[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 1 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,2 - Julia Delhi Greenwood. - Ceremonials
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Firebolt

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 16:39 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Jaimes schreef:
Yuniper || Kruistocht
De sfeer tussen ons lijkt iets te veranderen, alsof we er anders instaan. Maar goed, dat is slechts een gevoel en ik ben niet het soort persoon dat afgaat op gevoelens. Verstand, gewoon gezond verstand, dat is beter om op af te gaan. Wanneer ik een stukje wegschuif van Katarina lacht ze zachtjes en ik zie haar haar hoofd schudden.
'Wat?' zeg ik tegen haar, 'ik hoef die luizen en vlooien van jou niet, als je die hebt.'
Ik ben namelijk dolgelukkig dat ik die nog niet bij mezelf geconstateerd heb. Hoe het komt, dat ik ze nog niet heb, daar heb ik geen flauw idee van. Katarina lacht nog een keertje iets harder en haar blik gaat een andere kant op. Ik kijk in de richting waarin zij ook kijkt en zie allemaal mensen. Kun je je voorstellen dat deze groep nog wel 2 keer zo groot? Zoveel mensen zijn er al gestorven en er zullen er ook nog meer gaan sterven. Ondanks dat ik heel graag weg wilde uit het weeshuis, was het daar misschien toch nog een klein beetje beter dan op deze kruistocht. Je ziet al die uitgemergelde lichamen, behalve natuurlijk van de rijke mensen. De zogenaamd betere mensen. O, sorry, God, dat ik slecht over ze denk, maar ze zijn egoïsten. Ik kan het niet anders inzien dan dat. Naast me hoor ik Katarina zachtjes zuchten.
'Waarom zucht je?' vraag ik onverstoord aan haar.
Ik ben van mezelf altijd nieuwsgierig en ik schaam me er dan ook niet voor om iets te vragen aan iemand. De stilte tussen ons duurt weer even voort en mijn blik schiet gewoon van het ene ding, naar het andere ding. Wanneer gaan we weer verder lopen? Misschien moet ik dat straks even aan Profeet Albert gaan vragen. Ik kan namelijk er nooit zo goed tegen om op één plek te blijven. Dat is ook een reden waarom ik weg wilde uit het weeshuis. Je was daar haast opgesloten, tenzij je echt iets verkeerd had gedaan. Dan zou je echt opgesloten kunnen worden. Dat was elke keer weer de ergste straf voor mij en dat wisten ze. Aan de andere kant is het goed dat ik ervoor gestraft ben, zodat ik mijn zondes herken en erken. Naast me rilt Katarina even.
'Gaat het wel goed met je? Je bent toch niet ziek ofzo?'
Wanneer je ook maar enige ziekte voelt, op deze kruistocht, heb je eigenlijk geen kans meer om het te overleven. Het enige wat er dan nog voor je gedaan kan worden, is bidden. Weer zucht Katarina en ze kijkt weer mijn kant op.
'Wat wil je dan doen met je nieuwe kansen?' vraagt ze aan me en ze lijkt geïnteresseerd.
Maar eigenlijk twijfel ik eraan of ze oprecht geïnteresseerd is, aangezien ze het daarstraks ook al niet met mij eens leek te zijn.
'En wat vindt je van heidenen?'
Die laatste vraag vind ik raar en ik frons daarom ook even naar haar. Heidenen? Daar wil ik niet eens over nadenken.
'Als ik in Jeruzalem ben, dan heeft God mijn zondes vergeven. Zo kan ik gewoon een nieuwe start maken, vrij zijn van de zondes en die van mijn ouders. En je om op je laatste vraag te reageren. Waarom vraag je naar heidenen? Die doen er niet toe. Ze geloven niet in onze God, wat ik een slecht teken vind, en om niet beïnvloed te worden door zulk soort mensen, zal ik ze altijd mijden. Hoewel er in mijn omgeving geen heidenen zijn.'
Het is toch bespottelijk, dat ze in meerdere goden geloven, of weet ik veel wat ze allemaal doen. Onze Lieve Heer is de enige.
'En als je me nu wilt excuseren, ik ga op zoek naar Albert, om te vragen wanneer we verder gaan lopen.'
Ik sta op van de steen en doe niet eens meer de moeite om wat vuil van mijn kleren af te kloppen. Het heeft toch geen zin. Mijn witte blouseje is helemaal vuil en twee maten te groot en de broek is gelukkig al grijs, maar overduidelijk ook al vies. Ik loop weg van Katarina en ga op zoek naar onze Profeet.

[Even oprakelen aangezien deze al vier pagina's geleden stond.]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Ik had hem gelezen. Morgen reageer ik, denk ik.]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[Is goed hoor ^^ Ik had je niet in het topic zien verschijnen, dus ik dacht voor de zekerheid, quote ik hem. Aangezien het topic normaal nooit zo snel gaat (: Reageer maar wanneer je tijd hebt! (:]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

LexLover schreef:
Amilia Megan Moore
Langzaam draait Philip zich om. Zijn wenkbrauw schiet omhoog en minachtend kijkt hij me aan. Strak kijk ik terug. Ik ben óók van adel, denk ik bij mezelf. Hij maakt een minachtend geluidje. 'Voortaan wacht je totdat ik zeg dat je mag praten,' commandeert hij me. Ik knik rustig, hoewel ik van binnen kook. Hij heeft niks over mij te vertellen! Maar ja, ik kan hem niks maken. 'Zeg, heb je al gebloed?' vraagt hij rustig, hoeveel de vraag ontzettend onbeschoft is. Nu begin ik echt boos te worden. Mijn ogen spreken de waarheid, denk ik, maar mijn mond vormt iets anders. 'Het spijt me, dat vind ik iets privé. Misschien zal ik het u later vertellen,' zeg ik zo rustig mogelijk. Zijn blik en aandacht liggen alweer ergens anders. Ik volg zijn ogen. Een paar kinderen rennen snel weg. Hij heeft ze vast weg gejaagd. Bijna krijg ik medelijden met ze. Bíjna. Het is tenslotte maar gewoon volk. Zo horen ze behandeld te worden, toch?

\

[sorry voor late reactie, ben nogal druk met school. Hij is aangepast, ik hoop dat hij zo beter is]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

LENE, STOUT KIND. HEB JE NOG STEEDS NIET GEPOST?

No chapter for you, then.

---

help

|OOOOOOOOOOH, BOEWH!

You are like Jade, right now. And I am Cat. ): |

---

kindness is never a burden.

Thomas Finnegan Puckett • Vriendengroep
Vreemd genoeg leek Eden Thomas helemaal niet serieus te nemen, want ze grinnikend en liep naar Thomas toe om hem een zachte kus op de lippen te geven. "Maak je maar geen zorgen, monkey," fluisterde Eden zacht waarna ze glimlachte,"Jack zorgt er wel voor dat niemand aan de knoppen zit, dus er kan ook niks gebeuren." Thomas was nog steeds niet overtuigd maar keek Eden in haar donkerblauwe irissen aan en knikte toen traag,"Als jij het zegt," antwoordde hij en glimlachte flauw naar Eden. "Maar als je echt weg wilt ga ik wel met je mee." zei Eden vervolgens. Thomas schudde zijn hoofd, hij wilde geen bange kip zijn. "Nee, ik blijf wel." Tom stak zijn hand terug nonchalant in zijn broekzak terwijl Eden zich naar Jack draaide,"Jackie, weet jij of die machine het doet is het wel verstandiger als we hier weggaan. "Ik weet niet of hij het doet. Ik weet alleen dat het experiment als mislukt werd bestempeld omdat ze niet konden vaststellen of het proefdier ook echt in het verleden was aangekomen..." antwoordde Jack en Thomas begon zich steeds minder op zijn gemak te voelen en al zeker wanneer hij Eden, Hazel, Aislynn en bij tijdmachine zag staan,"Moet je zien, het zijn net ijzeren sterren." zei Rachel opgewonden en Thomas sloeg zijn ogen zuchtend ten hemel. "Oh in hemelsnaam, Rachel. Hoe oud ben je? Vijf?" zuchtte Thomas en liep met ferme passen naar zijn stiefzus toe. Hij trok haar ruw overeind. "Doe niet zo dom!" Ondertussen kwamen ook de andere dichterbij om te kijken naar het bekvechten tussen broer en zus. "Gedraag je naar je leeftijd, dan zouden mensen je misschien wel echt mógen!" Opeens begon de hele machine te piepen en licht te geven. "Wat gebeurt er?" vroeg Thomas en draaide zich razendsnel om naar Sean, die blijkbaar zijn handen toch niet van de knoppen kon houden, en nu samen met Nina naar de machine zat te happen. "Iedereen, weg!" schreeuwde Thomas toen er paniek uitbrak, maar het was al te laat. De deur ging toe en nog meer gepiep was te horen. Er volgde een oogverblindend licht en daarna was het stil.

|Okay, sorry dat ik met anderen heb gespeeld, maar we konden nog eeuwen wachten voor ze überhaupt in 1212 terecht kwamen. |

---

kindness is never a burden.

Rachel Ariana Gilles
'Gedraag je naar je leeftijd, dan zouden mensen je misschien echt mogen.' zegt Thomas en dat is een steek onder de gordel. Ik trek me los en dan gaat alles snel. De machine sluit, er is een flits en plots val ik languit op de grond. Alleen is dit niet de grond van het labo. Ik lig languit in de aarde en sta dan zuchtend recht. Ik kijk even naar de anderen maar stap dan weg. Ik heb hen, en met name Thomas, niets meer te zeggen. Ik weet niet wat er gebeurt is en ik weet niet waar ik ben maar nu neemt woede en gekwetstheid de bovenhand. Ik haal mijn sjaal van mijn hals en bind mijn haren ermee samen terwijl ik verder weg stamp. Ik ben in een bos dat is het enige wat ik weet, en ik ken het hier niet. En eerlijk? Het kan me op dit moment geen reet schelen.

[ze zitten dus in een bos op een km van het kamp]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Aislynn Mitchell ||Vriendengroep||
Ik wist niet wat er gebeurde op dat moment. Het ging allemaal zo snel dat het al voorbij leek te zijn voordat ik ook maar iets doorhad. Alles wat ik mij herinnerde was een klap waaarmee de machine zich sloot en een flits. De flits was heel erg fel geweest, oogverblindend. Dat was wat ik mij in eerste instantie herinnerde toen ik mijn hoofd optilde en mijn ogen niks anders dan bomen zagen. Het centrum was nergens te bekennen en mijn zicht was wazig. Dat was waarschijnlijk gewoon een bijwerking van in het felle licht kijken. Ik knipperde een paar keer en haalde diep adem. Ik duwde mezelf omhoog en keek verwonderd rond. Ik wilde meteen mijn camara uit mijn tas pakken, maar keek om en vergat mijn camara door de voetstappen die ik hoorde. Rachel liep boos weg en dat was wanneer ik mij bewust werd van het feit dat de andere hier ook waren. Sean had de knoppen ingedrukt, ik zag het hem doen als ik mijn ogen sloot en terug dacht aan het moment. Maar dat zou ook betekenen dat de tijdmachine werkte, iets wat ik weigerde te geloven. "Dit herken ik niet, echt niet." Zei ik langzaam. Ik liep langzaam een stukje een richting uit waarbij ik een goed gevoel had. Mijn richtinsgevoel was meestal wel te vertrouwen. Ik wist niet waar ik was en of ik wel wilde weten waar ik was. Ik was bang voor het onbekende, maar ik mocht niet in paniek raken. Mijn ademhaling ging al aardig snel en het was bijna alsof ik mijn hard kon voelen kloppen. Ik raakte in paniek. "Hallo! Is daar iemand?" Riep ik hopend op een antwoord, maar wist dat ik dat wel kon vergeten. Ik zat waarschijnlijk ergens midden in een bos waar werkelijk helemaal niemand kwam. Een lach sierde mijn gezicht toen ik heel even nadacht over het feit dat ik misschien helemaal geen reden had om in paniek te zijn. Ik hoopte dat er iemand de bosjes uit zou komen rennen schreeuwend: 'je had je gezicht moeten zien'. Dat het gewoon een grapje was. Want totdat ik iemand zou horen zeggen dat ik in een andere tijd zat geloofde ik alsnog niet dat de tijdmachine werkte.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Julia Delhi Greenwood
Met een best harde klap kom ik op de grond terecht. Even heb ik tijd nodig om weer op te staan en mijn ogen open te kunnen doen. Als ik het dan toch doe had ik liever willen blijven liggen, zo erg schrok ik. Ik had niet veel meegekregen van het hele gesprek over de machine, maar dit leek me niet echt normaal. We waren in een bos, zomaar, opeens. Meteen raak ik in paniek, waar was ik? "Jongens, waar zijn we?" roep ik uit terwijl ik half struikelend naar voren stap, letterlijk blind van de paniek.

Philip Robbert Boleyn
Ik staar het wijf verbouwereerd aan. Ze was minstens een kop kleiner dan mij, dus keek ik letterlijk op haar neer. Had ze zojuist iets geweigerd, had ze mij vraag gewoon niet beantwoord? Mijn handen begonnen te jeuken. Oh, wat zou ik dat kind graag eens een lesje willen leren. "Het is níet aan jóu om te kiezen om te antwoorden, trut." zei ik op een bespottelijke toon. Het laatste had ik misschien maar beter niet kunnen zeggen. Maar ach, wie zou haar geloven? "Dus, ben je al officieel een vrouw?" vroeg ik nog een keer, dit maal dreigender.

|| Sorry voor korte stukjes, school vreet mijn tijd. ||

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 20:31 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep
"Oh, in hemelsnaam, Rachel. Hoe oud ben je? Vijf?" zuchtte Thomas. Onwillekeurig moest Jack even grinniken, maar dat lachen verging hem snel toen hij gepiep hoorde en Sean van uit zijn ooghoeken angstig zag kijken. Hij stond weer bij het toetsenbord.
"GODVERDOMME, SEAN. JIJ KLOOTZAK!" schreeuwde Jack in razernij. Hij wilde Sean een klap van zijn rechtse verkopen, maar Sean ontweek hem, waardoor Jack in de tijdmachine belandde, net op het moment dat de deuren dicht gingen. Er klonk gekibbel om hem heen.
Jack wilde nog proberen om het glas kapot te schoppen of zo, maar het volgende moment werd hij verblind werd door een fel, wit licht. Een oorverdovend gepiep kwam uit de machine vrij en Jack kreeg er een ondraaglijke hoofdpijn van.
Het volgende moment had hij het gevoel alsof hij zijn ruggengraat had gebroken; met een klap was hij op de bosgrond terecht gekomen. Kreunend en vloekend kwam Jack overeind, in staat om iedereen die te dicht bij hem in de buurt kwam dood te slaan.
"Godverdomme," mompelde hij. "Shit, shit, shit. GOD-VER-DOMME." Blijkbaar werkte dat ding dus wel. Maar hoe zouden ze terug geraken?
"Jongens, waar zijn we?" vroeg Julia.
"Naar de omgeving te oordelen, ergens in de middeleeuwen," snauwde Jack haar af, hij zag in de verte van die typische huisjes die je in geschiedkundige centra kon terugvinden.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 20:31 ]

---

help

[Hihi. Hazel's initialen zijn HAH.]

Hazel Aaron Hawthorne || Vriendengroep
Hazel lette niet echt op wat er precies gebeurde. Al wat haar interesseerde was de infrastructuur van het vreemde apparaat waar ze nu in stond.
Plotseling werd er van alle kanten geroepen en een golf van paniek overviel het meisje wanneer er gepiep klonk en de glazen deuren dichtgleden. Een oogverblindend licht deed Hazel struikelen over iemands voet.
Het volgende moment lag ze languit op het gras.
Hevig wrijvend over haar kin, en haar wangen masserend, kwam ze overeind. "Volgens mij heb ik mijn kaakbeen gebroken," mompelde ze bij zichzelf, maar het werd overstemd door Jacks gevloek. De rest keek een beetje verwonderd om zich heen en zo onhandig als Hazel was, struikelde ze over een boomwortel en belandde ze met haar hoofd op een steen. Het ligt voor haar ging uit.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 22:11 ]

---

help

Katarina

Yunipers nieuwsgierige vragen irriteren me. Het lijkt wel alsof ik weet thuis woon, in het dorp. Katarina, waar ga je heen? Katarina, wat doe je? Waarom doe je dat, Katarina? Wat wil je, Katarina? Hier zal je vader niet zo blij mee zijn, Katarina. Bah, bah, bah. Nieuwsgierigheid gaat over in bemoeien, dat is helemaal verboden in mijn wereld.
“Gaat het wel goed met je? Je bent toch niet ziek ofzo?”
Ik trek mijn wenkbrauwen op en draai mijn hoofd naar Yuniper toe.
“Sinds wanneer geef jij om een mens?” vraag ik, de minachting kan ik niet helemaal uit mijn stem laten verdwijnen. “Sinds wanneer geef jij sowieso om iets?” Er ontstaat een kleine glimlach op mijn gezicht en ik herpak mezelf.
“Maar, om je gerust te stellen,” grinnik ik. “Ik voel me prima, helemaal perfect.”
Yuniper fronst als ik mijn vraag over de heidenen stel. Misschien was het ook geen goed idee. Bij de meeste Christenen bestaan heidenen gewoon niet. Het is een nietsvolk. Een soort grotbewoners. holbewoners zonder verstand. Toch is het leuk om te zien dat het ook omgedraaid werkt. Wij ‘holbewoners’ zijn trots en daadkrachtig. We laten uiteindelijk niet over ons heen lopen en houden ons aan ons geloof zonder daar andere mensen of geloven voor kapot te maken. Iets waar de Christenen nog iets van kunnen leren. Wij ‘holbewoners’ zijn zelfstandig, zelfredzaam en vooral ons zelf.
'Als ik in Jeruzalem ben, dan heeft God mijn zondes vergeven. Zo kan ik gewoon een nieuwe start maken, vrij zijn van de zondes en die van mijn ouders. En je om op je laatste vraag te reageren. Waarom vraag je naar heidenen? Die doen er niet toe. Ze geloven niet in onze God, wat ik een slecht teken vind, en om niet beïnvloed te worden door zulk soort mensen, zal ik ze altijd mijden. Hoewel er in mijn omgeving geen heidenen zijn.'
Zachtjes slik ik en knik ik langzaam.
“Nieuwsgierigheid,” probeer ik mezelf te redden. “Pure nieuwsgierigheid. Mijn vader leidde me op als een soort redenaar. Ik moest altijd zoeken naar meningen van anderen over een stelling.” Mijn leugen is niet perfect, maar hopelijk goed genoeg om ermee door te kunnen tot Genua. Een Christelijk redenaar, tuurlijk.
'En als je me nu wilt excuseren, ik ga op zoek naar Albert, om te vragen wanneer we verder gaan lopen.'
“Morgen,” mompel ik zachtjes. “Ik denk dat we morgen pas weer een voet verzetten. Mensen hier moeten aansterken, we moeten aan eten komen en het gaat niet zo snel.” Yuniper lijkt me niet meer te kunnen horen, of nou ja, eigenlijk hoop ik dat ze mijn gebazel niet meer hoort zodra ze van me weg loopt.
Na even sta ik zelf ook op. Het heeft geen zin om te blijven zitten met mijn rommelige buik. Het maakt de honger niet minder, ik moet me nuttig maken. Nuttig voor mezelf dan.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Rachel Ariana Gilles
Ik laat me op een steen vallen en kijk zuchtend voor me uit. Mijn lippen vormen zich terug tot een streep. Hij weet hoeveel problemen ik vroeger had met vrienden, ik had steeds de verkeerde. Vrienden die me verraden. En nu heb ik eens echte, volgens mij toch en zegt hij dat weer. Leuk. Ik pak mijn tas en haal mijn gsm uit. Misschien heb ik bereik? Ah wie hou ik voor de gek, we zijn met de tijdsmachine hier gekomen en... ow fuck... Ik zit in een onbekend bos, in een onbekende tijd en loop weg van de enige mensen die ik wel ken? Ook goed bezig. Ik sta op en zucht; Ik weet zelfs niet meer van welke kant ik kwam. Ik tast in mijn zak en kijk of er iets bruikbaars in zit om de weg terug te vingen. Niets. 'Verdomme!' vloek ik . Ik begin een willekeurige richting uit te lopen op goed geluk. Ik haat die machine, ik haat dit bos en bovenal? Ik haat Thomas.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Eden Celeste Lightwood
'Ik weet niet of hij het doet. Ik weet alleen dat het experiment als mislukt werd bestempeld omdat ze niet konden vaststellen of het proefdier ook echt in het verleden was aangekomen...' antwoordt Jack op mijn vraag. Hierna waarschuwt hij Nina die net als Sean bijna aan de knopjes zit. 'Eden, Hazel, Aislynn! Moet je zien, het zijn net ijzeren sterren!' roept Rachel voordat ik nog iets tegen Jack of Thomas kan zeggen. Ik zie Jack nog wel zijn handen voor zijn ogen slaan en dat Thomas zijn ogen ten hemel slaat, maar ik negeer ze beide en loop naar de machine toe. 'Oh in hemelsnaam, Rachel. Hoe oud ben je? Vijf?' zucht Thomas. Ik ben ondertussen al bij de machine en zie dat Rachel gelijk heeft, het lijken inderdaad wel sterretjes. Dan trekt Thomas Rachel ruw overeind. 'Doe niet zo dom! Gedraag je naar je leeftijd, dan zouden mensen je misschien wel echt mógen!' Jack hoor ik grinniken. Aan Rachel's gezicht te zien valt dit niet goed en ik werp Thomas een boze blik toe, waarna ik naar hem toe en zachtjes tegen zijn schouder aan stomp. 'Niet zo gemeen doen,' mompel ik dan tegen hem.
Plotseling begint de machine te piepen en licht te geven. 'Wat gebeurt er?' vraagt Thomas die zich snel omdraait. 'GODVERDOMME, SEAN. JIJ KLOOTZAK!' schreeuwt Jack woedend. Iets later is hij zelf ook in de machine beland doordat hij Sean een klap wilde verkopen, maar die ontweek hij. Ik wil net zeggen dat het wel goed komt en dat we gewoon rustig moeten blijven als de deuren ineens dicht gaan. In een reflex pak ik met mijn ene hand Thomas' hand vast en met de andere hand die van Jack. Een felle lichtflits verblind me voor een paar seconden en niet veel later beland ik op de grond, of beter gezegd bovenop Thomas. 'Oh, sorry,' zeg ik snel terwijl ik van hem af kom en hierna mijn hand naar hem uitsteek om hem overeind te trekken. Jack is inmiddels een flink potje aan het vloeken en tieren. Julia vraagt waar we zijn, waarop Jack haar afsnauwt en zegt dat we aan de omgeving te zien in de middeleeuwen zijn. Mijn ogen worden iets groter en ik kijk iets geschrokken naar Jack, en daarna naar Thomas, wiens hand ik weer vastpak. 'Dat is niet mogelijk, toch?' vraag ik onzeker. 'Tijdreizen is alleen mogelijk in films en boeken...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered