-2- This is my life now -RPG- - Speeltopics

DarrenCrissy schreef:
Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
-
-
-

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Ninuturu
- Michael Thomas Brown Nadal
- Charlotte Suavez Gancanagh
- Mary Elizabeth Santiago Calantha
- Kyle Noah Morgan. MakeMeIrish
- William Irial Smelting Gancanagh
- Arion O'Leary Gancanagh
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Nadal
- André Sean Stenvers MakeMeIrish
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
-
===================
Regels;
*Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
*Ga niet aanstellen of juist niets doen.
*Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
*Géén perfecte personen.
*Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
*Personen hoeven elkaar niet persé meer te kennen, het kan zijn dat ze elkaar niet meer herkennen of niet willen kennen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 20:06 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mary

"Ja zeker. Maar mij kietelen was daar geen van."
Grijnzend kijk ik hem aan.
Ik sluit mijn ogen wanneer ik zijn lippen op de mijne voel, en help hem bij het losmaken van zijn broek.
"Een handje helpen, meneer O'Leary?" vraag ik geamuseerd.
Ik bijt even speels op zijn lip en laat mijn vingers over de rand van zijn boxer glijden. Ik glij iets van hem af, zodat hij zijn broek kan uittrekken, terwijl ik ongegeneerd naar zijn lichaam blijf kijken. Hij blijft prachtig, mooi en knap. Helemaal Arion.
Dan besef ik dat ik halfnaakt ben, en sla ietwat gegeneerd mijn armen over mijn borst. Ik blijf het vreemd en een beetje ongemakkelijk vinden. Hoeveel complimentjes hij me ook geeft, mijn lichaam is mijn grootste onzekerheid.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

"Shit, nu moet ik nog een grap verzinnen ook," lacht ze.
Afwachtend trek ik mijn wenkbrauwen op en kijk haar met een grote grijns aan.
"Als je dacht dat ik veel veranderd was, ik weet mezelf nog steeds heel goed in de penarie te werken. Ehm, je hebt een grap tegoed van me?”
Als toestemming knik ik en lachend kijk ik haar aan waarna ik mijn hoofd schud en een haar door mijn haren haal. Met mijn tanden bij ik op mijn onderlip. Als ik zo doorga bijt ik hem vandaag nog eens door. Voor mij is het een teken wanneer ik niet goed weet wat ik moet zeggen of hoe ik me moet gedragen maar nu gaat het om dat eerste. Met moeite weet ik een aantal woorden bij elkaar te zoeken die samen een aardig verhaaltje beginnen te vormen in mijn hoofd. Even haal ik diep adem en begin dan zachtjes, heel zachtjes.
“Toen ik hier wegging vertrok ik naar familie van mij in Quebec. Het was een stadje vlak bij Montréal maar omringt door de bossen. Het was heerlijk daar. De sneeuw in de winter en de zon in de zomer maar toch besloten mijn neefjes en ik te vertrekken uit ons paradijs omdat we meer wilde zien. Na een tijdje gedwaald te hebben door Canada zijn we gevestigd in Vancouver waar ik na een aantal maanden Thiara ontmoette. We werden verliefd en van het een kwam het ander.” Ik voel de tranen in mijn ogen springen maar knipper ze snel weg. “Mijn neefjes trokken weer terug naar Quebec en ik trok bij Thiara in. Na twee jaar vroeg ik haar ten huwelijk en verloofde we ons. Niet lang daarna werd Thiara ziek. De dokter stelde de diagnose bostkanker maar al snel bleek dat dit al op verschillende plekken was uitgezaaid waaronder haar hersenen. Veel konden ze niet doen en Thiara stief nadat ze bijna een jaar had moeten lijden onder verschillende behandelingen. Het is nu bijna vier maanden geleden.” Ik zucht zachtjes en haal mijn schouders op. “Het voelt als verraad.”

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

(komen Kyle en Irial nou naar hun huis? Sorry, ik weet even niet wat ik moet posten)

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Ja. Ik had net wat getypt maar mijn mobiel sloot internet af "--]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[oke, ga je het nu opnieuw typen of moet ik een post plaatsen dat ze bij hun thuis zijn?]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Kyle

"Het was fijn.je weer eens te zien. Je belt maar als je een babysit nodig hebt." Zegt Irial en ik lach even zacht.
"Of je belt maar als je eens gezellig wilt doen met ons." Zeg ik er achteraan. Ik pak de hand van Irial en tek em achter mij aan.
"Mam heeft Diedie geslagen... Dat gaat mij te ver hoor." Zeg ik en versnel mijn pas.
Bij de auto houd ik de sleutel, die ik met mijn vlugge handjes uit Irial zijn zak had gegrist, omhoog en open de wagen. Ik geef de sleutel aan Irial terug en ik stap de wagen in. Meteen sluit ik de deur wn doe de gordel om.
Diedie zit nu voor de deur, en ik moet toegeven heel warm is het niet. Ongeduldig kijk ik naar Irial.
" Dit hun ik hem niet. Ik dacht dat onze vader erg was, maar mam?" Ik zucht even en kijk voor me uit.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Arion

"Een handje helpen, meneer O'Leary?"
Ik knik glimlachend en ril even als haar hand over mijn boxer gaat. Vervolgens gaat ze wat van me af om mijn broek uit te trekken. Ik zie haar naar me kijken en druk mijn loshangend hemd wat meer naar achter zodat ze het beter kan zien. Alles om haar een plezier te doen.
Plots slaat ze haar armen over haar borsten.
Met een zacht glimlachje trek ik haar weer op mijn schoot. Heel rustig neem ik haar polsen vast en trek voorzichtig haar armen naar beneden. In plaats van naar haar borsten te staren, kijk ik haar in de ogen. Ik strijk wat van haar haren naar achter en breng mijn lippen naar haar oor.
"Niet doen. Je bent zo verschrikkelijk mooi," fluister ik. "Je bent slank," ga ik fluisterend verder en ik laat mijn vingers even langs haar zij glijden. "En je hebt rondingen op de juiste plaatsen." Mijn handen komen op haar borsten te liggen. Ik zou er eentje op haar kont leggen maar Mary heeft één van die heerlijk strakke kontjes. Niks op aan te merken. Ik breng mijn lippen nu naar die van haar.
"Je lippen zijn zo zacht," fluister ik er tegenaan en ik moet me inhouden haar nog niet te kussen. "En ik hou ervan hoe je ogen altijd stralen."
Ik zit recht in haar kijkers te staren.
"Zo mooi," fluister ik nog een keer.

Charlotte

Ik voel me even opgelucht als hij met een lachje knikt en zet me schrap voor zijn verhaal. Ik leun met mijn elleboog op de rug van de zetel en laat mijn hoofd op mijn hand rusten.
“Toen ik hier wegging vertrok ik naar familie van mij in Quebec. Het was een stadje vlak bij Montréal maar omringt door de bossen. Het was heerlijk daar. De sneeuw in de winter en de zon in de zomer maar toch besloten mijn neefjes en ik te vertrekken uit ons paradijs omdat we meer wilde zien. Na een tijdje gedwaald te hebben door Canada zijn we gevestigd in Vancouver waar ik na een aantal maanden Thiara ontmoette. We werden verliefd en van het een kwam het ander. Mijn neefjes trokken weer terug naar Quebec en ik trok bij Thiara in. Na twee jaar vroeg ik haar ten huwelijk en verloofde we ons. Niet lang daarna werd Thiara ziek. De dokter stelde de diagnose bostkanker maar al snel bleek dat dit al op verschillende plekken was uitgezaaid waaronder haar hersenen. Veel konden ze niet doen en Thiara stierf nadat ze bijna een jaar had moeten lijden onder verschillende behandelingen. Het is nu bijna vier maanden geleden. Het voelt als verraad.”
Ergens naar het einde van zijn verhaal toe, kreeg ik de tranen in mijn ogen. Nu hij klaar is, stromen ze voluit over mijn wangen. Zoiets wens ik echt niemand toe en ik begrijp maar al te goed dat mijn komst met Evangelynn nu heel ongelegen komt. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Veel is er ook niet, in zo'n situatie. Ik sluit het laatste beetje afstand tussen ons en sla mijn armen om hem heen. Losjes zodat hij kan ontsnappen als hij het wil, maar toch stevig genoeg om troost te kunnen bieden. Ik zit nog steeds te huilen. Niet uit medelijden, maar uit medeleven. Ik weet hoe het is om iemand te verliezen die je liefhebt, maar iemand die je zien lijden hebt verliezen lijkt me nog erger. Het is een gebaar van oprechte vriendschap en niet het soort dat ik na probeerde te jagen net voordat we allebei vertrokken hier.
"Het spijt me," zeg ik met een gebroken stem. En dat geldt voor heel wat dingen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Diederik Jared Morgan

Ik zie dat ze zijn aangekomen en met een looppas ren ik naar ze toe.
'Hey Kyle, hey Irial' begroet ik ze, en ik zet mijn pet goed.
Terwijl ik ze laat uitstappen voel ik de pijn van de klap weer terug komen.
'Ze kan echt hard slaan' Geef ik toe als ik tegenover Kyle sta. Ik ben een stuk groter en nog steeds in de groei.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Mary

Ik stribbel niet tegen wanneer hij mijn armen naar beneden duwt, en sla mijn ogen even neer wanneer zijn blik de mijne zoekt.
"Niet doen. Je bent zo verschrikkelijk mooi. Je bent slank. En je hebt rondingen op de juiste plaatsen. Je lippen zijn zo zacht, en ik hou ervan hoe je ogen altijd stralen."
Ik kijk hem recht in zijn ogen aan.
"Zo mooi."
Ik leg mijn hand in zijn hals en streel met mijn duim over zijn wang terwijl ik mijn lippen op de zijne plaats. Ik leun zachtjes tegen hem aan en ga weer met mijn benen om zijn middel zitten.
"Je bent gek, O'Leary," fluister ik glimlachend.
Mijn duim streelt nog steeds over zijn wang en mijn andere hand dwaalt even door zijn haren.
"Laat me nooit meer alleen," fluister ik zacht. "Alsjeblieft."
Mijn stem beeft even en ik denk even aan mama, en hoe ze me in de steek had gelaten. Ik heb nooit degelijk afscheid van haar kunnen nemen. Ik slik de opkomende tranen weg en veeg met mijn lippen over de zijne, in de hoop dat hij het niet heeft gezien. Zacht slaak ik een zucht tegen zijn mond aan en leg zwijgend mijn armen om hem heen. Ik begraaf mijn gezicht in zijn hals en druk mijn lippen op zijn huid.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

wolffire schreef:
Diederik Jared Morgan

Ik zie dat ze zijn aangekomen en met een looppas ren ik naar ze toe.
'Hey Kyle, hey Irial' begroet ik ze, en ik zet mijn pet goed.
Terwijl ik ze laat uitstappen voel ik de pijn van de klap weer terug komen.
'Ze kan echt hard slaan' Geef ik toe als ik tegenover Kyle sta. Ik ben een stuk groter en nog steeds in de groei.

[Ze zijn er nog niet hihii]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Michael

Verbaasd kijk ik naar Charlotte waarvan de tranen over haar gezicht lopen. Even frons ik maar ik besluit er maar geen vraagteken bij te zetten en haar te laten gaan. Haar armen om me heen benauwen me, alsof ik in één klap claustrofobisch word. Met enige twijfeling maak ik me los van haar en leg ik haar handen op haar schoot, heel voorzichtig. Even glimlach ik terwijl ik de laatste tranen uit mijn ogen veeg. Over mijn wangen lopen ze nog net niet daarvoor heb ik ze al te vaak over mijn gezicht laten lopen de afgelopen maanden. Op een gegeven moment gebeurd er iets waardoor je lichaam niet meer kan huilen van buiten. Het rouwen gaat dan door van binnen. Alsof ze wilt zeggen dat je door moet gaan. Precies zoals iedereen zegt.
“Het spijt me,” hoor ik haar zeggen.
Zachtjes schud ik mijn hoofd.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen. Jij wist het niet en dat was niet er,” zeg ik rustig. Liever had ik eigenlijk gewild dat ze het nog steeds niet wist, dat het verhaal van binnen nog steeds was opgesloten. Alsof ik de sleutel had weggegooid maar dingen lopen niet zoals je wilt en ik denk dat deze situatie daar het bewijs van is. Ik kijk weer naar Charlotte waar de tranen over haar gezicht lopen.
“Niet huilen,” zeg ik met een glimlach. “Huilende vrouwen, daar kan ik niet tegen.”

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Irial

Voor ik het weet, grijpt Kyle me bij de hand en sleurt hij me achter zich aan naar buiten. Ik zwaai nog even naar Donna.
"Mam heeft Diedie geslagen... Dat gaat mij te ver hoor."
Ja, daar kan ik hem meer dan gelijk in geven. Ik vind ook niet dat het hoort maar ik vraag me wel af waarom ze het precies gedaan heeft. We weten allebei dat Diederik nog al eens een grote bek op durft zetten.
Ik voel in mijn zakken naar de autosleutels en frons mijn wenkbrauwen als ik ze niet vind. Wanneer ik opkijk zie ik dat Kyle ze in zijn hand heeft. Hoe heeft hij dat nou gedaan? Ik neem ze van hem over en ontgrendel de wagen, waarop ik instap en mijn gordel vastklik. Als Kyle dat ook gedaan heeft, stop ik de sleutels in het contact en draai ze om zodat de motor tot leven komt.
" Dit gun ik hem niet. Ik dacht dat onze vader erg was, maar mam?"
Ik geef hem overschot van gelijk over het eerste deel. Dat gun je sowieso niemand. Ik geef wat meer gas dan anders, maar ben wel nog steeds voorzichtig. Ik hou nog steeds niet van gek doen met de auto terwijl Kyle er bij is.
"We horen het straks wel, wat er gebeurd is. En we bellen sowieso je moeder om te zeggen dat hij veilig bij ons is en voorlopig even blijft, dan hoeft zij zich ook geen zorgen te maken."
Ik zeg het er niet bij maar op die manier kan hij ook het verhaal van zijn moeder's kant eens horen. Een medaille heeft altijd twee zijden.
Om hem op de weg naar huis af te leiden, zet ik de radio een beetje aan. Hij hoeft niet te piekeren, Diederik is een grote jongen en hij stelt het vast prima op die klap en een gekrenkt ego na. Ik hoop het in elk geval.
Vrij snel staan we thuis. Ik parkeer de auto misschien wat krakkemikkig maar ik weet dat Kyle snel naar Diederik wil en dat verwijt ik hem ook niet. Ik leg de motor stil en stap uit. Als Kyle er ook uit is, doe ik de auto op slot.
"Hey Kyle, hey Irial," zegt Diederik die naar ons toe komt gestormd.
Ik glimlach zachtjes en gun Kyle de kans eerst iets te zeggen.
"Ze kan echt hard slaan," hoor ik de jongen zeggen.
Ik schud mijn hoofd even. Zo'n gesprek hoort binnenshuis, een ander hoeft het niet te horen.
"Hé, Diedje. vang," zeg ik terwijl ik de sleutels naar hem toe gooi. "We moesten maar eens een kopietje voor je laten maken, niet?"
Ik neem Kyle bij de hand en trek hem achter me aan naar de voordeur. Ik wacht even tot Diederik bijgebeend is.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

DarrenCrissy schreef:
(...)

[Ze zijn er nog niet hihii]

(dan heb ik hem past gepost als ze er wel zijn )

---

Spoiler alert: you will save yourself

Diederik Jared Morgan
Ik knik alleen maar en ren dan naar de deur. 'Hebben jullie al gegeten? Ik heb enorme honger' zeg ik, en ik stop de sleutel in het slot.Als de deur open is laat ik mezelf zo snel als ik kan op de bank vallen; mijn bed.Ik denk aan mijn moeder en wat ze nu aan het doen is. Vast weer aan het regelen dat ik weer bij haar moet gaan wonen, maar dat gaat deze keer niet gebeuren! Ik ga liggen en kijk met een hongerige blik naar de koelkast, daar zit vast wat lekkers in! Ik heb de neiging om er naar toe te lopen en iets te eten te pakken, maar dat is heel erg onbeleefd.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Arion

"Je bent gek, O'Leary. Laat me nooit meer alleen. Alsjeblieft."
Hoewel ik merk dat ze het moeilijk heeft, kus ik haar gewoon terug als ik haar lippen op de mijne voel. Ondertussen heb ik al geleerd wanneer wel en wanneer niet er op in te gaan. Als ze haar gezicht in mijn hals legt, hou ik haar stevig in mijn armen. Met mijn duim streel ik zachtjes haar ruggengraat.
Ik sluit mijn ogen en geniet van de kusjes die ze me geeft. Ik breng één van mijn armen wat omhoog en laat mijn hand herhaaldelijk over haar haren gaan.
"Nooit," zeg ik op mijn beurt. "Ik hou van je, Mary."
Ik hou mijn hoofd wat schuin zodat ik haar gezicht kan zien. Vervolgens neem ik één van haar handen en leg die op de plaats waar mijn hart zit.
"Het is helemaal van jou," fluister ik liefdevol.
Zachtjes druk ik mijn lippen weer op de hare.

Charlotte

Ik zeg er niks van dat hij zich uit de omhelzing los maakt. Ik had het namelijk ergens als verwacht.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen. Jij wist het niet en dat was niet er. Niet huilen. Huilende vrouwen, daar kan ik niet tegen.”
Ik veeg de tranen van mijn wangen, maar moet het nog een paar keer herhalen. Op mijn beurt schud ik even mijn hoofd.
"Niet alleen daarvoor," zeg ik zachtjes. Het is nu niet het moment om uit te weiden hierover, maar ik wilde het even duidelijk maken.
Ik trek mijn knieën op en leg mijn armen er om heen om dan mijn kin er op te zetten.
"Ze is vast geweldig, dat je zo van haar houdt," zeg ik stil. Ik meen het ook echt. Iemand die Michael zo kan veroveren, moet geweldig zijn. Ik wil niet in de verleden tijd spreken, want het is duidelijk dat zijn herinnering aan haar nog heel levendig zit en dat het verdriet nog heel vers is.
"Ik vind het mooi dat je zo loyaal aan haar bent. Het siert je."
Ook dat meen ik vanuit de grond van mijn hart.
Ik vind het alleen heel erg jammer dat hij Koekje als verraad tegenover haar ziet. Ze was al onderweg voor hij Thiara kende, zijn hoofdstuk met mij was toen al afgesloten. Het was niet zijn keuze. Maar ik weet dat het loos zou zijn hem dat nu aan de man te brengen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.