[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 1 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,2 - Julia Delhi Greenwood. - Ceremonials
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Firebolt

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 16:39 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Sorry, Lizel.

Iminlove. https://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts

I JUST AH-DORE THAT SONG.

---

help

Marthe, ga dan alsjeblieft niet door terwijl er gezegd wordt dat het in het praattopic moet.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

I don't, ik postte alleen even een liedje. ):

En ik ga douchen en naar bed. Dus dan ben je van me af.

---

help

[iemand voor Benjamin?]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Ace Keegan Ross || Vriendengroep||
Ik knikte glimlachend en dacht terug aan sommige dingen die we hem hadden 'aangedaan.' Ik vond dat hij soms een beetje overdreef, maar soms waren wij ook echt erg. Laten we zeggen dat we niet altijd even aardig voor de arme man waren. "Mr Bennett kent mij, mijn ouders, mijn oom en waarschijnlijk ook mijn tante. die is toen volgens mij naar school gegaan vanwege dat kleine ongeval met zijn stropdas, waar ik trouwens helemaal niks mee te maken had." Zei ik nadenkend. Ik wist niet meer zeker wie er nou voor wat op school was geweest. Mijn familie was altijd verbaasd als ze op school moesten komen, want volgens hen was ik een hele lieve stille jongen. Nou was ik dat ook wel, op zich. "Ik den kdat als hij ons hier zou kunnen achterlaten, hij het zou doen. Helaas is hij verplicht 90 procent van ons mee terug te nemen. Anders komt hij in de problemen." Dat 90 procent zei hij een keer tegen mij als grapje. De ongelofelijk enge lach die gevolgd had kwam nog steeds voor in mijn nachtmerries. Een rilling liep over mijn rug. Ik keek even opzij en toen weer naar Rachel. "Zie je die trap daar? Die trap is heel interessant," zei ik wijzend naar een trap niet heel ver bij ons vandaan. Nou vond ik alles interessant, maar ik had al een aantal mensen druk de trap op en af zien lopen en dat terwijl ik hier net stond. "Maar dat komt denk ik voorl omdt ik weg wil zodra dat kan. Zijn stem is zo saai." Ik kon niet luisteren naar mensen met een saaie stem, ik werd er slaperig en gek van. Ik keek voor de rest wel even om mij heen waar we nog mer zouden kunnen ontsnappen, aangezien ik niet veel beters had te doen.

(sorry.. Ik ben niet zo snel)

---

We've lived in the shadows for far too long.

Rachel Ariana Gilles
'Die gebruiken we zo, 5 minuten geduld.' zucht ik en leun iets tegen de muur terwijl hij aan zijn verhaal begint. De anderen moeten hier ook zijn anders gaat het plan niet door. Nou ja ik zou het niet erg vinden als we Thomas hier zouden achterlaten maar dat zou Eden niet zo leuk vinden volgens mij. Ik neurie zachtjes een liedje waardoor mr Bennett af en toe geïrriteerd naar me kijkt.

[moet gaan slapen--]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Katrina

Ze haalt haar schouders op, niet onverschillig, maar uit onwetendheid gok ik. Mijn vermoeden wordt bevestigt als ze haar mond opendoet.
"Een beetje tussen slapen en wakker zijn in. Vannacht ben ik nog naar buiten geweest om de sterren te tellen."
Ik knik zachtjes. De sterrenhemel is hier prachtig, vele malen mooier dan in Florence. Je kunt ze hier voor je gevoel bijna aanraken, zo dichtbij lijken ze te komen. Op goede dagen heb je dan ook geen vuur nodig. Nou ja, voor de verlichting dan want voor de veiligheid is het nog zeker belangrijk. Even laat ik mijn ogen over het veld heen glijden. Overal waar je kijkt zijn er kinderen. Het enige wat je hoort is geroezemoes, gekuch, gehuil, geschreeuw. Het is erger dan in de steden. Soms twijfel ik of ik niet in Florence had moeten blijven, toen mijn moeder hertrouwde. Of mijn toekomst er dan mooier had uitgezien, maar ik durf er geen gif op te nemen. Nee, in de stad weet je het nooit.
"En jij?"
Ik schrik even op en kijk Yuniper geschrokken aan.
"Ondanks dat de ondergrond hard is en de kou soms echt in je botten kan trekken."
Ik glimlach lichtjes.
"Het is hier sowieso veel kouder dan in Italië," mompel ik bijna onhoorbaar en met mijn handen wrijf ik zachtjes over mijn rok. "Ik slaap hier maar weinig," bekend ik nu op redelijk normale toon. "Het is anders. De geluiden voornamelijk en de kinderen. Vooral de kleine kinderen." Even schud ik met mijn hoofd. "Wat bezielde hen om mee te gaan?" vraag ik, niet wachtende op een antwoord. Zoveel voor een God overhebben, het is bizar. "Ik heb hier nog nooit goed geslapen. Veel slaap heb ik over het algemeen ook niet nodig. Meer een nachtmens," verklaar ik mijn eerdere verhaal.
Ik zie hoe Yuniper in haar eigen gedachten lijkt te verzinken en ik draai mijn hoofd opnieuw van het meisje af. Met een zucht laat ik het steunen op mijn handen terwijl ik zachtjes op mijn wang bijt. Het aroma van soep overmeestert nog steeds mijn geur en zachtjes hoor ik mijn maag knorren.
"Sorry," excuseer ik mezelf voor Yuniper, maar ik ben niet van plan om nog één hap van die bruine prut te nemen. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.
"Hoe denk jij dat Jeruzalem zal zijn?"
Ik frons diep. Dit is werkelijk de eerste keer dat er mij zo'n vraag wordt gesteld.
"Euh, ja," begin ik zachtjes. "Ik hoop zonnig." Ik lach zachtjes om wat tijd te winnen voor mijn antwoord. Heel even laat ik het stil vallen zodat ik over de vraag kan nadenken. Menig Christen had me al opgehangen. Jeruzalem is het, het paradijs. De plek van God. De plek waar je moet zijn. Even zucht ik.
"Eerlijk gezegd denk ik als elke mediterrane stad. Zonnig, warm en met God," voeg ik er iets onzekerder aan toe. "Ik kan er weinig voorstelling van maken. Jij?"

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

|| Mijn personage staat in het rollentopic (: Reageer zo weer & dan slapen ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

[Ik ga even douchen, daarna reageer ik waarschijnlijk wel weer even.]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[ Ik ga zo eerst even naar boven en ik begin dan aan de post. ]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Eden Celeste Lightwood – Vriendengroep
Wanneer tegen Jack begint te praten blijft hij stilstaan. Ik loop naar hem toe en samen lopen richting de ingang van het gebouw. 'Ik heb niet echt veel keus, denk ik,' gromt Jack terwijl hij aan de festivalarmbandjes, die rond zijn pols zitten, frummelt. Ik haal mijn schouders op. 'Je spijbelt wel vaker, dus dat had je nu ook kunnen doen.' Hierna frons ik iets, omdat ik me bedenk dat zijn vader het waarschijnlijk niet erg zou waarderen als hij niet mee zou komen. 'Heb ik al gezegd dat ik het hier haat? Want dat doe ik, heel erg,' mompelt hij chagrijnig. 'Hmm, nog maar zo'n negenennegentig keer,' grinnik ik iets plagerig.
Inmiddels zijn we door de ingang van het gebouw gelopen. 'Na zowat heel je leven hier elke week te komen, raak je het wel een beetje beu...' Hij zacht theatraal, waarop ik grinnik. Vervolgens haalt hij een flesje water te voorschijn en neemt hij daar paar slokken van. 'Ach, bekijk het positief, je kan nu de hele dag met mij optrekken, al zal je me wel moeten delen met Thomas.' Ik glimlach kort naar Jack wanneer ik mijn blik over de groep mensen laat glijden, opzoek naar Thomas. Al snel vind ik hem en roep ik hem, waarna ik hem gebaar naar Jack en mij toe te komen, aangezien hij nu nogal eenzaam staat.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 19:57 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Julia Delhi Greenwood || Vriendengroep
Ondertussen is het groepje al binnen gekomen en staan we te luisteren naar onze leraar. Het lukt me totaal niet om op te letten, mijn gedachtes blijven steeds hangen bij Thomas. Ik weet wel dat het verschrikkelijk is, en bovendien onmogelijk. Hij had een vriendin, Eden, vele malen knapper en interessanter dan mij en ook al een jaartje ouder. Ze hadden al een stuk of twee jaar, daar kwam ik met geen mogelijkheid tussen. Niet dat ik het zou willen ook, ik was geen vriendjes afpikker.

Philip Robbert Boleyn || Rijke lieden
Na een lange en goede nachtrust ontbijt ik uitgebreid. Er staan vers gebakken broden voor me klaar en de wijn is al ingeschonken. Ik loop straal langs het personeel heen en neem tegenover mijn vader plaats aan tafel. Verveeld en hongerig zucht ik.
"Phil, er zijn genoeg vrouwen om je behoeftes te vervullen jongen." zegt vader lachend, waarschijnlijk omdat hij denkt dat ik zin heb in seks. Dat had ik misschien wel, maar haast al deze vrouwen waren smerig. Ik wilde op zijn minst iemand van adel, of een hele schone nette hoer. En dat laatste vond je niet zomaar in het wild. Met een lichte grijns knikte ik.
"Ach, het komt wel weer als ik thuis ben." antwoordt ik nadat ik een slok wijn mijn keel in had laten glijden.
"Wordt het niet eens tijd dat je een vaste vrouw zoekt?" vroeg hij daarna, doodserieus. Bijna verslikte ik me in mijn wijn. Met een vaste vrouw bedoelde hij niks meer dan 'een vaste hoer' maar trouwen... Nee, daar was ik nog lang niet klaar voor. Bovendien was geen enkel meisje goed genoeg voor Phillip.
"Vader, het komt wel." zeg ik, ditmaal iets harder om het hem duidelijk te maken. Vader echter, had zijn vrouw al meer dan een jaar niet gezien. Die vrouw was tevens mijn moeder, maar een moeder had ik al lang niet meer nodig.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 17:09 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Yuniper || Kruistocht
Katarina knikt zachtjes en voor een moment is het totaal stil tussen ons. Dit geeft mij weer tijd om voor me uit te kijken, zonder daadwerkelijk echt iets te zien. Zo gaan de dingen meestal aan mij voorbij in het leven, het raakt gewend. Als ik naar Katarina kijk, zie ik dat haar blik ook is afgegleden van mij. Ze lijkt dan op te schrikken als ik weer praat en ik moet er eventjes een beetje om glimlachen, zelf schrik ik ook weleens uit gedachten op, maar dat probeer ik altijd zo min mogelijk te laten merken. Ze kijkt me geschrokken aan, maar glimlacht als ik over de kou spreek.
'Het is hier sowieso veel kouder dan in Italië,' zegt ze en ik kan het maar net verstaan, omdat ze het mompelt. Haar handen vegen over haar rok heen en mijn mond vertrekt een beetje. Ik zou veel liever warme kleding hebben, zoals de edelen mensen die mee zijn op de tocht. Het zijn bespottelijke mensen, waar ik geen enkel respect voor kan opbrengen. Het spijt me, God, maar de enige reden waarom de edelen meegaan, is om roem en rijkdom te verschaffen. Niets meer en niets minder.
'Het is hier inderdaad verrekte koud af en toe, maar ik heb het sowieso snel koud,' breng ik in het gesprek.
'Ik slaap hier maar weinig,' vertelt ze me dan, 'het is anders. De geluiden voornamelijk en de kinderen.' Mijn blik begint weer op ver weg te staan bij haar woorden. 'Vooral de kleine kinderen.'
Ik zie het weeshuis voor me, die zit stampesvol. Overal liggen kinderen op bedden, als het avond is, meestal met z'n drieën in één bed. Daar weet je niet beter, dan altijd maar geluid te horen. Het is dat Katarina de kinderen nu hardop heeft opgemerkt, waardoor ik ze ook weer echt hoor, maar anders dan waren ze gewoon niet tot mij doorgedrongen.
'Wat bezielde heb om mee te gaan?' vraagt ze, maar ik twijfel eraan of ze er een antwoord op wil. Toch geef ik die.
'Geloof, dat is wat ze bezielt,' zeg ik dan. 'Hun leven kan er waarschijnlijk niet slechter op worden dan dit, maar ze hebben er ook veel voor over voor God.'
'Ik heb hier nog nooit goed geslapen. Veel slaap heb ik over het algemeen ook niet nodig. Meer een nachtmens.'
Ik knik na haar uitleg, die ook best begrijpelijk is.
'Ik lig soms nachtenlang wakker, maar ik heb toch wel enige slaap nodig. Anders dan kan ik mezelf niet meer op de been houden,' zucht ik.
Dat is ook best logisch, ik ben vel over been, maar ik houd het wel vol. Ik ben geen opgever, gewoon doorgaan tot het einde. Of tot mijn eigen einde. Wanneer ik in gedachten verzonken ben, blijft ook Katarina stil. Totdat ik ineens een geknor naast me hoor. Mijn gedachten worden daardoor onderbroken en ik kijk even verbaast op. Ik moet er zachtjes om lachen, aangezien het vanuit het niets kwam. Ze excuseert zich, maar ik wuif het weg.
'Die soep is toch niet te haggelen, maar Benjamin had brood gepikt van de edelen, misschien moeten wij ook wat halen.'
Hoewel het een zonde zou zijn, na deze tocht zijn al onze zondes vergeven.
Ze fronst diep als ik haar mijn vraag stel over Jeruzalem.
'Euh, ja, ik hoop zonnig,' zegt ze en lacht zachtjes. Er valt een kleine stilte, die ik zelf ook niet opvul.
'Eerlijk gezegd denk ik als elke mediterrane stad. Zonnig, warm en met God,' zegt ze eerlijk. 'Ik kan er weinig voorstelling van maken. Jij?'
Ik bijt even op de binnenkant van mijn wang en begin vanzelf te praten, zonder er echt over na te denken.
'Het lijkt me een prachtige stad, uit wat ik van verhalen gehoord heb. Als ik deze tocht volbreng, worden mijn zondes me vergeven. Ik doe deze toch voor mijn ouders, dat verdienen ze. Jeruzalem zal voor mij een stad met nieuwe kansen zijn.'

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Wauw :') dat is nog eens een lange post nu ik terug kijk. Ik was er ook wel een kwartier mee bezig >< op m'n mobiel typt het niet zo snel (:]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Over maar acht regels doe ik al een kwartier. Mh, ik ben niet echt een inspiratiebron]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."