{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
"Voor mij lijkt alles gewoon op bladeren eerlijk gezegd,” zei Jess schouderophalend, waardoor ik in de lach schoot. Voor mij leek het op hetzelfde, maar ik zocht eigenlijk gewoon naar iets wat kleur had. Of naar munt rook natuurlijk. “Maar verderop lijken wel rode puntjes op de grond te zitten."
"Ik weet dat het een onbeleefde vraag is,” mompelde ik wat beschaamd om mijn onbeschoft- en nieuwsgierigheid, “maar wat is er aan de hand tussen jou en Daryl? Jullie lijken niet meer zo goed met elkaar overeen te komen sinds dat hij weggeweest is. Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt, hoor. Ik ben gewoon nieuwsgierig.
Jess gezicht betrok wel meteen, terwijl ze zich omdraaide. Even had ik het idee dat ze gewoon weg wilde lopen en me ging achterlaten, hoewel ik niet eens een idee had waar we ons bevonden. Als ze dat zou doen en ik vond zelf de weg terug, zou het haar beste keer nog niet zijn. Gelukkig deed ze dat niet en antwoordde ze rustig: "Je mag het best vragen, maar ik denk niet dat je het wilt weten. Het is nou niet echt dat het door Daryl zelf komt maar door skinny chick."
Ik keek haar bloedserieus aan, mijn kansen overwegend. Het was moeilijk om beiden te vriend te houden. Maar ik hield mezelf voor om Rowan niet anders te gaan bekijken, waar dit dan ook over ging. “Ga je gang maar,” zei ik terwijl ik haar probeerde bij te houden. “Dan kan je me ondertussen die rooie puntjes wijzen.”
Nu was het gewoon een kwestie van aandachtig luisteren en neutraal te blijven, dan zou alles goed komen. Wat het ook zou zijn, ik zou er waarschijnlijk toch wel op een of andere manier achterkomen, dus ik kon me maar beter voorbereiden op het ergste als Jess er zo over deed. Ik zag haar niet echt aan als een persoon die sterk zou overdrijven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Het verbaasd me nog redelijk dat Rebecca serieus kan blijven kijken en het niet gelijk afwijst. Blijkbaar is ze nu niet van plan om gelijk een kant te gaan kiezen. Als ze dat wel had gedaan was het haar pech geweest. "Ga je gang maar," zegt ze dan, volgens mij zo neutraal als ze maar kan over dit onderwerp. "Dan kan je me ondertussen die rooie puntjes wijzen." Door het laatste schiet ik in een zachte lach en knik ik terwijl ik voorzichtig naar die plek loop. Ik zucht eens en zodra ik erover begin is de luchtige manier van doen gewoon verdwenen. Ik voel me nog altijd bedreigt door dat kind, terwijl ze eigenlijk geen partij voor mij hoort te zijn. Ik vraag me af hoe Rebecca daarover denkt.
"Je weet vast wel dat ze niet helemaal lekker in haar kop is de laatste tijd, al vraag ik me af of ze dat ooit geweest is..." begin ik bedenkelijk, maar praat snel door. "Ze is in ieder geval behoorlijk onberekenbaar, je weet niet wat ze gaat doen en hoe gevaarlijk ze kan zijn. Ze koestert blijkbaar nogal wat wrok tegen me en vind het leuk om me de stuipen op het lijf te jagen met die gestoorde grijns van haar. Op het einde nam Daryl haar alleen nog maar mee omdat hij bang was dat zij iets zou flikken dat levens zou gaan kosten. Hij vertrouwde haar evenmin als ik deed en ik zei nog dat hij haar niet mee terug moest nemen, maar blijkbaar is er iets veranderd en hangt hij ineens een heel lulverhaal op dat ze zijn verantwoordelijkheid is of weet ik het allemaal. Ze is in zijn hoofd gekropen, hoe kan het anders ook? Ondertussen doet ze nog altijd even eng,"
Ondertussen heb ik een heel lulverhaal opgehangen tegen Rebecca en blijf ik stilstaan. Ik weet niet of ik dit wel tegen haar had moeten vertellen of dat sommige dingen gewoon tussen mij en Daryl hadden moeten blijven. Nu is het al te laat, maar de rode dingetjes op de grond leiden ons misschien nog wel af. Ik kan niet zeggen wat het zijn, voor mij ziet alles er hetzelfde uit. Toen ik alleen was at ik ook amper dingen uit de natuur, alleen wat ik vond in blik en zelf geschoten vlees, dat kende ik tenminste.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Je weet vast wel dat ze niet helemaal lekker in haar kop is de laatste tijd, al vraag ik me af of ze dat ooit geweest is. Ze is in ieder geval behoorlijk onberekenbaar, je weet niet wat ze gaat doen en hoe gevaarlijk ze kan zijn. Ze koestert blijkbaar nogal wat wrok tegen me en vind het leuk om me de stuipen op het lijf te jagen met die gestoorde grijns van haar. Op het einde nam Daryl haar alleen nog maar mee omdat hij bang was dat zij iets zou flikken dat levens zou gaan kosten. Hij vertrouwde haar evenmin als ik deed en ik zei nog dat hij haar niet mee terug moest nemen, maar blijkbaar is er iets veranderd en hangt hij ineens een heel lulverhaal op dat ze zijn verantwoordelijkheid is of weet ik het allemaal. Ze is in zijn hoofd gekropen, hoe kan het anders ook? Ondertussen doet ze nog altijd even eng.”
Het duurde een tijdje tot ik haar hele verhaal verwerkt had. Ik snapte het niet. Zei dat nou iets over Rowan of over Daryl en Jess? “Oh…” kwam er enkel ontzet uit mijn mond omdat ik niet wist wat te zeggen. “Om eerlijk te zijn vind ik het ergens ook wel achterbaks van Daryl. Als hij haar hier had gelaten, was hij er ook vanaf geweest en was ik ook blij geweest. En volgens mij is Rowan niet in staat jou iets aan te doen. En serieus, Laat haar toch grijnzen. Grijnzen kan geen kwaad… Rowan is gewoon… niet erg stabiel. Het is niet slecht bedoeld tegenover jou, en je mag boos op me zijn omdat ik dit zeg. Maar ergens is het ook je eigen schuld, want zij heeft jou gezien met Daryl. En nee, je wist het toen niet, maar als het niet zo was, was dit nu niet gebeurd en…” Ik zuchtte. “En ik spreek mezelf tegen. Maar dit wordt gewoon ingewikkeld. In ieder geval ga ik me er niet mee bemoeien. Maar nu heb ik in ieder geval twee kanten gehoord. Sorry dat ik ernaar vroeg…”
Ik was niet van plan anders te doen tegen een van de twee, want ik mocht ze beiden. Maar dan nog was ik nu even in de war. In ieder geval was ik trots op mezelf omdat ik er zo rustig onder was gebleven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Het blijft even stil, waardoor ik ook stil blijf. "Oh..." is het eerste wat ze erop te zeggen heeft. Volgens mij had ze dit niet helemaal verwacht. Ik hoop dat ze nu hetzelfde ziet als ik, maar ik weet dat het alleen bij hoop zal blijven. Rowan zit evengoed in haar hoofd als in die van Daryl. "Om eerlijk te zijn vind ik het ergens ook wel achterbaks van Daryl. Als hij haar hier had gelaten, was hij er ook vanaf geweest en was ik ook blij geweest. En volgens mij is Rowan niet in staat jou iets aan te doen. En serieus, laat haar toch grijnzen. Grijnzen kan geen kwaad... Rowan is gewoon... niet erg stabiel. Het is niet slecht bedoeld tegenover jou, en je mag boos op me zijn omdat ik dit zeg. Maar ergens is het ook je eigen schuld, want zij heeft jou gezien met Daryl. En nee, je wist het toen niet, maar als het niet zo was, was dit nu niet gebeurd en... En ik spreek mezelf tegen. Maar dit wordt gewoon ingewikkeld. In ieder geval ga ik me er niet mee bemoeien. Maar nu heb ik in ieder geval twee kanten gehoord. Sorry dat ik ernaar vroeg..." bazelt ze vooral, ze is er echt flink in de war van.
"Ze is gevaarlijker dan je denkt, jij hebt haar zo niet meegemaakt, maar dat zal je ook niet," sis ik iets te vijandelijk richting Rebecca. Hierna schud ik bijna meteen met mijn hoofd. "Het was niet achterbaks van Daryl, hij probeerde gewoon te doen wat hij dacht dat hij moest doen. Net zoals hij nu probeert door op haar te letten. Ik heb gezegd dat ik niets zou doen maar als ze ook maar een vinger uitsteekt is zij er geweest en is het nog altijd de schuld van Daryl, had hij haar maar niet mee terug moeten nemen." Ik slaak een zucht uit frustratie, ze verdeelt alles en iedereen hier, heb ik het gevoel. "Sorry ik bedoelde het niet zo. Het is ook niet jou schuld dat het gebeurt." mompel ik.
Met mijn voet schuif ik wat bladeren en aarde aan de kant. "Het lijken wel aardbeien te zijn, denk je ook niet?" probeer ik het gesprek een andere richting op te draaien. Ik zak door mijn knieën heen en neem een rode vrucht tussen mijn vingers. Ze voelen zacht en rijp aan, je kan wel merken dat hier niemand anders is om ze te plukken. Ik trek hem van het steeltje af en houd hem Rebecca voor. Mijn eigen oordeel vertrouw ik toch niet, ik heb al eens eerder iets verkeerds gegeten toen ik het erop waagde en ben er toch een paar dagen flink ziek door geweest, het heeft wekenlang mijn reis beïnvloed omdat ik moest aansterken en niet ver kon.

---

Your make-up is terrible

[Ik ben vanaf straks tot vrijdag naar Londen ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Nou, veel plezier!]

---

Your make-up is terrible

[Dankje. Ik zal zometeen nog met Rebecca posten ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
"Ze is gevaarlijker dan je denkt, jij hebt haar zo niet meegemaakt, maar dat zal je ook niet.” Ik schrok wat van haar toon, maar deinsde niet achteruit. Ik had gewoon geen zin in ruzie, niet met haar. Toch schudde ze haar hoofd. "Het was niet achterbaks van Daryl, hij probeerde gewoon te doen wat hij dacht dat hij moest doen. Net zoals hij nu probeert door op haar te letten. Ik heb gezegd dat ik niets zou doen maar als ze ook maar een vinger uitsteekt is zij er geweest en is het nog altijd de schuld van Daryl, had hij haar maar niet mee terug moeten nemen.” Dat was haar mening. Naar mijn mening was het achterbaks. Maar waarschijnlijk was dat gewoon omdat we beiden een ander perspectief op hem hadden. "Sorry ik bedoelde het niet zo. Het is ook niet jou schuld dat het gebeurt."
Ik haalde enkel mijn schouders op. “Ieder zijn mening, even goede vrienden,” zei ik met een klein glimlachje.
"Het lijken wel aardbeien te zijn, denk je ook niet?" Jess knielde bij de rode vruchten neer nadat ze de blaadjes met haar voet had doorschoven. Ik schoot in de lach toen ze er een voor mijn neus hield. “Ik snap dat je niet veel van planten kent, maar dat is toch duidelijk een aardbei,” grinnikte ik terwijl ik me blikte om alle rijpe van het struikje af te trekken. Nog steeds grinnikend schudde ik mijn hoofd. Het lag waarschijnlijk wel aan mij, maar ik vond het wel grappig dat ze het zelfs voor een aardbei vroeg.
Ik stond weer op en stak ze weer naar haar uit. “Denk je dat we genoeg hebben om terug te gaan naar de boot, of zullen we nog wat verder zoeken?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca haalt enkel haar schouders op, wat me toch verbaasd. Ik val veel te veel uit op het moment naar haar. "Ieder zijn mening, even goede vrienden," zegt ze met haar lippen omhoog gekruld, duidelijk dat ze zelf een andere mening heeft. Ik knik enkel kort en richt me op de vruchten op de grond. Het heeft dan ook weinig zin om erover te discussiëren met haar, ze laat duidelijk merken dat zij een andere mening heeft dan ik en ik vind het wel best, nu weet ze tenminste wel hoe ik erover denk.
Ze schiet in de lach als ik een aardbei voor haar neus haal. "Ik snap dat je niet veel van planten kent, maar dat is toch duidelijk een aardbei," antwoord ze grinnikend en ik grimas iets. Ze bukt zich om er meer van het struikje af te trekken en ik gooi mijn plastic tas naast haar neer terwijl ze blijft grinniken. "Nou, beter dat ik het vraag dan dat ik straks crepeer omdat ik dat niet deed," mompel ik iets beledigd naar haar. Ze is een stuk jonger, maar ik zie haar toch meer ervaren als het gaat om planten en eetbare dingen.
Als ze opstaat laat ze de aardbeien aan me zien, ik houd de tas open zodat ze het erin kan gooien. "Denk je dat we genoeg hebben om terug te gaan naar de boot, of zullen we nog wat verder zoeken?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. "Ik zou nog wel wat andere dingen willen hebben. Vooral omdat er ineens zoveel mensen zijn. We hebben allemaal onze vitamines nodig denk ik." antwoord ik erop. Als ze alles in de tas gedaan heeft maak ik hem terug vast aan mijn riem en draai ik me alweer om zodat we verder kunnen lopen.
Nu zij dit aan mij gevraagd heb, kan ik misschien ook wel wat aan Rebecca vragen. Ik twijfel, bang dat zij wel boos word, maar uiteindelijk doe ik het dan wel. "Rebecca, waarom blijf je zo achter Rowans kont aanlopen?" vraag ik. "Ik bedoel, ze is weggegaan en heeft je achtergelaten om bij hem te kunnen zijn, hoewel ze niet echt welkom was. Daarbij deed ze nogal lullig toen ze terug kwam en nu loop je al gelijk weer achter haar aan om haar eten te geven." probeer ik het een beetje neutraal uit te leggen, zonder beschuldigend te doen naar iemand toe.

---

Your make-up is terrible

[Ohh sorry voor de lange absence guys.. Drukdrukdruk! Mag ik een klein samenvattinkje? Waarschijnlijk lees ik straks toch wel alles terug, maar toch is het even handig.]

---

ars moriendi

[Uh... Ik ben van de samenvattingen vandaag, dus hier gaat het komen hoor haha. Jess en Rebecca zijn het bos ingegaan om wat eetbare dingen te verzamelen, geen vlees. Ze hebben een kleine discussie over Daryl en Rowan gehad en dat was het wel zo'n beetje.]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Nou, beter dat ik het vraag dan dat ik straks crepeer omdat ik dat niet deed," mompelde Jess
nogal aangebrand om mijn opmerking. Sinds onze discussie van daarnet was ze niet meer zo te genieten, blijkbaar. Wat ik wel spijtig vond, want dat gaf me spijt dat ik erover begonnen was. Jess was een van de enigen waar ik nog goed mee overweg kon op deze boot. Als ik het bij haar nu ook nog ging verpesten… "Denk je dat we genoeg hebben om terug te gaan naar de boot, of zullen we nog wat verder zoeken?" vroeg ik na een tijdje.
Jess haalde haar schouders op en om eerlijk te zijn had ik ook nog niet zoveel zin om terug te gaan, maar ik had ook geen zin om nog de hele dag in dit bos rond te trekken. Ik hield er gewoon niet zo van om buiten te zijn. "Ik zou nog wel wat andere dingen willen hebben. Vooral omdat er ineens zoveel mensen zijn. We hebben allemaal onze vitamines nodig denk ik."
Ik gooide de aardbeien in de tas met een scheve grijns op mijn gezicht. Wie had dat gedacht; Jess die nog iets om de mensen op deze boot zou beginnen te geven. Ze had er altijd maar bijgezeten met een blik van ik haat jullie allemaal en nu wilde ze opeens fruit voeren. Misschien was het wel een vooruitgang. Niet dat ik zo gesteld was op deze mensen, maar nu ze er toch waren moest ik er maar mee zien te leven.
"Rebecca?” vroeg Jess na de drukkende stilte nadat ik de aardbeien in haar plastic zak had gegooid. “Waarom blijf je zo achter Rowans kont aanlopen? Ik bedoel, ze is weggegaan en heeft je achtergelaten om bij hem te kunnen zijn, hoewel ze niet echt welkom was. Daarbij deed ze nogal lullig toen ze terug kwam en nu loop je al gelijk weer achter haar aan om haar eten te geven."
Ik bleef weer staan en keek haar aan. In mijn hoofd kon ik mijn hersens horen kraken naar een goed antwoord. Ik had wel één antwoord, maar het was geen goed. Maar ik kon niet op iets beters komen, aangezien er maar een reden was. “Ze was er toen ik haar nodig had. Ik was er toen zij mij nodig had. Ze is een van de weinige waar ik naartoe kan, aangezien ik niet zo geliefd ben op deze boot. Als zij zou doodgaan, heb ik al helemaal niets meer om nog voor te leven, ze is eigenlijk een van de weinige dingen die me zowat dwingen hier te blijven.” Ik hoopte dat ze genoegen nam met mijn antwoord, al vond ik zelf dat het op niet veel sloeg. Het was wel de waarheid, realiseerde ik me nu.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Met de flessen in mijn hand loop ik de gang op richting mijn kamer. Het etiket op de fles ziet er interessant uit. Chateau Mouton Rothschild 1982. Shit, dat is oud spul. Waarschijnlijk had ik het in de normale wereld niet eens kunnen betalen. Niet dat een biertje ook maar iets onderdoet voor spul als dit.. Ik kan het niet laten en een ontdoe de fles toch van zijn kurk. Het etiketje heeft me toch nieuwsgierig gemaakt. Ik sla de fles achterover en neem een flinke teug wijn. De volle smaak kolkt door mijn mond en met een grote slok is het weg. Zoet glijdt het door mijn keel. Damn, dat is niet mis. Ik smak nog wat na terwijl ik de dop weer op de fles doe en probeer het Franse geneuzel op de achterkant van de fles te lezen.
Dan hoor ik plots een klap gevolgd door een luide, vrouwelijke gil een verdieping beneden mij. Godverdomme, het zal ook eens een keer geen mot zijn hier. Rowan flitst direct door mijn hoofd. Ik mag haar geen seconde alleen laten. Snel zet ik de wijn voorzichtig (hé, het blijft een duur cadeautje) voor de deur van mijn kamer. Vervolgens sprint ik de gang uit op weg naar waar het vandaan kwam.
Als ik de trap af dender, neem ik het tafereel razendsnel in me op. Lori staat doodsbang in de hoek van de hal gedrukt. Haar handen zijn op haar buik gedrukt en ze kijkt met wijdopen gesperde ogen naar de grote kerel voor haar. Hij heeft rare, Afrikaanse ringetjes door zijn oren en een aardige verscheidenheid aan tatoeages op zijn lichaam. Zijn spieren bollen op door het geweer dat hij in de aanslag houdt. En op Lori richt.
Even kan ik hem niet plaatsen, maar dan besef ik me dat het die eikel is van het strand. Witheet van woede storm ik de trap af.
"Hé, motherless pile of shit!" brul ik. Hoe durft hij? Hoe durft hij zijn geweer te richten op een onbewapende, doodsbange zwangere vrouw? Razendsnel draait hij zich om en richt hij zijn geweer op mij, maar ik heb al een pijl op mijn boog gelegd en houd hem op hem gericht.

[ bericht aangepast op 5 mei 2013 - 11:57 ]

---

ars moriendi

[Claire, Rowan zat al bij Daryl op zijn kamer. 8D]

---

Your make-up is terrible

Cas schreef:
[Claire, Rowan zat al bij Daryl op zijn kamer. 8D]

[Ohh ik faal >.< wacht, dan pas ik het wat aan. Daryl weet dat niet toch?]

---

ars moriendi