Leslie Day
Ik besluit gewoon om de hele nacht door te zoeken, naar iets, wat dan ook. Er moet toch iets op te vinden zijn? Hoe langer mijn zoektocht in de boeken en op het internet bezig is, hoe meer gefrustreerd ik raak. Ik weet gewoon dat ik niet eens in slaap kan komen, zelfs als ik dat wil. Daarom ga ik door, totdat de zon al weer opgekomen is.
Luna Day
Nick lijkt er echt spijt van te hebben. 'Zo slecht was het toch ook weer niet,' mompel ik dan en kijk een andere kant op. Net alsof ik er niet goed in ben. 'Geen idee, en daarom zuchtte ik niet. Ik moet Katherine nog ophalen en iets doen waarvan ik geen idee heb hoe ik het moet doen. En jij moet gaan.' Ik zucht een keer geërgerd. 'Natuurlijk, zodra de seks voorbij is zet je me de deur uit.' Ik kijk hem aan en doe zijn stem dan cynisch na. 'Goh Luna, bedankt voor het komen, dat je hier bent gebleven. En de seks met je was goed hoor, maar nu moet je wel gelijk oprotten.' Ik verwissel de badjas voor kleren en draai me dan om en loop naar de deur. 'Succes of wat dan ook met dat vage ding dat je moet doen ofzo.' Ik kijk niet meer om en gooi de deur achter me dicht.
Michelle Fox
'Jij bent degene die een pestkop was,' zeg ik beschuldigend tegen de huid van zijn nek aan. Ik druk er weer kusjes en bijt er dan ook.
'Eigen schuld, dikke bult.' Dan sluit ik mijn ogen en druk mijn hoofd in het kussen. Hm, dit voelt heel erg goed.
Jonathan Fields
Hoe de tijd toch snel voorbij kan gaan. Het ene moment kom ik gewoon aangelopen op deze school met mijn spullen en 5 maanden later ben ik vader, maar wel van een prachtig meisje en heb ik ook een prachtig meisje, hoewel ik Rachelle nog niet echt als mijn vriendin gevraagd heb. Mijn blik is gericht op Rachelle, die onze baby in haar armen heeft. Ze lijken perfect samen te gaan, soms dan sta ik alleen maar aan de zijlijn te kijken en de afgelopen paar maanden waren best wel vermoeiend geweest. Telkens voor Rachelle zorgen en nu ook nog natuurlijke onze kleine meid, hoewel Rachelle daar ook voor zorgt zoveel als ze kan, maar ik laat haar niet al te veel doen. Aangezien de baby bijna haar leven had gekost en ze nog steeds zwak is.
Ik zit op het bed en mijn ellebogen steunen op mijn knieën. Even staar ik voor me uit, voor een moment in mijn gedachten verloren. Rachelle trekt mijn aandacht als ze me aanspreekt. 'John, hoe zullen we haar gaan noemen?' vraagt ze en ik 'hmm' even en kijk dan op naar haar. Ze gaat rechtop zitten en legt haar in een wiegje. Ze heeft net wat te eten gehad en is alweer tijdens het eten in slaap gevallen, waarschijnlijk omdat ze verzadigd is. Ik kijk naar Rachelle als ze naar me toe gelopen komt en eigenlijk wil ik haar naast me trekken, als ze al bukt om wat wasgoed van de grond af te rapen. Daarom richt ik mijn blik op ons kindje.
'Ik heb eigenlijk geen ideeën, liefje,' zeg ik tegen haar. Ik hou echt van Rachelle en dat is zeker langzaamaan gegroeid en dat groeit nog steeds. Ik zie haar kersenrode lipjes, die komen altijd als eerste bij mij in beeld en als ze haar ogen open heeft, dan betoveren die mij elke keer weer. Het zijn namelijk precies de ogen van Rachelle. 'Ik wil wel graag twee namen en dan een achternaam. Misschien iets van Rosalie als eerste naam?' Nu kijk ik Rachelle aan en trek haar alsnog naast me. Mijn arm laat ik om haar middel liggen en ik druk een kus op haar wang. 'Tenzij jij die naam niet mooi vindt, natuurlijk.' Mijn hand strijkt een lok uit haar gezicht en ik zucht dan ook een keer zachtjes. Ik weet dat ze het er moeilijk mee heeft, met het feit dat haar ouders niets meer met haar te maken willen hebben. 'Ik denk dat mijn ouders er ondertussen ook wel van weten,' mompel ik dan. Ik heb niet de moed gevonden om langs ze te gaan, want ik ben een echte familie mens. Zelf blijf ik liever in de waan dat het feit dat ik niets van ze gehoord heb, betekent dat ze het niet weten en niet omdat ze gewoon niets meer met me te maken willen hebben. Bijna nooit toon ik iets van verdriet of woede, dat maakt plaats voor kalmte. Vrolijk en lachend kan ik wel zijn, maar de slechte emoties toon ik gewoon nooit. Toch breekt alleen de gedachte van een verachtende familie me op, daarom ga ik ook niet naar ze toe, maar ik heb dit niet aan Rachelle verteld. 'En hoe voel jij je?'
I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.
dan kunnen we doorspoelen naar de bevalling xd dan naar de bruiloft xd en dan de tweede generatie beginnen (:
)