Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Jonathan Hojem McBright
'Je bent wel mooi hoor, maak je geen zorgen. En ik vond het eerder lachwekkend klinken. Ik zie je al rennen, terwijl je je haar in model probeert te houden.' Ik volg haar blik naar Daniel en Ellie. Ze dansten op de muziek voor de witte zwaan en ik zag dat Calliope met haar ogen rolde. Ik grinnikte en begreep haar wel . Ze gedroegen zich nogal sensationeel en als uitslovers. Het was nogal irritant dat ze gewoon gingen dansen en dan nog zo ook. Maia was net kwaad weggelopen, maar volgens mij lette niemand daar op. En Maia was toch Daniels danspartner? Of had ik dat nou verkeerd gezien, die zoveel jaar?
'Uitslovers,' mompelde ze en ik kon het niet laten om te grijnzen. Ze richtte zich weer tot mij. 'Beter ga je rekken. Straks loop je nog een blessure op als we weer beginnen.' Ik grijns. 'Goed, mevrouw McDoozy.' Het was echt grappig om te merken dat ze hetzelfde dacht over Daniel en Ellie. 'Of krijg ik ruzie met mijn danspartner omdat ik verkeerd dans.' Ik keek haar veelbetekenend aan en begon te rekken. Doordat ik net had gerend ging het wel goed. Ik bleef rekken en toen ik klaar was, ging ik weer naast Calliope staan.

[Jup, Callie en Jon zijn nu officieel danspartners.]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

-heeft niets te doen, dus reageert maar weer meteen xd-

Maia O'Pry
Val kijkt me even verbaasd aan en ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Wat?' zeg ik arrogant. Hij bukt, raapt mijn fiets op en zet hem tegen een boom. Dan draait hij zich weer om naar mij en legt een hand op mijn smalle schouder. Zijn hand is warm op mijn huid.
'Weet je het zeker?' Hij vraagt het zacht en op zo'n toon, dat ik bijna smelt. Al helemaal met die blik. Ik moet me echt inhouden om zijn krullen niet aan te raken.
'Echt, weet je het echt zeker? Verkies je hier te blijven met een sukkel zoals ik, of terug te gaan en je droom waar te maken?'
'Jij bent helemaal geen sukkel, je hebt mij in de afgelopen tijd meer geholpen dan wie dan ook. Je luistert tenminste naar me.' Ik kijk nog een keer richting de danszaal, die nu verscholen lag achter de bomen. Misschien moet ik inderdaad terug gaan, Milenka geeft me vast nog wel een kans.
Dan schud ik mijn hoofd. Nee! Ik wil Ellie en Daniel niet onder ogen komen, Ellie heeft me verraden!
'Dan blijf ik toch liever bij een sukkel zoals jij,' grap ik en grinnik even. 'Als jij het niet erg vindt trouwens, ik wil jou ook niet in de weglopen. Ik liep ook al tegen je aan en ik wil niet zo'n vervelende plakker zijn.'

everything, in time

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ik zag een grijns op zijn gezicht verschijnen. 'Goed, mevrouw McDoozy,' zei hij, wat mij zachtjes liet grinniken. Vervolgens knikte ik goedkeurend en stond op om wat simpele oefeningen te doen, terwijl ik wachtte tot Jon goed opgerekt was. Eigenlijk was ik heel blij met hem als mijn danspartner. Het was tenminste gewoon gezellig en we hadden geen last van drama zoals de zusjes en Daniel nu vandaag hadden. Ik vond het ook maar vreemd dat die nu opeens met Ellie danste. Van dat soort dingen had ik op deze manier geen last. Ik en Jon deden beide gewoon ons best en hadden het gezellig.
Hij was ondertussen weer naast mij komen staan en ik keek weer vrolijk naar hem op. 'Tijd om ze te laten zien dat ze niet de enige zijn die kunnen dansen?' vroeg ik met een ondeugende glimlach op mijn gezicht. Een beetje competitie konden we wel gebruiken. 'Niet dat het mij uitmaakt welke rol ik dans, als ik maar lekker dans,' voegde ik eraan toe.

Happy Birthday my Potter!

Ellie O'Pry
Wanneer we klaar zijn, buigt hij en zegt: 'Het was me een eer, Odette.' Ik laat een gespannen lachje los. We doen nog de rest van onze audities, ik probeer mijn hart en ziel in mijn benen en armen te proppen. De laatste noten van de laatste routine sterven weg. Ik glimlach nog even naar iedereen voordat ik de kleedkamer weer binnenga. Daniel, Callie en Jon moeten nog afronden. Mijn tutu zakt over mijn knieen naar de grond en even sta ik in mijn ondergoed in de zaal. Mijn broek en t-shirt zijn echter even snel weer aan. Met mijn handen pruts ik het elastiekje uit mijn ingewikkeld kapsel en schud mijn haar los. Ik trek mijn gympen en vest aan en ga naar buiten. Dan besef ik dat Maia de sleutel van mijn slot heeft. Shit! Mijn fiets maakt een raar knak-geluid wanneer mijn voet er in volle vaart tegenaankomt. Maia!!

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 17:41 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

Nadat Ellie en ik klaar zijn met onze dans glimlach ik lichtjes naar haar en kijk vervolgens toe hoe ze naar de kleedkamer loopt, waar ze zichzelf klaar zal gaan maken om naar huis te gaan. In mijn gedachten blijf ik echter afvragen of ze daadwerkelijk uit mijn flesje heeft gedronken of omdat ze het heeft gepakt om mij duidelijk te maken dat ze het daadwerkelijk niet accepteert wat ik allemaal in mijn andere leven uitspook. Zuchtend blijf ik luisteren naar de dingen die Milenka nog verteld, maar mijn hoofd is ergens anders dan in de danszaal. De training van vandaag was een grote ramp geweest, dat had ik geweten, en opnieuw nam ik mezelf voor om ook geen XTC meer te nemen op de avond voor een belangrijke training. Na een korte verontschuldiging aan Milenka glijd ikzelf ook naar de jongens kleedkamer, zodat Callie en Jonathan nog even rustig kunnen dansen, dat hadden ze wel verdiend na alle drama die onder andere ik deze training hadden veroorzaakt.
In de kleedkamer trek ik mijn shirt losjes over mijn hoofd en laat hem in mijn trainingstas belanden, die ik vervolgens over mijn blote schouder zwier en naar buiten stamp. Wanneer ik de trap van de dansschool afloop voel ik een koel briesje tegen mijn naakte borst slaan, wat bijzonder prettig aanvoelt na een intensieve training en gooi mijn trainingtas naast mijn motor neer om vervolgens mijn vest halfjes aan te trekken. Op dat moment zie ik Ellie plotseling vanuit mijn ooghoeken tegen haar fiets trappen, Maia moest vast en zeker haar sleutels hebben en naar huis zijn gegaan, want van Maia's fiets was geen spoor te bekennen.
'Je kan met mij mee, als je wil, dan breng ik je straks naar huis en halen we je fiets op,' roep ik dan terwijl ik naar mijn motor wijs en mijn eigen helm omhoog houdt. Een ritje zonder helm zal niet erg zijn en ik ga het risico niet nemen om Ellie zonder helm achterop te laten, alleen al bij de gedachte dat we een ongeluk krijgen en ze zich zal bezeren bezorgt me rillingen. Snel rits ik mijn vest dicht wanneer ik besef dat ik nog steeds met een naakte borst op straat sta en wacht vervolgens Ellie's reactie af.

•

Valerio Javier Middleton
Ik moet lachen om wat ze zegt. 'Als jij het niet erg vindt trouwens, ik wil jou niet in de weglopen. Ik liep ook al tegen je aan en ik wil niet zo'n vervelende plakker zijn.' Weer lach ik. 'Wie liep er nou tegen wie op? En een vervelende plakker? Ik zou het niet erg vinden als je elke milliseconde achter me aan zou lopen.' grijns ik. Ik plof op het gras neer en kijk naar haar. 'Komt u liggen, Maia?' Ik klop op het gras naast mij en ga liggen. Ik staar naar boven, ik weet niet hoe laat het is.
'Weet jij misschien de tijd, Maia?' vraag ik. Ik heb zin om ergens in te snijden met mijn zakmes, maar ik wil die niet nu uit mijn zak halen. Ik kan het in bedwang houden merk ik.
Je kan haar ook nu vermoorden. speelt er door mijn hoofd.
Wil je haar leven stelen? Weer die stem die ik niet herkende, behalve dan van net. Ze is niet anders dan anderen schiet er door mijn hoofd.
Dat is ze wel anders was ik er niet, deze stem. Ik word langzamerhand gek van alle stemmen in mijn hoofd. Ik hoopte dat Maia iets zou zeggen of doen, zodat ik afgeleid zou worden.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Jonathan Hojem McBright
Ik lach vrolijk. 'Kom op.' Ik pak haar pols beet en trek haar naar de dansvloer. Het was goed dat Callie en ik gewoon goede vrienden waren en we daarom normaal konden dansen. Ik zette een random nummer van het Zwanenmeer op. Dit was een moeilijke, maar wel leuke. We dansen, Daniel en Ellie lopen weg maar dat maakt me niet uit. Zo haalde ik het te laat komen van vandaag hopelijk weer in bij mevrouw Popova. Ik grijns.
'Dit is beter dan dat sensationele gedoe.' lach ik naar Calliope. Ik lift haar, draai een rondje en zet haar weer neer. Dit hebben we heel vaak gedaan en het gaat goed. Als het nummer is afgelopen, geef ik Callie een high-five. 'Dat was beter, hoop ik.' Ik strijk mijn haar weer goed terwijl ik in de spiegel kijk. 'Sorry, ik doe weer ijdel he. Nou ja, zo ben ik nou eenmaal.'

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
'Wie liep er nu tegen wie op?' lacht hij. Hij tegen mij, dat weet ik ook wel, maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen. Dus lach ik maar met hem mee.
'En een vervelende plakker? Ik zou het niet erg vinden als je elke milliseconde achter me aan zou lopen.' Oh hemel, daar gaat al het bloed weer naar mijn wangen. Val laat zich in het gras vallen en ik volg zijn voorbeeld wanneer hij daarom vraagt. Mijn adem stokt telkens even als hij mijn naam zegt.
Ik leg mijn handen op mijn buik, omdat ik niet weet waar ik ze anders moet laten en kantel mijn hoofd naar hem als hij begint te praten.
'Weet jij misschien de tijd, Maia?' Ik kom iets overeind en pak mijn mobiel uit mijn zak.
'Iets over half 9,' vertel ik hem. De balletles is nog niet afgelopen, maar ik voel niet eens meer de drang om terug te gaan. Hier liggen met hem is veel fijner.
'Ik had nooit gedacht dat ik met een vreemde in het gras zou liggen,' beken ik lachend. 'Maar ik vind het gezellig, echt enorm bedankt.' Misschien moet ik zo maar naar hui- nee. 'Ellie,' sis ik per ongeluk hardop. Het was in gedachten bedoeld.
'Thuis moet ik Ellie onder ogen komen. Ze kan lekker lopen, ik heb haar fietssleutel. Tenzij Daniel haar met de motor wegbrengt.' Oh, daar komt de boosheid weer. Mijn kaken klemmen zich op elkaar.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 18:29 ]

everything, in time

Valerio Javier Middleton
'Ik had nooit gedacht dat ik met een vreemde in het gras zou liggen.' zegt ze en lacht. 'Maar ik vind het gezellig, echt enorm bedankt.' Ik glimlach. Opeens sist ze de naam van haar zusje en legt dan uit dat ze thuis haar zusje moet zien. Dat zijzelf Ellies fietssleutel heeft of dat Daniel haar op de motor terug brengt. Ik zie dat ze kwaad wordt. 'Maia...' zeg ik zacht. 'Probeer het van je af te zetten. Ook al brengt hij haar niet naar huis, als ze iets willen samen kan jij het niet tegenhouden, hoe veel je je best ook doet. Ik weet dat je daar heel erg kwaad om wordt, en je mag me verrot slaan, maar mochten ze echt iets met elkaar willen dan moet je je daar bij neerleggen. Liefde kan je niet stoppen. Ik weet het, Ellie is nogal jong... Maar iedereen zo zijn of haar leeftijd.' Ik ben even stil, bang dat ik weer teveel praatte. Hielp ik haar nou niet te veel? Moest ik niet minder afstandelijk doen? Misschien ging ik me aan haar hechten en dan lukte mijn plan nooit. Hechten, jij? Je hechten aan iemand? Kom op zeg, je hebt nog nooit echte liefde gevoeld, je weet niet eens wat het is.
Dat is dus een teken van zwakte. Je bent laf. Het enige wat je kan doen is mensen vermoorden. Rotzak Waar had die stem het over? Ik kende dat ding niet eens en het las mij de les door te zeggen dat moorden slecht was! Ik gooide de stemmen uit mijn gedachten en focuste al mijn aandacht op Maia.
'Je kan niet andermans leven bepalen.' zei ik tegen haar. Hoor je dat? Je kan niet andermans leven bepalen. Je zegt het zelf. Als je moord, bepaal je iemands leven. Rot stem! Kon ik niet rustig praten met degene die ik over een paar weken zal vermoorden? Niet dus. Weer waren mijn gedachten afgeleid.
Ik verontschuldigde mij over de stilte. Ik wilde iets doen, haar hand vastpakken of haar haar strelen om haar te kalmeren. Maar dan zou ze me een creepy vinden. Een oudere jongen die opeens je haar streelt terwijl je hem niet eens kent ís creepy, dat wist ik zelf ook wel. Maar moest ik dan hier gewoon blijven liggen en niks doen? Dat zag er ook zo stom uit.
'Ik weet niet hoe ik je zou kunnen troosten, Maia. Moet ik misschien straks met je mee naar huis of zo, dat er tenminste iemand bij is als je je zusje ziet? Ook al is het dan zo'n stomme sukkel als ik, het is tenminste iemand.'

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
'Maia,' zegt Val zacht. Ik wil weer bijna tegen hem snauwen, maar houd me in. Hij bedoelt het goed.
'Probeer het van je af te zetten. Ook al brengt hij haar niet naar huis, als ze iets willen samen kan jij het niet tegenhouden, hoeveel je je best ook doet. Ik weet dat je daar heel erg kwaad om wordt en je mag me verrot slaan, maar mochten ze echt iets met elkaar willen, dan moet je je daarbij neerleggen. Liefde kan je niet stoppen. Ik weet het, Ellie is nogal jong.. Maar iedereen zo zijn of haar leeftijd.' Hij is stil. Ik ook. Ik denk in stilte na over zijn woorden en het doet pijn om te weten dat hij gelijk heeft. Ik kan die twee inderdaad niet stoppen, al hoop ik met heel mijn hart dat het niet gebeurd.
'Je kan niet andermans leven bepalen,' zegt hij tegen me. Ik lach, maar het is een sarcastische lach. Ik kan mijn eigen leven niet eens bepalen, laat staan dat van anderen. Hoe langer we erover doorgaan, hoe meer ik overstuur raak. Hard bijt ik op mijn lip om niet in huilen uit te barsten.
'Ik weet niet hoe ik je zou kunnen troosten, Maia. Moet ik misschien straks met je mee naar huis of zo, dat er tenminste iemand bij is als je je zusje ziet? Ook al is het dan zo'n stomme sukkel als ik, het is tenminste iemand.' Ik grinnik opnieuw.
'Je bent echt geen stomme sukkel, integendeel, ik ben blij dat je tegen me aanliep. Het is fijn eindelijk mijn hart eens te kunnen luchten, m-maar..' verdomme, daar was de eerste snik.
Ik stop met praten en probeer mezelf onder controle te krijgen. Ruw veeg ik die ene, ontsnapte traan weg.
'Ik wil niet naar huis. Ik ga wel naar mijn oma of zo, maar niet naar Ellie. Ik moet het eerst verwerken.' Stiekem wil ik met hem mee, het is zo fijn om eindelijk iemand te hebben die luistert.

everything, in time

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Kom op,' zei Jon en ik voelde zijn hand mijn pols omsluiten. Voor ik iets kon zeggen, had hij mij de dansvloer opgetrokken en een nummer uit het zwanenmeer opgezet. Ik herkende de eerste noten en meteen verscheen er een goedkeurende glimlach op mijn gezicht. Dit stuk was best wel moeilijk, maar we hadden het goed geoefend en bovendien vond ik de lift aan het einde super leuk. Vooral met Jon, want hij was goed in liften.
Binnen een paar seconden zwierden we al over de vloer. De pasjes gingen als vanzelf en ik vergat zo goed als alles om mij heen. Ik was mij alleen nog maar bewust van de bewegingen van mij en Jon die prachtig samensmolten. Dit gevoel, alsof er niks om mij heen bestond behalve de muziek en de dans, daar deed ik het voor. Niet voor de roem en de shows, nee hiervoor.
'Dit is beter dan dat sensationele gedoe.' De woorden van Jon haalden mij uit mijn trans voor we de laatste lift uitvoerden. Mijn spieren spanden zich aan, terwijl ik rond werd gedraaid. Ik voelde mij bijna gewichtloos en vond het dan ook jammer, toen mijn voeten de grond weer raakten. We maakten het stuk af en toen was het stil. De muziek was gestopt en ik werd weer helemaal wakker. Jon stak zijn hand op en ik gaf hem met een lach op mijn gezicht de high-five.
'Dat was beter, hoop ik.' Ik knikte, maar volgens mij was het wel goed gegaan. Ik had er in ieder geval plezier in gehad, ook al was het dan nog zo vermoeiend en dat was het belangrijkste. Het viel mij nu pas op dat Daniel en Ellie waren verdwenen. Het maakte mij vrij weinig uit en ik besteedde er dus verder ook geen aandacht aan.
'Sorry, ik doe weer ijdel hè. Nou ja, zo ben ik nou eenmaal.' Ik keek verbaasd naar Jon en begon toen te lachen.
'Maakt niet uit joh, daarom houd ik toch van je.' Ik stopte met lachen en keek weer serieus. 'Maar volgens mij ging het wel goed. Alleen ik denk toch dat ik bij die lift mijn linkerhand anders moet houden. Dat ziet er beter uit, geloof ik. Maar dat is heel makkelijk aan te passen.' Typisch ik, altijd wel kritiek op iets. Al hielp het wel om dingen perfect te krijgen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 20:05 ]

Happy Birthday my Potter!

(what happened?!)

Bowties were never Cooler

[ Eh, niet veel volgens mij. Ellie en Daniel hebben weer samen gedanst, maar gaan nu naar huis. Calliope en Jonathan zijn nog wel aan het dansen. Maia is met Valerio mee (: ]

everything, in time

Ellie O'Pry
'Je kan met mij mee, als je wil, dan breng ik je straks naar huis en halen we je fiets op,' roept hij. Mijn gedachten glijden naar Maia. Ach, wat nou? Ze laat mij hier toch ook stikken? 'Wanneer heb je voor het laatst gedronken?' Ik ben misschien naief, maar niet helemaal onozel en absoluut niet levensmoe. Mijn fiets trek ik met moeite weer recht en ik huppel dan naar Daniel toe. 'En de laatste keer dat je een of ander spul naar binnen gespoten hebt? Of op een andere manier in je bloedbaan hebt gedropt?' grijns ik. Maar eigenlijk meen ik het. Als Daniel gedronken heeft, ga ik niet achterop. 'Wat je ook gaat zeggen, weet dat ik je nooit zal vergeven als je morgen dronken of onder invloed zal komen trainen. Callie en Jon hebben ook recht op een normale les.' Ik trek mijn jas aan.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

{Menschen, ik weet dat Valerio snel is/snel handelt en dat dit typisch iets is voor mensen die alleen maar liefde in een RPG willen of zo. Maar je kan Valerio niet echt normaal noemen, hij is 23 en hij heeft al meerdere moorden gepleegd. Ik excuseer me daarom nu even voor zijn abnormale gedrag. Het is alleen het enige wat echt bij Valerio 'past' om te doen, als je snapt wat ik bedoel. en de enige manier om een beetje redelijke post neer te zetten voor mij. Als je bezwaar tegen hebt dan moet je het gewoon zeggen}

Valerio Javier Middleton
Als ik merk dat ze huilt, sla ik een arm om haar een. Ze ligt nu met haar schouders op mijn arm. Ik sluit even mijn ogen als ik haar huid voel. Een mes in deze huid, hoe zal het er uit zien? Zou het goed voelen? Zal de aanblik van stromend bloed op haar lichaam me voldoening geven? 'Ik wil niet naar huis. Ik ga wel naar mijn oma of zo, maar niet naar Ellie. Ik moet het eerst verwerken.'
'Maia, dat is toch logisch? Iedereen zou dat willen verwerken.' Langzaam kom ik iets overeind en buig me over haar heen. Mijn hoofd hangt naast dat van haar en mijn frisse, zachte adem vind langzaam zijn weg langs haar huid. 'Mocht je ooit rust willen. Mocht je ooit ergens terecht willen, ik ben er altijd voor je. En ik weet dat we elkaar nog niet eens een dag kennen, maar ik wil je helpen, misschien ben ik op dit moment de enige die jou snapt.' Mijn krullen vallen zachtjes langs mijn gezicht naar beneden en landen een klein beetje op haar gezicht.
'Je moet terug naar ballet gaan, alleen als je er weer klaar voor bent, als je je er weer goed bij voelt.' Het was raar, normaal gesproken zou ik langer wachten met deze stap van 'verleiden'. Ik had alleen het gevoel dat Maia dit nodig had of hier naar verlangde. 'Het spijt me lieve Maia dat ik misschien nogal... Opdringerig ben of snel.' mompel ik zacht naast haar oor.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel