Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(Ik vind juist dat je hem heel goed speelt! Als ik en moordenares zou zijn, zou ik mijn slachtoffers ook zo snel mogelijk verleiden :') )

Happy Birthday my Potter!

[Dank je. Het is echt lastig om het 'moorden' positief op te schrijven. Alsof het normaal is, zoals een kopje thee zetten of zo. En dan moet ik hem ook nog eens langzaam gaan laten merken dat ook moorden niet echt goed is... Yeah dat wordt moeilijk, maar een hele leuke uitdaging. Ik ben echt blij met deze RPG (:]

Jonathan McBright
'Jee je houdt van me! Nou ik houd ook van jou hoor.' zeg ik nonchalant en grinnik. Zo gingen we altijd met elkaar om en ik zocht er niks vreemds achter.
'Ik hoop dat die twee de volgende les weer een beetje normaal doen.' zucht ik en ik weet dat ze snapt dat ik het over Ellie en Daniel heb. Ik zoek mijn fles drinken en neem een paar slokken. 'Zou Maia morgen weer komen? Of denk je dat ze in een te grote shock is, of waarom ze dan ook maar weg liep. Als ze niet komt dan worden Daniel en Ellie straks danspartners en dan zit ons hele schema in de war.' Wat er nou precies was gebeurd, was nog niet helemaal duidelijk, maar de lijnen wist ik en daar ging het om. Eigenlijk wilde ik nog wel meer dansen, maar de les was eigenlijk afgelopen en ik en Callie waren de enige (toch?) in het lokaal, op mevrouw Popova na. Ik draaide de dop weer op mijn waterflesje en zette die aan de kant en leunde op de bar. Ik wist dat dat eigenlijk niet mocht, maar wat kon mij dat nou schelen.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
Tot mijn verbazing slaat Valerio een arm o mme heen, waardoor ik met mijn schouders op zijn arm lig. Eerst wil ik protesteren, zeggen dat hij af moet blijven, maar dan zou ik hypocriet zijn. Ik wil dat hij me aanraakt, op een fatsoenlijke manier dan.
'Maia, dat is toch logisch?' Weet ik veel. Ik weet op dit moment echt niet meer wat wel en niet logisch is. Ik veeg opnieuw de tranen weg en hoop vurig dat mijn mascara en eyeliner niet uitgelopen zijn.
'Iedereen zou dat willen verwerken.' Ik laat mijn armen langs mijn lichaam zakken en houd mijn adem in als Valerio overeind komt en zich over mij heen buigt. Zijn hoofd hangt vreselijk dicht langs dat van mij en zijn adem raakt mijn huid. Het ruikt verassend fris, heel wat anders dan de stank van alcohol die ik gewend ben. Ik raak lichtelijk angstig, buiten het dansen is er nooit iemand zo dicht bij me.
'Mocht je ooit rust willen. Mocht je ooit ergens terecht willen, ik ben er altijd voor je. En ik weet dat we elkaar nog niet eens een dag kennen, maar ik wil je helpen, misschien ben ik op dit moment de enige die jou snapt.' Ik knik en slik, niet in staat te antwoorden. Hij is inderdaad de enige die me snapt en alleen dat al zorgt ervoor dat ik hem vertrouw. Zijn krullen raken lichtjes mijn huid en zorgen voor kleine bolletjes kippenvel en zelfs een lichte rilling over mijn rug.
'Je moet terug naar ballet gaan, alleen als je er weer klaar voor bent, als je je er weer goed bij voelt. Het spijt me lieve Maia dat ik misschien nogal.. opdringerig ben, of snel.' Zijn adem in mijn oor is me bijna te veel en ik durf hem nu al helemaal niet meer aan te kijken, wetende dat ik weer enorm zal blozen. Als het waar is dat vrouwen een 'kus me'-blik hebben, dan kijk ik hem daar even later mee aan. Al weet ik niet zeker of ik dat wel wil, de blik is er gewoon. Ik heb in mijn hele leven nog geen vriend gehad, daarmee dus ook niet gekust. Daar heb ik geen tijd voor, dansen nam heel mijn leven in. Nam, ja, want daar stop ik mee. Nooit meer ballet voor mij. Als ik Odette niet kan dansen, dan hoef ik geen enkele rol meer te dansen.
'Zou dat kunnen?' vraag ik dan en weet dat er pretlichtjes in mijn ogen verschijnen. 'Is er een kans dat ik met jou mee kan? Ik zou mijn ouders wel eens willen zien. Hun lieve, kleine Maia die niet doet wat haar gezegd wordt en niet naar huis komt. Ze zullen versteld staan en het zal ze leren. Ellie misschien ook wel, ik hoop dat ze zich schuldig voelt. Toe, Val, jij bent de enige die naar me luistert en mij begrijpt. Laat mij je, in ruil daarvoor, helpen met je studie. Wat zeg ik? Helpen met overal waar ik maar kan!' Hoe meer ik praat, hoe enthousiaster ik word.

everything, in time

Valerio Javier Middleton
´Toe, Val, jij bent de enige die naar me luistert en mij begrijpt. Laat mij je, in ruil daarvoor, helpen met je studie. Wat zeg ik? Helpen met overal waar ik maar kan!' Ik merk dat ze ontspant en rustiger wordt. De blik in haar ogen is... Ja Valerio, begin je eindelijk eens een keer te merken wat voor een aantrekkingskracht iemand kan hebben? Stomme stem, ik ben niet verliefd, het is onmogelijk dat ik, Valerio Javier Middleton, verliefd wordt. Dat is onmogelijk. Het kan niet...
'Ik begrijp je Maia, en je mag me overal mee helpen als je wil. Je mag met mij mee naar huis, als je dat wil en als het mag... Mijn oom vind het best, ik woon bij hem trouwens.' Ik krijg de neiging om het mes uit mijn zak te halen en het kapot te breken. Maar precies op dat zelfde moment zie ik als in een soort visioen hoe ik met dat mes Maia vermoord. Hoe ik mijn vingers met haar bloed laat samenkomen op haar hals en de geur van de rode vloeistof in me op neem. Dit gevoel bracht mij altijd tot rust en vol genoegen. Dit keer niet. De stem in mij was sterk geworden in die paar uur dat hij bestond. Dat ging vaak snel bij mij.
Was ik... Voelde ik me serieus aangetrokken tot Maia? Dit was mij nog nooit overkomen. Nooit. Zo was ik niet, ik herkende mezelf niet terug. En toch had ik het gevoel dat deze Valerio een stuk beter was, ook al zag ik het slechte van moorden nog steeds niet helemaal in. Het was nog niet weg, het moordlustige in mijn ziel en hart, de genen die door mijn aderen stroomden en die ik door mijn familie van beide kanten niet kon mislopen. Maar het was minder geworden. Het leek alsof er jaren voorbij waren gegaan en ik totaal was veranderd, maar het waren maar een paar uurtjes met Maia die mijn karakter zodanig aantaste dat ik mezelf voor een deel niet herkende.
'Wil je dat, Maia?' Ik lig naast haar in het gras en heb mijn hoofd scheef zodat ik haar toch kan aankijken, ook al is het al aardig donker.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
'Ik begrijp je Maia, en je mag me overal mee helpen alsj e wil. Je mag met mij mee naar huis, als je dat wil en als het mag... Mijn oom vindt het best, ik woon bij hem trouwens.' O, daar had ik helemaal niet aan gedacht. Ik was ervan uitgegaan dat hij nu alleen woont. Stom natuurlijk, dat heeft hij niet gezegd. Ach, als hij op zijn oom lijkt, zit dat vast wel snor.
Intussen is Valerio weer naast me komen liggen en kan ik weer veilig ademhalen.
'Wil je dat, Maia?' En of ik dat wil! Deze keer ben ik degene die omhoog komt en mijn armen, voor zover dat kan bij iemand die ligt, om hem heen sla.
'Zo graag!' Dan ben ik eindelijk eens helemaal ergens anders, geen gedans, geen gezeik, geen verantwoordelijkheid voor mijn jongere zusje. Gewoon rust. Rust en vrijheid.
Ik laat Valerio weer los en kijk hem vragend aan, nog altijd zit ik overeind en kijk op hem neer.
'Waarom doe je dit?' vraag ik zacht. 'Je kent me niet en je doet zo veel voor me. Waarom?' herhaal ik.

everything, in time

Valerio Javier Middleton

'Waarom doe je dit?' vraagt ze zachtjes. Ze zit en kijkt daarom naar beneden naar mij. Ik blijf naar haar kijken. 'Je kent me niet en doet zo veel voor me. Waarom?' zegt ze er achter aan. Even sluit ik mijn ogen. Ik weet het niet precies. Het antwoord is moeilijk te geven, omdat die vraag net ook door mijn hoofd danste. Ik kan moeilijk zeggen 'omdat ik je ga vermoorden', en al zou ik het zeggen wist ik niet eens zeker of dat de volledige waarheid zou zijn.
'Omdat...' begin ik en weloverwogen denk ik na over het antwoord terwijl ik naar de eerste net verschenen paar sterren aan de hemel staar. 'Omdat ik om de een of andere reden het geviel heb dat ik je niet meer los kan laten. Ik geloofde nooit in... In een klik op het eerste gezicht, maar door jou geloof ik er meer in. Ik voel me... Waarom is dit zo lastig... Er zit een klik tussen ons en die klik kan niet zomaar kapot. Ik zal toch aan je blijven denken als je nu weg zou gaan. En als ik je nooit meer zou zien dan zou ik dat verschrikkelijk vinden. Daarom wil ik je helpen en steun bieden op elke manier die ik kan.' Langzaam ga ik overeind zitten zodat ik schuin tegenover Maia zit en kijk naar haar. Je mag haar niet leuk vinden, Val, ze is je slachtoffer! roepen honderd alarmen in mijn hoofd.

[sorry als ie kort is. Ik ziet nu op mobiel en kan de lengte niet echt inschatten]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Hahah, ik zit nu op mijn iPod en daar heeft je post een normale lengte. Als de mijne nu kort is, is dat om dezelfde reden.

Maia O'Pry
Val lijkt even na te moeten denken over zijn antwoord. Geduldig wacht ik af, mijn nieuwsgierigheid bedwingend.
'Omdat..' Van de zenuwen bijt ik op mijn lip, zeg het!
'Omdat ik om de een of andere reden het gevoel heb dat ik je niet meer los kan laten. Ik geloofde nooit in... In een klik op het eerste gezicht, maar door jou geloof ik er meer in. Ik voel me... Waarom is dit zo lastig... Er zit een klik tussen ons en die klik kan niet zomaar kapot. Ik zal toch aan je blijven denken als je nu weg zou gaan. En als ik je nooit meer zou zien dan zou ik dat verschrikkelijk vinden. Daarom wil ik je helpen en steun bieden op elke manier die ik kan.' Dat had ik absoluut niet verwacht. Val komt ook overeind en ik boor mijn blik recht in de zijne.
'Dat is absoluut het allerliefste wat ik ooit heb gehoord. Ik voel dezelfde klik, je hebt gelijk. Op dit moment wil ik gewoon alles achter me laten en helemaal opnieuw beginnen. Jouw wijsheid is echt een bron van inspiratie. Oh, sorry, ik klink echt als een ouwe zeur, maar het is zo. Het is haast alsof jij me beter kent dan ikzelf. Ach wat, laten we gaan, alsjeblieft.' Ik speur zijn gezicht af; zijn lichaam, op zoek naar iets. Iets dat me duidelijk maakt dat hij het meent, dat dit geen mooie droom is.

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

'Wanneer heb je voor het laatste gedronken? En de laatse keer dat je een of ander spul naar binnen gespoten hebt? Of op een andere manier in je bloedbaan hebt gedropt? Wat je ook gaat zeggen, weet dat ik je nooit zal vergeven als je morgen dronken of onder invloed zal komen trainen. Callie en Jon hebben ook recht op een normale les.' De berisping die Ellie me zojuist heeft gegeven bevalt me wel, het feit dat ze rekening houdt met haar eigen gezondheid doet me enigszins goed en zorgt ervoor dat er een lichte glimlach op mijn lippen komt te liggen. Zonder te antwoorden loop ik naar haar toe, neem de fiets van hem over en parkeer hem zonder om te kijken in het fietsenrek van de school. Direct daarna loop ik terug naar mijn motor, gris de gitzwarte helm van mijn zadel en schuif deze teder over het blonde koppie van Ellie, wat verrassend goed gaat. Na gecontroleerd te hebben dat alle gespjes goed dicht zitten pad ik de rits van haar jas tussen mijn vingers en rits hem helemaal tot haar kin op, waarna ik even door de opening van de helm tuur.
'Ik beloof je dat ik op dit moment voor de volle honderd procent kan rijden en je veilig bij mij thuis zal brengen. Daarnaast beloof ik je dat ik niet meer op de training zal verschijnen terwijl ik onder de invloed ben van wát dan ook, drugs, alcohol, het maakt me allemaal niet uit, het zal niet meer gebeuren.' De voorzichtige glimlach die opnieuw op mijn lippen komt te liggen is iets zachter dan de botheid waarmee ik mijn woorden had uitgesproken, en veranderde in een spottende grijns toen ik mijn been over mijn motor zwierde en hem brullend tot leven liet kopen. Met mijn rechterhand tikte ik zachtjes op de bijrijdersstoel achter me, 'spring er maar op kleintje,' grijns ik dan boven het brullende lawaai uit.

•

Valerio Javier Middleton
Ik kon er niks aan doen dat mijn gezicht een glimlach vertoonde. De blik in haar ogen was nog indringender dan die van mij als ik haar aankijk, dat wist ik. In mijn hoofd werd er een hele ruzie gevoerd over vermoorden. Dat was iets waar ik nu niet aan wilde denken. Als het eenmaal zover was dan zou ik vast wel op haar uitgekeken zijn. Op dit moment leek me dat onmogelijk, maar dat wuifde ik weg. Ik luister naar haar stem. ' Ik voel dezelfde klik, je hebt gelijk. Op dit moment wil ik gewoon alles achter me laten en helemaal opnieuw beginnen. Jouw wijsheid is echt een bron van inspiratie. Oh, sorry, ik klink echt als een ouwe zeur, maar het is zo. Het is haast alsof jij me beter kent dan ikzelf. Ach wat, laten we gaan, alsjeblieft.' zei ze. Mijn grijns werd breder. 'Je bent geen oude zeur, echt niet. Je moet ook een keer serieus zijn, ik weet het. En ja, laten we gaan.' Ik aarzelde even en keek haar aan. 'Weet je echt zeker dat je met mij mee wil?'
Ik stond op en stak mijn hand uit om haar overeind te helpen. Waarom kon ik niet gewoon echt verliefd op haar worden en nergens gedwongen door te worden? Nu werd ik gedwongen door de moordgenen in mijn bloed waarom waren die er nou? De eerste keer in mijn leven wilde ik anders zijn dan dat ik was.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Milenka Popova
Ik had stil tegen de spiegel aan alle dansers aanschouwt. In mijn hoofd had ik toen de rollen verdeelt, naar aanlijding van het dansen. Daniel en Ellie zouden Siegfried en Odette dansen; Jonathan en Callie Van Rothbart en Odile. Maia werd een van de zwanen, maar omdat ze zo was weggerent, zonder wat dan ook moest ze blij zijn met die rol. Morgen zou nik ze het vertellen en ze gelijk allemaal hun versie van het script uitdelen. Ik dacht wel dat ik de meesten hiermee in ieder geval tevreden zou stellen, behalve Maia dan, maar goed. In deze groep moest eigenlijk altijd een meisje het onderspit delven en dit keer was zij het. Toch zou ik ook van haar eisen zich tot het uiterste te pushen voor deze rol. Zelfs als het niet haar droomrol was, ik wilde perfectie. Toen iedereen richting de kleedkamers ging en de deuren achter zich sloten stond ik op en zette ik de muziek aan. Er was best veel gebeurt tijdens deze ene les. Dansen zou helpen en daarbij wilde ik een aantal passages witte zwaan dansen om hem weer in mijn tenen te krijgen. Ik sloot mijn ogen en boog mijn hoofd voor ik de eerste piano klanken hoorde en ik begon aan de routine. Ik eiste van deze kinderen het uiterste, maar ook van mijzelf. Je moest gewoon het uiterste geven in deze sport en zelfs dan was het soms niet goed genoeg. Zo was het nou eenmaal. Het was zeker op dit niveua geen sport meer, het was een leefstijl.

Bowties were never Cooler

|| Ik moet vandaag van 9 tot 8 werken, misschien kan ik in de pauze een of twee keer iets posten, maar niet meer ! ||

•

Shooter schreef:
|| Ik moet vandaag van 9 tot 8 werken, misschien kan ik in de pauze een of twee keer iets posten, maar niet meer ! ||

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Hij zet de helm op mijn hoofd en ritst mijn vest helemaal dicht. Dan zoekt hij mijn ogen die helemaal weggestopt zijn in de helm en zegt: 'Ik beloof je dat ik op dit moment voor de volle honderd procent kan rijden en je veilig bij mij thuis zal brengen. Daarnaast beloof ik je dat ik niet meer op de training zal verschijnen terwijl ik onder de invloed ben van wát dan ook, drugs, alcohol, het maakt me allemaal niet uit, het zal niet meer gebeuren.' Ik slik bij de woorden 'bij mij thuis'. Als het waar was, waar is, alles wat Maia over Daniel verteld heeft, dan wil ik helemaal niet naar zijn huis. Hij zit al op zijn motor en tikt op het achterste zitje. 'Spring er maar op, kleintje,' grijnst hij. Even sluit ik mijn ogen, als Maia dit niet wilt, had ze zich maar niet zo moeten aanstellen. Net als ik had gedaan. Ik haal onverschillig mijn schouders op en zwier mijn been over de motor. Dan hijs ik mezelf er deftig op en knik.

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 11:53 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ Weer een vanaf mijn iPod, dus sorry als het weer kort is. Ik ga zo meteen naar de stad en ik weet niet hoe laat ik terug ben. ]

Maia O'Pry
De glimlach op zijn gezicht verandert in een grijns als ik uitgesproken ben. Hij lacht me uit, ik weet het zeker.
'Je bent geen oude zeur, echt niet.' Terwijl hij verder praat, kijk ik hem een beetje verbaasd aan. Waarom pikt hij toch alles wat ik zeg, zonder hem een zeur te vinden? Vroeg of laat krijgt hij vast wel genoeg van me. Dat is pas het moment dat ik naar huis ga, pas het moment dat ik Ellie vergeef, maar niet het moment dat ik naar ballet zal gaan. Daar durf ik mijn gezicht nooit meer te tonen.
'Weet je echt zeker dat je met mij mee wil?' Ik neem zijn hand dankbaar aan en kom overeind.
'Ja,' zeg ik en knik. 'Heel zeker, even weg van alles. Als je het niet erg vindt, neem ik mijn fiets niet mee. Het is toch een oud rotding. Ellie's fietsleutel zit aan de mijne vast, dus als ze mijn fiets heeft gevonden; haar sleutel ook. Anders heeft ze pech.' Een gemene grijns siert mijn gezicht, maar deze verdwijnt direct als ik me realiseer dat ik al die tijd zijn hand heb vastgehouden. Meteen laat ik zijn hand los en wend mijn blik af. Stom. Het voelde zo vertrouwd en veilig. Jezus, ik lijk wel afhankelijk van hem.
'Leid maar de weg,' zeg ik en kuch, ik weet me even geen houding te geven.

everything, in time

Valerio Javier Middleton

'Heel zeker, even weg van alles. Als je het niet erg vindt, neem ik mijn fiets niet mee. Het is toch een oud rotding. Ellie's fietssleutel zit aan de mijne vast, dus als ze mijn fiets heeft gevonden; haar sleutel ook.' Ik knik begrijpend.
'Anders heeft ze pech.' Haar grijns sterft weg en ze laat mijn hand los. 'Leid mij maar de weg.'
Meteen pak ik hem weer wast als ze hoest. 'Don't be afraid.' fluister ik en loop met haar mee door het bos, naar de weg. 'Ik woon best luxe.' zeg ik met nog steeds haar hand vast. In mijn andere hand heb ik mijn hoed die heen en weer beweegt in het ritme van mijn passen. 'Mijn oom is best rijk en ik woon al sinds mijn 7e bij hem.' Het was de waarheid, maar nu moest ik toch echt gaan liegen. Ik kon toch niet uitleggen dat mijn vader in een afkickkliniek zit en mijn moeder overleden is omdat ze iemand vermoordde maar zelf ook werd vermoord op hetzelfde moment? Het is raar dat ik zo rustig met haar praat zonder te denken aan dat ik haar later ga vermoorden. Wat ik moet doen.
'Mijn ouders zijn op wereldreis, nooit teruggekomen. Misschien komen ze ooit nog eens.' Rustig lopen we door over de verlaten weg. 'We wonen afgelegen in een boerderij, maar we hebben geen koeien of aardappelen of zo.' Even grinnik ik zachtjes. 'Als ik te veel praat moet je het zeggen hoor.'

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel