[RPG]A Pirate Life For Me - 1 - Speeltopics

De Vrijbuiter is een piratenschip.
Alle bemanningsleden hebben hun eigen redenen om de wet te ontlopen. De een wil gewoon niet deugen, de volgende heeft per ongeluk een moord gepleegd, een volgende liep weg van huis op de vlucht voor een huwelijk wat hem/haar niet aanstond en weer een ander komt uit een lange traditie van piraterij. Waarom ze er ook zitten vast staat dat de bemanning van De Vrijbuiter over de hele zeven zeeën bekend is. Ze duiken op uit het niets, zijn zeer vriendelijk als je doet wat ze vragen en ander heb je je eigen begrafenisakte net getekend.

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 10:50 ]

Remember to be ridiculous.

Jared Mason Cooper
Ik merk dat ik moe ben en besluit mijn ogen even dicht te doen. Als ik mijn naam hoor schrik ik zo erg dat ik uit mijn hangmat val en ik lig op de grond. 'o, hey Nevvyandira' Begroet ik de kapitein, en ik sta op. 'Ik ben gewoon een beetje moe, meer niet' Zeg ik, en ik wil weglopen, maar dat doe ik niet. Dat is niet netjes, en dat moet ik wel zijn tegenover de kapitein. 'Kunnen we alsjeblieft iets eerder vertrekken? Ik kan echt niet wachten' Zeg ik, en ik probeer te grijnzen, maar dat lukt niet, ik kan niet net doen alsof ik vrolijk ben, laat dat maar aan anderen over.

Spoiler alert: you will save yourself

Dennis James Smith
Ik volg maar half wat er over me gezegd word en draai even met mijn ogen als ik merk dat niemand het echt fijn vind dat ik nu al dronken ben. Om eerlijk te zijn, kan ik dat begrijpen, het is pas twee uur 's middags, de hele nacht ligt nog voor ons en morgen voeren we uit. Maar het boeide me ook weer niet. Veel gevoelens had ik op het moment niet, dat was waar ik naar streefde. Even niks voelen. Alleen maar los en vrij en blij voelen.
Vaag merk ik dat de kapitein opstaat en naar me toe loopt. Ze trekt eerst even aan mijn mouw en duwt me vervolgens. Met een vrije val, kwak ik het water in, tussen onze boot en de kade. Het koude water verkoelt me gelijk, mijn hele lichaam schakelt uit en mijn hersens springen aan. Om te overleven moet ik nu wel nadenken. Zwemmen kon ik wel, maar het ging niet vanzelf. Dus langzaam kom ik omhoog. Mijn gedachtes zijn weer nuchter merk ik. Een korte grom verlaat mijn mond als ik omhoog kijk, naar de voornamelijk matrozen die daar zitten. Ik zie nog net hoe Newyandira weg loopt, het schip op.
'Ik krijg jouw wel,' schreeuw ik haar nog na, geen idee of ze het gehoord heeft. Als ik de matrozen zie kijken, werp ik een kwade blik op hun om ze stil te krijgen. Daarna begin ik naar een lager gelegen deel van de kade te zwemmen om er uit te komen. Eenmaal weer op land, schud ik me eerst droog en houd het flesje rum in mijn handen omhoog. Vol water. Natuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Woest stap ik richting de loopbrug en stamp het dek op. Daar staat de Spaanse.
'Waar is de kapitein?' snauw ik naar haar.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Nevvyandira Nix
Ik grinnikte toen Jared uit zijn hangmat viel en luisterde naar zijn uitleg die absoluut niet kon kloppen. Ik hoorde Dennis boos schreeuwen. 'Nee Jared dat gaat niet,' zei ik, het feit dat hem wel degelijk iets anders dwars negerend. 'We hebben nog wat extra vers fruit nodig en wat sterke drank en daarbij heb ik Dennis in het water gegooid omdat ik hem nogal dronken vond en het lijkt me niet echt slim om met zo'n boze eerste stuurman de zee op te gaan.'
Ik wreef even door zijn haar. 'Ga jij nou maar uitrusten dan kijk ik of ik Dennis kan kalmeren.'
Ik verliet de matrozen kajuit en liep het dek op waar ik vriendelijk glimlachend naar Dennis zwaaide.

Remember to be ridiculous.

Charles Wright Nixon

Dennis was het water uit geraakt. Hij zag er duidelijk boos uit. Nevvyandira was ondertussen al weggegaan.
Een grijns was op mijn gezicht verschenen. Dit wilde ik niet missen! Ik hees mijn voeten het water uit en draaide me om zodat ik het schouwspel beter kon bezichtigen. Dennis snauwde iets naar Maria. Ik kon niet juist verstaan wat, maar ik on al raden wat het zou zijn: "Waar is de kapitein?"
Ik tikte Jane aan. "Mag ik ook een slokje?"

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Dennis James Smith
Maria antwoordde niet op mij vraag, maar om haar verder af te snauwen had ik geen zin in. Van achter klonk geluid, waar ik me naar toe draaide. Nevvyandira was verschenen op het dek en stond nu glimlachend naar me te zwaaien. Ik stampte naar haar toe en bleef vlak voor haar staan. Ik was niet veel groter dan zij -ik was sowieso niet erg groot- maar wel breder.
'Waar was dat goed voor?' gromde ik naar haar. Ze bleef wel de kapitein en ik had een aardige band met haar. Dus helemaal respectloos ging ik niet met haar om.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Nevvyandira Nix
Ik was behoorlijk verbaasd, hij schreeuwde niet eens echt naar me, ik had verwacht dat ik een hele lading geschreeuw en woede over me heen zou krijgen en hoewel hij wel boos was viel dat nog wel mee. Hij had zijn lengte in het nadeel tegenover mij aangezien hij maar iets langer was en hij zou me sowieso niet goed kunnen intimideren, hoe lang hij ook was geweest. 'Je was dronken,' merkte ik nogal overbodig op, dat had hij zelf ook wel doorgehad. 'En aangezien ik je hulp zometeen nodig heb kwam dat me niet goed uit.'

Remember to be ridiculous.

Dennis James Smith
'Je was dronken. En aangezien ik je hulp zometeen nodig heb kwam dat me niet goed uit.'
'Slecht antwoord.' Nog steeds boos pak ik haar bij haar heup en gooi haar over mijn schouder heen. Ik loop richting de zijkant van de boot en ga zo staan dat ik haar over de reling kan gooien.
'Zeg sorry. Anders zou je nog wel eens natter kunnen worden, dan dat je nu word, dankzij mijn kleren,' dreigde ik naar haar. Ik zag nu ook hoe de mensen langs de kant naar ons keken. Ik schonk de meeste een wrede blik, die zoiets zei als, "kijk me niet aan, anders zou het heel goed kunnen dat ik je vannacht vermoord, terwijl je slaapt". Veel mensen schrokken en liepen snel weer door of hervatte hun bezigheden op de kade. Alleen onze bemanningsleden onder ons keken naar ons.
'Pas op of ik gooi jullie er ook in,' gromde ik naar hun. Nee, ik had niet een al te best humeur nu.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Nevvyandira Nix
Er waren maar weinig zeelieden, zelfs piraten, die zo met hun kapitein om zouden gaan maar Dennis en ik waren bovenal twee heel goede vrienden. 'Ik ga geen sorry zeggen en zet me neer voor ik je degradeer tot een tweede stuurman,' zei ik maar ik wist, net als Dennis zelf waarschijnlijk, dat het een loos dreigement was. Ik hield veel te veel van mijn beste vriend om hem ook zijn hoge rang op het schip al af te nemen en bovendien was er niemand op De Vrijbuiter die ik zo vertrouwde als Dennis.

Remember to be ridiculous.

Dennis James Smith
'Ik ga geen sorry zeggen en zet me neer voor ik je degradeer tot een tweede stuurman.' Mijn woede ebde langzaam weg, en ik moest zelfs even glimlachen toen ik haar weer neerzette.
'Dat doe je toch niet. Daar ben ik te geweldig voor.' Grappend spande ik mijn spieren aan en gaf een voor een mijn spierballen een zoen en keek haar daarna wenkbrauwwiebelend aan. Ik wist waar ik de positie als een-na-belangrijkste op het schip aan te danken had en dat was onze hechte vriendschap. En die was heilig voor me.
'Maar even serieus. Waar heb je me voor nodig dat ik niet lekker mag drinken?'

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Nevvyandira Nix
Jongens. Waarom gedroegen ze zich altijd zo overdreven stom? Dat was iets wat ik waarschijnlijk nooit zou ontdekken want jongens waren nou eenmaal onmogelijk te begrijpen en ik leefde al vijf jaar met jongens om me heen, eerst op het schip waar ik in dienst was en daarna natuurlijk op De Vrijbuiter. 'We hebben nog vers fruit en sterke drank nodig, rum en whiskey om precies te zijn en daarvoor heb ik dus een jongen met spierballen nodig om dat te dragen.'
Ik sloeg mijn arm om zijn schouder. 'En natuurlijk moet de tweede stuurman betrokken worden bij het inkopen van voorraden.'

Remember to be ridiculous.

Dennis James Smith
'We hebben nog vers fruit en sterke drank nodig, rum en whiskey om precies te zijn en daarvoor heb ik dus een jongen met spierballen nodig om dat te dragen.' Ik hoorde gewoon haar sarcasme bij het laatste wat ze zei. Maar ik reageerde er niet op, terwijl ze haar arm om me heen sloeg. 'En natuurlijk moet de tweede stuurman betrokken worden bij het inkopen van voorraden.'
'Natuurlijk, want je hebt niet nog 12 anderen aan wie je het zou kunnen vragen.' Ik draaide even overdreven met mijn ogen, maar daarna nam ik de opdracht wel aan. Het was best begrijpelijk dat ik moest gaan halen, maar ik zou niet alleen gaan. 'Oké, ik ga het halen. Tot straks.' Ik liep de boot af en ging naar de bemannning toe die daar zaten.
'Charles! Rose! Meekomen! We hebben zaken te doen.'

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Charles Wright Nixon

Ik stond recht toen Dennis mijn naam riep. Er was niet echt iets spannends gebeurd, al was Nevvyandira wel bijna in het water beland. Bijna.
"Wat gaan we doen?" Ik liep naar hem toe en keek hem even aan. Ik hoopte op iets spannends, maar de spannende dingen gebeurden meestal op zee.
Ik wierp nog een blik op het schip, dat vredig aangemeerd lag. Ik herinnerde me de eerste keer dat ik het zag nog goed. Eigenlijk werd ik toen een soort van achtervolgd door soldaten die me in de nor wilden stoppen omdat ik zogezegd de dochter van de graaf verkracht had. Ik was er op gekropen en had me verstopt. Ik dacht dat het verlaten zou zijn, dus toen ik weer recht kwam, stond de bemanning me aan te staren. Zo was ik hier ongeveer terecht gekomen. En ik had er nog geen moment spijt van gehad.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Dennis James Smith
'Wat gaan we doen?' vroeg Charles die was opgestaan en naar me toe was gekomen.
'We moeten voor Nevvyandira fruit en drank halen. Jij kan mooi helpen dragen.' Meer informatie had hij niet nodig. Ik was nogal nors tegen hem op het moment, al was mijn woede weg. Maar zo was ik vaak tegen de lagere mensen. Tuurlijk kon ik soms heel gezellig hebben met iedereen. Eigenlijk best vaak, als ze maar wel luisterde. Zo was ik dan wel weer.
'Waar blijft Rose? Of zullen we maar zonder haar gaan?' Ongeduldig was ik ook.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

[Iemand die Maria wilt meeten? Ze zit namelijk al een tijd alleen op het dek.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

Ik haalde mijn schouders op. Ik kon best wel wat dragen.
Ik hield mezelf voor vriendelijk te blijven, gewoon voor de momenten dat Dennis wél aardig deed. Ik probeerde zijn ongeduldigheid en gesnauw te negeren, wat me beter afging dan normaal. Ik kreeg zelfs een glimlach op mijn gezicht geperst.
Het feit dat hij tegen alle matrozen zo was, verzachtte mijn irritatie. Ik kon het mezelf niet permitteren om bot terug te doen. "Moet jij weten," antwoordde ik simpel.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov