[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nyan schreef:
(Je kunt met Nathan praten Hij loopt ergens in de stad rond.)

[Oké, sgoed, kzal wel iets schrijven waarop je kan antwoorden (':]

Itami schreef:
(...)
[Nederlanders hebben dat niet. Zij hebben meivakantie. ^^]

[Hahah, oké, goed om te weten :d Wij hebben een verlengd weekend in mei en enorm veel schooluitstappen en vrije dagen, goed genoeg voor mij (':]

Eléonore Beau Amadou.

Met rustige stappen liep ik rond door de straten van Parijs. 1 ding was me opgevallen; de mensen waar ik vandaan kwam waren véél vriendelijker dan de mensen hier. Of dat nu aan mij lag of niet, dat moest ik nog zien uit te vinden. Ik haalde mijn vingers door mijn blonde, krullende lokken. Verschillende kleine autootjes raasden me voorbij. Ik besloot een taxi te nemen, geen idee wat ik zou zeggen waar ik naartoe wou, maar ik vond er wel iets op. Ik zette mijn tanden in mijn onderlip en probeerde een taxi tegen te houden. Blijkbaar was dat moeilijker dan ik verwachtte want het lukte maar niet. Great. Ik gaf het op en besloot gewoon verder te lopen, alsof er niets gebeurd was. Misschien moest ik maar eens een baan zoeken in deze stad. Of dat makkelijk ging zijn was ook een vraag. Ik likte kort over mijn lippen en legde mijn lokken over 1 schouders. Ik wou ook een groep zoeken waar ik verder kon oefenen met break-dance. Hoe moest ik dat weer vinden ? Niet goed oplettend en in gedachten verzonken struikelde ik over een losse steen. Ik viel languit neer op de grond. Gelukkig was ik klein genoeg om de persoon voor mij niet mee te laten vallen in mijn val. Ik stond kreunend terug op, "Sorry".

[ bericht aangepast op 4 april 2013 - 14:21 ]

[Who wants to talk with...-kijkt- Skylar? :')]

---

Take me to wonderland

Nathan Eliot Fields
Ik liep wat verveeld door de straten met mijn handen in mijn zakken.
Ik was bijna bij het winkel gedeelte van de stad.
Ik schrik me rot al ik plots een soort van geduwd word en in een ruk draai ik me om,klaar om een boel scheldwoorden af te vuren,maar er staat niemand achter me.
Ik hoor gekreun en kijk naar beneden. Een meisje met blond krullend haar staat kreunend op.
"Sorry". zei het meisje verontschuldigend. "Euhm ,is niet erg,gaat het wel?"vroeg ik haar dan ,aangezien ze daarnet languit op de grond lag en ik kon me ook wel voor mijn kop slaan dat ik haar probeer te helpen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eléonore Beau Amadou.

"Euhm, is niet erg, gaat het wel ?". Ik veegde wat vuil van mijn broek en keek op, "Ja natuurlijk, gewoon gevallen over een losse steen". Wauw, nu kwam ik wel heel lomp over. Wacht, wacht, dat was ik ook. Altijd al geweest, veel mee uitgelachen vroeger ook. Ik nam mijn rugzak van de grond en deed hem terug op mijn rug, "Ik ben al lang blij dat ik je niet heb doen vallen, zou weer typisch geweest zijn voor mij" glimlachte ik. Ik veegde mijn handen even af aan mijn broek, ook al had ik die net schoongeveegd. Ik had nu nog geen zeer, maar ik kende het als ik viel. Zo had ik een keer mijn voet gebroken tijdens school. Op het moment zelf voelde ik niets en van zodra de bel ging en ik terug naar mijn les wou kon ik niet meer stappen of hinkelen. Ik wou doorzetten en naar mijn klas gaan maar mijn vriendinnen hadden me een soort van opgenomen en meegesleurd naar de EHBO-post op school zodat die mijn ouders konden bellen.

Ethan Micheal Johnson

Ik luister naar haar. Ik hoor elk woord aan en kijk even opzij, maar zij kijkt uit het raam. Ik grinnik zacht. De herinnering weet ik nog wel. Ik kijk op als ze begint over iets dat ze nog niet had kunnen breken. Ik kijk haar vragend en met opgetrokken wenkbrauw op. Afwachtend keek ik haar aan, me afvragend waar dit heen ging. Terwijl ze vertelde, vroeg ik me af wat ze wilde horen. Wat wilde ze at ik zei? Na haar woorden was er niks anders dan stilte. Langzaam keek ik weer voor me uit en trommelde onbewust op haar enkels. Ik zuchtte even. Ik haatte om over het verleden te praten.
'Doet het er nog toe?' Ik blijf voor me uitkijken. 'Ik weet het niet Raquelle.' Ik kijk haar langzaam aan. 'Je weet dat ik nooit over emoties, verleden of weet ik veel praat. Dat is zwakte, dat weet jezelf ook wel,' mompel ik, geen zin om er veel kracht achter te zetten. 'Maar jouw kennende, wil je het uiteindelijk toch wel weten.' Ik kijk haar aan en kijk dan weer weg. Ik neem een paar grote slokken van de fles en gooi de, inmiddels, lege fles whiskey naar de andere kant van de kamer. 'Ik was allanger in dit leven dan jouw. Het moment dat ik dit leven begon, was ik onhoudbaar. Iedere engel, maakt niet uit of ze bij mij hoorde of niet, viel ik aan,' begin ik mijn verhaal. Ik had dit niemand verteld en de mensen die het wisten, waren nu morsdood. 'Ik voelde me sterker als engel, ik had zoveel macht. Ook al was ik een nieuweling, ik gebruikte nog steeds mijn hersenen. Wie ik ook tegen kwam ik vermoorde ze. We hadden nieuwe engelen nodig, ik vermoordde ze allemaal. Het voelde goed om die macht te hebben, om mensen pijn te laten voelen. Het was vooral de tijd waarin ik nog aan mijn verleden dacht. De tijd waar ik mijn mensenleven afreageerde in dit leven. Dat deed ik, totdat ik begon te vrezen voor mezelf in dit leven. Ik moorde iedereen uit, dat kon niet de bedoeling zijn. Mensen en witte engelen, prima, maar zwarte engelen? Dat besefte ik me toen ik jouw zag. Ik weet niet waarom. Misschien omdat je op iemand leek uit mijn vorige leven, misschien omdat het gewoon uitputtend was.' Ik haal mijn schouders op en zucht. 'Toen jij mij aanviel, zag ik geen reden om terug te vechten. Ik besloot me aan de regels te houden, maar zelf doodgaan. Dat zou ik niet. Bovendien had ik genoeg van het alleen zijn. Jij leek me een prima gezelschap. Verstandig, niet kwetsbaar, je sprak me tegen wanneer je wilde, maar niet op een irriterende manier. Misschien komt het ook wel omdat je vrouwelijk was. Weet ik het.' Ik kijk haar even met een scheve grijns aan. 'En toen kwam je met dat hinderlijke joch.' Ik rol even met mijn ogen. 'Tja, liefde mag nou eenmaal niet. Dus was er maar één optie. Hem weg zien te jagen. Nou ging dat niet zo moeilijk, dus schijnbaar hield hij niet genoeg van je of ik was gewoon angstaanjagend.' Ik grinnik even en kijk weer voor me uit. 'Je leek net een boze puber, kan ik me herinneren,' lach ik zachtjes en schud mijn hoofd. 'Jij begon tegen mij te vechten en ik wist uit ervaring, dat als ik terug zou vechten, het niet beter zou worden. Dus liet ik je gaan. Ik stopte met handelen uit emoties en ik wist als ik jouw geen tegengas zou geven, jij dat ook zou doen.' Ik haalde mijn schouders op en gooi haar voeten van mijn benen. Ik sta op en loop de keuken in. 'Waarom wil je het eigenlijk weten?'

[hoop dat het niet faalt (: ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Itami schreef:
[Who wants to talk with...-kijkt- Skylar? :')]

[Rosalie wel? ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

| Het is een awesome post. ^-^ |

Raquelle Anastasia Trafalger
Zijn hart. Er was maar één ding dat me nooit gelukt was van hem te breken. Zijn hart. Achteraf dacht ik dat het gewoonweg was omdat hij er geen had - maar ik wist dat hij leefde. Hij leefde wanneer hij dat wilde, en toen bedacht ik me dat het misschien al lang gebroken was. Net als het mijne, na die verschrikkelijke hippie. Ik had kunnen weten dat mensen nu eenmaal bang zijn en dingen als zwakte als levenswijze namen. Verafschuwende creaties.
'Waarom wil je het eigenlijk weten?' Ethan stond op, liep weg. Zoals hij altijd deed als hij op iets stuitte dat hij de mond niet kon snoeren. In de meeste gevallen was ik dat zelf. Hij had me nooit kunnen vermoorden, zelfs als hij dat wilde. Ik schudde mijn hoofd kort terwijl ik mijn benen optrok en met de rug van mijn hand langs mijn lippen streek. De smaak van whiskey proefde bitter als ik niet in de stemming was.
'Niets. We hebben lang genoeg gepraat. Ik wil niet dat mister Arrogance denkt dat we echt aan gevoelens doen. Die tijd zijn we denk ik gepasseerd, Eth.' Een, zoals altijd, geamuseerde glimlach dwong mijn mondhoeken omhoog toen ik opstond en mezelf naar de keuken hielp. Ethan moest na al die tijd met mij alleen weten dat hij voor alles kon weglopen, behalve voor mij. Ik zou hem altijd terugvinden. Of hij nu wilde of niet. Ik zou hem niet laten veranderen in een gevoelloze zak - zelfs niet nu hij er heel goed één kon spelen. Ik kende Ethan, of hij dat nu waardeerde of niet. En dat zou hij, vroeger of later. Er moest altijd iemand zijn die voor je uitkeek. Met liefde, of met een levensregel. Beide waren goede emotiedrijvers.
'Je moest het gewoon eens horen van mij. Je werd te kil, te.. careless. En je weet wat ik doe als je die richting verkiest.' Een tikje onschuldig duwde ik de jongen tegen het aftanse keukenblad. Hard genoeg om hem te laten voelen dat hij werd ingesloten. Een glimlach speelde om mijn lippen, en ik wist nog niet helemaal zeker of deze uitdagend of speels was. Ethan mocht kiezen.
'Gister echter, was leuk. Zelfs de gedeelten met Nathan,' prevelde ik waarna een zachte grinnik volgde. Mijn vingertoppen gleden kort, ongeïnteresseerd over zijn naakte borst. Ik, in tegenstelling tot Ethan, mocht nergens om geven. Al was het enkel omdat ik wist wat belangrijk was. Ik wist waarom ik moest geven en waarom niet. Alles dat de dood aan kon raken, probeerde ik te vermijden. Maar hoe zat het met iets dat al lang was overleden?
Mijn lippen tuitten zich bedenkelijk toen ik mijn armen rond zijn middel krulde en hem daarmee naar me toe trok, gezien hij groter was en ik totaal geen zin had om op mijn tenen te staan, dwong ik zijn gezicht dichter bij voor ik mijn lippen tegen de mijne toestond. Hij zou het waarderen, gezien ik alles behalve een mensenmeisje was waarmee hij kon spelen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson

Ik mompelde iets instemmends en zuchtte even. Aan de geluiden hoorde ik dat ze de keuken in liep. Verveeld draai ik me om en kijk naar haar. Ik kijk haar aan en trek even mijn wenkbrauw op. Ik zucht. 'Ja, het was wel leuk,' lach ik eventjes en kijk haar aan. Als ik haar vingertoppen over mijn borstkas voel gaan, kijk ik haar aan. Ik strijk een plukje haar uit haar gezicht en trek mijn mondhoek even omhoog in een scheve grijns. Zoals verwacht trok ze me dichter tegen zich aan. Ik volgde braaf wat ze bij me deed. Zodra haar lippen de mijne raakte, zette ik mijn handen tegen haar heupen en duwde haar vol tegen het aanrecht aan.
'Je bent zo irritant,' prevel ik tegen haar lippen aan en grijns even tegen haar lippen aan. Ik zet mijn handen aan weerzijdes naast haar heupen, zodat ze klem staat tussen mijn armen en het aanrecht. In een snelle handeling zet ik haar op het aanrecht. Dan krijg ik tenminste geen nekpijn van naar beneden kijken. Ik wacht niet op toestemming en vindt met mijn tong de hare. Het gesprek van net was alweer naar mijn achterhoofd verdwenen. Ik zoen haar ruw en vol lust. Iets dat een mensenmeisje misschien niet eens overleefd had. Ik leg mijn handen weer op haar heupen en bijt op haar onderlip. Dan laat ik haar los en zet een stap achteruit. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk haar aan. 'Wat wil je eigenlijk, he? Ga je weer zo naïef worden? Waarom begon je eigenlijk met zo'n onzin gesprek?' Ik pak nog een fles whiskey en loop naar het raam. Ik grijns even spottend. In de verte zie ik allemaal rode linten. Ahw, ze denken dat het een moord is. Arme mensen toch ook. Zo dom... Zo fantasieloos. Zonder iets te zeggen, zet ik de whiskey weg en loop naar buiten. Recht op de politieagenten af
'Goedemiddag heren,' begroet ik ze. 'Wat is er aan de hand?' Ik kijk ze aan en kijk ernstig. Ze trapte er in.
'Meneer zou u weg willen gaan?' Ik lach even spottend.
'Weg willen gaan? U kan me er niet van weerhouden om naar mijn opa te gaan toch?' Ik kijk vlug naar het graf om de naam te lezen. Ik werp een blik op het meisje. Lijkbleek. Ik kijk gelijk ernstig. 'Is het moord? Dezelfde als dat andere meisje? Ik las het in de krant. Maar zelfs een moord op de begraafplaats. Het wordt steeds ernstiger,' zeg ik geschokt. De politie agent kijkt me aan. Hij begint plotseling te huilen. Ik kijk hem bezorgd aan. 'Wat is er met hem?'
'Het was zijn dochter.' Stilte. Ik kijk hem aan. 'Excuseer me. Dit gaat mij niet aan.' Ik draai me om en wandel met een tevreden grijns weg. Goed in de roos. Dochter van een agent die zijn dochter zo mag aantreffen. Kan niet beter.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger
Het kostte hem niet lang voor hij de rollen had omgedraaid en me tegen het aanrecht drukte om het spel af te maken. Ruw, lustig. Het was zoals het altijd geweest was.
'Wat wil je eigenlijk, he? Ga je weer zo naïef worden? Waarom begon je eigenlijk met zo'n onzin gesprek?' De vraag was te verwachten, en hoewel ik hem niet waardeerde, bleef mijn gezicht neutraal toen ik mijn ogen oprichtte om hem te antwoorden. Ik likte kort langs mijn lippen voor ik deze tot een bedenkelijke glimlach krulde.
'Omdat pijn er voor zorgt dat je alert blijft. Je hebt pijn nodig, Eth. En ik denk dat ik de enige ben die weet hoe ik jou pijn kan doen. Van binnen.' Prevelde ik zacht, voor ik zijn voorbeeld volgde en een fles oude drank uit één van de keukenkastjes griste. Misschien begreep hij het niet, en misschien wilde hij het niet begrijpen - maar ooit zou hij me er dankbaar voor zijn. Want ik was niet degene hier die naïef werd.
Op blote voeten liep ik naar boven, naar de zolder waar ik mijn vertrouwde, lederen schoenen aantrok en een jack over mijn schouders nam. Na een blik op de spiegel begaf ik me opnieuw naar beneden, waar ik enkele slokken van de likeur nam voor ik de fles naar de andere kant van de kamer kegelde en mezelf naar buiten waagde. Hoewel ik niet arrogant wilde worden, wist ik best dat ik in dit humeur, met deze kleding om mijn lichaam, alles had om de prooien voor het uitkiezen te krijgen.
Uiteraard vond ik Ethan op zijn terugweg van een nieuw graf. Lelies. Het rook hier naar lelies. Witte, als ik me niet vergiste. De geur van mijn eigen dood bracht een speelse glimlach rond mijn lippen.
'Zeg me niet dat het je geen pijn doet als ik een ander kus, Ethan. Ik kan het voelen. De woede, de onmacht. Misschien zelfs een drupje jaloezie.' Ik schonk hem een laatste kus op zijn lippen voor ik hem voorbij beende om richting de stad te gaan. Ik miste de smaak van bloed tussen mijn lippen, dus zou ik daar zelf verandering in moeten brengen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson

Ik kijk op als ik de stem van Raquelle hoor. Ik kijk haar aan en mijn ogen vernauwen zich. 'Wat?' Ik kijk haar aan en houd haar tegen als ze wegloopt. Ruw draai ik haar om en druk haar tegen de boom. 'Ik en jaloers? Nooit. Woest. Ja, dat was ik. Onmacht? Never.' Ik kijk haar aan. Mijn blik staat kil. Liefde? Ik val nog liever dood.' Ik kijk haar strak aan. 'Ik zal nooit van iemand houden, ik heb het nooit gedaan. Maak nooit meer de fout te denken, dat ik maar een greintje jaloezie voel als het om jouw draait. Jaloezie breekt je, ik ben niet gebroken. Woedde maakt je ongelukkig. Ik kan me niet beter voelen. Onmacht... Ik vermoord al die andere die met je zoenen. Dus nee. Ook geen onmacht.' Ik kijk haar strak aan en zet een stap achteruit. Zonder nog iets te zeggen loop ik de begraafplaats af en verdwijn de stad in. Mijn voetstappen nemen me mee naar de plekken waar ik het liefste kom, waar de meeste slachtoffers kunnen vallen, de plekken waar ik vroeger altijd kwam. Met een lachje op mijn gezicht, wandel ik naar het metrostation. Doodstil en onopvallend wanndel ik mee met de stroming. Mensen halen me in om te haasten voor de metro. Ik lach even. Dit werd mijn grootste plan ooit. Ik stap rustig in de metro en looop door naar voren. Zonder dat iemand het ziet, sla ik de ruit in en kijk de bestuurder aan. Al snel vloeit het leven uit hem. Ik laat de metro stoppen, midden onder de grond. Ik lach even. Binnen no- time is er green grijntje leven meer in de metro. Ik stap uit gooi de metro in de fik en neem mijn sluiproute. Niemand weet het, niemand beseft het en niemand heeft het door, als ik uit een put omhoog klim. Ik lach even en klop mijn handen af. Vervolgens loop ik tussen de mensen alsof het een gewone dag is. Over een paar uur zou het hier een chaos zijn. Ik lach even. Het voelde goed, maar niet goed genoeg.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Coockies schreef:
(...)

[Rosalie wel? ]

[Is goed. :p Waar was zij ook alweer? :')]

---

Take me to wonderland

[Ik ga eerst even tennissen. Daarna teageer ik]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger
Een glimlach veerde mijn mondhoeken omhoog toen Ethan zich uit de voeten maakte. Hij kon alles zo mooi van zich afvegen, helaas betekende dat niet dat hij zich overal vlekkeloos uit kon werken. Het maakte me niet uit hoe vaak hij naar me siste dat hij geen gevoelens had, dat er niets was dat hij niet kon veranderen of dat er niets was dat hem jaloers maakte: dat was er wel. En zojuist had ik exact gedaan wat hij nodig had. Het gevoel om te moorden. Veel te moorden.
Ik klopte ongeïnteresseerd langs mijn jack voor ik de andere kant naar de stad nam: downtown. De metro's, de drukke mensenmassa. Het zou niet moeilijk moeten zijn om een geschikte prooi te vinden waarop ik mijn opgekropte woede kon laten uiten. En gelijk had ik: nog geen twee meter verderop stond een niet geheel onaantrekkelijke jongeman. Ik schatte hem achttien, hoewel leeftijd me vandaag de dag niet veel meer deed. Het was slechts een cijfer, en gezien ik enkel om het uiterlijk gaf was hij perfect. Ik hoefde enkel te glimlachen om hem naar me toe te krijgen. Gezien Ethan in dit humeur een hele stad kon scalperen, besloot ik de jongen mee te nemen naar mijn huis. Het was niet iets dat ik anders niet deed. Ik zocht graag de grenzen op, vooral die van mijn eigen soortgenoten. Ik vroeg me af of er witte engelen zouden komen om deze arme ziel te redden. Zo niet, was er genoeg binnen mijn eigen soort dat hem zou kunnen vermoorden.
'Wat is je naam?' Vroeg ik de jongen vlak terwijl ik hem naar binnen duwde, richting de woonkamer terwijl ik een fles halfvolle martini aan mijn lippen zette en de jongen een schaapachtige glimlach schonk.
'Declan Marisson, liefje.' Zijn stem was laag, hees. Hij probeerde me zowaar uit te dagen. Mijn tanden werden ontbloot in een brede glimlach toen ik me op zijn schoot liet zakken. Ik zou hem enkel wegjagen als ik hem mijn andere kant zou laten zijn voor nu.
'En, ga je me jouw naam vertellen?' Ik tuitte mijn lippen bedenkelijk, voor ik mijn hoofd verveelt schudde. 'Nee. Hij zal niet van nut zijn, denk ik zo.' Zonder op zijn verdere gebrabbel te wachten, trok ik de jongen naar me toe zodat ik hem kon zoenen. Hitstig, sinister, passioneel. Ik kuste hem tot zijn longen gingen branden en ik hem losliet zodat hij naar adem kon happen. Mijn ogen onschuldig, mijn glimlach te zoet. 'Wauw.' Het feit dat hij reageerde zoals iedere, andere puber zorgde ervoor dat ik kort met mijn ogen rolde. 'Een kus des doods is voor zij die het verdienen en schatje.. jij bent een moord door mij gepleegd nog niet waard.' Het leek hem niet zo goed te bevallen dat ik niet op zijn charmes in ging, want niet lang daarna duwde hij me ruw tegen de bank terwijl hij mijn armen boven mijn hoofd pinde. Ik kon enkel grijnzen. Het was zo.. triest om te denken dat een man als hij me kon intimideren. Zo naïef. En we wisten allemaal hoe naïeve mensen eindigden.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.