{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Apocalyptic schreef:
[Ohhh fuck Rebecca verschijnt pas nu ik al gepost heb, ik pas hem even aan![

[Sorry, mijn fout. Ik snapte de volgorde niet echt...]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Geeft niet, heb hem al aangepast (:]

---

ars moriendi

Daryl Dixon
ik blijf als versteend staan. "Wat? Ben je bang voor dat meisje of zo?" vraagt Jess kattig. "Maak eens af waar je aan begonnen bent, als een echte vent." Ze begint me weer in mijn nek te zoenen, maar voor mij voelt het alsof er iemand met een hamer keihard op mijn hoofd heeft geslagen. Als de deur weer opengaat, weet ik dat het kapot is. Wat we hadden, of wat er nog van over was, is kapot. Ik draai mijn hoofd als ze met een snik de deur sluit. "Wacht, Jess," grom ik terwijl ik razendsnel mijn boxer en broek aantrek. "Ze.. het ligt gevoelig. Ik.. ik ben zo terug." Vervolgens sla ik de deur open en kijk ik razendsnel de achthoekige hal door. De snelle bewegingen van mijn hoofd maken me duizelig. Ik zie een deur langzaam dichtvallen en ren er direct achteraan. Onze band is complex en ingewikkeld, maar hij bestaat wel. "Rowan," murmel ik terwijl ik struikelend ren. Waarom is ze nu zo van streek? Gisteren heeft ze me vanalles genoemd, vanochtend ontweek ze angstvallig mijn aanraking.. Daarna heeft ze een groep Walkers mijn kant op gejaagd.. Ik probeer het gevoel van medelijden opzij te zetten. Dat gaat me nog aardig goed af ook als ik de vertrouwde agressieve emotie voel opkomen. Ik word nu neergezet als de badguy, terwijl zij net zo goed fout zat. Als ik de bioscoopdeur wil openmaken, voel ik plots dat hij op slot wordt gedaan. Het wakkert mijn woede alleen maar verder aan. "Rowan! Godverdomme, je wilde niks meer met me te maken hebben en nou lig je te janken! Waarom is het nou ineens wel erg?" schreeuw ik met dubbele tong uit tegen de gesloten deur. Ik geef er een flinke trap tegenaan en schreeuw van frustratie. De kamer begint te draaien. Dan begin ik op de deur te rammen. Ik wil haar verdomme persoonlijk spreken en haar wat vragen stellen over gisteren en vanochtend.

{aangepast}

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 20:18 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Blijkbaar is Rebecca achter me aan gerend met de woorden dat ik niet moest gaan, maar ik moest het weten, ik ben te eigenwijs en wilde perse weten wat er achter die deur zat. Ik kan me het gruwelijkste voor stellen, maar dit niet. Misschien is het nog wel gruwelijker dan al die andere dingen die ik me had voorgesteld, omdat me nog dieper terug zal duwen dan waar ik was voor Daryl kwam en mijn muur afbrak. Ik kijk tegen de afgrond aan als ik op de koude bioscoop vloer als een achterlijke lig te janken, waardoor ik een gruwelijke hekel aan mezelf krijg. Ik heb mezelf erin laten trappen, het is niet zijn schuld maar die van mij, hij heeft nooit gezegd dat er meer was of meer zou komen.
Iemand trekt me recht en als ik opkijk is het Rebecca. Ze trekt zich tegen me aan wrijft over mijn rug, zonder ook maar een woord te zeggen. Ik klauw mezelf aan haar vast en verstop mijn gezicht in haar trui alsof ik een klein kind ben. Ik vraag me af of Rebecca wel iets afweet van wat zich tussen mij en Daryl afgespeeld heeft de laatste dagen, maar ik denk het niet. Ik heb kattig tegen haar gedaan maar ze is mooi wel degene die mij nu troostend vasthoud en niet eens vraagt naar wat er is, omdat dat toch nooit zal werken. Ze weet precies wat ze moet doen ik ben haar dan ook enorm dankbaar. Ik probeer op te houden met huilen en Rebecca een dankbare blik te geven, die verstoord wordt door een knal op de deur.
"Rowan! Godverdomme, je wilde niks meer met me te maken hebben en nou lig je te janken! Waarom is het nou ineens wel erg?" hoor ik de stem van Daryl door de deur heen roepen. Hij klinkt vreemd, alsof hij gedronken heeft. Ik krimp in elkaar van zijn geschreeuw, zeker als er nog een luide knal klinkt en ik hem hoor schreeuwen. Ik besef dat Rebecca de deur op slot moet hebben gedaan omdat er niemand binnenkomt, wat maar beter is ook. Het beangstigd me wel dat hij zo kwaad lijkt te zijn. "Het spijt me." murmel ik naar haar en ik voel me echt radeloos, wat moet ik nu doen? Waarom is hij ineens boos op mij, terwijl hij degene is die zo vreemd doet en het bed in duikt met iedereen? Ik besluit dat ik het beter tegen Rebecca kan vertellen, ik heb iemand nodig die me helpt.
"Gisteravond was Daryl verdrietig om zijn overleden vrouw en kind en ik probeerde hem te troosten. Ineens werd het een stuk intiemer en uiteindelijk zijn we met elkaar naar bed geweest." Ik zwijg eventjes erna. "Daarna was hij ineens afstandelijk, hij zei niets en draaide zich om en viel in slaap. Toen ik wakker werd was hij weg en ben ik naar mijn eigen kamer gegaan. Hij kwam naar me toe en ik zei dat hij weg moest gaan, wat hij ook deed. Ik snap het niet meer, wat wilt hij nu van me?" vraag ik op een smekende toon aan haar. "Ik... normaal doe ik zulke dingen niet eens."


Jessalyn Hope

Hij reageert niet eens op mijn gezoen en ik zucht wat geïrriteerd omdat ik het gevoel heb dat ik ergens iets moet missen, ik snap er helemaal niets van. De deur gaat opnieuw open en nu verschijnt het totaal geschokte en overrompelde gezicht van het magere meisje. De deur gaat weer dicht, zijn we soms een attractie geworden? "Het spijt me, Jess," gromt Daryl terwijl hij razendsnel zich weer aan begint te kleden. "Ze... het ligt gevoelig." Voor ik het weet is hij verdwenen en is de mood waarin ik zat helemaal verdwenen. Jezus, in wat voor soort soapserie ben ik hier beland? Hij werkte toch behoorlijk gewillig mee dus ik heb echt geen idee wat er nu is. Hij zal toch niets met dat meisje hebben? Dat kan niet, ze is nog zo jong en het is net een schrikkerige kat die van elk geluid weg rent. Ik kom van de pooltafel af en loop terug naar de muur waar mijn kleding ligt, om mijn ondergoed aan te doen, mijn broek weer omhoog te trekken en vast te maken en mijn schoenen aan te trekken. Ik vloek even binnensmonds, dit wordt nog een geweldige groep als ik hier daadwerkelijk blijf. Vanaf de gang hoor ik Daryl schreeuwen, hij lijkt behoorlijk pissig te zijn, maar ik weet niet wat hij zegt. Ik besluit maar dat ik hem beter kan kalmeren, voordat hij van alles aantrekt. Dus loop ik de kamer uit en zie ik hem bij een gesloten deur staan. "Daryl, doe nou even rustig man." Ik leg een dwingende hand op zijn schouder. "Ik weet niet wat er aan de hand is, maar met dat kabaal trek je ze alleen maar aan."

---

Your make-up is terrible

Tyler Grey


Ik loop over het dek als ik ineens een onbekende verschijning zie staan met zijn rug mijn kant op. Ik knijp mijn ogen samen en loop aarzelend wat dichter naar hem toe, even schaap ik mijn keel om zijn aandacht te trekken. Mijn hand laat ik aarzelend op mijn mes rusten en blijf even staan om zijn reactie af te wachten, voor zover ik kan zien is het geen walker maar dat betekend niet dat ik niet voorzichtig moet zijn. Zou hij hier al die tijd al zijn geweest of is hij hier ook nieuw.. Deze boot lijkt steeds wat verrassends te hebben, de mensen die ik tot nu toe heb gezien zijn allemaal behoorlijk uitgesproken karakters, iets wat als groep handig kan zijn maar ook voor enorm veel onrust kan zorgen. Ik neem hem even goed ik me op, wachtend tot hij zich naar me toe draait.

Rebecca Morgan
Rowan vocht tegen de tranen en probeerde een glimlach te schenken. Ik probeerde bemoedigend terug te lachen, maar mijn gezicht vertrok toen Daryls stem door de hele zaal schalde. "Rowan! Godverdomme, je wilde niks meer met me te maken hebben en nou lig je te janken! Waarom is het nou ineens wel erg?"
Ik had iets gemist, dat was wel duidelijk. Wat er aan de hand was, wist ik niet. Misschien daarom dat ik ook dacht dat ze me niet vertrouwde.
Rowan kromp in elkaar door zijn gebrul. Beschermend sloeg ik mijn armen om haar magere lichaampje heen, maar ik loste mijn grip toen ik bedacht dat de deur op slot was, waar ik mezelf heel erg dankbaar voor was.
"Het spijt me." Ze klonk zo anders, zo breekbaar. Ik had erg te doen met haar en het moederfiguur dat zich eerst over Nathan ontfermd had, dook deze keer weer op bij Rowan. "Gisteravond was Daryl verdrietig om zijn overleden vrouw en kind en ik probeerde hem te troosten. Ineens werd het een stuk intiemer en uiteindelijk zijn we met elkaar naar bed geweest. Daarna was hij ineens afstandelijk, hij zei niets en draaide zich om en viel in slaap. Toen ik wakker werd was hij weg en ben ik naar mijn eigen kamer gegaan. Hij kwam naar me toe en ik zei dat hij weg moest gaan, wat hij ook deed. Ik snap het niet meer, wat wilt hij nu van me?"
Ik schraapte mijn keel en probeerde Daryls gebonk te negeren. "Iedereen heeft een andere manier van rouwen en aan zijn gedrag te zien lijkt me dat hij nog niet echt over zijn vrouw en kinderen heen is. Misschien zocht hij troost bij jou, maar is het wat uit de hand gelopen." Ik haalde diep adem en veegde haar tranen weg met mijn mouw. "Maar voor wat je daarnet zag, heb ik geen verklaring. Volgens mij ligt hij wat in de knoop met zichzelf, maar het feit dat hij nu op de deur staat te bonken voor jou, moet wel iets betekenen. Of hij heeft mij zien binnen komen en wil me nu vermoorden." Ik lachte een beetje om mijn eigen flauwe opmerking, in de hoop dat ze ook zou lachen met mijn sadistische humor.
"Ik... normaal doe ik zulke dingen niet eens," voegde ze er nog aan toen.
Ik trok haar recht en ging in een stoel zitten. "Weet je." Ik ging kon proberen haar af te leiden, of het geen werken was een andere vraag. "Als we die biemer aan de praat krijgen kunnen we film kijken, als je dat wil."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ryan Dawnstar
Ik gooide nog een Walker over boord, bij de hoop die Rebecca al gemaakt had. Een klein kuchje weerklonk achter me, waardoor ik me omdraaide. Een nogal magere jongen stond achter me met zijn wantrouwige blik. Zijn ogen bleven op mijn gericht.
"O, hey," zei ik, er vanuit gaande dat hij bij de groep hoorde. Ik leunde tegen de reling aan, terwijl de wind in mijn gezicht blies. Mijn kakigroene T-shirt hing vol me bloedvlekken van Walkers.
Ik miste thuis wel, zelfs die onhandige jochies uit de kazerne. De dagelijkse sleur.
Het feit dat iedereen op deze boot nog niet ouder dan twintige leek, liet me me al iets meer thuis voelen.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 20:48 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik sla machteloos tegen de deur maar weet dat ze me niet binnen gaat laten. "Daryl, doe nou even rustig man." Ik kijk om, en daar komt ze aanlopen. Little miss deadly attraction. Ze legt een hand op mijn schouder. "Ik weet niet wat er aan de hand is, maar met dat kabaal trek je ze alleen maar aan," vervolgt ze en ik weet dat ze gelijk heeft. Mijn hoofd tolt als een gek en waarschijnlijk val ik straks nog flauw als ik me nog langer sta op te winden. Ik sla nog een keer met mijn vuist op de deur en leun dan met mijn rug tegen de deur. Jess staat half aangekleed voor mee en ik kijk naar de grond voor ik me weer opricht en naar haar kijk. Ze kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. "Klopt," grom ik. Als het even stil is, ga ik er van uit dat ze uitleg verwacht. Omdat het verhaal veel te lang is en ze niet alles hoeft te weten, hou ik het kort. De alcohol maakt het moeilijk mijn woorden netjes achter elkaar te zetten. "Je.. ze.. Rosy.. ik bedoel Rowan.. ze is belangrijk," besluit ik met dubbele tong. Als ik een stap naar voren doe struikel ik over mijn eigen benen en val ik in haar armen. "Sorry voor de.. de slechte seks," brom ik gedachteloos in haar oor. De kamer draait en draait maar door.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ze schraapt haar keel over het gebonk heen en ik schaam me er eigenlijk best wel voor, wat ik gedaan heb met hem. "Iedereen heeft een andere manier van rouwen en aan zijn gedrag te zien lijkt me dat hij nog niet echt over zijn vrouw en kinderen heen is. Misschien zocht hij troost bij jou, maar is het wat uit de hand gelopen." Ik ben er dankbaar voor als ze mijn tranen wegveegt met haar mouw, ik voel me toch niet meer zo groot en sterk als altijd en nu heb ik het gevoel dat er iemand voor me zorgt. Toch doen haar woorden me pijn, zou hij me daarvoor gebruikt hebben dan? "Maar voor wat je daarnet zag, heb ik geen verklaring. Volgens mij ligt hij wat in de knoop met zichzelf, maar het feit dat hij nu op de deur staat te bonken voor jou, moet wel iets betekenen. Of hij heeft mij zien binnen komen en wil me nu vermoorden." Ze lacht er even om en ik krul mijn mondhoeken in een loze poging om. Het heeft niets te betekenen, volgens mij is hij gewoon dronken.
Rebecca trekt me overeind en gaat op een stoel zitten, waardoor ik mezelf in de stoel ernaast opkrul. Ze zitten eigenlijk wel lekker en het is hier wat donker, een prima plaats als je het mij vraagt. "Weet je. Als we die beamer aan de praat krijgen kunnen we film kijken, als je dat wil." stelt ze voor. Ik glimlach wat en schud met mijn hoofd. "Die werkt vast op stroom, dat hebben we niet. Maar toch bedankt." mompel ik naar haar. Ik kijk haar dan vragend aan. "Denk je dat ik met hem zou moeten praten over... dit?" vraag ik aan haar. Het liefst doe ik gewoon nooit meer wat en laat ik mezelf ergens verdwijnen, in mijn bed bijvoorbeeld zodat ik hem nooit meer hoef te zien, maar dat gaat niet gebeuren. Ik ben blij dat ik er met haar normaal over kan praten, het zorgt er in ieder geval voor dat ik me minder nietig voel. De dingen die ze zegt lijken nog logisch ook.

Jessalyn Hope

Hij slaat nog eens tegen de deur an en leunt dan met zijn rug er tegen haar. Ik begin ondertussen mijn blouse weer dicht te knopen omdat het anders niet zo charmant staat. "Klopt." gromt hij en er volgt een stilte. Ik hoef me niet in zijn zaken te mengen, maar het feit dat hij onze vrijpartij zomaar heeft afgebroken vereist toch wel iets van een verklaring vind ik. "Je... ze... Rosy... ik bedoel Rowan... ze is belangrijk," legt hij op een dronken manier uit, het lijkt alsof hij er erge moeite mee heeft door de alcohol. Ik ben er ook iets wazig van, maar niet zo erg als hem. Komt waarschijnlijk omdat ik niet zo dom ben om het binnen twee minuten op te zuipen. Hij zet een stap naar voren en door de alcohol struikelt hij. Ik kan hem nog maar net opvangen. "Sorry voor de... de slechte seks." bromt hij. Ik lach zachtjes en help hem richting de grond, waar ik hem tegen de muur aan zet. "Het was eigenlijk behoorlijk goed, vandaar dat ik het niet zo leuk vond om onderbroken te worden." grijns ik schaapachtig en ik ga naast hem zitten. "Goed, als het meisje zo belangrijk is, waarom ging je dan in godsnaam op me in? Je had me heus wel mogen afwijzen, even goede vrienden." mompel ik omdat ik het op een rijtje probeer te krijgen, niet alleen voor mezelf maar ook voor hem.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Die werkt vast op stroom, dat hebben we niet. Maar toch bedankt," mompel ik naar haar.
Dat had ik kunnen weten, maar mijn hoofd stond er niet echt naar. De laatste tijd stond mijn hoofd eerlijk gezegd nergens naar. Rowan vuurde haar vragende blik op me af. "Denk je dat ik met hem zou moeten praten over... dit?"
Ik pulkte zacht aan de veter van mijn zwarte Vans en haar aan. "Ja, tuurlijk moet je dat doen," zei ik vastberaden. "Je verdient een goede uitleg. Maar misschien moet je hem een paar dagen negeren... Hem laten voelen dat je je niet laat doen en zo kan hij ook nadenken over zijn daden."
Ik zuchtte lichtelijk. Ik hoopte dat hij straks een verschrikkelijke kater had en zijn hele kamer onder kotste, zodat hij het morgen allemaal mocht opkuisen en nog een tijdje in de stank mocht slapen.
Ik hield op met prullen en keek op. Daryl kon daar niet voor eeuwig blijven zitten, in de tussentijd moest ik haar echt op andere gedachten proberen te brengen. Ik wist alleen nog niet hoe. Misschien kon ik haar aan het praten krijgen over zichzelf, zodat ik ook wat meer over haar te weten kwam. "Was er iets," begon ik, "wat je graag deed. Ik bedoel voor dit alles?"

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 21:20 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca begint aan haar schoen te pulken als ik het haar vraag. "Ja, tuurlijk moet je dat doen," zegt ze op een vastberaden toon. "Je verdient een goede uitleg. Maar misschien moet je hem een paar dagen negeren... Hem laten voelen dat je je niet laat doen en zo kan hij ook nadenken over zijn daden." Ik denk na over haar woorden en vraag me af of dat laatste wel een goed idee is en of ik dat wel kan. Als hij er echt spijt van heeft, hoop ik dat hij gek wordt in die paar dagen. "Ik weet het niet..." murmel ik onzeker. "Ik negeerde hem gisteravond en vanmorgen en kijk wat ervan kwam." Oh, zo lijkt het bijna alsof het nog echt mijn schuld is ook...
Uiteindelijk houd ze op met aan haar schoen pulken en kijkt ze weer op naar mij. "Was er iets," begint ze en ik vraag me af waar ze heen wilt daarmee. "wat je graag deed. Ik bedoel voor dit alles?" Ik kijk haar even verbaasd aan. Ik heb weinig tijd gehad om dat uit te vinden eigenlijk. Daardoor schud ik lichtjes met mijn hoofd. "Niet echt... ik... had andere dingen aan mijn hoofd." mompel ik. Eerst was eten alles dat overheerste, daarna de kliniek en toen bam, zombie apocalyps. De ironie ervan... "Jij wel dan?" vraag ik voorzichtig, omdat ik weet van die man die bij haar was op het schip, maar nu dood is. Ze wilt er waarschijnlijk net zo min over praten als ik.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het loopt echt uit de hand nu. Ik heb die megafles veel te snel in een keer opgedronken. Zelfs voor mijn doen. Gelukkig helpt ze me op de grond en gaat ze naast me zitten. "Het was eigenlijk behoorlijk goed, vandaar dat ik het niet leuk vond om zo onderbroken te worden," zegt ze grijnzend. Ik kijk haar met een half lachje aan en staar dan weer voor me uit. Het beeld van de zeemeermin is nog groter dan in mijn herinnering. Ze lijkt een beetje op en neer te golven. "Goed, als het meisje zo belangrijk is, waarom ging je dan in godsnaam op me in? Je had me heus wel mogen afwijzen, even goede vrienden," mompelt ze vriendelijk. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. Mijn hoofd doet pijn en alles loopt door elkaar. "Ze.. Rosy is belangrijk voor me, ook al heeft ze me heel veel pijn gedaan," spreek ik mijn gedachten met moeite uit, me totaal niet beseffend dat ik twee verhalen tot een verhaal combineer. "En ik.. ik wil haar bij me houden.. dat wil ik echt.. maar het.. ik ben gewoon.. ik ben gewoon ik en dat schrikt af.. en ze blijft me maar pijn doen terwijl ik het goed bedoel maar toch.. toch wil ik bij haar zijn.. en haar besch- bescher.." Ik kan het laatste woord nieteens afmaken. Mijn tong wil gewoon niet. De druk op mijn hoofd wordt echt pijnlijk en ik knijp mijn ogen stijf dicht. Vervolgens zak ik een stukje opzij en kom ik met mijn hoofd op haar smalle schouder terecht. Zo blijf ik liggen. Met een pijnlijke frons staar ik naar de zeemeermin voor ons.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 21:38 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Ik weet het niet..." murmelde ze onzeker. "Ik negeerde hem gisteravond en vanmorgen en kijk wat ervan kwam."
Ik zuchtte. "Toen wist hij nog niet dat hij zoiets ging doen, nu heb je nog meer reden om hem te negeren en zal hij waarschijnlijk ook wel begrijpen waarom..."
Ik rechtte mijn rug en luisterde geïnteresseerd naar haar antwoord op mijn vraag. "Niet echt... ik... had andere dingen aan mijn hoofd."
Ik snapte wel waarover ze het had en ook dat ze er niet over wilde praten, dus ik dat deed ik ook niet. "Jij wel dan?"
Ik wendde mijn blik af. "Ik hield ervan om muziek te spelen. Ik speelde al..." Ik begon zachtjes op mijn vingers te tellen. "Veertien jaar dwarsfluit en ik was goed, al zeg ik het zelf. Het was leuk hoe je er zo je gevoelens in kon leggen." Ik zuchtte zachtjes en stopte met praten. Het zou vast niets zijn wat haar zou interesseren, dus ik ging er niet over door.
"Ik wil dat je weet dat als er iets is, of als je gewoon wil praten je altijd bij mij terecht kan," fluisterde ik zachtjes. Ik zei dit niet tegen veel mensen, ik had het eigenlijk nog tegen niemand op dit schip verteld. Maar hoewel Rowan zich altijd stoer voordeed, had ze ook af en toe iemand nodig om haar hart tegen te luchten. Dat had iedereen toch nodig, niet?

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Het lijkt net alsof hij in de afgelopen tien minuten tien jaar ouder is geworden als hij vermoeid in zijn ogen begint te wrijven. "Ze... Rosy is belangrijk voor me, ook al heeft ze me heel veel pijn gedaan," komt er moeilijk uit zijn mond. "En ik... ik wil haar bij me houden... dat wil ik echt.. maar het... ik ben gewoon... ik ben gewoon ik en dat schrikt af... en ze blijft me maar pijn doen terwijl ik het goed bedoel maar toch... toch wil ik bij haar zijn... en haar besch- bescher..." Hij komt er niet echt uit en zakt opzij, met zijn hoofd op mijn schouder. Even vraag ik me af of hij gewoon in slaap gevallen is, maar dat lijkt niet het geval te zijn. "Ik snap het niet meer, is het nou Rosy of Rowan?" vraag ik een tikkeltje verward. Ik zucht eens en schuif iets op zodat hij met zijn hoofd op de koele vloer te liggen komt. "Wacht hier, ik ga water halen." mompel ik, omdat het anders nog wel erger kan worden. Ik sta snel op en ren op een flink tempo de trappen op naar de juiste verdiepingen. In de gang aarzel ik even, maar ik heb al snel mijn kamer gevonden. Uit de rugzak haal ik een halfvol flesje met water en begeef mezelf weer naar beneden. Daryl ligt er nog net zo bij en ik ga weer zitten, til zijn hoofd op en leg die op mijn schoot. Ergens heb ik wel medelijden met deze man, vandaar dat ik dit doe. Het flesje water open ik zet hem voorzichtig aan zijn lippen.

---

Your make-up is terrible

Rowan Ava Carter

Ze zucht op mijn woorden en ik wrijf een tikkeltje gefrustreerd over mijn rode gezicht. "Toen wist hij nog niet dat hij zoiets ging doen, nu heb je nog meer reden om hem te negeren en zal hij waarschijnlijk ook wel begrijpen waarom..." zegt ze. Ik knik, waarschijnlijk heeft ze wel gelijk. Volgens mij heeft zij een stuk meer ervaring met mannen dan ik, dus geloof ik haar toch eerder. Het zal lastig worden, net als vanmorgen, maar toen was ik nog angstig door die verschrikkelijke nacht, plus mijn chagrijnigheid... Oh de komende dagen zullen echt een hel worden en dan niet alleen voor mij, maar voor iedereen.
Rebecca wend haar blik van mij af als ik het haar vraag. "Ik hield ervan om muziek te spelen. Ik speelde al..." Ze begint de jaren op haar vingers te tellen. "Veertien jaar dwarsfluit en ik was goed, al zeg ik het zelf. Het was leuk hoe je er zo je gevoelens in kon leggen." Ik glimlach lichtjes om de enthousiasme die ze in het vertellen legt. Ergens ben ik een beetje jaloers op haar, had ik ook maar zoiets gehad. Een passie, iets anders dan eten. Ik kijk naar mijn knokige, lange vingers en naar de nagels waar ondertussen niets meer van over is. Mijn knokkels zijn rood en er liggen op bepaalde plekken verse korstjes. Eigenlijk ziet het er gewoon verschrikkelijk uit. Ik begin als automatisch gewoon weer op mijn nagels te kauwen.
"Ik wil dat je weet dat als er iets is, of als je gewoon wil praten je altijd bij mij terecht kan." fluistert ze zachtjes. Ik kijk verbaasd op naar het meisje naast me, dat had ik niet verwacht. "Bedankt." mompel ik oprecht. "Het spijt me trouwens, van hoe rot ik me elke keer gedroeg tegenover jou en de rest." zucht ik vervolgens. "Vooral van... die ene keer." zeg ik zacht en ik hoop dat ze begrijpt dat ik het over die keer in de keuken waar ik begon over de man waarmee ze samen was en over dat praatgroep gedoe. Ik ben soms echt een geweldige bitch tegen iedereen geweest, zelfs tegen Daryl zonder dat hij iets had gedaan en ik kan hem nu ook wel begrijpen. Ik ben geen vriendinnetjes-materiaal.

---

Your make-up is terrible