[RPG] Wanted • 1 - Speeltopics

Regels:
• Max. 2 personages per persoon
• Minstens 250 woorden in een post, ik controleer dus hou je er aan. Meer mag uiteraard ook.
• Niemand buitensluiten
• Alleen Gipsy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders vermeld.
• Bespeel alleen je eigen personage
• Let op je spelling en interpunctie.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven
• OOC altijd tussen haakjes
• Geen eendagsvliegen anders loopt de RPG te snel dood
• Denk er aan, niemand is perfect
• Reserveringen blijven 3dagen staan.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 18:45 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Fernandez Manuel Mendéz
“Natuurlijk staat hij mij beter.” Ze daagde me gewoon uit, dat kon ik zien aan de speelse blik in haar ogen. Het was fijn hoe ik met haar om kon gaan. Niet zo stijf en droog als met de andere vrouwen in deze stad, die het enkel op manieren en uiterlijk hadden. Ze waren niet allemaal zo, maar met Becca was het gewoon leuker omdat ik haar al heel erg lang kende en ik mezelf kon zijn.
Rebecca trok behendig haar handen los. Ik werd een moment lang gehypnotiseerd door de pretlichtjes in haar ogen, waardoor ik me net iets te laat doorhad dat haar mond ook nog bewoog. “- weg te kunnen rennen. Ik stond vlak voor je, geen wonder dat je ineens zo snel was.” Hoe ze het zo snel deed, wist ik niet maar ze was al een eindje weg toen ik doorhad dat ik ook moest rennen.
“Psh,” blufte ik terwijl ik achter haar aanging. “Je kunt gewoon niet tegen je verlies.” Het was nu ook niet bepaald moeilijk om de blondine in te halen. Nog geen twintig meter verder had ik haar al beet en gooide ik haar over mijn schouder. “Het is veel te warm om te rennen. Ik denk dat jij wat verfrissing nodig hebt.” Op mijn gemakje wandelde ik terug richting de drinkbak van Fuego, die toch meer dan vol zat. Daar zou ze wel goed nat in kunnen worden, ook al zou ze me daarna vermoorden. Dat had ik er wel voor over. Ik wurmde ons tussen de twee paarden in, die geschrokken opkeken maar ons al verder geen aandacht meer gaven toen ze zagen dat wij het waren.
Net zo snel als ze erop was, haalde ik haar weer van mijn rug, om haar daarna langzaam naar beneden te brengen – zodat ik niet te veel water zou verspillen – en net toen haar achterste het wateroppervlak raakte, te laten vallen. Voor de zekerheid deed ik nog een paar passen achteruit, om haar daarna van op een afstandje uit te lachen.

[ bericht aangepast op 2 april 2013 - 21:30 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Oliver Alexander Oakley || Leider Los Ladrones
Angelina's blik leek ietwat ongerust, iets wat Alec onbewust vanuit de hoogte deed kijken, alsof hij iemand aankeek die wat mispeuterd had. Het was een automatisme, een arrogant trekje. Eén van zijn zovele arrogante trekjes... Maar het was ook iets dat als een soort van schild werkte. Alecs glimlach verdween altijd bewust in bijzijn van anderen, zijn blik was bewust de harde, zwarte leegte. Hij wilde er niet kwetsbaar uitzien. Al zijn kordate, zekere bewegingen en handelingen spraken iets donkers uit. Het leek een soort... macht... en dan tegelijkertijd weer niet. Alec dacht er nooit echt over na. Hij deed het gewoon.
Kort begroette de jongeman William en Angelina. Er werd niet veel gezegd. Enkel korte zinnen. Angelina vroeg wanneer ze zouden aankomen in Counter City. Alec draaide zich naar haar toe en keek haar nogal ongewenst aan. Hij trok met enige spot een wenkbrauw op wanneer hij Angelina's harde, nonchalante blik bemerkte.
"We vertrekken binnen tien minuten, je merkt vanzelf wel wanneer we aankomen," antwoordde Alec toen maar.
"Prima," antwoordde de vrouw. Voorzichtig, alsof ze dacht dat er een ruzie zat aan te komen en ze die wilde verhinderen. Alec kon het niet laten om een spottend lachje aan zijn lippen te laten ontsnappen wanneer William langzaam begon weg te lopen. Zijn anders zo opgewekte zusje leek zich wat te verschuilen achter haar grote broer. "Alleen, dat is nog altijd geen antwoord op mijn vraag," vervolgde Angelina. Ze zette een hand in zijn zij en keek Alecs kant op, die de gespen aan de halster van Arion aantrok. Het paard droeg geen bit. Het was niet nodig en Alec vond het een barbaars iets om een paard aan te doen, wat nogal veel zei als het van hem kwam.
"We zijn nu al een tijdje onderweg, dus lijkt mij dat we ergens in de avond wel aankomen. Misschien nog wel eind van de middag..." Angelina's lippen krulden om. "Of zit ik fout, Alec?" De jongeman sloeg er geen acht op hoe ze zijn naam uitsprak.
"Waar komen die nieuwsgierigheid naar de reisplannen en die prachtige glimlach van u aan, mijn liefste Angelina?" vroeg Alec. Zijn blik boorde zich in de hare. Hij nam niet eens de moeite om nog een antwoord op haar vragen te geven.

help

Rebecca Cecelia Yates
'Je kunt gewoon niet tegen je verlies,' hoor ik Fernandez zeggen terwijl ik van hem wegren. 'Moet je horen wie het zegt,' lach ik plagerig.
Het duurt niet lang voordat hij me heeft ingehaald, wat niet gek is, aangezien zijn benen een stuk langer zijn dan de mijne. 'Niet eerlijk,' protesteer ik terwijl hij me over zijn schouder gooit. 'Je zou me een voorsprong moeten geven omdat jou benen langer zijn!' probeer ik, waar hij natuurlijk niet naar luistert.
'Het is veel te warm om te rennen. Ik denk dat jij wat verfrissing nodig hebt.' Ik frons mijn wenkbrauwen iets. 'Hoe bedoel je?' vraag ik. Al snel krijg ik door dat hij richting de drinkbak van zijn paard loopt en probeer ik me uit zijn gespierde armen te wurmen. 'Waag het niet!' waarschuw ik hem waarna ik met mijn vuist een paar keer op zijn rug bonk. 'Zet me neer!'
Fernandez wurmt ons tussen de twee paarden in en haalt van mijn zijn rug. Langzaam laat hij me naar beneden zakken. Ik kijk hem met mijn allerliefste glimlach aan, maar het werkt niet en wanneer mijn billen het water ietsjes raken, laat hij me los. Gelijk hierna zet hij een paar stappen achteruit en begint hij me uit te lachen.
Hoewel ik de humor er eigenlijk wel van kan in zien, wil ik Ferrie in de waan laten dat ik dit absoluut niet leuk vind, anders zal hij het zeker vaker doen. Bovendien is het leuk hem voor de grap te houden. Ik laat een wat geïrriteerde en boze blik in mijn ogen komen waarmee ik hem aankijk om vervolgens uit de waterbak te klimmen. Mijn kleren zijn echt drijfnat en ik hoop dat mijn witte blouse niet doorschijnt.
Dan keer ik Fernandez mijn rug toe. 'Ik ga naar huis. Droge kleren aantrekken,' meld ik hem, waarna ik zonder hem nog een blik waardig te keuren weg begint te lopen. Hopelijk trapt hij er in en bedenkt hij zich niet dat ik waarschijnlijk niet van plan ben om kletsnat door het dorpje heen te lopen. Het maakt me dan wel niet uit wat die dorpelingen van me vinden, ze zullen het vast wel tegen mijn vader zeggen en van hem maakt het me wel uit wat hij van me vindt. Waarschijnlijk zou hij dan ook tot de conclusie komen dat dit bij Ferrie gebeurd is en zou hij me verbieden om hem nog te zien.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

-dubbelpost-

[ bericht aangepast op 7 april 2013 - 12:25 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Fernandez Manuel Mendéz
“Waag het niet!” Rebecca bonkte met haar vuist op mijn rug, maar aangezien ze er niet al te veel kracht op zette, kwam het niet echt overtuigend over. Het enige wat ik deed was grijnzen. “Zet me neer!”
“Tuurlijk joh, wat jij wilt.” Met een plons liet ik haar in het water vallen en zette ik een paar stappen achteruit, om haar van een afstandje te kunnen aanschouwen en uit te lachen. Rebecca daarentegen leek het helemaal niet zo grappig te vinden, wat me wel verbaasde, en klom met een blik vol irritatie uit de drinkbak. Nogal wanhopig probeerde ik mijn blik van haar doorschijnende shirt af te houden. Het zou niet bepaald netjes zijn als ik nu openlijk naar haar bh begon te staren, maar nu wist ik in ieder geval wel welke kleur die had.
Rebecca draaide zich om, iets wat ze enkel deed als ze echt boos was. “Ik ga naar huis. Droge kleren aantrekken.” Ze keek me zelfs niet eens aan toen ze weg paradeerde. Zonder te twijfelen liep ik achter haar aan en tilde ik haar weer op en gooide ik haar over mijn schouder. Deze keer met haar gezicht langs het mijne. “Niet boos zijn,” zei ik met een klein pruillipje terwijl ik een paar rondjes draaide. “Ik zorg er trouwens voor dat niet heel de stad je ondergoed kan aanschouwen.” Ik liep snel verder tot we weer binnen in de praktijk stonden. “Als je wilt kan ik een nieuw shirt voor je gaan halen?” vroeg ik daarna aarzelend. Vooral zodat ik mijn blik op haar gezicht gericht kon houden en niet afgeleid werd door haar doorzichtige witte shirt.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Cecelia Yates
Tot mijn vreugde trapt Fernandez er in, tenminste daar ga ik vanuit aangezien hij achter me aankomt en mij weer over zijn schouder gooit, alleen dit keer met mijn benen aan zijn achterkant en mijn hoofd aan zijn voorkant. 'Niet boos zijn,' zegt hij met een klein pruillipje, waarbij hij een paar rondjes draait. Ik draai mijn hoofd van hem weg, om hem nog meer te laten denken dat ik boos ben, terwijl ik eigenlijk op mijn lip bijt om niet in lachen uit te barsten.
'Ik zorg er trouwens voor dat niet heel de stad je ondergoed kan aanschouwen,' vervolgt hij. 'Het dondert me niet of ze het wel of niet zien,' brom ik. Fernandez zou inmiddels wel moeten weten dat het mij niet veel uitmaakt wat anderen van mij denken. Enkel van de mensen die me dierbaar zijn maakt het me uit.
Al snel staan we weer in de praktijk. 'Als je wilt kan ik een nieuw shirt voor je gaan halen?' vraagt hij aarzelend, waarna hij me op de grond zet. Gelijk keer ik hem mijn rug toe, anders zou hij aan mijn blauwe ogen kunnen zien dat ik hem voor de gek houd. 'Dat zal wel moeten hé?' vraag ik iets bits en ik voel me haast schuldig te voelen over hoe ik nu tegen hem doe. 'Aangezien jij niet wilt dat ik in deze natte kleren terugloop naar huis.' Het is maar beter ook dat ik dat niet doe, mijn vader zou me voor eeuwig opsluiten als hij er achter zou komen. Hij zou mijn sowieso opsluiten wanneer hij er achter zou komen dat Fernandez me in een bak met water heeft gegooid, ook al lokte ik het uit. Misschien zou hij Fernandez zelfs wel laten opsluiten.
Ik werp een blik naar achteren, op Fernandez. 'Komt er nog wat van?' vraag ik op een ongeduldige toon.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Fernandez Manuel Mendéz
“Dat zal wel moeten hé?” Rebecca keek over haar schouder heen. Ze leek hier gewoon van te genieten, dat kon ik zien aan de lichtjes aan haar ogen. Ik daarentegen vond het allesbehalve leuk. Ik kon niet schatten of ze nu echt boos was of niet. “Aangezien jij niet wilt dat ik in deze natte kleren terugloop naar huis. Komt er nog wat van?”
Ik zuchtte en liep al weg. “Stuk ongeduld,” mompelde ik binnensmonds. Toen ik de deur opentrok keek mijn vader meteen met een opgetrokken, borstelige wenkbrauw op van zijn rafelige gelige boek. Ik haalde mijn schouders op, bij wijze van: zeg maar niets. Gelukkig begreep hij de hint en richtte hij zich hoofdschuddend weer op zijn boek.
Ik daarentegen liep meteen door naar mijn kleine kamer, bestaande uit een gammel eenpersoonsbed tegen de muur en een tamelijk kleine eikenhouten kledingkast tegen de muur. Ik had niet bepaald veel kleden, een paar shirts, een paar broeken, een trui en dan nog iets voor speciale gelegenheden en feesten. Behendig viste ik een degelijk shirt uit de kast. Het was grijs, had geen scheuren, vlekken en was al bij al niet dun geworden. Gelukkig, anders zou ik er waarschijnlijk nog steeds door kunnen kijken en dat was juist niét de bedoeling.
Ik beende weer door de woonkamer, deze keer met het shirt in mijn handen en trok de deur naar de praktijk weer open. “Hier.” Ik stak het shirt uit naar Rebecca en probeerde er nog een glimlachje vanaf te brengen. Ik vond het niet leuk als ze zo deed, zo wist ik me geen houding aan te nemen.

[ bericht aangepast op 11 april 2013 - 11:28 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Cecelia Yates
'Stuk ongeduld,' hoor ik Fernandez nog mompelen, waarna hij wegloopt. Zodra ik zeker weet dat hij buiten gehoorsafstand is begin ik zacht te grinniken en richt ik mijn blik op Fuego, zijn paard. 'Je baasje is niet bepaald de slimste,' grijns ik, terwijl ik naar Amaris loop en haar over haar neus streel.
Niet veel later hoor ik dat Fernandez terug komt en veeg ik de glimlach van mijn gezicht. Fernandez steekt een grijs shirt naar me uit. 'Hier.' Ik neem zijn shirt aan en zeg verder niks, maar als ik zijn halve lachje zie kan ik me niet langer in houden en komt er een zacht gegrinnik over mijn volle lippen. 'Oh, Ferrie,' grijns ik. 'Je bent nog steeds zo makkelijk voor de gek te houden als vroeger.' Plagerig steek ik mijn tong naar hem uit. Ik weet nog wel dat ik hem regelmatig voor de gek hield door nep te huilen en dat hij daar soms behoorlijk gek van kon worden. Heerlijk gewoon.
'Tuurlijk ben ik niet echt boos op je, het was juist wel verfrissend.' Ik stap naar hem toe, sla mijn armen rond zijn hals en geef hem een stevige knuffel, waardoor zijn kleren ook deels nat worden. Ooit zal ik hem nog wel echt in de waterbak gooien. Dan laat ik hem los en pluk ik het shirt uit zijn handen. 'Bedank voor je shirt,' zeg ik hem en ik druk een kus op zijn wang, bij wijze van een bedankje. Hierna keer ik hem mijn rug weer toe en loop ik iets bij hem vandaan, zodat ik zijn shirt aan kan trekken. 'Niet gluren!' waarschuw ik hem nog, om vervolgens mijn witte, doorweekte bloesje los te knopen en zijn shirt aan te trekken. Het shirt is veel te groot en hangt losjes om mijn lichaam, maar het is tenminste droog.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

-Lily Jones-
Vanochtend heb ik besloten om lekker te gaan rijden met Moon. Het is dan wel wat warm, maar daar was ik intussen al aan gewend, en mijn paard heeft gelukkig ook geen dikke vacht,
“Kom, Moon, we gaan even lekker buiten de bewoonde wereld rijden” Zeg ik met een glimlach tegen mijn paard. Al snel stapt Moon naar de rand van de stad, om daarvandaan verder van de stad te dwalen.
Het eerste kwartier tot halfuur stap ik rustig, ik wil Moon niet te zwaar werk laten doen..
“Moon, klaar om even lekker te draven?” Vraag ik na een tijdje gestapt te hebben. Ja ik praat tegen mijn paard. Maar zij is de enige die me lijkt te begrijpen.. Moon hinnikt enthousiast en draaft al snel aan. Aangezien ik geen zadel heb kan ik ook niet goed lichtrijden, iets waar Moon en ik gelukkig al lange tijd geen moeite meer mee hebben.
Na een tijdje draven zie ik een groep paarden staan, ze staan redelijk ver weg maar ik kan ze nog goed zien. Al snel kom ik erachter dat er ook mensen bij zijn. Zou dat die bende zijn waar iedereen het over heeft..? Moon hinnikt vrolijk naar de paarden, maar als ze mijn nervositeit voelt stopt ze daar abrupt mee. Iets waar ik erg blij mee ben. Ik wil niet gezien worden door die groep als het echt Los Ladrones zal zijn.. Iedereen zegt dat ze gevaarlijk zijn als je geen bondgenoot van ze bent.
Moon doet een paar stappen achteruit, ze word nerveus door de spanning die ik uitstraal. Dat zie ik aan haar.
“Oke, Moon, laten we maar snel gaan voor ze ons zien” Fluister ik zachtjes, niet dat ze me vanaf daar konden horen, maar door de spanning ga ik gewoon automatisch fluisteren..

[ bericht aangepast op 15 april 2013 - 20:56 ]

Little do you know

[@Roww, als je de moeite had genomen om ook maar een paar posts van anderen te lezen, dan zou je weten dat het juist snikheet is :x]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Fernandez Manuel Mendéz
Rebecca nam het grijze shirt uit mijn handen, maar begon toen te grinniken. Meteen verscheen er een beledigde blik op mijn gezicht. Ik had het kunnen weten. Maar zoals altijd had ik het nooit door als ze het deed. “Oh Ferrie.” Rebecca keek me grijnzend aan, weerdoor de grimas op mijn gezicht enkel groter werd. “Je bent nog steeds zo makkelijk voor de gek te houden als vroeger.”
Toen ze haar tong uitstak gaf ik haar speels een duw. Ze kon me op deze manier bedotten en ze wist het. Ze maakte er dan ook maar al te graag gebruik van. Op momenten als deze had ik zin om haar terug te pakken, maar er was altijd een stemmetje in mijn binnenste dat me vertelde dat ik het beter niet kon doen. En zonder goede reden luisterde ik er ook altijd naar. “Tuurlijk ben ik niet echt boos op je, het was juist wel verfrissend.”
Toen ze een stap in mijn richting zette, deinsde ik achteruit. Ik wist wel wat ze van plan was, maar ik kon geen andere kant uit dan links of rechts, en dat was de moeite niet. Al snel voelde ik haar handen om mijn nek, hoe ze haar lichaam tegen het mijne aandrukte en hoe het water van haar kleren op de mijne doorgedragen werden. Toch was dat niet wat me dwars zat. Wat me dwars zat, was dat ik het eigenlijk wel leuk vond en dat ze me veel te snel losliet. “Bedankt voor je shirt.”
Toen ze haar lippen kort tegen mijn wang duwde, leken haar lippen nog even na te branden. Ik kreeg pas na een tijdje door dat ze bij me weg was gelopen en zei: “Niet gluren.”
Ik grijnsde en leunde tegen de muur aan. “En wat als ik dat wel doe?” vroeg ik speels. Maar op dat moment gleed haar doorweekt blouse al van haar schouders. Niet dat ik het een slecht uitzicht vond of zo, maar het was nogal ongepast. Nogal beschaamd draaide ik me om, om na een tijdje te vragen. “Klaar?”

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Angelina Morgan; traitor.

Er lag een spottend glimlachje op zijn lippen, die ik absoluut niet uit kon staan, de zelfingenomen… Vond hij het vermakelijk nu William weg begon te lopen? Desondanks zijn houding jegens mij, vervolgde ik wat ik eigenlijk had willen zeggen – dat het geen antwoord op mijn vraag was.
Met een hand in mijn zij keek ik Alec aan, die op dat moment de gespen aan de halster van Arion aantrok. Mijn mooie, donkerbruine paard Gaby brieste en liet haar hoofd naar mij, om gestreeld te worden over haar manen. Ze wilde aandacht en dat nam ik haar ook niet kwalijk. Hetgeen gaf ik haar echter pas na een luttele seconde, want ik wilde Alec niet laten denken dat hij me zo kon intimideren als elk ander. Hoewel ik misschien wel liever weg gelopen was, gewoonweg om het feit dat ik moe word van dit hele gedoe.
‘Waar komen die nieuwsgierigheid naar de reisplannen en die prachtige glimlach van u aan, mijn liefste Angelina?’ vroeg hij, waarbij ik al direct mijn wenkbrauw voor ophaalde. Dat vooral voor het laatste gedeelte, waar ik bovendien niet door impressed was. Het was me wel opgevallen dat hij geen acht sloeg op hoe ik zijn naam had uitgesproken en misschien was dat maar goed ook, want wie weet hoe hij dan zal antwoorden. Alec zijn blik boorde doordringend in die van mij, terwijl ik mijn slanke vingers nog iets door de manen van Gaby liet strelen.
‘Hm, als leider over ons,’ Ja, deze woorden koos ik expres uit. ‘hoor je toch te weten dat we wel nieuwsgierig zijn naar onze bestemming en hoe lang dat zal duren.’ Ik kuchte even, kantelde mijn gezicht lichtjes zodat ik hem nog wel doordringend – maar vooral uitdagend – aan kon kijken, waarna ik naar voren stapte. Gaby begaf zich gemakkelijk met me mee terwijl ik haar nog vasthad. Tot ik vlak voor hem stond, toen hield ik halt. ‘Maar het zal wel aan mij liggen.’ Grijnsde ik, waarop ik langzaam over mijn volle lippen likte en daarna al aanstalten maakte om me om te draaien en weg te lopen. Ik was klaar hier.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Cecelia Yates
'En wat als ik dat wel doe?' hoor ik Fernandez vragen, op een speelse toon. Ik grinnik zacht terwijl ik het witte bloesje al van mijn schouders laat vallen, er vanuit gaande dat Fernandez wel zo'n heer is dat hij niet kijkt, hoewel je het bij hem nooit zeker kan weten. 'Dat merk je dan nog wel,' antwoord ik op een mysterieuze, maar net als hem ook speelse toon.
'Klaar?' vraagt hij, slechts een seconde nadat ik zijn shirt heb aangetrokken. Zijn shirt is te groot, maar plakt desondanks dat op sommige plekken aan mijn lichaam, aangezien ik alleen mijn natte blouse had uitgetrokken maar ik mezelf niet had afgedroogd. 'Nog niet helemaal,' lieg ik, waarna ik me omdraai en zie dat Fernandez met zijn rug naar me toe staat, wat er voor zorgt dat er een glimlachje op mijn volle lippen verschijnt. Ik waardeer het dat hij niet keek.
Dan neem ik een korte aanloop en spring ik op zijn rug, hopend dat hij niet tegen de vlakte zal gaan. Vroeger deed ik dit elke dag wel een paar keer, maar goed, toen was ik een kop kleiner en ook minder zwaar, vormloos geval dat ik toen was. Ik was net een stuk hout. Gelukkig is dat nu anders, anders zou ik nooit een man kunnen krijgen. Nou ja, vast wel, aangezien mijn vader de burgemeester is en de meeste jongemannen in het dorp wel in een goed blaadje willen staan met hem, al zullen ze waarschijnlijk eerder in een goed blaadje staan wanneer ze me met rust laten. Niet dat ik dat erg vind, ik wil toch nog niet trouwen. Ik blijf liever nog een paar jaar vrij.
'Paardje hop,' grinnik ik dan in Ferrie's oor.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Fernandez Manuel Mendéz
“Nog niet helemaal.” Geduldig leunde ik tegen de muur aan, zoals een nette jongen zou doen die niet zou kijken. Maar voor mij was het al te laat geweest, omdat ze al begonnen was voordat ik me kon omdraaien.
Ik hoorde voetstappen achter me, waardoor ik dacht dat ik me uiteindelijk wel zou kunnen omdraaien. Net op dat moment sprong een heel gewicht op mijn rug en zakte ik bijna door mijn knieën. Gelukkig kon ik me nog net rechthouden zodat we beiden niet daal zouden gaan. “Je bent nog geen haar veranderd,” mompelde ik uiteindelijk terwijl ik mijn armen onder haar benen haakte zodat ze recht zou blijven zitten. Gelukkig was ze niet zo zwaar. “Paardje hop!” Haar adem streek tegen mijn oor aan en kietelde zachtjes in mijn nek, waardoor ik mijn hoofd in mijn nek legde. “Je weet toch,” begon ik lachend terwijl ik wat rondliep. “Dat je me nu nog een kans geeft om je terug in die waterbak te gooien.”
Met een brede grijns liep ik terug op de waterbak af, maar in plaats van haar erin te gooien liet ik haar voeten los langs haar paard, zodat ze op de grond stond. “En als je wil paardjerijden, hier is nog een paard. Deze is moe.”
Ik leunde grinnikend wat naar voren en streek over Fuego’s manen. Het paard keek op en hinnikte zachtjes. Zijn manen voelden ruw en droog aan, zoals altijd. Zonder iets te zeggen liep ik even terug naar binnen en haalde ik zijn halster, dat ophing aan de muur. “Zin om te gaan rijden?” vroeg ik aan Rebecca. Net zoals vroeger.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Emily Grace Oakley


Ik had mezelf in het zadel van Taran en liet mijn blik over de omgeving gaan. Alles leek rustig, tot ik op een bepaald moment het gehinnik van paarden hoorde. Met een een ruk keek ik op in de richting van de paarden en kon nog net een glimp opvangen van een gedaante dat, net als mij, op een paard zat. Een kleine grom ontsnapte tussen mijn lippen, we waren ontdekt.
"Verdorie," Mompelde ik en greep automatisch naar mijn pistool dat door middel van een holster aan mijn broek was bevestigd en gaf Taran de sporen.
Het paard schoot in een oogwenk weg en in het voorbijgaan riep ik nog naar de anderen dat we waren ontdekt.
Met het pistool dreigend naar voor gericht, galoppeerde ik tot vlak voor de vrouw en greep haar teugels beet zodat ze niet kon vluchten. "Kijk eens wat we hier hebben," Zei ik met iets van een triomfantelijke ondertoon en hield het wapen strak op haar gericht. "Handen waar ik ze kan zien!"
Hopelijk zou ze niets proberen, dat zou immers niet zo goed komen aangezien ik een voortreffelijke schutter was. Het gebeurde zelden dat ik mijn doel miste, maar de kans zat er altijd wel een beetje in.
"Wie heeft je gestuurd?" Beet ik haar toe en laadde de revolver met een simpele klik en stak mijn kin wat in de lucht. "En geef me verdorie één goede reden waarom ik je niet ter plekke neer zou schieten."
Taran brieste wild en trappelde ongeduldig ter plekke, hij voelde vast de spanning aan. Gelukkig kende ik mijn paard goed genoeg om te weten dat hij waarschijnlijk niets zou doen, tenzij ik het hem zou bevelen.

[Slecht stukje, maar had geen inspiratie ]

[ bericht aangepast op 28 april 2013 - 13:50 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.