Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Rider schreef:
(Hallootjes, jullie schrijven wel mooi met z'n viertjes hoor c; Ik lees het met plezier. Er was nog niet gereageerd door Jon op Callie toch? Of ben ik blind?)

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Plotseling duwde Valerio me tegen de muur. Hij staat nu wel heel dichtbij en met geschrokken ogen kijk ik hem aan.
'Val..,' piep ik. 'Hierom,' zegt hij en haalt een mes uit zijn zak. Mijn ogen worden nog groter. Daniel had gelijk!
Ik walg als hij zijn lippen in mijn nek plaatst en wil hem wegduwen. Het lukt me niet, hij houdt me stevig op zijn plaats.
'Niet doen, laat me los! Alsjeblieft,' dat laatste komt er smekend uit, maar Val hoort me niet. Ik ben bang en blijf spartelen, maar zodra hij het mes tegen mijn nek zet, sta ik doodstil.
'Doe het niet,' fluister ik. Helaas, ik kreun pijnlijk als hij het mes een klein stukje over mijn huid laat glijden en ik voel het warme bloed over mijn huid glijden. Hier stopt het niet bij. Steeds vaker voel ik het scherpe mes over mijn huid. Steeds feller; steeds sneller en er is niets dat ik kan doen. Ik gil van de pijn, maar mijn stem wordt steeds zwakker. Dit houd ik niet lang meer vol.
Ik kan mijn ogen nog maar net openhouden en kijk hem vol walging aan wanneer hij aan zijn handen ruikt.
'Lieve Maia, het.. Het spijt me zo. Ik houd van je. Ik zal je nooit vergeten. Het spijt me.' Na deze woorden plant hij het mes nog eens hard in mijn schouder. Ik gil het uit van de pijn en zodra Valerio het mes eruit heeft getrokken, zak ik in elkaar op de grond. Mijn hele lichaam zit onder het bloed en met name mijn linkerkant doet lijn. Eigenlijk doet alles pijn. Ik wil om hulp roepen, maar er komt niets meer dan zielig gekreun uit mijn mond. Het liefst wil ik nu sterven. Alles is beter dan het voelen van deze helse pijn. Sterven, ik weet zeker dat ik dat nu ga doen. Er heeft zich een plasje bloed rond mijn lichaam gevormd. Mijn haar plakt aan mijn gezicht en wanneer ik kuch, proef ik bloed. Daar lig ik dan, in elkaar gezakt op de grond, rood van mijn eigen bloed.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 16:25 ]

everything, in time

Ellie O'Pry
Daniel kust me nogmaals op mijn hoofd en verdwijnt dan door de voordeur. Even wil ik hem volgen, maar ga dan toch -na een grondige inspectie- op het bed zitten. Ik ben moe en wil mijn hoofd op het kussen leggen als ik een weerzinwekkende gil hoor, die door het trappenhuis weergalmt. Iets in de stem doet me breken, vernield me van binnenuit. Het is de bekende stijging van de stem op het einde. De klank die me jarenlang in slaap wiegde, waar ik zo vertrouwd mee ben. Heel even blijf ik vebouwereerd zitten. Dan klinken er duizenden alarmbellen in mijn hoofd, de één al luider dan de ander. 'MAIAA!' schreeuw ik en spring van het bed. Mijn voeten stormen van de trappen. Ik struikel, maar kan me nog net vasthouden aan de leuning. Wat ik dan zie, overtreft alles. Meer emoties dan ooit vmoeien door mijn hoofd. Het is erger dan alles van vandaag en de overige 13 jaar van mijn leven. Het gaat boven alles uit. Boven de kus met Daniel, de ruzie met Maia, de auditie, erger dan mijn spreekbeurt vorige maand, erger dan de dood van mijn grootmoeder, erger dan mijn gebroken been. Maia ligt in de hal, onder de trap. In een plas rode vloeistof, in bloed. Ze kreunt zachtjes. Haar hals is helemaal opengesneden. Haar t-shirt is helemaal rood op de plek waar ze een enorme steek moet gekregen hebben. Haar benen en armen zijn bezaaid met rode krassen, waar druppels bloed uitsijpelen. Het haar dat aan haar gezicht kleef is nat, nat van het bloed. 'Maia,' fluister ik wanneer ik bij haar neerkniel. 'Maia, wat is er gebeurd?' De tranen die in een snel tempo van mijn wangen stromen, maken riviertjes in haar met bloed bestreken gezicht. 'Wie heeft dit met je gedaan?' De snikken volgen elkaar steeds sneller en sneller op. Ik ben haar aan het kwijtspelen, ze is aan het gaan. Verblind door paniek trek ik mijn trui uit en probeer zo de wonden in haar schouder en nek te doen stoppen met bloeden. 'Maia, blijf bij me. Oké, je mag niet gaan. Blijf bij me,' mijn stem trilt, is eigenlijk niets meer dan een paar klanken tussen mijn gehuil door. 'Je. Moet. Bij. Me. Blijven.' Ik veeg een paar kleverige plukken haar uit haar gezicht, trek haar hoofd voorzichtig op mijn knieen en streel over haar kaak.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Het is koud. Alle warmte heeft mijn lichaam verlaten. Ademen gaat me steeds moeilijker af, maar ik dwing mezelf vol te houden. Niet opgeven, Maia. Ik ben het leven nog niet zat. Maar deze pijn is nog erger dan de pijn die ik voel omdat Valerio me verraden heeft. Ik vertrouwde hem!
Ik hoor iemand van de trap afkomen en dwing mijn ogen te openen. O nee, Ellie! Ze mag me zo niet zien.
'Maia,' fluistert ze en knielt naast me neer. 'Maia, wat is er gebeurd? Wie heeft dit met je gedaan?' Ik kan niet antwoorden. Haar tranen vallen op mijn gezicht en mengen zich met de mijne. Ik had niet gedacht dat ik nog zou kunnen huilen. Ze trekt haar shirt uit in een poging het bloeden te stoppen, maar binnen de kortste keren is haar shirt ook rood. Ze tilt mijn hoofd op en legt het op haar schoot. Hierdoor moet ik weer hoesten en voel ik bloed langs mijn kin lopen. Ik schaam me.
'Het s-spijt me,' weet ik moeilijk en zacht uit te brengen. Ik sluit mijn ogen weer, het is te moeilijk en zwaar om ze open te houden. Ondertussen zoek ik met mijn hand naar de hare. Het doet me pijn dat ze zo huilt, het is mijn schuld.
Even stop ik met ademhalen, maar het lukt me het te hervatten. Ik kreun opnieuw. De pijn is ondraaglijk, ik hou dit nu niet lang meer vol.

everything, in time

[very beautiful writing, dearys. Ik kan niet veel doen...]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(Je zou kunnen reageren met Jon )

Happy Birthday my Potter!

Ellie O'Pry
Mijn shirt is niet veel later doorweekt. Maia weet zachtjes 'Het s-spijt me,' te fluisteren. Haar stem klinkt vreselijk rauw, geeft aan dat het einde nabij is. Toen ik haar hoofd op mijn knieen trok, rochelde ze een hoop bloed uit, wat mij alleen maar meer deed hilen. 'Het is niets, Maia. Ik wil gewoon dat je bij me blijft.' Ik voel beweging, haar hand tast over de grond. Voorzichtig leg ik de mijne om haar tere vingers. Wanneer Maia even stopt met ademhhalen, wil ik schreeuwen, omdat de ergste scenario's in mijn hoofd opdoemen. Na een lange kreun, hervat ze haar ademhaling echter weer. De tranen stoppen niet, integendeel, ze stromen nu nog talrijker naar beneden. 'Niet opgeven, lieverd,' fluister ik. Het koosnaampje dat Maia mij altijd geeft. Ik kan niets meer doen, alleen toekijken. Ik begin voorzichtjes de noten van Het Zwanenmeer te neurieen. 'Jij zou zo een goede Odette zijn, weet je dat?' Mijn stem slaat over. 'En daarom mag je nu niet opgeven, Maia. Ooit, ga jij die rol dansen. Misschien niet nu,' mijn zin wordt onderbroken door Maia die lichtjes kreunt. 'Het komt goed, het komt allemaal goed.' Ergens in mijn hoofd weet ik, als er nu niets aan gedaan wordt, ze die rol niet dansen gaat. 'Weet je, ik hou van je. Meer van iedereen op aarde tegelijk.' Ik snik. Ik wil haar niet kwijt. 'Volhouden, hou alsjeblieft vol. Ik kan echt niet zonder je.'

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 18:44 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Ugh, in Parijs wordt het Zwanenmeer gedanst, in februari. Sinds ik samen met deze RPG helemaal verslaafd raakte aan het Zwanenmeer, heb ik zin om tickets te vragen voor mijn verjaardag. :'D]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(snap ik!)

Bowties were never Cooler

Daniel Cameron Vartanian ||

De ijskoude gil die door het trappenhuis schalt doet me verstijven van schrik, de schreeuw van Maia's naam - afkomstig uit Ellie's keel - die daarna valt laat de rillingen over mijn rug lopen, waardoor de doos met eieren die ik op dat moment in mijn handen had finaal tegen de grond klapt en een enorme rotzooi op de vloer veroorzaakt. Tijd om over de troep na te denken heb ik echter niet, mijn zintuigen en gedachten schieten direct over naar de automatische piloot - met grote passen ren ik naar buiten, waar ik direct doodsstil blijf staan als ik Maia en Ellie op de grond zie, allebei bedekt in het bloed - allemaal afkomstig van Maia, die kreunend en kuchend haar ogen open probeert te houden.
Zonder iets te zeggen draai ik mezelf om, schiet terug het huis in en ruk de huistelefoon van zijn haak - waar ik direct 112 in toets. De vrouw aan de andere kant van de lijn heeft geen tijd om haar begroeting af te maken, ik vertel haar schreeuwend dat ik een ambulance nodig heb en waar deze binnen een paar minuten moet arriveren, dat het een kwestie van leven of dood is, die ten slotte moet eindigen in levend. De telefoon ligt alweer terug aan de haak wanneer de vrouw verbouwerreerd vraagt wat er precies is gebeurd en voor ik het weet zit ik gehurkt bij Ellie en Maia, terwijl mijn ogen langs Maia's lichaam heen en weer schieten.
'Shit, Maia...' weet ik er dan hees uit te brengen, terwijl mijn ogen gevuld zijn met doodsangst en mijn ademhaling onwillekeurig snel en haperend lijkt te gaan. Om Ellie's voorbeeld te volgen trek ik ook mijn shirt over mijn hoofd en druk het tegen Maia's buikwond, terwijl in de verte - heel zachtjes - het alarm van een ambulance steeds dichterbij lijkt te komen.

•

[ Ik ben naar het Zwanenmeer geweest!(: en 4 januari ga ik naar Sleeping Beauty ]

Maia O'Pry
Eindelijk voel ik Ellie's hand rond de mijne. Het is fijn dat zij tenminste bij mij is. Ze praat zoveel, typisch Ellie. Ze heeft zulke leuke, vrolijke verhalen. Ik probeer me te concentreren op haar stem, al versta ik maar de helft van wat ze zegt, het is mijn enige houvast. Dat, en haar tere hand. Ik hoor hoe ze het Zwanenmeer gaat neuriën en ik knijp iets steviger in haar hand. Ik wil haar vertellen dat ik de rol van Odette niet ga dansen, maar zij. Ze zal een prachtige Odette zijn en ik zal trots toekijken. Van boven. Ellie, met Daniel als haar prins Siegfried. O, Daniel, ik zou hem nog zoveel willen zeggen. Hoe het me spijt, hoe hard ik het hem gun om met mijn zusje te dansen en hoe stom ik me voel dat ik niet naar hem luisterde toen hij me waarschuwde voor Valerio. De lul, hoe kan hij me dit aandoen?
Daniel komt ook naar beneden. Ook hij legt zijn shirt over me heen. Het houdt me niet warm. Ik heb het koud, zo vreselijk koud.
'Shit, Maia,' hoor ik hem hees zeggen. In mijn hoofd glimlach ik, helaas wil mijn lichaam niet meewerken. Dit zou het perfecte moment zijn voor een 'told you so,' maar Daniel kan zich goed inhouden.
Mijn ogen zijn nog steeds gesloten. Het duurt nu vast niet lang meer. De pijn ebt langzaam weg en ik voel niets meer. Het enige wat ik voel is hoe Ellie's hand wegglijdt uit de mijne. Ik heb niet langer genoeg kracht om haar hand vast te houden. De sirene's in de verte hoor ik vaag, ik probeer me erop te concentreren, maar het geluid valt met vlagen weg.

everything, in time

[Ik hoop een kwaad iemand op Valerio haha hij zo ergens zwaar depri in een bos ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ik reageer morgen. I am sorry!

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maakt niet uit joh, maar ik moet morgen van 07:00 tot 15:00 werken, er is wel een kleine kans dat ik eerder weg mag.(:

everything, in time

Dus vanavond geen posts meer? Dan weet ik dat (:

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel