{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Ben je helemaal gek geworden, wil je al die walkers je kant op?" hoor ik plots een stem roepen. Ik draai mijn hoofd omhoog en verlies daarbij bijna mijn evenwicht. Het is dat gastje Tyler. Ryan komt naast hem staan en mompelt hem wat toe. Licht hoofdschuddend kijkt hij me aan. Ik kijk Tyler pissig aan. Hij staat nu zelf net zo hard te schreeuwen. "Jackass," mompel ik binnensmonds. De twee mensen boven me vertroebelen weer een beetje en snel kijk ik weer voor me uit. "Daar had je dan eerder aan moeten denken," antwoord Jess onverschillig. Ik kijk haar woedend aan. Niemand komt godverdomme aan die motor. Nooit niet. Wat er ook gebeurd is. "Daarbij zullen ze hem vast niet expres gaan slopen, neem ik aan. Die twee zullen ook wel inzien wat het met jou doet en dat het een vervoermiddel is die ze ten goede kunnen gebruiken," vervolgt Jess. "Volgensmij begrijpen die twee niet zo heel ve-". Mijn zin wordt afgebroken als ik in de verte het vertrouwde, karakteristieke geluid van het startende voertuig hoor. Het klinkt onwerkelijk om het van zo ver te horen, terwijl ik zelf niet op het zadel zit. Met moeite zie ik dat Rebecca op het zadel zit en Rowan achterop gaat. De eerste kan niet eens fatsoenlijk bij het stuur. Als ze met moeite wegrijden, sla ik mijn handen in mijn haar en kijk ik naar de deur. Mede dankzij de drank heb ik het gevoel alsof ik moet kotsen. Merle's motor is weg. Naar de tering. Dat kan niet anders. Ik ben hem nu echt kwijt. Ik sla mijn arm weer om Jess' schouder heen en zucht. Jess heeft me overtuigd dat ik niet in staat ben om nu iets te doen. Ik heb geen keus dan te wachten op morgen om die twee op te wachten.

---

ars moriendi

[Dubbelpost ]

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 17:39 ]

---

ars moriendi

[Dubbelpost ]

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 17:38 ]

---

ars moriendi

[Oh heil de dubbelposts. :') Vierdubbelposts. Sorry!]

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 17:39 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Rowan, ik doe dit niet om je te helpen met wraak nemen," zegt ze. "Ik wil gewoon mijn grenzen verleggen." Ik knik gelijk hierop. "Ik ook." antwoord ik snel, hoewel het niet helemaal waar was. Toch zoek ik ook naar afleiding en afleiding waarmee ik gelijk hem heb is misschien wel de beste afleiding. Rebecca start de motor als ze erop zit, het geluid geeft me opnieuw de kriebels, goede kriebels. Het ziet er eigenlijk wel komisch uit, dat kleine meisje op dat grote ding. Ik ga snel achterop bij haar zitten en sla mijn armen om haar middel heen. Als hij boos wordt, heb ik nog wel iets achter de hand om tegen hem te gebruiken, dus slim van hem zal het niet zijn. "Kom, laten we gaan." zeg ik met een verheven stem om boven de motor uit te komen. Het klinkt werkelijk geweldig, het gebrul zorgt ervoor dat mijn hoofd leeg wordt en dat de pijn van binnen minder word, alsof het wordt verdoofd. Het voelt geweldig en we rijden nog niet eens.

Jessalyn Hope

"Volgens mij begrijpen die twee niet zo heel ve-" Hij stopt met praten als de motor tot leven komt en ik zie ze uiteindelijk wel als ze wegrijden. Daryl lijkt de wanhoop nabij te zijn, zijn handen slaat hij in zijn haar en hij kijkt naar de deur. Als hij zijn hand weer om mijn schouder heen slaat en zucht, probeer ik hem iets bemoedigend aan te kijken. "Kom, ik breng je naar bed," mompel ik als ik de deur open en hem naar binnen loods. "Ik maak je wel wakker als ze eerder terug komen." De deur valt achter ons dicht en er is geen geluid meer te horen. "Nou, nog één verdieping... Waar is je kamer?" vraag ik en ik zucht even. Het komt niet vaak voor dat ik voor iemand zorg, laat staan voor een man. Ik liet mezelf meestal door mannen verzorgen, al was ik toch redelijk zelfstandig en besloot ik zelf wat ik wilde en wat niet. Ik heb maar geluk dat deze apocalyps me zo aangesterkt heeft en me nog beter voor mezelf heeft leren zorgen. Het geluk lag dat wij niet in de grote stad woonden, denk ik en dat ik vrij snel doorhad hoe ik het beste kon overleven. Van sommigen hier vraag ik me nog af hoe ze het overleeft hebben hoor, ze doen nou niet bepaald de slimste dingen en ik weet nog niet zeker of ik hier wel blijf, het overleven zal bijna even moeilijk worden met hen als in mijn eentje onder de sterren en zelfgemaakte verstop plekken waar ik tot rust kon komen. Hoewel ik hier beter slaap, lijk ik overdag meer problemen te hebben. Ik sleep Daryl gelijk richting de trap, maar mijn eigen benen voelen zwabberig aan van de drank.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Kom, laten we gaan," brulde ze haast in mijn oor en nog klonk het maar zacht.
Ik knikte en stuurde het ding de weg op. Het ging nog niet zo onhandig als ik verwacht had, om eerlijk te zijn reed dit schatje wel lekker. We begonnen steeds aan snelheid toe te nemen en ik kon het niet laten om even lachend te schreeuwen. Motorrijden was opeens twintig keer leuker als het niet mocht en het tijdens een zombie apocalyps was.
Huizen schoten voorbij, terwijl ik behendig een paar verspreid staande auto's ontweek. Ik had mezelf voorgenomen om geen enkel krasje op Daryls motor te maken. Dat wilde ik hem niet aandoen.
Rowan mocht blij zijn dat ik mijn haren vast had gedaan, anders proefde en zag ze nu waarschijnlijk niets anders dan haar.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca knikt en stuurt de motor de weg op, het gaat niet zo soepel als Daryl deed, maar toch heb ik er bewondering voor. Ze weet hoe ze hem moet gebruiken. We rijden over de weg en ze laakt hem flink wat sneller gaat, waarna ik haar lachend hoor schreeuwen en ik zelf ook in de lach schiet. De vrijheid komt weer terug, al zit er nu een naar randje aan. Een slechte herinnering, iets pijnlijks. Het voelt niet helemaal goed, maar ik probeer het gewoon te negeren. Ik klem mezelf goed vast aan Rebecca omdat ik nog altijd bang ben om eraf te waaien of zo, vanwege de wind die langs ons heen blaast en vandaag waait het nog erger dan gisteren. De grijns op mijn gezicht is niet zo groot als toen, maar hij staat er alsnog wel. Toch maak ik me lichtelijk zorgen om waar we heen gaan en als we terug komen. Daryl zal wel behoorlijk pissig zijn, maar dat ben ik ook. Het verdriet zet zich langzaam om in een enorme, stormachtige woede tegenover hem. Ik probeer het zoveel mogelijk bij me te houden, maar ik weet dat zodra hij zijn mond beschuldigend tegenover mij open trekt, dat hij dan de volle lading van mijn scherpe tong gaat krijgen, harder en pijnlijker dan tot nu toe.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Kom, ik breng je naar bed," zegt ze met een lieve blik op haar gezicht. Ze is zo zorgzaam voor me. Ik mag van geluk spreken dat ze er nu is, anders had ik, dronken als ik ben, in een woedeaanval waarschijnlijk heel wat schade aan de boot aangericht. We lopen - nouja, Jess loopt, ik hang aan haar, de deur uit. "Ik maak je wel wakker als ze eerder terug komen." De deur valt achter ons dicht. Plots is het helemaal stil. "Nou, nog één verdieping... Waar is je kamer?" vraagt ze waarna ze zucht. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ik bezorg haar zonder twijfel handen vol werk, maar ik ben op dit moment te troebel bij geest om er echt bij stil te staan. "Masterbedroom, wat denk jij dan?" antwoord ik schamper. We wankelen de trap op. Als we de slaapgang oplopen ga ik ons vast voor naar mijn kamer. Als ik de deur openmaak, is het eerste wat ik zie de berg verscheurde kleding. Oeps. Ik draai mijn hoofd naar Jess en probeer iets van een glimlach te creeeren. Vervolgens laat ik haar los en loop ik in een paar passen naar mijn bed. Dan wel niet in een rechte lijn, maar oké. Ik laat me op mijn rug vallen en sla een zucht van verlichting. De hoofdpijn is erger geworden. Godverdomme, ik heb morgen een kater zo groot als een tijger. Ik trap mijn schoenen uit, haal het shirt over mijn hoofd heen en klim in bed. "Trusten, Jess," grom ik naar de vrouw die me naar bed heeft gebracht. Dan draai ik me op mijn zij en sluit ik mijn ogen. Hoewel ik me voorneem te gaan nadenken over de aanpak van de twee morgenvroeg, val ik na twee minuten alsnog als een blok in slaap.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Masterbedroom, wat denk jij dan?" antwoord hij erop, hoewel ik geen idee heb waar die nou weer moet zijn en wat hij ermee bedoeld, trek ik hem mee de trap op en de juiste gang in, waar mijn slaapkamer ook ligt. Daryl lijkt de weg nog te weten, gelukkig en leid mij erheen. Als hij de deur opent, snap ik waarom hij het de masterbedroom noemt. Het is groter en zeker luxer dan de kamer die ik heb, hij heeft het maar getroffen, hoor. Hij lijkt de leider van het schip te zijn, hoewel er twee rebellen tussen zitten en heeft beste kamer, ziet er het weldoorvoedst uit. Ja, dat overtref je niet zomaar. Het enige wat er mis is, is de hoop met verscheurde kleding. Wat heeft hij uitgespookt? Nou, niet mijn zaken en dat besef ik maar weer eens als hij naar me glimlacht, me los laat en voorzichtig door de kamer heen naar het bed probeert te lopen. Het lukt hem nog best, al kan hij zeker niet meer recht lopen. Hij laat zich op zijn rug vallen en ik blijf nog even staan om te kijken of alles goed gaat, wat zo lijkt te zijn. Ik glimlach iets al hij zich zo half uitkleed, dat had ik kunnen hebben. Ik had het eigenlijk, maar te kort. Ik snap ook niet goed dat hij voor de zwakste van de groep gekozen heeft, maar dat is zijn eigen keus. "Trusten, Jess." gromt hij en hij draait zich op zijn rug. "Slaap lekker." murmel ik en ik sluit de deur achter me als ik wegga. Jezus, wat een dag. Nu maar hopen dat het morgen beter gaat. Wat moeilijk zwalk ik naar mijn eigen kamer en vraag ik me af wie morgen de grootste kater zal hebben. Op goed geluk gok ik op Daryl. Als ik in mijn eigen kamer ben neem ik een paar slokken van het water en duik ik ook mijn bed in. Lang zal ik toch niet slapen, dan heb ik tijd om te kijken of ze al terug komen en om Daryl wakker te maken.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Ik hoorde behoorlijk weinig over het gebrul van de motor heen, maar ik voelde Rowan zachtjes lachen en zich wat beter aan me vastklampen, waardoor ik een stuk vertraagde.
'Waar wil je heen?' Mijn stem schalde boven het luide geplutter van de motor uit. Volgens mij kwamen we aan het einde van de lange boulevard en om eerlijk te zijn wist ik hier bijna niets zijn behalve de stad. Maar ook de stad leek me allesbehalve een goed idee.
Dit voelde goed, maar gaf me niet de kick die ik precies wilde voelen. Die kick die je kreeg toen je een klein kind was en je voor het eerst een snoepje uit de pot ging pikken of gewoon iets ging doen wat niet mocht. Of nog erger, de adrenalinestoot die je kreeg als je in het geheim grafitti ging spuiten op muffe oude treinen en in allerijl alles bijeen moest scheren en rennen om maar niet gepakt te worden. Ja, ik had het ooit gedaan in het treinstation en ik was er nooit voor gepakt geweest. Het was mijn manier om mijn creativiteit te uiten.
Mijn ogen geleden over het landschap. Een paar eenzame Walkers keken op toen we als gekken voorbij raasden, maar leken de moeite niet te nemen om achter ons aan te gaan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca vertraagd plots een stuk als we al een stuk de weg over zijn geschoten. Prachtig om de weg voor jezelf te hebben, zeg. "Waar wil je heen?" roept ze boven het geraas van de motor uit. "Straks rechtsaf." zeg ik tegen haar. Ik heb geen idee waar die weg heengaat, maar het is een andere kant dan Daryl en ik gehad hebben de vorige keer en die liep niet zo goed af dus daar wil ik ook echt niet meer heen. "Misschien vinden we ergens een tankstation waar nog brandstof ik." vervolg ik mezelf luid, omdat ik aan de getalletjes kan zijn dat er niet zo heel veel meer inzit. Genoeg om even heen en weer te rijden, maar een tweede keer zit er dan niet in. De wind suist in mijn oren en ik grijns nog altijd, terwijl ik verlangend naar de natuur kijk. De huizen en leeggeroofde winkels begin langzaamaan plaats te maken voor bomen en grasvelden. Af en toe lopen er walkers op, maar het is redelijk rustig. Ik mis de tijd dat je gewoon door de bossen kon struinen zonder bang te hoeven zijn voor je leven. Ik vond het altijd zo leuk om op kamp te gaan toen ik klein was, al heb ik er niet veel overlevingskills van overgehouden.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

'Straks linksaf!' Ze klonk alsof ze wist waar we heengingen. 'Misschien vinder we ergens een tankstation waar nog brandstof is.'
Ik knikte. Laten we hopen, want ik had geen zin om een heel eind terug te wandelen.
Aan de eerste splitsing sloeg ik rechtsaf.
Op het eerste zicht leek er geen tankstation te zijn, maar het leek erop alsof we op een hoofdbaan zaten en daar kwam je er normaal gezien wel wat tegen.
Mijn ogen schoten weer naar hun hoeken. De ene winkel na de andere schoot ons voorbij. De hemel was gevaarlijk donker geworden en het leek erop dat we storm konden verwachten.
'Is er nog een winkel waar je heen wil. De leuke kleren en schoenen liggen nu toch te grabbel,' zei ik als een echt meisje.
Tenzij ze nood had aan huishoudartikelen of stijltangen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze volgt mijn instructies op en we rijden een andere weg in, na een tijdje komen er allerlei winkels langs, dus hier moet wel iets zijn. Nu maar hopen dat het nog niet geplunderd is zoals de rest. Wij zijn er in ieder geval nog niet geweest. "Is er nog een winkel waar je heen wil. De leuke kleren en schoenen liggen nu toch te grabbel." vraagt ze aan me en ik schiet even in de lach. Ik heb echt wel andere dingen aan mijn hoofd dan dat, maar toch mis ik het winkelen, het optutten met al die make-up en andere dingen. Toch ga ik mijn leven niet wagen om dat te gaan zoeken. Het valt me op dat het wat donkerder begint te worden, ik hoop maar niet dat het erger word, dat lijkt me een slecht geval. "Nee, bedankt." grinnik ik erop. "Laten we maar gewoon doorrijden en iets nuttigs vinden, dan is het tenminste niet alleen om onze grenzen te verleggen geweest." zeg ik op een iets obstinate toon, omdat ik weet dat we toch al heel erg fout zitten. "Kijk!" roep ik uit als ik een tankstation zie en ik wijs er met mijn hand naartoe, langs haar heen. Veel zullen ze niet hebben, maar een beetje moet lukken, toch? Anders kunnen we het nog uit stilstaande voertuigen proberen te halen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Laten we maar gewoon doorrijden en iets nuttigs vinden, dan is het tenminste niet alleen om onze grenzen te verleggen geweest." Daar gaf ik haar gelijk in. Misschien spaarde Daryl ons wel wat als we nog iets nuttigs bij hadden.
Ik reed door, terwijl de grote winkels een voor een voorbij flitsten. Meubelwinkels, kledingwinkels, grootwarenhuizen, ... "Kijk!" riep Rowan opeens uit. Ik volgde de vinger die uitgestoken zat. Een verlaten tankstation pronkte aan de zijkant van de weg. Ik sloeg snel rechtsaf en bracht de motor tot stilstand.
Er leek met het ding geknoeid te zijn, want de teller was tilt geslagen. Tof, gratis benzine. Al betwijfelde ik of er nog veel in zou zitten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca slaat snel rechtsaf de weg af en brengt de motor tot stilstand. Ik spring van achter de motor af en kijk om me heen. Het lijkt erg stil te zijn. "Doe jij de benzine? Dan ga ik binnen even kijken." zeg ik tegen haar, zonder op een antwoord te wachten loop ik verder en duw ik de deur van het kleine winkeltje open. Ze verkopen normaal altijd eten en andere dingetjes, maar nu is het een ravage. Ik kijk om me heen, het is redelijk donker binnen en ik hoop maar dat er geen walkers zitten. Als ik even rondstruin, zie ik dat er wel wat etenswaren hier en der zitten, maar veel dingen zijn allang over datum. Ik prop een paar pakjes kauwgom in mijn vestzakken en zoek verder rond, terwijl ik een kauwgompje in mijn mond stop en op begin te kauwen. Als ik iets hoor verschuiven, blijf ik stijf stilstaan. Er komt verder niets, dus ga ik weer verder met rondlopen. Als ik een pakje paracetamol tegenkom, moet ik zacht lachen en steek ik het toch maar in mijn zak. Als ik me omdraai en naar buiten wil lopen, verspert een walker de weg. Ik schrik even, hij is redelijk groot, maar langzaam. Zijn enkel is in een vreemde hoek omgebogen. Ik ril eens, pak mijn mes en hak in op zijn hoofd. Ik moet het twee keer doen voordat het me ook goed lukt en ik loop snel weer naar Rebecca toe. "Gelukt? Ik heb kauwgom."

---

Your make-up is terrible