{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

(Als iedereen daar akkoord mee is? Ik wil ook graag volgede dag...)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Van mij is het goed. Als Rowan dat nodig heeft, kan Nikki dan eventueel haar volgende post splitsen in een tijdsprongetje zodat ze ook nog een stuk van de nacht kan schrijven, mocht ze dat willen.]

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 18:00 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Met tegenzin rolde ik het bed uit. Het is weer al vroeg en ik heb nog altijd niets vermoord, afgeslacht of gepijnigd.
Snel sprong ik onder de douche, om mijn natte haar in een staart te doen en een zwarte joggingbroek, een licht kakiegroen strak topje, een donker kakiegroen vest en vans.
Mijn mes griste ik van de tafel en ik liep al snel naar beneden, de keuken in.

Ryan Dawnstar

Ik had al een tijdje liggen rondwoelen in bed, zoals altijd. Sinds ik zo wild uit mijn dagelijkse sleur getrokken werd, was ik het niet meer gewoon om uit te slapen.
Uiteindelijk stond ik toch op, omdat ik niet meer kon blijven liggen. Na een korte, koude douche trok ik mijn kleren weer aan. Mijn camouflagevest stopte ik in mijn rugzak, samen met mijn extra t-shirt. Door het zwarte shirt dat ik aan had waren mijn spieren goed te zien.
Mijn spullen liet ik liggen, terwijl ik mijn deur achter me op slot deed.
Het dek leek walker vrij te zijn, dus ik begon aan mijn dagelijkse oefeningen. Sit-ups, pompen, optrekken...

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

ForbesBrooks schreef:
[ Als ik nu wat met Tyler schrijf moet ik dan gewoon de volgende dag doen ? ]

[Yep, het is nu dag]

---

ars moriendi

[Sorry dat het zo lang duurde. :c Ik moest even koken, eten en Mitchell naar het station brengen.]

Rowan Ava Carter

Na mijn woorden blijft er een doodse, pijnlijke stilte hangen. Ik probeer de tranen weg te slikken en wacht tot hij iets doet, hopelijk weggaan. Als het matras uit deukt, weet ik dat hij ervan door gaat en het is afgelopen. Ik probeer mijn gezicht dichter in mijn kussen te drukken als ik het verscheurende gevoel in mijn borstkas voel, maar ik wil het niet uiten waar hij bij is. "Ro..." hoor ik plotseling, maar ik negeer het zo goed mogelijk. als de deur dan zacht sluit laat ik het eruit. Ongelooflijk dat ik me zo heb laten gebruiken en dat ik er gewoon met open ogen intrap. Mannen veranderen niet, niet door een apocalyps, niet door een vrouw. Ik weet weer waarom ik na die ene keer besloten heb aseksueel te worden en me nooit meer over te geven aan lichamelijke lusten. Ik hoor verderop in de gang een knal en duw mijn gezicht dieper weg in mijn kussen, om de lange snikken te dempen. Morgen zal alles wel weer bij het oude zijn, hoop ik.
De volgende ochtend word ik met een bonkende koppijn wakker, alsof ik een kater heb. De halve nacht heb ik liggen woelen en mijn benen zitten verwikkeld in de lakens, mijn haar zit flink in de klit en mijn gezicht is rood en gezwollen. Alleen nog stinken en ik kan zelf doorgaan voor een walker. Ik kom langzaam overeind en probeer op gang te komen. In plaats van normale wasbeurt, doe ik niet en wikkel ik een elastiekje scheef in mijn haar. Met een chagrijnig gezicht zoek ik mijn mes op, gooi ik wat water in mijn gezicht en besluit ik dat ik er deze dag gewoon tegenaan moet. Ik heb het gevoel alsof ik ziek ben, heel erg verkouden, mijn hoofd lijkt vol te zitten en voelt zwaar, ik word duizelig als ik opsta maar dat kan ook komen door het gebrek aan water en eten. Lomp stamp ik zo half door de gang heen richting de keuken, waar ik Rebecca zie. Ik zeg niet eens wat en loop gewoon door, terwijl ik doelloos kastjes open begin te doen.

Jessalyn Hope

Als ik wakker word, lijk ik wel een stuk meer energie te hebben als de afgelopen weken. Mijn lichaam voelt heerlijk aan door het zachte matras en de wallen onder mijn ijsblauwe ogen zijn zo goed als verdwenen. Ik kom het bed uit, rek me uit en begin de kamer iets te verkennen. Ik weet niet of het de bedoeling is dat ik hier wacht of niet, toch blijf ik nog even rondhangen. Ik kijk in de badkamer, glimlach en begin mezelf te wassen met het koude water. De vuiligheid spoelt van mijn lichaam af en ineens lijk ik een aantal tinten lichter. Wauw, het leven hier heeft er nog nooit zo rooskleurig uitgezien. De mensen op deze boot hebben maar geluk. Ik hoop dat ik er niet gelijk af moet en even mag blijven, misschien nemen ze me wel op in de groep. Ik pak een schaar en probeer mijn bos met krullen iets korter te maken, het werd veel te lang en zakte te vaak voor mijn ogen. Nu knip ik er een stuk af, zodat het springerig half omhoog staat, maar niet meer in de weg hangt. Eigenlijk heb ik nog weinig zin om mezelf aan te kleden en neuriend open ik de kastjes en lades. Alle bruikbare spullen lijken wel weg te zijn, maar dat snap ik best.

---

Your make-up is terrible

[Maakt niet uit, we hebben toch allemaal nog een leven enzo, haha.]

Daryl Dixon
Ik wordt wakker in het hemelbed, al kan ik me niet meer herinneren dat ik daar in ben gaan liggen. Als ik langzaam overeind kom zie ik een berg verscheurde kleding liggen. Langzaam komt alles weer terug. De seks, de verwarring, de vreemdelingen, Rowan's ijskoude woorden, mijn woedeaanval.. Het is een intense nacht voor me geweest. Jij bent evengoed een vreemdeling. Ze heeft er geen idee van hoeveel impact die worden op me hebben. Ik hoor al tijden nergens meer bij. Het is een van de redenen dat ik het liefst op mezelf ben. Rick's groep had me dat kleine beetje zelfrespect teruggegeven. Bij deze groep voelde ik me alweer een stuk verder van de rest af staan, maar ik had wel het gevoel gehad dat ik van nut was. Ik zorgde voor het voedsel, beschermde de groep.. Het maakt blijkbaar allemaal niets uit. Uiteindelijk zien ook zij me weer gewoon als een vervelende, agressieve redneck. Ik sla de gordijnen opzij en kijk door de grote ramen van mijn kamer. De zee strekt zich uit tot aan de horizon. Kon ik maar gewoon mijn motor pakken en verder rijden, op zoek naar Merle. Het gebrek aan die klotebrandstof was het enige wat me op dit moment tegenhield. Daarbij heb ik hier onderdak en lijd ik geen kou.. Ik zit hier beter dan dat ik op de open weg zit, maar de woorden die Rowan gisteren tegen me zei, duwen me echt bijna over de rand. Ik voel hoe mijn maag begint te rommelen en stap uit het bed. De poncho met voedsel staat naast mijn bed. Ik grijp er een pak chocoladewafels uit en scheur het ding met mijn tanden open. Als ik er drie heb weggewerkt pak ik een lap stof van de grond en veeg ik mijn mond er mee af. In de hoek van de kamer ligt mijn eigen oude shirt en zonder er verder aandacht aan te besteden, pak ik hem van de grond en trek ik hem aan. Vervolgens kleed ik me verder aan en open ik de kast. Ik pak mijn mes, pistool en kruisboog. Mijn oog valt op een luxe handpistool van Ryan. Ik maak hem open en zie dat hij nog vol zit. Ik duw het in mijn achterzak en sluit dan de kast. De wapens van onze gasten blijven, op het pistool na, liggen. Ze moesten er zelf maar naar komen vragen. Ik draai me om en open de deur van mijn kapiteinssuite. Daarna stommel ik de trap af, de keuken in. Eens kijken of er nog wat van dat konijn is terechtgekomen, want daar zou ik nog wel een stuk van lusten.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 19:35 ]

---

ars moriendi

Tyler Grey

Ik schrik wakker en kijk even vluchtig om me heen, even besef ik niet waar ik ben maar al snel herken ik de kamer waar ik lig. Gister was ik nadat Daryl de keuken uit was gegaan nog even van het schip af geweest en daarna ben ik naar mijn kamer gegaan, daar ben ik hoogstwaarschijnlijk meteen in slaap gevallen. Ik merk dat ik steeds minder energie heb en sneller moe bent. Snel schiet ik in mijn kamer en haal even een hand door mijn warrige haar, dan doe ik voorzichtig mijn kamerdeur open, geen walkers op de gang, dat scheelt weer. Langzaam schuifel ik door de gang zonder dat ik echt weet waar ik heen ga, ik ken alleen de weg naar de keuken en de weg naar buiten, verder heb ik het schip nog niet gezien. De stank op het schip is niet te harden en lijkt steeds erger te worden. Ik wrijf even in mijn oog en moet even gapen, ik ben nog niet helemaal wakker. Als ik langs de keuken loop hoor ik wat geluiden, waarschijnlijk zit bijna iedereen al weer daarbinnen maar ondanks de knaagden honger besluit ik door te lopen.

Rowan Ava Carter

Ik besluit al snel dat ik niet in de keuken kan blijven en tegen iedereen nog chagrijniger kan doen dan altijd. Eigenlijk zou ik wel willen dat ik een capuchon had op het moment, dat zou fijn zijn. Gewoon alles verbergen zodat niemand ook maar iets ziet, vooral omdat ik er niet uitzie vandaag, met dit haar en mijn gezicht... vreselijk. Het zou me trouwens verbazen als iemand nu iets ziet, maar toch. Een iPod zou nog beter zijn, muziek. Oh, ik mis muziek. Mezelf gewoon afsluiten van alles en iedereen en doen alsof ik een rockster ben in mijn eigen kamer. Toch lichten mijn grijze ogen niet op bij het idee en worden ze alleen maar donkerder ervan. Ik trek de kraag van mijn trui iets verder omhoog, maar de kou die ik van binnen voel wordt er niet mee verjaagd. Mijn handen gaan in mijn zakken en zonder ze eruit te halen duw ik met mijn kont de deur van de keuken opnieuw open. Ik voel me zo doelloos vandaag, alsof er niets meer te doen is. Misschien kan ik vandaag... Geen idee. Ik loop verder en als ik Daryl van de trap naar beneden zie komen, doe ik alsof ik hem niet zie en neem ik snel de trap naar beneden in plaats van omhoog naar de gang waar onze kamers liggen. Nou ja, misschien kan ik nog wat kamer bekijken vandaag, volgens mij hebben we ze nog lang niet allemaal gehad. Mijn benen bewegen zo snel als ik kan terwijl ik de trap af storm naar beneden, ik struikel bijna over mijn eigen voeten maar weet mezelf staande te houden. De gang waar ik in beland is een stuk smeriger dan die van ons boven, die er bewoonbaar uitziet, alsof er geleefd word. Hier ziet het eruit alsof er al jaren niemand geweest is. Voor zover ik merk is het stil en trippel ik de gang door. Ik kijk niet eens echt naar de deuren en loop er gewoon langs. Mijn hoofd zit veel te vol met watten om na te kunnen denken en om iets te doen. Ik hou mijn handen in mijn zakken en in plaats van op mijn hoede te zijn, loop ik geruisloos door de gangen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de trappen afstommel zie ik Rowan als een schim voorbij schieten. Ze kijkt me snel aan en doet dan alsof ze me niet heeft gezien. Vervolgens stommelt ze de trap naar beneden af. Ik zucht maar laat haar lopen. Ze heeft duidelijk geen zin in mij, en misschien is het maar beter als ik haar even met rust laat. Misschien dat ik op die manier zelf ook wat meer rust in mijn kop krijg. Als ik op de trap sta, kijk ik besluiteloos naar de keuken. De trek in het konijn is wel een beetje weg nu. Ik heb niet zo'n zin om Rebecca onder ogen te komen. Ik draai me weer om en loop de trap weer op. Misschien moet ik maar eens kijken hoe het met onze gasten staat en hen eens wat beter leren kennen. Die Ryan is een eikel eersteklas, maar hij zou een geweldige aanvulling zijn op de groep. En dat mooie meisje, Jess, lijkt ook prima overlevingsskills te hebben. Hoe meer mensen je in je groep hebt, hoe meer overlevingskans je creëert. Als ik in de gang sta besef ik me dat ik geen idee heb in welke kamers ze liggen. Met een zucht ga ik tegen een muur aan staan en laat ik me zachtjes naar beneden glijden. Ik pak mijn mes en begin er wat mee te spelen. Mijn hoofd is een wirwar van gedachten. Er valt niets zinnigs meer uit te halen. Wat ben ik precies aan het doen? En waar doe ik het allemaal nog voor? Zo blijf ik in de gang zitten; half wachtend op de ongenode gasten, half weg in mijn eigen wereld.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Uiteindelijk ga ik me vervelen en krijg ik honger, maar goed dat ik zelf nog wat te eten heb. Ik trek mijn broek aan, trek mijn laarzen erover heen en het vestje gaat ook weer aan. Het is wat smerig, maar dat maakt verder niet uit, zolang het maar lekker zit, toch? Ik ga in kleermakerszit op het bed zitten en rommel wat in de groezelige rugtas die ik altijd mee draag. Ik vis er een pakje uit, van de laatste supermarkt die ik tegen ben gekomen. Het is mijn laatste voorraad, het is bijna op. Als het lukt, vang ik altijd iets, maar dat lukt lang niet altijd. Ik scheur het pakje open, waar kruimelige crackers in zitten. Nou, nog altijd beter dan niets. Als ik het op heb, gooi ik het papiertje weg en sta ik op, om mijn benen even te strekken. Het duurt me nu al veel te lang waardoor ik uiteindelijk toch maar de deur open en even om het hoekje kijk. De weg ken ik niet, dus ik ben niet van plan om zonder wapen door de gangen te struinen. Ik ben niet helemaal gek. Als ik de gang doorkijk, zie ik de man van gisteravond zitten tegen de muur aan. Hij lijkt op te gaan in het gespeel met zijn mes en ik kucht even zacht om zijn aandacht te trekken. Ik stap de kamer geheel uit en sluit de deur dan netjes achter me. Mijn gezicht staat neutraal als ik langzaam op hem afloop. "Je hebt toch niet de hele nacht hier gezeten?" vraag ik dan aan hem, al lijkt dat me sterk want hij was eerder verdwenen dan ik rond kon kijken, waarschijnlijk in zijn eigen kamer. Ik vraag me af of iedereen hier zit, ik heb amper iets gehoord en al helemaal niets gezien.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als verdoofd zit ik naar het mes te staren. Iedere keer als ik het neer laat komen, maakt het een klein putje in het hout. Ik schrik op uit mijn gedachten als iemand kucht. Ik kijk op en zie Jess in de gang staan. "Je hebt toch niet de hele nacht hier gezeten?" vraagt ze op een neutrale toon. Ik berg mijn mes op en sta op. "Nee, heb op mijn kamer geslapen. Of nouja, geslapen.." grom ik. Ik kijk naar haar gezicht. Ze ziet er een stuk beter uitgerust uit dan gisternacht. Haar haren lijken wel korter te zijn, maar dat kan ook verbeelding zijn. Dan besef ik me pas dat ze er geen idee van heeft hoe ik heet. "Ik ben Daryl, trouwens," zeg ik daarom maar zonder haar een hand te geven. Ik schuif met mijn voet over de putjes die ik daarnet nog zelf gemaakt heb. Dan hoor ik plots gegorgel vanachter Jess. Ik sluit mijn ogen even. Houdt het dan nooit op? Razendsnel trek ik mijn mes, en loop ik Jess voorbij. Een verloren Walker slaat de hoek om en loopt rustig de gang in, maar omdat hij zijn bezoek al luidruchtig heeft aangekondigd, kan hij me op geen enkele manier verassen. Ik wandel naar het lijk toe, pak hem bij zijn schouder en steek het mes recht in zijn hoofd. Als hij neervalt kniel ik naast hem neer en steek ik hem nog een keer flink in zijn schedel. Snel scan ik zijn kleding. Er is nog heel vaag een patroon van zonnetjes op zijn verscheurde en besmeurde shirt te zien. Dit was gewoon een ordinaire toerist zonder wapens. Ik kom weer overeind en loop terug naar Jess terwijl ik mijn mes opberg.

---

ars moriendi

[Wooow, ik kan niet meer volgen :'D Mag ik een samenvatting?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

De man bergt zijn mes op en staat dan op, ik volg zijn bewegingen met mijn ogen. "Nee, heb op mijn kamer geslapen. Of nouja, geslapen..." antwoord hij grommend. Nu hij het zegt, lijkt het net alsof hij er slechter uitziet dan vannacht. Vermoeider, alsof hij getekend is. Ook zijn kleding is veranderd, viezer. Ik vraag me af of hij wakker lag vanwege ons. "Ik ben Daryl, trouwens." stelt hij zich voor en ik knik er licht op, zonder een woord te zeggen of iets anders te doen Het gorgelende geluid van achter mij leid ons niet bestaande gesprek weg en Daryl loopt mij voorbij, als ik mezelf ook omdraai zie ik dat het een walker is. Het is hier dus niet zo veilig als ik dacht. Daryl lijkt rustig te blijven en alsof hij nooit anders gedaan heeft loopt hij naar het lijk toe, pakt hij hem bij zijn schouder en steekt hij een mes in zijn hoofd. Als hij gevallen is, knielt hij nog neer en steekt hij hem nog eens in zijn rotkop, ik vraag me af waarom hij dat nou doet. Al snel komt hij overeind en loopt hij mij weer tegemoet. "Het zou handig zijn als ik nu mijn wapens terug zou krijgen. Zo veilig is het hier blijkbaar niet." Ik deel het meer mede dan dat ik het van hem vraag, het lijkt mij meer dan logisch dat ik mezelf kan verdedigen hier. Mijn houding straalt een zelfverzekerheid uit en mijn hand ligt losjes op mijn heup. Eerlijk gezegd ben ik wel benieuwd of de rest van de groep net zoals hem is, maar het lijkt me niet. Ik heb nog niemand gezien hier.

---

Your make-up is terrible

[Uh, er is niet veel gebeurd hoor... Rowan is de keuken in en uit gegaan, Jess is haar kamer uitgelopen en Daryl zat daar op de gang te wachten op hen, eigenlijk. Dat was het wel. Nu vraagt Jess haar wapens terug.]

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Toen ik terug de gang op liep, hoorde ik twee stemmen. Dezelfde als gisteren avond. "Het zou handig zijn als ik nu mijn wapens terug zou krijgen. Zo veilig is het hier blijkbaar niet."
Ik voegde me bij de twee van gisteren avond. Ze zagen er heel anders uit in het licht, vond ik. Ik keek de man aan. "Zou ik mijn wapens ook terug mogen?" Zo kon ik tenminste wat gaan jagen en mezelf verdedigen.
Het zweet stond me nog op mijn voorhoofd en ik leunde tegen de muur aan.

[Ok, bedankt! Iemand voor Rebecca?]

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 20:43 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov