RPG || The adventures of Merlin [1] - Speeltopics

Voor de mensen die de serie niet kennen. Je kan HIER even kijken voor info.

Hoofdrollen:
Merlin - Papaoutai
Prins Arthur - ZiamStorason
Gaius (hofarts) - Cenation
King Uther Pendragon - Silversnow
Lady Morgana - xSunshineee
Guinevere (Gwen) - ZiamStorason
Morgause (Morgana's halfzus) - Silversnow
Gwaine - Gawain
Cenred - Gawain

Bewoners (+/- 5):
- Martha Pinoira - 45 - Cenation
- Eira - 15 - Stalknecht - KiliOfDurin
- Princes Iyalle Gwedoline Yggdrasil - 20 - DreamerN
- Rymus - 16 - Papaoutai
-

Andere rollen:
Trol (leider)
Draak - Draxeris - Ninuturu
Elf (leider) - Gereserveerd door Wrennah

Regels:
Min. 5 regels
Schelden, vloeken en ruzie maken alleen IC
OOC [], (), {}, --, <>, ~~, etc.
Geen vieze manieren
Hou rekening met elkaar en speel je eigen rol(len)
Naamsverandering doorgeven
Alleen ik (xSunshineee) open nieuwe topics, tenzij ik anders vermeld

[ bericht aangepast op 19 aug 2013 - 2:17 ]

---

16 - 09 - '17

[Ik reageer morgen, sorry]

---

16 - 09 - '17

Gaius

Ik stond terug op en neem meer nodige spullen, althans de spullen waarvan ik denk dat ik ze nodig zal hebben. Ik hoor hoe Eira gaat zitten en haar bot uittrekt terwijl ik nog wat dingen op tafel zet. "Is kijken ..." mompel ik tegen mezelf en kijk naar een paar potjes. "Hmm, ik kijk zo wel." mompel ik weer tegen mezelf. Ik hoor hoe Rymus tegen Eira begint te praten. Ik kuch en ga op de stoel zitten dicht bij Eira haar voet. Ik schrik als ik haar voet in de gaten krijg. "Ohjee ... dat ziet er niet zo best uit ..." Ik trek een pijnlijk gezicht. Ik sta weer op, wat kan ik hier voor nodig hebben? Een zalfje? Hmm ... Ik ga terug zitten. "Ik ga even duwen." Ik duw op de bobbels en trek elke keer een vies gezicht, het voelt gewoon vies als je er op duwt. "Hmm, dit kan ik wel beter maken." Ik sta weer op en bekijk een paar middeltjes, ik moet een zalfje maken. Ik draai me om en kijk naar Rymus. "Rymus, ondersteun deze jonge dame en ga even een wandelingetje maken of zo, ik heb rust en tijd nodig om een zalfje voor haar voet te maken." Vervolgens kijk ik naar Eira. "Het spijt me mijn kind, ik moet eerst een zalfje maken, binnen een uurtje zal je het hebben, overbelast je voet niet te erg." Ik glimlach vriendelijk en wacht tot ze de kamer verlaten.

---

16 - 09 - '17

Morgause
De wind sloeg hard in mijn gezicht en mijn rode cape wapperde achter me aan. Mijn witte paard galoppeerde hard over de paden, hij was bezweet en zijn mond stond vol schuim, maar ik wou zo snel mogelijk in Camelot zijn. Na al die jaren op dit moment te hebben gewacht, ging het nu eindelijk gebeuren. Ik ga Camelot laten instorten, het laten bezwijken onder zijn eigen leed. Uther Pendragon zal mij op zijn knieën smeken om te stoppen, en zijn verwende zoontje Arthur zal naast hem zitten. En samen zullen ze smeken om hun eigen leven. Een gemeen lachje vormt zich rond mijn lippen. Wat zal ik genieten van het moment dat zij dat zullen doen. In de verte hoorde ik gebrul van een draak. Mijn paard schudde met zijn hoofd, angstig, maar ik dwong hem om door te gaan, ik wou voor het donker op zijn minst in de buurt van Camelot zijn, zodat ik me kon voorbereiden op mijn aankomst morgen. Ik had er zin in.

[Is Morgause nou de oorzaak van alle ellende, of niet?]

---

I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

[Wel leuk, maybe dat Rymus en Morgause samen gaan werken? ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[als de anderen het ermee eens zijn, vind ik het prima]

---

I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

Eira
Ik keek naar de jongen die tegen me begon te praten. "Er is een paard op mijn voet gaan staan. Leuk beestje, maar erg jong." Ik glimlachte en knikte. Hij leek me een heel aardige jongen, maar toch zag ik iets in zijn ogen wat ik niet helemaal vertrouwde. Ik keek weer naar Gaius en zag zijn gezicht. Nu wist ik al zeker hoe verschrikkelijk dit ging worden. Toen hij op mijn voet duwde kwam er een ijzige gil uit mijn keel en stonden de tranen in mijn ogen. Dit was echt verschrikkelijk. Toen hij ophield hapte ik naar adem en veegde verwoed mijn tranen weg. Ik was gelukkig wel blij dat hij het kon verhelpen. Zo kon ik namelijk niet mijn hele leven blijven. Ik keek naar Rymus toen Gaius hem vroeg me te begeleiden op een wandeling. Ik wilde helemaal niet wandelen, maar als Gaius zei dat het beter was, dan was het misschien wel zo. "Ik zal het proberen." zei ik kleintjes. Ik haalde een hand door mijn haren en probeerde zo goed en zo kwaad als ik kon rechtop te gaan staan. No way dat ik mijn laars nu aan ging doen. We gingen wel binnen lopen. En ik liep ook wel vaker op mijn blote voeten buiten, alleen in de stallen was dat niet handig. Anders had je zo sneeën in je voeten van de hoefijzers. Paarden die op mijn voeten gingen staan was namelijk niet raar, maar hij was er op blijven staan en erop gaan leunen, in plaats van er direct weer af te gaan.

---

Bowties were never Cooler

Rymus

"Er is een paard op mijn voet gaan staan. Leuk beestje, maar erg jong." Antwoord Eira met een glimlachje en ze knikte. Ik glimlach terug.
De gil die uit haar keel kwam toen Gaius op haar voet drukte, deed gewoon zeer aan mijn oren. Ik hoorde daarna ook even een piep in mijn oren, is ook niet zo gek, ik zit recht naast haar. "Rymus, ondersteun deze jonge dame en ga even een wandelingetje maken of zo, ik heb rust en tijd nodig om een zalfje voor haar voet te maken." Ik knik even en kijk in de richting van Eira, het lijkt of zij er geen zin in heeft. Ik krap even op mijn achterhoofd en kijk naar naar Gaius.
"Ik zal het proberen," zegt Eira dan en komt overeind. Hierdoor kom ook ik meteen overeind. Ik stap op haar af en doe meteen haar arm over mijn schouder heen, en mijn eigen arm om haar middel.
"Zo moet het wel gaan, toch?" Vraag ik met een glimlach en kijk naar Gaius. "Ik zorg wel voor haar, dat het goed gaat bedoel ik. Is eigenlijk hetzelfde maar goed, ik zorg dat het goed gaat," zeg ik met een lachje en ik kijk Eira even aan. Dan zet ik een paar kleine passen, om te kijken of ze me bijhoud. Ik denk het ook wel, want zo heel snel loop ik niet. Alleen als het écht nodig is loop ik snel. Maar op dit soort momenten is het niet zo noodzakelijk.
"Je kunt me wel een rondleiding geven denk ik?" vraag ik en kijk Eira aan. Ik wil wel eens weten hoe het kasteel in elkaar zit.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Eira
Ik voelde een arm om mijn middel en legde mijn arm om zijn nek. Ik keek even naar hem en knikte. Ik hoefde zo niet op mijn voet te leunen, dus het ging op zich wel. Ik werd wat warrig door zijn taal tegen Gaius. Ik was een van de enigen op het kasteel die waarschijnlijk niet snel uitgehuwelijkt zou worden, al was het maar omdat ik geen ouders meer had en ik voor de koning en zijn ridders werkte. Ik hupte voorzichtig met hem mee. Hopelijk hield hij me. Gelukkig deed hij dat. Ik was niet zwaar, maar toch was ik er altijd bang voor. Ik hopte redelijk makkelijk mee, maar goed. Ik grinnikte. "En dat vraag je aan een stalknecht, slimmerd? Ik ken de buitenkant van het kasteel op mijn duimpje, maar niet binnen de burcht als je daar een rondleiding wil. Ook zou het kunnen dat ik weg wordt geroepen om wat paarden weg te zetten." Ik wist niet wanneer Leon en Gwaine terug kwamen en of er nog gasten kwamen, maar de schildknapen waren echt de slechtste verzorgers van paarden ooit. Ik glimlachte naar hem en haalde een hand door mijn lange blonde haren. Misschien werd dit wel een gezellig uurtje. Ik kwam niet vaak onder de mensen. Dit was misschien wel een goede afwisseling.

---

Bowties were never Cooler

[Als ik te snel reageer moet dit even gezegd worden ]

Rymus

Vrij gemakkelijk hupte Eira met me mee, heel zwaar is ze niet, ik zou dit uren kunnen volhouden met zo'n lichtgewichtje. Rustig wacht ik haar antwoord af op de rondleiding die ik net vroeg.
"En dat vraag je aan een stalknecht, slimmerd? Ik ken de buitenkant van het kasteel op mijn duimpje, maar niet binnen de burcht als je daar een rondleiding wil. Ook zou het kunnen dat ik weg wordt geroepen om wat paarden weg te zetten." Ik grinnik even om het eerste. Weet ik dat ook meteen, of had ze dat al gezegd? Ik ben er niet echt bij met mijn hoofd vandaag, daar moet even verandering in komen. Ze glimlacht naar mij en haalt haar hand even door haar haren. Ik glimlach terug.
"Nou, als je weggeroepen word ga ik mee, want met één voet om op te staan gaat het je niet echt lukken om een stel paarden weg te zetten," glimlach ik en ik loop rustig richting de deuren die naar buiten gaan. Ik weet niet of Eira daarheen wil, maar mij maakt het eigenlijk niet zoveel uit, als ik maar en beetje de weg leer kennen vind ik het oké. Ik duw de deur met mijn voet open en help Eira naar buiten.
"Of je mocht binnen willen blijven, vind ik ook goed," glimlach ik en ik kijk haar aan. "Ik weet wel wat, laat me de stallen maar zien," zeg ik er achteraan met een grotere glimlach. Deze is wel gemeend, ik vind paarden maar mooie dieren. Ik beweeg mijn nek zo, dat hij even kraakt en ik wacht rustig tot Eira zegt waar we heen moeten. Wel begeleid ik haar de trap af naar beneden, zodat dit zo niet hoeft te gebeuren.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Praattopic

---

16 - 09 - '17

Eira
Ik zag hem glimlachen. Dat was echt heel schattig. Nee, Eira, dat is niet aan jou te denken. Ik grijnsde bij zijn woorden. "Fijn. Ik kan het inderdaad niet met een voet." Ik hinkte rustig met hem mee. Ik was blij dat hij redelijk rustig aan deed, want veel sneller kon ik niet. Ik hinkte verder met hem richting de deuren. Misschien was het wel beter naar buiten te gaan. Daar wist ik namelijk de weg. Alleen dan moest ik wel de trap af. Ik beet hard op mijn lip bij de gedachte. Ik hopte toch door de deur en voelde de wind op mijn gezicht. Heerlijk was dat. Ik keek even naar hem en schudde mijn hoofd. Ik was in deze straten opgegroeid en woonde en werkte er nogsteeds. "Okay. Kom maar mee." Ik was echt enthousiast dat hij de stallen wilde zien. Ook leek hij hier echt geïnteresseerd in te zijn. Ik hoorde zijn nek kraken en trok zacht aan zijn arm. Het was best nog even de stad door. Nu kwam het gedeelte waar ik bang voor was: De trap. Gelukkig hielp hij me de trap af. "Dank je" zei ik onderaan. Ik steunde weer iets minder op hem terwijl ik met wat moeite half voor hem uit hupste. We moesten langs alle winkeltjes en de smit voor we bij de stallen aan zouden komen. Het was er altijd wel gezellig, niet zo druk als op de markt, maar zeker bij de bakker was het nog wel eens heel erg druk. "Pas op. Er lopen hier veel kleine kinderen rond die proberen je te zakkenrollen. Volwassenen die het doen zitten in het gevang, maar de kinderen niet." Ik keek even rond maar zag geen van de kinderen. De meesten kende ik wel. Ik was ooit een van hen. Een wees uit het westen. Opgenomen door de groep. Het was fijn, maar toch was mijn baan fijner.

---

Bowties were never Cooler

Rymus

"Dank je," zegt Eira nadat ik haar van de trap afgeholpen heb. Daarnet had ik de enthousiasme in haar stem gehoord toen ik zei dat ik de stallen wel eens wilde zien. Kijk, die enthousiasme moet ze vasthouden, alleen niet te vaak gebruiken. Niet dat ik er iets tegen heb, nee dat helemaal niet, maar het wil wel eens voorkomen dat mensen op verkeerde momenten enthousiast zijn. Dat is gewoon niet zo heel erg slim.
Met een rustige pas volg ik de weg die Eira wil lopen, zij moet lijden waar we heen gaan, ik weet de weg nog niet echt. Ik neem alles zorgvuldig in me op.
"Pas op. Er lopen hier veel kleine kinderen rond die proberen je te zakkenrollen. Volwassenen die het doen zitten in het gevang, maar de kinderen niet." zegt ze en kijkt even rond. Ik kijk mee maar zie geen kinderen. Nou, die zijn overal en nergens.
"Ach, daar weet ik wel wat op," grinnik ik en kijk Eira even aan. Net op dat moment komen er wel een paar kinderen langs. Zoals Eira al zei zitten met hun grijpgrage handjes in andermans zakken. Er komt even een speelse grijns op mijn gezicht en ik volg een van de kinderen met mijn blik, wanneer hij net iemand zijn zak wil rollen doe ik een stille spreuk in mijn hoofd zodat hij een zetje krijgt in zijn rug en tegen die persoon aankomt. "Wat was jij van plan jongeman?" klinkt de man zijn stem streng en ik zie hoe de jongen in zijn kraag gegrepen word, ik grinnik even.
"Misschien moeten die kinderen wat harder aangepakt worden," concludeer ik en kijk Eira aan. Ik kijk om me heen, heel erg druk is het niet, af en toe moet je en beetje oppassen waar je staat, maar voor de rest is het kalm. Ik zie de stallen al naderen. "Zijn het mooie paarden?" vraag ik om alvast een beetje kijk te hebben op de dieren.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Eira
Ik keek verbaast op toen hij zei dat hij wel wat wist op de zakkenrollende kindjes. Ik schrok toen ik zag wat hij deed. Ja, ik wist wat magie was als ik het zag gebeuren. "Sorry, hij hoort bij mij. Hij kan gewoon nog niet goed lopen." riep ik naar de man met het jongetje, die hij gelukkig snel losliet. Het jochie keek me dankbaar aan en verdween toen. Daarna keerde ik me woest naar Rymus. Ik duwde hard tegen zijn borst. "Gek! Die kinderen hebben niemand. Geen ouders, geen baan, geen eten en vaak geen onderdak, helemaal niets. Ze moeten met een hele groep van een paar koperstukken per dag rond zien te komen en soms wat afval van de markt. Waag het niet dat nog eens te flikken." Het vuur brandde in mijn ogen. Ik vond het niet goed dat de kinderen zo leefden, maar ze konden niet anders. Later werden de meesten knechten in de winkels of bedienden bij de rijken. Ook vonden veel mensen het niet echt een probleem. Ze traden pas op als het echt voor hun neus gebeurde en dan zelfs vaak niet. Hij moest zich gewoon niet bemoeien met deze kinderen. Mijn blik verzachtte bij zijn vraag. "Zeker." Ik zag er bij de stallen al 5 staan... 5? Er waren vast gasten. "Kom mee. Ik heb werk te doen. Die schildknapen kunnen ook niets." Altijd loosden ze de paarden maar bij de waterbak stang en lieten ze daar voor mij achter. Ik kon er wel mee leven. Alleen zonder zijn hulp zou ik die paarden nooit af kunnen zadelen en de weide in kunnen laten.

---

Bowties were never Cooler

Rymus

"Gek! Die kinderen hebben niemand. Geen ouders, geen baan, geen eten en vaak geen onderdak, helemaal niets. Ze moeten met een hele groep van een paar koperstukken per dag rond zien te komen en soms wat afval van de markt. Waag het niet dat nog eens te flikken." Ik kijk Eira recht aan en zie het vuur haar in haar ogen branden. Zo, ze is echt boos. Het was maar een grapje, maar goed. Ik recht mijn rug en kijk haar aan.
"Zeker," geeft ze dan als antwoord op mijn vraag over de paarden. Haar blik was alweer verzacht. Ik ondersteun haar rustig weer, al moet ik er wel even wat aan doen, ze heeft me magie zien gebruiken. Komt wel goed.
"Kom mee. Ik heb werk te doen. Die schildknapen kunnen ook niets." zegt ze en ik volg haar rustig. Als we bij de stallen aankomen kijk ik naar de paarden. Ik denk even kort na en trek Eira dan tussen de paarden. "Niemand komt te weten wat jij net gezien hebt," zeg ik en kijk haar aan. "Begrepen?" Mijn blik boort zich in de hare en ik hou haar vast. Het is gewoon even voor de zekerheid. Mijn stem klonk niet al te onvriendelijk. Ik pakte dit nog netjes aan.
Ik blijf Eira aankijken tot ik reactie heb. Ik heb een hand tegen het paard naast ons gezet zodat het ons niet zal pletten mocht het een stapje opzij zetten. Hoe zeer ik ook van die dieren hou, ik word liever niet geplet.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Eira
Ik hinkte met hem mee maar de paarden toen hij me weer ondersteunde. Gelukkig volgde hij me wel gewoon. Ik had hem niet willen vergeven, maar ik zou wel moeten als ik nog ergens wilde komen. Ik schrok me wild toen hij me opeens tussen de paarden trok. Ik luisterde naar zijn woorden en keek hem opstandig aan. "En waarom dan wel niet?" Ik sloeg zijn hand van me af en gaf hem toen een rake linkse hoek in zijn gezicht. "Jij bent de baas niet over me. Dat is niemand. Begrepen. Daarbij heb je me nu al laten zien dat ik je niet kan vertrouwen. Je lijkt zo'n aardige jongen, maar eronder schuild een duivel. Dat jochie was duidelijk uitgemergelt en nog geen 5 jaar oud. En jij wil hem en het gevang stoppen. Sorry hoor maar dan zit je bij mij bij de verkeerde." Ik grijnsde toen ik zag hoe het paard naar zijn hand loerde en toen haar tanden in Rymus zijn schouder zette. Ze beet normaal echt nooit en was een van de braafsten van stal, maar zij mocht hem duidelijk ook niet. Ik klopte twee keer zacht op haar kont om te laten zien dat ze braaf was. Ik grijnsde triomphantelijk. "Jij denkt dat je met je magie heel wat bent, mannetje. Maar je staat hier tegenover een gewoon meisje en toch heb je een blauwe kaak en een bebloedde schouder." zei ik heel rustig. Ik liet niet met me sollen en dat mocht hij weten ook.

---

Bowties were never Cooler