[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 1 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,2 - Julia Delhi Greenwood. - Ceremonials
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Firebolt

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 16:39 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Katarina
“Die soep is toch niet te haggelen, maar Benjamin had brood gepikt van de edelen, misschien moeten wij ook wat halen.”
Zachtjes grinnik ik en mijn buik doet gezellig mee. Ze knort harder dan daarnet, iets wat ook wel logisch is want brood klinkt toch iets aantrekkelijker dan aangelengde groente, uitgelekte afgescheurde kool en een laagje slootwater. Helaas, ik heb mezelf in een vermoeiende positie weten te krijgen. Een positie waar je geen keuzes kan maken, of mag maken, het is net hoe je het bekijkt. Een positie waar je, je mond niet open kan niet, maar gesloten houden is ook uit den boze. Een eenzame positie. Mijn moeder zei vroeger altijd als ik met het woord eenzaam kwam opdraven: “Meisje, Katarina, eenzaamheid bestaat niet, die creëer je zelf.” Toen, als zeven à acht jarige geloofde ik mijn moeder. Je geloofde je ouders altijd op die leeftijd, maar nu ligt het allemaal anders. Ik geloof haar niet meer, in ieder geval niet meer over eenzaamheid want die creëer je niet zelf. Eenzaamheid word je opgelegd, daar kan je niet aan doen. Je kan er wel iets aan veranderen – mits je in een gunstige positie zit, natuurlijk. Ik slik zachtjes als ik over mijn moeder nadenk. Mijn moeder had vele wijsheden, veel meer dan mijn tweede vader. Als ik haar erover vroeg vertelde ze me altijd dat ze die van mijn echte vader had. Een wijze man. Ze sprak altijd met respect en intens veel liefde over de man. Haar ogen leken altijd te schitteren als ze over hem praatte. Vanaf de eerste keer dat ik die glinstering in haar ogen zag, de liefde in haar stem hoorde en haar lichaamstaal zag, wist ik dat ik die liefde ook wilde kennen. Dat ik best eenzaam wilde zijn, eenzaam met liefde. Een kleine glimlach trekt over mijn gezicht en ik schud het idee uit mijn hoofd. Liefde, als vieze jonge vrouw in een bos vol met kinderen opzoek naar God en Jeruzalem, nee, liefde voor zo’n vrouw bestaat niet.
Ik wil net een opmerking maken over Benjamin zelf gestolen brood als ze over Jeruzalem begint.
“Het lijkt me een prachtige stad, uit wat ik van verhalen gehoord heb. Als ik deze tocht volbreng, worden mijn zondes me vergeven. Ik doe deze toch voor mijn ouders, dat verdienen ze. Jeruzalem zal voor mij een stad met nieuwe kansen zijn.”
“Zondes,” herhaal ik zonder geluid. Hoe had ik zondes kunnen vergeten in mijn verhaal, het aller stomste wat ik had kunnen doen. Ik knik instemmend met haar verhaal.
“Nieuwe kansen,” zeg ik zachtjes. “Wat wil je dan veranderen in Jeruzalem wat je thuis niet had? Wil je daar echt anders zijn dan hier? Als een nieuw begin met een nieuwe persoonlijkheid, zonder zondes, zonder schuld, maar altijd met het verleden?”
Vragend kijk ik haar aan. De uitdrukking ‘een nieuw begin’ heb ik nooit begrepen. Je kan toch niet je verleden aan de kant gooien en helemaal opnieuw beginnen. Al je daden zullen je achtervolgen, altijd. Even ril ik als ik aan mijn neefje denk. Hij wilde ook een nieuw begin, of iets wat daar op leek. Veel kans daarvoor kreeg hij niet, zonder hand heb je gestolen. Je achtergrond achtervolgt je altijd.
Even krab ik op mijn hoofd en bekijk ik mijn nagels, wat er van over is dan. Ze zijn helemaal zwart en kort. Alles zit onder de modder en drap. We stikken van de luizen en vlooien. Je weet niet meer wie gewoon jeuk heeft of ook getroffen is door de kleine beestjes. Het is de kunst om de beetjes te negeren ook al word je er gek van. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip waarbij er een beetje aarde in mijn mond beland. Het is niet anders, Katarina, het is een kwestie van weken.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Philip Robbert Boleyn
Vader kucht even, wat simpelweg betekent dat de anderen de kamer verlaten moesten. "Philip, luister jongen." begon hij bars, hij klonk ongeduldig. "Ooit moet het er eens van komen." liet hij er achteraan volgen nadat hij een grote slok wijn genomen had. "Bovendien, Amilia is een perfecte kandidaat." zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Zijn hand vloog naar de mand met broodjes en griste er een uit, die hij rijkelijk met beleg besmeerde.
Amilia, dat meisje van vijftien? Ik sloeg mijn handen uit woede met een klap op de eikenhouten tafel. "Vader, ze is víjftien!" zei ik vol minachting. Hoewel ik wist dat het nog geen eens zo gek was, met een jong meisje trouwen.
"Mijn jongen, je moeder was veertien toen ik met haar trouwde." zei mijn vader na mijn uitbarsting. Het kwam waarschijnlijk door de wijn dan hij niet gigantisch boos op me werd. "Het lijkt misschien jong, maar oud of jong, het blijven vrouwen." zegt hij, waarna hij een barstende lachsalvo laat klinken. Hij was dronken, dat kon ik zo merken. "Bovendien-" hij neemt een slok wijn voordat hij verder gaat. "Zeggen ze dat jonge wijven beter zijn in bed, veel energierijker." vertelt hij me.
Ik had nog geen woord gewisseld met die Amilia, dat hoefde ik ook helemaal niet. Om nou te trouwen met dat kind, nee bah. Waarom zou ik eigenlijk, ik heb niemand nodig om mijn bed warm te houden. En als ik daar behoefte aan heb, keuze zat. Waarom moet ik me binden aan een vrouw?
"Vader, ik wil dat wijf niet." zeg ik koppig terwijl ik nog een slok wijn neem.
"Je hebt niks te willen, Phillip. Bovendien heb ik al met haar oom gesproken, alles is al geregeld." zegt hij terwijl hij zijn ogen neerslaat, hij wist dat hij die beslissing niet zonder mij had moeten maken.
Ik verlaat woest de tafel, waarna ik bijna vergeet me te excuseren. "Excuseer me, vader." had ik beleefd, doch kwaad geroepen.

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Gamgee schreef:
Eden Celeste Lightwood – Vriendengroep
Wanneer tegen Jack begint te praten blijft hij stilstaan. Ik loop naar hem toe en samen lopen richting de ingang van het gebouw. 'Ik heb niet echt veel keus, denk ik,' gromt Jack terwijl hij aan de festivalarmbandjes, die rond zijn pols zitten, frummelt. Ik haal mijn schouders op. 'Je spijbelt wel vaker, dus dat had je nu ook kunnen doen.' Hierna frons ik iets, omdat ik me bedenk dat zijn vader het waarschijnlijk niet erg zou waarderen als hij niet mee zou komen. 'Heb ik al gezegd dat ik het hier haat? Want dat doe ik, heel erg,' mompelt hij chagrijnig. 'Hmm, nog maar zo'n negenennegentig keer,' grinnik ik iets plagerig.
Inmiddels zijn we door de ingang van het gebouw gelopen. 'Na zowat heel je leven hier elke week te komen, raak je het wel een beetje beu...' Hij zacht theatraal, waarop ik grinnik. Vervolgens haalt hij een flesje water te voorschijn en neemt hij daar paar slokken van. 'Ach, bekijk het positief, je kan nu de hele dag met mij optrekken, al zal je me wel moeten delen met Thomas.' Ik glimlach kort naar Jack wanneer ik mijn blik over de groep mensen laat glijden, opzoek naar Thomas. Al snel vind ik hem en roep ik hem, waarna ik hem gebaar naar Jack en mij toe te komen, aangezien hij nu nogal eenzaam staat.

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep
Eden haalde haar schouders op. "Je spijbelt wel vaker, dus dat had je nu ook kunnen doen," antwoordde Eden op zijn 'niet veel keus'-gedoe, waarna ze haar wenkbrauwen fronste.
Jack trok een wenkbrauw op en keek haar aan.
"Ja, dat zou vast en zeker een goed idee zijn," mompelde de jongen grimmig.
"Hmm," reageerde Eden wanneer Jack zei dat hij het hier haatte. Er vormde zich een grijns op haar gezicht. "Nog maar zo'n negenennegentig keer." Ze grinnikte even. Jack sloeg geërgerd zijn ogen ten hemel. Het zag er vast arrogant uit, maar zo was hij.
Op dit moment.
"Ach, bekijk het positief," ging ze verder, "je kan nu de hele dag met mij optrekken, al zal je me wel moeten delen met Thomas." Ze glimlachte even kort, waarna ze een blik over de groep wierp om haar vriendje te zoeken. Ze vond hem en riep hem, waarna ze hem wenkte om bij Jack en haar te komen lopen.
"Right, Eddie. Dat lijkt me een leuk vooruitzicht!" zei Jack quasi-opgetogen met een fake vrolijke lach om zijn lippen.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 20:31 ]

---

help

Thomas Finnegan Puckett • Vriendengroep
Thomas sjokte was achter de groep aan, maar luisterde niet echt naar de gidsen of andere begeleiders. Zijn enthousiasme verminderde naarmate ze verder kwamen in het Wetenschappelijk Centrum en doordat Tom eerder achteraan de groep liep, begreep hij geen woord van wat er gezegd werd. Verschillende groepjes ontstonden zoals het kliekje giechelende meisjes naast hem die steeds blikken wierpen op de jonge gids. Thomas rolde met zijn ogen maar kon een glimlach niet onderdrukken. Ze waren ook zo komisch om te zien. Net op het moment dat Thomas zijn iPhone en headset wilde uithalen hoorde hij een stem zijn naam roepen. Verrast keek Tom om zich heen en zag toen Eden staan, die hem wenkte. Tom stak de iPhone terug in zijn zak en liep naar het blonde meisje toe waar hij zowel Eden als Jack begroette.
"Hoe gaat het met jullie?" vroeg hij grijnzend en sloeg zijn arm om Edens schouder heen. Ze hadden elkaar nog maar net op de bus gezien maar met die zin startte Thomas zowat elke conversatie. "Is dit centrum niet van je vader, Jack?"

---

kindness is never a burden.

Eden Celeste Lightwood - Vriendengroepje
Jack trekt zijn wenkbrauw op nadat ik heb gezegd dat hij wel had kunnen spijbelen, maar al snel bedenk ik me dat dat nu niet zo handig zou zijn, aangezien zijn vader de eigenaar is van het wetenschappelijke centrum. 'Ja, dat zou vast en zeker een goed idee zijn,' mompelt hij grimmig. 'Kom op, Jackie, niet zo treurig. Je nu nog altijd snel weggaan als je hier niet heen wilt, dan ga ik wel met je mee,' opper ik.
Vervolgens slaagt hij geërgerd zijn ogen ten hemel als ik hem heb gemeld dat hij het nog maar negenennegentig keer heeft gezegd dat hij het hier haat. Hij ziet er daardoor iets arrogant uit, maar daar trek ik me niks van aan, hij is niet echt zo naar mijn mening. Hierna probeer ik hem iets op te vrolijken door te zeggen dat hij nu de hele dag met mij kan optrekken, ook al zal hij me dan wel moeten delen met Thomas. 'Right, Eddie. Dat lijkt me een leuk vooruitzicht!' zegt Jack quasi-opgetogen met een neppe glimlach. Nu ben ik degene geërgerd is. 'Aardig doen, anders mag je je alleen gaan vermaken,' sis ik, terwijl ik vanuit mijn ooghoeken zie dat Thomas onze kant al op komt gelopen. 'Hoe gaat het met jullie?' vraag hij grijnzend en hij slaat zijn arm om mijn schouder. Ik glimlach iets en leun iets tegen hem aan. Hij is ruim een kop groter dan ik, maar daar heb ik totaal geen problemen mee aangezien ik zo, hoe zoetsappig en onnozel dit ook mag klinken, fijn tegen hem aan kan kruipen. Dat doe ik meestal als ik het koud heb, wat ik het ook echt vaak heb. Ik wil bijna tegen Thomas zeggen dat Jack nogal chagrijnig, als antwoord op zijn vraag, maar besluit het toch niet te doen. Dat zou Jack's humeur vast niet ten goede doen. 'Hetzelfde als hoe het in de bus ging,' grinnik ik daarom.
'Is dit centrum niet van je vader, Jack?' vraagt Thomas dan aan Jack. Verkeerde vraag. Zo onopgemerkt mogelijk geef ik Tom een por, als teken dat hij het beter hier niet over kan hebben.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amilia Megan Moore
Terwijl ik langzaam mijn brood besmeerde en opat, ving ik wat woorden op uit het gesprek van mijn oom. Ik mocht het dan misschien niet, maar dat betekende niet dat ik dat niet kon. 'Trouwen... Huwelijkskandidaat... Vijftien...' Ik zuchtte licht. Het ging weer over mijn huwelijk. Natuurlijk, ik ben al aan de oudere kant voor een huwelijk, en mijn oom was echt kieskeurig, maar ik ben mooi, zorgzaam en goed opgevoed. Zo moeilijk moet het toch niet zijn om voor mij een man te vinden?
Intussen was het gesprek tussen mijn oom en een andere man, ik kon niet zien wie het was, afgelopen. Nu draaide hij zich naar mij en pakte mijn hand. 'Nicht, luister eens.' Hij schraapte zijn keel en leek een beetje nerveus. Ik glimlachte vriendelijk naar hem. 'Je ziet het misschien als aankomen, maar het word tijd dat je gaat trouwen.' Ik knikte vriendelijk. 'Ik snap het, oom. Heeft u iemand kunnen vinden?' Hij keek me bijna verrast aan, er zat in ieder geval opluchting in zijn blik. Ik deed er nog een schepje boven op. 'Ik weet zeker dat u goed voor mij zal kiezen, of misschien zelfs al gekozen heeft. Ik weet zeker dat mij een fantastisch leven te wachten staat.' Hij glimlachte nu naar mij. 'Inderdaad, ik heb mijn keuze al gemaakt. Waarschijnlijk zal je trouwen met Philip Boleyn. Het is allemaal al geregeld.' Ik was sprakeloos, moest ik met die kwal van een man trouwen? Die vrouwen als speeltjes zag en geen respect had voor niemand, behalve zichzelf en zijn vader. Maar ik glimlachte, verborg mijn haat en walging onder plichtsgevoel en zei zachtjes: 'U hebt fantastisch gekozen, dank u wel.'

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Yuniper || Kruistocht
Katarina grinnikt zachtjes en weer hoor ik haar buik een protesterend geluid maken, harder dan de vorige keer. Ik vraag me af hoe lang ze niet gegeten heeft, want zelfs mijn maag knort niet en ik heb al meer dan een dag niet gegeten. In het weeshuis ben ik gewend om af en toe twee dagen niets te eten te krijgen, soms zelfs drie dagen, maar dat was alleen als ik straf had en geloof me, in het weeshuis kreeg ik vaak straf. De ene keer zwaarder dan de andere keer, dat lag eraan hoe erg ik me volgens hen misdroeg. Ik hoor naast me Katarina zachtjes slikken, maar ik geef er geen gehoor aan. Ik kijk niet eens haar kant op, want het interesseert me nooit zo als anderen ergens mee zitten. De wereld is hard en lijkt alleen maar harder als iedereen medelevend doet en zegt dat het wel goed gaat komen. Dan komt de klap alleen maar harder aan, wanneer dat niet zo is. Volgens mij spelen er allemaal dingen af in Katarina's hoofd, aangezien er een glimlach verschijnt, ook al is het een kleine, op haar gezicht. Mijn blik staat bedenkelijk, waar zou ze nu aan kunnen denken dat haar blij maakt in deze barre tocht? Ze lijkt iets te willen zeggen, maar ik ben zelf al begonnen over Jeruzalem.
'Nieuwe kansen,' zegt ze zachtjes. 'Wat wil je dan veranderen in Jeruzalem wat je thuis niet had? Wil je daar echt anders zijn dan hier? Als een nieuw begin met een nieuwe persoonlijkheid, zonder zondes, zonder schuld, maar altijd met het verleden?'
Haar blik is vragend, maar ik schud mijn hoofd.
'Thuis? Thuis? Ik had helemaal geen thuis meer,' mompel ik dan. 'En mijn verleden is ook verdwenen. Een mens moet nieuwe kansen kunnen krijgen in zijn of haar leven, om het beter te doen. Je persoonlijkheid kan je niet veranderen. Dat is gewoon wie je bent, dat is al volgroeid.'
Misschien dat het een beetje vaag klinkt, als ik zeg dat ik geen thuis meer heb en mijn verleden ook verdwenen is, maar ik meen het wel. Niet iedereen, of bijna niemand denk ik, weet dat ik in een weeshuis woon. Wat ik voornamelijk doe is het onderwerp vermijden en als iemand er naar vraagt, de vraag op henzelf te richten. Dat leer je wel in de tijd, maar enkelen weten het hier, ik weet alleen zelf niet wie precies. Dan nog het ding dat mijn verleden verdwenen is.. Die is simpel. Mijn verleden is met mijn ouders en mijn ouders zijn dood, weg verleden. Katarina krabt even op haar hoofd en ik vraag me af of ze besmet is met beestjes. Zelf is me dat nog niet overkomen en dat wil ik graag zo houden. Daarom schuif ik een klein stukje van haar vandaan, want hier hoef ik toch geen rekening te houden met andermans gevoelens. In feite doe ik dat helemaal nooit. Iedereen leeft voor zichzelf en uiteindelijk zijn we allemaal egoïstisch op een paar mensen na. Alleen die mensen zijn echt goede personen, mensen zoals God. Hij is niet egoïstisch, hij heeft ons alles gegeven wat we nodig hebben. Het leven, beproefingen, goede dingen, gezondheid. Ook de Profeet, Albert, is een goed persoon, dat hij deze tocht met ons wil doorstaan betekent veel voor me.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep
"Kom op, Jackie, niet zo treurig. Je nu nog altijd snel weggaan als je hier niet heen wilt, dan ga ik wel met je mee," zei Eden. Jack schudde meteen zijn hoofd. Hij had geen zin om nog een tirade van zijn vader te moeten ondergaan, deze avond.
"Aardig doen, anders mag je je alleen gaan vermaken," siste Eden gevaarlijk. Jack schoot in de lach, maar op dat moment kwam Thomas erbij staan. Hij sloeg een arm om Edens schouder.
"Hoe gaat het met jullie?"
"Nog steeds hetzelfde als vijf minuten geleden, bedankt om te vragen," zei Jack, een beetje uitdrukkingloos, net voordat Eden iets leek te willen zeggen.
"Hetzelfde als hoe het in de bus ging," antwoordde Eden. Ze grinnikte even.
"Is dit centrum niet van je vader, Jack?" vroeg Thomas. Jack perste even zijn lippen op elkaar, maar hij had niet echt zin in ruzie.
"Ja," antwoordde hij daarom maar simpel.

---

help

Katarina

“Thuis? Thuis? Ik had helemaal geen thuis meer en mijn verleden is ook verdwenen. Een mens moet nieuwe kansen kunnen krijgen in zijn of haar leven, om het beter te doen. Je persoonlijkheid kan je niet veranderen. Dat is gewoon wie je bent, dat is al volgroeid.”
Ik behoud me ervan om met mijn ogen te gaan rollen, maar een beetje naïef is het meisje wel. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze een stukje opschuift. Een kleine, zachte lach rolt over mijn lippen en ik schud mijn hoofd. Een kwestie van tijd meisje, of je hebt ze al. Zolang je het niet door hebt, heb je er geen last van. Iets harder lachend schud ik met mijn hoofd en ik kijk van Yuniper naar de menigte om ons heen. Hoe bizar, al deze mensen gaan op kruistocht uit ‘liefde’ voor God. Het zou vrolijk moeten zijn, zo had ik het me in ieder geval voorgesteld. Tuurlijk problemen zoals ziekte en hygiëne waren problemen. Mijn vader vertelde me vroeger toen ik klein was altijd verhalen over mensen voor ons met echte toiletten en buizen waardoor de straat niet zo stonk. Hij leerde me dat het hygiëne heette, hij leerde me dat ziekte geen straf was van God maar veroorzaakt werd door kleine beestjes, een soort demonen. Ik zou een goede dokter worden volgens hem. Dokter, ik, het klinkt alleen al ongeloofwaardig. Mijn ogen glijden over de menigte. Als ik hier alleen al zou beginnen over een soort demonen die je ziek maakte, dat het niet Gods oorzaak is, zou mijn hoofd eraf getrokken worden. Zachtjes slaak ik een klein zuchtje. Misschien is het meest bizarre van dit alles nog eens dat ik als ‘heiden’, zoals mensen als ik gehaat worden genoemd, een soort oorlog begin tegen mensen met dezelfde opvatting over het leven. Het Slavische bloed dat door mijn aderen stroomt, heeft me tot deze opvatting gebracht. Veel Slavische volkeren zijn ‘heidens’, niets om je voor te schamen. Eigenlijk zou ik me juist moeten schamen dat ik aan deze parade meedoe, dat ik mezelf op een soort manier het geloof opdring. Een oorlog tegen mezelf, een stille oorlog. Hoe kan een oorlog nou stil zijn? Dom, ongelovig. Ik heb niets tegen de Christenen, anders liep ik niet met ze mee, maar ik ga geen mensen vermoorden. Verhalen zijn er genoeg in mijn kringen. Verhalen over moordzuchtige Christenen die net als wolven hele dorpen verwoesten. Joden, heidenen, allen worden ze meegenomen in de missie van de kerk: iedereen moet Christen zijn. Even ril ik. Hoe overtuigt van jezelf kan je zijn? Hoe arrogant? Hoe egoïstisch? Misschien moet ik bij Genua toch maar eens afbuigen naar het Oosten, want als ik in Jeruzalem kom, komt het nooit meer goed. Genua, hoeveel dagen zijn dat nog? Of moet ik in weken praten? En hoever weg van hier leven de Pruisen of Koeren eigenlijk? Een kleine zucht verlaat mijn mond en ik richt me weer tot Yuniper.
“Wat wil je dan doen met je ‘nieuwe kansen’?” vraag ik geïnteresseerd. Misschien kan ik maar beter wat interesse tonen in deze gelovigen voordat ik me in hen ga inleven. “En wat vind je van heidenen?” voeg ik eraan toe. Het zou me niets verbazen als Yuniper, of iemand anders in deze troep, niet eens weet wat een heiden is. Echt ‘Westers’ is het ook niet. Het is meer een begrip in het Oosten, waar ze ook wonen. De polytheïstische mensen. Een God voor de zee, voor het land, voor de liefde, voor de vruchtbaarheid. We hebben ze allemaal.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[In hemelsnaam, hoe schrijf jij zulke lange stukken?]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Haha. Ik moet zeggen dat het me nu ook heel goed afgaat, maar wat vooral werkt is een uitgebreid verleden van je personage en je goed kunnen verdiepen in je personage. Daarbij is je bui ook belangrijk :'D Haha. Veel, heel veel oefenen.]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Ik schrijf meestal ook langere stukken, maar ik heb nogal weinig tijd atm. :')

---

help

[ Ik vind het persoonlijk ook erg helpen als de medespeler lang post, dan wordt het vanzelf makkelijker. Het is namelijk heel ontmoedigend als je een post van drie regels terugkrijgt, terwijl je zelf 10-15 regels post :')


En ik reageer later, moet eerst nog een wedstrijdinzending schrijven en nog een Nederlands leesverslag afmaken..]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Prima ik ga zo toch eten. Doe maar rustig aan hoor.]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

LENEEEE. YOU POST.

---

help