[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Vito Cirino Cicotelli
– Vampier

‘It feels like the first time. Like I never will again, never again.’
De dreunende beat van de muziek schalt door de boxen, de blauwige rook verdoezelt mijn uitzicht over de ruimte en verschillende waterdruppels parelen lang mijn naakte, marmeren borst naar beneden. Het podium, vanaf mijn geboorte was dat mijn plaats geweest, waar ik mijn blik rond kan laten gaan door de ruimte op zoek naar de personen die hun zielige leven niet waard zijn omdat ze zichzelf met overdadige rijkdom verschransen aan overdadige producten.
Na wat soepele dansbewegingen sta ik alleen nog maar in mijn strakke, zwarte spijkerbroek op het podium, terwijl de ene helft van het publiek – het gepeupel dat geld bij elkaar heeft gesprokkeld om te komen kijken – uit haar dak gaat, terwijl de andere helft van het publiek – de rijke, welvarende klootzakken – met fonkelende ogen naar me zit te kijken vanuit de VIP ruimtes achterin de zaal. Voor een kort moment gleden mijn ogen langs de VIP ruimtes, vonden de ogen van een grote, dikke, kalende man die zijn lippen bevochtigd met zijn tong – waardoor zijn onderkin bulkend heen en weer lijkt te gaan – wanneer ik een nieuwe beweging maak.

Het moment dat de lichten doven buig ik mijn hoofd, waarbij het gejoel aanzwelt en ik een lichte grijns rond mijn lippen niet kan tegenhouden. Zonder nog een enkele blik op mijn publiek te werpen draai ik me lichtvoetig om en loop met vastberaden tred naar de coulissen, waar Nick me staat op te wachten.
‘Zoals gewoonlijk was je weer bellisimo, Vito, mijn beste act van de avond. Samen worden we beroemd, stel je voor, Nick en Chick, dat kan haast niet beter!’
Zachtjes lachend en hoofdschuddend sla ik Nick lichtjes op zijn schouder, waarna ik door loop richting mijn kleedkamer – als wel mijn slaapkamer en leefruimte in de nachtclub – om mijn plannen uit te werken voor mijn volgende slachtoffer.

•

Hertogin Emmeline Gladys Knight - vampier

"Je bent net zo dom als het achtereind van een varken, jullie allemaal!" roep ik luid. "Stelletje idioten!" Mijn stem galmt en echoëd door de grote ruimte als ik mijn armen in de lucht gooi om mijn woorden nog meer kracht bij te zetten. Niet dat dat nodig is, dat merk ik wel aan de ineengekrompen gestaltes voor mij, die trillend op hun benen staan. Ze kijken naar de vloer, naar mij zou ik ook niet durven te kijken als ik hen was. Mijn ogen spuwen vuur, mijn donkerrood gestifte lippen zijn vertrokken van woede en mijn hele houding straalt iets enorm dodelijks uit.
Woedend draai ik mezelf om, mijn lange rok zwaait op een elegante manier om mijn benen heen en ik been kwaad en op een snel tempo de enorme kamer uit. Godverdomme, soms denk ik dat ze nooit iets goed kunnen doen! Mijn vuisten zijn gebalt en de rood gelakte nagels priemen in mijn handpalm. Zoveel vroeg ik niet eens van ze! Ik heb ze precieze instructies gegeven en zelfs dat konden ze niet opvolgen.
Ik zucht eens diep voordat ik behendig de grote, zware deuren openzwaai de naar het donkere terras leiden. De zwoele avondlucht komt me tegemoet en ik snuif de verschillende geuren op als ik rond kijk. Het is beter dat ik pas 's avonds buiten kan komen, dan hoef ik al die stinkbloemen niet te ruiken. Ik heb werkelijk een hekel aan die geuren, net als aan overdadige en goedkope parfums. Vooral als het bloemen parfums zijn, maar dat spreekt voor zich, denk ik.
De tuin is mooi onderhouden, korte, sierlijke heggetjes, in de verte het geluid van water van één van de fonteinen die mijn tuin sieren. Ik hou van mooie dingen, al pronk ik er niet zo snel mee. Ik stap van het grote, stenen terras af en begeef me tussen de wirwar van heggetjes, iets wat ik graag doe om me uit de drukte van het grote huis te begeven. Zo druk is het nou ook weer niet, zeker niet van de grote, maar af en toe kan ik hun stemmen niet meer uitstaan en voor ik ze doodsla of iets aandoe, ga ik naar buiten. Het kost heel wat moeite om nieuwelingen op te leiden.
Misschien is het wel gewoon weer tijd om te drinken, dan ben ik waarschijnlijk ook iets minder kribbig. Al is het dit keer echt hun schuld dat ik zo reageer, moeten ze het maar eens goed doen. Mijn bleke hand gaat langs de kleine blaadjes van de donkergroene heg aan mijn linkerkant. Ik voel de verschillende texturen onder mijn gevoelige vingertoppen en sluit mijn ogen voor een moment. Ik moet het laten gaan, en dat kan maar op één manier.
Smachtend sla ik mijn ogen open, waardoor de zwarte irissen worden verlicht door het kleine stukje maan die vrij aan de hemel staat. Mijn mondhoeken krullen sierlijk omhoog bij het idee aan de jacht. Jagen doe ik lang niet altijd, meestal laat ik iets regelen omdat ik er gewoon geen zin in heb. Maar vannacht is het anders, vannacht zullen ze mijn boosheid en bloeddorst zien.

[ bericht aangepast op 4 dec 2012 - 20:20 ]

Your make-up is terrible

[Waar is de rest? :'D Anders loopt dit meteen al dood.]

"Well, well. Look who we've got here!"

Aubree Aconit - heks
Mijn nagels tikken tegen het eikenhouten tafelblad van de eettafel. Ik hoor het water koken, mijn zusje Phoebe kibbelen tegen Keelan over wie de klusjes vandaag moet doen. Ik probeer het te negeren, bijt op gefrustreerd op mijn lip en kijk gefocust naar het boek dat voor me ligt. Het is oud, versleten en de bladzijdes zijn al jaren geleden verkleurd. Hier en daar zijn wat opmerkingen bij geschreven, iets wat begon met een veer en inkt en een zwierig handschrift, nu staan er krabbelige punten bij, geschreven met balpen.
"Kunnen jullie alsjeblieft even je kop houden?" brom ik. Negeren lijkt gewoon niet te werken en bovendien heb ik het tweetal al meerdere malen gewaarschuwd. Ik draai mijn lichaam een kwartslag om en sla met mijn vuist op de tafel. Ik voel het hout trillen vervolgt door de kroonluchter erboven die subtiel zachtjes heen en weer zwaait.
"Kom op zeg, ik heb al meerdere keren gevraagd of jullie weg willen gaan en ergens anders zitten zeuren, maar nee hoor. Rot pubers, donder op of zo. Je ziet toch dat ik aan het leren ben?" Meteen is het stil en neem ik een paar diepe teugen adem om kalm te worden.
Phoebe haar ogen staan op de kroonluchter gericht - het is wel vaker gebeurd dat deze in een woede-uitbarsting van één van ons naar beneden is gekletterd. Tegenspraak van één van de twee krijg ik niet, ik hoor geen woord en zie ze mokkend verdwijnen. Ik hoor mijn oma in mijn hoofd gewoon al bijna zeuren dat het niet helemaal netjes is wat ik gedaan heb en ik mijn woede moet beheersen, dat ik op deze manier en ongeduldigheid die ik toon nooit mijn queeste zal behalen. Hoewel ik weet dat ze ergens gelijk heeft, Darcy en mijn moeder Georgia hebben hem ook nog steeds niet volbracht. Misschien dat het mijn volhardendheid is waarmee het mij wel gaat lukken en na een lange kloof de taak wél ga volbrengen, wie weet. Ik haal nog eens diep adem en kijk dan weer in mijn boeken, zoekend naar wat er deze keer weer uit te halen valt.

[Zou mijn queeste even gestuurd kunnen worden via PB?]

[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 10:44 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Diana Rose Beckett

Ik stond nog geen minuut recht, of er liep alweer iemand tegen me aan.
Geschrokken door de klap, probeerde ik me recht te houden wat me verbazend genoeg lukte.
"Sorry, dat was niet mijn bedoeling! Gaat het?" Hoorde ik de vrouw vragen en keek per toeval recht in haar ogen.
Ik merkte dat haar ogen richting de halsketting om mijn nek gleden waardoor ik de neiging om de ketting te verbergen onderdrukte.
De vrouw straalde een bepaalde elegantie uit, alsof ze net uit een sprookjesboek was gestapt.
Haar huid zag er glad uit en het had wel iets weg van marmer, maar het sierde haar best wel, naar mijn mening dan.
Wanneer ik doorhad dat ik de vrouw aan het aanstaren was, keek ik haar ongemakkelijk aan en schudde vervolgens mijn hoofd wanneer ik doorhad dat ze me iets had gevraagd.
"Het gaat," Zei ik met een kleine glimlach en speelde met het uiteinde van mijn nonchalante vlecht. "Ben in orde."
Wanneer ik de vrouw voor een tweede keer bekeek, nam ik alle kleine details in me op en merkte hoe ik een vreemd gevoel kreeg.
Ik kon het gevoel dat ze me bekend voorkwam, niet afschudden hoewel ik bijna 100% zeker was dat ik haar in mijn hele leven nog nooit had gezien.
Of toch niet zover ik me kon herinneren.
Misschien werd ik wel gewoon gek en was dat de enige logische verklaring.
"Neem me niet kwalijk," Vroeg ik enigszins voorzichtig in de hoop dat ik niets verkeerd zou zeggen. "Maar heb ik jou al eens eerder ontmoet?"
Het voelde echt vreemd aan, maar ik kon het allemaal niet plaatsen, het deed me denken aan een déjà vu.
Ik liet mijn lange vlecht los en beet na een kleine glimlach even op mijn onderlip, ze moest wel denken dat ik gek was.


[Wie van de drie vrouwen op de foto is Ara?]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Blond!]

"Well, well. Look who we've got here!"

|| Material -> Pushed. :] ||

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik dacht dat je het over Diana had omdat ze ook wat blond haar had en over de kerk stond :') Pas het dadelijk wel aan dan.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ara

Allemachtig, die aartsengelen hadden echt heel snel iets door dat er niets deugde. Hun opmerkingsvermogen was echt prijzenswaardig, maar op dit moment had ik dat niet nodig. Het was maar goed dat ik in mijn menselijke gedaante was gekomen, helaas moest ik dit dus nog aanpassen.
      'Nee,' antwoordde ik, terwijl ik mijn best deed om haar niet aan te kijken. Liegen was lastig, vooral voor iemand zoals ik die het walgelijk vond. Het meisje keek me onderzoekend aan en frunnikte aan haar ketting.
      'Ik denk dat je me verwart met iemand anders, sorry. Pardon, ik moet weer verder.' Haastig beende ik weg en zodra ik de hoek om was, verdween ik in een mini wervelwind, voordat de aartsengel me achterna kon komen.
Eenmaal thuis schoof ik de menselijke gedaante van me af en liet ik me omhelzen door Tira, die altijd wist wanneer ik weer aankwam.
      'Ik kwam een aartsengel tegen. Ze vond me bekend voorkomen, maar de Scheppers zij dank heeft ze me niet herkend,' ratelde ik tegen Tira. Ze keek me met haar groene, heldere ogen aan en veegde haar haren uit haar gezicht.
      'Ze herkende je niet toch?' vroeg ze met haar hoofd schuin.
      'Nee, dat zei ik al,' merkte ik ietwat geïrriteerd op.
      'Wat is dan het probleem? Je komt haar waarschijnlijk toch nooit meer tegen. Haar vleugels kunnen niet meer de hemel bereiken en haar geheugen over de hemel is uitgewist. Ze zal altijd denken dat ze je gewoon een aantal weken eerder toevallig is tegengekomen. Maak je toch niet zo druk, zus.' Ze schreed weg, maar bleef halverwege de trap staan. 'En de volgende keer snauw je me niet af, want je zult mijn hulp nog vaak nodig hebben,' voegde ze er mysterieus aan toe.
      Ik keek haar vervreemd aan, terwijl ze haar tocht vervolgde. Waar had zij het nu weer over?

"Well, well. Look who we've got here!"

Gipsy schreef:
[Ik dacht dat je het over Diana had omdat ze ook wat blond haar had en over de kerk stond :') Pas het dadelijk wel aan dan.]

"Well, well. Look who we've got here!"

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Ik begreep nog steeds niet helemaal hoe ik me ooit had kunnen overhalen om mee te gaan naar een nachtclub. Volgens Judy was de nachtclub echt het einde en wist ze zeker dat ik het er naar mijn zin zou hebben. In plaat daarvan voelde ik me ongemakkelijk tussen de zwetende meute en de dellerige, jonge vrouwen.
Als zeventien jarige tussen al die mensen - het voelde alsof ik ieder moment naar de uitgang zou kunnen worden geloodst omdat ik niet de vereiste leeftijd had.
In plaats daarvan sleepte Judy me tussen de mensen door richting de bar. De rookmachines vulden de vloeren waardoor hij bijna onmogelijk leek om te zien waar je naartoe ging en ergens benauwde dat me. ‘Kom op Amor! Dans met me!’ Judy lachte stomdronken terwijl ze als een bruut door de menigte stormde al een lappenpop. Ze griste hier en daar een drankje uit iemands hand en vulde daarmee haar onverschrokken alcohol-nood prima aan.
Ik twijfelde of ik haar misschien naar huis zou moeten brengen: haar ouders waren niet bepaald.. zorgzaam. En daarom besloot ik te blijven en haar uit de handen van de drank te houden. ‘Dans me-het mij!' gilde Judy met dubbele toon terwijl ze me tegen zich aantrok en vervolgens opnieuw losliet om een drankje naar binnen te schuiven. ‘Ik ga mezelf even opfrissen. Blijf hier, Ju.’ Beval ik haar dwingend voor ik mezelf tussen de menigte richting de slonzige toiletten haastte. Het was koud in de hokjes en ik prijsde de tent omdat ze leeg waren. Met diepe ademteugen probeerde ik een correcte smoes te verzinnen om hier veilloos weg te komen. Door het wc raampje klimmen? Judy botweg naar buiten duwen? Hopeloos.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli
– Vampier

Glimlachend verlaat ik na een uur mijn kleedkamer, gehuld in een nieuwe, skinny, zwarte spijkerbroek en een wit blouseje – dat mijn spieren goed aftekende en feilloos bij mijn marmeren huid paste. Het plan voor de rijke vetzak uit de VIP ruimtes was compleet, vanavond zou hij mijn slachtoffer worden en zal ik genieten van zijn bloed en zijn rijkdom – die ik uiteindelijk zal delen met Nick, die al een tijdje van plan was de wc’s van de Nachtclub te renoveren.
Alsof het mijn eigen, persoonlijke thuis was liet ik mezelf soepel de dansvloer op glijden, waarbij ik de grijpende handen vermeed van de vrouwen die me herkenden van het podium en het geschreeuw en gejoel negeerde dat naar mijn hoofd werd geslingerd. Mijn doel had ik vast voor ogen: koers zetten richting de ingang van de VIP ruimtes, die zich vlak bij de wc’s en de achteruitgang bevond, om zo contact te leggen met de rijke vetzak.
Mijn plan werd echter bruut verstoord door een ontzettend dronken meisje dat zich rond mijn nek wierp – waardoor ze minstens vijftien centimeter omhoog had moeten springen. ‘Jij!’ schreeuwde ze uit, ‘jij bent Chick, van het podium! Je moet met me dansen! Dans met me! Ik heet Judy!’ lalde ze vrolijk, terwijl haar ogen dof en onbereikbaar stonden.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aardsengel
Het water in de wc stroomde gelukkig, waarmee ik mezelf een beetje kon opfrissen en de benauwdheid uitbande voor ik mezelf opnieuw in de menigte waagde om Judy te redden van haar dronken zelf. Het was zo druk dat de schreeuwende menigte bijna pijn deed aan mijn oren: Judy was nergens te bekennen.
Had ze zich laten overhalen door een charmante jongen? Ik hoopte van harte dat de nep-blondine genoeg bij kennis was om zulke aanboden af te slaan.
‘Judy! Judy?!’ Ik deed een poging haar te roepen maar merkte al snel dat ik nog niet half boven de dreunende geluidsboxen uitkwam.
Ik baande me een weg door de menigte terwijl ik mijn best deed de herkenbare, rode jurk en het blonde haar te onderscheiden van alle andere tieners.
Misschien moest ik het opgeven: er waren hier zo'n driehonderd mensen aanwezig, als ik de plakkende lichamen mocht geloven. Hoe groot was de kans dat ik Judy daar ooit tussenuit zou vissen? ‘-ik heet Judy!’ het meisje lalde met dubbele tong en hing om de nek van een jongeman terwijl ze heen- en weer wiebelde op haar stiletto's. ‘Oh hemel.’ Prevelde ik hoofdschuddend terwijl ik mezelf tussen de mensen door naar haar toe wurmde.
‘Judy, luister naar me. Je bent totaal van de wereld. Ik breng je thuis.’ Prevelde ik resoluut terwijl ik me ietwat ongemakkelijk richting de jongen wendde.
Hij was zo.. lang en intimiderend. Ik voelde me klein en kwetsbaar nu ik maar 170 oogde en dat op vrij hoge hakken. ‘Het spijt me enorm. Ze heeft iets te veel op. Als ze je heeft lastiggevallen wil ik je best vergoeden.’ Er ontstond een moeilijke frons boven mijn ogen terwijl ik een blik op zijn gezicht probeerde te wenden. Geen mens: dat was duidelijk.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli
– Vampier

'Het spijt me enorm. Ze heeft iets te veel op. Als ze je heeft lastiggevallen wil ik je best vergoeden.'
De rustige, zachte stem – die ik zonder enige moeite tussen de omringde geluiden kan opvangen – deed me omlaag kijken, naar wat hoogstwaarschijnlijk de vriendin van het meisje 'Judy' was. Mijn blik viel op het eerste moment op de moeilijke frons die haar voorhoofd sierde en gleed verder omlaag naar haar beeldige gezicht, dat ernstig en serieus stond – iets wat je niet vaak zou tegenkomen in de Nachtclub. Het besef dat ik naar haar gezicht stond te staren maakte me woedend van binnen, waar was ik in godsnaam mee bezig?
Opnieuw rechtte ik mijn schouders en spande mijn spieren aan, aangezien ik mijn – altijd strakke en intimiderende – houding voor een aantal seconden had verloren. Rustig, beheerst en een tikkeltje zorgzaam hef ik mijn handen op, waarmee ik de armen van het meisje 'Judy' van mijn nek haal en ze voorzichtig langs haar eigen lichaam laat hangen.
'Ze heeft me niet lastiggevallen,' zeg ik dan beheerst, met mijn fluwelen stem. 'Ze mag achter de coulissen wel even ontnuchteren, als dat nodig zou zijn,' laat ik er dan zonder na te denken achteraan volgen. Opnieuw welde de woede binnen in mezelf op, niet alleen stond ik te staren, ik nodigde mensen uit om achter de coulissen te komen terwijl ik een van mijn grootste plannen in werking aan het zetten was. Mijn uiterlijk verried echter niets van mijn innerlijke woede, maar bleef even strak en intimiderend als het altijd al was geweest. Het feit dat het onbekende meisje – dat haar vriendin was komen zoeken – nog niets had gezegd over mijn optredens op het podium stak me, alle aandacht gewend die ik normaal zou krijgen.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aardsengel
Judy brabbelde binnensmonds terwijl ze zich op een arme jongen stortte om zijn drankje weg te grissen - terwijl mijn ogen over de formele jongen gleden. Hij was zo kalm en rustig dat hij ongetwijfeld iets onnatuurlijks zou moeten zijn. Een weerwolf, misschien? Ik was niet geheel zeker: hij zou alles kunnen zijn.
‘Ze mag achter de coulissen wel even ontnuchteren, als dat nodig zou zijn,’ vertelde de jongeman me vriendelijk, waarmee hij me bijzonder verbaasde. Types als hij zouden eerder.. hard en verveelt moeten zijn, of vergiste ik me in hun karakters? Ik beet bedachtzaam op mijn onderlip terwijl mijn ogen Judy nauwkeurig in de smiezen hielden. ‘Misschien voor even. Het is misschien een goed idee om haar broer te telefoneren. Zo krijg ik haar echt niet naar huis. Ik had ook beter op moeten letten.’ Ik schudde mijn hoofd langzaam terwijl ik haar van de jongen afhaalde en vervolgens een tikje streng aan probeerde te kijken.
‘Wat is er mám, wil je ook een drankje? Misschien wordt je dan wat leuker.’ Ze giechelde de vieze alcohol-lucht recht in mijn gezicht en zorgde er daarmee voor dat er een misselijk gevoel omhoog kroop. ‘Ik probeer je alleen te helpen, Ju.’ Prevelde ik zachtjes, terwijl ik de gekwetste blik in mijn ogen weg probeerde te knipperen. Ze was zo ver heen dat het pijn deed. Judy lalde onverstaanbare dingen terwijl ik haar overeind probeerde te houden.
Ik schaamde me dood tegenover de vriendelijke man en kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik was ingegaan op zijn verzoek: als hij eens zou weten dat we hier binnen waren gekomen met een fake ID zou Judy nooit meer buiten komen en kon ik mijn serene bestaan we vergeten. Verdorie.

Feel the fire, but do not succumb to it.