Blaise Wolf Hunter
Ze kijkt me enkel geïrriteerd aan, terwijl ik mijn zegje aan het doen ben. Logisch ook, ik zal het haar niet kwalijk nemen. Nou, misschien een beetje omdat ik nu niet echt in een bui ben om erover te overleggen, wel om het iedereen behalve mezelf kwalijk te nemen. Wanneer ik helemaal klaar ben met praten, geeft ze me een strenge blik, maar net als zij haar mond open wil trekken om er wat van te zeggen, gaat de deur open en verschijnt Yurian. Een redding van Yurian, hoe ironisch. Desondanks is dit nog niet voorbij, dat weet ik wel zeker. Daarbij lijkt zij er soms wel van te genieten dat ze mij op mijn plaats mag en kan zetten. Nee, dit is nog maar het begin.
Behalve wat dodelijke blikken krijg ik ook niets van Angel terug. ‘Goed dat je bent gekomen, Yurian,’ glimlacht ze naar hem, waarvan ik even mijn ogen geïrriteerd rol. Zeker als ze dezelfde papieren aan hem geeft en met een lieflijke stem begint te praten. ‘Als je er tijd voor hebt, wil je dan een verslag schrijven over gisteravond?’ Die toon ligt tegen het zoete aan, waarvan ik erg mijn best doe om niet nep over te gaan geven. Ze doet het om me te narren, dat weet ik ook wel, maar het werkt verdomde goed en daar alleen al om irriteert het me nog meer.
‘Dan mogen jullie nu aan de slag.’ Strak vouw ik mijn armen over elkaar terwijl ik haar dodelijk aan kijk, zij kijkt terug naar mij. ‘En jij blijft hier.’ Gromt ze me toe, waarna ze haar armen over elkaar heen slaat. Fijn, weer een knallende ruzie met Angel. Wel, ik heb mezelf er wel naartoe gewerkt, maar dit is wat ik wilde toch? In elk geval wel om de opgekropte dingen eindelijk los te krijgen. ‘Sure.’ Grom ik terug. ‘Ik had ook niets anders verwacht.’ Vervolg ik, waarbij ik nog steeds naar haar kijk en ongeduldig wacht totdat de andere weg gaan.
Avery Violet Stone
‘Hmhm.’ Antwoord hij, terwijl ik al door praat en de weg probeer uit te leggen. Wanneer ik vraag of hij de weg naar de grote brug weet te vinden, zie ik gewoon zijn grijns voor me als hij antwoord. ‘Natuurlijk.’ Het was ook een logisch antwoord van hem, dat kende hij wel. Vragen kan geen kwaad, dus blijf ik doorpraten. ‘Lijkt me niet zo’n geweldig idee om te bellen in de auto, Avery,’ lacht hij zachtjes. ‘Wacht maar even, ik ben er zo. Zo ver is het niet meer. Ik zie je zo.’ Besluit hij dan, waar ik zwijgzaam naar luister omdat ik nog druk bezig was met Abby. Ik vraag me af waar mijn Tante is als we hebben opgehangen. Mijn mobieltje leg ik op tafel en precies op dat moment hoorde ik de voordeur open gaan, waardoor ik snel mijn zwarte jasje aandeed, zodat de blauwe plekken niet te zien waren. Ik had nog wel pijn in mijn lichaam, maar dat probeerde ik zo min mogelijk te laten merken en dus negeerde ik het.
‘Gefeliciteerd, lieverd!’ roept ze uit, terwijl ze met een brede glimlach naar me toe loopt. Haar armen slaat ze om me heen, om me in een omhelzing te trekken. Lachend doe ik mee en geef haar een knuffel, waarna ik een kus op mijn voorhoofd voel van haar. Dan laat ze me los en ze grijnst iets, wat ik eigenlijk al niet vertrouw. Haar kennende heeft ze iets beraamd. ‘Straks ga ik voor je zingen.’ Direct open ik mijn mond om te protesteren, maar dat lukt niet echt doordat ik iets moet lachen. ‘Dat ga je niet doen, dat kan ik je nu alvast vertellen.’ Grinnik ik nog na, terwijl ze zich omdraait en wat eten op tafel zet. Abby springt van de bank af om er naartoe te gaan, maar ik pak haar op tijd op en draai me naar Leonie toe. ‘Is Abby al uitgelaten?’ Ze knikt op mijn vraag en schenkt drinken voor ons beide in. ‘We moeten op haar letten, Ava. De buren zijn precies vandaag weg.’ Zegt ze tegen mij, terwijl ik de hond terug neer had gezet en naar de gang loop op de deur te openen.
Zane was net aan komen rijden, hij parkeert de auto en stapt uit. Vervolgens loopt hij met de bos bloemen naar me toe, terwijl ik glimlachend een hand in mijn zij zet. ‘Gefeliciteerd, birthday girl,’ grinnikt hij, waarna hij me op mijn wang kust, omhelst en daarna de bloemen overhandigt. Ik doe de eerste twee dingen terug bij hem en glimlach breed om de bloemen. Eigenlijk ben ik niet zo moeilijk, al lijk ik dat vaak wel, maar omdat ik mijn verjaardag nooit echt met familie gevierd heb, zijn al die kleine dingetjes goed. ‘Dank je, en kijk maar uit hoor. Mijn tante wil voor me zingen,’ grijns ik terug, dit verdwijnt alleen als ik zijn zenuwachtige, maar serieuze blik zie. ‘Kunnen we zo even praten? Het is dringend.’ Mompelt hij. Waarom ziet hij eruit alsof er net iets ergs is gebeurd? Nieuwsgierig kijk ik hem aan, omdat ik geen flauw idee heb waarom hij opeens zo met me wilt praten. ‘Natuurlijk, kom eerst maar gewoon binnen,’ zeg ik hem, terwijl ik de deur voor hem open houd en na hem dichtdoe. Vervolgens loop ik de woonkamer binnen en loop direct door om een glazen vaas bij de gootsteen vandaan te pakken.
‘Zane, dit is mijn tante Leonie, en Abby de hond,’ begin ik, terwijl de vrouw opstaat omdat ze Abby in de gaten hield. ‘Leonie, Zane.’ Ik keek haar even met een bepaalde blik aan toen ik de bloemen in de glazen vaas met water zette. Toen glimlachte ik iets, terwijl ik de vaas al op de eet tafel zette. Leonie liep naar hem toe en gaf hem een hand. ‘Aangenaam. Ik eh, denk dat ik even een rondje ga lopen met Abby.’ Ze draaide zich om en floot naar Abby, die aan kwam waggelen. ‘Kom Ab, we gaan erop uit saampjes.’ Leonie pakte de hondenriem voordat ze wegliep en we de deur dicht hoorde gaan. Dat deed ze enkel zodat wij konden praten, ze zag die blik wel. ‘Goed, steek maar van wal.’ Bracht ik uit en keek hem nieuwsgierig aan. Misschien ook wel een beetje ongeduldig, omdat ik wilde weten wat er aan de hand was.
Quiet the mind, and the soul will speak.
Frodo