{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Staat je goed. Zelfs beter dan mij." zegt ze over de trui als ik terug kom. Met lichte blosjes op mijn wangen wuif ik het weg, ik kan er niet tegen als mijn complimenten geven, ik kan ze toch niet aannemen. Ze heeft een broek uitgekozen, één die bij mij tegenwoordig zo van mijn kont zakt, maar ik denk dat zij het perfecte figuur ervoor heeft nu. Hij zal misschien iets te lang zijn en wat slobberig zitten daardoor, maar wie maakt dat nou nog wat uit? Ik gebruikte die broeken vooral omdat ze lekker zaten, veel ervan hebben rare printen maar die zij gekozen heeft niet. Het erge is dat de meeste ervan nog behoorlijk duur waren ook. Ik gaf altijd veel te veel geld uit aan dure merkkleding, terwijl ik er niet van hield om alles te dragen. De rest van de kleren pak ik weer op en ik leg ze terug de kast in. "Nou, laten we dan maar weer gaan." grinnik ik zacht, maar iets ongemakkelijk omdat we de gang weer op moeten. Het lijkt elke keer weer erger te worden en ik weet eigenlijk niet eens of ze wel wilt dat ik weer mee terug kom. Ik kleef een beetje aan haar, misschien wel iets teveel. "Of misschien blijf ik nog even hier om mijn natte kleding op te ruimen." zeg ik dan wat aarzelend.

Jessalyn Hope

Hij grijnst toch even, wat hij vaker zou moeten doen. Hij ziet er eerlijk gezegd veel te gespannen uit. Daarna zet hij zijn elleboog op zijn been neer en wrijft hij eens over zijn voorhoofd. "Sinds deze Apocalypse-shit heb ik veel te lang droog gestaan." Is zijn verklaring, maar omdat het zo dubbel is, moet ik er zacht om lachen. "Qua drank dan, hè." vervolgt hij snel als hij zelf ook doorheeft hoe dubbel het klinkt. Zijn blik glijd van mij af naar de muur en ik richt mezelf even op het eten, tot onze ogen elkaar weer ontmoeten. "Volgens mij heb je van dat andere droogstaan ook geen last." grijns ik iets, waarna ik mijn blik weer afstand en de doos dichtdoe. Ik heb wel weer genoeg gehad. "En als je er ooit problemen mee krijgt, weet je waar je aan moet kloppen." vervolg ik met een knipoog naar hem. De waterfles pak ik wel weer, water heb ik volgens mij nooit genoeg. Ik neem een aantal flinke slokken voor ik die weer dichtdraai en terug leg. Daryl lijkt me een nuchter persoon die het wel kan doen zonder er verder iets bij te voelen, wat ik ook heb. Ik ben niet van plan om relaties of dergelijke aan te gaan in deze situatie.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan wuifde het compliment zo weg, maar ik meende het. "Rowan..." Ik zuchtte en zette een bemoedigend glimlachje op. "Geloof me, als je complimenten aanneemt ga je je stukken beter voelen." Ik legde mijn handen op haar schouders en ging verder. "Neem het van mij aan. Je bent mooi en de trui staat je heel goed, of je het nu wil of niet."
Ik hoopte dat ze de woorden aan zou nemen van een meisje dat zelf een minderwaardigheidscomplex had. Ik was onzeker, alleen liet ik het niet merken. Ik kwam enkel als besluiteloos over.
"Nou, laten we dan maar weer gaan." Ze grinnikte ongemakkelijk maar bedacht zich toen. "Of misschien blijf ik nog even hier om mijn natte kleding op te ruimen."
"Ehm..." Ik keek haar onderzoekend aan. Volgens mij wilde ze gewoon niet de gang op want er viel helemaal niets op te ruimen. Haar kleding lag al goed zoals hij was, klaar om te drogen. Maar ik had geen zin om aan te dringen. "Moet jij weten, maar ik moet even een shirt gaan zoeken voor op deze broek..."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Rowan... Geloof me, als je complimenten aanneemt ga je je stukken beter voelen." probeert ze bemoedigend te zeggen, maar ik word alleen maar gek als ik dat ga doen. Het valt beter te negeren, want dan hoef ik er niet over na te denken. Ze legt haar handen op mijn schouders en gaat verder. "Neem het van mij aan. Je bent mooi en de trui staat je heel goed, of je het nu wil of niet." Ik wend mijn hoofd van haar af en knik simpel. Daryl had gister hetzelfde gezegd, maar die bedoelde het blijkbaar heel anders. Ik overwoog nog om het aan te nemen, maar nu sla ik het af. Ik kijk Rebecca even aan, soms zou ik ook wel willen dat ik haar lengte had. Dan is het niet zo erg om zo dun te zijn als ik ben, dat staat mooier. Nu voel ik me eerder dat lange, slungelige monster uit Rec. De eerste keer dat ik haar zag was ik geschokt, de gelijkenissen waren zo treffend.
Ik ga snel van het onderwerp over met een ongemakkelijk gegrinnik om te gaan, waarna ik me alweer bedenk. "Ehm..." komt er van haar af en ze kijkt me wat onderzoekend aan. "Moet jij weten, maar ik moet even een shirt gaan zoeken voor op deze broek..." Ik knik met een serieus idee, klinkt als een goed idee. "Dan eh... zie ik je zo wel weer." mompel ik terwijl ik me gelijk omdraai naar mijn natte kleding en wat probeer te schikken en netter neerleg. Alleen een trui is vaak niet genoeg, dus ik hoop dat de rest ook snel droog is. Ik voel me nog redelijk naakt met alleen deze trui, ik ben veel meer gewend. "Bedankt dat je met me mee ging." zeg ik nog snel voordat Rebecca weg gaat. Ik ben haar voor veel meer dingen dankbaar, maar ik weet op het moment niet hoe ik dat moet uiten.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Volgens mij heb je van dat andere droogstaan ook geen last," zegt Jess direct. Ik klem mijn kaken op elkaar en wend met een wrange glimlach mijn blik af. Er zit wat in. Deze hele Apocalypse lang (en die duurt nu al enkele maanden) heb ik geen seks gehad, en nu heb ik twee vrouwen in twee dagen gehad. Voor dit alles en na de dood van mijn echtgenote, nam ik regelmatig vrouwen uit de bars in omliggende dorpen en heel af en toe de stad mee. Na Rosy heb ik nooit meer iets anders gevoeld dan pure lust. Ik vond het daarom ook niet moeilijk vrouwen te nemen die ik verder helemaal niet kende. One night stands waren me verre van vreemd. Heel af en toe kwam het voor dat zo'n vrouw dan meer wilde. Nog eens wat drinken, eens kijken of het klikt tijdens een etentje.. Dat soort types ketste ik meteen af. De eerste keer dat ik weer echt meer voelde tijdens de seks, was met Rowan geweest. Maar goed, ik weet zelf dondersgoed waar dat aan lag en ik haat mezelf er nog steeds om. "En als je er ooit problemen mee krijgt, weet je waar je aan moet kloppen." Verbaasd kijk ik op. Biedt ze zich nu aan? Zomaar? Zonder drank? Ze is zonder twijfel type partygirl, zoveel is wel bekend. Maar dat ze zich zo makkelijk aan me geeft, vind ik toch opvallend. Ze ziet seks wel precies zoals ik het het liefste zie: als iets voor de lust, zonder verder gezeik. Ha, als ze in mijn dorp in Georgia had gewoond, hadden we het misschien ook wel gedaan. Al denk ik.. nee.. nee, waarschijnlijk niet. Ik had het toendertijd nevernooit met een zwarte gedaan. Maar de keuzes zijn beperkt op deze boot, en over dat lichaam mag ik zeker niet klagen. Terwijl ik dat denk glijden mijn ogen als automatisch over haar net dichtgeknoopte boezem. Rowan zal nooit meer seks met me willen hebben, dat is wel duidelijk. Laat staan dat ze ooit nog iets met me wil doen. En misschien is dat maar beter voor mij.. Op die manier kan ik haar ook niet meer verwarren met Rosy, wat een aardige obsessie geworden is. Misschien is het voor zowel Jess en mij fijn om te weten dat we elkaar kunnen opzoeken als we even niet willen denken aan wandelende lijken, ontbindende oude dames en.. suïcidale tienermeisjes..

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Daryl blijft opvallend stil na mijn opmerking, zeker na die verbaasde blik van hem omdat ik dat zomaar zei, maar ik zie wel hoe zijn ogen opnieuw over mijn lichaam heen glijden, iets goedkeurend zelfs. Hij hoeft nu ook niets te zeggen, maar ik weet wel bijna zeker dat hij het uiteindelijk toch niet af kan slaan. Hij reageert teveel op mijn vrouwelijke vormen en dat is weer een compliment voor mij. Ik bekijk Daryl even schaamteloos, op zich is hij zeker een lekker ding, zeker met dat lichaam dat hij onder zijn shirt verborgen houd. Normaal zou hij niet echt mijn type zijn, maar hij is goed en hij leeft, dat is toch wel voldoende volgens mij. Aangezien hij nog altijd niets zegt geef ik hem een zachte duw tegen zijn bovenarm, misschien is die korte aanraking wel expres zo gepland vanuit mijn ogen, maar dat merkt hij waarschijnlijk toch niet. "Kom, niet zo sip joh." zeg ik iets vrolijk tegen hem. "Je hoeft nu toch niets erop te zeggen, alleen als je eens zin hebt." Na deze woorden pak ik de doos van de muesli op en begin ik daarvan de achterkant te lezen alsof het reuze interessant is. Het is een gewoonte van vroeger, bij het ontbijt of wat ik dan ook aan het doen was. Altijd de achterkant van verpakkingen lezen, omdat er vaak wel grappige of leuke dingen opstaan. Volgens mij doen ze dat expres zodat mensen zich niet vervelen. Alles hier zorgt ervoor dat ik iets vrolijker ben, inclusief een grapje op de achterkant waar ik om moet grinniken. Zo opgewekt ben ik in tijden niet meer geweest en dat ondanks de lichte hoofdpijn die nog altijd aanwezig is. Ik vraag me af of Daryl er nog erg veel last van heeft en of hij nog altijd alles herinnerd van gister. Ik wel, al zijn sommige delen wat minder helder dan andere.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik knikte nog even als bedankje voor de broek en liep toen de kamer uit. De zwarte yogabroek bungelde op en neer bij elke stap die ik zette en mijn neus wiebelde ook wat ongemakkelijk heen en weer. Rowan... Ze was soms zo'n vreemd meisje, maar dat was net het gene wat ik leuk aan haar vond.
De weg naar mijn kamer leek opeens een stuk langer te zijn, hoewel het maar twee deuren verder was.
Het afblottende behang van de muren was zo vuil van het bloed en andere dingen waarvan ik niet eens wilde weten wat het was, net zoals de vloer.
Mijn kamer zag er een stuk properder uit, op de bloedvlek op de muur van gisteren na dan. Ik trok de jumpsuit uit en Rowans broek aan. Hij paste perfect rond mijn middel, maar was veel te lang. Gelukkig had de broek geen wijde pijpen, maar had hij zo'n uiteinde dat zich rond je benen sloot, waardoor ik mijn vans kon aanhouden en ik me al iets comfortabeler voelde omdat mijn kont er niet strak in zou staan.
Snel trok ik nog een t-shirt en een zwarte trui erover aan. Misschien werd het ook eens tijd dat ik zou opruimen, maar ik had er geen zin in, dus ik wandelde alvast terug naar Rowans kamer. Ook omdat ik geen zin had om alleen te zitten na alles wat er gebeurd was vandaag.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze legt haar hand op mijn bovenarm en geeft me een plagerig duwtje. Ik kijk op uit mijn overpeinzingen en kijk haar aan. "Kom, niet zo sip joh." zegt ze vrolijk. Ze heeft gelijk. Ik ben veel te veel aan het piekeren en peinzen de laatste tijd. Waar was die tijd van het simpele boerenleven gebleven? Het lijkt eeuwen geleden dat ik rustig hout kon hakken zonder ook maar ergens aan te denken. Toen het leven nog niet zo ingewikkeld was. "Je hoeft nu toch niets erop te zeggen, alleen als je eens zin hebt," vervolgt ze. Ik kijk haar rauw aan. "Alleen als je eens zin hebt? Je weet dat je dat nu tegen een man zegt, toch?" antwoord ik met een lichte brom en een brutale grijns die ze niet ziet omdat ze de verpakking van de ontbijtdoos aan het bestuderen is. Ik leg me achterover op het bed neer en vouw mijn armen zoals altijd achter mijn achterhoofd. Dan ruik ik een vlaag van het vest dat ik aan heb en trek ik een gezicht. Godverdomme, kan ik op deze boot dan nooit iets langer dan een dag aan houden voor het gaat stinken? In de vorige groep hadden de vrouwen elke week een vaste wasdag. Kunnen ze dat hier ook niet invoeren ofzo..?

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Rebecca knikt nog even en loopt dan weg. Ik kom overeind, kijk nog even naar de kleren en draai me dan om, om de kamer in te staren. Het is leeg en ik krijg er eigenlijk de kriebels van. Mijn hoofd doet nog altijd pijn van de knal, maar ik probeer het zo goed mogelijk te negeren. Hopelijk heeft Daryl wel iets aan die stomme paracetamol gehad. Ik snap nog niet waarom ik dat voor hem meegenomen had, het was gewoon een impuls om voor hem te zorgen, net zoals ik hem eerder troostte en niet wegging voor zijn woede. Ik bal mijn vuisten en probeer de geluiden uit mijn hoofd te bannen. Naast het geschuifel en de gorgelende geluiden hoor ik zijn woorden ook opnieuw en opnieuw. Elke keer lijkt mijn hart een stukje te krimpen, af te breken en in plaats daarvan worden de geluiden enkel harder. Zodra ik de voetstappen hoor kijk ik om me heen. Zijn ze er echt of zit het nog altijd in mijn hoofd? Ik ben blij als het uiteindelijk Rebecca blijkt te zijn en het geluid in mijn hoofd begint te verstommen, net als Daryl zijn woorden. Ik vraag me af hoelang we al wakker zijn, of het daar misschien van komt, maar ik weet ook dat ik niet wil slapen. Dat wilde ik al niet in die stoel en nu al helemaal niet. Maakt me niet uit of ik alleen ben of niet, ik ga het mooi niet doen. Ik tover wel een klein glimlachje op mijn lippen voor Rebecca als ze terug komt. Ze ziet er een stuk warmer uit zo.

Jessalyn Hope

Iets in zijn blik zorgt het er gelijk voor dat ik het warm krijg. Oh, die jongen heeft het hoor. Snel houd ik de doos voor mijn gezicht zodat hij het niet ziet. "Alleen als je eens zin hebt? Je weet dat je dat nu tegen een man zegt, toch?" hoor ik hem licht grommen en ik laat de doos iets zakken met een klein grijnsje. Die reactie had ik kunnen verwachten eigenlijk. Daryl legt zich achterover op mijn nieuwe bed neer en vouwt zijn armen achter zijn hoofd. Ik bekijk hem even goed nu en richt me dan nog even op de doos, alsof het allemaal niets is. "Dat weet ik heel goed." antwoord ik nonchalant. "Klinkt 'wanneer je maar zin hebt' wat beter dan?" vraag ik en ik kan een klein lachje niet onderdrukken. Het is niet veel anders dan als we dronken zijn eigenlijk, behalve dat ik mezelf er meer van bewust ben, eigenlijk. Ik daag hem nog altijd even erg uit en hij blijft er brutaal op reageren. Het laat wel zien dat het niet een daad was uit dronkenschap maar uit lust. De doos zet ik uiteindelijk weer terug zodat ik de volledige aandacht op hem kan richten, of wat me dan ook interesseert als ik er zin in heb. Mijn blote, lichtbruine benen strek ik even en ik zie de spieren erin bewegen. Misschien moet ik zo maar eens een broek aantrekken, dat is over het algemeen wel handig, ook al we ineens weg moeten of zo. Niet dat ik dat zie gebeuren en ik ben er wel voor om een dagje vrij te nemen van al dat zombie-gedoe. Hierop laat ik mezelf ook achterover op het bed vallen en kijk ik naar het plafond.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik stond nogal stijfjes in het deurgat. Ik voelde me altijd ongemakkelijk in kleren die niet van mij waren, al moest ik toegeven dat deze broek best wel goed zat. Ik zette een paar stapjes naar voren en maakte aanstalten om me op het bed neer te ploffen, maar ik bedacht me omdat Rowan zoveel moeite had gedaan om het op te maken.
"Gaan we iets doen?" vroeg ik zachtjes, omdat ik me een beetje verveelde. Mijn blik wendde zich af naar mijn neus, waar de twee opgerolde propjes nog steeds inzaten. Het bloeden zou vast wel gestopt zijn, dus ik trok ze eruit en gooide ze in de prullenmand naast de witte kamerdeur. "Maar niets roekeloos..."
En ook geen Walkers doden, want ik had er vandaag genoeg gezien voor een hele week. Ik zuchtte zachtjes. Het was mijn schuld dat James dood was, als ik hem niet gevraagd had om me wapens te leren hanteren, om daarna samen met hem op verkenning te gaan, leefde hij nu nog. Ik zag de beelden van mijn nachtmerrie weer voorbij flitsen. Nathan die James moest vermoorden. Even voelde ik me licht in mijn hoofd worden, maar ik was te laat om me ergens aan vast te grijpen en landde met een klap op de grond, waarna ik het uitschreeuwde van een steek in mijn heup. Toen ik mezelf weer rechtop duwde, begon de wereld om me heen te draaien. Ik ging liggen en keek op. Ik wist wat ik aan de hand had, mijn bloeddruk was te laag, maar ik wist niet zeker of het kwam door mijn te kort aan eten, mijn bloedverlies of James..

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt me even aan en richt zich dan weer op de doos. "Dat weet ik heel goed. Klinkt 'wanneer je maar zin hebt' wat beter dan?" giechelt ze. Ik bijt op mijn onderlip. "Zolang het maar hetzelfde betekent," lach ik. Ze legt de doos weg en strekt haar lange, bruine benen. Ze zijn zo anders dan die van Rowan gisteren. Die van haar waren lang, wit en vooral heel erg dun. Deze benen waren lang met duidelijk afgetekende spieren. Ongegeneerd kijk ik er naar, maar ik weet zeker dat ze ze deels ook gewoon voor mij aan het showen is. Ze laat zich naast me vallen. Het is een moment stil. Ik leg mijn handen onder mijn armen uit en trek het vestje uit. Het wordt echt vervelend om dat ding nu steeds te moeten ruiken. Ik werp hem naast het bed en ga dan weer liggen. Mijn hand strijkt per ongeluk langs haar bovenbeen, maar ze lijkt het niet erg te vinden. Ik kijk weer naar het plafond en bedenk me of ik de volgende vraag ga stellen."Het bekent niks, toch?" vraag ik dan toch voor de zekerheid. Ik heb echt geen zin straks in een nog grotere soep van drama te zitten als blijkt dat Jess dadelijk nog echt gevoelens voor me heeft. Als ik seks met haar heb, zal dat zijn om iets ontspannends te goed, zonder verdere diepe gedachten.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Gaan we iets doen?" zegt haar zachte stem die mij weer terug lokt naar de realiteit. Ik kijk haar even bedenkelijk aan als ze de watjes uit haar neus haalt en die in de prullenbak gooit. "Maar niets roekeloos..." Ik glimlach iets. "Dat lijkt me inderdaad een geen goed plan... Misschien kunnen we..." Rebecca lijkt plotseling zo afwezig, waarna ze met een klap op de grond beland en ze het uitschreeuwt. Mijn ogen worden groot en ik krijg voor een moment geen adem. Shit, wat is hier aan de hand? Ze probeert zichzelf omhoog te duwen, maar het lukt niet en ze gaat liggen. Wat paniekerig kniel ik bij haar neer en ik ben eerlijk gezegd allang blij dat ze nog leeft en niet ineens dood neergevallen is. "Jezus, Rebecca," mompel ik op een bezorgde, paniekerige toon. "Je kan beter even op het bed liggen volgens mij." murmel ik als ik mijn arm onder haar lichaam duw en ik haar iets overeind trek. Maar een klein stukje en ik blijf haar ondersteunen. Het bed bereiken we al snel ik leg haar er voorzichtig op. Mijn ogen schieten door de ruimte, straks komen ze... Ik controleer de deur, maar die zit goed dicht. "Heb je iets nodig? Water?" vraag ik en ik duik al naar beneden, naar onder mijn bed waar ik mijn watervoorraad verstop. Ik pak één van de twee flessen eronder en slik pijnlijk als ik besef dat ik een andere aan Daryl gegeven had. Ik schud met mijn hoofd om het uit mijn gedachten te krijgen en kom omhoog.

Jessalyn Hope

"Zolang het maar hetzelfde betekent." lacht hij. Ik grijns iets en knik. Als ik mijn benen strek voel ik zijn ogen wel op me branden, maar het maakt me weinig uit. Bekijk me maar lekker, ik weet dat het er goed uitziet. Ik plof naast hem neer en hij trekt zijn vestje ineens uit. Ik glimlach er iets om, vooral als ik zijn per ongeluk-aanraking bij mijn bovenbeen voel. "Het bekent niks, toch?" Hoor ik hem dan ineens vragen. Ik richt mijn blik van het plafond af en kijk hem dan even fronsend aan voordat ik opnieuw naar het plafond kijk, terwijl ik een goed antwoord probeer te formuleren. Ik hoop maar dat hij er tegen kan, maar hij lijkt me niet zo iemand die spontaan verliefd wordt, dus dat zit ook wel goed volgens mij. "Het betekent gewoon seks, als je dat soms bedoeld." Ik haal mijn schouders iets op. "Een lichamelijke relatie, voor dat moment. Ik ben niet op zoek naar iets anders." Ik blijf omhoog kijken als ik de woorden op een wat emotieloze toon zeg. Wauw, normaal zou dat heel erg sletterig zijn, eigenlijk. Ik grijns even om mijn eigen gedachten, ergens vind ik die apocalyps wel fijn, hoor. Geen bijkomende rotzooi is altijd handig. Ook hiervoor was ik niet echt opzoek naar een relatie, ik heb er nog geen behoefte aan gehad. Dat komt wel als je oud bent. Als ik een korte schreeuw hoor, kijk ik even op, maar aangezien ik verder niets hoor blijf ik liggen. Klinkt niet als levensgevaar en ik had vandaag vrij willen hebben daarvan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Jezus, Rebecca..." Rowan knielde met een bezorgde blik langs me neer, maar ik kon ondertussen al weer lachen, als een boer met kiespijn weliswaar. "Je kan beter even op het bed liggen volgens mij."
Ze ondersteunde me een beetje en trok me overeind. Mijn lichaam voelde als een patattenzak aan, gelukkig bereikten we al snel het bed. "Heb je iets nodig? Water?"
Ik wilde nee schudden, maar ze bukte zich al. "Ik denk dat ik eerder suiker nodig heb dan water," mompelde ik. "Maar ik heb wel dorst, dus geef maar."
Ik fixeerde me op een punt op het plafond. Het was niet de eerste keer dat ik dit had, maar meestal was het na een paar minuutjes over als ik rustig bleef liggen. Toch was het elke keer weer beangstigend.
"Wat kunnen we doen?" vroeg ik. "Je hebt je zin niet afgemaakt."
Ik voelde mijn hoofd kloppen van de klap waarmee ik op de grond beland was, ik had ergens ook wel honger en ik wilde slapen. Maar in beiden had ik geen zin.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik denk dat ik eerder suiker nodig heb dan water," antwoord ze. "Maar ik heb wel dorst, dus geef maar." Ik overhandig haar het flesje en kijk haar met een spijtige blik aan. Ik heb geen suiker, niets van waarde. Daryl wel, maar ik kan moeilijk bij hem aankloppen voor dat. "Ik heb alleen kauwgom," merk ik op. "Niets meer, sorry. Als je weet waar iets ligt kan ik het wel halen." stel ik snel voor. Rebecca fixeert zich op een plek op het plafond en ik kijk haar wat hulpeloos aan. "Wat kunnen we doen?" vraagt ze plots. "Je hebt je zin niet afgemaakt." Ik kijk haar voor een moment aan en ik haal mijn schouders op. "Wachten tot dit overgaat. Misschien kan je beter maar eventjes slapen of zoiets?" is mijn vernieuwde antwoord. Ik weet toch al niet meer wat ik eigenlijk wilde zeggen door de paniek de me zonet overviel. "Ik wacht hier wel, in de stoel." mompel ik verder, meer tegen mezelf dan tegen haar. Ik zou me waarschijnlijk beter voelen als zij in de kamer zou blijven, al zou ze slapen. Ik ben namelijk bang dat haar iets overkomt door dit als ze echt wat anders gaat doen. Nu vind ik het denk ik toch niet zo erg om stil te blijven zitten.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Er zit nog een flesje cola in mijn rugzak, die op mijn kamer ligt. Maar ik kan 'm zelf wel gaan halen." Ik duwde mezelf al recht, maar alles duizelde weer en zonder er iets voor te doen viel ik terug met een klap neer op het bed. Ik had het flesje cola nog niet open gemaakt om twee redenen: ik hield niet van cola en voor situaties zoals deze.
"Wachten tot dit overgaat. Misschien kan je beter maar eventjes slapen of zoiets?" stelde ze voor op mijn vraag. "Ik wacht hier wel, in de stoel."
Ik keek haar met mijn lichtbruine ogen aab. "Ik wil niet slapen." Ook dat had een reden. Ik wilde geen nachtmerries meer. Ik had eigenlijk al twee dagen niet meer te slapen. Ik zuchtte. Ik was niet eens in staat om voor mezelf te zorgen, hoe zou ik dan voor Nathan kunnen zorgen? Hij was behoorlijk zelfstandig, maar ik wilde hem toch altijd helpen, mocht hij het nodig hebben.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 21:51 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt me even aan voor ze weer naar het plafond staart. Het is even stil voor ze antwoord geeft. "Het betekent gewoon seks, als je dat soms bedoelt," zegt ze dan. "Een lichamelijke relatie, voor dat moment. Ik ben niet op zoek naar iets anders." Ik draai me naar haar toe en zie dat ze lichtjes grijnst, waarschijnlijk om iets wat ze zich nu bedenkt. Oh, wat ben ik opgelucht dat ze dit nu zegt. Nu kan ik haar ook veel beter los zien van Rowan. Seks met haar.. had een reden. Een licht zieke reden, maar een reden. Seks met Jess.. is gewoon goede seks. "Awesome," grom ik waarna ik me op haar rol en mijn lippen op de hare druk. Ze wil opkijken als er een schreeuw van Rebecca te horen is, maar ik glij met mijn hand over haar gezicht en zoen haar verder. Ze zoeken het maar uit daar, ik hoor toch niet meer bij hun exclusieve clubje. Daarnaast klonk het niet ernstig, want er is verder niets meer te horen. Ik maak me van haar los en schuif de poncho van het bed. Daarna knoop ik voorzichtig de bovenste knoopjes los van de blouse die ze net heeft vastgemaakt. Het is de eerste keer dat ik haar weer aankijk na mijn nogal impulsieve zoen en ik geef haar een blik die bijna toestemming vraagt om verder te gaan. We hebben de laatste keer dat wel elkaar zagen ook al seks gehad. Misschien vind ze me nu gewoon vervelend worden. Haar benen hebben me daarnet misschien wel een ander signaal afgegeven, het is nooit onverstandig nog even te checken. Ik weet zelf eigenlijk niet eens waarom ik het nu alweer met haar wil doen. Misschien omdat zij op dit moment nou eenmaal de enige manier is om mijn gedachten bij iets anders te krijgen dan Rowan.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 21:54 ]

---

ars moriendi