{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Het zou handig zijn als ik nu mijn wapens terug zou krijgen. Zo veilig is het hier blijkbaar niet," zegt ze rustig maar resoluut. Ze lijkt niet onder de indruk van de Walker die ik zojuist heb neergehaald, en dat vertelt me dat ze een vrouw is die al veel ervaring met Walkers heeft. Mooi. Haar hand ligt losjes op haar heup als ik weer naar haar toe loop. Ik kijk haar schattend aan maar geef geen antwoord op haar vraag. Ze moet eerst mijn vertrouwen winnen voor ik haar haar killermes teruggeef. Wat meer over haarzelf vertellen zou een begin kunnen zijn. "Wat ben je van plan? Wil je hier blijven of weer doorreizen?" vraag ik. Ik ga uit van het eerste, maar het lijkt me niet onverstandig om naar haar plannen te vragen. Daarbij wil ik wel wat meer van haar weten voor ik me helemaal comfortable bij haar voel. Misschien moet ik haar wat meer op haar gemak proberen te stellen zodat ze me meer over zichzelf vertelt. Fuck, en daar ben ik nou net zo slecht in.. "Zou ik mijn wapens ook terug mogen?" hoor ik dan een zware mannenstem zeggen. Ik kijk op en zie Ryan staan. Hij ziet er minder angstaanjagend uit in het licht, al zijn zijn spieren nu wel nog duidelijker te zien. "Ik zal eerst wat eten voor jullie regelen," zeg ik in een poging vriendelijk te zijn. Ook van deze man wil ik weten of ik hem kan vertrouwen voordat ik hem zijn speeltjes terug geef. Wat zeg ik, vooral van deze man wil ik dat weten. We beginnen te lopen en ik pak de leuning van de trap als we onder de afschuwelijke kroonluchter door komen. Een stukje konijnenbout zouden ze vast wel kunnen waarderen. Ik werp stiekem een blik op Jess. Deze vrouw ziet er niet uit alsof ze aan een eetstoornis lijdt. Ik open de deur van de keuken en zie meteen dat Rebecca er inderdaad al staat.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 21:07 ]

---

ars moriendi

[Oh sorry, lees nu pas dat Ryan er ook bij staat. Ik pas mijn post even aan, had die van jou over het hoofd gezien!]
[zo, aangepast]

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 21:07 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik krijg een schattende blik van de man, die ik hem gelijk terug werp. "Wat ben je van plan? Wil je hier blijven of weer doorreizen?" vraag hij, in plaats van antwoord te geven. Ik haal mijn schouders even op. "Dat weet ik nog niet, ligt aan de situatie." antwoord ik eerlijk. Al ligt het meer aan de groep hier dan aan de situatie. Het lijkt me wel fijn hier eigenlijk en nu in het daglicht lijkt die vent niet meer zo agressief als gisteravond. "Zou ik mijn wapens ook terug mogen?" Ryan is bij ons gekomen en kijk geef hem nu voor het eerst een duidelijk blik, om hem in mij op te nemen. Duidelijk militair, dus. Zelfde type als Daryl, andere afkomst schat ik. "Ik zal eerst wat eten voor jullie regelen." Ik knik kort en zeg verder niets over mijn eigen eten. Ze lijken hier prima voor zichzelf te kunnen zorgen. Ik volg hem als hij begint te lopen, we gaan een trap af en verder, door een deur heen en we komen in een keuken, waar het meisje van gisteravond staat. Ik knik kort naar haar en neem de ruimte in me op. Het ziet er hier niet zo heel vies uit, maar wel gebruikt. Een beetje afgesleten zelfs, maar dat lijkt me logisch. Ik kan het niet laten om me af te vragen waar hij onze wapens gelaten heeft, misschien dat ik dat meisje hier ervan kan overtuigen om ze aan ons te geven. Ze lijkt me jonger te zijn dan ons, Ryan schat ik de oudste. Zouden er nog meer mensen zijn? Van welke leeftijd?

Rowan Ava Carter

Ik loop helemaal in gedachten verzonken, in mijn hoofd herhaal ik de pijnlijke momenten van gisteravond wel een duizend keer. Ik wil het niet, maar ik wil weten wat ik verkeerd gedaan heb. Misschien had hij meer van me verwacht, had hij iets anders in gedachten. Misschien ligt het dan toch aan mijn afschrikwikkende lichaam, de doorschijnende botten of het vet op de verkeerde plaatsen. Anders zijn het mijn tatoeages, die niet zo bij een vrouw zoals ik passen. Misschien had ik beter mijn best moeten doen om hem te bevredigen en was dit nog lange niet genoeg geweest. Mijn hoofd blijft door malen, terwijl de tranen allang op zijn. Ik kan niet meer huilen en loop door terwijl ik naar de grond kijk. Ik schrik op als ik ergens tegenaan bots en naar achteren val, zo te zien is het een walker. Te horen aan het geluid en te ruiken aan de stank heb ik gelijk. Met grote ogen duw ik mezelf over de grond achteruit en de walker komt omlaag. Shit, shit, shit. Met mijn laars geef ik hem en trap tegen zijn kop aan. Ik was helemaal vergeten dat er op deze verdieping meer zitten dan op onze vaste verdiepingen. Als hij afgeleid is, draai ik mezelf om en krabbel ik omhoog. Dan zie ik dat hij niet de enige is en trek ik gelijk een sprintje, al weet ik niet eens meer waar ik vandaan kwam en welke kant ik op moet. Ik kan me de weg niet meer herinneren, niet meer wat ik gelopen heb, waar ik heen gegaan ben. Dit is me nog nooit gebeurd en een paniek overvalt me als ik door de gang ren. Als ik voor me er ook een paar zie komen, sla ik snel een andere gang op en zie ik een trap opdoemen. Gelukkig, zo ver was ik dus niet. Het zijn er niet eens zoveel, maar meer dan ik aan kan. Buiten adem ren ik de trap op, struikel ik over een tree en kom ik met een klap neer. Al snel krabbel ik opnieuw overeind en kom ik eindelijk boven aan. Al hijgend en puffend open ik de keukendeur, waar plotseling veel meer mensen staan dan ik had verwacht. "Ze komen naar boven." mompel ik tegen de groep, waarvan er twee onbekend voor mij zijn. Dat zullen wel man en vrouw zijn waar Daryl het gisteravond over had.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
In stilte volgde ik de man van gisteren. Hij leek een heel stuk vriendelijker te zijn dan toen. Waarschijnlijk omdat we zijn nachtrust verstoord hadden, want zijn haar lag nu een stuk beter dan toen.
Mijn rugzak lag nog op mijn kamer. Er zat nog wat te eten in, maar goed. Hij bood het nu aan, dus het leek er niet op alsof ze het nodig hadden. Ik zou er straks misschien wel wat van zeggen.
In de keuken stond een klein, zwartharig meisje. Ze had een mes in haar hand en leunde tegen het aanrecht aan. Ik kon haar gezichtscontouren vaag herkennen van gisterenavond.
Een zeker gehijg achter me liet me omkijken. Er stond een uitzonderlijk mager meisje. Ze was buiten adem. "Ze komen naar boven."
Mijn blik schoot naar de man en terug naar het meisje. Met "ze" veronderstelde ik Walkers. En Walkers kon ik niet bevechten zonder wapens.

Rebecca Morgan
Ik trok een wenkbrauw op toen Daryl binnenkwam, gevolgd door zijn twee schoothondjes van gisteren.
Ik had al de neiging om weer weg te gaan, maar ik durfde niet zo goed omdat ik geen zin had om onbeleefd over te komen. Gelukkig kwam Rowan hijgend naar binnen gerend. "Ze komen naar boven."
Een grijnsje verscheen op mijn gezicht, terwijl ik mijn mes wat steviger vastpakte en vastberaden naar haar toe liep. "Waar zijn ze?"
Eindelijk iets wat ik kon vermoorden en mijn opgekropte agressie op kon gaan uitwerken.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 21:39 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik keur Rebecca geen blik waardig als ik binnenkom en begroet haar niet. Mijn blik gaat eigenlijk meteen naar het aanrecht, maar ik zie geen konijn liggen. Fuck, dan zal ik terug naar boven moet om ze een wafel ofzo aan te bieden. Net als ik me omdraai om mee te delen dat we hier geen voedsel hebben liggen, stormt Rowan hijgend de keuken binnen. Ze lijkt compleet uit haar doen en buitenadem. "Ze komen naar boven," weet ze alleen maar uit te brengen. In een paar stappen ben ik bij haar. Ik steek mijn handen naar haar uit en wil haar vragen of ze ongedeerd is, maar herinner me dan haar woorden van gisteren. Snel trek ik mijn handen gegeneerd terug en vangt mijn blik die van Ryan. Ik knik naar het messenblok waar nog twee flinke vleesmessen in staan. Een derde ligt op het aanrecht, besmeurd met konijnenbloed. "Waar zijn ze?" vraagt Rebecca verheugd. Ik kijk om en zie dat ze staat te grijnzen. Mijn blik gaat terug naar de geschokte Rowan en flitst dan weer naar Rebecca. Ik kijk haar vuil aan. Er is valt hier niets te lachen. Ik kijk weer naar Ryan en Jess. "Kom op," mompel ik. Nu hebben ze de kans om te laten zien wat ze waard zijn. Ik trek mijn eigen mes, duw Rowan een stukje achteruit en loop de gang op. De eerste golf komt de trap al opgeklommen. Met hun weggerotte handen grijpen ze naar treden om zichzelf op te trekken. Anderen weten op beide benen de trap op te komen. Een vrouwelijke Walker met lang, bruinzwart haar bereikt als eerste de laatste trede van de trap. "Ugly skank," sis ik voordat ik haar hersenen doorboor met mijn mes. Ik kijk om om te zien of de rest van de groep zich al bij me heeft gevoegd en trap de Walker dan naar beneden. In haar val neemt ze direct een ander mee. De Walkers zijn nu bijna allemaal iets verder dan halverwege de trap, en ik stort me grommend naar beneden om te beginnen aan de slachtpartij.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Als er een hijgend, abnormaal dun meisje binnen komt stormen met de boodschap dat ze naar boven komen, besef ik dat het de andere kant van de groep moet zijn die we nog niet te zien hebben gekregen. Ze lijkt ondervoed te zijn, totaal niet zoals Daryl en het andere meisje, al oogt die ook wel iets mager. Nog jonger dan de rest, misschien een jaar of 19, ik vraag me af waarom zo iemand alleen rondloopt op een gevaarlijke plek zoals deze. Daryl zijn reactie verbaasd me, hij stapt gelijk met een beschermende houding op haar af, maar maakt het niet af. Hij stopt ergens midden in als het meisje achteruit deinst voor hem. "Waar zijn ze?" Ik kijk abrupt om naar het andere meisje en vraag me af of ik nu mijn wapens terug kan krijgen, maar het ziet er nog niet naar uit. Ik grijp een ander, veel kleiner mes van het aanrecht af. "Kom op." mompelt Daryl en hij trekt ook een mes, om het iele meisje achteruit de duwen en door te lopen. Ik werp nog een korte blik op Ryan en stap dan haastig achter Daryl aan. Ik word volgens mij al snel gevolgd en als ik buiten de keuken kom, die ik de trap waar Daryl net een walker naar beneden trapt. Het is niet een grote horde, zover ik kan tellen een stuk of twintig. Moet wel te doen zijn, denk ik. Ik volg hem de trap af en besluit dat ik maar beter kan laten zien wat voor kwaliteiten ik heb. Met het kleine mes gaat het iets moeilijker en het ligt niet zo lekker in mijn hand. Toch stort ik me op de walkers alsof het niets is en wurm ik me beheerst tussen de walkers om ze met een trap de andere kant op de duwen en het mes in hun hoofden te planten.

Rowan Ava Carter

Daryl komt akelig dichtbij met uitgestoken handen, maar ik deins achteruit, bang voor zijn aanraking. Shit, natuurlijk is hij hier ook, net op dit moment. Hierdoor merk ik de andere, starende ogen niet eens op. Ik blijf weer hangen in gisteravond. In een waas vertrekt de boel en blijf ik achter in de keuken, om even te knipperen en ik probeer nog op adem te komen. Eigenlijk moet ik ze helpen, het is mijn schuld dat ze naar boven zijn gekomen. Als ik de deuren van de keuken nogmaals open zwaai, is het gevecht op de trap al in volle gang. Ik besluit bovenaan de trap te blijven slaan, waar ik het overzicht kan houden en zodat ze niet van achteren aangevallen kunnen worden. Het mes houd ik in de aanslag, maar het lijkt erop alsof ze het allemaal aankunnen beneden. Het is een redelijk sterk team, met z'n vieren. Twee mannen, twee vrouwen. Ik pers mijn lippen op elkaar, wat jaloers om hun gezonden lichamen en omdat ik ook wilde helpen, maar het gaat al niet meer. Al snel besluit ik dat ik maar beter af kan druipen en loop ik de trap naar boven verder op, waar het akelig stil is.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar

Ik griste een van de messen van het aanrecht. Het had ongeveer de grote van mijn vorige, maar minder stevig dan mijn dolk. Hier kon ik wel iets mee. Zonder om te kijken, wandelde ik koelbloedig de groep Walkers in. Ik zag nog hoe Jess zich er ook tusen wurmde en Daryl er ondertussen al een neer had gehaald.
De eerste die ik tegenkwam, klapte ik met de achterkant van het mes tegen haar hoofd. Het was mijn tactiek om Walkers te doden en het werkte elke keer. Ik hoorde hoe de schedel van de vrouw brak onder mijn harde klap. Behendig draaide ik het mes om en stak ik het lemmet op de zelfde plaats als dat ik haar had geraakt. De Walker blaasde haar laatste levensadem uit en bleef aan mijn mes gerijgd hangen. Met mijn voet schopte ik haar aan de kant en paste ik de zelfde tactiek toe op de volgende twee Walkers.

Rebecca Morgan

Met veel sympathie en helemaal in mijn element begon ik op de Walkers in te hakken. Als een echte moordmachine haalde ik ze een voor een en koelbloedig neer. Hun lelijke hoofden werden allemaal verbrijzeld en het deed me niets meer wie het was of hoe ze eruit zagen.
Mijn blik kruiste kort die van Daryl, terwijl ik de walker die achter hem stond neer haalde door mijn mes door haar oog te boren, recht over zijn schouder. Een moment moest het er waarschijnlijk uitgezien hebben alsof ik het op hem gemumd had, maar in plaats van zijn schouder raakte het mes de oogbal van de Walker, die levenloos neerviel.
Zonder nog iets te zeggen draaide ik me terug om, om verder te doen zoals ik bezig was.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 22:37 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Net als ik mijn mes uit het hoofd van een oude Walker trek, hoor ik naast me een vrouw naar adem happen. Als ik naast me kijk, zie ik Jess met een mooie zwaai de een na de andere Walker een mes in zijn achterhoofd steken. Ze gaat vliegensvlug van de één naar de ander, en hoewel het haar meer kracht kost de lijken neer te halen, gaat ze als een speer. Ik scheur mijn blik van haar los en ga door met het neerhalen van Walkers. Ik zorg dat ik er geen in mijn rug heb en focus alleen op de Walkers die naar boven lopen terwijl Jess naar onderen is gelopen en de wandelende doden van achteren aanvalt. Dan verschijnt Rebecca in eens voor me. Met een maniakale blik in haar ogen schiet ze haar mes naar voren en rijgt ze een Walker door zijn oog. Ik spuug op de grond en wend mijn blik af. Als ik achter me plots lopende voeten hoor en ik een moment lang geen Walker voor me heb, draai ik me snel om. Ik zie Rowan's magere enkels nog net de trap op rennen. Even ben ik weer helemaal weg en vult mijn hoofd zich met watten. Mijn aandacht wordt echter meteen weer opgeëist door een Walker die me bij mijn handen grijpt. Verschrikt kijk ik weer voor me. Zijn walgende, rottende gezicht mist een oog en zijn bovenlip is weggescheurd, waardoor zijn zwarte tandvlees zichtbaar is. De rij tanden klapt vervaarlijk naar mijn nek. Ik probeer het ding te steken, maar omdat mijn handen op slot zitten lukt dat niet. Met mijn benen probeer ik hem te trappen wat er in resulteert dat ik mijn evenwicht verlies en ik met een kleine schreeuw op mijn rug val. "Godverdomme," breng ik uit. Een van mijn handen is door de val wel vrijgekomen waardoor ik hem met alle macht tegen de borst begin te duwen. De Walker ligt nu met zijn hele gewicht boven op me. De walm van stank die uit zijn bek komt is ondraaglijk, maar nu bijzaak. Zijn kaken happen naar voren, maar omdat ik hem tegenhoud bij zijn borst, blijft hij op zo'n tien centimeter afstand.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 22:43 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Wat is dit nou weer? Plotseling blijft Daryl staan terwijl de rest gewoon doorgaat. Is hij niet helemaal lekker in zijn hoofd of zo? Dat word zijn dood nog eens. Ik zit er ook niet ver vanaf want ik zie hem dan ook even later op de grond belanden. Met wat moeite hak ik mezelf een weg door de walkers richting Daryl heen, wat moeilijk gaat. Als ik het doe, wordt ik erdoor omringt en dat is nou niet een geweldig vooruitzicht. Toch waag ik het erop, ik duik voor een moment in elkaar zodat ik lager kom dan de meesten en ben op ongeveer een meter afstand van hem. In plaats van dat ik hem nu kan helpen, moet ik eerst een hand afhakken die mijn arm grijpt. Mijn gezicht vertrekt iets als ik de levenloze hand van me afschud en daarna kan ik eindelijk dichterbij komen om het mes in het achterhoofd van de mannelijke walker die bovenop Daryl ligt te steken. De horde is ondertussen al gehalveerd en volgens mij zijn we er zo nog redelijk snel doorheen ook. Ik kan alleen niet meer terug naar de plek waar ik net was en moet hier in het midden blijven. Ik probeer degene achter mij neer te steken en mezelf richting de muur te werken, zodat ik ze tenminste niet in mijn rug heb. Enkele seconden later sta ik dan ook met mijn rug tegen de muur, trap ik er één weg terwijl ik een ander neersteek. Ik moet zoveel tegelijk doen. Niet ver van mij vandaag staat het kleine, wat tengere meisje als een bezetene op ze in te hakken en het verbaasd me iets dat ze zo goed is. Van Ryan verbaasd het me echter niets.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar

Naast me zie ik Jess verdwijnen, die Daryl probeerde te helpen. Hij lag op de grond en alles leek snel te gaan. Jess haalde de Walker boven hem neer en werd tegen de muur gedreven. Ze begon nog harden op ze in te hakken. Ik moest toegeven dat ze goed was. Net zoals zij baande ik me ook een weg naar de kerel, terwijl ik nog een paar zombies wegtrapte. Net voor ik hem recht kon trekken werd mijn hand beetgenomen. Een Walker had zijn mond al geopend en al direct moest ik hem de schedel in slaan.

Rebecca Morgan

Mooi bedankje was dat, ik had hem zonet geholpen en nu kwijlde hij me half onder. Met gefronste wenkbrauwen ging ik door met Walkers doden. De groep was al geslonken in aantal. Jess naast me stond al tegen de muur gedrukt. Ryan zag ik nog vechten met een Walken. Achter hem lag iemand op de grond. Daryl.
Ik fronste. Dankzij de man en de vrouw had ik nu de prefect kans om hem te helpen. Even overwoog ik het om hem gewoon te laten liggen, maar dat kon ik niet maken. Behendig slalomde ik voorbij de soldaat. De Walker die boven op hem lag trok ik van hem af en met mijn overige kracht probeerde ik hem recht te trekken. Ik snapte niet waarom ik hem nog recht hielp. Hij had een hekel aan mij, ik aan hem. Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem te grabbel te laten liggen.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 23:02 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
De Walker is ontiegelijk zwaar. Hoewel ik heen en weer probeer te rollen om hem van me af te krijgen, blijft hij me in zijn houtgreep houden. Ik kijk in het gezicht van het monster en hoor plots hoe de gorgelende ademhaling stopt. De Walker heeft een mes in zijn achterhoofd gekregen en zakt levenloos op me neer. Meteen daarna krijgt hij nog een mes in zijn achterhoofd en wordt het gevaarte van me afgerold. Als ik opkijk, zie ik Rebecca boven me staan. Ze pakt mijn arm beet en probeert me recht te trekken, maar nu de Walker van me af is, weet ik zelf wel op te krabbelen. Ik kijk haar even aan. "Bedankt," murmel ik bijna onhoorbaar. Van alle mensen die me hadden kunnen redden, was zij het geweest. Dat was wel het laatste wat ik had verwacht. Toch kwam het eerste mes niet van haar. Ik zie hoe Jess van haar positie af is en inmiddels met haar rug tegen de muur staat. Ik werk me naar haar toe om haar te helpen. De muur in je rug hebben is niet prettig als je vijf of meer Walkers op je af ziet komen. Ze scharen zich dan als een groep om je heen, sluiten je volledig in. Ik kijk even naar links en knik de vrouw toe, ten teken dat ik het waardeer dat ze me daarnet is komen helpen. Snel kijk ik weer voor me uit. Er komen er direct weer een stel aangelopen. Mijn bijna dood ervaring heeft me alleen maar meer energie gegeven. Ze moeten nu niet denken dat Daryl Dixon een lousy-ass pussy is met een te grote bek. Ik kan doden, heb de afgelopen tijd niet anders gedaan, en dat laat ik ze zien ook. Met alle kracht die ik in me heb hak ik hoofden af en duw ik messen in schedels. Met deze groep gaat het echt snel. Als de laatste Walker is omgelegd, stop ik mijn mes weg. Een korte stilte, die alleen verbroken wordt door het lichte gehijg van de vier personen in de ruimte, volgt. Ik kijk de mensen stuk voor stuk aan en voel een stukje voldoening. Ondanks dat ik twee van deze mensen niet ken en er eentje totaal niet mag, hebben we een hele horde neergehaald. We hebben gehandeld als een groep, en daar mogen we best een beetje trots op zijn.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 23:30 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Om Daryl omhoog te helpen, heb ik toch geen tijd meer omdat ze van alle kanten lijken te komen. Daarbij lig je onder een dooie nog redelijk veilig omdat ze je niet opmerken, maar ik zie wel dat hij al snel weer overeind staat. Volgens mij was het dat meisje, met die donkere haren, die hem had geholpen. Ze leken nogal vijandelijk naar elkaar, niet echt aardig, maar misschien heb ik dat verkeerd gezien. Daryl werkt zich een weg naar mij toe om me te helpen, als ik tot de ontdekking kom dat deze groep te groot is om met de muur in je rug te werken. Ze sluiten ze in en hoewel ik het nog net af kan handelen, ben ik wel dankbaar voor zijn hulp. Hij knikt kort naar mij en ik laat verder niets merken, zo is het wel goed denk ik. We gaan er redelijk snel doorheen en Daryl legt de laatste om. Gelukkig maar, mijn rechterarm tintelt wat vermoeid door het vele hakken. Even heerst er een stilte en het geeft me de gelegenheid om op adem te kopen. "Ik wist niet dat het schip zo dichtbevolkt was." mompel ik dan als ik de gangen doorkijk. Het lijkt nu leeg te zijn, gelukkig. "Hoe komen ze ineens zo in een horde en naar boven?" vraag ik vervolgens, meer nieuwsgierig dan dat ik het beledigend naar hun bedoel. Mijn blik flitst van het meisje naar Daryl, ik heb geen idee wie het antwoord gaat geven en of ik die wel ga krijgen. Ik voel me nog altijd een beetje de vreemdeling, want dat ben ik ook. Een indringer, maar wel een hulpvolle zoals ze nu hebben kunnen zien. Het geeft me een goed gevoel dat we ze allemaal neer hebben gekregen zonder iemand te verliezen.

Rowan Ava Carter

Zodra ik in de gang staan, voel ik me verloren. Onder me hoor ik de hakkende en de gorgelende geluiden en voor de rest is het doodstil. Als ik enkele langzame passen vooruit zet, worden de geluiden ook minder. Hoe zou het geweest zijn als ik beneden was gebleven? Misschien is het wel prettig om een walker te zijn, wie weet? Ik voel me net een domme hippie omdat ik aan zulke dingen begin te denken, het slaat eigenlijk nergens op. Waar is die altijd aanwezige drang om te overleven gebleven? Ik sukkel wat rond door de gang, omdat ik niet weet wat ik moet doen. Misschien kan ik mijn kamer weer eens opruimen, die is nogal een troep geworden. Ik heb zelfs in mijn kleding in het normaal altijd schone bed geslapen. Ik ben al chagrijnig genoeg, dus dat kan er eigenlijk nog wel bij. Ik loop met langzame passen naar mijn eigen kamer en open de deur ervan. Het ruikt redelijk schoon, een beetje fris en er hangt nog een slaapgeur in de lucht, het ruikt een beetje naar mij. Ik glimlach iets hopeloos en sluit de deur achter mij. Ik maak het bed op, trek de lakens mooi recht en strijk de kreukels er met mijn hand uit. De vlekken op het tapijt zijn misschien wel het moeilijkst, ze zijn van walkerbloed en dat heb ik liever niet in mijn kamer eigenlijk. Ik loop naar de badkamer, pak een bak met water en een sponsje, die ik meeneem en op de grond neerzet. Ik ga er op mijn knieën naast zitten en begin de lelijke vlekken uit het tapijt te schrobben op een flink hardhandige manier. Mijn vingers voelen week van het water en mijn handen gaan er pijn van doen en worden rood, zo hard schuur ik over de grond heen ermee. Misschien ben ik wel gewoon gek aan het worden, dat ik mezelf af probeer te leiden met schoonmaken. De vlek is hardnekkig en ik ga gewoon door tot mijn handen beginnen te bloeden omdat ze elke keer over de grond schuren. Het sponsje is niet echt ideaal.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 23:56 ]

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
'Hoe komt er ineens zo een horde boven?'
Het antwoord op die vraag was nu niet bepaald moeilijk: ze kwamen af op alles wat ademde, als wat bewoog, alles wat leefde... Alleen leven kon je het niet echt noemen. Het was meer overleven. Survival of the Fittest. Al kon je dit alles behalve een natuurlijke selectie noemen.
Mijn ogen flitsten kort naar iedereen in de kamer. Het magere meisje was verdwenen.

Rebecca Morgan
Ik stond nog steeds verbaasd van het feit dat Daryl zonet 'Bedankt.' gemompeld had. Had ik dat wel goed gehoord?
Mijn plan was eigenlijk geweest om 'm te smeren zodra alles wat mormelde dood was, maar dankzij mijn eigen gedachtes voelde ik een paar ogen op mijn gericht en een vraag.
'Waarom zijn jullie zo verbaasd?' vroeg ik. 'Het wemelt hier van de walkers en het is niet de eerste keer dat dit gebeurd.'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Ik wist niet dat het schip zo dichtbevolkt was," zegt Jess terwijl ze op adem komt. "Hoe komen ze ineens zo in een horde en naar boven?" Haar ogen flitsen even naar mij, maar ik ben niet van plan antwoord te geven. Hoewel het wel degelijk Rowan was geweest die totaal onverstandig en zonder na te denken naar een nog niet ge-cleande gang was gegaan, wil ik niet de indruk opwekken dat ik haar daar de schuld van geef. Ik bijt op mijn lip en kijk naar de grond. Mijn pols tintelt nog steeds van de Walker die hem zo even nog tegen de grond had gedrukt. Als Jess er niet was geweest (en, vooruit, als Jess er niet was geweest Rebecca..) was ik nu dood geweest. Of nog erger; zwaargewond dankzij een beet. Als ik echt fucked was geweest, had Rowan mijn bloed aan haar handen gehad. Ik vraag me af of ze zich dat eigenlijk wel beseft. Ik vraag me af of ze er überhaupt iets om geeft. Als ze een beetje had nagedacht, had ze geweten dat je nooit zomaar in je eentje een onbekende gang in moet gaan. In je eentje rondstruinen is sowieso al een slecht idee. Het wordt nog pijnlijker als ik me besef dat ik haar dat gisteren juist op het hart heb gedrukt. Zou ze dit expres hebben gedaan? Om mij nog dieper een hak te zetten? Dat zou laag zijn, zeg.. Rebecca kijkt ons met een lichte frons aan. "Waarom zijn jullie zo verbaasd?" vraagt ze dan. "Het wemelt hier van de Walkers en het is niet de eerste keer dat dit gebeurd." Ik kijk haar aan. "Dat is waar, maar het is wel de eerste keer dat er zo'n grote horde binnen het schip aanviel." Zonder Jess en Ryan waren onze kansen aanzienlijk kleiner geweest. Ik knik ze beide toe. "Bedankt voor de back-up," grom ik.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 9:13 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Daryl krijgt een bedrukte gezichtsuitdrukking na mijn vraag, ik was alleen nieuwsgierig, meer niet. Toch vraag ik me wel af waarom hij ineens zo kijkt en op zijn lip bijt, maar mijn aandacht word getrokken door het meisje dat antwoord geeft met een frons op haar gezicht. "Waarom zijn jullie zo verbaasd?" vraagt ze. "Het wemelt hier van de Walkers en het is niet de eerste keer dat dit gebeurd." Niet de eerste keer? Hoe kunnen ze hier dan zo leven? Misschien is de groep daarom wel zo klein, want ik heb verder niemand gezien. "Dat is waar, maar het is wel de eerste keer dat er zo'n grote horde binnen het schip aanviel," stemt Daryl in en knikt naar ons. "Bedankt voor de back-up." Hierop knipoog ik kort naar Daryl dat het wel goed zit, alsof het een probleem is voor ons, we kunnen wel wat hebben en zij lijken ook wel wat extra verdediging te kunnen gebruiken, wat ons alleen maar beter uitkomt. Tot nu toe lijkt het me een aardige groep, de agressie bij binnenkomst was niet meer dan logisch, maar is nu al bijna helemaal verdwenen. Daryl blijkt best aardig te zijn, net als de rest. "Ik snap alleen niet zo goed hoe jullie op een schip kunnen leven dat nog niet opgeruimd is." mompel ik, omdat ze het had laten klinken alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ze in je eigen huis leven. Hoe slapen zij in godsnaam 's nachts? De gangen boven waar we sliepen lijken inderdaad rustiger te zijn, misschien ruimen ze alleen op wat ze gebruiken, al liggen hier en der toch lijken verspreid. Nou ja, het is beter dan in de openlucht slapen en kijken waar de walkers dan vandaan komen.

---

Your make-up is terrible