[RPG] Wanted • 1 - Speeltopics

Regels:
• Max. 2 personages per persoon
• Minstens 250 woorden in een post, ik controleer dus hou je er aan. Meer mag uiteraard ook.
• Niemand buitensluiten
• Alleen Gipsy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders vermeld.
• Bespeel alleen je eigen personage
• Let op je spelling en interpunctie.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven
• OOC altijd tussen haakjes
• Geen eendagsvliegen anders loopt de RPG te snel dood
• Denk er aan, niemand is perfect
• Reserveringen blijven 3dagen staan.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 18:45 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gaat deze nog door? Zo ja; Iemand kan Angelina wel storen. Of we komen nu aan in dat dorpje.

†

[Misschien is het inderdaad beter dat we skippen naar het aankomen in het dorpje.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

So, het is nu avond en komen daar aan? Dan typ ik zo een post.

†

Yup (:

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Dat van dat dorpje lijkt mij wel handig, ik heb echt geen inspiratie voor dit topic op het moment. Sorry. Nou, als dat dan goed is typ ik nu een post dat ze aankomen. Ik weet dat Megaera het zelfde wou doen, maar goed, ik wacht gewoon op de toestemming van Tyrion haha, ik weet niet, want misschien had Magaera een goed idee. Als Magaera eerst reageerd vind ik het ook goed hoor, maar dan weet ik eindelijk weer iets voor een post.]

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 20:51 ]

Reality's overrated.

Caleo schreef:
[Dat van dat dorpje lijkt mij wel handig, ik heb echt geen inspiratie voor dit topic op het moment. Sorry. Nou, als dat dan goed is typ ik nu een post dat ze aankomen. Ik weet dat Megaera het zelfde wou doen, maar goed, ik wacht gewoon op de toestemming van Tyrion haha, ik weet niet, want misschien had Magaera een goed idee. Als Magaera eerst reageerd vind ik het ook goed hoor, maar dan weet ik eindelijk weer iets voor een post.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
(...)
^ Lol dude. Ik lees nu pas je reactie, man.
Op het moment ben ik bezig met een post, maar dat zal wel geen lange zijn, omdat iedereen nogal dood is. So yeah.

[ bericht aangepast op 22 mei 2013 - 23:18 ]

Reality's overrated.

[Ik heb een post geschreven, maar ik heb geen flauw idee of 'ie goed is. Well, kijk maar. .]

Angelina Morgan; traitor.

Ze wist wel dat er daarnet wat commotie was toen Alec wegging en bijna het hele groepje erom heen waren gedwaald, als toeschouwers die enkel toekeken. Echter wist Angelina niet wat er aan de gang was, maar misschien wilde ze dat ook helemaal niet weten, want anders was ze er wel naartoe gegaan. Het maakt ook totaal niets meer uit wat het zou zijn, aangezien ze hun paarden al opgezadeld hadden om verder te gaan.
‘Dat zou eens tijd worden…’ had ze zacht gemurmeld, hoewel ze wel uitkeek bij wie ze dat in de buurt zei. Je wist maar nooit met sommige leden, en na die confrontatie met de leider wilde ze het niet nog eens meemaken. Goed, ze mocht dan geen watje zijn, maar als er meerdere “discussies” zouden komen, wilde ze die liever vermijden. Gaby was in elk geval goed uitgerust en nadat ze haar nog wat water liet opdrinken, vertrokken ze.

Na een redelijke rit was het al eind middag geworden, dat was te zien aan de zon en de kleuren die de hemel schilderden. Het was een geweldig uitzicht, en Angelina keek er dan ook graag naar. Hoewel het droge weer niet echt iets voor haar was, zeker niet een langere tijd, verdroeg ze het voor dit soort wonderen. Misschien was dit één van die redenen dat ze daarom niet bij deze bende hoorde, maar als iemand daarachter kwam… Ze rilde alleen al bij de gedachte.
Het landschap had verschillende kleuren bruin, groen en zelfs blauw, door de bergen op de verre achtergrond. Ze zou net denken dat het een goed geschilderd kunstwerk was. Haar lippen krulden iets omhoog wanneer ze kort naar de cactussen keek. Het zand dat opgestegen was als rook, verdween langzaamaan toen de paarden zachter liepen en niet meer draafden.
Hoewel ze ergens achteraan was, kwam ze toch als één van de eersten Counter City binnen. Dat kwam doordat ze daarop met Gaby erheen gegaloppeerd was. Misschien geen al te goed idee, maar ze was vergeten dat haar keel ondertussen heel droog was geworden. Ze lustte wel wat te drinken. Haar paard zette vlakbij een saloon en eerst verzorgde ze haar Gaby, borstelde haar vacht, zodat het zand eruit was verdwenen. Het maakte haar niets uit dat ze nog geen orders had gekregen van de leiders of wie dan ook; ze moest wát doen. De hele tijd wachten op wie dan ook had geen zin.
Met een diepe zucht wilde ze naar binnen lopen, voordat ze dat deed echter, zette ze haar donkerbruine hoed beter op haar lokken.

[ bericht aangepast op 22 mei 2013 - 23:40 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Lonte-Rosa Joye Wishe

El Toronto is nogal onrustig. Hij reageert normaal al fel op alles, maar nu is het al helemaal erg. Op ieder 'verdacht' geluidje dat hij hoort - en El Toronto vind bijna alles verdacht - betekend voor hem dat hij weer moet reageren. En aangezien een paardengehoor beter is dan een mensengehoor zijn dat heel veel geluiden. Ook al is het avond.
Als er een salamandertje langskomt steigert El Toronto. Waarna hij een paar stappen achteruit zet en dan juist vooruit schiet. Ik zucht en ga dan weer in een poging hem weer rustig te krijgen.
"Rustig," zeg ik terwijl ik even over zijn schoft krabbel, de beste manier om hem rustig te krijgen. "Rustig Toront." Ik heb van mijn moeder geleerd tegen paarden te praten, ze reageren niet op de woorden, maar de toon waarop je het zegt. Zo weten ze ongeveer wat je bedoelt. Dat is zo’n beetje het enige nuttige wat mijn moeder me ooit heeft geleerd. Ik weet nog steeds niet wat ze in mijn leven deed. Behalve dan dat ik eten kreeg, dat was ook wel nuttig. Want voor mezelf koken zou mij nooit lukken, dat kan ik namelijk nog steeds niet. Of je moet een aangebrande biefstuk – het beste wat ik ooit heb gemaakt – een goed maal noemen.
Hij snuift en is dan rustiger als we Counter City inkomen, ik geef een klopje op zijn bezwete hals. Hoewel hij een goed uithoudingsvermogen heeft, wat ook wel mag, is zijn hals bedekt met een dun laagje zweet. Gewoon door de spanning en zijn vurige karakter.
Het is vrij stil, niet veel meer geluiden als de hoeven van de paarden die de grond raken en een af en toe een snuif of bries. Ik zelf ben doodstil. Als we nu heel veel lawaai zouden maken zou iedereen weten dat wij hier zijn. En zouden ze ons misschien met z’n allen opwachten. Ook al zou ik het wel grappig vinden, het is niet erg handig. En nou, ik ben een beetje een apart geval, dat weet ik ook wel.
Ik kan, net als El Toronto, de spanning in de lucht voelen hangen. En hoewel El Toronto hier een beetje zenuwachtig op reageert voel ik de adreline door mijn aderen stromen. En dat vind ik fijn. De adrelinekicks zijn nog een leuke rede om bij de Los Ladrones aangesloten te zijn. Ik, als adrelinejunkie, hou van de spanning. Wat zou het leven zonder al deze dingen toch saai zijn. Net als vroeger.

Reality's overrated.

[Caleo --> Lake.]

Reality's overrated.

Rebecca Cecelia Yates
Fernandez begint te grijnzen wanneer ik met een pruillipje zeg dat hij zo'n goed paard is en port me tussen mijn ribben. 'Weet ik, weet ik. Maar ik ben ook een lui paard, dus dat gaat niet echt samen.' Ik grinnik. 'Net zoals vroeger dus, je bent geen haar verandert,' grijns ik plagerig.
Wanneer hij de praktijk in loopt zucht ik zacht en mompel ik tegen Amaris dat we maar moeten gaan, aangezien ik denk dat Fernandez niet terugkomt. Hij komt echt wel terug, met een halster in zijn hand. Ik glimlach verrast als hij vraagt of ik zin heb om te gaan rijden en kijk. Het is ook de perfecte gelegenheid om hem in de waterbak te duwen, wat ik dan ook doe om vervolgens mijn tong naar hem uit te steken. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en hij plenst water mij kant op, maar dat boeit me niet aangezien mijn broek toch nog nat is. 'Dat gebeurt er dus als je niet rustig doet,' mompelt hij lachend terwijl hij uit de waterbak klimt en naar Fuego toe loopt, die was weggelopen toen Ferrie in de waterbak viel.
Ik klim alvast op Amaris haar rug en even later komt Fernandez op Fuego er aan. 'Klaar?' vraagt hij. Ik knik, waarna we het stadje uit rijden.

We hebben al enige tijd gereden, wanneer we op de paarden het bos in stappen. Onderweg hebben we wel even een pauze gehouden zodat de paarden konden rusten, maar ze zijn nog steeds moe. 'Laten we nog even een pauze houden,' stel ik voor. Ik wacht niet op een reactie van Ferrie en glij alvast van Amaris af. Met haar teugels in mijn handen loop ik verder, terwijl ik haar zachtjes meetrek. Na ongeveer vijf minuten lopen komen we aan bij een klein meertje. Perfect om even bij te rusten. Ik maak Amaris vast aan een boom en kijk hierna naar Fernandez. 'Ik ga zwemmen, ogen dicht,' meld ik hem. Ik keer hem mijn rug toe en begin de blouse – zijn blouse – los te knopen, waarna ik die van mijn schouders laat glijden. Vervolgens trek ik mijn laarzen en mijn broek uit, mijn onderkleding houd ik wel aan. Voorzichtig voel ik eerst met mijn voet of het water niet te koud is, en als ik merk dat dit niet het geval is , glijd ik helemaal het water in.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Fernandez Manuel Mendéz
“Laten we nog even een pauze houden.”
Ik hobbelde heen en weer op Fuego’s rug, duidelijk last hebbend van de warmte. Maar ik was niet degene die er erg onder leed, Fuego had het zwaarder en volgens mij waren we beiden opgelucht om een meertje te zien.
Rebecca wachtte niet op mijn antwoord en sprong direct van haar paard af, terwijl ze het beest leidde richting het meertje.
Hoewel zij haar paard aan een boom vastmaakte, lied ik Fuego gewoon loslopen. Hij zou toch nergens heengaan zonder mij. “Ik ga zwemmen, ogen dicht.” Rebecca begon al aan haar kleding uit te trekken voordat ik kon wegkijken. Verbouwereerd bleef ik staren, niet bepaald subtiel. Maar zelf had ik ook wel zin in de verfrissing die het water me te bieden had. Ik smachtte er zelfs naar.
Als de bliksem kleedde ik me uit tot op mijn onderbroek en wierp ik een weeral niet zo subtiele blik op Becca, die toch nog met haar broek bezig was.
Ik zuchtte, rende grijnzend op haar af toen ze eindelijk haar broek uitgewerkt had en een teen in het koude water stak, tilde ik haar op, met een hand onder de plooi van haar knieën en mijn andere hand om haar rug. “Té traag.” Ik liep verder het water in, wat een beetje tegenging gezien wandelen in water gewoon geen goed plan was. “Koud,” mompelde ik nog droog. “Hmm. Zou ik je er gewoon ingooien of zou ik gewoon gaan zitten?”
Er waren speelse pretlichtjes in mijn ogen verschenen en af en toe liet ik haar gevaarlijk dicht bij het wateroppervlak drijven. “Kom kom, protesteren zal toch niet helpen. Ik wil mijn wraak voor daarstraks nog.” Alleen had ik niet bepaald een meesterplan. Of haar er weer ingooien, dan stonden we quitte. En verder was ik eigenlijk niet geraakt met mijn plan.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Cecelia Yates
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Fernandez zich snel uit kleedt terwijl ik bezig ben met mijn broek. Een wat geïrriteerde blik verschijnt er op mijn gezicht wanneer hij naar me kijkt, terwijl ik hem had gevraagd om niet te kijken. In dat opzicht zijn mannen nooit te vertrouwen. Toen ik mijn natte blouse omwisselde voor zijn droge blouse keek hij vast ook eerst stiekem. Volgende keer moet ik me maar omkleden in de bosjes.
      Zonder verder nog aandacht aan hem te besteden loop ik naar het water toe, waar ik voorzichtig met mijn voet de temperatuur voel. Het is niet erg koud, maar voordat ik de kans krijg om verder te lopen tilt Fernandez me op, met zijn ene hand onder mijn knieën en zijn andere hand achter mijn rug. 'Té traag.' Ik snuif iets. 'Je gaf me ook nog niet echt de kans om er in te gaan,' brom ik. 'En ik zei dat je niet mocht kijken!' voeg ik er iets geïrriteerd aan toe. 'Echt, Fernandez, ik vind het niet fijn,' mompel ik nu, op een stuk zachtere toon. Mijn armen sla ik over elkaar. Het is niet dat ik me schaam voor mijn lichaam, ik wil gewoon niet dat hij me in me ondergoed ziet. Het is een ontzettend lange tijd geleden dat ik voor het laatst met hem gepraat heb, dan wil ik niet dit ineens.
      'Koud,' mompelt hij droog. 'Hmm, zou ik je er gewoon ingooien of zou ik gaan zitten?' Ik haal lichtjes mijn schouders op. Het maakt niet uit wat ik zeg, want hij luistert toch niet. Er verschijnen pretlichtjes in zijn ogen en ik reageer niet wanneer hij me iets laat zakken, naar het wateroppervlak. 'Kom kom, protesteren zal toch niet helpen. Ik wil mijn wraak voor daarstraks nog.'
'Zet me gewoon op de kant,' zucht ik. 'Ik zal er uiteindelijk toch wel ingaan dus me er in gooien is nou niet bepaald wraak nemen.'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Fernandez Manuel Mendéz
“Je gaf me ook nog niet echt de kans om er in te gaan,” snoof Rebecca. Ik was wat verrast door haar reactie. “En ik zei dat je niet mocht kijken!”
Ik reageerde er niet op en hoopte dat het maar een preek zou zijn die direct weer zou overwaaien, maar het leek er niet echt beter op te worden.
“Zet me gewoon op de kant,” zuchtte ze toen ik haar plaagde om haar het water in te gooien. “Ik zal er uiteindelijk toch wel ingaan, dus me erin gooien is niet bepaald wraak nemen.”
Nu was ik degene die zuchtte en haar nogal nijdig op de kant zette. “Nu blij?” snoof ik.
Vrouwen… Vroeger deden we dit zo vaak, wat was er nu anders aan. Oké, ze had meer vormen, maar ze deed net alsof ik niet wist hoe een vrouwelijk lichaam eruit zag. Het was niet alsof ik de hele tijd ging staren. Daarbij was water doorzichtig, dus ik zag het verschil nog steeds niet.
Ik draaide me om en zwom dieper het meer in totdat ik niet meer kon staan. Nu snapte ik waarom ik haar opeens niet meer kon zien. Haar vader dacht waarschijnlijk dat ik een slechte invloed op haar zou hebben en dat ik in de weg zou staan met zijn opvoed-proces zou staan. Of zoals ik het noemde: maak-een-saaie-trees-van-mijn-dochter-proces. En ik dacht dat hij er nog wel niet in geslaagd was. Blijkbaar wel. Ik had gehoopt dat ze hetzelfde zou blijven als vroeger, maar op dit moment was ze gewoon té serieus voor me. Rebecca was leuk zoals ze was, ik haatte het dat ze nu anders was.
Ik zuchtte en zwom nog wat rondjes terwijl ik gewoon weigerde om een blik in haar richting te werpen. Als ze er nog iets leuks van wilde maken, moest ze er zelf maar voor zorgen want ik had er geen zin meer in. Ik had het geprobeerd, maar als ze niet meewerkte, dan was het haar eigen schuld.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Cecelia Yates
Fernandez zucht en zet me nogal boos op de kant. 'Nu blij?' snuift hij. 'Heel erg,' kat ik terug, al heb daar haast gelijk alweer spijt van. Hij draait zich om en zwemt dieper het water in. Mijn benen trek ik op en ik sla mijn armen er om heen terwijl ik naar Fernandez kijk, die rondjes in het meertje zwem. Hij besteed geen aandacht aan me. Ik slaak een zachte zucht en werp een blik op Amaris, misschien kan ik beter maar gewoon weggaan. Fernandez is toch boos op me. Vroeger hadden we bijnanooit ruzie, maar nu hebben we op één dag al meerdere botsinkjes gehad. Ik had gehoopt dat we niet uit elkaar gegroeid waren, maar blijkbaar is dat wel het geval. Misschien speelt leeftijd ook nog wel een rol. Nu snap ik ergens ook wel dat mijn vader wilde dat ik hem niet meer zag.
      Ik blijf nog enkele seconden naar Fernandez kijken en ga dan zelf uiteindelijk toch nog het water in, omdat het ondanks de schaduwen warm en mijn onderkleding aan mijn rug begon te plakken. Ik blijf echter wel uit Fernandez zijn buurt en blijf dichtbij de kant, terwijl ik me afvraag wat mijn vader zou doen als hij er achter zou komen dat ik ben gaan paardrijden met Fernandez. Boos wordt hij zeker, waarschijnlijk moet ik enkele avonden binnen blijven, of misschien zelfs enkele weken. Het zou me niks verbazen als hij dan de sheriff zou vragen om op me te passen of dat hij me dan mee zou slepen naar zijn saaie vergaderingen.
      Nadat ik enkele tijd heb gezwommen, ga ik het meertje weer uit. Mijn witte onderkleding plakt aan mijn lichaam en ik ga languit op het gras liggen, zodat ik kan drogen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered