{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
-Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Scarlet

Je zou denken dat ik nu eindelijk in een dromeloze slaap zou vallen, maar dat was niet het geval voor mij. Mijn nachtmerrie ging deze keer over de brand. Toen ik wakker schoot zat ik in het hoekje van de kamer helemaal doorweekt van angstzweet. Ik hijgde alsof ik een marathon had gelopen en ik trilde helemaal. Ik had mijn handen tegen mijn ogen gedrukt toen de bloed geur in mijn neus kroop. Ik had bonnie, de grootmoeder van Memphis toch niet vermoord in mijn slaap? Ik deed snel mijn handen voor mijn ogen weg en zuchtte opgelucht toen ik nergens een lijk zag liggen. Van waar kwam dan de bloedgeur? Ik probeerde recht te staan, maar zakte terug in elkaar door een pijn scheut door heel mijn lichaam.
"Kom op, Scarlet! Wees niet zo zwak, je bent een Morningstar!" mompelde ik tegen mezelf terwijl ik mezelf terug liet recht staan.
Ik beet op mijn tanden terwijl ik een paar passen zette. Hoe kon het nu dat ik zoveel pijn had aan mij lichaam? Bonnie stond opeens in de deuropening. Ze leek eerst opgelucht tot ze me helemaal bekeken had toen kwam er een bezorgde blik in haar ogen.
"Kindje toch, wat doe je jezelf toch aan." mompelde ze precies meer tegen zichzelf dan tegen mij."Ik heb je horen schreeuwen in je slaap. Voor te zien heb je je gezicht open gehaald met je nagels. Waarom vertel je niet gewoon wat er is.”
Ik keek haar een lange tijd aan en schudde dan mijn hoofd. Niemand hoeft de last mee te dragen van mijn fouten. Ik was een probleemkind en daarboven op was ik een moordenaar.
“Mag ik me gaan alsjeblieft gaan wassen?” vraag ik op een zachte toon terwijl ik naar de grond keek.
“Natuurlijk, Scar. Ik zal wat kleren voor je klaar leggen en het bad al laten lopen. Geef me die leren jack hier zodat ik die kan wassen aangezien je hier toch moet verblijven van Memphis.” Zei ze met een glimlachje.
Beschaamd draaide ik me om. Ik had hier niks onderaan. Ze grinnikte toen ze dat detail herinnerde. Ze had me mijn eerste volle maan naakt voor de deur gevonden. Ik schaamde me nog altijd. Ik heb hier, maar een paar volle manen gekend. Ik kon ze waarschijnlijk op één hand tellen. Ik was soort van de nieuwe van de roedel. Ik heb de roedel ook nooit anders gekend. Ik heb ooit is de naam Jack horen vallen, maar daar hield het ook bij op. Ik ritste mijn jas rap uit en gooide het naar bonnie die het opving. Ik bedekte met mijn armen mijn borst en ging op het bed zitten. Ze had nog gezegd dat ze me ging komen halen als het bad vol was gelopen. Ik liet mijn armen zakken zodat ik naar mijn nagels kon kijken. Er hing bloed aan wat bewees dat ik inderdaad mijn gezicht heb proberen open te halen. Waarschijnlijk waren het gewoon een paar krassen die mijn gezicht ontsierde. Die krassen zouden tegen morgen wel weg zijn waarschijnlijk. Ik bedekte mijn borst terug met mijn armen toen bonnie me kwam halen. Ik liep achter haar aan en was dankbaar toen ik zag dat ze wat badschuim in het bad had gedaan zodat er veel schuim was.
“Bedankt dat je dit voor me doet. Iemand anders had me normaal al buiten gesmeten.” Zei ik en kuste haar wang als bedankje.
“Je hoort bij de familie, Scarlet.” Zei ze glimlachend voordat ze de deur van de badkamer dicht deed.
Ik hoopte maar dat ze het geval van mij die schreeuwt in mijn slaap en mezelf dan pijn doet niet aan Memphis ging melden. Hij kon niet nog meer zorgen gebruiken. Ik deed de deur op slot en trok de boxershort van Memphis uit voor ik me genietend in het bad liet zakken.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jack

Ik wacht nog altijd op een antwoord van Aurora maar alles wat er uit haar mond komt is een hees geluid waar ik niet veel aan heb. Fijn, die praat dus niet. Aurora was wel een van de weinige in de roedel die een plekje had in mijn hart. Ik schrik maar lichtelijk wanneer het bekende gezicht van Memphis voor mij opdoemt.
"Waren ze je zat in de hel, pup?" De haat is duidelijk in zijn ogen te lezen. "Laat mijn roedel met rust. Ik heb net Jason knock out geslagen, maar ik ben nog niet te moe om jou iets aan te doen." Hij ontbloot zijn tanden en ik haal mijn schouders even op.
"Hey, ik laat je roedel ook met rust," Ik moet iets omhoog kijken om Memphis aan te kunnen kijken maar er schrikbarend vind ik hem niet. "Ik kom mijn excuus aanbieden," ik kijk Memphis recht aan. Yuk, excuses mijn reet! Ik probeer gewoon zo gemeend over te komen.
"Ik was erg fout bezig en heb er ontzettend veel spijt van," Kots! Ugh... Ik blijf Memphis aankijken. En nu weet ik niet nog meer te verzinnen als excuus dus ik wacht zijn antwoord maar af. Ik schud mijn hoofd wat zodat mijn haar voor mijn ogen vandaan gaat. Aurora is nog aanwezig want dat zie ik.
Waar ik nu op hoop is dat zijn o zo lieve neefje maar niet al gemeld heeft wat ik tegen hem heb gezegd. Ach wat dan nog, anders ga ik hem nu toch domineren als het niet anders is? Of ik 'haak af' en kom later terug.

Cooper

"Dat lijkt me wel handig ja," zegt Andrew en bijt op zijn lip. "Nu gelijk?" Ik haal mijn schouders op.
"Memphis weet het al in ieder geval dus maak je daar geen zorgen over," knik ik naar Andrew aangezien hij net zei dat Memphis het moest weten. "De rest komt er via Memphis wel achter en anders bij de eerstvolgende bijeenkomst laat ik het iedereen we weten," Ik rek mezelf even uit.
"Is dat een goed idee? Of heb je een betere," ik kijk Andrew aan. Mijn stem klonk bij dat laatste wat afgezaagd wat niet helemaal de bedoeling was, maar hey, je veranderd niet zomaar. Ik heb eigenlijk totaal geen zin in school. Ik denk dat ik maar ga skippen, niemand is er haast. Ja misschien een paar maar dan is er ook niets aan. Ik sta op en kijk Andrew aan. "Ga je mee naar de stad of waar dan ook?" ik strek mijn benen even een voor een uit en pak mijn mobiel uit mijn zak, maar er is geen sms of telefoontje binnengekomen. Ergens maak ik me nu wel zorgen om Memphis, maar meer om Aurora. Ze leek best van streek en ik zou het mezelf niet vergeven mocht haar nu iets overkomen. Echt niet, dat vergeef ik mezelf nooit.

[ bericht aangepast op 10 dec 2012 - 21:38 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

[haha lach helemaal dubbel bij het stukje van Jack ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Aurora Elizabeth Morningrose |

Mijn gedachten worden langzaam geordend wanneer ik rustig probeer adem te halen - mijn voorhoofd tegen Memphis' leren jack gedrukt - en de angst voor Jason en andere jongens laat zakken. Vanaf het moment dat Memphis was verschenen kroop er een bepaalde soort opluchtig door mijn lichaam, liet de angst voor vreemde jongens verdwijnen en gaf een vertrouwd gevoel dat maar een woord leek te zeggen: thuis. De lichte glimlach die rond mijn lippen verschijnt kan ik niet tegen houden, op de momenten dat ik me goed en vertrouwd voel vult mijn oude, vertrouwde glimlach haast mijn gehele gezicht, samen met de vertrouwde fonkeling in mijn ogen die aangaf dat er het een heleboel beter is dan daarvoor. Ondanks het feit dat de fonkeling in mijn ogen uitbleef, schuifel ik zachtjes naar de rand van Memphis' jack, waar ik langzaam mijn hoofd optil en langs zijn enorme lichaam afkijk.
Jack staat nog steeds tegenover Memphis - wiens blik op moordlustig staat - en schud zijn hoofd zodat de haren die voor zijn ogen waren gevallen aan de kant worden geschoven. Mijn greep rondom Memphis' vingers verslapt een beetje op het moment dat ik een flits van zijn ogen zie - die me licht bekend voor kwamen en genoeg was om mezelf nog wat extra op mijn gemak te voelen. Mijn ogen werden wat groter nadat Jack zijn excuses had aangekomen, waarna ze vragend richting het gezicht van Memphis glijden, niet wetend waar Jack zijn excuses voor zou moeten aanbieden.
'Het is wel aardig dat je je excuses aanbiedt,' zeg ik dan fluisterend, met mijn stem nog dik van de tranen, waardoor ik zachtjes mijn keel schraap - wat meer klinkt alsof ik schuurpapier heb ingeslikt en mijn blik even op Memphis' gezicht laat rusten. Memphis' kennende kon hij lang blijven hangen bij een persoon die hem of de roedel iets had aangedaan, en was zelfs een excuses vaak niet goed genoeg. Ik laat mijn hoofd een tikkeltje schuin kantelen wanneer er een lange, blonde, krullende lok haar voor mijn ogen begint te dansen en trek mijn rechteroog was samen door de wond op mijn slaap.

---

•

Memphis

"Hey, ik laat je roedel ook met rust. Ik kom mijn excuus aanbieden. Het was erg fout bezig en heb er ontzettend veel spijt van."
Ik slik een keer als ik voel hoe Aurora zich tegen mijn rug aan vleit. Ik heb geen idee waarom ze zo wankel op haar benen staat, maar ze lijkt zich vrij snel te herstellen. Wanneer ze echter haar hand steviger in de mijne drukt, heb ik er genoeg van. Een sarcastisch geluid verlaat mijn mond en ik hef mijn kin een stukje op.
"Mannen als jij en ik, Jack, ondernemen geen acties waar we spijt van krijgen."
Ik val nog liever dood dan dat ik Jack weer in mijn roedel toe laat. Hij heeft me een keer een mes in de rug gestoken en ik acht hem meer dan in staat dat nog een keer te doen.
"Je staat er alleen voor. Pup."
Ik draai me om naar Aurora en neem haar even in mijn armen. Ik kan gewoon aan alles aan haar merken dat ze van streek is en ik heb er een hekel aan dat ik niet wat er in dat mooie hoofdje van haar speelt. Ik druk een kusje op haar blonde haren en buig vervolgens een heel klein beetje door mijn benen. Ik verplaats de positie van mijn armen en til Aurora heel voorzichtig op, bang om haar pijn te doen. Terwijl ik haar op mijn arm draag als een vader zijn kostbare dochter, begin ik met stevige pas van Jack weg te wandelen.
"Gaat het met je?" fluister ik Aurora toe.
Ik heb verscheidene redenen om Ro zo vast te houden, ten eerste omdat Jack dan niet bij haar kan, ten tweede omdat ik weet dat Jack haar niks aan zou doen en mij dus ook niet terwijl ik haar in mijn armen heb, vervolgens om er zeker van te zijn dat ze met me meekomt, omdat ik blij ben dat ze in min of meerdere mate in orde is, en gewoon omdat ze er uitziet alsof ze wel een knuffel en wat genegenheid kan gebruiken.
Ik kan ook een zak zijn, maar Jack... Jack geeft niks om hen, hij is gewoon op macht uit. Ik heb nooit om de macht gevraagd.
Ik snap niet hoe die lul het in zijn hoofd haalt zich hier weer te laten zien. Wat denkt hij dan? Dat alles zomaar vergeten en vergeven kan worden? Niet als het aan mij ligt, voor mijn part kan hij de hoogste boom in. Die knul kent mij blijkbaar nog niet.
Ik schud de gedachten van me af en richt mijn aandacht op Ro. Subtiel laat ik mijn ogen over haar heen gaan om te zien of ze ergens gewond geraakt is buiten de wonden die ik deze ochtend al gezien had. Omdat ik niet zou willen dat ze denkt dat ik haar begluur -niet dat ik me daar nog nooit schuldig aan gemaakt heb of dat ik me daar voor schaam, ze is immers een streling voor het oog- laat ik mijn ogen al snel weer naar haar gezicht glijden.
Ik besluit langs de gymzaal binnen te gaan, dan hoeft ze Jason niet buiten westen zien te liggen en dan worden we niet betrapt op het feit dat we niet in de les zitten. Als ik geen stemmen hoor vanuit de zaal, hou ik even halt in de lege kleedkamers. Onder die babbel komt ze nog steeds niet uit. Ik ga zitten op een van de bankjes en leun met mijn rug tegen de muur. Ik zorg er rustig voor dat Ro op mijn schoot komt te zitten. Ik blijf stil zitten afwachten, zowel om haar als mezelf de kans te gunnen om een beetje te bekomen. Ik wil mijn vingers door haar haren halen wanneer ik me bedenk dat ze nog steeds een wond op haar hoofd heeft en besluit dan maar zachtjes haar rug te strelen. Ik heb tijd. Het is niet de eerste keer dat ik spijbel.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

| Aurora Elizabeth Morningrose

Enigszins verward richt ik mijn blik op Jack's gezicht wanneer Memphis zich langzaam omdraait, een licht kusje op mijn haren drukt en me vervolgens voorzichtig en teder in zijn armen neemt. De manier waarop hij met mijn lichaam omgaat en de toon waarop hij zijn vraag stelt zorgen ervoor dat er lichte, rode blosjes op mijn wangen verschijnen – enigszins door schaamte en enigszins door verlegenheid. Enkel en alleen hoe ik op dit moment word behandeld is totaal nieuw voor me, heb ik nog nooit meegemaakt en laat de gedachten weer door mijn hoofd spoken, op zoek naar antwoorden die niet gevonden zullen worden.
Vanuit het niets laat Memphis zich zakken op een van de banken in de kleedkamer van de gymzaal – wat aangeeft dat hij stevig door gelopen heeft en mijn gedachten mijn concentratie totaal in beslag hadden genomen. Nerveus klem ik mijn handen in elkaar en begin dan – met neergeslagen ogen – mijn nagels grondig te bestuderen, niet in staat zijnd om Memphis aan te kijken en te vertellen wat me al zo lang heeft dwars gezeten. Het feit dat hij vervolgens zijn vingers rustig over mijn rug laat glijden werkt eerder tegen dan mee, waardoor ik mijn vingers angstig door elkaar laat glippen en ik opnieuw de tranen achter mijn ogen voel prikken – waardoor ik plotseling voor mezelf besluit dat het niet weer tijd is om te huilen, maar mezelf voor éénmaal sterk te maken.
'Het is omdat je zo dominant bent, zo sterk en me zo'n veilig gevoel geeft.'
Mijn haperige, hese stem vult de ruimte van de kleedkamer van het gymlokaal en galmt nog een tijdje na, waardoor ik iets dichter ineen kruip tegen Memphis' borst – schrikkend van mijn eigen stemgeluid. Het grootste woord was er zojuist uitgekomen, de reden waarom ik al voor lange tijd achter Memphis aanloop, hopend dat hij zich ooit om zou draaien en me op een andere manier zou bekijken dan 'de kleinste uit de roedel'. De voorbereide zinnen die nu door mijn hoofd schoten klonken allemaal even nep en gemaakt. Geen van al deze zinnen brachten de waarheid zo duidelijk dan de zin die op dit moment op mijn lippen lag, maar waarover ik aarzelde hem uit te spreken. De herinnering aan het feit dat ik mezelf sterk wilde opstellen in plaats van mijn gewoonlijke zwakke positie zorgt ervoor dat ik mijn handen even tot vuisten bal en ik mijn neus bijna onhoorbaar ophaal.
'Daarom vind ik je leuk – leuk leuk bedoel ik dan, al 'n hele tijd. Maar jij ziet het niet, en wilt het niet. Jij wil alleen anderen,'
Het laatste zinnetje mompelde ik er zachtjes achteraan, niet wetend of hij verschrikkelijke boos zal worden of het zou gaan toegeven. Memphis heeft altijd de knapste meisjes rond zijn arm hangen die hem vol liefde en verlangens aankijken, terwijl hij zichzelf blijft. Daarnaast waren mijn oren vanochtend niet kapot, toen ik dankzij het broekzakgesprek de kus tussen hem en Scarlet had opgevangen. Dat ene, kleine, kussende geluidje begint opnieuw door mijn hoofd te spoken, zodat de tranen – die al die tijd verborgen waren – toch langs mijn wangen naar beneden glijden.

---

•

Jack

"Je staat er alleen voor, pup," Er ontsnapt een grom uit mijn mond als Memphis zich omdraait. Wat een klootzak! Nou nooit meer excuus aanbieden dus. Ik ging net al bijna over mijn nek. Ik zie hoe hij Aurora optilt en dat hij weg begint te lopen. Mijn blik blijft op Aurora hangen, Memphis weet dat zij mijn zwakke plek is. Als hij haar niet had gedragen had ik hem omver gerent. Echt ik had het gedaan. Opnieuw grom ik een keer. Ik grijp naar mijn mobiel en kijk mijn nummers rond.
X...Xan... Xander... Ik klik zijn naam aan en open een nieuw bericht.
'Xander, over tien minuten in het park. Opdracht voor je' Ik druk op verzenden en stop mijn mobiel terug in mijn broekzak. Rustig begin ik richting het park te lopen. Ik had een opdracht voor Xander. En die opdracht heet Cooper. Memphis zal alles doen om zijn neefje terug te krijgen. Tenminste, vroeger wel. Als hij dat nu ook nog maar doet. Ik wacht niet tot het stoplicht op groen gaat en loop gewoon door, wat tot ergernis van de bestuurders lijd. Een aantal toeteren en ik steek 'verontschuldigend' mijn hand op. Ik loop kalmpjes door en ga uiteindelijk op een bankje in het park zitten, nu maar wachten op Xander. Hopelijk neemt hij het aan voor het bedrag dat ik heb..

---

Ich liebe dich 27.12.23

Xander Dodge Outcast

Ik verveel me haast te pletter in de kantine, maar alles beter dan nu de les in gaan. Of was het al pauze? Was ik in slaap gevallen?
Ik sla voorover met mijn stoel waarmee ik op twee poten leunde en kom met mijn hoofd met een knal op de tafel.
Oeps, de leraren bleven altijd al herhalen leun nooit achterover. Maar toch ik kon het niet laten. Ik werp even een blik op de klok die aan de muur hing, stond die pokke tijd nou ook nog eens stil of is dat ding leeg? Ik leun weer met de stool achterover, eigenlijk deed ik dat vanzelf. Ik pak een flesje cola uit de tas, eigenlijk in mini voormaat, tenminste, half zo groot als het orgineel. Ik schud er een paar keer mee, puur omdat het leuker is als de prik er een beetje af is en om de schoonmakers te irriteren als het op de vloer komt. Ik draai het flesje net ietsjes open of ik hoor mijn kei harde sms toon door de kantine heen galmen en mijn mobiel in mijn zak begint als een gek te spacen en te trillen. Van schrik pleur ik achterover en geland met een smak op de grond, mijn flesje schiet uit mijn handen en begint als een gek te tollen omdat de druk eraf wil. Ik pak mijn hoofd vast en draai me kreunend om van de stoel af. Fak dat deed pijn, ik grijp het tollende flesje en draai die zonder moeite open, waardoor de schuimende inhoud deels over mijn broek gaat. Ik pak geiriteerd mijn mobiel en lees het scherm 'Xander, over tien minuten in het park. Opdracht voor je' Ik kom wat moeilijk overeind en neem een slok van de restjes van de cola. Nou die opdracht moet het waard zijn 'Ben zo bij je' antwoord ik simpel en loop de kantine uit het school terijn af. Richting het park.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Memphis

"Het is omdat je zo dominant bent, zo sterk en me zo'n veilig gevoel geeft."
Mijn ego wordt op dit moment uitermate gestreeld, moet ik toegeven. Wanneer Ro zich tegen mijn borstkas aanvleit weet ik me echter even geen houding te geven. Niet dat meisjes dat niet vaker doen, maar doorgaans is het in een heel andere context. Ik leg mijn arm om haar schouder heen en streel zachtjes haar arm verder in plaats van haar rug.
Ik probeer rustig te blijven maar de waarheid is dat ik bijna sterf van nieuwsgierigheid omdat ik geen flauw idee heb waar ze hiermee in godsnaam mee naartoe wil. Mochten de oorzaak en de omstandigheden waardoor we hier nu zitten net zo rot geweest zijn, dan had ik dit best wel leuk gevonden.
"Daarom vind ik je leuk – leuk leuk bedoel ik dan, al 'n hele tijd. Maar jij ziet het niet, en wilt het niet. Jij wil alleen anderen."
BOEM. Donderslag. Die zag ik absoluut niet aankomen. Een benauwd gevoel bekruipt me terwijl ik Ro met open mond zit aan te staren. Het probleem is dat ik nog steeds niet inzie waarvoor ze dan zo kwaad op me was, en dit lijkt me echt niet het goede moment om er over te beginnen.
"Oh," breng ik uit.
In gedachten overloop ik wat er in de auto gebeurde, tot het muntje valt. Nu snap ik eindelijk waarom Ro zo van streek was. Ze moet gehoord hebben hoe Scarlet me kuste.
"Oh," breng ik nog een keer uit.
Ik zucht een keer en haal mijn vrije hand door mijn haren terwijl ik met de andere voorzichtig Aurora nog wat meer naar me toe trek. Ik leg mijn kin tegen haar hoofd, weg van de wonde natuurlijk, aan. Wanneer ik haar aankijk, zie ik dat Aurora zachtjes aan het huilen is. Ik veeg met mijn duim zachtjes de tranen weg.
"Niet huilen, popje, je weet dat ik niet tegen huilende dames kan," zeg ik stilletjes.
Ik heb dit gesprek al een keer gehad vandaag, dat kan ik heus nog wel een keer toch?
"Ik heb niks met Scarlet," verduidelijk ik allereerst. "Soms is een kus gewoon een kus, popje. Een teken van dankbaarheid en genegenheid. Scar en ik zijn close, maar niet verliefd."
Ik hou even mijn mond terwijl ik haar woorden nog een keer in mijn hoofd herhaal en bedenk wat ik verder nog moet zeggen. Heel voorzichtig druk ik nog een kusje op haar haren.
"En ik wil inderdaad ook geen relatie met jou. Ik geef er niet om dat ik buitenstaanders kwets. Maar mocht ik jou kwetsen, ik zou er het hart van in zijn, Ro. Je betekent net als Scar en de anderen heel veel voor me. Die andere meisjes, die krijgen hooguit drie dates en ik geef toe dat ik er niet altijd op een nette manier een eind aan maak. Dat doe ik omdat ik niemand de macht wil geven mij te kwetsen. Maar jij, popje, met jou wil ik dat spel helemaal niet spelen, daarvoor geef ik teveel om je. Ik wil je altijd blijven beschermen voor degenen die je pijn kunnen doen, Ro, en daar hoor ik zelf ook bij. Binnen de roedel daten is gewoon geen optie voor mij."
Ik hou mijn stem zacht en rustig. Ik hoop maar dat ze het net zo goed kan begrijpen als Scarlet. Ik ben liever een hele lange tijd heel goed bevriend met Aurora dan een korte tijd een stelletje omdat ik het zelf toch zou verprutsen en de hele sfeer in de groep verpest. Ik ken mezelf, als ik het benauwd krijg vanwege mijn eigen problemen doe ik een ander stomme dingen aan.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

| Aurora Elizabeth Morningrose

'Oh. Oh.'
Verwoed klem ik mijn kaken op elkaar en knijp mijn vuisten nog wat dichter stamen, niet wetend wat voor reactie ik eigenlijk gehad zou willen hebben. Natuurlijk had hij het nooit door gehad, ten eerste keek hij niet zo naar ons op de manier zoals ik naar hem keek en ten tweede was hij drukker geweest dan welke jongen dan ook op school met daten en meisjes verslinden.
'Niet huilen, popje, je weet dat ik niet tegen huilende dams kan. Ik heb niks met Scarlet. Soms is een kus gewoon een kus, popje. Een teken van dankbaarheid en genegenheid. Scar en ik zijn close, maar niet verliefd.'
De gedachten schieten snel door mijn hoofd, vol gebeurtenissen en acties die ik nu zou kunnen uitvoeren. Memphis vertelde me net dat een kus gewoon een kus was, zou een uitnodiging om hem te zoenen er zo uit zien? Twijfelend kijk ik vanuit mijn ooghoeken even naar zijn gezicht, maar besef me dan dat ik het niet zou kunnen, dat ik zo niet in elkaar zit - ik zou nooit als eerste een jongen durven te kussen voordat hij dan zou hebben gedaan. Memphis begint weer zachtjes te praten, waarna ik besef dat het inderdaad geen uitnodiging was geweest.
'En ik wil inderdaad ook geen relatie met jou. Ik geef er niet om dat ik buitenstaanders kwets. Maar mocht ik jou kwetsen, ik zou er het hart van in zijn, Ro. Je betekent net als Scar en de anderen heel veel voor me. Die andere meisjes, die krijgen hooguit drie dates en ik geef toe dat ik er niet altijd op een nette manier een eind aan maak. Dat doe ik omdat ik niemand de macht wil geven mij te kwetsen. Maar jij, popje, met jou wil ik dat spel helemaal niet spelen, daarvoor geef ik teveel om je. Ik wil je altijd blijven beschermen voor degenen die je pijn kunnen doen, Ro, en daar hoor ik zelf ook bij. Binnen de roedel daten is gewoon geen optie voor mij.'
De lichte fonkeling die door mijn ogen schiet gaan tesamen met een absupd idee ; de roedel verlaten. Direct knik ik mijn hoofd zachtjes als reactie op Memphis zijn verhaal en bedenk me tegelijkertijd dat dat nooit mogelijk zal zijn, ik zal verlaten en alleen zijn zonder de roedel en daarbij zal ik geen kans meer hebben op overleven, zowel in mijn wolvenvorm als in mijn mensenvorm. Toch voel ik - diep binnen in mezelf - een zeurend en knagend gevoel, wat ik na een tijdje zie als een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen - alweer - die ik eigenlijk vanaf het begin dat ik Memphis leuk begon te vinden had zien aankomen.
Wild veeg ik mijn tranen weg waarna er kort nog een rilling langs mijn ruggengraat naar beneden trekt.
'O - O - Oke,' fluister ik dan zachtjes en haperend. 'Ik eh - Ik begrijp het wel,' mompel ik er dan snel achteraan, waarschijnlijk een van de grootste leugens die ik ooit had verteld. Of ; misschien de grootste ontkenning die ik mezelf ooit had verteld, ik was altijd bang geweest voor het antwoord van Memphis en nu het eindelijk was uitgesproken was ik degene die het niet onder ogen durfde te zien.
'Dan moeten we maar gaan,' mompel ik dan, terwijl ik - als een bij gestoken - van Memphis schoot krabbel en mijn rug tegen de koude gymlokaalmuur druk.

---

•

RellyKelinde schreef:

Cooper

"Dat lijkt me wel handig ja," zegt Andrew en bijt op zijn lip. "Nu gelijk?" Ik haal mijn schouders op.
"Memphis weet het al in ieder geval dus maak je daar geen zorgen over," knik ik naar Andrew aangezien hij net zei dat Memphis het moest weten. "De rest komt er via Memphis wel achter en anders bij de eerstvolgende bijeenkomst laat ik het iedereen we weten," Ik rek mezelf even uit.
"Is dat een goed idee? Of heb je een betere," ik kijk Andrew aan. Mijn stem klonk bij dat laatste wat afgezaagd wat niet helemaal de bedoeling was, maar hey, je veranderd niet zomaar. Ik heb eigenlijk totaal geen zin in school. Ik denk dat ik maar ga skippen, niemand is er haast. Ja misschien een paar maar dan is er ook niets aan. Ik sta op en kijk Andrew aan. "Ga je mee naar de stad of waar dan ook?" ik strek mijn benen even een voor een uit en pak mijn mobiel uit mijn zak, maar er is geen sms of telefoontje binnengekomen. Ergens maak ik me nu wel zorgen om Memphis, maar meer om Aurora. Ze leek best van streek en ik zou het mezelf niet vergeven mocht haar nu iets overkomen. Echt niet, dat vergeef ik mezelf nooit.

Andrew

'Is dat een goed idee? Of heb je een betere' vraagt hij op een wat afgezaagde toon maar daar reageer ik maar niet al te veel op. 'Nee het is wel een goed idee' zeg ik met een lichte glimlach. Ik probeer nu gewoon een beetje aardig tegen hem te blijven hoe die ook gaat doen, ik hou gewoon niet zo van ruzie maar Cooper zorgde er toch wel vaak vor dat die er wel kwam. Ach het is nogal een gewoonte van hem volgens mij. 'Ga je mee naar de stad of waar dan ook?' vraagt Cooper en ik knik enthousiast. ik had totaal geen zin in die stomme lessen en op dit moment concerteerde ik me ook niet dus dan kan ik net zo goed weggaan toch? Ik sta ook op en kijk even om me heen om vervolgens Cooper weer aan te kijken. 'Waar gaan we heen dan?' vraag ik en kijk Cooper aan. Ik had al een plan gehad om te gaan skippen maar dat is nooit echt leuk in je eentje. Nu met Cooper kon het misschien nog wel gezellig worden. Toch vraag ik me nog steeds af hoe dat nu gaat met Jack. Cooper vertelde dat Memphis het al wist, waarschijnlijk zou hij wel opzoek zijn omdat ik weet dat Memphis nog steeds boos is en terecht. Als ik die gast tegenkom kan die ook maar beter snel gaan rennen. Als die maar niet serieus denkt dat die terug de roedel in kan komen.

~IAmADreamer-> Jackx Daniels~

[ bericht aangepast op 11 dec 2012 - 16:55 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Ayla

Ik voelde mijn lichaam verstarren bij het zien van een wel heel bekend persoon. Nauwlettend hield ik hem in de gaten en zag hoe hij het schoolterrein verliet. Jack. Wanneer was hij terug gekomen? En hoelang al? Een rilling gleed licht door me heen toen ik dacht aan zijn tijd bij ons in de roedel. Mijn nekharen gingen er spontaan weer van overeind staan. Was de rest al op de hoogte? Memphis?
Zo snel als ik kon draaide ik me om, mompelde ik zwak excuus tegen degene waar ik zowat tegen op botste, en ging op zoek naar Cooper. Ik had Memphis nog niet gezien dus zeker weten of hij op school was wist ik niet. ‘Cooper!’ riep ik uit toen ik hem na een tijdje zag, in aanwezigheid van Andrew, en probeerde mijn gehaaste uitdrukking minimaal te laten. Ik kon het niet helpen me plots totaal ongemakkelijk te voelen nu ik Jack had gezien, die gast bezorgde me onaardige kriebels.

Aowynn

Hoewel ik het meisje het liefst de wind van voren had gegeven, nadat ze zich zo abrupt had omgedraaid en lomp tegen me aanbotste, besloot ik wijselijk mijn mond te houden. Ze leek in haast en geïrriteerd reageren had waarschijnlijk gen nut. Met een lichte frons keek ik haar even na en richtte me toen weer vooruit. De frisse buitenlucht deed me goed, beter dan de muffe lucht die in het biologielokaal hing en moeizaam liet ik me op een van de bankjes zakken. Uit mijn tas viste ik een broodje en terwijl ik deze langzaam opat dacht ik even terug aan de nieuweling.
Het was een voordeel dat hij al een ervaren jager was, veel uitleg hoefde ik hem dus niet te geven en bij de eerst aankomende volle maan zou het dan ook iets gemakkelijker zijn hem zijn gang te laten gaan. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en sloot even mijn ogen, om ze vervolgens na een tijdje weer te openen en nietszeggend voor me uit te kijken.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

"O - O - Oke. Ik eh - Ik begrijp het wel."
De manier waarop ze bij me vandaan gaat steekt, nog erger dan mijn toegeschroeide wonden. Ik merk gewoon dat ze van streek is, terwijl ik net die regels voor mezelf had opgesteld om dit soort dingen te voorkomen. Radeloos haal ik een hand door mijn haren. Wat ik niet zou geven voor een paar uurtjes droomloze slaap, om met een helder hoofd te kunnen denken. Wat ik niet zou geven voor een flinke borrel, omdat in mijn roes alles helderder is. Slapen kan nu niet, want de roedel heeft me nodig. Drinken kan niet, want dat heb ik aan Scar beloofd.
"'Dan moeten we maar gaan." Aurora's stem rukt me weg uit mijn gedachten.
Langzaam kom ik overeind. Ik wandel naar haar toe en ga tegen haar aan staan met slechts een tweetal centimeter tussen ons is. Ik steun met elk van mijn handen aan weerskanten van haar lichaam tegen de muur. Nu zit ze gevangen in een kooitje gemaakt van mijn lichaam en de muur waar ze tegen aan leunt. Ik zorg er heel bewust voor dat ik haar niet aanraak om haar toch nog een beetje gevoel van ruimte te geven.
"Ro... Popje... Ik heb-" Ik slik even en schraap mijn keel als ik merk hoe mijn stem breekt. Een zucht uit de diepste krochten van mijn longen verlaat mijn lichaam. Ik wil met mijn voorhoofd tegen het hare leunen, maar bedenk op het laatste moment dat ze dat nu waarschijnlijk niet erg fijn zou vinden.
Ik probeer rustig te blijven terwijl ik naar de juiste woorden zoek. Iedereen die mij kent weet dat ik geen prater ben en zeker niet met meisjes. Doorgaans is het een kwestie van niet willen, maar op momenten als deze dan merk ik ook gewoon dat ik het er heel moeilijk mee heb om mezelf zo bloot te geven..
"Je hebt geen idee hoe - hoe... moeilijk ik het soms heb om... om-" Ik sluit mijn ogen en klem mijn kaken uit frustratie op elkaar als ik merk dat ik niet uit mijn woorden kom. "Om niet van jullie te houden op die manier," maak ik mijn zin af.
"Jullie zijn zo geweldig. Ik vertrouw jullie, kan op jullie rekenen en ik vind het heerlijk dat jullie mij net zo hard nodig hebben als jullie. Mochten jij of Scar of zelfs Ayla of Katherine door mijn toedoen de roedel verlaten, of zich er niet meer goed in voelen dan... het zou me kapot maken."
Ik haal een van mijn handen van de muur en streel voorzichtig haar zachte wang met de toppen van mijn vingers. Ik maak van de stilte even gebruik om te vechten tegen opkomende tranen die de gedachte aan mocht wat ik net zei echt zou gebeuren teweeg brengt.
"Jullie zijn als familie voor me. Ondanks dat ik een ongelofelijk moeilijke klootzak ben, accepteren jullie me toch zoals ik ben." Van mijn stem blijft slechts een gefluister over.
"En jij, Aurora, zoals je hier nu staat, hoe je deed alsof het je niet heel erg dwars zit dat ik er anders over denk dan jij, jij maakt het me nog moeilijkst van al om me aan mijn eigen regels te houden." Ik probeer haar in de ogen te kijken terwijl ik mijn hand tegen haar wang aan leg.
"Maar wat jij niet ziet is dat je zoveel beter kunt krijgen. Je verdient een jongen die wel bij je kan zijn en die je gelukkig kan maken. En als- wanneer je die gevonden hebt, zal ik er nog altijd zijn om je te beschermen en om je te ondersteunen ookal zul je het dan misschien niet nodig hebben. Ik zal er altijd voor je zijn of het met alles wat ik heb proberen. En tot je die gelukkige rotzak gevonden heb, hou ik alle slechte exemplaartjes bij je uit de buurt."
Ik wil nog een grapje maken maar besluit het niet te doen. Ik voel me leeg nu, uitgeput door het denken en het op tafel gooien van mijn gedachten en gevoelens. Die meisjes vergen zoveel voorzichtigheid.
Ik ga een paar milimeters dichter bij Aurora staan en druk mijn lippen zachtjes tegen haar voorhoofd. Ik knipper een paar keer snel om er zeker van te zijn dat ik niet ga huilen. Dat zou net iets teveel van het goede zijn. Gelukkig maar dat ze de krop in mijn keel niet kan zien.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jack

Ik zit twee minuten op het bankje en kijk voor me uit. Mijn mobiel trilt en het verlossende smsje komt me tegemoet; 'Ben zo bij je' Er komt een grauwe grijns op mijn gezicht en ik knik goedkeurend. Mooi, nu hopen dat hij het aannam en dan kon ik het plan uitleggen. Nou heel simpel; Pak Cooper en breng hem naar me toe. Zo simpel is dat niet want Cooper is een erg eigenwijze jongen en ik weet dat hij zich niet makkelijk laat pakken. Ik bijt nadenkend op de binnenkant van mijn wang en kijk het parkje even rond. 1200 euro moet wel genoeg zijn om Cooper alleen te pakken, toch? Ik kan het bod wel iets verhogen maar ik hoop echter dat Xander het aanneemt. Anders kom ik best in het rood te staan, niet veel, maar dat kom ik dan wel. Ik kijk naar de tijd op mijn mobiel en zucht even. Als je ergens op loopt te wachten gaat de tijd zo traag. Alsof dat expres word gedaan, alsof je in een tijdcirkel zit en er niet uit komt. De minuten lijken uren- Oké nu stel ik me aan, het duurt gewoon lang, punt uit! Mijn ogen dwalen opnieuw het parkje af om te kijken of ik Xander al ergens zie maar spijtig genoeg is dat niet waar. Hoe lang doet hij er nog over? Zo ver is het park toch niet van de school vandaan, ik bedoel ik was er binnen twee minuten.

Cooper

Andrew staat op en kijkt even rond, vervolgens kijkt hij naar mij. "Waar gaan we heen dan?" Ik haal mijn schouders op. Mij maakt het niet zoveel uit, zolang ik die rotkop van Jack maar niet opnieuw tegenkom. De kans is natuurlijk groot dat dat wel gebeurd maar dan negeer ik hem gewoon. Óók als hij tegen mij begint te praten.
Ik wilde net mijn mond open trekken om iets te zeggen als Ayla als een haas aan komt rennen. "Cooper!" roept ze. Ik kijk naar haar en schud mijn hoofd.
"Voor jij wat zegt heb ik eerst wat belangrijks te vertellen, Ayla. Jack Willows is terug," Zeg ik wanneer ze bij ons staat. Aan iets in haar ogen kan ik ziet dan ze is geschrokken. Het zou zo kunnen dat ze Jack al tegen het lijf is gelopen of dat ze hem gezien heeft. Kom ik met mijn nieuws, misschien weet ze het allang. Ach beter het zekere voor het onzekere. Ik steek mijn handen in mijn zak en wissel mijn blik steeds tussen Andrew en Ayla. Mooi nu wisten Andrew, Memphis en Ayla dat Jack terug is. Hopelijk is Memphis zo vrij om ook aan de andere te melden dat Jack terug is zodat het nieuws snel over komt en we op ons hoede kunnen zijn. Ik heb gen zin in nog meer gewonden, of in ieder geval nog erger gewonden.

---

Ich liebe dich 27.12.23