Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Tot mijn grote verbazing, maar mijn nog grotere genoegen, trekt Valerio mij in zijn armen en dicht tegen zich aan. Zijn heerlijke geur dringt mijn neus binnen en ik sluit genietend mijn ogen terwijl ik zijn lippen op mijn hoofd voel.
'Daniel.. Daniel kent me anders. Hij weet niet hoe ik ben. Op de een of andere manier denkt hij dat ik drufsverslaafd ben of zo, weet ik weel wat hij net bedoelde, maar ik hoef die troep niet. Hij is zelf zo.' Zie je wel, het was allemaal Daniels verbeelding, die gast is gek. Waarschijnlijk zag hij Valerio aan voor een van zijn drugs- of alcoholverslaafde vrienden. Blijkbaar zijn zijn hersens toch meer aangetast dan hij denkt.
'Maia, waar wil je heen? Daniel is vast terug naar zijn studentenkamer. Ellie weet ik natuurlijk niet.' Hij wiegt me langzaam heen en weer en het zorgt ervoor dat ik rustig word, weer helder na kan denken.
'Waar wil je heen?' Nergens heen, ik wil hier blijven zitten in jouw armen. Ik ontspan en laat mijn hoofd tegen zijn borstkas liggen. Eigenlijk zou ik Ellie moeten zoeken, maar ik wil het niet. Ik heb geen zin meer in drama, ik wil enkel rust.
'Niet naar huis, laat me alsjeblieft bij jou blijven, Val.' Ik leg mijn armen om de zijne heen en teken met mijn vinger figuurtjes op zijn huid. 'Bij jou is het een stuk rustiger en ik wil Daniel bewijzen dat hij ongelijk heeft. Je bent in deze korte dag zoveel voor me gaan betekenen.'

[ Nu moeten we enkel wachten tot iedereen weer in de danszaal is (hoe zit het tussen Callie en Jon?), dus waarschijnlijk morgen. IK KAN OOK NIET MEER WACHTEN ]

everything, in time

Valerio Javier Middleton

'Niet naar huis, laat me alsjeblieft bij jou blijven, Val.' Ze legt haar armen om de mijne heen en tekent met mijn vinger figuurtjes op mijn huid. Over mijn hele rug loopt een rilling en ik sluit mijn ogen. Nee Val, je gaat haar vermoorden Die gedachten doet zeer in mijn gedachtes. Tranen komen op en ik probeer ze tegen te houden. Ik verberg mijn gezicht in haar haar en ruik haar heerlijke geur. Nee Val, je gaat haar vermoorden
'Bij jou is het een stuk rustiger en ik wil Daniel bewijzen dat hij ongelijk heeft. Je bent in deze korte dag zoveel voor me gaan betekenen.' Nu stromen de tranen echt over mijn wangen. Ik kijk haar aan zodat ze kan zien dat ik huil.
'Maia, je weet niet hoe veel je mijn leven veranderd.' Ik sluit mijn ogen en druk mijn lippen op haar mond. Meteen sla ik mijn armen om haar heen. Het woord 'vermoorden' drijft door mijn hoofd, maar dat kwam straks wel. Het moest toch niet zo lastig zijn? Mijn lippen op de hare was... anders dan anders, Waarom wist ik niet. Maar ik moest mijn gedachten er bij houden. MOORD!!! er werd zo hard door een stem in mijn hoofd geschreeuwd, maar ik lette er niet op.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Omfg hij huilt, wat schattig!

Maia O'Pry
Ik giechel als hij zijn gezicht in mijn haar verbergt. Enkele krullen raken mijn nek en dat kietelt. Wanneer hij me aankijkt, zie ik dat hij huilt, waardoor er als automatisch een "awh" geluidje uit mijn mond komt.
'Maia, je weet niet hoeveel je mijn leven veranderd.' Hij sluit zijn ogen en drukt zijn lippen op mijn mond.Tegelijkertijd slaat hij ook zijn armen om me heen. Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen en veeg zo met mijn duim de tranen van zijn wangen. Deze kus duurt langer dan de eerste. Hij trekt niet terug en ik ook pas na een langer tijdje. Hoe langer ik bij hem ben, hoe leuker ik hem ga vinden. Als dat nog mogelijk is. In mijn ogen is hij perfect.
'Een jongen die huilt, wat ongelooflijk schattig,' grinnik ik. Ik kan er niet tegen als andere mensen huilen en heb daarom zelf ook de tranen in mijn ogen staan. 'Gaat het wel? Het spijt me als ik iets heb gezegd wat je heeft gekwetst, of je op welke andere manier dan ook zo heeft geraakt.'

everything, in time

[hij gelooft dat de duivel geweldig is, hij moordt meisjes uit en hij merkt dat hij voor een slachtoffer speciale gevoelens heeft. Ja Val gaat daarom huilen, diep van binnen is het een softie . Eigenlijk niet maar al die gedachtes en stemmen werden hem nogal veel.]

Valerio Javier Middleton
'Een jongen die huilt, wat ongelooflijk schattig,' grinnikt ze en ik lach door mijn tranen heen. Zelf heeft ze ook tranen in haar ogen die glinsteren door het licht van de maan en lantaarns op dit plein. 'Gaat het wel? Het spijt me als ik iets heb gezegd wat je heeft gekwetst, of je op welke andere manier dan ook zo heeft geraakt.' zegt ze. 'Maia het ligt niet aan jou. Ik... In mijn hoofd zijn duizenden stemmen die mij dingen toeschreeuwen wat ik moet doen. Die stemmen maken me echt helemaal gek en Daniel, Ellie, alles is nogal veel opeens. En de angst dat jij... Dat jij Daniel zou geloven...' Met veel tegenzin maak ik me los uit onze omhelzing. Ik zit nu tegenover haar. 'Hij heeft zo zijn redenen om mij te haten. Ik... Ik vertel het je nog wel een keer.' Met mijn handen strijk ik verwilderd door mijn haar, ik staar naar boven met mijn hoofd bijna helemaal naar boven gekeerd. Mijn vingers omklemmen plukken van mijn krullende haar. Mijn armen zitten voor mijn gezicht en de ellebogen tegen elkaar aan. Mijn ogen gesloten. Alle stemmen lijken door elkaar te schreeuwen. De meeste schreeuwen iets over het mes, bloed uit haar keel stelen, dat ze niks was voor mij, alleen een pop die ik nodig had, maar een stem, de enige waar ik me op wilde concentreren, was de stem die het had over liefde, dat ik geen vecht machine was, dat iemand vermoorden slecht was, dat het niet hoefde... Maar toch... Het wilde nog niet helemaal in mijn gedachten komen. Het klopte zo totaal niet met hoe mijn familie me had opgevoed. De dingen die mijn ouders altijd zeiden. Moest ik wel naar hen luisteren? Waarom was deze stem zo belangrijk voor mij? Hij was de Onbekende... Ik had zin om te schreeuwen maar in plaats daarvan liet ik mijn haar los en keek naar Maia. Ik nam haar gezicht in mijn handen.
'Moeten we niet controleren of Ellie wel echt thuis is?' fluisterde ik.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 23:21 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[ Hahaha, dat kan ik me best voorstellen. Als jij je hele leven zo bent en ineens, bam, alles anders. ]

Maia O'Pry
Gelukkig lacht hij nu weer. Wanneer ik vraag of het wel gaat, zegt hij dat het niet aan mij ligt, wat ik eigenlijk wel dacht. Dat is dus een hele opluchtingvoor me.
'Ik.. In mijn hoofd zijn duizenden stemmen die mij dingen toeschreeuwen wat ik moet doen. Die stemmen maken me echt helemaal gek en Daniel, Ellie, alles is nogal veel opeens. En de angst dat jij.. Dat jij Daniel zou geloven...' Hij maakt zich -helaas- los uit onze omhelzing en zit tegenover me. Ik wil terug in zijn armen kruipen, maar dit praat makkelijker. Bovendien is dit sowieso niet verkeerd, anders denkt hij nog echt dat ik enkel aan hem kan plakken.
'Hij heeft zo zijn redenen om mij te haten. Ik... Ik vertel het je nog wel een keer.' Val strijkt door zijn haren en staart naar boven. Ik doe even hetzelfde om te zien of daar iets te zien is. Als dit niet het geval blijkt te zijn, richt ik mijn blik vol medelijden weer op hem. Hij ziet er nu heel vermoeid uit. Zijn gezicht wordt verborgen achter zijn armen, maar ik kan zien dat zijn ogen gesloten zijn. Net als ik dichterbij ben gekropen en een arm om hem heen wil slaan, kijkt hij op. Meteen blijf ik stilzitten, alsof hij me betrapt heeft op bewegen.
'Moeten we niet controleren of Ellie wel echt thuis is,' fluistert hij met zijn handen rond mijn gezicht. Ik plaats mijn handen op zijn warme handen en knik.
'Dat zou heel fijn zijn. Weet je, ik zal vannacht wel gewoon thuis slapen. Jij hebt vandaag al zo vreselijk veel voor me gedaan, je hebt je rust meer dan verdiend.' Nu ben ik het die een hand door zijn haren haal. Ik wil niet naar huis, helemaal niet. Ik wil alleen maar naar Val kijken en naar zijn woorden luisteren, maar ik ben geen stalker.
'Je hoeft het me trouwens niet te vertellen als je dat niet wilt. Ik vertrouw je, Val.' Bij deze woorden kijk ik hem recht in zijn ogen aan. Hoe erg kan het zijn? Vast niet zo erg als het leven van Daniel.

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

Nadat ik de eerste, grote stap had genomen door mijn lippen zachtjes tegen die van Ellie te drukken voel ik dat haar lichaam zich dichter naar me toe buigt, niet lang daarna haar warme hand die in mijn nek beland. Voor een kort moment blijf ik zo bewegingsloos zitten, ik wilde het moment niet verbreken en alleen maar luisteren naar de gevoelens in mijn onderbuik. De gevoelens in mijn onderbuik werden echter iets te hevig op het moment dat Ellie zich nog dichter tegen me aan drukte, waardoor ik geschrokken mijn hoofd terug trok en haar met wijd opengesperde ogen aan begon te staren. Het was niet haar fout, het was mijn eigen fout, het waren mijn gevoelens die me ertoe dreven - en alhoewel ik genoeg meiden naar mijn studentenkamer had meegenomen had ik nog nooit iets gedaan wat een meisje niet zou willen.
'Ellie - Het spijt me, maar je bent zo...' fluister ik dan zachtjes, terwijl er een zucht - waar een lichte kreun in verwikkeld zat - over mijn lippen rolt. Opnieuw trek ik haar dicht tegen me aan en verberg mijn gezicht in haar haren. 'Kleintje,' fluister ik dan grinnikend, terwijl mijn vingers onzichtbare tekeningen over haar armen maken en ik de geur van haar haren diep in mezelf opneem. Gevoelens voor meisjes had ik nooit gehad, het was nooit meer geweest dan de eenzaamheid die ik probeerde te verwijderen. 's Nachts om drie uur wakker worden en totaal alleen in een kamer zijn was het ergste wat me kon overkomen, vanaf de week dat dat gebeurde heb ik iedere nacht iemand bij me gehad, of heb ik iedere avond zoveel gedronken dat ik niet meer wakker kón worden.

•

Ellie O'Pry
Daniel lijkt het niet erg te vinden, mijn hand in zijn hals. Een fractie van een seconde later, voel ik zijn lippen niet meer. Een lichte vlaai van paniek, of hoe je dat gevoel ook noemt, golft door me heen. Ik open mijn ogen en zie hoe Daniel me aanstaart. Heel even wil ik zélf initiatief nemen, maar dan sijpelt het besef langzaam door tot in mijn hersenen. Mijn eerste kus heb ik gedeeld met een zeventienjarige. Ook al had hij me gerustgesteld dat het voor hem niet uitmaakt, begin ik me duizelig te voelen. 'Ellie - Het spijt me, maar je bent zo...' fluistert hij, en hij zucht zoals een Amerikaanse filmster dat doet na een lange hollywoodkus. De duizeligheid slaat om in miselijkheid. Gelukkig staan de ramen nog wijd open, anders kots ik Daniel helemaal onder. Hij trekt me in zijn armen en begraaft zijn gezicht in mijn haren. 'Kleintje,' mompel hij dan al lachend. Zijn vingers maken cirkeltjes op mijn huid. Een riling loopt over mijn rug. Waarom geniet ik zo van zijn vingers op mijn arm? Waarom ben ik me er zo van bewust dat bijna elk lichaamsdeel naar Daniel verlangt? Ondanks alles kan ik toch alleen maar uitbrengen: 'Dit is niet juist, Daniel. Dat weet jij even goed als ik.' Twijfel. Zou ik het hem vertellen? Dat ik me goed voel bij hem? Dat ik, ondanks alles, ik genoten heb van de kus. 'Maar toch geniet ik van elk volmaakt cirkeltje dat jij op mijn huid vormt en geniet ik van elke blik en glimlach die jij me gunt.' Ik heb besloten dat ik dat van de kus maar achterwege laat, gewoon uit principe. Even wil ik me lostrekken uit zijn 'greep', maar zijn sterke armen en warme adem houden me op mijn plek. 'Ik hou,' fluister ik haast onhoorbaar, 'van je.'

['Begreeft', een mix van begraaft en begeeft...]

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 9:14 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[wanneer zijn er mensen terug in de danszaal? ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Flitwick schreef:
[wanneer zijn er mensen terug in de danszaal? ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Ja, yeah dat gaat lukken :}) Wordt een heel mooie post zo, ahum. Gewoon iets saais denk ik. Ik ga gewoon gelijk naar die flat, maar ga nog niet gelijk vermoorden hoor.]

Valerio Javier Middleton
'Dat zou heel fijn zijn. Weet je, ik zal vannacht wel gewoon thuis slapen. Jij hebt vandaag al zo vreselijk veel voor me gedaan, je hebt je rust meer dan verdiend.' Ze haalt haar hand door haar haar. Ergens diep van binnen begint iets te roepen in mijn hoofd. Ik weet het. Ik kan niet langer wachten. Vandaag nog moet ik...
'Je hoeft het me trouwens niet te vertellen als je dat niet wilt. Ik vertrouw je, Val.' Bij deze woorden kijkt ze me recht in mijn ogen aan. Pijnscheuten schieten door mijn hoofd. Het is zo erg dat ze me vertrouwt terwijl ergens in mijn hoofd... En het mes in mijn zak bestemd is om...
'Het is goed Maia. Maar laten we eerst... Eerst naar Daniel gaan. Misschien is... is Ellie daar wel.' Mijn handen beven en mijn stem stokt soms even.
'Met mij komt alles wel goed, laten we eerst daar heen gaan.' Ik pak haar hand vast en geef haar de helm. Even later zitten we op de motor. Het is een heel erg klein stukje, maar ik kon de motor niet zomaar laten staan. Ergens naast een rek zet ik hem neer en hand in hand me Maia loop ik naar de voorkant van de flat. In het voorportaal blijven we stil staan.
'Wil je hier wachten of naar binnen?' Mijn handen steken diep in mijn zakken en ik speel met het mes. Open. Dicht. Open. Dicht. Dit doe ik zo vaak dus ik wordt niet gesneden.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 10:14 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[En wachten jullie btw even tot Shooter heeft gereageerd?]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Eh.. Ja hoor ik vind het best. Weet iemand hoe laat Shooter weer reageert? ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Als ze online is gok ik...

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Jup maar wanneer is dat ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[ Ja is goed, schrijf ik nu even de laatste post voor zij reageert.(: ]

Chase
'Het is goed Maia, maar laten we eerst... Eerst naar Daniel gaan. Misschien is Ellie daar wel.' Ik knik weer, dat is een prima idee. Wat ik me wel afvraag is waarom hij zo stamelt. Het is niet echt koud buiten en volgens mij heb ik niets verkeerds gezegd. Wel ja, het maakt ook niet uit.
'Met mij komt alles wel goed, laten er eerst daarheen gaan.' Met elkaars handen vast gaan we naar de motor. Het is eigenlijk de moeite niet eens waard, maar ik kan me voorstellen dat hij zijn motor niet wil laten staan.
'Wil je hier wachten of naar binnen?' 'Nou, haar fietst staat daar.' Ik wijs in de verte. 'Dus ik denk dat ze hier zit. Liever niet naar binnen, het is vreselijk sm- waarom zit je toch de hele tijd met je hand in je zak?' Eindelijk durf ik het te vragen. Misschien is zijn hand misvormd, nee, zou hij dan motor kunnen rijden? Ik ben gewoon nieuwsgierig. Bovendien maakt het me een beetje zenuwachtig, wie weet wat er allemaal in die zak zou kunnen zitten.

everything, in time