{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ja, is goed." antwoord Rebecca met een klein, maar niet erg oprechte glimlach op haar gezicht. ze gaat me gelijk voor naar buiten en ik volg gewillig. Om dingen zo laten zoals ze waren toen er niemand terug was houd ik mijn mond verder over Rowan en het eten wat zij en Rebecca waarschijnlijk verspil hebben daarnet. Als we buiten komen voel ik me eigenlijk bijna meteen als hernieuwd. Het is te merken aan de tred waarop ik loop, ik veer lichtelijk op mijn voeten heen en weer en mijn mondhoeken blijven iets omhoog gekruld. Dit is dan ook het soort weer waar ik altijd van hield, de zon die behoorlijk sterk schijnt zoals altijd hier in de zomer, en vaak zelfs in de winter, plus een heerlijk briesje. De wind speelt met mijn krullen en blaast ze af en toe iets van mijn hoofd af als er een sterkere windvlaag aankomt.
Ik krijg bijna zin om ervan te zingen, maar dat laat ik maar. "Hm, het is heerlijk buiten," uit ik mezelf dan maar iets beperkt met nog altijd die kleine glimlach. "Ik denk dat ik vandaag mijn kogels spaar en eens ouderwets op jacht ga naar paddenstoelen en fruit." Het is lang geleden dat ik zulke dingen gegeten heb, maar die hebben we toch ook echt nodig. De groenten die ik laatst mee had waren ook niet echt heel voedzaam in die kleine porties. Ik loop van de loopplank af het zand in waar mijn schoenen iets in wegzinken en dan verder richting de bomen. Er moeten hier toch ondertussen wel wat wilde dingen groeien, de natuur overwoekert namelijk erg snel. Mijn handen wil ik eigenlijk wat achteloos in mijn broekzakken steken, maar ik besef al snel dat het waarschijnlijk geen goed idee is. De dreiging is hier nog steeds en het is niet erg handig om je handen niet gelijk beschikbaar te hebben op zo'n moment.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Toen we uiteindelijk buiten kwam, leek Jess zich een stuk beter te voelen dan binnen. Haar mondhoeken krulden zich automatisch omhoog en ze wandelde nogal waggelend, wat er eigenlijk wel grappig uitzag. Vooral de manier waarop haar krullen erop reageerden en meebewogen. De wind speelde er dan nog lichtelijk mee. Maar ook mijn haar bleef niet gespaard van de wind. Een paar flokken waaiden in mijn mond, wat nogal ongemakkelijk voelde, daarom duwde ik ze achter mijn vest, zodat ik er geen last meer van had.
"Hm, het is heerlijk buiten.” Jess waggelde nog steeds heen en weer, waardoor ik zachtjes grinnikte. Ze had wel iets van een pinguïn zo. "Ik denk dat ik vandaag mijn kogels spaar en eens ouderwets op jacht ga naar paddenstoelen en fruit."
Dat plan sprak me wel aan. Dat konden we tenminste op ons gemak doen en moesten we niet per se muisstil blijven voordat we dieren weg zouden jagen. Maar voor de paddenstoelen paste ik toch. Ik had het niet op die vieze dingen. Ze smaakten net naar rubber, maar dan heel erg vies rubber.
Toen mijn voeten uiteindelijk het zand aanraken, was er al een hele zandbak ontstaan in mijn schoenen. Ik zuchtte zacht door het hoopje dat op mijn hiel drukte en ik af en toe van voren naar achteren voelde glijden. “We kunnen best niet dat stuk nemen,” zei ik na een tijdje terwijl ik er met mijn vinger naar wees. “We zijn er Walkers tegengekomen en ik had geschoten op een duif daar. Dus je weet nooit. Misschien kunnen we beter voor een stuk gaan dat rustiger is.”
De kans dat we op een andere plaats een Walker tegenkwamen was niet veel kleiner, maar hij wal wél kleiner. Daarbij wilde ik ook nog gerust kunnen kletsen, zonder op mijn hoedde te blijven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca lijkt wat in de knoop te komen met haar lange haar en de wind, waardoor ze die wegstopt. Ik ben nu wel blij met de lengte van mijn haar, al is het soms wel wat gevaarlijk dat het zo uitbundig heen en weer springt en overal heen piekt. Toch zal je mij er niet over horen klagen. Ik hups vrolijk verder terwijl Rebecca niet zo blij lijkt te zijn met alles. Ik uit mezelf over wat ik wil doen en Rebecca volgt me de loopplank af voordat ze iets zegt. Ze zucht iets, al weet ik niet waarom en ik wil het ook niet weten. Geen geklaag vandaag, gewoon wat leuk rondhangen of zo. We zijn nu toch verlost van de rest van de groep en samen, wat ik beter vind dan met al die mensen om ons heen. Over het algemeen kan ik dan ook beter opschieten met mensen als ik niet in een hele groep zit.
"We kunnen best niet dat stuk nemen," zegt ze er even later op en wijst een richting in. Ik volg haar vinger en wacht op een verklaring waarom dat stuk niet goed is. "We zijn er Walkers tegengekomen en ik had geschoten op een duif daar. Dus je weet nooit. Misschien kunnen we beter voor een stuk gaan dat rustiger is." legt ze dan uit. Ik knik eventjes en blijf dan stilstaan om langs de vergroeide rand van bomen te kijken. "Sounds legit," antwoord ik. "Laten we eens een stuk de andere kant oplopen voor we het bos ingaan. Dat heb ik eigenlijk nog niet gedaan en het lijkt me niet dat daar veel mensen komen. Iedereen komt altijd van de andere kant af. Ik kwam van de andere kant en de groep van Daryl volgens mij ook." zeg ik vooral tegen mezelf om dingen op een rijtje te krijgen.
Ik glimlach even iets naar Rebecca. "Klinkt vast niet logisch, maar je weet maar nooit!" Vol goede moed begin ik de andere kant op te lopen, op een paar meter van de bosrand verwijderd. Zo kan ik zien wat er achter de bomen is maar niet verrast worden door Walkers die plotseling uit de bosjes springen alsof ze op je gewacht hebben. Ik haal het lange mes uit de schede en houd het in mijn hand, af en toe zwiep ik het rond om de beweging goed in mijn pols te krijgen. Ik merk wel dat ik er minder aan gewend raak omdat ik er niet constant meer mee bezig ben zoals eerst.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Sounds legit." Jess hield halt. Haar blik gleed een moment keurend over de bebossing heen. "Laten we eens een stuk de andere kant oplopen voor we het bos ingaan. Dat heb ik eigenlijk nog niet gedaan en het lijkt me niet dat daar veel mensen komen. Iedereen komt altijd van de andere kant af. Ik kwam van de andere kant en de groep van Daryl volgens mij ook." Ik trok nogal zuur een wenkbrauw op, vooral omdat ik niet echt kon volgen. Ik had geen idee waar ze het eigenlijk over had, maar ik zou haar wel gewoon volgen.
Jess glimlachte in mijn richting. "Klinkt vast niet logisch, maar je weet maar nooit!" Jess waggelde weer vrolijk een richting uit, dus volgde ik haar maar gewoon, niet wetend waar ze eigenlijk naartoe wilde.
Om een of andere reden die ik niet echt kon achterhalen, nam Jess haar mes vast en begon ze er af en toe mee te zwaaien. Een keer raakte ze me bijna, dus keek ik haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Als je me dood wilt, kun je dat beter op een andere manier doen,” mompelde ik nogal kortaf. Ik was nog steeds lastig door dat gedoe met Daryl en Rick, maar ook omdat ik me niet echt goed in mijn vel voelde op dit moment. Vooral omdat James alweer in mijn gedachten was komen ronddwalen. Ik snapte niet waarom ik er maar niet overheen geraakte. Oké, ik had hem zelf moeten vermoorden, dat was verschrikkelijk, maar dan nog. Volgens mij had ik een psycholoog of psychiater of zo nodig, want dit was toch niet meer normaal. In ieder geval, zo lang had ik er zelfs niet over gedaan toen ik me realiseerde dat ik mijn ouders waarschijnlijk nooit meer zou zien en dat ze waarschijnlijk dood zouden zijn. Ik had zelfs nog nooit eerder zelfmoord gedachten gehad. Ik zuchtte zacht en liet mijn blik naar de grond glijden. Voor de tweede keer leek dood zijn een makkelijke oplossing. Maar nog steeds was er dat tegenstrijdige gevoel dat ik het niet moest. En nog steeds was er geen duidelijke reden waarom ik het niet zou moeten doen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca volgt me gewoon als ik een kant op begin te lopen naar mijn eigen scheve logica. Toch zit ik er nooit snel naast met bepaalde dingen. Het mes dat ik lichtjes rondzwaai glipt bijna tussen mijn vingers vandaan waardoor ik Rebecca bijna raak. Ze kijkt me iets beledigd en met opgetrokken wenkbrauwen aan, terwijl er een schuldige blik in mijn ogen verschijnt. "Als je me dood wilt, kun je dat beter op een andere manier doen," zegt ze wat bot. Ik kijk haar met samengetrokken wenkbrauwen aan. "Dat was in ieder geval niet mijn bedoeling, mevrouw," zucht ik. Ik vraag me af wanneer zij ineens zo chagrijnig geworden is en waarom. Het zou mijn schuld toch niet zijn met mijn opmerking over Rowan? Ik hou het lange mes nu maar stil in mijn hand terwijl ik wat twijfelachtig een blik naast me werp.
We zijn nu enkele tientallen meters verder gelopen. "Laten we hier maar het bos ingaan," mompel ik als ik in de verte een eenzame Walker zie lopen. Hij strompelt wat voort, maar heeft ons niet opgemerkt. Ik stap door een redelijk grote opening tussen een boom en een bosje, waardoor de blaadjes zacht onder mijn voeten knerpen. De wind voel je hier al gelijk minder tussen de bomen. Ik blijf goed om me heen kijken en werp af en toe een blik op Rebecca. "Is er soms iets aan de hand?" vraag ik uiteindelijk. Ik hou de grond ondertussen half in de gaten om te kijken of er ergens paddenstoelen zijn, maar ik heb geen idee of het daar wel de tijd van het jaar voor is. Toch houd ik Rebecca's reactie op mijn vraag beter in de gaten.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dat was in ieder geval niet mijn bedoeling, mevrouw," zuchtte Jess met een frons op haar gezicht. Gelukkig zwaaide ze al niet meer als een gek met haar mes in de rondte, maar keek me met een bedenkelijke blik aan. "Laten we hier maar het bos ingaan,” mompelde ze uiteindelijk toen ik geen aanstalten meer maakte om wat dan ook te zeggen. Uit mezelf ging ik er waarschijnlijk toch niet over beginnen. Vooral omdat ik geen zin had om alle aandacht naar me toe te trekken. Zeker niet met James. Als het over James ging was ik bloedserieus.
Ik volgde Jess het bos in, niet meer instaat om nog aandacht te schenken aan mijn omgeving. Hij was er weer, in mijn hoofd. Soms had ik het gevoel dat ik gek aan het worden was.
"Is er soms iets aan de hand?” vroeg Jess uiteindelijk. Ik stopte met lopen, de Walker een eindje verderop negerend. Hij zou het toch niet tegen ons beiden kunnen halen.
“Vanalles,” zuchtte ik uiteindelijk terwijl ik met mijn dolk wat aarde tussen de spleten van mijn schoenen uitschraapte. “Daryl, Rick, Rowan… James…” Ik beet zachtjes op mijn onderlip. Volgens mij had ik nog niet over hem verteld, dus ging ik verder. “Hij was mijn verloofde… Ik heb hem vermoord,” schetste ik het verhaal kort, alle details weglatend. “In ieder geval begin ik me af te vragen waarom ik nog leef, ik heb niets meer te verliezen.” Waarschijnlijk ging ze me nu even gek verklaren als Rowan. Na een tijdje realiseerde ik me hoe belachelijk mijn eigen woorden niet moesten horen in haar oren en richtte mijn blik op de grond. “Laat ook maar, ik had er niet over moeten beginnen.”

[ bericht aangepast op 22 april 2013 - 22:10 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Na mijn vraag stopt Rebecca met lopen, waardoor ik wel zeker weet dat er iets moet zijn. "Van alles," antwoord ze met een zucht, net als ik denk dat ze niets meer gaat zeggen. Ze kijkt me niet aan, maar speelt wat met de dolk in haar handen. "Daryl, Rick, Rowan... James..." Bij die laatste naam trek ik mijn wenkbrauwen op en kijk ik haar recht aan. Die naam heeft ze volgens mij nog nooit eerder genoemd en ik heb ook nog niemand ontmoet hier met die naam. De nieuwsgierigheid begint bij me op te borrelen. "Hij was mijn verloofde… Ik heb hem vermoord. In ieder geval begin ik me af te vragen waarom ik nog leef, ik heb niets meer te verliezen." Ik probeer haar woorden even op me in te laten werken. Ze zit er mee dat ze haar verloofde vermoord heeft en gaat teveel met skinny chick om waardoor ze zelf ook zelfmoordneigingen krijg.
"Laat ook maar, ik had er niet over moeten beginnen." onderbreekt ze dan mijn gedachten. Ik schud abrupt met mijn hoofd. "Absoluut niet. Dit klinkt behoorlijk serieus, meiske," zeg ik er zonder aarzeling op. Ik kijk even om me heen, het lijkt veilig te zijn, waarna ik haar aan haar arm naar beneden trek op een omgevallen en met mos begroeide boomstronk. Zelfmoord is iets waar ik nooit aan gedacht heb, alleen maar aan overleven. Maar ik kan best begrijpen dat sommige mensen liever sterven dan in deze wereld doorleven. "Dat klinkt behoorlijk hard, je eigen verloofde moeten vermoorden. Je hebt veel meer op de dak gekregen dan ik had verwacht." mompel ik bedenkelijk. Zou er een manier zijn om bij deze mensen zoiets uit hun hoofd te praten?
Met mijn lange mes schuif ik wat bladeren van de grond opzij en stuit ik op een lelijke, witte plastic tas. De wereld zal wel enorm vervuild zijn geraakt na de mensen, maar nu komt het alleen maar ten pas. Ik heb zelf geen tas meegenomen, dom eigenlijk, maar ik heb er niet aan gedacht. "De dood is wel een stuk makkelijker ja en ik moet toegeven dat zelfs ik niet weet waarom we eigenlijk nog leven en blijven vechten, maar er is vast een reden dat je dit overleeft hebt en zover gekomen bent. Geloof je in het lot?" Bij die laatst zin richt ik mijn ogen op en kijk ik haar aan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess schudde abrupt haar hoofd, waarbij haar krullen fel mee zwiepten en tegen haar gezicht aan kletsten. “Absoluut niet,” zei ze resoluut. “Dit klinkt behoorlijk serieus, meiske.”
Onverwacht werd ik naar beneden getrokken, waardoor ik struikelde over de bladeren onder mijn voeten en met een harde klap op een gladde boomstronk belandde. Zelfs daar moest ik nog alle moeite van de wereld doen om me recht te houden.
“Dat klinkt behoorlijk hard, je eigen verloofde moeten vermoorden. Je hebt veel meer op je dak gekregen dan ik had verwacht,” zei ze. Bedenkelijk keek ik haar op, me afvragend welk beeld mensen dan wel niet van me hadden. Misschien was dat dan juist wel goed, dat mensen het niet aan me zagen als ik problemen had. Misschien zagen ze me zelfs wel als een harteloze bitch.
Jess poederde wat met haar mes op de grond en niet veel later kwam er een witte plastic tas tevoorschijn van onder het bladerdek. “De dood is wel een stuk makkelijker, ja, en ik moet toegeven dat zelfs ik niet weet waarom we eigenlijk nog leven en blijven vechten, maar er is vast een reden dat je overleeft hebt en zover gekomen bent,” verzekerde ze me. Al was ik daar nog niet zo zeker van. “Geloof je in het lot?”
Ik drukte zacht mijn tanden in mijn onderlip, terwijl ik mijn hoofd schudde. “Ik geloof tegenwoordig nergens meer in.” Niet dat ik ooit ergens in geloofd had, behalve de wetenschap. Maar zelfs dat bleek gefaald te hebben, anders zouden we hier nu niet zitten te midden van een virus. Daarbij zou ik dan nu gelukkig zijn, ergens op een appartementje. Misschien zelfs wel getrouwd. “Hoezo?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca bijt opnieuw op haar onderlip en schud iets met haar hoofd. Zoiets had ik al verwacht, wie gelooft nou nog in die dingen? Mijn geloof in God is ook een stuk verder afgezakt en ik was al niet zo'n fanatieke believer. "Ik geloof tegenwoordig nergens meer in," antwoord ze en ik kan de emotie in haar ogen zien. "Hoezo?" Ik zucht eens en probeer een goede manier te vinden om het te verwoorden. Ondertussen schud ik de plastic zak een beetje uit en veeg ik het vuil er vanaf. Dit zonder veel geluid te maken want voor het weet ben je omringt met jan en alleman freak en dat willen we absoluut niet hebben. Niet tijdens ons praatgroep uurtje.
"Ik weet het niet, maar soms probeer ik te geloven dat we dit allemaal om een reden te doen," antwoord ik twijfelachtig. "Ik geloof graag dat er meer is, zodat we dit niet voor niks doen. Dat er uiteindelijk een doel voor ons is en wij dat moeten waarmaken. Daarom kunnen we niet sterven en moeten we vechten voor ons leven. We moeten zien wat er gebeurt en wat er nog meer kan zijn." Ik begin zachter en iets dwingender te praten, maar schud uiteindelijk met mijn hoofd. "Ik wil gewoon zeggen dat je het nog niet op moet geven." mompel ik als ik kort haar schouder aanraak en mijn hand weer terug trek. Ik ben vreselijk in mensen opbeuren met woorden volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess zuchtte en leek naar de juiste woorden te zoeken, al bleek dat een stuk moeilijker te zijn dan verwacht want ze begon met de plastic zak te prutsen. Hij kraakte zacht, maar overstemde de geluiden van het bos niet al te fel. "Ik weet het niet, maar soms probeer ik te geloven dat we dit allemaal om een reden te doen. Ik geloof graag dat er meer is, zodat we dit niet voor niks doen. Dat er uiteindelijk een doel voor ons is en wij dat moeten waarmaken. Daarom kunnen we niet sterven en moeten we vechten voor ons leven. We moeten zien wat er gebeurt en wat er nog meer kan zijn." Haar stem werd koeler, bevelender maar eigenlijk ook zachter. Het gaf m ergens de kriebels hoe ze dit zo beheerst en bloedserieus zei. "Ik wil gewoon zeggen dat je het nog niet op moet geven." Ze legde haar hand even twijfelachtig op mijn schouder en trok ‘m iets later weer terug.
Ergens vanbinnen wist ik natuurlijk dat ze misschien een punt had, maar het leek gewoon zo onrealistisch en onwaarschijnlijk.
“Ben ik ook niet van plan,” antwoordde ik simpel terwijl ik haar aan keek. “Nu in ieder geval nog niet. Je uitleg heeft wel een punt. Er is iets wat me hier houdt, al weet ik niet wat. In ieder geval raak je gewoon niet zo makkelijk van me af. Ik heb gewoon af en toe mijn dipjes.” Ik strekte mijn arm uit naar een of ander zielig kiezeltje, dat om een of andere luttele reden erg interessant geworden was. Om een of andere reden had ik nog geen zin om deze groep achter te laten. Ik wilde het ‘vechten’ met Daryl nog niet missen, ik wilde hem en Rick hun zin niet geven zodat ze het schip konden inpalmen, ik wilde Rowan niet in de steek laten al had ze dat wel bij mij gedaan, ik wilde Jess en Ryan nog niet missen. Maar bovenal wilde ik toch nog even de bitch uithangen tegen Daryl. Om een of andere reden zou ik dat nog wel kunnen missen. En het jagen met Jess natuurlijk. “En écht niet dat ik die andere boot het schip over laat nemen,” floepte ik er opeens uit. Maar waarschijnlijk had ze dat zelf al door en in ieder geval was ik toch al van plan geweest het te vertellen. Ik vertrouwde de rest genoeg en wist dat ze dat wel geheim konden houden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ben ik ook niet van plan," antwoord ze gewoon, wat mij wel iets oplucht eigenlijk. "Nu in ieder geval nog niet. Je uitleg heeft wel een punt. Er is iets wat me hier houdt, al weet ik niet wat. In ieder geval raak je gewoon niet zo makkelijk van me af. Ik heb gewoon af en toe mijn dipjes." maakt ze duidelijk, waarop ik licht knik. Haar interesse verdwijnt naar een steentje die ze oppakt. "Het doet me deugd om dat te horen." mompel ik, aangezien ik toch niet zo heel goed meer ben in mijn gevoelens delen. Ik hou van het gevoelloze en dat heb ik ook teveel overgenomen in de tijd dat ik alleen was. Ik had geen tijd voor gevoelens, dan zou ik waarschijnlijk toch niet meer leven.
"En écht niet dat ik die andere boot het schip over laat nemen," zegt ze ineens uit het niets, waardoor ik in een zachte lach schiet. Ik sla mijn hand snel voor mijn mond zodat het geluid niet ver zal dragen in de redelijk stille bossen. "Mooi zo, weet ik tenminste dat ik daarin op je kan rekenen," grijns ik als ik uitgelachen ben. "Echt niet dat zij de boot mogen hebben. Moeten ze eerst langs ons." Ik sla mijn armen over elkaar heen, vooral voor de gein eigenlijk. "Laten we weer op pad gaan, ik hou er niet van om te lang stil te zitten op dezelfde plek." zeg ik tegen haar terwijl ik overeind kom. De plastic tas prop ik tussen mijn riem zodat ik hem niet verlies, maar er wel spullen in kan stoppen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess schoot opeens in de lach toen ik haar duidelijk maakte dat ik niet van plan was om andere mensen de monarchie op de boot te geven. Iedereen gelijk voor de wet, vond ik dan
Jess sloeg betrapt – al was het volgens mij omdat het nogal luid was – haar handen voor haar mond. "Mooi zo, weet ik tenminste dat ik daarin op je kan rekenen. Echt niet dat zij de boot mogen hebben. Moeten ze eerst langs ons." Vast beraden kruiste ze haar armen voor haar borstkas. Ik gaf haar gelijk, volgens mij durfde mensen om een of andere reden toch niet bepaald tegen me op.
"Laten we weer op pad gaan, ik hou er niet van om te lang stil te zitten op dezelfde plek.” Ze stond op, propte de plastic zak – die wat kraakte – tussen haar riem en ging op pad. Geruisloos achtervolgde ik haar, al wist ik niet juist waarom ik zo stil was. Het was nu toch niet dat we moesten oppassen voor dieren of zoiets.
Ik bukte me toen mijn oog viel op een bosje kruiden. Volgens mij waren het muntblaadjes, maar ik was er niet zeker van. In ieder geval ging ik het niet in mijn mond steken, wie wist wat voor beesten er allemaal tegen gepist hadden. Behendig trok ik er een blaadje vanaf en trok ik ermee richting Jess. Ik stak het uit, waardoor er nog zo’n twee centimeter tussen het blaadje en haar neus was. Het rook wel naar munt, maar ik Jess het toch wel laten inspecteren. “Munt?” vroeg ik.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca valt weer eens in haar stilte, terwijl ze me achtervolgt. Je zou bijna denken dat ze niet eens achter me aan loopt, zo stil is het meisje. Hierdoor merk ik het ook amper op als ze ineen stilstaat, ik merk het pas als ik achter me kijk en zie dat ze voorover gebukt iets uit de grond trekt, of ergens vanaf plukt. Nieuwsgierig ernaar zet ik enkele stappen achteruit zodat ik weer bij haar te staan kom. Net op dat moment steekt Rebecca ook haar hand naar mij uit en komt er een vage muntgeur op me af. Ze houd een klein, groen blaadje voor mijn neus. "Munt?" vraagt ze redelijk kortaf naar mijn mening over het blaadje. Ik snap niet waarom, alsof ze daarin iets aan mij heeft.
Er verschijnt een vage glimlach op mijn gezicht als ik nog iets dichterbij kom en er iets aan ruik. "Ik denk het wel, maar op mij moet je niet vertrouwen daarin hoor," grinnik ik zacht als ik mijn hoofd ervan af wend. "Zou wel lekker zijn als het echt zo is. We kunnen best wat smaakmakers gebruiken, niet dat je niet goed kan koken, maar dat smakeloze vlees begint me wel wat mijn strot uit te hangen ondertussen." mompel ik richting het blaadje. Ik ben ook echt geen expert in kruiden, hoewel ik er heel erg van hou. Vroeger at ik maar al te graag sterk gekruide dingen, vooral als het pittig was. Dat is één van de dingen die ik echt heel erg mis.

---

Your make-up is terrible

Reecca Morgan

Jess glimlachte richting het groene blaadje en bracht haar neus iets dichterbij om eraan te ruiken. "Ik denk het wel,” verklaarde ze, “maar op mij moet je niet vertrouwen daarin hoor."
Beiden grinnikten we tegelijkertijd. Ik had zelf ook niet zoveel kennis van planten, maar over deze leken we beiden eens te zijn, dus dan zou het vast wel geen kwaad kunnen. Anders lieten we ze wel inspecteren door Daryl, die daar toch zo’n expert in bleek te zijn. “Zou wel lekker zijn als het echt zo is. We kunnen best wat smaakmakers gebruiken, niet dat je niet goed kan koken, maar dat smakeloze vlees begint me wel wat mijn strot uit te hangen ondertussen."
Ik knikte, haar gelijk gevend. “Ik heb nog wat braambessen mee van daarstraks. Een hele hoop eigenlijk, hebben we toch wat om op te knabbelen naast dat vlees.”
Met mijn vlees was nu ook niet bepaald veel mis, maar om het elke dag opnieuw te eten, was het inderdaad wel saai en eentonig.
Ik draaide me om en liep terug naar de plant, om er zo veel mogelijk blaadjes als ik kon dragen af te trekken. Uiteindelijk had ik de onderkant van mijn bloes als een draagzak omgeplooid en had ik ze daar ingelegd. Er was een stukje van mijn buik zichtbaar, waar af en toe wat takken tegenaan ketsten toen ik mijn weg terug maakte naar Jess. Ik strekte het stukje shirt naar haar uit, in afwachting tot ze de zak breed open zou houden zodat ik de blaadjes erin kon kiepen. Mijn hele shirt rook onderhand al naar de munt, maar mij hoorde je er niet bepaald over klagen. Nu rook ik in ieder geval al stukken frisser. “Nog wat gezien? Hier moet vast nog wel wat meer te vinden zijn dan die muntblaadjes. Misschien kunnen we nog wat bessen, of frambozen of zoiets zoeken.” Ik glimlachte naar haar, vooral omdat ik haar erg dankbaar was dat ze me meegenomen had. Met haar kon ik tenminste opschieten. “Ik weet dat het een onbeleefde vraag is, maar wat is er aan da hand tussen jou en Daryl. Jullie lijken niet meer zo goed met elkaar overeen te komen sinds dat hij weggeweest is. Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt, hoor. Ik ben gewoon nieuwsgierig.”
Ondertussen maakte het me toch al niet meer uit of die twee naar bed gingen of niet, zo lang ze mij er maar niet mee lastig zouden vallen, hoorde je mij niet meer klagen. Niet dat ik het zou verzwijgen voor Rowan als ik erachter zou komen, want dat zou dan ook weer oneerlijk zijn tegenover haar.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca knikt op mijn woorden. "Ik heb nog wat braambessen mee van daarstraks. Een hele hoop eigenlijk, hebben we toch wat om op te knabbelen naast dat vlees." vertelt ze, waardoor ik breed glimlach en iets traag knik. "Klinkt als een toetje voor vanavond!" antwoord ik er iets opgewekt op. Het klinkt tenminste lekker, het zure van de bessen naast het vlees. Het water loopt me al in mijn mond als ik er alleen al aan denk. Rebecca draait zich alweer om om nog meer van de blaadjes te plukken terwijl ik een paar stappen van haar af, doe en de omgeving wat af scan terwijl ik de boel in de gaten houd. Elke beweging kan gevaarlijk zijn, of juist in ons voordeel op het moment.
Rebecca komt even later terug met de blaadjes in haar shirt en brengt een hele lucht van munt met zich mee. Ik heb dat al in geen tijden meer geroken, het is wel een welkome, frisse geur. Het plastic tasje komt met wat gekraak uit mijn broekriem en ik open hem zodat zij de inhoud erin kan gooien. Heeft het zakkie nog nut ook. Als alles erin zit, vouw ik de uiteindes om mijn riem heen zodat hij blijft hangen maar niet open gaat. "Nog wat gezien? Hier moet vast nog wel wat meer te vinden zijn dan die muntblaadjes. Misschien kunnen we nog wat bessen, of frambozen of zoiets zoeken." zegt ze. Ik haal mijn schouders iets op. "Voor mij lijkt alles gewoon op bladeren eerlijk gezegd, maar verderop lijken wel rode puntjes op de grond te zitten."
"Ik weet dat het een onbeleefde vraag is, maar wat is er aan de hand tussen jou en Daryl. Jullie lijken niet meer zo goed met elkaar overeen te komen sinds dat hij weggeweest is. Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt, hoor. Ik ben gewoon nieuwsgierig." vraagt ze dan, waardoor mijn gezicht iets zuur betrekt en ik me snel omdraai om weg te lopen. "Je mag het best vragen, maar ik denk niet dat je het wilt weten. Het is nou niet echt dat het door Daryl zelf komt maar door skinny chick." maak ik haar duidelijk. Als ze het nog steeds wilt weten moet ze het maar zeggen, mij maakt het verder niet uit om het uit te leggen.

---

Your make-up is terrible