij dat het zo was.
Zolang hij er ook nog maar gelukkig mee was.
“Normaal gesproken reist je vader ook mee, waar je altijd mee praat en bent, dus dat hakt er ook behoorlijk in.” Hij had gelijk, normaal was mijn vader er ook en met hem lijkt het altijd zonniger en uitbundiger dan dat het daadwerkelijk was.
Lancome pakte zachtjes mijn hand vast. “Ik zal een bad voor je vol laten lopen.”
Even wou ik tegensputteren dat ik helemaal nog niet in bad wou, maar hij was al weg.
Ach, nu in bad, later in bad, veel verschil zal het niet maken.
Vanuit een gang hoorde ik gestommel en al snel verscheen het gezicht van Haust om de hoek.
Ik glimlachte naar hem. “Even lekker bijgekomen ?” Waarna hij een buiging maakte. “Maar zeker hoogheid.” Waarna hij weer omhoog kwam en me afwachtend aankeek.
“Zou u even bij de paarden willen gaan kijken ?” Vroeg ik hem vriendelijk, waarop hij knikte en de kamer uitliep.
Schijnbaar had hij de deur open laten staan van de slaapvertrekken van mijn reisgenoten want ik hoorde het harde gesnurk van heer Bennett mijn kamer binnendwarrelen, waardoor ik moest giechelen.
Een paar minuten later kwam Lancome de ruimte weer binnen. “Hoe heb jij ooit met hem in de buurt in slaap kunnen vallen ?” Waarop hij zijn schouders ophaalde. “Geen idee, ik ben er vast al aan gewend geraakt.
Hij boog lichtjes zijn hoofd voor me. “Uw bad is gereed.”
Met een dankbaar knikje liep ik het badgedeelte binnen en zette het kamerscherm op waarna ik mezelf uit mijn jurk hielp.
“Heb je nog iets nodig ?” Hoorde ik de stem van Lancome vanachter het kamerscherm.
“Nee, dank je Lancome, ik red me wel.” Waarna ik voorzichtig mijn been over de rand van het bad tilde en in het prettig warme water stapte. Dat heeft hij snel voor elkaar gekregen in die paar minuten.
Zuchtend zette ik ook mijn andere been erin en ging langzaam zitten, zodat ik kon wennen aan de tempratuur van het water en ik kon beginnen aan een aantal minuten van heerlijk relaxen.
Credendo Vides
}
