Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ik ben er en ga zo posten]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[arme Valerio heeft hij niet eens vlinders en vuurwerk opgeroepen bij Maia. Hoe kan Orlando dat nou niet doen bij haar?]

Valerio Javier Middleton
Als haar mobiel gaat, neem ik automatisch wat afstand. Ik bekijk haar. Ik ging haar dus echt vermoorden. Ze snauwde eerst maar opeens was ze aardig en bezorgd. Ze keek me geschrokken aan. Ze praatte tegen haar zusje, Ellie, ook over Daniel. Ik vloekte zachtjes toen ik hoorde dat er iets goed mis was.
Ze vroeg me of ik meeging.
'Maar Maia natuurlijk ga ik mee. En dat je Daniël wat aan doet kan ik je niet kwalijk nemen. Hier is je jas. Kom!' Snel pakte ik sleutels uit het bakje en holde met haar de deur uit, zonder ook maar de deur op slot te doen of een licht uit, mijn oom merkte toch niks. Woest rukte ik aan de deur van de schuur die op slot zat. Ik morrelde er aan en hij ging open, zo snel als ik kon reed ik mijn motor naar buiten en gaf Maia een helm. 'Doe op, Maia. Kom bij me achterop. Wees niet bang, ik heb een motor rijbewijs en ik heb nog nooit alcohol gedronken.' Dit alles was de waarheid. Als ik echt alle waarheid zou vertellen dan zou ik zeggen dat ik van plan was haar te vermoorden omdat dat mijn passie was.
Ik trapte op de kickstarter en de motor begon te werken. Toen ik voelde dat Maia achter mij zat, begon ik met lichten aan het pad af te rijden, de bocht om en even later reden we over de weg.
'Waarheen!' Riep ik. Ik schreeuwde heel erg hard, ik moest boven het geluid van de brullende motor en razende wind uit komen. En dan hadden we ook nog helmen op. Toch wist ik dat ze me moest hebben gehoord. Jezus, waarom was die rotzak van een Daniël nou zo bezig? Al weken had ik hem niet gezien. Misschien was het wel een andere Daniël. Misschien...

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 23:07 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[ hahah, ze had zich de kus gewoon voorgesteld zoals in die typische tienerfilms. ]

Maia O'Pry
Tot mijn grote opluchting wil Val met me mee. Hij reikt me mijn jas aan, die ik snel aantrek. Ik wil al naar de voordeur lopen om te voet te gaan, als Val duidelijk maakt dat hij andere plannen heeft. Hij rent namelijk naar een schuur, worstelt even met de deur en haalt er vervolgens zijn motor uit. O nee, toch niet zo'n brulding, die dingen zijn onbetrouwbaar.
Val geeft me een helm. 'Doe op, Maia. Kom bij me achterop, wees niet bang. Ik heb een motor rijbewijs en ik heb nog nooit alcohol gedronken.' Nog nooit? Zelfs ik heb wel eens alcohol gedronken. Het klinkt haast te mooi om waard te zijn, maar zijn hele verschijning is dat eigenlijk al.
Dankbaar neem ik de helm aan en hijs mezelf achter hem op de motor. Even vind ik het ongemakkelijk om mijn armen zo om hen heen te moeten slaan, maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik hem nog geen twee minuten geleden heb gekust en doe ik het toch maar.
Valerio doet iets waardoor de motor begint te brullen en niet veel later rijden we op de weg.
'Waarheen?' schreeuwt hij naar achteren. Ik schreeuw terug en leg uit waar Daniels studentenflat is. Blijkbaar kent Val de straat, want hij rijdt er met gemak heen.
Ik vind Ellie op de grond tegen de muur, met Daniel in enkel een joggingsbroek ernaast. Val stopt. Ik stap van de motor af en trek de helm van mijn hoofd, die ik ruw in Vals handen dus. Vervolgens duw ik Daniel tegen de muur, trek ik Ellie omhoog en houd haar beschermend in mijn armen.
'Wat heb je met haar gedaan? Kon je je vieze poten niet thuishouden?' val ik tegen Daniel uit.
'Heeft hij je aangeraakt? Is alles oke?' vraag ik dan bezorgd aan mijn kleine zusje waarnaar ik mijn woedende blik weer naar Daniel richt. Ik ben niet bang, ik heb Val immers bij me.

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

Nog voordat Ellie een antwoord heeft kunnen geven word ik door twee - onvoorstelbaar - krachtige handen tegen de muur gedrukt en kijk ik even versuft rond. 'Wat heb je met haar gedaan? Kon je je vieze poten niet thuishouden?' hoor ik Maia's stem dan krachtig schreeuwen, waarna ze even naar Ellie kijkt en vraagt of alles oke is, of ik haar niet heb aangeraakt, waarna ze haar blik weer woedend op mij richt.
Mijn mond zakt al open om een weerwoord te geven ; dat zij er niet was toen Ellie buiten kwam en ze anders helemaal naar huis had moeten lopen. De vertrouwde glimlach was inmiddels allang weer van mijn gezicht gegleden en de harde trekken waren er terug voor in de plaats gekomen. Mijn mond schoot echter direct weer dicht op het moment dat ik de persoon zag die achter Maia van de motor klom ; Valerio Javier Middleton. Die vent was ik vaker tegen gekomen in mijn andere leven, hij had me altijd een stil en rustig persoon geleken totdat ik geruchten rond heb horen gaan dat hij sadistische gedachten had en meisjes nooit lang rond bleven hangen bij hem, iets waar de rillingen nu al van over mijn rug liepen.
'Maia, wat doe je bij hem?' stamel ik dan zachtjes, terwijl mijn blik strak op Valerio gericht blijft en ik vurig hoop dat hij haar alleen een lift heeft gegeven en meteen weer zal vertrekken. Als die gozer iets met een van mijn meisjes van de dansgroep doet zal Hij degene zijn die niet lang meer op deze wereld rondloopt. Met één enkele blik maak ik hem duidelijk dat hij weg moet gaan en nooit meer terug moet komen, terwijl mijn ogen weer naar Maia schieten. 'Jij was er niet meer na de training, ik wilde mijn spullen thuis afzetten en daarna Ellie naar huis brengen,' zeg ik op een rustige toon, 'er is niets gebeurd...'

|| Moet vandaag weer van 9 tot 5 werken, dus kan alleen in de pauze posten. Vanavond moet ik vanaf half 9 op feest, dus daarna kan ik ook een paar (3) uurtjes niet posten ! ||

•

Valerio Javier Middleton
Ik kijk met een lichte grijns toe hoe Maia Daniel tegen de muur beukt. Ik had zijn gezicht nog niet gezien. Mijn gezich wordt ernstig als ik zie dat een meisje, waarschijnlijk Ellie, huilend op de grond zie zitten. Ik heb mijn ene hand in mijn zak, waar ik het scherpe, vertrouwde zakmes in voel zitten, de andere hangt naast mijn lichaam. Ik kijk hoe Maia bij Ellie neerknielt. Een rilling loopt over mijn rug als haar nek even wordt ontbloot en ik daar verbeeld een mes in te steken en bloed te zien stromen. Ik wend me tot de jongen. Ja. Het is Daniel. Hij herkent me en ik merk dat hij aan Maia vraagt wat ze bij mij doet.
'Wat je beter kan vragen Daniel, wat doet hij hier? Nou, ik ben toevallig meegegaan om haar veiligheid. Ze had ruzie met mensen, en als ik me niet vergis was jij daar een van...' zeg ik en mijn stem verhief zich vanaf 'was'.
'... en ik heb haar geholpen en nu help ik haar weer. En als ik jou was, zou ik maar heel snel vertellen wat we gebeurd is.' sis ik. Mijn ogen boren zich in die van hem. Woede brengen ze over. In mijn zak omklemt mijn hand het zakmes. Nee, ik ging hem niet op Daniel gebruiken, dan zat ik to over mijn oren in de problemen en dan wist iedereen, ook Maia, dat ik een mes had. Ik blijf naar Daniel kijken en volg zijn passen met mijn voeten.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Alles wat volgt op het moment dat Daniël naast me neerknielt, gebeurt in een waas. Maia die Daniël tegen de muur bonkt, de vreemde man die Maia beschermt, Maia's warme, beschermende handen om mijn schouders. Haar geur, haar bekende geur en haar zachte, vertrouwde stem. Maia scheldt Daniël uit voor alles wat mooi, lelijk en al daar tussen is. Maia heeft echter een verkeerd idee, wat Daniël en ik betreft. Daniël zou mij nooit iets aan doen, toch niet in de richting. 'Daniel, ga alsjeblieft naar huis,' mompel ik. 'Ga gewoon, bedankt dat je me geholpen hebt.' Mijn stem slaat over bij elk woord dat ik wil uitspreken en ik geef het op als ik het belangrijkste gezegd heb. Eigenlijk wil ik hier gewoon weg, ik wil naar huis. Weg van de vreemde -vreselijk knappe- man die Maia een lift heeft aangeboden op zijn motor. Weg van alles. Nogmaals keren mijn gedachten naar jezelf doodzuipen, en hoe makkelijk het gaat om in alle kalmte te kunnen leven, onder invloed van het een of het ander spul.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 11:37 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Iedereen praat door elkaar en er gebeurt zoveel tegelijk, dat het verwarrend is.
Ik zie hoe de blik op Daniels gezicht verandert. Het is strak en zijn mond is niets meer dan een wit streepje. Hij is overduidelijk wordend. Ik bereid me dan ook vast voor op een stortvloed van scheldwoorden, maar hij vraagt iets heel anders.
'Maia, wat doe jij bij hem?' Stamelt hij. Ik kan geen antwoord geven, want hij praat verder.
'Jij was er niet meer na de training. Ik wilde mijn spullen thuis afzetten en Ellie naar huis brengen. Er is niets gebeurd..' Ik maak een klein grommend geluidje als teken dat ik er niets van geloof.
'Nee, ze zit zeker voor de lol op de grond te huilen. Lieg niet tegen me.'
Val bemoeit zich er ook mee.
'Wat je beter kunt vragen, Daniel wat doet hij hier? Nou, ik ben toevallig meegegaan voor haar veiligheid. Ze had ruzie met mensen en als ik me niet vergis, was jij daar één van. En ik heb haar geholpen en ik help haar nu weer. En als ik jou was, zou ik maar heel snel zeggen wat er gebeurd is,' sist hij. Bewonderend kijk ik maar Val op. Hij doet dit voor mij, hij beschermt mij en komt voor me op en dat terwijl ik hem nog geen dag ken. Hemel, wat een geweldige gast!
'Daniel, ga alsjeblieft naar huis,' mompelt Ellie. 'Ga gewoon, bedankt dat je me geholpen hebt.' Ik trek haar dichter tegen me aan en kus haar kruin.
'Nee, lieverd, hij gaat je eerst naar huis brengen en dán pas laat hij je met rust. En doe dat veilig, Daniel,' waarschuw ik hem. Oh wat heb ik een hekel aan die gast.
Ik kan Ellie niet naar huis brengen, dat wil ik niet. Ik blijf bij Val. Als hij me zat is kom ik misschien later op de dag terug naar huis, anders niet.
'Wat ik bij Val doe gaat jou trouwens ook niet aan. Hij luistert tenminste naar me en hij begrijpt me. Ga je nou niet bemoeien met wie ik omga.'
Ik heb zin om Val opnieuw te kussen. Gewoon om Daniel te irriteren, niet dat hij er jaloers van zal worden, zo denken hij en ik immers niet over elkaar, maar gewoon. Treiteren.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 13:02 ]

everything, in time

Valerio Javier Middleton

'Daniel, ga alsjeblieft naar huis,' zegt Ellie zacht. 'Ga gewoon, bedankt dat je me geholpen hebt.' Maia trekt haar dichter tegen zich aan en geeft een kus op haar hoofd.
'Nee, lieverd, hij gaat je eerst naar huis brengen en dán pas laat hij je met rust. En doe dat veilig, Daniel,' zegt ze waarschuwend. Ik kijk Daniel nog steeds kwaad aan. Ik zou op zich Ellie naar huis kunnen brengen, maar dan ga ik tegen het idee van Maia in terwijl ik juist op dit moment haar vertrouwen moet winnen.
'Wat ik bij Val doe gaat jou trouwens ook niet aan. Hij luistert tenminste naar me en hij begrijpt me. Ga je nou niet bemoeien met wie ik omga.' zegt Maia en ik voel even iets raars, maar ik denk er niet aan. Je gaat haar vermoorden Val, je gaat haar vermoorden, vermoorden... denk ik bij mezelf. 'Ze is niks meer dan een slachtoffer, niks meer... Ze is voer voor je.' gaat er door mijn hoofd. Maar dat moet ze niet denken, vertrouwen is nu zeker belangrijk. Ik kniel bij Maia en Ellie neer. 'Als Daniel vervelend doet, sla ik hem en breng ik Ellie en jou naar huis. Oké?' Een vlaag van een glimlach streek over mijn gezicht.
Ik kijk zonder haar aan te raken of het zusje van Maia gewond is en zeg tegen Maia dat ze geweldig heeft gehandeld.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian ||

'Nee lieverd,' begint Maia te vertellen wanneer Ellie me zegt dat ik het moet laten en naar huis moet gaan, 'hij gaat je eerst naar huis brengen en dán pas laat hij je met rust. En doe dat veilig, Daniel. Wat ik bij Val doe gaat jou trouewns niet aan. Hij luistert tenminste naar me en hij begrijpt me. Ga je nou niet bemoeien met wie ik omga.' De woede trek opnieuw over mijn gezicht, samen met de onmacht die ik op dit moment bezit. Ik kan Maia er niet van weerhouden om met Valerio om te gaan, dat is duidelijk, de blik waarmee ze naar hem kijkt... Even trekt er een jaloers gevoel door mijn buik, ik zou willen dat ze zo naar mij opkeek, dat ze vond dat ik een goede gast was en dat ze niet dacht dat ik een vreselijk monster was dat haar kleine zusje alleen maar pijn kan doen.
'Als Daniel vervelend doet, sla ik hem en breng ik Ellie en jou naar huis. Oke?' fluistert Valerio dan zachtjes tegen Ellie en Maia, waardoor ik mijn vuisten woedend bal en mijn vinger uiteindelijk priemend richting zijn kant steek. 'Jij laat die meisjes met rust, Valerio, als ik ook maar merk dat je ze pijn doet of kwetst dan kun je de straatstenen wat dichterbij gaan bekijken!' grom ik dan zacht. Niemand kwam aan Maia en helemaal niemand kwam aan Ellie.
'Maia ga alsjeblieft met Ellie mee naar huis, die gast is niet goed voor je...' fluister ik dan zachtjes, terwijl mijn ogen wanhopig naar Ellie schieten voor ondersteuningen. 'Toe Ellie,' fluister ik dan, terwijl mijn ogen wat verzachten als ik haar aankijk.

•

{waha, de straatstenen dichterbij bekijken. Genius }

Valerio Javier Middleton

'Maia, ga alsjeblieft met Ellie mee naar huis, die gast is niet goed voor je...' zegt hij fluisterend, zijn blik schiet van Maia naar Ellie. 'Toe Ellie,' zegt hij. Ik voel woede opborrelen. Verdomme kon die gast zijn bek niet houden?! Nou ja, ze zullen hem toch niet geloven.
'Waar heb je het over, sukkel?' vraag ik en kijk Daniel doordringend aan. Ik zit nog steeds geknield bij Maia en Ellie, maar zeg niks tegen ze. Ik blijf ook zo zitten en ga niet staan. Mocht Daniel me willen aanvallen dan kreeg hij dat toch wel terug. Maia en Ellie ging ik helpen, ik wilde niet dat ze Daniel verkozen boven mij. Moest ik mijn mes paraat houden? Ik zou wachten tot ik echt geen andere keuze had. Met mijn blote handen kon ik ook wel vechten. Wie zij dat het op vechten zou uitdraaien? Ellie en Maia wilden vast niet dat we zouden vechten, dus ik ging er in ieder geval niet mee beginnen. Simpelweg omdat ik hun vertrouwen wilde winnen. Ik blijf naar de meisjes kijken, wachtend op antwoord, maar ik zet me schrap voor als Daniel opeens iets zou doen. Wat ik me niet kon voorstellen.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian ||

'Waar heb je het over, sukkel?'
Machteloos bal ik mijn handen tot vuisten wanneer Valerio op vriendschappelijke wijze neerhurkt bij Maia en Ellie - die nog steeds niets zeggend naast elkaar op de trap zitten. Maia's blik - nog steeds op Valerio gericht - resulteerde weer in een blinde waas voor mijn ogen, een waarin ik net Sean totaal tegen de grond had geslagen en geen controle meer had over mezelf. Valerio was de grootste gluiperd die ik ooit had gezien, meisjes meden hem soms met opzet en zelfs sommige jongens uit mijn andere leven fluisterden dat hij niet helemaal oké was - recht in zijn gezicht zeggen durfden ze het echter niet.
'Jij, ''sukkel'', weet precies wat ik bedoel. Als ik ook maar één ding hoor, ben je zo goed als dood,' sis ik dan.
Direct na mijn bedreiging draai ik me in een ruk om - mezelf er vaag van bewust nog steeds enkel en alleen gekleed te zijn in een joggingbroek en mijn allstars. De giechelende geluiden afkomstig van twee meisjes aan de andere kant van de straat terwijl ze naar mijn naakte borst wijzen doen me niets. Normaal gesproken had ik me glimlachend omgedraaid, geknipoogd en waren we uiteindelijk in de kroeg beland. Maar vandaag waren dat geen plannen, op dit moment was de eerste de beste die iets verkeerds tegen me zei de klos. Met een snelle ademhaling - waarbij mijn borst in een razend tempo opsteeg en weer daalde - schiet ik uiteindelijk de hoek om en loop op de automatisch piloot naar mijn studentenhuis, waar ik mezelf in het portiek langs de muur naar beneden laat glijden en voor de tweede keer deze dag mijn hoofd in mijn handen verberg.

•

Ellie O'Pry
Daniel schiet de hoek om. Weg, hij is weggelopen. Ik staar hem na, Maia zit naast me. Maia kijkt de gast aan, op dat moment pruts ik de sleutels van de fietsen uit de tas die naast haar ligt. Wanneer ik bij mijn fiets ben, krijgt Maia de tijd niet om me tegen te houden. Mijn achterwerk landt pijnlijk hard op mijn zadel en ik race naar huis. Zo snel ik kan, de wind in mijn loshangende haren. Mijn ogen tranen, en niet alleen door de wind. Met een ruk kom ik tot stilstand en spring van mijn fiets. Daniel is vandaag gekwetst. Mede door mij, mede door Maia. Hij beschermde me, zorgde ervoor dat er niets met me gebeurde. Het enige wat ik heb gedaan, is hem uitschelden en de schuld in zijn schoenen schuiven. Ik trek mijn fiets naar de andere kant en stap weer op. Met gecontroleerde bewegingen fiets ik richting Daniel's appartement. Maia heeft me voor de tweede keer vandaag laten zitten toen ze zei dat Daniel me maar naar huis moest brengen. 'Lebber maar lekker verder met die Orlando Bloom van je,' denk ik. De jongeman had werkelijk trekken weg van de Pirates-ster. De studentenflat doemt voor me op. Ik zie Daniel zitten, in het portier. Na een heleboel gevloek staat mijn fiets in het rek. Daniel zit bleek in een hoek van de grote hal. Ik twijfel, maar uiteindelijk ga ik toch naast hem zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder. Zijn naakte schouder, net als zijn buik. Ik grinnik onwillekeurig, als dertienjarige ben ik het niet gewend om ontblote bovenlijven te aanschouwen. 'Het spijt me, Daniel,' fluister ik dan voorzichtig.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 19:24 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

Het gevloek vanuit de fietsenstalling dringt niet tot me door, de waas van woede en onmacht ligt nog steeds over mijn geest en gedachten en zorgt ervoor dat ik alleen maar apatisch naar mijn handen kan staren, die centimeters van mijn ogen zijn verwijderd. De gloeiendhete wang die uiteindelijk tegen mijn schouder wordt gelegd doet me verbaasd knipperen met mijn ogen - ik liep zojuist zonder shirt door de stad, waarom was mijn schouder dan gloeiend heet? De vier simpele woorden die kort daarna worden gefluisterd verklaren echter alles ; het gevloek, de aanraking. 'Het spijt me, Daniel.'
Zonder wat te zeggen sta ik op en loop richting de deur, waar ik een aantal tellen blijf staan en mijn hoofd lichtjes draai om vanuit mijn ooghoeken naar achteren te kijken, naar Ellie - die nog steeds op de grond in het portiek zit. Het kleine knikje dat ik daarna met mijn hoofd maak geeft aan dat ze me moet volgen, als ze dat uberhaupt nog wel aan zou durven, aangezien ze heeft gezien in wat voor ravage ik op dit moment woon. Zonder verder om te kijken loop ik de trap op en duw de deur naar mijn kamer verder open. Opgeruimder dat dit heeft mijn kamer er nog nooit uitgezien, de stank is haast verdwenen doordat mijn ramen nog steeds wagenwijd open staan en zonder te controleren of Ellie me achterna is gekomen begin ik op een rustige, kille toon te praten.
'Je moet Maia weg houden bij Valerio,' begin ik langzaam, terwijl ik een willekeurig, strak, wit shirt over mijn hoofd trek en een fles Jack Daniels in mijn handen neem, 'hij is niet goed voor meiden,' laat ik er dan achteraan volgen terwijl ik een aantal flinke slokken uit de fles neem en hem uiteindelijk leeg in de prullenbak laat vallen. 'Sorry, maar op dit moment is dát - waarbij ik kort knik naar de prullenbak - het enige wat me terug naar de normale wereld kan brengen. Voor als je het wil weten ; ik ben niet altijd zo verrot geweest als nu, ooit - in een ver verleden, was ik nog 'n normaal joch.' Met een aangespannen rug - wat duidelijk te zien is door mijn shirt - blijf ik midden in de kamer staan en bal mijn vuisten dan, vechtend tegen de tranen bij de gedachten aan mijn ouders.

•

Ellie O'Pry
Als Daniel opstaat, vloek ik zacht. Omdat ik echt tegen hem aanleunde, lig ik nu half op de grond. Met zijn hoofd toont hij aan dat ik moet volgen. Ik krabbel recht en volg hem zo snel als ik kan. Wanneer ik binnenkom is hij echter al in de helft van zijn zin, maar aan zijn blik zie ik dat ik niet om herhaling moet vragen. Pas wanneer zijn preek in afgelopen, en hij eindelijk een t-shirt heeft aangetrokken, zie ik het. Zijn handen beven, hij slikt de sterke drank moeilijk door en al zijn spieren staan uiterst gespannen. Volgens mij huilt hij bijna. 'Daniel? Je moet weten dat ik dit niet erg vind. Zolang jij dit volhoudt, is het mij best.' Glimlachend zet ik een stap in zijn richting en struikel daardoor over een lege fles. Net zolals daarnet belandt ik op Daniel en mompel: 'Mijn fout.' Eigenlijk hoop ik dat hij me sussend in zijn handen zal nemen en zeggen dat hij van me houdt en dat hij gelukkig is.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 19:45 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Daniel? Je moet weten dat ik dit niet erg vind. Zolang jij dit volhoudt, is het mij best.'
Het spottende geluid dat uit mijn keel omhoog komt zetten kan ik onmogelijk tegen houden, het is een automatisme wat ik heb aangeleerd als gevolg van mijn andere leven en aangezien ik geen controle heb over mijn emoties op dit moment haal ik mijn twee levens gigantisch door elkaar. Pas op het moment dat Ellie glimlachend naar me toe komt gelopen, over een lege fles struikelt en voor de tweede keer op deze dag tegen me aanvalt knipper ik verdwaasd met mijn ogen en wordt ik weer terug getrokken naar het hier en nu. Zonder te aarzelend sla ik mijn armen rond haar tengere lichaam, trek haar dicht tegen het mijne en verberg mijn gezicht vervolgens in haar blonde haren. De steun die ze me op dit moment geeft, alleen al door het feit door tegen me aan te staan en er gewoon te zijn is gigantisch en overspoelt me dan ook met verwarring. Ellie maakte alles zoveel makkelijker, ook al was het naïef dat ze dacht dat het niets uit maakte dat het zo was en dat ze het niet erg vond, dat moment zou nog wel komen, dat was altijd zo gegaan...
'Je moest eens weten, kleintje,' fluister ik dan hees, op haar reactie dat ik het vol kan houden als ik het op deze manier doe. Niemand wist dat ik ieder moment van de dag kon instorten maar gewoon doorging omdat ik verder niks had ; geen echte vrienden, geen vriendin, geen familie, geen werk, geen school ; alleen de dansgroep was de plek waar ik mezelf kon zijn. 'Bedankt,' fluister ik dan haast onhoorbaar zacht, 'bedankt dat je bent wie je bent Ellie, je wil niet weten ... - Je wil niet weten hoeveel ik van je hou,' fluister ik dan zachtjes, waarbij het dubbele gevoel dat ik mijn maag ontstaat me zeker niet ontgaat.

|| Ik moet zometeen even op verjaardag bij een vriendin, dus ik ben denk ik pas rond 11uur/half12 weer thuis! Het spijt me. ||

•